ตอนที่14

ปอยกำลังจมน้ำตอนนี้ผมต้องรีบไปช่วยปอยในทันที ผมวิ่งกระโดดลงน้ำไปโดยไม่คิดอะไรเลย จากนั้นผมก็ดำลงไปเพื่อจะไปช่วยปอยให้ขึ้นมาจากน้ำ อย่าพึ่งเป็นอะไรนะรอพี่ก่อนพี่กำลังลงไปช่วยอยู่ตอนนี้ ในตอนแรกที่ผมดำน้ำลงไปก็ไม่พบอะไรเลยเพราะมันมืดมากจนมองไม่เห็นอะไร ผมเลยขึ้นมาหายใจก่อนที่จะดำลงไปอีกครั้งหนึ่ง ครั้งนี้ผมดำนานกว่าเดินและพยายามกวาดตัวเองไปมาเพื่อที่จะหาน้องให้ได้ ครั้งนี้ผมเหมือนจับอะไรบางอย่างได้และลองมองให้มันชัดๆในน้ำ จนผมเห็นว่านั่นคือน้องพอดีผมจึงพาน้องขึ้นมาจากน้ำในทันที ผมลากน้องขึ้นมาจากน้ำแล้วพาตัวของน้องมาไว้ตรงพื้นดิน ผมมองที่หน้าของน้องแล้วฟังเสียงของหัวใจและลองเอามือไปไว้ตรงจมูก ลมหายใจของน้องอ่อนมากตอนนี้ผมต้องปั้มหัวใจให้กับน้อง

 

1

2

3

4

5

6

7

 

ผมปั้มไปเรื่อยๆพร้อมกับเป่าลมเข้าไปด้วย ครั้งแล้วครั้งเล่าน้องก็ยังไม่ยอมตื่นขึ้นมามองหน้าของผม มันทำให้ผมเริ่มใจไม่ดีมากเลยตอนนี้

 

“ตื่นสิปอยตื่นขึ้นมามองพี่เร็วๆขอร้องเถอะ” ผมพยายามสุดกำลังของผมเพื่อให้น้องได้ตื่นลืมตามามองหน้าของผม แต่ว่าน้องก็ไม่ยอมตื่นขึ้นมา..น้ำตาของผมอยู่ๆมันก็ไหลออกมาเมื่อผมได้หยุดทำ

 

“ทำไมถึงทิ้งพี่ไปแบบนี้ล่ะ..เรายังไม่ได้คุยกันเลยนะทำไมไม่ตื่นขึ้นมามองหน้าของพี่”

 

ผมมองหน้าของน้องและพูดกับน้องด้วยน้ำเสียงที่สั่นเพราะผมกำลังร้องไห้ ผมรักน้องเสมอมานะผมเข้าใจว่าผมอาจจะทำอะไรไม่ดีถึงทำให้น้องอยากเลิกกับผมหลายครั้ง ผมไม่ได้มองว่าน้องเป็นผู้หญิงที่อ้วนและไม่เข้ากับผมเลย ถึงแม้เราจะต่างกันแต่ว่าสิ่งเดียวที่ไม่ต่างกันเลยคือผมรักน้องเหมือนที่น้องรักผม ผมก้มหัวลงไปกอดที่ตัวของน้องและร้องไห้อยู่ตรงนั้น

 

“พี่เบส..ร้องไห้ทำไมหรอคะ แอก แอก” เสียงสวรรค์ที่ผมต้องการจะได้ยินก็ดังขึ้นมาในระหว่างที่ผมกำลังกอดน้องอยู่ ผมมองขึ้นมาที่หน้าของน้องก็พบว่าน้องกำลังสำลักน้ำออกมา ผมรีบพาน้องลุกขึ้นเพื่อให้น้องเอาน้ำออกมาให้หมด เมื่อเห็นแบบนั้นทำให้ผมดีใจจนลืมตัวเข้าไปกอดน้องอย่างแน่นมาก

 

“พี่ดีใจมากรู้ไหมที่ปอยไม่ได้เป็นอะไร พี่ดีใจมากเลยที่น้องตื่นมามองหน้าของพี่”

 

ผมพูดไปด้วยความดีใจที่น้องยังไม่ตายหรือหายจากผมไปไหน น้องเอามือมากอดก่อนจะตบที่หลังของผมเบาๆเพื่อเป็นการปลอบใจ สักพักตำรวจและรถพยาบาลก็มากันทำให้ผมโล่งอกและโล่งใจ

 

“เชิญครับยังไงก็ขอให้ไปที่โรงพยาบาลกันก่อนนะครับ” เสียงของบุรุษพยาบาลได้พูดขึ้นก่อนที่ผมจะพยุงน้องขึ้นมาพร้อมกับคุณพยาบาลและพาน้องขึ้นรถพยาบาล ผมขึ้นตามและรถก็เริ่มเคลื่อนที่ไปที่โรงพยาบาลในทันที ผมจับมือน้องเอาไว้แน่นมากเพราะไม่อยากจากน้องไปอีก //วี่วอวี่วอ//

