ตอนที่13

พวกเขาจับแขนของฉันและพาลากไปที่ไหนสักแห่งก็ไม่รู้ ฉันมองไปที่พวกเขาก็พบว่าพวกเขามีกันอยู่ประมาณห้าคนได้ แถมแต่ละคนก็หน้าตาโหดๆกันทั้งนั้นเลย พวกเขาพาฉันไปที่บ้านหลังหนึ่งซึ่งเป็นบ้านร้างที่แสนจะน่ากลัวสุดๆไปเลย มือถือของฉันฉันเอาไปซ่อนไว้ที่กระเป๋ากางเกงพอดีพวกนั้นจึงไม่เห็น

 

“พาฉันมาที่นี่ทำไมกัน แล้วทำไมต้องพาฉันมาที่นี่ด้วยล่ะ?”

 

พวกเขาไม่ได้พูดแถมยังดึงฉันเข้าไปในบ้างร้างนั้นอีกต่างหาก มันทำให้ฉันต้องยืดเวลาตัวเองเอาไว้เพราะว่าเข้าไปในบ้านแล้วก็ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไรบ้าง เผื่อพวกมันจะทำไม่ดีไม่ร้ายกับฉัน ฉันอาจจะโดนทำร้ายด้วยก็ได้ช่างน่ากลัวอะไรขนาดนี้

 

“รีบเข้าไปดีๆไม่อย่างนั้นฉันจะแทงแกด้วยมีดนี้จริงๆนะ!” เสียงที่น่ากลัวของไอ้คนที่ลักพาตัวฉันมาที่นี่ทำให้ฉันต้องยอมเดินเข้าไปในบ้านหลังนั้น เมื่อฉันและพวกเขาได้เข้าไปที่บ้านหลังนั้นฉันก็พบกับเก้าอี้ตัวหนึ่งและเชือกอีกหนึ่งม้วนที่ม้วนไว้อยู่ พวกเขารีบจับฉันพาเดินไปนั่งที่เก้าอี้แล้วก็เริ่มเอาเชือกมาพันที่ตัวของฉันแล้วมัดให้แน่น

 

“ทำดีมากทุกคนต่อไปนี้ฉันจะจัดการคุยกับเด็กคนนี้เอง”

 

เสียงขอผู้ชายคนหนึ่งได้ดังขึ้นมาจากห้องๆหนึ่งที่มืดมิด เพราะที่นี่มีไฟอยู่ดวงเดียวคือห้องนี้มันก็เลยทำให้มองไม่เห็นว่าคนที่พูดนั้นเป็นใครกันแน่ เมื่อเขาเดินออกมาจากห้องนั้นเพื่อที่จะมาหาฉันก็พบว่าตาของคนๆนั้นเหมือนโดนอะไรฟันเข้าที่ตาด้านซ้ายของเขาทำให้ดูน่ากลัวสุดๆไปเลย เขายิ้มให้กับฉันแล้วเดินมานั่งยองๆที่ข้างหน้าของฉัน

 

“บอกมาซิว่าเธอชื่ออะไรกันแม่หนูน้อย?” ชายคนนั้นได้ถามชื่อของฉันด้วยสีหน้าที่ดูน่ากลัว มันทำให้ฉันขนลุกเป็นอย่างมาก

 

“โอเคไม่ตอบไม่เป็นไรสงสัยยังกลัวอยู่สินะฉันเข้าใจเธอ”

 

พวกคนที่จับฉันมาก็เอาเก้าอี้มาวางไว้อันหนึ่งก่อนที่คนที่พูดกับฉันจะนั่งลงข้างหน้าของฉัน

 

“อย่ากลัวไปเลยนะฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกแต่ว่าถ้าเธอไม่ทำตามที่ฉันบอกอาจจะมีสิทธิ์ก็ได้นะ”

 

สิ่งที่เขาพูดทำให้ฉันต้องตั้งสติกับทุกอย่าง ฉันไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อนในชีวิต ไม่คิดด้วยว่าจะเจอแบบนี้ มันแย่มากๆเลยนะที่ต้องมาอยู่แบบนี้

 

“งั้นฉันขอถามหนูอีกครั้งว่าหนูมีชื่อว่าอะไร?” เขามองหน้าฉันและจ้องเข้ามาหาฉันเลยทำให้ฉันต้องบอกสิ่งที่เขาอยากจะรู้ไป

 

“หนูชื่อปอยค่ะ” ฉันพูดออกไปซึ่งเขาก็พยักหน้าให้กับฉันเพื่อรับรู้ในสิ่งที่ฉันพูดออกไปให้กับเขา

 

“ดีมากที่บอกตามที่ฉันต้องการที่จะรู้ ถ้าไม่บอกคงต้องบังคับนะเข้าใจไหม”

 

ฉันหันหน้าหนีเขาเพราะไม่อยากที่จะมองและฟังคำพูดของเขา แต่เขาก็เดินมาแล้วจับหน้าฉันหันไปหาเขา

 

“คุณต้องการอะไรจากฉันกันแน่ทำไมถึงต้องจับฉันมาที่นี่ด้วย?”

