ตอนที่11

//จิ๊บๆๆ// เสียงนกร้องได้ดังขึ้นมาข้างๆกับฉันทำให้ฉันต้องตื่นขึ้นมาจากเตียง ลุกมาโดยยังมึนงงว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ กลิ่นหอมของอาหารได้ลอยโชยเข้ามาในจมูกของฉันมันทำให้ฉันบังคับตัวเองไม่ได้แล้วลุกขึ้นเดินตามกลิ่นอาหารไป ออกไปที่หน้าระเบียงก็เจอกับอาหารที่มากมายเต็มโต๊ะไปหมดเลย ฉันเดินไปแล้วนั่งที่เก้าอี้ก่อนจะเริ่มกินอาหารที่อยู่ตรงโต๊ะ

 

“ตื่นแล้วหรอน้องปอยของพี่” เสียงของใครบางคนได้ดังขึ้นมาจากในห้องฉันจึงหันไปดู และเห็นว่าพี่เบสกำลังถือจานอาหารมาวางไว้บนโต๊ะ เมื่อพี่เบสวางไว้บนโต๊ะพี่เขาก็นั่งตรงข้ามกับฉัน สีหน้าของฉันเปลี่ยนไปและย้อมกลับไปคิดถึงเรื่องเมื่อคืนที่ฉันได้คิดมัน มันทำให้ฉันวางช้อนส้อมลงและเลิกกินมันเพราะกินไม่ลง เมื่อพี่เบสเห็นเช่นนั้นสีหน้าของพี่เบสก็เปลี่ยนไปเช่นกัน

 

“เป็นอะไรไปทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ เจอหน้าพี่แล้วทำหน้าแบบนั้นไม่น่ารักเลยนะ”

 

พี่เขากำลังจะเอามือมาจับที่หน้าของฉัน อยู่ๆหน้าของฉันก็หันออกไปไม่ให้พี่เขาจับหน้า เหมือนกับว่ามันเป็นไปเองโดยไม่ได้ตั้งใจเลยไม่รู้ว่ามันเป็นแบบนี้ได้ยังไง

 

“เป็นอะไร..เอ๋หรือว่าโกรธพี่เรื่องเมื่อวานนี้หรอ”  พี่เขามองหน้าฉันและยิ้มให้กับฉัน  ฉันไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีจะบอกยังไงกับพี่เขาดีว่าฉันจะเลิกกับพี่เขา ฉันทำใจไม่ได้เลยไม่รู้จะทำยังไง ฉันกำลังทำบ้าอะไรอยู่ตรงนี้เนี่ย ฉันลุกขึ้นมาและเดินออกไปจากห้องนี้ในทันทีเลย

 

“นี่ฉันเป็นบ้าอะไรของฉันกันเนี่ยทำไมต้องหลบหน้าพี่เขาด้วยล่ะ”

 

ฉันเดินออกไปแล้วเดินไปที่ลิฟท์ในทันที ขนาดอาบน้ำฉันก็ยังไม่ได้อาบน้ำเลย

 

“ปอยเป็นอะไรจะไปไหน?”  พี่เบสรีบวิ่งตามฉันมาแต่ว่าก็ตามมาไม่ทันเพราะว่าลิฟท์ได้ปิดลงต่อหน้าของเขาพอดี เมื่อลิฟท์ได้ลงชั้นล่างสุดฉันก็รีบเดินออกไปในทันที ข้างหน้าจะเป็นทะเลและเดินไปอีกไม่นานจะเป็นถนนซึ้งจะมีรถสองแถวรออยู่หรือไม่ก็พวกวินมอเตอร์ไซค์ ฉันรีบวิ่งออกมาจากโรงแรมในทันทีเพื่อที่จะเดินไปที่ถนน เสียงที่ตามมาก็คือเสียงของพี่เบสที่เดินลงมาจากบันไดเพื่อที่จะตามมาหาฉัน

 

“ปอยอย่าพึ่งไปสิจะไปไหนเป็นอะไรทำไมไม่บอกพี่ตรงๆล่ะ”

 

พี่เขาพยายามวิ่งตามฉันมาแต่ว่าฉันก็พยายามที่จะวิ่งหนีเขาเช่นกัน เมื่อฉันวิ่งออกไปถึงถนนแล้วฉันก็เรียกพี่วินในทันที

 

“พี่จอดก่อนค่ะๆพาหนุออกไปจากที่นี่หน่อยได้ไหมคะ”

 

