ตอนที่ 178 ศูนย์กลางของความโกลาหล 2
ขณะที่เธอกล่าว ลมที่หนาวเย็นก็ได้พัดผ่าน นอกเหนือไปจากพลังเวทมนต์ที่ปลดปล่อยความหนาวเย็นออกมา ปรากฏการณ์ที่ไม่น่าเชื่อก็ได้เกิดขึ้น มันคือพายุสีเงินที่เปล่งประกายอย่างสวยงาม!
ด้วยเกล็ดหิมะสีขาวที่แวววาวราวกับคริสตัวเมื่อพวกมันแข็งตัว แม้กระทั่งมนุษย์ที่มีพลังชีวิตแข็งแกร่งยังไม่สามารถอยู่รอดได้ ธีโอดอร์จะกลายเป็นรูปปั้นน้ำแข็งก่อนที่เขาจะรู้สึกหนาวเย็นเสียอีก
“...นี่....มันน่าแปลกใจจริงๆ”ธีโอดอร์รู้สึกประหลาดใจกับความอัจฉริยะของซิลเวีย
‘การใช้พายุหิมะและเทคนิคของบอลแช่แข็งเพื่อบีบอัดให้กลายเป็นน้ำค้างแข็ง....มีขั้นตอนการผลิตโดยเวทย์น้ำแข็งอย่างน้อย5ชนิดเพื่อนำมาใช้รวมกันสร้างสิ่งนี้...มันอาจจะทำได้ยากแม้กระทั่งจอมเวทย์ชั้นหนึ่งของBlue Tower ก็ตาม’
นี่เป็นเวทมนต์เฉพาะตัว แต่ซิลเวียไม่ได้ออกแบบหรือพัฒนามัน เธอได้รวบรวมสูตรเวทมนต์ที่มีอยู่ในแบบที่ไม่มีใครพยายามทำ คล้ายคลึงกับทฤษฏีการผสานเวทย์ที่ธีโอดอร์ได้ใช้ในการพัฒนา Volcanic Shell แต่มันมีขั้นตอนที่มากกว่า
ซิลเวียได้ใช้ ‘ละอองเพชร’ ที่เธอทำการค้นคว้ามานานออกมา มันไม่ใช่เวทย์ขั้น7 แต่มันก็ไม่ใช่เวทย์ขั้น6!หลังจากที่เธอตะโกนคำว่า’ละอองเพชร’ออกมา เธอก็ได้ชี้คฑาที่สั่นไหวไปยังธีโอดอร์และร้อง “ไป....!”
พายุที่กำลังหมุนอยู่เหนือคฑาของเธอได้ขยับตามคำสั่งของเธอ การเคลื่อนไหวของพลังเวทมนต์ที่มีความหนาแน่นสูงจนรวมกันเป็นพายุที่สามารถมองเห็นได้แม้กระทั่งคนที่ไม่ได้เรียนรู้เวทมนต์ จากนั้นมันก็ได้ลดระดับลงมาบนพื้น
พายุที่สามารถทำให้กล้ามเนื้อแข็งตัวได้ภายในพริบตาได้หมุนไปทางธีโอดอร์และ-
ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
หวืดดดด!
ธีโอดอร์ยังคงยืนนิ่งแม้ว่าละอองเพชรจะพุ่งเข้าใส่เขา แต่เขาไม่ได้ใช้แม้กระทั่งเวทย์ป้องกัน
“ธะ-ธีโอ......?!” เสียงกรีดร้องแหลมดังออกจากปากของซิลเวีย
มันเป็นเวทมนต์ที่แม้กระทั่งปรมาจารย์ดาบยังไม่สามารถทนทานได้หากลดการป้องกัน และธีโอดอร์จะไม่ทำอะไรงั้นหรือ?
ซิลเวียอยากที่จะได้รับการยอมรับจากธีโอดอร์โดยไม่ฆ่าเขา ดังนั้นเธอจึงตกใจอย่างมาก อย่างไรก็ตาม ขาของเธอไม่ได้ทรุดลงเนื่องจากการฝึกฝนอย่างบ้าคลั่งในหนึ่งปีที่ผ่านมาของเธอ
ซึ่งแตกต่างไปจากร่างกายที่แข็งแกร่งของเธอ ใบหน้าของเธอนั้นขาวซีด ขณะที่จิตใจของเธอกำลังจะพังทลายราวกับเขื่อนที่ถูกเจาะ.....
