ตอนที่ 57: ภารกิจ (2)
ส่วนที่เหลือของกลุ่มยังคงตื่นตัวอยู่ เนื่องจากสมาชิกกำลังใช้ถนนเดินจึงไม่มีใครบ่นเกี่ยวกับการเดินในหุบเขา ทุกคนคอยตรวจสอบสภาพแวดล้อม ไม่มีใครดูเหนื่อยจากการทำเช่นนี้ ถ้าหากเด็กขุนนางชั้นสูงทั่วไปเข้าร่วมภารกิจเช่นนี้พวกเขาจะไม่สามารถรับมือกับมันได้
เมฆเต็มท้องฟ้าและทันใดนั้นก็มีเสียงฟ้าร้อง เคดิร่าผู้นำกลุ่มมองไปข้างบน
"ฝนกำลังจะตก เราอยู่ใกล้กับจุดหมายของเรามากทุกคนตื่นตัวไว้" เขาพูดหลังจากที่เขาหันศีรษะไปรอบๆ
"เจ้าสองคนสำรวจสภาพแวดล้อมรอบๆไว้ข้าจะติดตามฆาตกรโดยใช้คาถาของข้า" เคดิร่าพูดขณะที่เขาหันไปที่พ่อมดทั้งสองคน
"ไม่ต้องห่วง เจ้าได้ให้อุปกรณ์ที่เราต้องการ เราจะทำงานให้ดี" หนึ่งในชุดคลุมสีดำพูด พ่อมดชุดคลุมสีขาวพยักหน้าแต่ไม่ได้พูดอะไร
หลังจากเดินไประยะหนึ่งพวกเขาก็มาถึงหลุม มันมีความลึกประมาณครึ่งเมตรและดูเหมือนอ่างขนาดใหญ่ผิวมันดูเรียบเนียนมาก
"เรามาถึงแล้ว!" เคดิร่ายกมือส่งสัญญาณให้กลุ่มหยุดเดิน
"อยู่ในตำแหน่งของเจ้าและระวังตัวไว้ ทำให้แน่ใจว่าไม่มีใครสัมผัสเคดิร่าได้" ผู้ชายชุดคลุมสีดำตะโกน พ่อมดฝึกหัดคนอื่นพยักหน้าตอบก่อนที่พวกเขาจะสร้างเป็นวงล้อมรอบพ่อมดทั้งสามคนที่อยู่ตรงกลาง
แองเจเล่ยืนอยู่ในวงล้อมกำลังถือธนูยาวของเขา เขาใช้ฟังก์ชั่นประสาทสัมผัสของชิปในการสำรวจพื้นที่ เขาได้มองไปที่เคดิร่า เคดิร่ากำลังถือคทาเหนือหัวของเขาและยืนอยู่ตรงกลางหลุม แองเจเล่สามารถมองเห็นพายุทอร์นาโดเล็กๆปรากฏที่ใต้ฝ่าเท้าของเขาแล้วลมค่อยๆแรงขึ้น ทอร์นาโดได้วิ่งเข้าหากันและล้อมรอบเคดิร่าไว้ หญ้าได้ถูกถอนรากถอนโคนและกิ่งไม้ที่ตกบนพื้นก็เริ่มลอยขึ้นไปในอากาศ เสียงของลมค่อยๆดังขึ้นแล้วกลายเป็นเสียงที่ดังที่ทุกคนรอบๆถูกดึงดูดไปทางเคดิร่า
ฉากแปลกๆนี้เกิดขึ้นนานกว่า 10 วินาทีก่อนที่ทอร์นาโดเริ่มเบาลง ในที่สุดแองเจเล่ก็สามารถมองเห็นเคดิร่าได้อีกครั้งเขายังคงถือคทาไว้เหนือหัวแต่มีท่าทางเหนื่อยล้า
"เจ้าไม่สามารถหลบหนีไปจากข้าได้!" เคดิร่าตะโกนด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธ
"ทุกคนมีอุโมงค์อยู่ทางด้านซ้ายมือของพวกเรา เพื่อนของเรากำลังหลบซ่อนอยู่ที่นั่น ไปหาพวกบัดซบเหล่านั้นกัน...." เขาพูดต่อ
จากต้นไม้ที่ใกล้กับหลุมมีลูกธนูสีขาวพุ่งไปทางเคดิร่าหลังจากที่เขาพูดเสร็จ มีภาพเงาสีเขียวกระโดดลงมาจากต้นไม้และวิ่งเข้าไปในป่าหลังจากที่ยิงลูกธนู ก่อนที่มันจะถึงตาของเคดิร่าลูกธนูก็หยุดเคลื่อนไหวอยู่กลางอากาศ มีบาเรียล่องหนปกป้องเขาอยู่
"มาหาข้าไอ้สารเลว!" เคดิร่าตะโกนด้วยท่าทางที่น่ากลัว
