ตอนที่ 64: การเดินทางไกล (1)
"เจ้าต้องการพวกมันงั้นหรือ" ผู้ชายผมบลอนด์ดูมีความสุข
"เจ้าสามารถแลกสิ่งเหล่านี้ด้วยหินเวทมนต์ 3 ก้อน" เขายื่นกระเป๋า เมื่อรับกระเป๋าไปแองเจเล่ก็แอบมองดูข้างใน มีม้วนหนังหลายแผ่น อุปกรณ์ปรุงยาและอุปกรณ์อื่นๆอีกข้างใน
"ชุดอุปกรณ์ทั้งชุดและสูตรงั้นหรือ"
"ใช่ สูตรสองสูตรและอุปกรณ์ของข้า บางชิ้นมันแตก" ผู้ชายตอบทันที แองเจเล่เอาม้วนหนังออกมาและคลี่มัน มันชื่อว่า'ยารับรู้'
"นี่มันเป็นยาระดับเริ่มต้น" เมื่อเห็นสิ่งนี้ก็ทำให้แองเจเล่ขมวดคิ้ว
"มันเป็นสูตรระดับเริ่มต้น ข้าคิดว่ามีคนไม่มากนักที่สามารถสร้างมันได้ใช่หรือไม่" แองเจเล่ถาม
"เจ้าสามารถเก็บลงไปในของสะสมของเจ้าได้...." ผู้ชายผมบลอนด์ดูกังวล
"เจ้ารู้ไหมว่าโรงเรียนนี้กำลังจัดเก็บหนังสือออกจากห้องสมุดเพื่อเอาไปป้องกัน เจ้าจะไม่พบสูตรใดๆอีก ข้าเขียนประสบการณ์ส่วนตัวของข้าลงไปในม้วนทั้งสองด้วยเช่นกัน ดังนั้นมันจะเพิ่มอัตราความสำเร็จของเจ้าอย่างแน่นอน นอกจากนี้เจ้าจะพบบันทึกของข้าที่เข้าใจได้ง่ายกว่าข้อมูลที่เจ้าสามารถพบได้ในห้องสมุด" ผู้ชายผมบลอนด์พูดต่อ
แองเจเล่ไม่อยากเสียเวลาดังนั้นเขาจึงอ่านบันทึก ผู้ชายพูดความจริง ทั้งหมดนี้เป็นเพราะแองเจเล่เก็บข้อมูลส่วนใหญ่ที่เขาค้นพบในห้องสมุดไว้ในชิปและบันทึกย่อของผู้ชายผมบลอนด์ก็รวบรวมข้อมูลที่เขาไม่รู้ ผู้ชายผมบลอนด์ยังบันทึกเสริมในส่วนที่เป็นประโยชน์เกี่ยวกับยารับรู้
"เอาล่ะ ข้าจะเอา" แองเจเล่ไม่มีเวลาที่จะอ่านหนังสือทุกอย่างให้จบดังนั้นเขาจึงวางม้วนหนังกลับเข้าไปในกระเป๋า เขายื่นหินเวทมนต์สามก้อนไปให้ผู้ชายผมบลอนด์ที่กำลังโล่งใจ
"ขอบคุณ เดี๋ยวก่อนเจ้าเป็นหนึ่งในพ่อมดฝึกหัดที่จากไปใช่ไหม เจ้าเป็นผู้ชายที่ดี ข้ามีสำเนาของแผนที่ท้องถิ่น ข้าจะเก็บหินเวทมนต์จากเจ้าเพียง 1 ก้อน เจ้าคิดว่าอย่างไร" ผู้ชายผมบลอนด์ลดเสียงลงขณะที่เขาถาม
"เจ้ามีสำเนาของแผนที่ท้องถิ่น" แองเจเล่ตกใจ เขาได้ค้นหาแผนที่ตั้งแต่เขามาถึงโรงเรียน แต่สิ่งเดียวที่เขาพบจากห้องสมุดคือข้อมูลของพื้นที่รอบๆ เขาไม่รู้อะไรนอกจากนั้นและตอนนี้ผู้ชายผมบลอนด์กำลังเสนอแผนที่ให้เขา ถ้าแผนที่มันถูกต้องมันจะช่วยเหลือเขาอย่างมาก
เขาอาจจะขอสำเนาจากตระกูลของแอนเซ็ต แต่สถานการณ์มันลุกลามเร็วเกินไป
"เจ้าแน่ใจงั้นหรือ" แองเจเล่ลดเสียงลงขณะที่เขาถามกลับ