 

ฉันถามเขาไปเพราะอยากรู้ว่าทำไมเขาต้องทำแบบนี้กับฉันกันแน่ เขายิ้มและหัวเราะออกมาก่อนจะลุกขึ้นเดินไปมารอบๆตัวของฉัน

 

“หนูไม่จำเป็นต้องรู้หรอกนะว่าทำไมฉันถึงทำแบบนี้ทำไมถึงต้องลักพาตัวหนูมาที่นี่ด้วย รู้แค่ว่ามีคนสั่งให้พวกเราจับเธอมาทำอะไรบางอย่างสักหน่อยน่ะ รูปร่างของเธอนี่ก็ใช้ได้เลยนะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

 

เขามองมาที่ฉันมองตั้งแต่ขาไปยันหัวของฉันเลย เมื่อฉันเห็นแบบนั้นมันทำให้ฉันอยากที่จะขยับตัวและวิ่งหนีออกมา แต่มันก็ไม่สามารถที่จะทำได้เพราะว่าฉันถูกมัดไว้อยู่ เขาจับที่ไหล่ของฉันก่อนที่จะลูบไปถึงตรงแขนของฉัน ทำให้ฉันขนลุกและกลัวมากเลยในตอนนี้ว่าเขาจะทำอะไรฉันรึป่าว

 

“เราน่าจะลองของแปลกหน่อย..นะว่าไหมพวกเรา ฮ่า ฮ่า/ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

 

เสียงหัวเราะนี่มันอะไรกัน ไม่เอานะเขาเริ่มเข้ามาใกล้ฉันแล้ว ไม่เอาไม่นะไม่!!! //วี่ว่อวี่ว่อวี่ว่อ// เสียงเหมือนรถตำรวจเลยนี่นา

 

“เฮ้อลูกพี่ตำรวจมาจะเอายังไงดีล่ะครับ” เสียงของกลุ่มคนที่ลักพาตัวฉันพูดขึ้นมา มันทำให้ไอ้คนแก่ที่พูดกับฉันสีหน้าเปลี่ยนไป

 

“พวกแกทั้งหมดรีบไปตั้งรับเร็ว เดี๋ยวฉันจะพาเด็กคนนี้หลบหนีไปเอง”

 

เขารีบเอามีดฟันเชือกของฉันออก แต่ละคนรีบแยกย้ายไปตามคำสั่งของหัวหน้าของพวกเขา และเขาก็จับฉันขึ้นมาแล้วหยิบปืนขึ้นมาขู่ที่หัวของฉัน ทำให้ฉันต้องเสียวหัวเป็นอย่างมาก เขาจับแขนของฉันแล้วพาเดินไปที่ใดสักแห่งหนึ่งซึ่งมันยิ่งทำให้ฉันเข้าไปในป่าลึกขึ้นมากๆ

 

“รีบๆเดินไปสิอย่ามัวแต่ช้าอืดอาดพวกตำรวจจะตามพวกเราทันแล้วนะ รีบเดินไปรีบเดินไปเร็วๆสิ”

 

เขารีบเดินและรีบพาตัวฉันให้เข้าไปลึกกว่าเดินจนกระทั่งเสียงๆหนึ่งได้ดังขึ้นมาจากข้างหลังของฉันและเขา

 

“แกปล่อยแฟนของฉันเดี๋ยวนี้นะ / ตอนนี้ตำรวจทุกคนล้อมไว้หมดแล้วปล่อยเธอเดี๋ยวนี้”

 

เสียงขอพี่เบสกับคุณตำรวจได้ดังขึ้นมาทำให้ฉันรีบหันไปหาในทันที นี่พี่เบสมาช่วยฉันจริงๆใช่ไหม

 

“พวกแกออกไปห่างจากฉันเดี๋ยวนี้นะไม่อย่างนั้นยัยเด็กนี่ตายแน่”

 

เขาเริ่มเอาปืนมาจี้ที่หัวของฉันอีกครั้งและเริ่มพาฉันถอยหลังไปเรื่อยๆ ข้างหลังจะเป็นแม่น้ำที่เชี่ยวมากเลยเสียงมันดังมากด้วยเช่นกันต้องตะโกนคุยกันเอา

 

“ปล่อยเด็กคนนั้นไปเดี๋ยวนี้นะ ยอมมอบตัวดีๆซะ” เสียงของตำรวจตะโกนขึ้นอีกครั้งเพื่อให้เขายอมปล่อยฉันออก ตำรวจเริ่มเดินหน้าเพื่อจะมาหาฉันและเขา ส่วนเขาก็เริ่มเดินถอยหลังไปเรื่อยๆเพื่อที่จะหนีไป แต่ด้วยความที่ทางตันเพราะแม่น้ำจึงทำให้ไม่สามารถจะหนีไปไหนได้อีกแล้ว

 

“อย่าเข้ามานะอย่าเข้ามาเด็ดขาด” เสียงของผู้ที่ลักพาตัวฉันที่พูดให้พวกเขาเลิกขยับ แต่ว่าพวกเขาก็ยังก้าวเดินเข้ามาเพื่อจะได้มาถึงตัวเขา

 

“ถ้าไม่ฟังเราจำเป็นต้องยิงแล้วนะ” เสียงของตำรวจได้ดังขึ้นอีกครั้งหนึ่ง //ปัง// เสียงยิงที่ดังขึ้นมากะทันหันทำให้ฉันตกใจและดิ้นจนหลุดออกจากมือของเขา แต่ว่าเขาก็จับฉันเอาไว้ แล้วเราสองคนก็ตกลงไปในน้ำพร้อมๆกัน

 

“อ๊ายย/ปอย!”  //ตู้ม เสียงน้ำที่กระจายออกเป็นวงกว้างทำให้ฉันตกลงไปในน้ำพร้อมกับเขา ในตอนนี้ทุกอย่างมืดไปหมดฉันมองไปเห็นอะไรและหายใจไม่ออก และฉันก็ว่ายน้ำไม่เป็นอีกด้วย ฉันคงต้อง..ตายแล้วใช่ไหมในตอนนี้ ร่างฉันเริ่มจมลงไปเรื่อยๆจมลงไปอยู่ใต้น้ำเรื่อยๆฉันอยากจะบอกพี่เบสมากเลยว่าฉันรักพี่เขามาก ฉันรักทุกคนๆที่เป็นครอบครัวของฉันด้วยเช่นกัน...