ตอนที่ 52: เวทมนต์ (1)
ถ้วยรางวัล = ของที่ระลึก
แองเจเล่ออกจากห้องมาพร้อมกับอลูแล้วเดินไปในอุโมงค์อีกครั้ง เขาเริ่มเห็นคนสวมชุดคลุมสีเทาเดินไปเดินมา คนส่วนใหญ่ก็ทักทายอลู บางคนยิ้มและพูดกับเขาขณะที่บางคนพยักหน้าโดยไม่พูด หลังจากที่เดินไปประมาณ 100 เมตรเขาก็เห็นประตูไม้ขนาดใหญ่สีดำอยู่ข้างหน้าเขา
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
อลูเคาะประตูสามครั้งแล้วประตูก็เปิดกว้างพอที่จะให้ผู้ชายคนหนึ่งเดินผ่าน แองเจเล่มองผ่านช่องว่างไปเห็นถ้ำใต้ดินขนาดใหญ่
"ไปกันเถอะ ไปรับพัสดุของเจ้าก่อน" อลูพูดเสียงต่ำขณะที่เขาหันไปทางแองเจเล่ แองเจเล่พยักหน้าแล้วเดินตามอลูเข้าไปในประตู
แองเจเล่รู้สึกดีขึ้นมากหลังจากเดินเข้าไปในประตู เขาเห็นถ้ำขนาดใหญ่ที่ขนาดพอๆกับเรือบรรทุกเครื่องบิน มีโพรงทางเดินหลายช่องที่กำแพงรอบๆถ้ำ แองเจเล่สามารถเห็นผู้คนสวมชุดสีเทาและสีขาวที่นั่นและมีบางคนก็เข้าไปในโพรง มันมีโอกาสสูงที่โพรงเหล่านี้จะเป็นทางเข้านำไปสู่พื้นที่อื่นๆ มีโคมระย้าแก้วสามชั้นขนาดใหญ่แขวนอยู่ตรงกลางถ้ำและมีโคมไฟน้ำมันจำนวนมากในแต่ละชั้น มันเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ถ้ำสว่าง
"ทางนี้" อลูพาแองเจเล่ที่เดินตามมาจากข้างหลังมุ่งหน้าไปทางซ้าย
พื้นดินไม่ได้ตกแต่งเลยและถนนถูกทำด้วยหิน ทุกอย่างกลายเป็นสีเหลืองอ่อนภายใต้โคมระย้าขนาดใหญ่ มีเงาสองเงาสั่นและเต้นรำบนผนังที่ดูลึกลับและแปลกประหลาด พวกเขาเดินเข้าไปในทางเดินอีกครั้ง มีคนรออยู่หลายคนและทุกคนไม่มีชุดคลุมอยู่ข้างกาย
อลูพูดกับผู้ชายคนหนึ่งก่อนที่แองเจเล่จะรอที่ปลายแถว มันใช้เวลาหลายนาทีในการเข้าประตูที่อยู่สุดทางเดิน มีถุงผ้าลินินและถังไม้ต่างๆอยู่ภายในห้อง มีชายชราคนหนึ่งที่มีเคราแพะนั่งอยู่หลังโต๊ะข้างประตูกำลังจับปากกาขนนกไว้ในมือ บนโต๊ะมีสมุดบันทึกขนาดเล็ก แท่นวางเทียนและขวดหมึก
"มีอีกคนงั้นหรือ" ชายชราพูดหลังจากที่หัวเราะ
"ใช่ เขาเพิ่งมาถึงวันนี้ เขามาที่นี่ด้วยเรือดังนั้นมันจึงใช้เวลานานพอสมควร" อลูพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
"บอกชื่อ ระดับขั้นและระดับพรสวรรค์ของเจ้า" อลูพูดกับแองเจเล่หลังจากที่หันมาหาเขา
"แองเจเล่ ริโอ อายุ 15 ปี ขั้นที่หนึ่ง พรสวรรค์ระดับสอง" แองเจเล่ก้าวไปข้างหน้าหน้าหลังจากที่พยักหน้า
