ตอนที่ 72: คำเชื้อเชิญ (1)
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป
แองเจเล่แสดงให้เทียเห็นถึงท่าดาบพื้นฐานหลายท่าและคิดว่ามันเพียงพอสำหรับวันนี้ เขาดันดาบกลับเข้าไปในฝักอย่างระมัดระวังก่อนที่เขาจะมองไปที่ท้องฟ้า มันปกคลุมด้วยเมฆดูเหมือนว่าพายุกำลังมา
ลมหนาวพัดผ่านสนามหลังบ้านซึ่งปราศจากความอบอุ่นของดวงอาทิตย์ในขณะที่ความมืดเริ่มปกคลุม อากาศร้อนอบอ้าวในช่วงหลายวันที่ผ่านมาแต่ตอนนี้ความร้อนทั้งหมดหายไปแล้ว แองเจเล่เดินไปที่บ่อน้ำแล้ววางดาบลงและเช็ดเหงื่อของเขาด้วยผ้าขนหนูสีดำ
"ทำไมเจ้ายังอยู่ที่นี่ กลับบ้านไปและคิดถึงสิ่งที่เจ้าเรียนรู้ในวันนี้" แองเจเล่หันกลับไปและเขาก็พูด เทียยังยืนอยู่ที่ประตูเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อที่แองเจเล่ให้เธออยู่ เธอพยักหน้าหลังจากที่ได้ยินว่าแองเจเล่พูดอะไร สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสุข
"ค่ะนายท่าน ขอบคุณมากค่ะ! ข้าจะออกไปเดี๋ยวนี้!" เทียพูด ขณะที่เธอหันเพื่อจะออกไปเส้นทางของเธอก็ถูกป้องกันโดยผู้ชายที่แข็งแกร่งหลายคน ผู้ชายสองคนในชุดเกราะเหล็กผลักเทียไปและจ้องไปที่แองเจเล่
"ขอโทษ เจ้าเป็นแองเจเล่ ริโอใช่ไหม" ผู้ชายคนหนึ่งถาม
"ใครให้เจ้าเข้ามา" แองเจเล่ถามด้วยน้ำเสียงที่น่ากลัว
"ข้าเป็นขุนนางและเจ้าเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวของข้า ข้าไม่รู้ว่าทหารยามของเมืองเลนน่อนเป็นเช่นนี้" เขาพูดต่อ
"พวกเรากำลังทำงานของเราอยู่ ข้าไม่คิดว่ามันเหมาะสมสำหรับเจ้าที่จะกล่าวหาว่าเราหยาบคาย!" ผู้ชายอีกคนตอบกลับด้วยเสียงเข้ม
"เจ้าคนชั้นต่ำ" แองเจเล่พูดด้วยสีหน้าเย็นชา
"พูดอีกครั้งและข้าจะทำให้เจ้าต้องชดใช้สำหรับความจองหองของเจ้า!" ผู้ชายคนแรกตะโกน มือของเขาจับไปที่ดาบของเขา
"ลองสิเจ้าคนชั้นต่ำ" แองเจเล่จับไปที่ดาบกางเขนของเขาแล้วสบประมาททหารยามด้วยความเย้ยหยัน
"เอาน่ามอร์ฟ เรากำลังทำภารกิจอยู่!" ผู้ชายอีกคนหยุดทหารยามที่ชื่อมอร์ฟขณะที่เขาทำให้มอร์ฟใจเย็นลง
"เราต้องขอโทษสำหรับการบุกรุกเข้ามาในสนามหลังบ้านของเจ้าโดยไม่ได้รับอนุญาต มันเป็นความผิดของเรา" ชายคนนั้นหันกลับไปและเขาก็พูดขณะที่โค้งให้แองเจเล่เล็กน้อย
"เราเป็นกองกำลังของเมือง เรามาที่นี่เพื่อตรวจสอบใบอนุญาตที่อยู่อาศัยของเจ้า เราทำเช่นนี้เป็นครั้งคราวดังนั้นโปรดเห็นใจเราด้วย ถ้าเจ้าแสดงให้เราเห็นใบอนุญาตมันก็คงจะดี" ผู้ชายคนนั้นพูด
