Eternal Martial Sovereign ตอนที่ 8 – เจ้ารนหาที่ตาย
เนื่องจากวันอังคารผมไม่ว่างจึงอัพลงวันนี้นะครับ วันอังคารไม่ได้ลงนะครับ
*หยานชิหยันเปลี่ยนเป็นหยานซือหยัน
Chapter 8 – เจ้ารนหาที่ตาย
เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเด็กหนุ่ม หัวใจของหยานซือเฟยเต้นกระหน่ำอย่างรวดเร็วและนางก็ขดตัวขึ้น
Kacha!
ตอนนั้นเองประตูเปิดออกและมีหญิงสาวเดินเข้ามา
“พี่สาวใหญ่ท่านและพี่ใหญ่เซี่ยวหยุนกำลังทำอะไรอยู่?” หยานซือหยันถามขณะที่นางเดินเข้ามา นางย่นจมูกด้วยความไม่พอใจขณะที่นางมองไปที่ทั้งสองนั่งกกกันอยู่บนเตียง "ฮึ่ม , พวกเขามักจะขอให้ข้าออกไปข้างนอก พวกเขาซ่อนอะไรบางอย่างจากข้าแน่ๆ "
จากการที่มองทรงผมที่ไม่เป็นระเบียบเรียบร้อยจากพี่สาวนาง มันดูเหมือนว่าต้องมีบางอย่างเกิดขึ้น
แต่สิ่งที่อาจเกิดขึ้นระหว่างเด็กหนุ่มกับหญิงสาวที่สวยแบบนี้?
เห็นชุดมัสลินบางอ่อนบนร่างกายพี่สาวใหญ่ ซึ่งบางจนผิวขาวของนางสามารถมองเห็นได้ แก้มของหยานซือหยันป่องออกมาด้วยความหึงหวง ราวกับว่านางได้เห็นภาพของการนอกใจ
"มีอะไรกับการแสดงออกของเด็กผู้หญิงคนนี้กัน?" เซี่ยวหยุนจับมือของเขาในขณะที่เขามองหยานซือหยันและกระโดดลงจากเตียง
"ไม่มีอะไร" หยานซือเฟยกล่าวขณะที่นางมีรอยยิ้มที่น่าอึดอัดใจ
“ฮึ่ม” หยานซือหยันเค้นเสียงต่ำที่เย็นชาออกมาและบุ้ยปาก มองดูเหมือนค่อนข้างไม่มีความสุข
เซี่ยวหยุนไม่ให้ความสนใจกับนางและยืนอยู่ด้านข้าง หลังจากที่ใส่รองเท้าของเขา
หลังจากนั้นไม่นาน หยานซือเฟยใส่เสื้อผ้าของนางและเดินออกไปในชุดหยกสีเขียว
"พี่สาวใหญ่, ท่านรู้สึกดีขึ้นหรือไม่?" เมื่อนางสังเกตเห็นผิวพรรณสีดอกกุหลาบของพี่สาวใหญ่ ความไม่พอใจของหยานซือหยันส่วนใหญ่หายไป
“อืม” หยานซือเฟยพยักหน้า, จากนั้นก็มองไปที่ชายหนุ่มที่อยู่ติดกับนางขณะที่ดวงตาของนางแคบลง
“น้องชายเซี่ยวหยุนความเร็วที่เจ้าสกัดพิษออกนั้นเร็วมาก จิตวิญญาณการต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งขึ้นหรือ?”
"มันเพิ่งยกระดับขึ้นเมื่อไม่กี่วันก่อน" เซี่ยวหยุนตอบกลับ
“โอ้” หยานซือเฟยยกคิ้วขึ้นขณะที่นางยิ้มและพูดต่อ “ขอแสดงความยินดี ดูเหมือนว่ามันนจะมีไปได้ต่ออย่างน่าอัศจรรย์มากขึ้นในอนาคต”
“ข้าก็หวังอย่างนั้น”
หญิงสาวคนนี้เป็นหนึ่งในคนเพียงไม่กี่คนที่ไม่เคยเย็นชาต่อเขาเพราะเขาสูญเสียพรสวรรค์
ทำไมนางถึงพยายามหาโสมให้กับเขาและน้องสาวของเขา?