รถกำลังจะเคลื่อนไปแต่ว่าพี่เบสก็มาถึงก่อนและจับแขนของฉันเอาไว้ รถจึงได้หยุดลงทำให้ฉันเซเกือบจะล้มลงไป แต่พี่เบสก็จับฉันเอาไว้แล้วก็ดึงฉันลงมาจากรถ

 

“พี่ไปเลยครับผมแฟนน้องไม่มีอะไรหรอกครับ” แล้วจากนั้นพี่เขาก็ลากฉันเดินไปที่หน้าหาดทะเลที่แสนจะสวยงามก่อนฉันจะสะบัดมือของพี่เขาออกไปจากมือของฉัน

 

“อะไรของปอย ปอยเป็นอะไรปอยก็บอกพี่ดิปอยจะหนีหน้าพี่ทำไม?”

 

พี่เขาทำหน้าเครียดและจริงจังมาก ฉันอยากจะบอกไปจริงๆแต่ฉันก็ไม่รู้จะบอกกับพี่เขายังไงดี ฉันมองไปที่หน้าของพี่เขาก่อนที่พี่เขาจะถอนหายใจออกมาแล้วก็เดินเอามือมาจับที่ไหล่ของฉัน

 

“พี่อยากให้ปอยบอกพี่ตรงๆใช่ไหมพี่เบส ปอยจะบอกให้พี่ฟังตรงๆก็ได้แต่พี่ต้องรับปากปอยว่าพี่จะทำมันโอเคนะ”

 

ฉันทำใจสักพักก่อนจะมองไปที่หน้าของพี่เขา ซึ่งดูเหมือนพี่เขาจะรอคอยอยู่ว่าเราจะพูดอะไรกับพี่เขา

 

“เราเลิกกันเถอะ..ปอยพอกับทุกอย่างแล้วปอยไม่อยากตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ และน้องก็ไม่อยากให้พี่ต้องมาเสียชื่อเสียง เสียอะไรต่างๆถูกคนมองแบบแปลกๆแบบที่ปอยเป็นอยู่ พอได้แล้วนะพี่น้องพอแล้ว”

 

ฉันหยิบมือของพี่เบสออกก่อนจะที่จะเดินออกมา แต่ว่าพี่เบสก็จับตัวของฉันเอาไว้มันแน่นมากจนฉันรู้สึกได้เลย หน้าของพี่เขาดูเศร้าเมื่อมองที่หน้าของฉันมันทำให้ฉันน้ำตาคลอออกมาอย่างบอกไม่ถูก

 

“อีกแล้วหรอทำไมล่ะทำไมถึงต้องไปมองคนอื่นว่าเขาจะคิดอย่างไรกับเราบ้าง ทำไมต้องไปสนใจพวกเขาล่ะ เราสองคนรักกันนะไม่ใช่คนอื่นมารักด้วยถึงจะต้องสนใจพวกเขา”

 

ฉันสะบัดมือของพี่เขาออกแล้วรีบเดินออกมาแต่พี่เขาก็เดินมากอดที่หลังของฉันเอาไว้

 

“ขอร้องล่ะอยู่กับพี่ก่อนอย่าทิ้งพี่ไปเลย อย่าเลิกกันได้ไหมพี่รักปอยจริงๆนะ” (เสียงสั่น)

 

เสียงของพี่เบสเหมือนว่าพี่เบสจะร้องไห้ออกมาเลยมันทำให้ฉันรู้สึกเสียใจมากๆเลย  ฉันทำใจก่อนสักพักและเงยหน้าไม่ให้น้ำตาไหลออกมาก่อนที่จะหันไปหาพี่เขา

 

“ปล่อยปอยเถอะปอยไม่อยากให้พี่ต้องมาเสียใจกับปอย ดูปอยสิปอยไม่เข้ากันกับพี่เลย เราแตกต่างกันมากจนเกินไป ลาก่อนค่ะ”

 

ฉันเอามือพี่เขาออกแต่ว่าพี่เขาก็ไม่ยอมปล่อยมือจากฉันและยังกอดแน่นขึ้นกว่าเดินด้วย พี่เขาเอาคางมาไว้ที่ไหล่ของฉันเพื่อจะกดฉันเอาไว้ไม่ให้ขยับไปไหน

 

“พี่ไม่ปล่อ.../เบสทำอะไรกันอะ” เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งได้แทรกเข้ามาพร้อมกับเสียงพี่เบส พวกเรามองไปหาต้นตอของเสียงแล้วพบกับ..

 

“