"ใช่ นี่เป็นท่าทางที่ข้าชอบ อย่างไรก็ตามเจ้ายังคงละเมิดความเป็นส่วนตัวของข้าทำให้อารมณ์ของข้าแย่ลง ดังนั้นข้าจะไม่แสดงใบอนุญาตของข้า ตอนนี้พวกเจ้าออกไปได้แล้ว" แองเจเล่สงบลงเล็กน้อยและเขาก็พูด
"เจ้า!" มอร์ฟจ้องไปที่แองเจเล่ด้วยความโกรธตั้งใจจะชักดาบออกมา
"มอร์ฟ!" ผู้ชายคนนั้นหยุดมอร์ฟอีกครั้ง
"ใจเย็นๆ! เจ้าจะถูกลงโทษอีกครั้งถ้าเจ้ายังคงแสดงท่าทางเช่นนั้น!" ผู้ชายคนนั้นตะโกน
"อย่ากังวล ข้าคิดว่างานของเจ้าที่นี่ได้จบแล้ว" แองเจเล่พูดเสียงต่ำขณะที่มองไปที่ทหารยามทั้งสองคน ทันใดนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงคนในชุดเกราะหนักเดินไปสนามหลังบ้าน
"ออกไปให้พ้นทางของข้า" ทหารยามทั้งสองคนถูกผลักไปโดยนักดาบตัวใหญ่
"ข้า...!" มอร์ฟจะโวยวายอีกครั้งแต่ทหารยามคนอื่นดึงเขากลับไป
"มันเป็นสถานที่นี้" กลุ่มนักดาบชุดเกราะหนักเดินเข้าไปในสนามหลังบ้าน หัวหน้าของพวกเขาเป็นคนที่มีขนสีดำบนหมวก เขาดูเหมือนจะไม่สนใจเกี่ยวกับทหารยามที่เขาเพิ่งผลักไป
"ขอโทษด้วยท่านแองเจเล่ พวกเราเห็นประตูเปิดอยู่และเราได้ยินเสียงคนโต้เถียงกันข้างในดังนั้นเราจึงเข้ามาดูว่ามีอะไรที่เราสามารถช่วยท่านได้หรือไม่" หัวหน้าโค้งให้ เสียงของเขาฟังดูเหมือนเขานับถือแองเจเล่มาก
"เจ้ามาช้าเกินไป" แองเจเล่ส่ายหัวแล้ววางผ้าเช็ดตัวสีดำและเดินไปที่ประตูพร้อมกับดาบกางเขนในมือ
"ออกไปจากที่นี่ ข้าจะเปลี่ยนเสื้อผ้า" แองเจเล่พูด
"เจ้า!" มอร์ฟยังโกรธมาก เขาเพิ่งถูกผลักโดยหัวหน้าของกลุ่มนักดาบชุดเกราะหนักแต่เขารู้ว่าแองเจเล่และนักดาบอาจจะมีสถานะสูงกว่ากองกำลังของเมือง ทหารยามคนอื่นรู้ว่าไม่มีอะไรที่พวกเขาสามารถทำได้และพยายามที่จะทำให้มอร์ฟสงบลงแทน
นักดาบชุดเกราะหนักเป็นทหารของนายกเทศมนตรีของคฤหาสน์เลนน่อน หัวหน้าชื่อว่าเจอแรคนักรบระดับอัศวิน เขาเฝ้าทางเข้าเมืองห้านาทีคนเดียวระหว่างสงครามแอนดรู ศัตรูหลายพันคนบุกเข้าเมืองแต่ไม่มีใครในพวกเขาเข้าไปในเมืองได้ เจอแรคฆ่าศัตรูนับไม่ถ้วนและซากศพที่เขาสังหารเกือบจะปิดกั้นทางเข้า
ชาวเมืองเรียกเจอแรคว่า'พยัคฆ์แห่งเลนน่อน' ดังนั้นกองกำลังของเมืองจึงตัดสินใจที่จะไม่ทำให้แองเจเล่โกรธหลังจากที่ได้เห็นเจอแรคแสดงความเคารพเช่นนี้ต่อขุนนางที่เพิ่งมาถึงเมืองนี้ไม่นาน
เจอแรคตะโกน ทหารยามรีบออกจากสนามหลังบ้านไปที่ละคน เทียเป็นเพียงคนเดียวที่ยังคงอยู่ในสถานที่นี้ แองเจเล่มองไปที่เด็กสาวและเห็นเธอหน้าซีด ดูเหมือนว่าเธอกลัวกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น
"ดี ดูเหมือนว่าพวกเขาเข้าใจผิดระหว่างความสัมพันธ์ของเรา" แองเจเล่พูด เทียมองไปที่เขาด้วยความสับสนไม่เข้าใจว่าแองเจเล่กำลังจะพูดอะไร
