ตอนที่ 12 พันธสัญญาที่รวดเร็ว

“แฮก แฮก” เสียงขององค์หญิงเริ่มเปลี่ยนไป เส้นเลือดสีดำเริ่มขึ้นทั้งตัวของนาง มันบ่งบอกว่านางกำลังจะตาย เขาต้องไปให้ทันการไม่อย่างนั้นนางได้ตายแน่ๆ โลโยดะพยายามวิ่งสุดชีวิตและเต็มที่เพื่อที่จะให้นางรอด ไม่ว่าอย่างไรเขาจะไม่ปล่อยให้นางได้เป็นอันขาด ในตอนที่เขาวิ่งอยู่นั้น อยู่ๆก็มีอะไรบางอย่างตกลงมาที่หน้าของเขาทำให้เขาต้องหยุดชะงักลง

 

“จะไปไหนหรอจ๊ะท่านโลโยดะ เจ้าคิดว่าจะไปถึงที่มันง่ายขนาดนั้นเลยหรอ ข้าไม่มีวันให้เจ้าไปถึงที่นั่นหรอก เจ้าเป็นของข้านะไม่ใช่เป็นของนาง อย่างงี้ข้าจะเจ็บปวดใจมากเลยนะถ้าเจ้าทำกับข้าเนี่ย (ด้วยเสียงออดอ้อน) ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

 

หยวนอีเซิงได้เดินเข้ามากั้นทางเอาไว้เพื่อไม่ให้เขาไปถึงราชอาณาจักรพันปี โลโยดะไม่สนใจอุ้มองค์หญิงเดินผ่านนางไป แต่คราวนี้นางได้ใช้อะไรบางอย่างใส่เขาทำให้เขาต้องล้มลงไป

 

“ข้าบอกว่าข้าจะไม่ให้นางไปยังไงล่ะ” นางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหวานๆ แล้วเดินไปหาโลโยดะ ก่อนจะหัวเราะออกมาอีกครั้ง

 

“ทำไมเจ้าจะต้องทำแบบนี้ด้วยล่ะหยวนอีเซิง”

 

โลโยดะมองไปที่หน้าของหยวนอีเซิงด้วยสีหน้าเริ่มโกรธ แต่นางก็ยังยิ้มอยู่อย่างนั้นและไม่กลัวเขาเลยแม้แต่น้อย

 

“ข้าจะบอกเจ้าตรงๆก็ได้นะ ข้าไม่ชอบนางเลยและข้าก็ยังรักเจ้าอยู่ หึหึ แต่ถึงอย่างไรก็ตามแต่ เจ้าก็ไม่มีสิทธิจะหาคนใหม่นะ ทำไมต้องเป็นนางด้วยล่ะ ปีศาจสวยๆก็มีเยอะแยะนี่ นั่นมันเครื่องสังเวยนะ?”

 

โลโยดะไม่พูดอะไร และยืนขึ้นมาอีกครั้ง ทั้งๆที่โดนกดอยู่เช่นนั้นแต่พลังของเขาที่มีมากทำให้เขาสามารถลุกขึ้นมาได้ หยวนอีเซิงถอยออกมาจากเขาเกรงว่าเขาจะต้องอยากฆ่านางมากแน่ๆตอนนี้

 

“ข้าบอกว่าข้ารักนางไปข้าไม่ได้รักเจ้าแล้ว เจ้าจะปล่อยข้าดีๆหรือว่าจะให้ข้าได้ข้าเจ้าก่อน”

 

ออร่าบางอย่างได้ผุดขึ้นมาเป็นไอจากตัวของเขา และสายตาที่ทำให้หยวนอีเซิงเริ่มกลัวก็เริ่มผุดขึ้นมา นางรีบถอยออกมาในทันทีเมื่อเห็นเช่นนั้น

 

“อ..อะก็ได้ข้าจะปล่อยพวกเจ้าไปครั้งนี้ แต่ครั้งหน้าข้าจะไม่ยอมปล่อยพวกเจ้าไปแน่ๆ”

 

แล้วนางก็เดินหายไปในสายลม เขารีบวิ่งไปต่อและไม่สนใจกับคำพูดของนาง เพื่อช่วยองค์หญิงเขาจะพยายามทำให้มันดีที่สุดไม่ว่าอย่างไรก็ตามแต่ เหมือนกับว่าเขาจะรู้ใจตัวเองแล้วว่าเขาไม่ได้เพียงแค่พูดไปก็เท่านั้น เขารักนางจริงๆและไม่รู้เพราะเหตุผลใดทำให้เป็นเช่นนั้น เวลาเหลือไม่กี่นาที เขาเริ่มเจอทางสว่างแล้วเมื่อถึงที่ราชอาณาจักรของเขา โลโยดะรับใช้พลังที่มีอยู่วิ่งเข้าไปในราชอาณาจักรโดยไม่สนใจผู้ใดเลย

 

5

 

4

 

3

 

2

 