"ข้าแน่ใจ" ผู้ชายผมบลอนด์ตอบพร้อมกับพยักหน้า
"ไปคุยกันที่อื่น" แองเจเล่นำผู้ชายผมบลอนด์ไปตรงมุม
สิบนาทีต่อมา
แองเจเล่กลับไปที่ห้องของเขาพร้อมกับกระเป๋าและแผนที่
ไม่เหมือนก่อนหน้านี้ที่หอพักมีเสียงดังเพราะแทบไม่มีใครอยู่ พ่อมดฝึกหัดส่วนใหญ่ได้จากไป แองเจเล่ไม่เห็นใครในโรงเรียนที่ใหญ่เช่นนี้ เขาจุดโคมไฟน้ำมันและนั่งลงหน้าโต๊ะ จากนั้นเขาก็เริ่มอ่านแผนที่
ตรงกลางของแผนที่คือวิทยาลัยแรมโซด้าที่มีเครื่องหมายจุดสีแดงขนาดใหญ่ มีเนินเขาและป่าหลายแห่งล้อมรอบ ทางตอนเหนือของวิทยาลัยแรมโซด้ามีองค์กรพ่อมดอีกแห่งที่ชื่อว่ากระท่อมลิเลียโด้ซึ่งควบคุมพื้นที่กว้างใหญ่ทางตอนเหนือ
ทางตะวันตกของวิทยาลัยแรมโซด้ามีทะเลที่มีท่าเรือเพียงแห่งเดียว มันเรียกว่า'ท่าเรือแหว่ง'และมีคำเขียนอยู่ด้านข้างว่า'ทุกๆ 4 ปี' จักรวรรดิแรมโซด้าตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกของวิทยาลัยโดยมีป่าเพียงแห่งเดียวที่อยู่ระหว่างทางของทั้งสองแห่ง แผนที่ง่ายต่อการอ่านเพราะมีหลายเส้นทางที่ทำเครื่องหมายไว้บนแผนที่
"กระท่อมลิเลียโด้อยู่ทางทิศเหนือ ทะเลอยู่ทางทิศตะวันตก จักรวรรดิแรมโซด้าทางทิศตะวันออกและภูเขาอยู่ทางทิศใต้" ในที่สุดแองเจเล่ก็ได้รู้เรื่องเกี่ยวกับลักษณะภูมิประเทศและสถานที่ต่างๆ
แองเจเล่ยังคงอ่านแผนที่ แต่จากนั้นเขาก็ขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่าผู้วาดแผนที่รู้เฉพาะสภาพรอบโรงเรียนและมันไม่มีรายละเอียด ข้อมูลที่มีค่าที่สุดคือเส้นทางระหว่างวิทยาลัยแรมโซด้าและจักรวรรดิแรมโซด้าเพราะแองเจเล่ไม่ทราบ เขาเริ่มค้นหาข้อมูลที่เก็บไว้ในชิป
'ตำแหน่งราชวงศ์ที่นี่ถูกควบคุมโดยตระกูลพ่อมด บรรดาพ่อมดที่ควบคุมแผ่นดิน อาณาจักรที่มีทรัพยากรจะถูกควบคุมโดยองค์กรพ่อมดที่แข็งแกร่ง ถ้าข้าอยากมีชีวิตที่ดีข้าจะต้องหาที่ที่ไม่มีทรัพยากรจำนวนมาก แต่ข้ายังต้องการพ่อมดมิฉะนั้นมันจะเป็นเรื่องยากสำหรับข้าที่จะกลายเป็นพ่อมด' แองเจเล่คิด นิ้วของเขากำลังไล่ไปรอบๆแผนที่ขณะที่เขาตรวจสอบเส้นทางที่จะพาเขาไปสู่จักรวรรดิแรมโซด้า
'ข้าควรมุ่งหน้าไปที่จักรวรรดิก่อน จากนั้นก็ไปเมืองที่อยู่ใกล้กับโรงเรียน ข้าต้องหาสถานที่เงียบๆ ข้าได้ยินมาว่าจักรวรรดิแรมโซด้ามีเพื่อนบ้านสองแห่งคือพันธมิตรแดนเหนือและจักรวรรดิจานิก้า อาณาจักรอื่นแทบจะไม่มีรอยแตกเวทมนต์ดังนั้นพ่อมดจึงไม่ได้สนใจพวกเขา ข้าจะไม่สามารถหาซื้อวัสดุใดๆได้ถ้าข้าไปที่นั่น ข้าไม่แน่ใจแม้ว่าพื้นที่จะคล้ายกับบ้านเกิดของข้า.....' แองเจเล่ยังคงคิดอยู่
