ตอนที่ 9 แผนการ

ศพคนตายไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่บนดินแดนรกร้าง สถานที่แห่งนี้ไม่ได้ตรงกับคำนิยามว่าสังคมผู้มีวัฒนธรรม

 

ซันเจียวใช้อินเตอร์คอมที่ด้านข้างประตูเพื่อเรียกผู้ให้บริการและอธิบายให้พวกเขารู้ว่าเธอได้พบกับนักฆ่า ครู่ต่อมามีผู้ให้บริการเพียงไม่กี่คนเข้ามาในห้องและลากศพออกไป ก่อนที่พวกเขาจะออกไปพวกเขามีน้ำใจพอที่จะฉีดสเปรย์พรมด้วยสารละลายเลือด ซึ่งทำความสะอาดคราบเลือดที่น่ารังเกียจทั้งหมด ผู้จัดการก็มาด้วยตัวเองเพื่อขอโทษเรื่องผู้บุกรุก

 

ในโลกหายนะ ความตายเป็นเรื่องธรรมดาและเป็นเรื่องปกติ

 

มันดูเหมือนว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผู้จัดการดูแลเหตุการณ์เช่นนี้ เขาจัดการสถานการณ์ได้อย่างลงตัว ซันเจียวและเจียงเฉินก็ปฏิเสธอย่างสุภาพสำหรับข้อเสนอของงานเลี้ยงอาหารค่ำสเต็กฟรีที่ทำจากวัวที่กลายพันธุ์ มันเป็นเพียงมารยาทเนื่องจากไม่ค่อยมีใครสามารถจ่ายสำหรับสถานที่แห่งนี้เลยต้องดูแลเกี่ยวกับการชดเชยด้วยสเต็กฟรี

 

ห้องชุดไม่มีห้องครัว มันมีเพียงไมโครเวฟและหม้อหุงข้าวที่เต็มไปด้วยฝุ่นซึ่งตั้งอยู่ตรงมุมห้องทานอาหาร ส่วนใหญ่คนที่ร่ำรวยที่อาศัยอยู่ที่นี่ไม่ได้เตรียมอาหารด้วยตัวเองแต่มีข้อยกเว้นพวกคนรวยไม่กี่คนที่ไม่ชอบทานอาหารหรูหราเช่นข้าว

 

ในโลกนี้ข้าวถือว่าหรูหรา แม้จะมีการดำรงอยู่ของพื้นที่เพาะปลูกไม่กี่แห่งแต่การผลิตข้าวยังคงมีอยู่อย่างจำกัด ดังนั้นคนส่วนใหญ่ที่อาศัยอยู่ที่นี่จึงรอดชีวิตด้วยสารอาหารและกินเฉพาะอาหารปรุงสุกในโอกาสพิเศษเท่านั้น

 

แต่แน่นอนเจียงเฉินเป็นข้อยกเว้น เขาหยิบถุงข้าวออกมาจากที่เก็บของมิติและล้างมันก่อนที่เขาจะใส่มันลงในหม้อหุงข้าว ในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงข้าวก็สุขและทันทีกลิ่นทำให้ดวงตาซันเจียวพร่ามัว

 

เจียงเฉินไม่ได้ซ่อนความสามารถพิเศษของเขาต่อหน้าซันเจียวอีกต่อไปและซันเจียวไม่ได้สอบถามเพิ่มเติม เจียงเฉินรู้ว่าเธออยากรู้อยากเห็นแต่ก็ต้องขอบคุณที่เธอเคารพความเป็นส่วนตัวของเขา เจียงเฉินรู้ว่าวันหนึ่งเขาจะบอกความลับทั้งหมดของเขาให้เธอฟัง เพราะเขาไม่สามารถแม้แต่เข้าใจปาฏิหาริย์บางอย่างของตัวเองได้และมันจะทำให้เกิดความสับสนมากขึ้นถ้าเธอรู้

 

หลังจากที่เขาเทเนื้อในกระป๋องลงบนจานและอุ่นมันแล้วจานก็ถูกวางไว้บนโต๊ะอาหารค่ำและอาหารค่ำที่ดูไม่ค่อยหรูหราก็ถูกเตรียมพร้อมเสร็จสรรพ

 

มันไม่ได้หรูหราเพราะเจียงเฉินมีเพียงอาหารกระป๋อง แต่อาหารค่ำได้มีสิ่งต่างๆเช่น แกงไก่ เต้าหู้เผ็ดและสิ่งต่างๆมากมายที่ซันเจียวไม่เคยเห็นมาก่อน ดังนั้นจานจึงถูกกวาดเรียบไปอย่างรวดเร็ว

 