"พรสวรรค์ระดับสองก็ดีกว่าไม่มี" ชายชราพยักหน้าและเขาก็เขียนบางอย่างลงไปในสมุดบันทึกของเขา
"เจ้ามีของที่ระลึกใช่ไหม" ชายชราถาม
"ครับ" แองเจเล่พูดก่อนที่จะส่งแหวนไปให้ชายชรา
เมื่อชายชรากำลังตรวจสอบแหวนสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปหลายครั้ง ในที่สุดเขาก็แสดงสีหน้าน่าเวทนาราวกับว่าเขากำลังรู้สึกเสียใจกับอุปกรณ์ชิ้นนี้
"น่าเสียดาย แหวนเพิ่มความว่องไวที่มีคาถาระดับสูง ถ้ามันสมบูรณ์อย่างน้อยก็จะเป็นอุปกรณ์เวทมนต์ระดับกลาง มันอย่างน้อยก็ 500 ปี ตอนนั้นเรายังเรียกว่าวิทยาลัย" ชายชราพูด
"ดี ข้าจะรับขอรางวัลนี้ไว้ เจ้าจะได้รับการยกเว้นในการสอบเข้า" เขาพูดต่อขณะที่เขาคว้ากระเป๋าสีเทาขนาดเล็กจากพื้น
"มันเป็นกระเป๋าเบื้องต้นของเจ้า" ชายชรายื่นกระเป๋าสีเทาไปให้แองเจเล่
"ขอบคุณครับ" แองเจเล่รับกระเป๋าอย่างระมัดระวัง
"ชุดฝึกหัดสีเทาหนึ่งชุด ตราพ่อมดฝึกหัดหนึ่งชิ้น หินเวทมนต์ฉุกเฉินหนึ่งก้อนและบัตรหมายเลขพ่อมดฝึกหัดของเจ้า อย่าทำสิ่งเหล่านี้หาย มีคาถาทำความสะอาดบนชุดคลุมมันจะทำความสะอาดตัวเองวันละครั้ง มันราคาหนึ่งหมื่นเหรียญทองด้านนอกดังนั้นอย่าทำหลุดมือไป มิฉะนั้นเจ้าจะต้องจ่ายเงินคืนด้วยหินเวทมนต์หรือคะแนนสะสม" ชายชราพูด
"เข้าใจแล้วครับ" แองเจเล่ตอบ อลูพาแองเจเล่เดินไปบริเวณหอพัก ห้องเรียน ห้องทดลอง สวนและสถานที่ต่างๆหลังจากที่ได้รับพัสดุ หลังจากนั้นเขาก็พาแองเจเล่กลับไปที่ทางเดินแรก แองเจเล่คิดว่าทั้งโรงเรียนคล้ายคลึงกับฐานลับใต้ดิน มันมีขนาดใหญ่และมันลึกมากซึ่งแองเจเล่ไม่รู้ว่ามันลึกขนาดไหน
"หลักสูตรแรกเรียนฟรี ตรวจสอบให้แน่ใจว่าเจ้าคิดดีแล้ว รักษาตัวด้วยงานของข้าจบแล้ว" อลูยักไหล่และจากไป เขาหายตัวที่มุมสุดทางเดิน
แองเจเล่หายใจเข้าลึกๆก่อนที่เขาจะเดินไปในห้องอาจารย์คนใหม่และเคาะประตูเบาๆ
"ข้าเป็นพ่อมดฝึกหัดคนใหม่แองเจเล่ ริโอ อาจารย์ลิเลียน่าข้าขอเข้าไปได้หรือไม่" แองเจเล่ถามอย่างสุภาพ
"เข้ามาสิ" เสียงของลิเลียน่ายังคงฟังเหมือนหญิงสาว ประตูเปิดออกเองทันที แองเจเล่เดินเข้าไปข้างในและประตูก็ปิดด้วยตัวเอง อาจารย์คนใหม่ของเขากำลังเขียนอะไรบางอย่างบนกระดาษด้วยปากกาขนนกสีดำของเธอ
"มาที่นี่สำหรับหลักสูตรแรกใช่หรือไม่" ลิเลียน่าเงยหน้าขึ้นและถาม แองเจเล่เห็นใบหน้าที่น่ากลัวอีกครั้ง นาฬิกาพกสีทองแดงที่ฝังอยู่ในตาซ้ายของเธอกำลังเดินอยู่