"ทุกคนมีผู้ชายแปดคน ผู้หญิงห้าคนและเด็กแปดคน บรรดาพวกตัวเขียวบัดซบ ข้าจะเอาวิญญาณของพวกมันใส่ไม้กางเขนไร้สี ฆ่าผู้ใหญ่ทุกคนและทำทุกอย่างที่เจ้าต้องการกับเด็ก! มันไม่เป็นไรถ้าเจ้าต้องการให้เอลฟ์เป็นทาสของเจ้า!" เขาพูดต่อ
เคดิร่าคว้าลูกธนูในอากาศและหักมันเป็นชิ้นๆ แองเจเล่เห็นแหวนที่กำลังส่องแสงบนนิ้วของเคดิร่า
"เอลฟ์? อย่าบอกข้านะว่าพวกเขาเป็นเอลฟ์ไม้" แอนดรีที่ยืนอยู่ข้างๆแองเจเล่พูด
"พวกเขาเป็นเอลฟ์ไม้ มิฉะนั้นพวกเขาคงจะไม่ฆ่าอซาน คนอื่นๆพวกเขาไม่กล้าทำอะไรแบบนี้" กริฟเฟียพูดเสียงต่ำ พวกเขาพูดกันขณะที่ตามพ่อมดจากเบื้องหลังมุ่งหน้าไปที่อุโมงค์อย่างรวดเร็ว พวกเขาไม่ต้องกังวลกับนักธนูทั่วไปแต่ถ้านักธนูที่มีทักษะที่ยอดเยี่ยมพวกเขาก็จะเป็นเป้าให้นักธนูยิงทันที
"ไม้กางเขนไร้สี? บัดซบ นี่จะทำให้วิญญาณของพวกเขาทรมาน ยิ่งพวกเขามีความเชื่อมากเท่าไหร่พวกเขาก็จะยิ่งทรมาน อาจารย์เคดิร่าโกรธมาก" หนึ่งในพ่อมดฝึกหัดผู้ชายพูด
"มีเอลฟ์อาศัยอยู่ที่นี่งั้นหรือ" แองเจเล่ถาม
"ในอาณาจักรของข้าพวกเขามีอยู่ในนิทานเท่านั้น" เขาพูดเสริม
"จริงเหรอ ถึงแม้ว่าเอลฟ์จะมีไม่มากแต่เราก็สามารถจับได้หลายคนในทุกๆปี ข้าหวังว่าข้าสามารถได้ในสักวันหนึ่ง ทาสเอลฟ์จะสามารถขายได้ราคาดี" มาริลินพูดอย่างตื่นเต้นขณะที่เธอกอดคทาไว้แน่น คนอื่นๆก็มีความรู้สึกตื่นเต้น แองเจเล่คาดการณ์ได้ว่าเอลฟ์ไม้จะมีราคามากกว่าที่เขาเคยคิดไว้
กลุ่มได้ค้นพบทางเข้าอุโมงค์อย่างรวดเร็ว มันถูกปกคลุมไปด้วยกิ่งไม้และหญ้าแห้ง เคดิร่ายืนอยู่ที่ทางเข้าและเหลือบมองไปที่พ่อมดชุดคลุมสีขาวด้านข้างเขา พวกเขาคงมีแผนบางอย่างอยู่แล้ว พ่อมดพยักหน้าและก้าวไปข้างหน้า เขายกมือขึ้นและชี้ไปที่ถ้ำที่มืดมิดแล้วเขาก็เริ่มร่ายคาถา
แองเจเล่ขมวดคิ้ว เขาไม่เคยได้ยินภาษาเช่นนี้มาก่อน มีเพียงไม่กี่ภาษาเท่านั้นที่สามารถร่ายคาถาได้และแองเจเล่รู้เพียงสองแบบพื้นฐานคือแอนแมคและภาษาเอลฟ์ขั้นสูง คาถาของพ่อมดดังก้องสะท้อนในหุบเขา หมอกเริ่มไหล่ออกมาจากมือของเขาและแผ่กว้างเข้าไปในถ้ำ
เคดิร่าไม่เพียงแค่อยู่ที่นั่นและเฝ้าดู เขากระซิบอะไรบางอย่างกับนกพิราบที่อยู่บนไหล่ของเขา หลังจากที่สัมผัสกับขนนกของนกพิราบมันก็บินเข้าไปในความมืด
"พบพวกมันแล้ว พวกมันมีอัศวินเพียงคนเดียวและอุปกรณ์เวทมนต์ พวกมันไม่ได้กินอะไรมาหลายวัน" เคดิร่าพูดและหัวเราะออกมา
"หมอกหลับใหลจะทำให้เอลฟ์ไม้นอนหลับได้อย่างรวดเร็ว นี่ดูเหมือนจะเป็นภารกิจที่ง่ายสำหรับข้า" พ่อมดชุดคลุมสีขาวพูดด้วยเสียงเยาะเย้ย
"จริง มีเพียงสิ่งเดียวที่ข้า...." พ่อมดชุดคลุมสีดำดูผ่อนคลาย
แผละ!