พรึ่บ!
เสื้อคลุมสีแดงได้พุ่งโผล่ออกมาจากพายุ ธีโอดอร์ได้สวมเสื้อคลุมที่ประดับไปด้วยน้ำแข็งและเกล็ดน้ำแข็งนั้นกำลังวิ่งไปหาซิลเวีย ไม่เหมือนกับซิลเวีย ธีโอดอร์ได้คิดถึงสถานการณ์อย่างรอบคอบ
‘นี่เป็นพลังที่สามารถพูดได้คำเดียวเท่านั้น มันเป็นพลังที่ไม่ยุติธรรมสำหรับเธอ’
มันคือหยินและหยางเทียม ครึ่งหนึ่งของมันได้รับการสนับสนุนโดยตราเลือดของอควาโล่ และมันเป็นพลังอำนาจที่เป็นศัตรูโดยธรรมชาติกับจอมเวทย์ธาตุน้ำ
[*ความเข้าใจเกี่ยวกับเวทย์น้ำและไฟได้เพิ่มขึ้นอย่างมาก ทำให้ลดระยะเวลาในการร่ายเวทย์ลง ละเว้นความเสียหายของธาตุที่อยู่ต่ำกว่าระดับของผู้ใช้ และลดมันลงครึ่งหนึ่งหากเกินระดับของผู้ใช้]
เวทมนต์เฉพาะตัวอันแสนน่าทึ่งของซิลเวีย ‘ละอองเพชร’เป็นเวทมนต์ที่ดีที่สุดที่จอมเวทย์ผู้ยังไม่เป็นจ้าวมนตราจะสามารถทำได้ มันอยู่ระหว่างขั้น6และขั้น7
แม้กระทั่งจอมเวทย์ขั้น7เช่นธีโอดอร์ยังต้องระมัดระวังหากเจอกับละอองเพชรนี้ เขาชื่นชมพรสวรรค์และความพยายามของซิลเวียที่ได้สร้างเวทย์อันเป็นเอกลักษณ์นี้ขึ้น
แต่ปัญหาก็คือ เป้าหมายของมันคือธีโอดอร์
มันอาจจะแตกต่างกันไปเมื่อแปลงเวทมนต์นี้ให้เป็นของแข็ง เช่นงูน้ำยักษ์ แต่ทว่า ผลกระทบจากเวทย์ธาตุน้ำทั้งหมดได้ถูกลบล้างโดยตราเลือดของอควาโล่ ไม่สำคัญว่ามันจะเทียบได้กับเวทย์ขั้น7 แต่ละอองเพชรก็ยังไม่ใช่เวทย์ขั้น7อยู่ดี
เขาวิ่งข้ามพื้นน้ำแข็งและตะโกนร้องเรียกซิลเวียผู้สูญเสียการควบคุม“ซิลเวีย!”
