ตอนที่ 33: ฟิลิป (2)
"หัวหน้ามาร์คข้ามาที่นี่เพื่อเอาน้ำ" แองเจเล่ยิ้มขณะที่เขย่ากระติกน้ำ
"พวกเราเหลือไม่มากนัก อัศวินมาเอาน้ำไปหนึ่งถัง เขาบอกว่าเขาจะเอาไปซักเสื้อผ้า" มาร์คพูดด้วยเสียงสิ้นหวัง
"ซักเสื้อผ้า? ในวันที่ฝนตก? เขาสามารถประหยัดด้วยการใช้น้ำฝนได้ง่ายๆ อย่างไรก็ตามข้าต้องการแยมและขนมปังขาว ข้าหิวนิดหน่อย" แองเจเล่ขมวดคิ้วและพูด
"พวกเราเหลือเพียงขนมปังดำเท่านั้น ขนมปังสองก้อนถูกยึดไปโดยอัศวินทั้งสอง" มาร์คพูดด้วยรอยยิ้มขมขื่น
"พวกเขาเอาไปหมด?" แองเจเล่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
"ครับ" มาร์คพยักหน้า พอรู้เรื่องนี้ทำให้แองเจเล่โกรธเล็กน้อย
"ข้าจะไปดูด้วยตัวเอง" แองเจเล่เปิดประตูและเข้าไปในรถม้า
รถม้าที่เต็มไปด้วยเสบียงตอนนี้ดูว่างเปล่า ถังไม้สีน้ำตาลมีเพียงครึ่งเดียวเท่านั้น แองเจเล่เดินตรงไปถังน้ำ มันว่างเปล่า เขาเปิดอีกถัง ว่างเปล่าอีกครั้ง แองเจเล่ตรวจสอบไปเรื่อยๆ สาม สี่และห้าทั้งหมดมันว่างเปล่าและเหลือเพียงสองถังที่เหลือเพียงครึ่งเดียว ถังเหล่านี้ควรจะให้คาราวานใช้ตลอดทั้งสัปดาห์ แต่ตอนนี้มันเกือบหมดแล้ว แองเจเล่โกรธมาก
แองเจเล่ตักน้ำเข้าไปในกระติกน้ำของเขาและปิดฝาถังน้ำ จากนั้นเขาก็เปิดถังที่มีอาหารเช่นขนมปัง แยมและเนื้อตากแห้ง ขนมปังดำมีเต็มถังในขณะที่เนื้อตากแห้งแทบไม่มีเหลือ แองเจเล่หยิบขนมปังดำและเนื้อตากแห้งบางส่วน เขาปิดฝาถังหลังจากที่ขมวดคิ้วและมุ่งหน้ากลับไปรถม้าคันแรกทันที
บารอนยังไม่กลับมา แองเจเล่นั่งอยู่ที่โต๊ะคนเดียวและมองไปที่ขนมปังดำในมือ ขนาดประมาณครึ่งแขนและมีความแข็งพอๆกับเศษไม้ มันมีรอยสีเหลืองสองข้างตรงข้ามสิ่งที่ขัดกับภายนอกก็คือด้านในที่เป็นสีขาว แองเจเล่จับขนมปังและกัดเล็กน้อย มันเป็นเรื่องยากมากที่จะกัดเหมือนตัดกระดาษ เศษขนมปังสีขาวตกลงบนพื้นดิน ในขณะที่แองเจเล่กำลังกินเขาก็รู้สึกไม่พอใจอย่างมาก มันเป็นเรื่องยากมากและเนื้อมันไม่อร่อย อารมณ์ของแองเจเล่แย่ลงทุกนาที
ซู่!