"มันอาจจะเป็นสิ่งที่ดีสำหรับเจ้า" แองเจเล่ไม่ได้อธิบายเพียงแค่เดินเข้าไปในห้องของเขาและปิดประตู
"นายท่านแองเจเล่....เขาต้องเป็นคนที่มีอิทธิพล..." เทียยืนอยู่ที่สนามหลังบ้านคนเดียวไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร เธอเป็นเพียงเด็กสาวที่มีร่างกายอ่อนแอและมีหน้าตาธรรมดา เทียไม่คิดว่าแองเจเล่จะสนใจเธอ
เทียรู้ว่าแองเจเล่ไม่ต้องการอะไรจากเธอเพราะเขาเพียงแค่สอนการเคลื่อนไหวดาบพื้นฐานให้เธอ ด้วยเหตุนี้เธอจึงรู้สึกขอบคุณเขาเป็นอย่างมาก พ่อของเธอเป็นขี้เหล้าในขณะที่แม่ของเธอหายไปตั้งแต่ที่เธอยังเด็ก เทียรู้ว่าเธอต้องทำทุกสิ่งทุกอย่างด้วยตัวเธอเองตั้งแต่ที่เธอยังเด็กมาก ไม่มีใครจะมาหาเธอถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ อยู่มาวันหนึ่งเมื่อเธออายุเก้าขวบพ่อของเธอก็ออกจากบ้านและไม่เคยกลับมา
เธอเสียบ้านของเธอและต้องอาศัยอยู่ข้างถนนระยะหนึ่งก่อนที่เธอจะได้งานที่ร้านขายพาย เธอเพียงต้องการอาหารและที่พักพิงดังนั้นเจ้าของร้านจึงไม่เคยจ่ายเงินค่าจ้างให้เธอ ทุกวันเธอต้องทำงานมากกว่า 12 ชั่วโมงและถ้าเธอทำผิดพลาดแม้แต่น้อยเจ้าของร้านก็จะตีเธอ
เทียยังคงอดทนต่อความเจ็บปวดที่เธอได้รับ ระหว่างเวลาทำงานเธอจะฟังบทสนทนาของลูกค้าเป็นงานอดิเรก เธอเรียนรู้ว่าผู้คนกลัวคนที่ถืออาวุธและรู้ว่าคนที่สามารถต่อสู้ได้อย่างน้อยก็สามารถป้องกันตัวเองได้
เทียต้องการที่จะเป็นคนที่สามารถใช้อาวุธได้ในวันหนึ่งดังนั้นเธอจึงพยายามฝึกฝนดาบด้วยกิ่งไม้เมื่อใดก็ตามที่เธอมีเวลาว่าง อย่างไรก็ตามเนื่องจากการขาดความรู้เกี่ยวกับการเหวี่ยงดาบจึงทำให้แขนขวาของเธอได้รับบาดเจ็บ
แองเจเล่แก้ไขการเคลื่อนไหวของเธอมันจึงป้องกันเธอจากการทำลายกล้ามเนื้อแขนขวาของเธอ ถ้าเธอไม่พบแองเจเล่มันก็จะทำให้แขนขวาของเธอพิการในสักวันหนึ่ง เธอต้องการพลังดังนั้นเธอจึงได้ฝึกฝนทุกวันไม่ว่าสถานการณ์จะหนักแค่ไหน
แองเจเล่รู้ว่ามือขวาของเธอเจ็บเมื่อเขาเห็นเธอครั้งแรกแต่เขาไม่เคยคิดว่าเด็กสาวคนนี้จะเรียนรู้การใช้ดาบโดยไม่มีใครสอนเธอ เขาชอบนิสัยที่ไม่ย่อท้อของเด็กสาว หลังจากที่เทียต้องการที่จะแข็งแกร่งขึ้นและเธอพยายามที่จะบรรลุเป้าหมายของเธอราวกับว่าไม่มีอะไรที่สามารถยับยั้งเธอได้ แองเจเล่คิดว่าแม้ว่าเธอจะไม่สามารถกลายเป็นอัศวินได้เธอก็ยังเป็นนักรบที่ยิ่งใหญ่
แองเจเล่ต้องการให้ทหารยามเข้าใจผิดเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเทียเพราะเขารู้ว่ามันจะดีกว่าสำหรับเธอ ไม่ว่าเจอแรคจะคิดอย่างไรเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของพวกเขาแต่ก็จะทำให้ทุกคนปฏิบัติต่อเธอดีขึ้น แต่แองเจเล่ไม่ต้องการอะไรแลกเปลี่ยนเขาแค่อยากจะทำอะไรให้เธอ
มันไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับแองเจเล่แต่สิ่งที่เขาได้ทำจะเปลี่ยนชีวิตของเด็กสาวอย่างมาก
************************
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
แองเจเล่เปลี่ยนเสื้อผ้าของเขาและเก็บทุกสิ่งทุกอย่างที่มีค่าไว้ในกระเป๋าของเขา เขาสวมชุดสีขาวและมีดาบห้อยอยู่ข้างเอว แองเจเล่เดินออกมาจากห้องของเขาและเห็นเทียยังยืนอยู่ตรงกลางร้าน มันดูเหมือนว่าเธอไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร
"มันจะดีกว่าถ้าเจ้าไม่ออกไป เจ้าควรจะฝึกซ้อมสิ่งที่ข้าเพิ่งสอนเจ้าไป ข้าจะกลับมาตอนกลางคืน" แองเจเล่พูด
"ข้าจะทำเช่นนั้นค่ะนายท่านแองเจเล่" เทียพูดขณะที่เธอโค้งให้แองเจเล่ คำพูดของเขาทำให้อารมณ์ของเธอดีขึ้น
แองเจเล่กำลังวางแผนที่จะรับเธอเป็นลูกศิษย์ เขาพบว่าเธอมีศักยภาพที่จะกลายเป็นอัศวินเมื่อวิเคราะห์ค่าสถานะของเธอด้วยชิป แม้ว่าโอกาสจะอยู่ในระดับต่ำแต่เธอก็มีพรสวรรค์ที่ดีกว่าแองเจเล่ แองเจเล่ต้องการสอนทักษะดาบและทักษะการยิงธนูของเขา นอกจากนี้เขายังต้องการใครบางคนช่วยเขาในขณะที่อาศัยอยู่ในเมืองนี้ เขาต้องการคนที่เขาสามารถไว้วางใจและคนที่จะปฏิบัติตามคำสั่งของเขา แองเจเล่สามารถทำทุกสิ่งทุกอย่างได้ด้วยตัวเองแต่เขาต้องการใช้เวลาศึกษาและทดลองมากขึ้น
เทียยังเด็กอยู่แต่เธอก็ทำงานหนักและเธอมีศักยภาพที่ดี แองเจเล่มีเวลาว่างอยู่บ้าง มันคงจะดีถ้าเด็กสาวกลายเป็นอัศวินแต่มันก็ไม่เป็นไรถ้าเธอไม่ได้เป็น แองเจเล่วางแผนที่จะทำทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาต้องการ
"ไปกันเถอะ" แองเจเล่เดินไปหาเจอแรคและเขาก็พูด
"กำลังรอท่านอยู่ที่คฤหาสน์" เจอแรคพูดอย่างสุภาพ แองเจเล่รู้ว่าเจ้าเมืองจะเคลื่อนไหวหลังจากที่ค้นพบพลังลึกลับของแองเจเล่ มีรถม้าสีดำรออยู่ใกล้ทางเข้าของร้าน มันมีสัญลักษณ์'นกสีขาวและดอกทานตะวัน' ดอกทานตะวันดูคล้ายกับต้นลำโพงแต่มีสีทอง รอบๆดอกไม้เป็นนกสีขาวที่กำลังบิน
แองเจเล่รู้สึกประหลาดใจเพราะเจ้าเมืองเชิญเขาไปที่คฤหาสน์ด้วยตัวเอง มันดูเหมือนพวกเขาจะให้ความสนใจกับพลังลึกลับที่พวกเขาค้นพบ แองเจเล่ขึ้นไปบนรถม้าและปิดประตู รถม้าเริ่มขยับไปข้างหน้าอย่างช้าๆโดยมีนักดาบชุดเกราะหนักอยู่ข้างรถม้า
พวกเขาออกจากซอยทันที เมื่อแองเจเล่มองออกไปนอกหน้าต่างเขาเห็นถนนที่เต็มไปด้วยกิจกรรมต่างๆ