เจียงเฉินตบหน้าท้องแบนราบขณะที่มองหม้อหุงข้าวที่ว่างเปล่า เขารู้สึกทึ่งมากที่ได้พบว่าวัคซีนยีนไม่เพียงช่วยเสริมสร้างกล้ามเนื้อแต่มันก็เพิ่มความกระหายของเขา เขากินอย่างน้อยสองเท่าของปริมาณปกติของเขา ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าทำไมซันเจียวกินเยอะ เธอไม่ได้เป็นเพียงแค่นักกินเท่านั้น

 

"ฉันทำเพิ่มมากขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้สามารถบีบางอย่างเป็นอาหารเช้าในวันพรุ่งนี้ แต่ดูเหมือนว่าคุณจะกินลงจนหมดทุกอย่าง" เจียงเฉินหัวเราะขณะที่เขามองใบหน้าที่มีความสุขของซันเจียวหลังจากมื้ออาหาร

 

เธอหน้าแดงเพราะรู้สึกอายขณะที่ดวงตาของเธอมองไปที่เจียงเฉินด้วยความโกรธ "สิ่งที่คุณต้องกังวล?"

 

"ไม่ ฉันสามารถจ่ายได้โดยไม่คำนึงว่าคุณกินมากแค่ไหน" เจียงเฉินกล่าวขณะที่สั่นศีรษะ

 

แม้ว่ามันจะไม่ใช่คำพูดหวานๆ ซันเจียวดูร่าเริงขณะที่รอยยิ้ม "บาน" ปรากฏบนใบหน้าของหญิงสาว

 

"ช่วยฉันทำความสะอาด" เจียงเฉินกลิ้งดวงตาขณะที่คว้าจาน

 

“โอเค”

 

เขาจ้องที่ท้องแบนของซันเจียวด้วยความไม่เชื่อ เขาสงสัยว่าข้าวห้าชามมันไปอยู่ที่ไหน

 

"อาคารธนาคารพาณิชย์ที่ชิงพูตั้งอยู่ในบริเวณที่แออัด จำนวนของซอมบี้เยอะมากเช่นเดียวกับกัมมันตภาพรังสีที่สูงมาก นอกจากนี้...สิ่งมีชีวิตที่กลายพันธุ์ที่อันตรายจะอยู่ที่นั่น" เธอนอนราบบนเตียงขณะชี้นิ้วของเธอที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ประสามสัมผัสเต็มรูปแบบแล้วทันทีแผนที่สามมิติปรากฏขึ้น

 

"นี่คือแผนที่ ถ้าเราต้องการที่จะได้รับทองจากภายใน เราจะต้องเข้าออกจากที่นี่แล้วเดินผ่านอุโมงค์ความปลอดภัย...ตื่น คุณกำลังฟังฉันอยู่หรือเปล่า?" ซันเจียวส่ายหัวและกลิ้งดวงตา

 

"นี้มันคือ...อะไร?" เจียงเฉินเช็ดน้ำลายและมองไปที่ผลิตภัณฑ์เทคโนโลยีชั้นสูง

 

ส่วนทางกายภาพมีเพียงขนาดของปากกาและปริซึมสี่เหลี่ยมที่ยื่นออกมาจากด้านข้างแสดงหน้าจอ ภาพสามมิติโผล่ขึ้นเหนือปริซึมสี่เหลี่ยมผืนผ้า

 

ผลิตภัณฑ์ที่ปรากฏเฉพาะในภาพยนตร์ไซไฟแต่ตอนนี้ปรากฏตัวตรงหน้าดวงตาของเขา เจียงเฉินไม่อาจเชื่อในสิ่งที่เขาได้เห็น สิ่งนี้น่าจะคุ้มค่ามากกว่าทองคำในเมืองหวังไห่

 

มันเกือบจะเป็นไปไม่ได้ที่จะขายผลิตภัณฑ์ประเภทนี้ ถ้าเจียงเฉินแสดงผลิตภัณฑ์นี้ให้กับทุกคนเห็น องค์กรของรัฐจำนวนมากจะมาพบเขาทันทีและหารือกับเขาเกี่ยวกับการบริจาคให้กับประเทศในฐานะพลเมืองที่รักชาติ

 

"มันเป็นเครื่องคอมพิวเตอร์ประสาทสัมผัสเต็มรูปแบบ แม้ว่าจะไม่น่าเชื่อถือเท่าคอมพิวเตอร์แบบพกพาแต่ฟังก์ชันการทำงานมีความก้าวหน้ามากกว่า ความรู้ของคุณเท่าหางอึ่ง" ซันเจียวพลิกดวงตาของเธออีกครั้ง

 

"ดี สิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์ที่อันตรายคือตัวอะไร?" เจียงเฉินถอนหายใจขณะที่เขายอมรับความจริงที่ว่าเขานึกไม่ถึง เขานอนข้างซันเจียวและยังคงจ้องที่หน้าจอ

 