แองเจเล่ได้ยินเสียงคนเทน้ำทางด้านหลังดังนั้นเขาจึงเปิดหน้าต่างไปดู หนึ่งในอัศวินชุดเกราะสีเงินกำลังกลับไปที่รถม้าของเคานต์พร้อมกับจานสีเงินในมือ บนพื้นดินแองเจเล่มองเห็นเศษซุปและชิ้นส่วนขนมปังขาวที่กัดไปเพียงครึ่งเดียว มันดูเหมือนว่าพวกเขาจะกินเฉพาะส่วนที่นุ่มที่สุดและโยนส่วนที่เหลือทิ้ง มันเสียของจริงๆ
แองเจเล่มองไปที่ขนมปังดำในมือและขนมปังขาวบนพื้น จิตใจของเขาอยู่ในความสับสนวุ่นวายเกี่ยวกับสิ่งที่ควรทำ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ แต่จากนั้นเขาก็หายใจเข้าลึกๆและปิดหน้าต่าง แองเจเล่รีบกินขนมปังดำและกินเนื้อตากแห้งที่เขาเอามาให้หมด จากนั้นเขาก็ดื่มน้ำอย่างรวดเร็วและเขาก็รู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย
แองเจเล่สงบจิตใจลงและเอนหลังพิงกำแพง เขาตัดสินใจที่จะไม่คิดถึงเคานต์มากเกินไปและเริ่มตรวจสอบสภาพของตัวเองแทน
'ซีโร่ตรวจสอบสภาพร่างกายของข้า' แองเจเล่คิด
[กำลังตรวจสอบ....แองเจเล่ ริโอ:ความแข็งแกร่ง 2.9,ความว่องไว 4.1,ความอึด 2.5 คุณได้ถึงขีดจำกัดตามยีนของคุณแล้ว สุขภาพ:ดี] ซีโร่เสร็จสิ้นการวิเคราะห์และรายงานอย่างรวดเร็ว
'ข้าได้มาถึงขีดจำกัดแล้ว.....' แองเจเล่คิดขณะที่รู้สึกผิดหวัง ค่าสถานะของเขาไม่มีอะไรเทียบได้กับนักรบที่แข็งแกร่งในโลกนี้ แต่อย่างน้อยเขาก็สามารถป้องกันตัวเองจากการถูกจู่โจมได้ อย่างไรก็ตามเขามีความรู้สึกที่หลากหลายเกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบันของเขา เขาจับแหวนมรกตที่คอของเขา สีสันของอัญมณีได้หายไปเกือบหมดและมีรอยแตกเต็มไปหมด คำที่แกะสลักบนแหวนก็แตกออกด้วยรอยร้าว แองเจเล่ถูบนพื้นผิวของแหวนอย่างช้าๆ
"ถ้าข้าไม่สามารถเพิ่มค่าสถานะได้อีกต่อไปพลังลึกลับนี้ก็จะเป็นเพียงโอกาสเดียวที่ข้าจะได้รับพลัง" แองเจเล่พูดขณะที่มองไปที่มรกต
เขาตรวจสอบแหวนหลายร้อยครั้งแต่มีเพียงสิ่งเดียวที่ค้นพบมันก็คือประโยคที่หมายความว่า'โรงเรียนแรมโซด้า - เวนิส'
"โรงเรียนแรมโซด้า.....ที่นี่มันอยู่ที่ไหน" แองเจเล่ถามเสียงเบา
"เวนิสนี่อาจจะเป็นเจ้าของเดิมของแหวนและเขาสามารถเป็นพ่อมดที่แท้จริงได้"
แองเจเล่เล่นกับแหวนอยู่ครู่หนึ่งแต่เขาก็ไม่ได้ค้นพบอะไรอีก เขาเอามันกลับเข้าไปในสร้อยคอและซ่อนไว้ในอกภายใต้เสื้อผ้าของเขา แม้ว่าพลังงานได้ถูกเผาผลาญไปหมดแล้วแต่นี่ก็ยังเป็นวัสดุชิ้นเดียวที่เชื่อมต่อเขากับโลกพ่อมด แองเจเล่รู้สึกว่าเขาต้องการเบาะแสเพิ่มเติมจากแหวนนี้ดังนั้นเขาจึงเก็บไว้ในที่ปลอดภัย
รถม้ายังคงเคลื่อนไหวไปยังจุดหมายปลายทางของพวกเขาและจากนั้นเวลาก็ผ่านไปสองวัน สมาชิกคาราวานต้องการน้ำสะอาดดังนั้นคนจึงกรองน้ำบนพื้นดินด้วยผ้าบางๆ
คาราวานหยุดที่แอ่งน้ำ ปัจจุบันมีเมฆหนาปกคลุมท้องฟ้า
"พวกเราหยุดทำไม เคลื่อนที่ต่อ พวกเราอยู่ใกล้ชายแดนมากแล้ว นอกจากนี้พวกโจรก็ยังค้นหาพวกเราอยู่!" อัศวินชุดเกราะเงินพูดด้วยสีหน้าผิดหวัง เขายังยืนกอดอก
แองเจเล่และบารอนยืนอยู่ด้านหลังโดยไม่มีเสียงรบกวนแต่พวกเขาได้โกรธมาก ทั้งสามคนใช้ถังน้ำสะอาดไปสามถังซึ่งเป็นสาเหตุหลักที่ทำให้ขาดน้ำ พวกเขาไม่ต้องการดื่มน้ำในแอ่งน้ำเพราะคิดว่าเขาอาจจะได้รับพิษหากทำเช่นนั้น