 

“รถกำลังไปถึงโรงพยาบาลแล้วนะ น้องจะปลอดภัยแล้วไม่ต้องห่วงนะ”

 

[ณ โรงพยาบาล]

 

รถเข็นได้เลื่อนเข้ามาและรับตัวของปอยเข้าไปที่โรงพยาบาล ในระหว่างที่รถได้เข็นไปเพื่อที่จะไปเข้าห้องฉุกเฉิน

 

“แอก แอก” เสียงของน้องที่ไออยู่ตลอดเวลาทำให้ผมรู้สึกเป็นห่วงสุดๆไปเลย รถได้ไปที่ห้องฉุกเฉินผมพร้อมที่จะเข้าไปนะแต่หมอก็กันประตูเอาไว้ไม่ให้ผมเข้า

 

“เข้าไม่ได้นะคะตอนนี้ขอให้ญาติของคนให้ไปนั่งรอก่อนนะคะ”

 

ผมได้ยินแบบนั้นมันก็ต้องอยู่ที่มือของหมอแล้วล่ะ ผมจึงจำเป็นต้องนั่งรอหมอบอกผมว่าอาการน้องเป็นอย่างไรบ้าง เวลาผ่านไปชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่าหมอก็ยังไม่ออกมาบอกอาการของน้องเลย เวลาผ่านไปจนผมรู้สึกง่วงมากผมจึงเดินลงไปหากาแฟมากกินเพื่อที่จะส่างง่วงนอน แต่มันก็ไม่ได้ผลอะไรเลยมันยิ่งทำให้ผมง่วงมากขึ้นอีก ตอนนี้ผมไม่ไหวแล้วจริงๆมันรู้สึก..

 

“คอกฟี่..” ผมรู้สึกง่วงมากจริงๆผมเลยเผลอหลับไปเลย ในตอนที่ผมกำลังหลับอยู่นั้นคุณพยาบาลก็มาสะกิดทำให้ผมตื่นจากการหลับในครั้งนี้และลุกขึ้นมาอย่างงัวเงีย

 

“ตอนนี้แฟนของผมเป็นยังไงบ้างหรอครับ” ผมถามพยาบาลไปเพราะอยากจะรู้ว่าน้องอาการเป็นอย่างไรบ้างแล้ว

 

“ตอนนี้ยังต้องคอยคุณหมอกลับออกมากก่อนนะคะ กรุณารอสักครู่นะคะ”

 

คุณพยาบาลได้บอกให้ผมรออีกแล้ว ผมใจจะขาดแล้วนะรอหลายชั่วโมงเลย แต่แล้วในขณะที่ผมกำลังบ่นอยู่กับความคิดของตัวผมเองคุณหมอก็ได้เดินออกมาจากห้องฉุกเฉินแล้วในตอนนี้

 

“คุณหมอครับตอนนี้แฟนของผมเป็นอย่างไรบ้างครับ!!”  ผมรีบเดินไปหาคุณหมอในทันทีเมื่อเห็นว่าคุณหมอเดินออกมาแล้ว

 

“ตอนนี้ผู้ป่วยอาการดีขึ้นแล้วครับ แล้วก็พ้นขีดอันตรายแล้วล่ะครับ ดีใจด้วยนะครับ”

 

สิ่งที่คุณหมอพูดนั้นทำให้ผมเก็บอาการแทบไม่อยู่ หน้าของผมปากของผมนี่จะฉีกไปถึงหูแล้วในตอนนี้

 

“ขอบคุณมากครับหมอที่ช่วยชีวิตแฟนของผมเอาไว้ผมต้องขอบคุณจริงๆครับ”

 

คุณหมอทำหน้าเหว๋อๆใส่ผมเหมือนกับว่าเขาไม่เชื่อในสิ่งที่ผมพูด..ช่างมันเถอะตอนนี้ผมต้องไปดูน้องก่อนดีกว่าแล้วล่ะ  ผมส่งน้องไปอยู่ในห้องผู้ป่วยพิเศษในตอนที่ผมเปิดประตูเข้าไปผมก็เห็นน้องนอนอยู่ จากสีหน้าที่ผมกำลังดีใจใช่ผมดีใจแต่อีกใจก็รู้สึกเสียใจเหมือนกันที่เห็นน้องต้องมาเป็นแบบนี้เพราะผม..สายที่ระโยงรยางค์เต็มไปหมดทั้งตัวของน้อง..น้ำตาของผมไหลลงมาสู้แก้มอีกครั้งเพราะว่าสิ่งที่ผมเห็นคือน้องนอนอยู่กับเตียง ซึ้งมันดูทรมานสายตาของผมเป็นที่สุด ผมนั่งลงข้างๆกับน้องก่อนที่จะจับมือของน้องมาแนบตรงแก้มของผม

 

“พี่ขอโทษจริงๆนะที่ทำให้ปอยต้องเป็นแบบนี้ อย่าจากพี่ไปไหนอีกนะพี่รอน้องฟื้นขึ้นมามองพี่อยู่”