“อา”ความโล่งอกปกคลุมไปด้วยความรู้สึกที่ว่างเปล่าของเธอ และเธอก็ได้กุมคฑาของเธอราวกับมันเป็นหอก
เธอได้ถือคฑาโดยใช้เทคนิคที่บลันเดลล์ได้สอนเธอ มันจะไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับอัศวินที่จะหาช่องว่างในการป้องกันของเธอเพื่อเจาะ ในชิงชนะเลิศของการแข่งขัน ธีโอดอร์เกือบที่จะพ่ายแพ้ให้กับคฑาที่แสนหนักหน่วงของเธอ
‘…ไม่สิ มันเปลี่ยนไปจากตอนนั้น!’ธีโอดอร์ตระหนัก
ตอนนี้เขาอยู่ห่างจากซิลเวียประมาณ10เมตร พร้อมๆกับที่มีหอกน้ำแข็งหลายเล่มลอยอยู่รอบๆเธอ มันส่องประกายออกมาอย่างน่ากลัว
ปึก ปึก ปึก ปัก!แคว้ก! หอกได้พุ่งแทงพื้นสนามประลองอย่างต่อเนื่อง
ความแข็งของหอกนั้นมันมากเสียยิ่งกว่าเหล็กด้วยอุณภูมิที่ติดลบ ธีโอสามารถป้องกันไม่ให้เขากลายเป็นรูปปั้นน้ำแข็งได้ แต่มันเป็นไปได้ด้วยการโจมตีทางกายภาพ
หอกได้มุ่งเป้าไปที่เขา ซิลเวียรู้ดีถึงความสามารถของธีโอดอร์ขณะที่ใช้บทเพลงแห่งสงครามกับเวทย์อื่นๆ ดังนั้นเธอจึงไม่ยอมให้เขาใช้มัน อย่างไรก็ตามประสบการณืที่ธีโอดอร์ได้พบเจอมานั้น มันได้ขัดเกลาเขาจนเฉียบคม
ความสามารถในการเรียกใช้บทเพลงแห่งสงครามในชั่วพริบตาของเขานั้นน่าทึ่ง ธีโอดอร์สามารถที่จะต่อยทะลุกำแพงหินได้อย่างง่ายดายด้วยบทเพลงแห่งสงคราม แต่ในเรื่องของการเคลื่อนไหว มันถือว่าช้าหากเปรียบเทียบกับดาบของแรนดอล์ฟหรือกระสุนน้ำของอควาโล่
จากนั้น เธอก็ใช้คฑาของเธอแทงใส่ธีโอดอร์
ฟุ้บ!
มือของธีโอดอร์ขยับอย่างพริ้วไหว วัตถุที่เคลื่อนที่อย่างรวดเร็วเป็นเส้นตรงได้ถูกเบี่ยงไปด้านข้างราวกับลูกศรที่ถูกเบี่ยงเบนจากลมกระโชกแรง ส่งผลให้วิถีของคฑาเธอเปลี่ยนไป
“อา...!”ซิลเวียร้องอกมา
เมื่อหมัดของธีโอเล็งมายังช่องว่างของเธอ ซิลเวียเล็งเห็นถึงความเจ็บปวดและอดที่จะหลับตาลงไม่ได้
เธอสามารถทนต่อความเจ็บปวดได้ แต่เธอกลัวที่จะมองธีโอดอร์ ซิลเวียพยายามที่จะลดผลกระทบโดยการเอียงศีรษะของเธอไปข้างหลัง แต่ธีโอดอร์ไม่ได้มีความตั้งใจที่จะโจมตีเธอตั้งแต่แรก
เขาแตะนิ้วชี้และนิ้วหัวแม่มือของเขาด้วยกัน ใช่ มันเป็นการกระทำที่ทุกคนเคยทำในตอนเด็ก ธีโอดอร์ได้ดีดนิ้วใส่ตรงกลางหน้าผากสีขาวเนียนของซิลเวีย
เพี้ย!
“อ้า?!” ขาของซิลเวียได้หมดแรงจากความเจ็บปวดที่ไม่คาดคิด
บางทีอาจจะเป็นเพราะความตกใจที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้จึงทำให้เธอไม่สามารถเข้าใจสถานการณืได้ทัน ซิลเวียลูบหน้าผากของเธอขณะที่เธอรู้สึกว่ามันไร้สาระ ธีโอดอร์มองไปที่เธอด้วยรอยยิ้มและถามว่า “ตอนนี้เธอสงบสติลงรึยัง?”
“ฉันโกรธ!”ซิลเวียถูกออมมือให้ขณะที่กำลังต่อสู้อย่างจริงจัง ดังนั้นเธอจึงอดที่จะบ่นไม่ได้ “ดีดหน้าผาก....ทำไมกัน...?ฉันจริงจังมากกับการต่อสู้นี้”
“อ่า ไม่ใช่ว่าเธอได้ใช้เวทมนต์นั้นเป็นครั้งแรกงั้นหรอ?มันน่าทึ่งมาก ฉันจะได้รับบาดเจ็บหากฉันไม่ได้มีวิธีการที่แสนโกง”
“กะ-โกง?!ธีโอโกงยังไง?”