"รอสักครู่มันจะใช้เวลาไม่นาน" บารอนพูดเสียงเบาสีหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ ทหารยามและสาวใช้กำลังตักน้ำจากแอ่งน้ำเข้าไปในถังไม้ น้ำสกปรกและเต็มไปด้วยหญ้าและโคลน อย่างไรก็ตามนั่นคือสิ่งที่พวกเขาสามารถหาได้ น้ำจะกลายเป็นน้ำสะอาดถ้ากรองอย่างถูกต้อง
เคานต์ฟิลิปออกมาจากรถม้าในขณะที่ถูดวงตาและมองไปที่ผู้คนรอบๆแอ่งน้ำ
"ทำไมพวกเราไม่ไปต่อ" เขาเดินไปหาพวกของเขาและพูดเสียงเข้ม หนึ่งในอัศวินอธิบายเหตุผลซึ่งทำให้เคานต์ขมวดคิ้ว
"จริงเหรอ!" เคานต์พูด จากนั้นเขาก็เหลือบไปที่กลุ่มคนและเห็นคนที่ทำให้เขารู้สึกตื่นเต้น
"คาร์ล!" เขาตะโกน
"มีอะไรที่ข้าทำให้ท่านได้บ้างเคานต์ฟิลิป" บารอนหัวมาและโค้งให้
"ข้าต้องการสาวใช้เพื่อจัดรถม้าของข้า เอาสองคนนั้น นี่คงจะไม่มีปัญหาใช่ไหม" ฟิลิปถามขณะที่ชี้ไปยังแม็กกี้และซีเลีย บารอนสีหน้าไม่มีความสุขเมื่อเขามองไป
"มันเป็นปัญหาจริงๆ" แองเจเล่พูดขวางพ่อของเขาจากการพยายามพูด
"ทั้งสองคนมีงานทำ ข้าเกรงว่าพวกเธอจะไม่สามารถบริการท่านได้ดีเคานต์ฟิลิป" แองเจเล่ยิ้มและตอบ เขารู้ว่าที่จริงแล้วฟิลิปต้องการอะไร เห็นได้ชัดว่าเขาแค่อยากจะสนุกกับผู้หญิงทั้งสองคน อย่างไรก็ตามแองเจเล่ได้เห็นว่าทั้งสองคนเป็นคนรักของตัวเองมานานแล้ว ด้วยข้อเท็จจริงเหล่านี้ทำให้เขาโกรธแต่เขาก็ควบคุมความโกรธได้ดี
"ข้าจำเจ้าได้ เจ้าได้ฆ่าโจรขี่ม้าไปประมาณสิบคนด้วยธนูในวันนั้น เจ้าเยี่ยมมากข้าชอบนักรบอย่างเจ้า" ฟิลิปพูดเสียงเบาหลังจากมองไปที่แองเจเล่
"ขอบคุณสำหรับการยกยองเคานต์ฟิลิป" แองเจเล่โค้งและตอบ
"มันค่อนข้างช้าดังนั้นนำพวกเธอทั้งสองคนมาหาข้าทีหลัง ข้าเหนื่อยแล้วข้าจะกลับไปที่รถม้าของข้า" ฟิลิปเริ่มเดินกลับไปที่รถม้าพร้อมกับอัศวินทั้งสองคนที่เดินตามหลัง
แองเจเล่และบารอนมีสีหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธ แองเจเล่จับมือของเขาไว้ที่ปลายดาบเพื่อดึงออกมา แต่บารอนได้หยุดเขาและส่ายหัว
"อย่า" บารอนพูด
"ข้ารู้ท่านพ่อ" แองเจเล่ปล่อยมือและพยายามสงบจิตใจ เขาพยายามยิ้มเพื่อให้มันดูตลกเล็กน้อย
"ให้ข้าจัดการเรื่องนี้เองข้าจะไปพูดกับพวกเขา คิดให้ดีเจ้ารู้ว่ามันไม่คุ้มค่า" บารอนพูดเสียงเบา แองเจเล่พยักหน้าและสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อทำให้ใจเย็นลง
บารอนคุยกับแองเจเล่พักหนึ่งหลังจากนั้นก็เดินไปที่รถม้าของเคานต์ บารอนรู้ความสัมพันธ์ของเขาระหว่างแม็กกี้และซีเลียดังนั้นเขาจึงสามารถจัดการเรื่องนี้ได้ดี แองเจเล่หายใจเข้าลึกๆและเลียริมฝีปาก จากนั้นเขาก็หันไปมองแอ่งน้ำ แม็กกี้และซีเลียกำลังตักน้ำเข้าไปในถังไม้อย่างระมัดระวัง สายลมได้พัดไปทั่วทำให้ผมของพวกเธอได้สยายไปตามสายลม เสื้อผ้าของพวกเธอดูรัดเพราะสายลมมันจึงเน้นความเซ็กซี่ของพวกเธอ แองเจเล่สงบใจลงและรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยหลังจากมองไปที่พวกเธอ
"เรียบร้อยแล้ว" บารอนเดินมาทางแองเจเล่และพยักหน้า
"ขอบคุณท่านพ่อ" แองเจเล่รู้สึกโล่งใจ
"อย่าทำให้ฟิลิปโมโห มีเพียงสิ่งเดียวที่พวกเราต้องการจากเขานั่นคือความสัมพันธ์ที่เขามีกับขุนนางชั้นสูงในท่าเรือมารัว" บารอนพูด
"เข้าใจแล้ว" แองเจเล่พยักหน้าและเหลือบมองที่รถม้าของเคานต์