เวลาเริ่มนับถอยหลังอย่างรวดเร็วสำหรับในใจของเขามันกระวนกระวายมาก เขาใช้แรงที่มีอยู่กระโดดเข้าไปในราชอาณาจักรในทันทีเมื่อประตูเปิด //ตู้มมมมมมม// เสียงที่ดังและตัวของเขาที่ลากยาวเข้าไปในอาณาจักรทำให้ทุกอย่างเต็มไปด้วยฝุ่นและไอร้อนจากการเสียดสีของเขา ทุกอย่างเงียบลงในทันที ทุกคนต่างพากันตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นและหันมาดูว่ามันเกิดอะไรขึ้น

 

“ตื่นสิว่านเจี๋ยเจ้าจงตื่นขึ้นมาสิ” เมื่อโลโยดะได้มองเห็น เขาไม่ดูแม้แต่ตัวของเขา เขากลับดูนางก่อน นางไม่ได้ตื่นขึ้นมาแถมตัวของนางเริ่มกลายเป็นสีดำแล้วในตอนนี้ โลโยดะจับที่หน้าของนางซึ่งหน้าของนางเย็นเป็นน้ำแข็งเลย นั่นหมายถึงนางได้ตายแล้วนั่นเอง

“ไม่สิมันต้องไม่เป็นเช่นนี้..ข้าขอโทษที่ช่วยเจ้าไม่ทันนะ”

 

อยู่ๆภาพก็แวบขึ้นหัวของเขา ภาพความทรงจำอะไรบางอย่างที่มันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน แต่เหมือนว่ามันเกิดขึ้นมาก่อนสำหรับเขากับนาง ภาพที่เขาเห็นก็คือเขาและนางได้จูบกัน ซึ่งทั้งสองคนก็ยอมรับในกันเป็นกัน เหมือนกับว่าทั้งสองคนเป็นสามีภรรยากัน จากนั้นภาพก็หายไปตัดมาที่หน้าของว่านเจี๋ยที่กลายเป็นสีดำแล้วในตอนนี้ อยู่ๆน้ำตาของเขาก็ไหลออกมาไม่รู้ตัว เขาไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไรทำไมถึงเป็นเช่นนี้ เขาก้มลงไปจูบลาองค์หญิงเป็นครั้งสุดท้าย //กรอบ กรอบ// เอรินและชิโร่กามะได้เข้ามาในราชอาณาจักร พวกเขาก็พบกับสิ่งที่น่าสลดใจเป็นอย่างมาก

 

“....”

 

“นี่เราถึงกันแล้วหรอ?” เสียงขององค์หญิงได้พูดขึ้นมาหลังจากที่โลโยดะได้จูบนางเสร็จเรียบร้อย เมื่อเขาเห็นเช่นนั้นก็รู้สึกดีใจเป็นอย่างมากแล้วก็ดึงนางเข้ามากอดโดยไม่รู้ตัว ส่วนทั้งสองคนที่เห็นเช่นนั้นก็โล่งใจนึกว่านางตายแล้ว

 

“เจ้ายังไม่ตายข้ารู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก” องค์หญิงมึนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นมาก เพราะว่านางไม่ได้รับรู้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเลย เมื่อนางมองลงมาดูที่ร่างกายของตัวของนางก็พบว่าตัวของนางเต็มไปด้วยคาบสีดำอะไรบางอย่าง ซึ่งมันเอาออกยากมากเลย

 

“อะไรติดตัวของเราเต็มไปหมดเลย แล้วเราจะเอามันออกได้อย่างไรกันเนี่ย”

 

พวกเขาพากันหัวเราะกับสิ่งที่นางได้พูด จากนั้นโลโยดะก็พยุงนางขึ้นมาแล้วพานางเข้าไปที่ประสาทพันปี

 

“พระราชาได้มาถึงที่นี่แล้วววว” เสียงจากอาวุธที่กระทบลงสู้พื้นได้ดังขึ้นมา //ตุบ ตุบ// โลโยดะวางนางไว้ตรงที่นั่งพิเศษที่เตรียมไว้ให้ ก่อนจะให้เอรินยื่นอยู่ข้างๆนางซึ่งไม่ให้เขานั่ง อาจจะเป็นเพราะโลโยดะจะกลั่นแกล้งเอรินจึงทำเช่นนั้น แล้วสองพี่น้องก็เดินไปนั่งที่บัลลัง เมื่อนั่งทุกอย่างได้เงียบลงสนิท

 

“วันนี้ข้ามีความยินดีที่ได้มาถึงสักที และข้าก็อยากจะจัดงานเลี้ยงต้นรับข้าและทุกๆคนที่เข้ามาด้วย ทั้งชิโร่กามะเอริน และมนุษย์คนนี้องค์หญิงว่านเจี๋ย”

 

ทุกคนต่างตกใจเมื่อได้ยินคำว่ามนุษย์ เพราะว่าที่ราชอาณาจักรพันปีไม่เคยมีมนุษย์ได้เข้ามาก้าวก่ายตั้งแต่เมื่อหลายสิบปีที่แล้ว

 

“เงียบซะ ข้าจะฉลองทุกคนก็ต้องฉลอง จัดการเตรียมงานฉลองก่อนตอนเย็น และพานางไปชำระล่างกายด้วยนะฮ่า ฮ่า”

 

การฉลองการรกลับมาจะได้เริ่มขึ้นเป็นแน่!