ตอนที่10

“นอนได้แล้วนะนี่มันก็ดึกมากแล้วถ้าไม่นอนก็หาไรเล่นกันดีไหม?’

 

พี่เบสได้พูดขึ้นมาในระหว่างที่ฉันกำลังคิดหาทางเพื่อที่จะรู้ให้ได้ว่าใครคือคู่หมั้นที่แท้จริงของพี่เบส

 

“ถ้าจะเล่นจะเล่นอะไรหรอคะ เล่นเกมส์ไหมล่ะหาไรเล่นสนุกๆ”

 

พี่เบสส่ายหน้าแล้วยิ้มให้กับฉัน ก่อนที่จะลุกขึ้นมาแล้วก็กระโดดขึ้นมาที่เตียง แล้วพี่เขาก็ทำหน้าหื่นๆใส่ฉันก่อนจะคลานมาหาฉันเรื่อยๆ และเอาหน้าเข้ามาใกล้ฉันฉันจึงใช้มือที่ยังว่างของฉันข้างหนึ่งผลักหน้าพี่เบสเอาไว้

 

“โหอะไรอะมาจุ๊บหน่อยทีหนึ่งเร็วๆ มาเล่นผีผ้าห่มกัน”

 

สิ่งที่พี่เบสพูดทำให้ฉันตีไปที่ไหล่ของพี่เบสเบาๆ พี่เบสหัวเราะขึ้นมาแล้วก็นอนลงข้างๆฉันพร้อมกับกอดฉันเอาไว้

 

“เป็นอะไรรึป่าวทำไมถึงทำหน้าแบบนั้นล่ะ ยังไม่หายโกรธอีกหรอ?”

 

จริงๆฉันก็ไม่ได้โกรธอะไรพี่เขาหรอก แต่รู้ว่าพี่เบสไม่อยากบอกฉันว่าคู่หมั้นคนนั้นของพี่เบสเป็นใคร ถามว่าอันนี้ฉันเข้าใจพี่เบสไหมฉันเข้าใจเพราะพี่เบสก็ไม่อยากให้เราคิดมาก แต่มันก็อดที่จะคิดไม่ได้จริงๆแหละว่าเธอคนนั้นเป็นใคร

 

“ไม่ได้โกรธหรอกแค่รู้สึกว่าตอนนี้หิวข้าวมากเลยอะ พาไปหาอะไรกินหน่อยได้รึป่าวพี่เบส”

 

พี่เขาจับที่หน้าของฉันก่อนที่จะจุ๊บมาที่หน้าผากของฉันแล้วจับมือฉันลุกขึ้น

 

“นี่คือข้าตอบแทนที่จะต้องให้พี่พาไปกินข้าวตอนนี้ งั้นเราไปกินกันเถอะ”

 

พวกเราพากันลงลิฟท์และเดินไปที่ห้องอาหาร ซึ่งมันจะแบ่งออกเป็นสองฝั่งคือฝั่งนอกจะเป็นที่ๆสามารถมองเห็นทะเลด้วย และฝั่งในคือในตัวของห้องอาหาร ตอนนี้มันมืดมากแล้วพี่เขาเลยให้ฉันมานั่งที่ข้างในแทนเพราะว่าข้างนอกมันมืดเกินไปและยุงเยอะด้วยเช่นกัน ในระหว่างที่เรากำลังนั่งสั่งอาหารเพื่อที่จะมากินกันอยู่นั้น ก็มีแขกที่ไม่รับเชิญคนหนึ่งได้เดินเข้ามาหาเราสองคน

 

“สวัสดีทุกคนมาทำอะไรกันตรงนี้ มากินข้าวกันหรอเหมือนฉันเลยนะ”

 

พี่นิ้งเดินเข้ามาก่อนจะมานั่งกับพวกเราทั้งสองคน พี่เบสเห็นแบบนั้นถึงกับถอนหายใจยาวๆเลย ฉันรู้ว่าที่นี่เป็นที่สาธารณะและเป็นที่ๆสามารถเจอกันได้ แต่ว่าจะบังเอิญเจอกันสองสามครั้งมันก็ดูแปลกไปนะ แถมตอนนี้คือแบบมากินข้าวกันสองคนกับแฟนแล้วเพื่อนมาแทรกหรือพี่มาแทรกระหว่างสวีสกันอยู่มันก็เหมือนโดนขัดอะไรแบบนั้นเลย

 

“แล้วแกมาทำอะไรที่นี่ทำไมถึงไม่ยอมหลับยอมนอนได้แล้วล่ะ?”