“นี่เป็นยาธาตุธาตุไฟที่ข้าขอให้คนบางกลุ่มเก็บรวบรวม ช่วยเอามันไปให้น้องเล็กหลิงเอ๋อที” หยานซือเฟยหยิบห่อซึ่งทำด้วยผ้าปักดอกออกมาและมอบให้เซี่ยวหยุน ด้านในมีผลไม้แก่นแท้ไฟไม่กี่ผลและหญ้าแก่นแท้ไฟอีกบางส่วน
“ขอบคุณท่านมาก พี่สาวใหญ่ซือเฟย” เซี่ยวหยุนรับห่อผ้านั้นมาอย่างสุดซึ้ง
“เด็กน้อย เหตุใดเจ้าจึงต้องสุภาพกับพี่สาวใหญ่คนนี้ด้วยล่ะ?” หยานซือเฟยส่ายศีรษะของนางและกวาดเส้นผมไม่กี่เส้นกลับไปอยู่หลังหูของนาง มองอย่างที่สวยงามเซี่ยวหยุนขโมยบางจากสายตานางอย่างช่วยไม่ได้
“ทำไมท่านถึงจ้องมองที่พี่สาวใหญ่ของข้า?” หยานซือหยันถามอย่างไม่สบายใจ
“เพราะพี่สาวใหญ่ของซือหยันนั้นสวยมาก!” เซี่ยวหยุนกลอกตาของเขา รู้สึกว่าหยานซือหยันกำลังอารมณ์เสีย
“ข้าไม่สวยเหรอ?” หยานซือหยันโกรธ
“เจ้าน่ะหรือ? เจ้าก็สวย แต่เจ้าไม่มีเสน่ห์ของผู้หญิง,”
ทั้งสองพี่น้องมีความสวยงามมากและมีรูปโฉมที่จะที่สามารถนำภัยพิบัติไปยังเมืองได้
อย่างไรก็ตามเมื่อเทียบกับหยานซือเฟย หยานซือหยันยังดูเหมือนเด็กกว่าเล็กน้อย และไม่ได้ให้กลิ่นอายอันน่าหลงใหลเช่นเดียวกันกับหยานซือเฟย
“ผู้ชายคนนี้ไร้รสนิยมสิ้นดี” หยานซือหยันพึมพำกับตัวเอง
“"ฮ่า ๆ หยานเอ๋อของพวกเรารู้สึกอิจฉา?” หยานซือเฟยหัวเราะ ย่อมเป็นเรื่องธรรมดาที่นางสามารถบอกได้ว่าน้องสาวของนางกำลังคิดอะไรอยู่
“ไม่มีทาง” หยานซือเฟยลดหัวลงต่ำ ขณะที่นางพูดด้วยใบหน้าสีแดง “ใครจะรู้สึกอิจฉากัน?”
หยานซือเฟยส่ายหัว แต่ไม่ได้ผลักนางไปไกลและเริ่มพูดคุยกับเซี่ยวหยุน
“ถ้าพี่สาวใหญ่ซือเฟยต้องการสกัดพิษของนางอีกครั้ง ให้แน่ใจว่าจะแจ้งให้ข้าทราบ” หลังจากที่พวกเขาคุยกันสักพักแล้ว เซี่ยวหยุนรู้สึกว่าถึงเวลาแล้วที่จะจากไป
จิตวิญญาณการต่อสู้ของเขาดูดซับพิษไปเป็นจำนวนมากและเขาต้องการที่จะถอนพิษอย่างเร็วที่สุด
“อืม”
ทั้งสองพี่น้องเข้าใจและไม่พยายามที่จะรั้งเซี่ยวหยุนอีกต่อไป
เซี่ยวหยุนหยิบพัสดุที่หยานซือเฟยมอบให้เขาและออกไปจากที่อยู่อาศัยตระกูลหยาน
นานนับปี,ตระกูลเซี่ยวได้หยุดให้ยาธาตุไฟแก่เซี่ยวหลิงเอ๋อและหยานซือเฟยได้ขอให้ตระกูลหยานช่วย ณ ตอนนั้น นางได้รับพิษเนื่องจากพยายามจะช่วยเขา
ที่อยู่อาศัยตระกูลเซี่ยวไม่ไกลจากที่อยู่อาศัยของตระกูลหยาน อย่างไรก็ตามถนนที่คึกคักมีอยู่ไม่มากนักในระหว่างนั้น
เมื่อเซี่ยวหยุนออกมาจากตระกูลหยาน มันก็เป็นตอนเที่ยงแล้ว และมีคนจำนวนมากเดินไปรอบ ๆ สร้างบรรยากาศที่เข้มงวด