"ครับ" แองเจเล่พยายามใช้ชิปเพื่อวิเคราะห์ค่าสถานะของเธอแต่พลังที่ไม่รู้จักบางอย่างขัดขวางไม่ให้ชิปทำเช่นนั้น
ลิเลียน่ายิ้ม แต่ดูเหมือนว่าเธอให้ความสนใจไปที่แองเจเล่ เธอเคลื่อนย้ายอุปกรณ์บนโต๊ะเพื่อทำให้มีที่ว่าง จากนั้นเธอก็หยิบของหลายอย่างขึ้นมาบนโต๊ะแต่แองเจเล่ไม่รู้ว่าพวกมันมาจากไหน จากทางด้านซ้ายไปด้านขวาสิ่งของที่อยู่บนโต๊ะคือ ผลไม้ที่เหมือนกล้วยสีแดง ลูกตาของสัตว์อะไรสักอย่างและกระเป๋าหนังสีดำ
"สิ่งที่อยู่ทางซ้ายมือเป็นทักษะพื้นฐานที่ข้าเก่ง ลูกตาที่อยู่ตรงกลางเป็นตัวอย่างทักษะการผ่าตัดขั้นสูงแล้วสิ่งสุดท้ายก็คือชีววิทยา นี่คือตัวเลือกที่ข้าเสนอให้เจ้าสามารถเลือกเรียนรู้ได้ฟรี เจ้ามีเวลาหนึ่งนาทีเพื่อคิดเกี่ยวกับมัน" ลิเลียน่ายิ้มขณะที่เธอพูด
แองเจเล่พยักหน้า เขาเริ่มคิดเกี่ยวกับสิ่งของสามอย่างขณะที่กำลังมอง ลิเลียน่านั่งรออยู่เฉยๆอย่างเงียบๆ
"หนึ่งนาที" ลิเลียน่าพูด แองเจเล่ลังเลชั่วครู่ ด้วยสีหน้าที่จริงจังเขาวางมือบนกระเป๋าสีดำ
"ข้าจะเอาสิ่งนี้" แองเจเล่พูดขณะที่มองอาจารย์ของเขา ทันใดนั้นกระเป๋าก็เริ่มเขย่าแล้วมีฝูงแมลงสีดำออกมา แองเจเล่ตกตะลึงแล้วก็ดึงมือกลับ แมลงมีสีดำดูเหมือนแมลงสาบที่มีขนาดปานกลาง กระเป๋ามีขนาดเล็กแต่จำนวนแมลงที่ออกมามันเยอะมาก ในเวลาอันสั้นก็มีพวกมันอยู่เต็มโต๊ะ
มือของแองเจเล่ที่สัมผัสกระเป๋ารู้สึกคัน ลิเลียน่ายังคงยิ้มให้แองเจเล่ที่มีหน้าซีด เธอหยิบกระจกขนาดเล็กขึ้นมาวางไว้ตรงหน้าเขา จากการสะท้อนของกระจกแองเจเล่เห็นแผลพุพองทั่วร่างกายของเขา แผลพุพองมีขนาดใหญ่กำลังส่องแสงและเต็มไปด้วยหนอนสีแดง
"นั่นคือตัวเลือกของเจ้า" รอยยิ้มของอาจารย์คนใหม่ของเขาดูลึกลับ แองเจเล่สัมผัสใบหน้าของเขาด้วยมือของเขาแต่เขาก็ไม่รู้สึกอะไรนอกจากความเรียบเนียนของใบหน้า
สีหน้าของแองเจเล่ซีด ปากและจมูกของเขาก็เริ่มเหม็นสาบ เขาเห็นเงาที่เหมือนมนุษย์มันมีสีดำอยู่ในตาขวาของลิเลียน่าก่อนที่เขาจะพุ่งเข้าสู่ความมืด เมื่อเขาหายตัวไปเขาก็พบตัวเองกำลังอยู่ในน้ำลึก แม้ว่าจะมีแสงสีขาวอยู่บนศีรษะของเขาเขาก็ไม่เห็นอะไรรอบๆ มันมืดและเย็นทำให้แองเจเล่รู้สึกหดหู่ใจเขาแทบจะหายใจไม่ออก
แองเจเล่พยายามที่จะไปถึงแสงเหนือตัวเขาแต่มีบางอย่างกำลังดึงเท้าของเขาขณะที่เขาจมลงไป เขามองลงไปแล้วเห็นแต่ความมืด เขารู้สึกเหมือนว่าเขาจะไม่กลับมาถ้าเขายังจมอยู่
.