ทันใดนั้นหัวของพ่อมดขาวก็แหลกเละเหมือนกับแตงโมและมีเลือดอยู่ทุกหนทุกแห่ง ทุกคนได้ตกตะลึงกับฉากนี้ หลังจากที่เคดิร่าเช็ดเลือดบนหน้าของเขาด้วยมือเขาก็ยังคิดไม่ออกว่าเกิดอะไรขึ้น จากนั้นก็มีเสียงแปลกๆที่ร่ายคาถาดังขึ้นจากที่ไหนสักที่
"คาโน่! เจ้ากล้าดียังไง! เจ้าฆ่าคาโน่!" ในที่สุดพ่อมดชุดคลุมสีดำก็ตระหนักได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นซึ่งทำให้ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ เขาตบหน้าอกเบาๆแล้วก็มีแสงสีขาวเริ่มออกมาจากดวงตาของเขา
"ใจเย็นๆ! นี่มันเป็นภาพลวงตา!" เคดิร่ากระแทกคทาไปที่พื้นและร่ายคาถา มีคลื่นสีเทาแผ่กระจายออกมาจากทางของเขา แองเจเล่ที่ยืนอยู่ตรงกลางขบวนรู้สึกเวียนหัวเมื่อคลื่นผ่านเขาไป ฉากได้เปลี่ยนไปหลังจากที่พวกเขาได้หัวโล่ง
ห่างไปไม่ไกลเขาเห็นพ่อมดชุดคลุมสีขาวที่หลังติดกำแพงและล้อมรอบไปด้วยบาเรียสีขาว มีเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆสีเขียวที่มีปีกคล้ายกับแมลงลอยอยู่ในอากาศรอบตัวเขาแล้วกำลังตบบาเรียหลายครั้งด้วยกรงเล็บของเธอและหัวเราะเสียงแหลมสูง
เด็กผู้หญิงมีขนาดเท่าศีรษะของมนุษย์และไม่ได้สวมเสื้อผ้า เธอดูคล้ายกับมนุษย์แต่มีผิวสีเขียวเข้ม ผมสั้นของเธอก็ยังเป็นสีเขียว ของเหลวสีเขียวหยดลงมาจากร่างของเธอมีกลิ่นเหม็น
แองเจเล่เห็นหญ้าที่ถูกกัดกร่อนภายในไม่กี่วินาทีหลังจากที่มันถึงพื้น บางส่วนเปลี่ยนเป็นขี้เถ้าสีดำหลังจากที่สัมผัสกับของเหลว มันดูเหมือนว่าจะถูกเผาจบเป็นขี้เถ้า
"มันคือจิตวิญญาณสีเขียว!" บางคนตะโกนหลังจากที่รับรู้ตัวตนของเด็กผู้หญิงที่กำลังบิน
พ่อมดฝึกหัดเริ่มร่ายคาถาไปทางจิตวิญญาณสีเขียว แองเจเล่เห็นลำแสงสีขาวออกมาจากมือของพ่อมดฝึกหัดและถูกหน้าอกของจิตวิญญาณสีเขียว อย่างไรก็ตามแองเจเล่เห็นอะไรบางอย่างที่ป้องกันการโจมตี ข้างหน้าหน้าอกของจิตวิญญาณสีเขียวมีเศษน้ำแข็งสีเขียวปรากฏก่อนที่มันจะตกลงที่พื้นหลังจากที่ป้องกันลำแสง แองเจเล่รีบยิงลูกธนูไปทางจิตวิญญาณสีเขียวทันทีทำให้มีหลุมปรากฏบนร่างของเธอ เธอยังคงหัวเราะด้วยเสียงแหลมสูงไม่ได้สนใจเรื่องอาการบาดเจ็บเลยแม้แต่น้อย จิตวิญญาณสีเขียวเคลื่อนไหวออกห่างจากพ่อมดและบินมาทางพ่อมดฝึกหัด เมื่อเห็นสิ่งนี้แองเจเล่ก็รู้ว่าพวกเขาตกอยู่ในอันตราย
[อนุภาคที่ไม่รู้จักกำลังเข้ามาใกล้ด้วยความเร็วสูง....แผนการที่เหมาะสมที่สุด:ก้าวถอยหลังและหมอบ] ซีโร่เตือน แองเจเล่ไม่มีเวลาให้เสียเขารีบก้าวถอยหลังและหมอบทันที