“โฮ้! นั่นไม่ใช่อัจฉริยะเขตเมฆาม่วงของพวกเราเซี่ยวหยุนหรือ?” ขณะที่เซี่ยวหยุนกำลังจะเข้าสู่บ้านของเขาเพื่อถอนพิษ เสียงแหลมทะลุผ่านอากาศมา ทำให้เขาต้องหยุดและมองไป
เซี่ยวหยุนเห็นเด็กหนุ่มสองสามคนเดินตรงมาหาเขาจากที่ไกลๆ ทั้งหมดดูสูงและมีกำลัง
หนึ่งในนั้นที่เยาะเย้ยเซี่ยวหยุน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยยั่วเย้า
“คนจากตระกูลฝาง!” เซี่ยวหยุนขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้
ตระกูลฝางเป็นหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่แห่งเขตเมฆาม่วง บรรพบุรุษของพวกเขา,เหมือนกับบรรพบุรุษของตระกูลเซี่ยว มีจิตวิญญาณการต่อสู้และมีรากฐานที่ลึกล้ำ
คนที่ยืนอยู่ด้านหน้าเรียกว่าฝางเหว่ยและเป็นลูกหลานจากบ้านหลักตระกูลฝาง อย่างไรก็ตามคนที่พูดเป็นเด็กหนุ่มที่ชื่อว่าฝางคุน ซึ่งเป็นลูกหลานของตระกูลสาขา เขาเป็นคนขี้ข้าที่ได้พูดกับเจ้านายของพวกเขาและชอบที่จะข่มขู่ผู้อื่นแม้จะไม่มีอำนาจมากก็ตาม
เซี่ยวหยุนเลือกมองไปที่เด็กหนุ่มตระกูลฝางและเมินพวกมันแล้วเดินไปตามทางของเขา
มันใช้เวลา 2-3 ชั่วโมงหลังจากที่เขาไปที่ที่พักอาศัยตระกูลหยานเพื่อสกัดพิษของหยานซือเฟย ถ้าเขาไม่รีบแก้พิษอย่างรวดเร็ว มันจะส่งผลกระทบถึงอารมณ์ของเขา พิษสามารถแพร่กระจายไปยังร่างกายของเขาได้ มันจะทำให้เกิดปัญหาในเส้นลมปราณของเขา
“พี่ใหญ่เหว่ย ผู้ชายคนนี้กล้าที่จะเมินพวกเรา?” เมื่อได้เห็นเซี่ยวหยุนจากไป เด็กหนุ่มตระกูลฝางกลายเป็นเกรี้ยวกราด
“ท่านต้องการที่จะสั่งสอนบทเรียนให้เขา?” ฝางคุนถาม
“แน่นอน” ฝางคุน พยักหน้าเป็นการอนุญาต
หลังจากได้รับการอนุญาตจากนายน้อยฝาง ความเชื่อมั่นของฝางคุนเพิ่มขึ้น เขาเดินออกมาเหมือนปูและขวางทางข้างหน้าเซี่ยวหยุน
“โฮ่ อัจฉริยะเซี่ยวหยุนของเราจะไปไหนกัน?”
“ไสหัวไป ข้าไม่มีเวลาที่จะมาเสียกับเจ้า” ตาของเซี่ยวหยุนส่องประกายความโกรธขณะที่เขาด่าฝางคุนที่เหมือนลิง
“เฮ้, เจ้าได้พัฒนาอารมณ์ใช่ไหม?” สายตาของฝางคุนจ้องไปอย่างดุร้ายขณะเขาหัวเราะอย่างเย็นชา “ตอนนี้เจ้าเป็นแค่เศษขยะแล้ว เจ้ายังคิดว่าเจ้าเป็นอัจฉริยะเหมือนเมื่อก่อน? พวกข้ามอบให้เจ้าตรงหน้าแล้ว แต่เจ้ากลับปฎิเสธมัน ถ้าท่านปู่คุนไม่พอใจ ข้าอาจจะทำลายขาสุนัขของเจ้าก็ได้”
“เจ้าต้องการจะหักขาข้า?” เซี่ยนหยุนหยุดเดินขณะที่ดวงตาของเขาส่องประกายเย็นชา
ตระกูลเซี่ยวและครอบครัวฝางเป็นหนึ่งในตระกูลใหญ่งแห่งเขตเมฆาม่วง สิบปีหรือมากกว่านั้นที่ผ่านมา ตระกูลเซี่ยวได้รับการยกย่องอย่างมากจากสี่ตระกูลใหญ่
