ตอนที่ 10 การเดินทาง

ในระหว่างทางที่กำลังเดินไปเพื่อไปที่ราชอาณาจักรพันปี โลโยดะและเอรินก็มัวแต่เถียงกันตั้งแต่เดินทาง มันทำให้ชิโร่กามะต้องปิดหูไม่ฟังตลอดเวลา เพราะเวลาที่ทั้งสองคนทะเลาะกันมันดังสะเทือนไปทั้งระแวกนี้เลย

 

“นี่พวกเจ้าทั้งสองคนจะอะไรกันนักกันหนาเนี่ย ไปโกรธอะไรกันมาตั้งแต่ปางก่อนหรอ ทำไมต้องทะเลาะกันตลอดเวลาเลยถามจริงๆเถอะ ตั้งแต่รู้จักรพวกท่านพี่ทั้งสองคนกันจริงๆ ในตอนเด็กๆก็ไม่เห็นจะทะเลาะกันขนาดนี้เลย ทำไมถึงเกลียดกันได้ลงคอล่ะ?”

 

พวกเขาสองคนมองมาที่ชิโร่กามะก่อนจะมองหน้ากัน โลโยดะเดินมาหาชิโร่กามะแล้วก็เริ่มเล่ารายละเอียดให้ฟังว่าทำไมถึงโกรธแค้นกันขนาดนั้น

 

“ตอนนั้น..ข้า..คือว่า..ไม่มีไรเดี๋ยวไว้เล่าวันหลังก็แล้วกัน”

 

โลโยดะเหมือนจะเล่าให้ฟังแต่สุดท้ายเขาก็ไม่เล่าให้น้องฟังแล้วพาม้าเดินนำหน้าไปก่อน  ชิโร่กามะมึนงงกับพี่ชายตัวเองมาก ว่าทำไมถึงไม่ยอมบอกว่าเป็นอะไรกันทำไมถึงโกรธแค้นกันเช่นนี้ วันแล้วันเล่าก็ยังเดินต่อไปไม่มีวี่แววว่าจะถึงราชอาณาจักรพันปีเสียที จริงๆถ้าไม่ใช่ราชอาณาจักรของปีศาจไม่ถึงวันก็ถึงแล้ว เหมือนกับราชอาณาจักรเหลียนฟางกับราชอาณาจักรที่โลโยดะกับชิโร่กามะยึดมาเพราะอยู่ติดกัน แค่เดินไปกี่ชั่วโมงก็ถึงแล้วมันจึงทำให้ง่ายต่อการค้าขายเช่นกัน

 

“นี่มันก็หลายวันแล้วนะอาณาจักรของเจ้าจะไกลอะไรกันนักกันหนา ขนาดอาณาจักรข้ายังไม่ไกลขนาดนี้เลย”

 

เอรินบ่นออกมาเพราะไม่พอใจที่มันไกลมาก ทุกคนต่างพากันเดินไม่ได้ฟังคำของเอรินที่บ่นออกมาทุกนาที วันนี้เป็นวันที่ห้าแล้วที่ยังไม่ถึงราชอาณาจักรของทั้งสองคนเลย

 

“ข้าเหนื่อยแล้ว..”

 

“เลิกบ่นได้แล้วน่ะ เดี๋ยวก็จะถึงแล้ว เพียงแค่เจ้าเดินตามทางนี้ไปจนถึงภูเขาลูกนั้น ถ้าเจ้าจะบ่นแบบนี้เจ้าจะตามพวกเรามากันทำไมล่ะห้ะ”

 

ท่าทีของทั้งสองคนดูเหมือนว่ากำลังจะปะทะกันอีกแล้ว ชิโร่กามะเลยเดินเข้าไปขวางทางของทั้งสองคนแล้วยิ้มให้พวกเขา

 

“นางฟื้นแล้วนะ แต่ว่านางเหมือนจะไม่มีแรงเลยตอนนี้”

 

เมื่อทุกคนได้ยินเช่นนั้นทำให้พวกเขารีบวิ่งไปดูว่าองค์หญิงในทันที เหมือนว่านางฟื้นขึ้นมาจริงๆ แต่จะไออยู่ตลอดเวลาเพราะได้กินน้ำไปน้อยมากสำหรับหลายวัน

 

“นี่เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง/องค์หญิงเป็นอย่างไรบ้าง” ทั้งสองคนพูดออกมาพร้อมกัน ก่อนจะมองหน้ากัน แล้วก็หันไปมองนางอีกครั้งหนึ่ง นางลืมตาขึ้นมามองหน้าทั้งสองคน เหมือนว่านางจะงงกับเหตุการณ์นี้มาก

 

“นี่เราเป็นอะไรไปอย่างนั้นรึ?” นางมองไปรอบๆก็พึ่งรู้ว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนหลังม้า

 

“เจ้าสลบไปน่ะแต่ตอนนี้เจ้าคงไม่เป็นอะไรมากแล้วล่ะ”

 

โลโยดะพูด ก่อนที่นางจะเริ่มลุกขึ้นมานั่งแทนนอน นางกำลังคิดอยู่ว่านางกำลังจะไปที่ไหน แล้วทำไมนางถึงมาอยู่ที่นี่ เพราะตอนที่จำความได้นางกำลังมองการต่อสู้ของทั้งสองคนอยู่ไม่ใช่หรอ

 

“ทำไมเจ้าสองคนถึงมาอยู่ด้วยกันแบบนี้ได้ล่ะ หรือว่าคืนดีกันแล้วหรอ?”