รอยแตกเวทมนต์เป็นสถานที่ที่เหมาะสำหรับพ่อมดที่จะอยู่ เนื่องจากสถานที่เหล่านี้มักจะเป็นสถานที่วัสดุเวทมนต์เจริญเติบโตได้ดีดังนั้นพ่อมดจึงระบุพื้นที่เหล่านี้ว่ารอยแตกเวทมนต์ มีวัสดุมากมายในแต่ละรอยแตกและบางส่วนขององค์กรพ่อมดที่แข็งแกร่งจะผูกขาดมันและขุดค้นสถานที่เหล่านั้น รอยแตกเวทมนต์ยังเป็นพื้นที่จำกัดในโลกของพ่อมด
แองเจเล่เรียนรู้ทุกอย่างจากหนังสือ เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมสถานที่บางแห่งมีพ่อมดมากขณะที่บางแห่งมีน้อยหรือไม่มี แม้แต่คนที่อาศัยอยู่ในสถานที่เหล่านี้ก็คิดว่าพ่อมดปรากฏตัวอยู่ในตำนานเท่านั้น รอยแตกเวทมนต์เป็นเหตุหลักในเรื่องนี้ พ่อมดฝึกหัดและพ่อมดต้องไปสถานที่ที่มีวัสดุที่ต้องการ มิฉะนั้นพวกเขาจะตายโดยไม่ได้เพิ่มขั้นให้สูงขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งในสถานที่ที่มีสภาพอากาศที่ดีและวัสดุต่างๆจะมีพ่อมดมากมายอาศัยอยู่ที่นั่น พวกเขาส่วนใหญ่แทบจะไม่ต้องการเดินทางไปยังพื้นที่อื่นยกเว้นพ่อมดฝึกหัดที่สิ้นหวัง พวกเขามีอยู่ทุกหนทุกแห่ง
แองเจเล่ยืนยันเส้นทางและเก็บแผนที่เข้าไปในกระเป๋า เขาเอาม้วนหนังสองแผ่นที่เขาซื้อไว้ออกมาและวางไว้บนโต๊ะ
ม้วนแรกเป็นยารับรู้และม้วนที่สองเป็นยาสงบจิต ยาทั้งสองสามารถช่วยให้คนเพิ่มความสามารถทางจิตของพวกเขา ผู้ชายผมบลอนด์พยายามเพิ่มความสามารถทางจิตของเขาโดยการปรุงยาดังกล่าว พ่อมดฝึกหัดหลายคนได้พยายามที่จะปรุงยาทั้งสองนี้แต่มีคนประสบความสำเร็จไม่มากนัก
พ่อมดฝึกหัดได้เรียนรู้ยาหนึ่งตัวด้วยวัสดุจำนวนมากและอย่างเดียวก็ใช้หินเวทมนต์อย่างน้อย 100 ก้อน อย่างไรก็ตามยาเหล่านี้มีมูลค่าเพียง 10 ก้อนเท่านั้น เพียงค่าใช้จ่ายก็ไปไกลกว่าผลประโยชน์ที่จะได้รับ
แองเจเล่พยักหน้าด้วยความพึงพอใจจากอุปกรณ์ที่เขาซื้อมา เขาวางม้วนหนังทั้งสองไว้ในกระเป๋า ถึงแม้ว่าเขาจะเก็บทุกอย่างไว้ในชิปเขาก็ยังอยากเก็บสำเนาไว้
แองเจเล่ลุกขึ้นยืนและวางทุกสิ่งทุกอย่างที่เขามีไว้บนโต๊ะ มีแผนที่ สูตร ดาบกางเขนเงิน ธนูยาวโลหะและซองลูกธนู กรงเล็บโซ่ มีดอาบยาพิษ กล่องใส่หญ้าวิญญาณมรณะ หนังสือของพ่อมด มีดคริสตัล ไข่มุกแดง หินเวทมนต์สองก้อนและกระเป๋าหนังขนาดเล็กที่บรรจุยาห้ามเลือด 20 ขวด ทั้งหมดนี้มันสำคัญมากสำหรับเขา