“ฉันไม่สามารถสอนเธอได้”ธีโอดอร์แซวซิลเวียด้วยน้ำเสียงซุกซนขณะที่มองไปยังใบหน้าไร้เดียงสาของเธอ
มันอาจจะเป็นเพราะละอองเพชรไม่มีผลใดๆหรือบางทีเธออาจจะรู้สึกประหลาดใจกับการดีดหน้าผาก แต่มีเงาดำปรากฏขึ้นในดวงตาของเธอ ธีโดอร์ตระหนักได้ว่าในที่สุด ก็มีบรรยากาศสำหรับการพูดคุยแล้วดังนั้นเขาจึงนั่งลงข้างๆเธอ
“ฉันขอโทษ”เขากล่าว
“หือ?”ดวงตาสีฟ้าของเธอเบิกกว้างขึ้นเมื่อได้ยินคำขอโทษ
“เธอเป็นคนที่มักจะช่วยฉันเสมอเมื่อฉันมีปัญหา ฉันจึงอยากจะขอโทษที่ออกไปโดยไม่พูดอะไร”
“ธีโอ.....?”
“มันเป็นฉัน ไม่ใช่เธอ ผู้ที่ทำให้ความสัมพันธ์ของเราขาดหายไป ฉันไม่ได้ทำอะไรเพื่อเธอเลยเมื่อเทียบกับทุกสิ่งที่เธอทำเพื่อฉัน”
เนื่องจากความทรงจำแย่ๆตอนเรียนอยู่ของเขา ธีโอดอร์จึงไม่เต็มใจที่จะเรียกใครว่าเพื่อนอีก ดังนั้น เขาจึงไม่ได้ดูแลซิลเวียเป็นอย่างดี เขารู้ว่าเขาเป็นเพื่อนคนแรกของเธอ แต่เขาไม่สนใจว่ามันจะเป็นยังไง เขาไม่สามารถลาได้และเขาก็ได้ออกไปโดยไม่ได้บอกอะไรแก่ซิลเวีย
ธีโอทิ้งเธอไว้คนเดียว.....เพราะภาระของเขานั้นมันหนักเกินไป
“ฉันขอโทษ ซิลเวีย”ธีโอดอร์ขอโทษอีกครั้งขณะที่ดวงตาของซิลเวียจ้องมองมาที่เขา ดูเหมือนว่าความรู้สึกที่อัดแน่นทั้งหมดของเขาจะได้รับการคลายตัวแล้ว“ต่อไปนี้ ฉันจะไม่จากไปโดยไม่พูดอะไรอีก”
“….ฮึก”หยดน้ำตาได้ก่อขึ้นในดวงตาสีฟ้าของซิลเวีย เมื่อมันได้ไหลมาที่แก้มของเธอ ซิลเวียก็ได้โผเข้าไปในอ้อมแขนของธีโอดอร์
“ฮึก ฮะ-ฮือออ....!”
มันคงจะไม่เป็นไรหากเธออยู่คนเดียวตั้งแต่ต้นจนจบ นอกจากนั้น เธอยังเป็นเด็กที่ไม่รู้การอยู่ร่วมกับคนอื่น
อย่างไรก็ตาม ซิลเวียนั้นรู้ เธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นของการได้อยู่กับใครบางคน เช่นเดียวกับความรู้สึกที่อยากจะแบ่งปันอารมณ์และความสุขให้กับคนที่ไม่ได้เป็นสมาชิกในครอบครัว
ธีโอดอร์ลูบหลังของเธอและพึมพำ “ใช่แล้ว ฉันผิดเอง”
เขารู้สึกว่าเสื้อของเขานั้นเปียกชุ่ม แต่เขาไม่รู้ว่าควรทำยังไง ความรู้สึกที่อบอุ่น ความชุ่มชื้น และเนื้อนุ่มๆนั้นเขาไม่คุ้นเคยกับมัน ธีโอดอร์โอบกอดซิลเวียอยู่บนพื้นของเพ็นทาเรี่ยม เขาคิดว่าเสียงสะอื้นคงใกล้จะหยุดลงแล้ว แต่เขาคิดผิดไป
จากนั้นอย่างน้อย5นาทีก็ได้ผ่านไป
‘ชะ-เช่นนั้น ฉันควรจะทำเช่นนี้ไปอีกนานแค่ไหน....?’จิตใจของธีโอดอร์รู้สึกสับสนจากการโอบกอดหญิงสาวเป็นครั้งแรก
เขาเคยมีประสบการณ์กับเวโรนิก้า แต่มันเป็นสถานการณ์ที่เธอได้เป็นคนเริ่มต้นมัน เขาไม่เคยที่จะโอบกอดใครด้วยตัวเขาเอง ยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่ทราบวิธีที่จะปลอบโยนหญิงสาวที่ร้องไห้
ในเวลานั้น เสียงของใครบางคนก็ดังขึ้นด้านหลังเขา “โอ้ว....”
