ตอนที่ 18: เจตนาที่จะฆ่า (1)
"แม้ว่าแขนซ้ายของข้าจะยังไม่ฟื้นฟูเต็มที่แต่ข้าคิดว่าข้าไม่เป็นไร" บารอนพูด เขาได้กินน้ำซุปให้หมดและลุกขึ้น
"ข้ากำลังจะออกไป" เขาพูด "แองเจเล่อยู่ในปราสาท อย่าออกไปข้างนอกจนกว่าข้าจะกลับมา เข้าใจไหม" บารอนมองแองเจเล่
"ครับท่านพ่อ" แองเจเล่ตอบขณะที่เขาพยักหน้าเพื่อยืนยัน
"อืมมม ข้าคิดว่ารอบนี้ข้าจะใช้เวลาประมาณครึ่งเดือน สถานการณ์รอบนอกดินแดนมันเลวร้ายมาก เหว็ดเจ้าดูแลปราสาทให้ดี" บารอนหันกลับไปและพูดกับผู้เฒ่าเหว็ด
"ไม่ต้องกังวล ข้าจะปกป้องปราสาทและนายน้อยแองเจเล่เมื่อท่านออกไป" เหว็ดตอบ
บารอนพยักหน้าและออกไปจากห้องรับประทานอาหาร ภรรยาและบุตรของเขาลุกขึ้นและโค้งให้เขาจนพวกเขาไม่ได้ยินเสียงเท้าของบารอนอีกต่อไป พวกเขานั่งลงและเริ่มพูดคุย บรรยากาศเริ่มผ่อนคลายมากขึ้น
แองเจเล่นั่งอยู่บนที่นั่งของเขาและดูเหมือนเขากำลังคิดอะไรบางอย่าง เขากำลังมองดูข้อมูลร่างกายของบารอนที่ซีโร่แสดง ข้อมูลสีฟ้าอยู่ข้างหน้าดวงตาของเขาที่เห็นได้อย่างชัดเจน
[คาร์ล ริโอ วิเคราะห์ 19 ครั้ง สภาพร่างกาย:ความแข็งแกร่งประมาณ 2-4,ความว่องไวประมาณ 3.4,ความอึดประมาณ 3.9,แข็งแร่ง ความสามารถเพิ่มขึ้นตามปกติ] ซีโร่รายงาน แองเจเล่ยิ้มหลังจากที่เห็นรายงานว่า'แข็งแรง'นั่นหมายความว่าบารอนฟื้นตัวเต็มที่แล้ว แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างที่ทำให้เขาพยายามซ่อนมันไว้
'แขนของพ่อฟื้นตัวดีแล้วแต่พ่อแสร้งทำเป็นว่ายังได้รับบาดเจ็บ บางทีพ่ออาจจะรู้อะไรบางอย่าง' แองเจเล่คิด ตอนนี้เขารู้สึกผ่อนคลายเมื่อรู้ความจริง บารอนแข็งแกร่งกว่าอัศวินระดับสูงสุดปกติและอาจจะแข็งแกร่งกว่านักฆ่าจากสัญลักษณ์ทมิฬบางส่วน อย่างไรก็ตามนักฆ่าอย่างดิ๊กก็เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการลอบสังหาร พวกเขาอาจจะเอาชนะบารอนได้ด้วยการต่อสู้ในสถานการณ์บางสถานการณ์ได้
แองเจเล่เริ่มกินอีกครั้ง เขาหยิบเนื้อปลาเข้าไปในปาก
"ข้ารับประทานอาหารเสร็จแล้ว ตามสบายค่ะท่านพี่แองเจเล่" หนึ่งในเด็กสาวที่อยู่ด้านซ้ายพูดและโค้งให้แองเจเล่ เธอมีผมสีแดงเหมือนผ้าไหม
"ข้าก็เสร็จแล้วเช่นกัน" ผู้หญิงในชุดดำชื่อเชียพูดและเธอก็โค้งให้แองเจเล่ พวกเธอออกจากโต๊ะพร้อมกัน
แองเจเล่พยักหน้าและปล่อยให้พวกเธอออกไป เด็กสาวสองคนอายุประมาณ 11 ปีและแม่ของพวกเธอก็เป็นสาวใช้ของบารอน พวกเธอดูน่ารักและบารอนก็ชอบพวกเธอ แม่ของพวกเธอไม่ใช่แม่บ้านอีกต่อไปดังนั้นพวกเธอจึงได้รับอนุญาตให้นั่งโต๊ะนี้ แม้ว่าพวกเธอยังไม่ใช่ขุนนางที่แท้จริงแต่ตำแหน่งของพวกเธอในปราสาทก็สูงกว่าตระกูลของแม็กกี้