[สิ่งมีชีวิตที่ไม่รู้จักอยู่ภายในระยะ กำลังวิเคราะห์.....ตรวจพบสนามพลัง วิเคราะห์ล้มเหลว อันตราย กรุณาหลบหนี] ซีโร่ยังคงรายงานแต่แองเจเล่ไม่มีเวลาฟัง พ่อมดฝึกหัดกำลังกรีดร้องรวมทั้งแอนดรี
แองเจเล่เหลือบไปมองรอบๆ มีประมาณ 7 คนถูกจับโดยกรงเล็บของเธอที่ใบหน้ามันทำให้พวกเขาล้มลงพื้นขณะที่กรีดร้อง มีเพียงคนเดียวที่ปิดกั้นการโจมตีด้วยคาถาบางอย่าง ปฏิกิริยาคล้ายกับหญ้าเกิดขึ้นกับพวกเขาและพวกเขาก็เปลี่ยนเป็นขี้เถ้าสีดำภายในไม่กี่วินาที
"อันย่า! ข้ารู้ว่าเป็นเจ้า!" เคดิร่าตะโกน
"ฮ่าฮ่า!" จิตวิญญาณสีเขียวยังคงหัวเราะ หลังจากที่โจมตีครั้งแรกเธอก็หยุดโจมตีและบินจากไปในทันทีและลงบนไหล่ของใครบางคน ทันใดนั้นผู้หญิงที่สวมชุดคลุมสีดำก็ปรากฏตัวขึ้นข้างหลังพวกเขา เธอสวมผ้าพันหัวสีเงินและมีใบหน้าที่น่าดึงดูดมีผมบลอนด์ยาว ผู้หญิงดูเหมือนกับเทพธิดาป่าไม้ จิตวิญญาณสีเขียวหยุดปล่อยของเหลวและนั่งลงบนไหล่ของผู้หญิงคนนั้น
"ข้ารู้..." เคดิร่ามีสีหน้าเย็นชา พ่อมดอีกสองคนที่กำลังยืนอยู่ข้างหลังเขามองไปที่ผู้หญิงด้วยความกลัว
"เจ้าฆ่าน้องชายของข้างั้นหรือ" เคดิร่าถาม
"เจ้าคิดอย่างไร" ผู้หญิงหัวเราะโดยไม่สนใจ
แม่มดผู้หญิงคล้ายกับพ่อมดและแม่มดคนอื่นๆ พวกเขาไม่สนใจเกี่ยวกับการตายของพ่อมดฝึกหัด แองเจเล่รู้สึกอึดอัดเล็กน้อยขณะที่เขามองไปที่คนที่รอดการโจมตี ใบหน้าของพวกเขาซีดและพวกเขาก็หลบซ่อนอยู่ในพุ่มไม้โดยไม่ได้เคลื่อนไหวใดๆ
"ตอนนี้พวกเจ้าออกไปได้แล้ว" เคดิร่าพูดกับผู้หญิงครู่หนึ่งก่อนที่จะบอกกับพ่อมดฝึกหัด พ่อมดฝึกหัดยืนขึ้นด้วยท่าทางโล่งใจ พวกเขาถอยห่างออกไปอย่างระมัดระวังขณะที่จ้องไปที่ผู้หญิง แองเจเล่เดินไปกับพวกเขา
ผู้หญิงไม่ได้เหลือบมองมาที่พวกเขามีเพียงการพูดคุยกับพ่อมดทั้งสามคน พ่อมดฝึกหัดยังคงถอยห่างออกไป พวกเขาหยุดเมื่อพวกเขาไม่สามารถเห็นคนทั้งสี่ในสายตาได้อีกต่อไป
"ผู้หญิงคนนั้นสามารถควบคุมจิตวิญญาณสีเขียวได้ บัดซบ..." หนึ่งในพวกเขาพูดเสียงต่ำ
"พวกเราควรทำอย่างไร ย้อนกลับไปงั้นหรือ" มาริลินกอดอกไว้แน่นและรู้สึกกลัว
"รออาจารย์พ่อมด" แองเจเล่พูด
หลังจากนี้ไม่มีใครพูดเพราะกำลังตกใจกับประสบการณ์ที่พวกเขาเพิ่งได้รับ นี่เป็นสถานการณ์ที่อันตรายที่สุดที่แองเจเล่เคยเจอมาตั้งแต่ปฏิบัติภารกิจ ของเหลวสีเขียวหยุดเดียวก็สามารถเปลี่ยนเขาให้เป็นขี้เถ้าได้