 

พี่นิ้งหัวเราะออกมาก่อนจะเขยิบโต๊ะเข้าไปหาพี่เบส แล้วมองมาที่ฉันก่อนจะยิ้มให้ด้วยสายตาแปลกๆ ก่อนจะมองกลับไปที่พี่เบสอีกครั้งหนึ่ง

 

“ก็คนมันหิวเหมือนกันนี่หิวเหมือนกันไม่ได้เลยหรือไง?” พี่นิ้งเอามือไปวางไว้ที่คอของพี่เบส ก่อนที่พี่เบสจะจับมือนั้นออกจากคอ ไม่รู้เพราะอะไรทำไมพี่เบสถึงแบบนั้น แต่อาจจะเป็นเพราะว่ารำคาญก็ได้ล่ะมั้ง

 

“ก็ยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนี่นาแค่ถามเฉยๆ พอได้แล้วเดี๋ยวน้องจะเข้าใจผิดเอา”

 

แต่เมื่อพี่เบสพูดจบพี่นิ้งก็เอามือไปสัมผัสที่ใบหน้าของพี่เบสแล้วก็หันเข้าไปหาพี่นิ้ง

 

“อะไรกันน้องไม่เข้าใจผิดหรอก ก็เราเป็น..เพื่อนกันนี่นา”

 

สิ่งที่พี่นิ้งพูดทำให้พี่เบสสะดุ้งขึ้นมาในทันที ในตอนนี้พี่เบสมีท่าทีแปลกๆเหมือนกับว่ามีอะไรบางอย่างปกปิดฉันไว้อยู่

 

“พี่เบสคะปอยว่าปอยขอตัวก่อนนะคะรู้สึกไม่ค่อยสบายยังไงก็ไม่รู้”

 

เห็นแบบนั้นแล้วฉันคงทนดูต่อไปไม่ไหวหรอกนะ ถึงฉันจะทนมาตลอดแต่มันก็คงจะตลอดไปไม่ได้หรอก ตอนที่ฉันลุกขึ้นมาและกำลังจะเดินกลับไปที่ห้องพักของตัวเอง พี่เบสก็ได้ตะโกนไล่หลังฉันมา

 

“จะไปไหนรอพี่ก่อนเรายังไม่ได้กินอะไรกันเลยนะ” ฉันไม่ได้พูดอะไรและเดินไปต่อ แต่รู้สึกว่าข้างหลังกำลังอะไรกันอยู่ก็ไม่รู้

 

“อย่าพึ่งไปสิเบสนิ้งยังไม่ได้กินอะไรเลยนะ เรามากินกันก่อนแล้วค่อยตามน้องไปก็ได้นี่นา”

 

ฉันไม่ได้ฟังอะไรอีกและเดินขึ้นห้องพักของฉันไปโดยที่ไม่ได้ขึ้นลิฟท์  ความรู้สึกเหม่อลอยของฉันเป็นแบบนี้ตลอดทุกครั้งที่คิดอะไรเลื่อยเปื่อย ฉันนอนลงไปและคิดว่าครั้งนี้ฉันควรต้องพอกับพี่เขาจริงๆแล้วล่ะ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับคู่หมั้นของพี่เบสเลยก็ตามแต่ แต่ครั้งนี้ฉันรู้เลยว่าฉันไม่คู่ควรกับพี่เขาจริงๆและควรต้องหยุดทุกสิ่งทุกอย่างที่คิดลงไปได้แล้วล่ะ ในตอนที่ฉันกำลังคิดอยู่มันก็ทำให้ฉันน้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ ทำไมชีวิตความรักฉันถึงเป็นแบบนี้ เป็นเพราะว่าฉันอ้วนหรอทุกคนถึงตราหน้าว่าฉันไม่คู่ควรกับพี่เขา

 

“ฮือ เพราะหนูมันอ้วนใช่ไหมคะสวรรค์ถึงไม่เข้าข้างฉันแบบนี้”

 

ฉันควรจะคิดแบบนี้ตั้งแต่ที่เราคบกันครั้งแรกแล้วสินะ..เลือกผิดจริงๆเลยชีวิตของฉัน