ผู้คนเริ่มออกจากห้องรับประทานอาหารหลังจากที่พวกเขากินอาหารเสร็จ มีเพียงแองเจเล่และวัยรุ่นคนอื่นๆที่ยังอยู่อีกประมาณสิบนาทีและเขาก็เห็นซีเลียด้วยเช่นกัน เธอกำลังจิบซุปปลาขาวและเธอก็เหลือบมองที่แองเจเล่ แองเจเล่ลุกออกจากโต๊ะหลังจากกินอาหารเสร็จแล้วแต่บางคนก็หยุดเขาก่อนที่เขาจะออกจากห้องไป
"ท่านพี่แองเจเล่" ซีเลยพูด เสียงของเธอน่ารัก
"ว่าไง" แองเจเล่หันกลับหลังและมองไปที่เธอ
"ข้าได้ยินว่าแม็กกี้เข้าไปในห้องของพี่หลายครั้งเมื่อเร็วๆนี้...." ซีเลียเดินเข้ามาหาแองเจเล่อย่างรวดเร็วและพูด เธอกำลังอาย
"อืม มีอะไรผิดปกติเหรอ" แองเจเล่ถาม เขาไม่ได้แตะต้องแม็กกี้เลยและแม้ว่าเขาจะทำก็ไม่มีอะไรผิด มันเป็นวิธีที่สะดวกสำหรับตระกูลขุนนางเล็กในการสร้างความสัมพันธ์กับตระกูลขุนนางที่มีตำแหน่งสูงกว่า
"ข้าพยายามที่จะอาบน้ำในห้องน้ำแต่น้ำมันร้อนและข้ากำลังสงสัยว่าข้า...." ซีเลียพูดเสียงเบามาก แองเจเล่ยิ้ม เขารู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ในปราสาทมีห้องน้ำพิเศษที่สร้างขึ้นสำหรับคนเหมือนแองเจเล่ ขณะที่ชาวบ้านที่มีตำแหน่งต่ำสามารถเข้าไปห้องน้ำใหญ่ได้ ในห้องอาบน้ำใหญ่มีห้องที่สร้างเฉพาะบุคคลสำหรับคนแบบซีเลีย
ปราสาททำให้แน่ใจว่าขุนนางระดับสูงมีห้องอาบน้ำที่ดี สำหรับซีเลียเธอสามารถใช้ได้เพียงห้องส่วนบุคคลในห้องอาบน้ำใหญ่ สำหรับบารอน อูดิสและแองเจเล่มีห้องน้ำแยกทั้งหมดและมีแม่บ้านคอยดูแลน้ำร้อนอยู่ตลอดเวลา แม่บ้านต้องใช้ความพยายามที่จะทำให้น้ำอุ่น ดังนั้นมีเพียงระดับสูงจำนวนน้อยเท่านั้นที่สามารถเพลิดเพลินไปกับการอาบน้ำ
อย่างไรก็ตามซีเลียต้องการมากกว่าการอาบน้ำ เธอต้องการอาบน้ำกับแองเจเล่ แองเจเล่มองซีเลีย เขามองเห็นผมยาวสีดำ เธอสวมชุดแม่บ้านทำให้เธอดูอ่อนโยนแต่สวยงาม เธอไม่ได้มีร่างกายที่เซ็กซี่เหมือนแม็กกี้แต่เธอก็น่ารักมาก แองเจเล่จ้องที่ผิวขาวๆของเธอและเขาได้กลิ่นน้ำหอมที่เธอใช้
"แน่นอน ข้าคิดว่าข้ากำลังไปอาบน้ำเช่นกัน" แองเจเล่หลงใหลในตัวซีเลียและพูดด้วยรอยยิ้ม ซีเลียทำให้แองเจเล่อยากกอดและแองเจเล่มองเห็นใบหน้าที่แดงอย่างมากของเธอ เด็กสาวบางคนในห้องอิจฉาซีเลียในขณะที่เด็กผู้ชายบางคนมองเธออย่างดูถูก อย่างไรก็ตามทุกคนพยายามที่จะหลบสายตาของแองเจเล่เพราะไม่มีใครอยากมีปัญหา
"ไปกันเถอะ" แองเจเล่เอาแขนโอบไหล่ของซีเลียและพูด
