ตอนที่ 6 บุรุษคนแรกที่ได้พบพาน
ร่างเล็กผอมบางนั่งคุดคู้อย่างกลมกลืนอยู่ที่มุมถนน อ้าปากหาว ปรือตามองดูเหล่ากองลาดตระเวนสัญจรไปมาบนถนนอันจอแจ ขณะที่เขาล้วงเอาแอปเปิลออกมาจากเสื้อและเริ่มกินด้วยท่าทางเบื่อหน่ายอย่างเหลือแสน
สวมใส่เสื้อผ้าของคนขอทาน ทั้งเก่า ฉีกขาด และสกปรก ใบหน้าของนางเปรอะไปด้วยโคลนที่ป้ายไว้และสิ่งสกปรก ผมของนางพันห่อไว้ด้วยเศษผ้า ทุกตารางนิ้วดูราวกับขอทานที่ผอมซูบขาดสารอาหาร ไม่มีผู้ใดจะคาดคิดว่าหญิงสาวจากหอนางโลมที่ทำให้เจ้าเมืองโกรธแค้นสุดขีดจนสั่งค้นเมืองหาจะเป็นคนเดียวกับขอทานน้อยที่มุมถนน
“โชคร้ายเป็นบ้า! ข้าจะออกจากที่นี่ได้ยังไงกันละทีนี้? แม้ข้าจะอดทนรอได้ แต่พิษในร่างข้าไม่รอแน่!”
หลังจากกัดแอปเปิลไปอีกหลายคำ นางก็ถอนหายใจเบาๆ ถ้านางทราบก่อนว่าชายต่ำช้าน่าขยะแขยงนั่นเป็นบุตรชายคนเดียวของเจ้าเมือง อย่างน้อยนางก็คงไว้ชีวิตมัน และเจ้าเมืองก็คงจะไม่นำกำลังทั้งหมดมาปูพรมทั่วเมืองเพื่อหานางเช่นตอนนี้ แต่นางยังคงสงสัยว่าชายชุดดำเมื่อตอนนั้นคือใครกัน? นักฆ่างั้นรึ?
พลังภายในที่ล้อมชายผู้นั้นเมื่อมันออกกระบวนท่าสังหาร ทำให้นางรู้สึกกระวนกระวายอยู่พอควร นางนึกว่าเมื่อเกิดใหม่นางก็แค่ต้องรับมือกับการอยู่ใต้กฎของพวกราชวงศ์โบราณทั้งหลาย
ใครจะนึกว่าผู้คนที่นี่จะฝึกตนเพื่อความเป็นเซียน? วิถีเซียน นั่นยังกับอยู่ในโลกจินตนาการ! แต่คิดไปคิดมาในเมื่อนางที่มาจากศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดมาเกิดใหม่ในที่พรรค์นี้ได้ อย่างอื่นก็ชักจะดูไม่แปลกเท่าไหร่แล้ว
วิถีเซียน! ทักษะทั้งหมดที่นางมีอยู่ช่างไร้ความหมายต่อหน้าผู้ฝึกวิถีเซียน!
นางเขวี้ยงแอปเปิลที่กินไปแล้วครึ่งหนึ่งทิ้งแล้วนั่งถอนหายใจอย่างหดหู่ กระทั่งมีเสียงกระทบดังกังวานเบื้องหน้านาง
'กริ๊ง! กริ๊ง! กริ๊ง!'