คำพูดจากทวีปตะวันออกจะเหมาะสมกับสถานการณ์นี้พอดี
“ฉันได้บินมาเป็นเวลาสามวันสามคืนโดยไม่ได้นอนหลับ เพียงเพื่อได้มาเห็นภาพที่เธอกำลังเล่นกับเด็กคนนี้....?”
เมื่อพูดถึงเสือ เสือก็จะมาหาคุณ
หญิงสาว เวโรนิก้า ได้เผยตัวตนของเธอที่ด้านหลังธีโอดอร์และซิลเวีย
“ผะ-ผู้นำ....?!”ธีโอดอร์อุทานออกมา
“อืม....เธอยังคงเรียกฉันว่าผู้นำอีกงั้นหรอ....?”เวโรนิก้าตำหนิ
ธีโอดอร์รู้สึกอึดอัดเมื่อเขามองไปที่เธอ เมื่อรู้สึกเช่นนั้น เขาจึงปล่อยซิลเวียออกและลุกขึ้นยืน ด้วยผมสีแดงที่สะบัดไปมา สาวสวยตรงหน้าของเขาจึงดูเหมือนเปลวเพลิงที่แท้จริง ความจริงที่ว่าเธอได้บินมาเป็นเวลาสามวันสามคืนอาจจะฟังดูไร้สาระ แต่กลิ่นอายของอากาศที่หนาวเย็นในตอนกลางคืนได้โชยออกมาจากเสื้อคลุมที่ยุ่งเหยิงของเธอ
ฟู่!ความร้อนได้แผ่กระจายจากเท้าของเวโรนิก้า มันได้ละลายน้ำแข็งของซิลเวียอย่างรวดเร็ว ไม่สิ ความเร็วมันใกล้เคียงกับ ‘การระเหย’มากกว่า ‘ละลาย’ เวโรนิก้าไม่ได้ใช้เวทย์ใดๆ อุณภูมินั้นจะเพิ่มขึ้นก็ต่อเมื่อเธอรู้สึกกระวนกระวายใจ ดังนั้น อากาศที่หนาวเย็นจึงอุ่นในฉับพลัน
รองเท้าของเวโรนิก้าทำเสียงดังขึ้นเมื่อเธอได้เดินไปข้างหน้าและกล่าว “ฉันไม่ได้เห็นเธอมาปีหนึ่ง แต่นี่มันมากกว่าที่ฉันคิดเอาไว้....”
ธีโอดอร์ไม่สามารถที่จะขยับร่างกายเขาได้ เช่นเดียวกับที่สัตว์กินพืชที่แข็งตัวต่อหน้านักล่า เขายืนนิ่งขณะที่ดวงตาสีทองของเวโรนิก้าหยุดอยู่ตรงหน้าเขา เธอเหยียดนิ้วมือสีขาวของเธอออกและสัมผัสมันเบาๆที่แก้มของธีโอดอร์
“ยังไงซะ....”
นิ้วมือของเธอได้ขยับจากแก้มไปที่หูของเขา
“ทำไม?”
จากนั้นนิ้วมือของเธอก็ลงไปยังคอของเขา
“ทำไมฉันจึงได้กลิ่นแย่ๆมาจากร่างกายเด็กของฉันกัน....?”
นิ้วมือของเวโรนิก้าได้หยุดที่จุดหนึ่งบนคอของเขา เธอค่อยๆสัมผัสบริเวณที่อควาโล่กัดและทันใดนั้น Dragon Fear ก็ได้หลั่งไหลออกมาราวกับเธอเป็นมังกรสายเลือดแท้