"ตัวอย่างเช่น โรชานที่เราเห็นวันนี้ หรือนี้..." นิ้วของซันเจียวกวาดไปทั่วหน้าจอ ร่างที่คล้ายกับเอลี่ยนปรากฏบนหน้าจอ "...กรงเล็บแห่งความตาย ระดับพลังงานอยู่ระหว่าง 60-70 ความเร็วของมันสูงมากและรู้สึกไวต่อกลิ่นมาก ร่างกายปกคลุมด้วยชั้นของเกราะป้องกันดังนั้นกระสุนปกติจึงไม่สามารถสร้างความเสียหายให้กับมัน ดังนั้นทางออกที่ดีที่สุดคือการวิ่งหนี แต่มันก็เป็นเรื่องยากที่จะหนีจากมัน"

 

กลิ่นหอมอ่อนของดอกลิลลี่เข้าจมูกของเจียงเฉิน เนื่องจากซันเจียวใช้แชมพูและเจลอาบน้ําจากโลกของเขาดังนั้นร่างกายของซันเจียวได้หลอมรวมกับกลิ่นหอมที่น่าดึงดูด

 

อย่างไรก็ตามเนื่องจากพวกเขาอยู่ระหว่างการสนทนาอย่างจริงจัง เจียงเฉินต้องจัดการควบคุมตัวเอง

 

เมื่อนึกถึงความคิดของเขา เจียงเฉินจ้องเขม็งไปที่กรงเล็บแห่งความตายด้วยความคิดลึกๆ

 

"ทำไมพวกเหล่านี้ปรากฏอยู่ใกล้กับอาคารธนาคารพาณิชย์?"

 

"กรงเล็บแห่งความตายพบเจอได้ทุกที่ แต่พวกมันมักชอบที่จะอยู่ใกล้กับสถานที่ที่ได้รับผลกระทบจากการระเบิดนิวเคลียร์ ฉันไม่แน่ใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่โดยปกติเมื่อมีซอมบี้อยู่แถวนั้นเยอะๆ จะมีสิ่งมีชีวิตที่กลายพันธุ์อื่นๆในบริเวณใกล้เคียง นี่เป็นเพราะซอมบี้ถือเป็นอาหารสำหรับพวกกลายพันธุ์"

 

"...คุณมีแผนการอะไร?" เจียงเฉินถามหลังจากหยุดพักชั่วคราว

 

"แน่นอนว่ามีสองทางเลือก หนึ่งเราสามารถใช้เส้นทางนี้เพื่อเจาะหลุมใต้ดินได้โดยตรงและใช้วัตถุระเบิดเพื่อเปิดมัน หรือสองเราสามารถใช้วิธีนี้แทนเพื่อเข้าสู่ห้องควบคุมหลักโดยใช้รหัสผ่านและใช้เส้นทางปกติเพื่อเข้าไปในห้องนิรภัย"

 

"คุณได้รับข้อมูลทั้งหมดจากที่ไหน? พวกมันเชื่อถือได้หรือไม่? "เจียงเฉินรู้สึกตกใจอย่างเห็นได้ชัดโดยเส้นทางที่มีป้ายระบุอย่างชัดเจน

 

"เมืองหลิวติง พวกเขามีฐานข้อมูลแผนที่ที่มีความแม่นยำที่สุดที่นั่น เห็นได้ชัดว่าพวกเขาได้รับมันจากดาวเทียมก่อนสงครามดังนั้นมันควรจะเป็นที่น่าเชื่อถือได้"

 

"เมืองหลิวติงมันคือะไรกันแน่ ฉันได้ยินคุณพูดเกี่ยวกับมันบ่อย" หลังจากคำอธิบายของซันเจียว เจียงเฉินรู้สึกอยากรู้

 

"โบไฮ่ มันคือผู้บริการเครื่องบิน" ซันเจียวพูดต่อด้วยรอยยิ้มกว้างโดยไม่สนใจถึงความตกใจบนใบหน้าของเจียงเฉิน ดังนั้นหัวหน้าของฉันถึงเวลาแล้วที่คุณจะเลือก"

 

"แผนแรกเป็นเรื่องที่อันตรายเกินไปและการระเบิดจะสร้างเสียงดังมากเกินไป ถ้ามันดึงดูดซอมบี้ทั้งหมดแล้วไม่มีทางใดที่จะออกไปได้"

 

"นั่นเป็นความกังวลของฉันเช่นกัน แม้ว่าการดึงดูดซอมบี้ทั้งหมดจะเป็นการพูดเกินจริงแต่มันก็ใกล้เคียง"

 

แม้ในระหว่างวันซอมบี้ยังคงไม่มีท่าทางดุร้าย หากได้รับการกระตุ้นใดๆพวกมันก็จะจู่โจมทันที

 

"วิธีการเกี่ยวกับการแทรกซึมผ่านเครือข่าย? คุณรู้วิธีการแฮ็ค?"