เป็นหลานชายของผู้นำตระกูลเซี่ยว เซี่ยวหยุนมีภูมิหลังอันสูงส่งที่น่าเหลือเชื่อ และยังเป็นลูกหลานตระกูลสาขาของตระกูลฟางได้กล้าที่จะพูดสิ่งนั้นกับเขา ดวงตาของเซี่ยวหยุนเผาไหม้ไปอย่างรวดเร็วด้วยเปลวไฟแห่งความโกรธ
อย่างไรก็ตามฝางคุนเมินการแสดงออกของเซี่ยวหยุน ขณะที่สายตาของเขาจ้องลงบนห่อเซี่ยวหยุนถืออยู่
“ปราณแก่นแท้ไฟหนาแน่นเช่นนี้ ในนั้นต้องมีผลไม้แก่นแท้แห่งไฟแน่นอน” ฝางคุนกล่าวในขณะที่เขายิ้ม “ฮ่า ๆ พวกนี้น่าจะเป็นของสำหรับน้องสาวตัวน้อยของเจ้า คนที่ใกล้จะตายในเร็วๆนี้ไม่จะอย่างไรก็ตาม ใช่ไหม? นางไม่ได้จะมีชีวิตอยู่อย่างยาวนานไม่ว่าทางไหน ข้าจะเอาพวกมันไปขายและซื้อไวน์”
ขณะที่เขาพูด มือของเขาพุ่งออกพยายามจับห่อผ้า
ด้านหลังเขาคนอื่น ๆ จากตระกูลฟางเดินมาช้าๆขณะที่พวกเขาหัวเราะเยาะเยาะเย้ย
“เจ้าสามารถดูถูกข้าได้ หากเจ้าต้องการ แต่อย่าตำหนิข้าหากไร้ความปราณี ถ้าเจ้ากล้าดูถูกน้องหญิงเล็กของข้า!” เห็นว่าฝางคุนกล้าหาญที่จะเยาะเย้ยน้องหญิงเล็กของเขาและต้องการที่จะขโมยยาไป ดวงตาของเซี่ยวหยุนกลายเป็นโหดร้ายและกลิ่นอายของเขากลายเป็นแหลมคมเหมือนดาบ ในเวลานั้นเขาดูเหมือนเทพเจ้าแห่งความตายภายในสนามรบของอาซูร่า
ในช่วงหลายปีที่การบ่มเพาะของเขาหยุดการก้าวหน้า คนนับไม่ถ้วนได้ปฏิบัติกับเขาอย่างเย็นชาและเยาะเย้ยเขา การตอบสนองเขาคือการเงียบและทนต่อทุกอย่าง
เป็นเพราะเขาเชื่อว่าวันหนึ่ง เขาจะสามารถโผบินได้อีกครั้ง
อย่างไรก็ตามเขาจะไม่ยอมให้ใครพูดถึงน้องสาวของเขาอย่างเลวร้ายหรือทำให้นางต้องทนทุกข์ทรมาน – แม้แต่มันจะดูถูกนางก็ตาม!
เกล็ดที่ตรงข้ามกับด้านอื่นๆของมังกร ถ้าแตะมันจะส่งผลให้ผู้กระทำตายทันที และเกล็ดที่ตรงข้ามของเซี่ยวหยุนก็คือน้องหญิงเล็ก
ฝ่ามือของเซี่ยวหยุนเคลื่อนไหว เปลี่ยนเป็นมือมีดโจมตีไปและเจาะไปที่ข้อมือของฝางคุน
“เขากล้าโจมตี?” ฝางคุนรู้สึกตกใจเล็กน้อยแล้วก็ยิ้ม
เขาอยู่ที่ระดับ 7 หลอมรวมร่างกาย – ทำไมเขาต้องกลัวเซี่ยวหยุน?
ทุกคนในเขตเมฆาม่วงรู้ดีว่าการบ่มเพาะของเซี่ยวหยุนไม่ได้ก้าวหน้าในช่วง 8 ปีที่ผ่านมา!
เช่นเดียวกับฝางคุนยิ้ม รูม่านตาของเขาหดลง มือมีดของเซี่ยวหยุนโจมตีได้รวดเร็วอย่างไม่น่าเชื่อและแม้กระทั่งนำมาซึ่งเสียงในอากาศที่ฉีกขาด มันหั่นบาง ๆ ไปทางข้อมือของเขาในทันที เร็วเฉกเช่นสายฟ้า ทำให้มันเป็นไปไม่ได้สำหรับเขาที่จะตอบสนองในเวลานี้
“มันเร็ว” ฝางคุนตะลึงงันและเขาแสร้งทำเป็นอาการปวดเมื่อยตามข้อมือ
“อ๊ากกก!!”