เขาวางเครื่องมือและเสื้อผ้าไว้ที่พื้น มีเนื้อกระต่าย กระเป๋าผักและผลไม้ขนาดใหญ่สองกระเป๋า สิ่งเหล่นี้อาจจะทำให้เขาใช้ได้ประมาณสามสัปดาห์
'ของสำหรับสามสัปดาห์มันก็เพียงพอ ข้าสามารถล่าสัตว์ได้ถ้าจำเป็น' แองเจเล่คิดก่อนที่จะเขาตรวจสอบอาวุธทั้งหมดของเขา
**********************************************
เช้าวันต่อมาแองเจเล่ก็ตื่นขึ้นและแบกทุกสิ่งทุกอย่าง เขาออกจากโรงเรียนและไปถึงทางเข้าที่เมืองโบราณ มีพ่อมดฝึกหัดหลายคนที่กำลังขายม้าขณะที่พวกเขารู้ว่าหลายคนกำลังออกไป แองเจเล่ใช้หินเวทมนต์หนึ่งก้อนซื้อม้าที่แข็งแรงสองตัวและกระเป๋าถั่วของม้า เขาผูกทุกอย่างไว้กับอานม้าตัวหนึ่งและกระโดดขึ้นไปหลังม้าอีกตัว เช่นเดียวกับคนอื่นๆที่เขาได้หายตัวไปอย่างรวดเร็วของสุดถนนที่เขาออกเดินทาง
สี่วันต่อมา....
ฝนกำลังตกและมีเมฆปกคลุมทั่วท้องฟ้า
ม้าทั้งสองตัวกำลังวิ่งตามเส้นทางที่คดเคี้ยวระหว่างป่าอย่างรวดเร็ว เสียงกีบเท้าดังก้องอยู่ตลอดพร้อมกับเสียงของสายลมที่พัดผ่านใบไม้และเสียงของฝนที่ตกลงมาภายใต้ท้องฟ้าสีเทา
ชายหนุ่มในชุดคลุมสีเทากำลังขี่ม้าตัวหนึ่งในขณะที่อีกตัวมีกระเป๋าผูกติดอยู่จำนวนมาก กระเป๋าถูกปกคลุมไปด้วยผ้าลินินสีเทาเพื่อป้องกันไม่ให้พวกมันชุ่มชื้น
ชายหนุ่มมีใบหน้าดาดๆและมีผมสีน้ำตาลที่กำลังลอยอยู่ในอากาศเนื่องจากความแรงของลม เขามีดาบกางเขนห้อยอยู่ข้างเอวและมีธนูโลหะสีดำและซองลูกธนูที่เต็มไปด้วยลูกธนูสีดำห้อยอยู่ที่หลัง ภายใต้ชุดคลุมชายหนุ่มกำลังสวมชุดสูทสีดำแน่นมันดูสะอาดมาก
ชายหนุ่มคนนี้คือแองเจเล่ มันเป็นวันที่สี่บนเส้นทางตั้งแต่ที่เขาออกจากโรงเรียนและกำลังเดินทางไปสู่จักรวรรดิแรมโซด้า เขาเดินทางต่อไปอีกครึ่งชั่วโมงก่อนที่จะช้าลงและตัดสินใจพักผ่อน
แองเจเล่เหลือบไปมองสภาพแวดล้อมรอบๆขณะที่ขี่ม้าและเขาก็เอาผ้าพันคอสีดำออกจากถุงเพื่อเช็ดน้ำออกจากใบหน้า
ลมกระโชกอย่างแรงพร้อมกับสายฝนที่พัดเข้าหน้าเขา ม้าทั้งสองตัวกำลังวิ่งไปข้างหน้าอย่างช้าๆ โคลนสีเหลืองกระเด็นขึ้นไปในอากาศจากผลกระทบของกีบเท้าม้าที่กระแทกกับพื้น จากมุมมองของแองเจเล่เขาสามารถได้ยินเสียงผู้คนกำลังคุยกันและเขาก็ได้กลิ่นเนื้อสัตว์ที่คนเหล่านั้นกำลังย่างกันอยู่ นอกจากนี้เขายังได้ยินเสียงของกองไฟ