 

"ฉันจะรู้ได้อย่างไร?" ซันเจียวหัวเราะ "เพื่อความอยู่รอดในดินแดนรกร้าง ความสามารถในการยิงที่ยอดเยี่ยมมันก็เพียงพอแล้ว อย่างไรก็ตามมีผู้เชี่ยวชาญค่อนข้างน้อยที่อยู่ข้างนอกและพวกเขามักไม่อยู่ในสภาพที่ดีที่สุด มันจะไม่ยากเกินไปที่จะจ้างคนใดคนหนึ่ง"

 

หลังจากช่วงเวลาแห่งการพิจารณาเป็นเวลานานเจียงเฉินก็ตัดสินใจอย่างระมัดระวัง "แล้วเราจะเลือกตัวเลือกที่สอง... เราจะจ้างคนเหล่านี้ได้ที่ไหน?"

 

"เราสามารถจ้างพวกเขาที่นี่จากสลัมที่ถนนหก ทุกคนที่ไม่มีพลังในการสู้รบจะอยู่ที่นั่น" ซันเจียวชี้ออกไปขณะที่เธอปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ "โอ้ เราก็ไม่ต้องห่วงเรื่องทหารรับจ้างฮุยซอง แม้ว่าพวกมันจะมีบทบาทในพื้นที่ซองเจียง เราสามารถฆ่าคนของพวกมันที่นี่ได้ นอกจากนี้เมื่อฆ่าพวกมันแล้วจะได้รับการยอมรับอย่างแท้จริงและพวกมันจะกำจัดคุณให้ได้โดยใช้ทุกวิถีทาง"

 

"คุณพูดถูก ฉันมีความรู้สึกว่าพวกมันจะมาหลังจากที่เราเมื่อเราออกจากพื้นที่แห่งนี้หรืออย่างน้อยก็ยังคงติดตามเราต่อไป"

 

"คุณต้องการให้ฉันเตรียมพร้อมสักเล็กน้อยไหม?" ซันเจียวถอนหายใจขณะที่เธอยืดแขนที่บางเฉียบด้วยท่าทางที่นุ่มนวล

 

"ในกรณีนี้เราสามารถทำเช่นนี้ได้..."

 

หลังจากที่ซันเจียวได้ยินแผนการของเจียงเฉินแล้วดวงตาของเธอก็สว่างขึ้น

 

"ว้าว คุณเป็นมนุษย์ที่ดุร้ายมากกว่าฉัน! ทำไมคุณไม่ไปตลาดแรงงานในวันพรุ่งนี้เพราะมันอยู่ที่ทางเข้าด้านหน้าของสลัม ค่าธรรมเนียมนายหน้าปกติหนึ่งคริสตัลและพวกเขาจะให้คุณเลือกจนกว่าคุณจะพอใจ"

 

"โอเค ตอนนี้ดีกว่าที่จะทำงานแยกกัน ให้แน่ใจว่าคุณซ่อนตัวก่อนออกเดินทาง" เจียงเฉินเตือน

 

"ฉํนรู้" ซันเจียวยักไหล่ด้วยการแสดงออกอย่างไม่เอาใจใส่ "ฉันมีศัตรูจำนวนมากและกลุ่มทหารรับจ้างต้องการตัวฉัน ถ้ามันไม่ใช่เรื่องที่ฉันกังวลเกี่ยวกับตัวคุณแล้วจะไม่มีใครสามารถหยุดฉันจากการหนีได้"

 

[ฉันก็ยืนยันเช่นกันว่าถ้าฉันต้องการที่จะหนีก็จะไม่มีใครสามารถหยุดฉันได้สักคน] เจียงเฉินบ่นอยู่ในหัวของเขา

 

เขาปิดโคมไฟข้างเตียงและแสงในห้องเปลี่ยนเป็นสีส้มอ่อนๆ มันเป็นช่วงดึกมากในเวลากลางคืนและมองผ่านหน้าต่างกันกระสุนจะไม่เห็นสัญญาณชีวิตสักคนบนถนน

 

"โอ้ คุณนอนหลับแล้วหรือยัง?" ซันเจียวหันกลับมาพร้อมกับผ้าห่มคลุมตัวเธอ เธอยิ้มอย่างมีเลศนัยไปที่เจียงเฉิน

 

"คุณปีศาจน้อย... เรามีสิ่งที่ต้องทำในวันพรุ่งนี้ ตอนนี้นอนหลับ"

 

เขาต่อสู้อย่างหนักก่อนหน้านี้กับเธอ ถ้ามันยังคงเป็นเช่นนี้ทุกวัน เจียงเฉินถามร่างกายของเขาว่าจะสามารถรับมือกับมันได้ไหม