ชามแตกๆเบื้องหน้านางพลันมีก้อนเงินเล็กๆกลิ้งไปมาภายในก่อนที่จะหยุดลงที่กลางชาม เฟิ่งจิ่วมองก้อนเงินในชามด้วยสายตาว่างเปล่า ก่อนจะหยิบมันขึ้นมาตรวจสอบ มันดูไม่ต่างจากหินธรรมดาเว้นเสียแต่ว่าภายนอกมันเป็นสีเงิน
นางเงยหน้ามองบุคคลที่โยนเศษเงินใส่ชามของนาง และมองเห็นแผ่นหลังกว้างของคนผู้นั้นที่สวมเสื้อคลุมสีดำสนิท เขาเดินอย่างช้าๆ ด้วยฝีเท้าที่เบาทว่ามั่นคง กลิ่นอายที่ดูเย็นชาแผ่ออกมาจากทั่วร่าง ขับไล่ให้ผู้คนถอยห่างจากเขา
หลังนางจากหันหน้าไปมอง โดยไม่ต้องคิด นางกระโจนเข้าไปเกาะขาของชายคนนั้นในทันที ร่ำไห้อย่างน่าเวทนาด้วยเสียงอันดัง
“ฮืออออ โฮฮฮฮ….. พี่เขย! ในที่สุดข้าก็หาท่านพบ โอ พี่เขยของข้า!”
ชายคนนั้นหลบหลีกในทันทีและนางคว้าได้เพียงอากาศ นางจึงถลาร่วงลงกระแทกพื้นจากแรงที่พุ่งไปข้างหน้า ครูดมือทั้งสองของนางถลอกจนนางร้องคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด
ชายชุดดำขมวดคิ้ว สายตาแหลมคมของเขามองกวาดไปทั่วตัวของขอทานน้อยแว่บหนึ่ง ก่อนที่จะก้าวเดินไปข้างหน้าต่อ แค่มองครั้งเดียวเขาก็บอกได้ว่าขอทานน้อยที่บนพื้นเป็นแค่คนธรรมดาที่ไม่ได้ฝึกวิชา
แน่นอนว่าเฟิ่งจิ่วในยามนี้เป็นแค่คนธรรมดาสามัญ พลังฝึกปรือเล็กน้อยที่เจ้าของร่างเดิมมีอยู่นั้นถูกทำลายไปด้วยยาพิษที่ซูโร่วหยุนกรอกใส่ปากนาง ตอนนี้นางจึงเป็นคนธรรมดาที่ไร้พลังฝึกปรือใดๆ
และแน่นอนว่าเมื่อเหล่าผู้ฝึกปรือวิชาเหล่านี้เห็นนางที่เป็นคนธรรมดาไร้พลัง ย่อมผ่อนคลายความระมัดระวังลงกับคนเยี่ยงนาง
“พี่เขย! อย่าทอดทิ้งข้า! โฮ….. ข้าทุกข์ทนกับความลำบากมากมายกว่าที่ข้าจะหาพี่เขยพบ! พี่เขย…....”
นางลุกขึ้นกระโจนเข้าใส่อีก และพลาดอีกหลายต่อหลายครั้ง จนกระทั่งชายชุดดำตรงหน้าหยุดเดิน
“พี่เขย!!” โอกาสครั้งนี้นางจะต้องไม่พลาด! เฟิ่งจิ่วใช้ทั้งมือและขาทั้งสองกอดตัวเองไว้รอบขาของชายผู้นั้นเกาะติดอย่างแน่นหนา
นางเงยหน้าขึ้นมองด้วยดวงตาที่ปริ่มด้วยน้ำตา เสริมด้วยความขลาดกลัวอีกหน่อย จ้องอย่างเว้าวอนไปที่ชายผู้นั้น
แต่เมื่อนางเห็นโฉมหน้าของชายคนนั้น ปากของนางพลันกระตุกอย่างไม่ได้ตั้งใจ….. ที่นางเกาะเขาแน่นเป็นโคอาลานี่นางคิดผิดไปรึเปล่านะ?
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
มีกลุ่มธรรมดาไว้มาคุยกันได้นะคะ เข้าฟรีน้า
ตอนใหม่จะลงที่กลุ่มธรรมดาก่อนลงเว็บ
VV ลิงค์กลุ่มธรรมดา VV เข้ามากันได้เลยนะคะ
ห้องนั่งเล่นภูติหมอไร้เงา MGD ~
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
แล้วก็ติดตามกันได้ในที่เพจนะคะ <3
>>>ภูติหมอไร้เงา Mesmerizing Ghost Doctor<<<