ฝางคุนร้องไห้ด้วยความตกใจและความเจ็บปวดเนื่องจากข้อมือของเขาตกลงกระดูกแทบจะหัก
เสียงกรีดร้องอย่างฉับพลันทำให้เกิดความวุ่นวายในถนนที่พลุกพล่านและดวงตาหลายคู่มองไปด้วยความประหลาดใจ เมื่อทุกคนเห็นว่าความวุ่นวายเป็นเรื่องอะไรขากรรไกรของพวกเขาก็ตกลง
“เซี่ยวหยุนทำร้ายฝางคุน?”
“ฝางคุนต้องประมาทเกินไป” หนึ่งในเด็กหนุ่มตระกูลฝางกล่าวในขณะที่สั่นศีรษะของเขา
“ข้าจะฆ่าเจ้า!” ฝางคุนกลายเป็นโกรธโดยสมบูรณ์ ฝ่ามือของเขากลายเป็นกรงเล็บขณะที่เขาโจมตีอย่างเลวทรามไปที่เซี่ยวหยุน เสียงของอากาศฉีกขาดดังออกมาอีกครั้ง – กรงเล็บเหล่านั้นมีความแหลมคมพอที่จะทำให้แตกแม้แต่หินที่ทนทานมาก
เห็นการโจมตีของฝางคุนด้วยไปด้วยพลังเต็มที่ คนในตระกูลฝางต่างก็กลั้นหายใจเอาไว้ ฟางคุนอาจจะพยายามกู้คืนตัวเองจากสิ่งที่เกิดขึ้นในเวลานั้น
คนเฝ้ารอทุกคนเฝ้าคอยอยู่ด้วยความคาดหวังอยากรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
การโจมตีของฟางคุนมีพลังและรวดเร็วมาก ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของความแข็งแรงหรือความเร็วในการตอบสนองก็ตาม บางคนในระดับ 6 หลอมรวมร่างกายไม่สามารถต่อสู้กับบางคนในระดับ 7 หลอมรวมร่างกายได้ ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด, มันจะเป็นเรื่องยากอย่างไม่น่าเชื่อสำหรับเซี่ยวหยุนที่จะหลบการโจมตีครั้งนี้
อย่างไรก็ตามดวงตาของ เซี่ยวหยุนเปล่งประกายเมื่อเขาก้าวไปข้างหน้า มือขวาของเขาวาดเป็นโค้งบนอากาศขณะที่เขาชี้นำมือของเด็กหนุ่มคนอื่น การโจมตีของกรงเล็บสุรุ่ยสุร่าย นิ้วของเซี่ยวหยุนจับรอบๆข้อมือของฝางคุน ทำให้เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะเคลื่อนไหว
“นั้นมันกรงเล็บจับมังกรของตระกูลเซี่ยวนี้”
“ใครจะคิดได้ว่าขยะเช่นเซี่ยวหยุนจะฝึกฝนมันได้อย่างสมบูรณ์แบบ?” ผู้ชมทุกคนตกใจมาก
ดูเหมือนว่าเด็กหนุ่มคนนี้ได้ใช้เวลาในฝึกฝนเป็นจำนวนมาก!
เห็นข้อมือของเขาถูกจับ ฝางคุนรู้สึกตกตะลึงอย่างสมบูรณ์ อย่างไรก็ตามเขารีบสงบตัวเองลงเมื่อรอยยิ้มอันเย็นชาปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา “เจ้าก็แค่ระดับ 6 หลอมรวมร่างกาย และเจ้ายังต้องการที่จะยับยั้งหัวใจและเส้นลมปราณของข้า? ไม่กลัวว่าพลังของข้าจะทำให้มือของเจ้าแตกละเอียด”
ฝางเหว่ยและคนอื่น ๆ ทั้งหมดมองไปที่เซี่ยวหยุนด้วยการแสดงออกที่เย็นชาและน่ากลัว
ไม่สำคัญว่าผู้ฝึกตนระดับต่ำสามารถใช้ทักษะการต่อสู้ได้อย่างไร จะไปสำคัญอะไรถ้าพวกเขาไม่มีพลังเพียงพอ?
ขยะก็จะยังคงเป็นขยะ!