 

สิ่งที่นางพูดทำให้พวกเขาทั้งสองคนเริ่มถอยห่างออกจากกัน ทั้งที่ในตอนแรกนี่ใกล้กันมากแทบจะไหล่ติดกันเลยทีเดียว

 

“ช่างมันเถอะ แต่ตอนนี้เจ้าไหวแล้วสินะ หิวน้ำบ้างรึป่าวข้าจะได้เอาน้ำจากกกระบอกไม้ไผ่ให้เจ้าได้กินก่อน”

 

โยโลดะกำลังจะหยิบกระบอกไผ้ไผ่ที่มีน้ำอยู่ในนั้นเพื่อยื่นให้กับว่านเจี๋ย แต่ว่าดันมีคนหยิบไปกก่อนหน้านั้น นั่นก็คือเอรินได้หยิบกระบอกน้ำให้กับว่านเจี๋ยไปเสียแล้ว

 

“นี่เจ้า!..” โลโยดะกำลังจะต่อว่าเอริน แต่ว่าชิโร่กามะมาห้ามไว้ได้ทันพอดิบพอดี จึงทำให้อารมณ์ที่กำลังจะระเบิดใส่เอรินได้เย็นลง

 

“เจ้าลองกินนี่ดูสิ มันน่าจะทำให้เจ้าหายกระหายน้ำได้นะ” เอรินยื่นน้ำให้กับว่านเจี๋ยก่อนที่นางจะรับมันมาเพื่อที่จะดื่มมันให้เลิกกระหายน้ำเสียที  เมื่อนางได้ดื่มเสร็จมันก็ทำให้นางเริ่มหายจากความกระหายน้ำ //คอก แคก// กลายเป็นเสียงท้องร้องขึ้นมาแทน

 

“เจ้ากำลังหิวอย่างนั้นรึ”

 

เสียงท้องร้องทำให้นางเขินอายเป็นอย่างมาก เพราะนางเป็นผู้หญิงต้องสำรวม แต่นี่มันต่อหน้ากลุ่มคนที่มากมายมันจึงทำให้นางไม่กล้ามองหน้าพวกเขาเลย

 

“นิดหน่อยนะ แต่ว่าไม่เป็นไรมากหรอก เราอยากรู้ว่าพวกเจ้าจะพาเราไปที่ใดกัน”

 

เมื่อนางพูดจบ ทั้งสามคนต่างรวมหัวกันไปคุยกกันไกลๆกับนาง

“เอายังไงดีล่ะ จะบอกกับนางดีไหมหรือว่าจะไม่บอกกับนางดี” โลโยดะพูดขึ้นมา เพราะถ้าบอกไปนางอาจจะรับไม่ได้ก็เป็นได้ที่โลโยดะทำพันธสัญญากับนางไปแล้ว

 

“เพราะเจ้านั่นแหละที่เป็นตัวการทำให้เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้น ถ้าเจ้าไม่ทำพันธสัญญากับนางเรื่องนี้จะไม่เกิดขึ้นเลย”

 

เอรินพูดขึ้นก่อนที่ชิโร่กามะจะรีบตัดบททันทีเพราะไม่อยากให้ทะเลาะกันอีก

 

“พอได้แล้วเรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว เราควรบอกเรื่องจริงกับนางไปเลย มิอย่างนั้นถ้านางรู้เข้าทีหลังกลายเป็นเรื่องใหญ่แน่”

 

เมื่อทั้งสามคนคุยกันเสร็จพวกกเขาก็หันไปหานางแล้วก็เริ่มคุยกับนางในทันที

 

“คือว่าข้ามีเรื่องจะบอกให้เจ้าได้รู้น่ะ อาจจะไม่ชอบข้าเลยก็ได้แต่ว่าเจ้าต้องเข้าใจข้าด้วยนะ”

 

โลโยดะพูดขึ้นมาทำให้นางสงสัยว่าเรื่องที่จะเล่านั้นมันคือเรื่องอะไรทำไมนางถึงต้องโกรธเขาด้วย

 

“เรื่องอะไรอย่างนั้นหรือ?” นางถามโลโยดะในทันที

 

“คือว่า..” //ตู้ม เสียงระเบิดได้ดังขึ้นข้างหลังของพวกเขาทั้งสีคน เมื่อทั้งสามคนหันไปดูก็พบกับฝุ่นที่คลุ้งเต็มไปหมด อะไรกันมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่