"มันเป็นภาพลวงตา...." แองเจเล่ยังคงเชื่อมั่นตัวเองแต่เขาไม่สามารถหยุดยั้งความกลัวที่เพิ่มขึ้นภายในตัวเขาได้
"เจ้าควรกลับมาได้แล้ว" เสียงของลิเลียน่าดังอยู่ในหูของเขา
"ความรู้ได้รับการถ่ายทอดเจ้าสู่สมองของเจ้า กลับไปดื่มขวดยานี้มันจะช่วยให้จิตใจของเจ้ามั่นคง การถ่ายทอดคาถานี้จะเป็นอันตรายแก่เจ้า ทำให้แน่ใจว่าเจ้าจะไม่ได้รับโรคร้ายตามมา" ลิเลียน่าพูด
"ตอนนี้เจ้าสามารถไปได้แล้ว" เธอพูดขณะที่เธอโบกมือ
แองเจเล่ที่ตกอยู่ในความกลัวพยายามสงบใจลง เขาโค้งให้และเปิดประตู
แองเจเล่ออกไปทันที เมื่อนึกถึงการถ่ายทอดบรรทัดแรกของความรู้ในสมองเขาคือ: ศาสตร์แห่งความตาย
******************
วันต่อมาแองเจเล่ก็เข้าเรียนหลักสูตรฟรีเหมือนกับพ่อมดฝึกหัดคนใหม่คนอื่นๆและไปที่ห้องสมุดหลังจากที่เรียน เขาเดินไปส่วนที่เปิดให้สำหรับพ่อมดฝึกหัดขั้นที่หนึ่ง เขามุ่งมั่นไปกับเรื่องที่แตกต่างกันหลายอย่างเช่นการผ่าตัด ประสาทวิทยาศาสตร์ พื้นฐานของพลังงานเชิงลบ รูปแบบคาถา จุดกำเนิดของจิตภาพ เภสัชกรรมพื้นฐานและภาษาหลายภาษา แองเจเล่สามารถเรียนรู้สิ่งเหล่านี้ได้ฟรี
ในที่สุดแองเจเล่ก็เข้าใจความหมายของคำว่า'แรมโซด้า' ในภาษาดราโกนิซมันหมายถึงเงาและความตาย งานวิจัยที่โด่งดังที่สุดของวิทยาลัยที่เคยทำมันเกี่ยวกับศาสตร์แห่งความตายและคำสาป โรงเรียนนี้ได้รับการพิจารณาให้มีคาถาเงาที่ดีที่สุดในโลกของพ่อมด
หลักสูตรฟรีที่เขาเลือกคือศาสตร์แห่งความตายซึ่งจุดมุ่งมั่นหลักในการเรียนรู้คือการศึกษาพลังงานเชิงลบที่มีผลกระทบต่อสิ่งมีชีวิต มันเป็นหลักของการใช้คาถาที่สร้างขึ้้นจากพลังงานเชิงลบซึ่งเป็นสิ่งที่เขาต้องเรียนรู้ มิฉะนั้นเขาจะไม่สามารถสร้างแบบจำลองสำหรับคาถาพลังงานเชิงลบได้ หลักสูตรนี้เป็นหลักสูตรที่มีราคาแพงที่สุดวิชาหนึ่งในโรงเรียนว่าการค้นคว้าพลังงานเชิงลบเป็นเรื่องอันตรายอย่างไร เนื่องจากค่าใช้จ่ายที่สูงสำหรับคนที่เรียนหลักสูตรนี้แองเจเล่กำลังคิดจะขายความรู้เกี่ยวกับศาสตร์แห่งความตายกับพ่อมดฝึกหัดคนอื่นๆ
แองเจเล่ได้เรียนรู้พื้นฐานของคาถาจากหนังสือรูปแบบคาถาพื้นฐาน ต้องใช้ความคิดในการสร้างรูปแบบคาถาและปลดปล่อยพลังงานโดยการใช้วิธีพิเศษ บางคาถาจำเป็นต้องมีวัสดุบางอย่างในการเร่งปฏิกิริยา