"ค...ค่ะ" ซีเลียตอบ
แองเจเล่รู้ว่าซีเลียต้องต้องการอะไรบางอย่างจากเขา ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะใช้ประโยชน์จากเธอ เขาไม่ได้พยายามมีเซ็กซ์กับเธอแต่เขายังอยากสนุก เขาหลีกเลี่ยงการมีเซ็กซ์เพราะว่าเขาต้องการทำให้แน่ใจว่าร่างกายของเขาสามารถพัฒนาไปได้อย่างถูกต้อง
พวกเขาออกจากห้องรับประทานอาหารด้วยกันและเดินตรงไปที่พื้นที่พักอาศัยหลังจากที่ผ่านสนามฝึก ห้องอาบน้ำส่วนตัวของแองเจเล่อยู่ในพื้นที่อาศัยและเขาก็บอกให้แม่บ้านทั้งหมดออกไป เขายังบอกให้เซซิเลียอยู่ในห้องของเธอ
แองเจเล่นำซีเลียไปห้องอาบน้ำของเขา แองเจเล่คิดว่าห้องอาบน้ำดูเหมือนห้องอาบน้ำตามมาตรฐานบนโลกโดยไม่มีส่วนสุขา พื้นถูกสร้างด้วยหินและห้องเป็นสีเทา มีผ้าขนหนูสีขาวอยู่บนขาตั้งหิน
แองเจเล่อาบน้ำคนเดียวเพราะเขากลัวสูญเสียการควบคุมถ้าเขาอาบน้ำกับซีเลีย ดังนั้นเขาจึงบอกให้ซีเลียรออยู่ด้านนอก นอกจากนี้ซีเลียยังได้บอกแองเจเล่ว่าเธอต้องการอะไร
**********************************************************
หนึ่งชั่วโมงต่อมา
แองเจเล่รู้สึกสดชื่นขณะที่เดินออกจากห้องน้ำ ซีเลียยังรออยู่ด้านนอกอย่างเงียบๆ
"ข้าจะขอให้ผู้เฒ่าเหว็ดช่วยเจ้าในสิ่งที่เจ้าขอ" แองเจเล่พูด "ไปพักผ่อนเถอะ"
"ค่ะ...ตกลงค่ะ..." ซีเลียไม่ได้มองแองเจเล่โดยตรงและตอบ
"แม็กกี้!" แองเจเล่ตะโกน หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของแม่บ้าน
"คะนายน้อย" แม็กกี้พูด
"พาซีเลียกลับไปที่ห้องของเธอ เดินผ่านสนามฝึก" แองเจเล่บอก
"ค่ะ" แม่บ้านพูดและเธอก็ออกไปพร้อมกับซีเลีย
แองเจเล่อยากให้ผู้คนรู้ว่าเขาได้นอนกับซีเลียโดยขอให้แม่บ้านพาซีเลียกลับผ่านสนามฝึก มีผู้คนจำนวนอยู่ที่นั่นบ่อยๆและบางคนมักจะปล่อยข่าวลือออกไป เขาพยายามช่วยซีเลียให้อยู่ตำแหน่งที่สูงขึ้นในปราสาท
"ดี ตั้งแต่ที่ข้าสัญญากับเธอว่าข้าจะย้ายตำแหน่งให้ดีกว่าเดิม" แองเจเล่ยิ้มขณะที่เขาพูด เขาเดินลงบันไดหลังจากที่สั่นศีรษะ เขาเดินลงจากชั้นสี่ไปชั้นสามและหวังว่าผู้เฒ่าเหว็ดจะอยู่ที่นั่น เขาต้องการบอกผู้เฒ่าเหว็ดเกี่ยวกับสิ่งที่ซีเลียขอ
แองเจเล่ไปที่ห้องของเหว็ดและเคาะประตู แต่ไม่มีใครตอบ ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินใครบางคนกำลังพูดนอกหน้าต่างก่อนที่เขาจะเดินออกไป จากนั้นเขาก็เดินอย่างช้าๆไปทางหน้าต่าง เสียงดังมาจากข้างล่าง
"จริงเหรอ" เหว็ดถาม แองเจเล่จับใจความครึ่งแรกไม่ได้
"ครับนายท่าน" ทหารยามพูด
แองเจเล่เห็นผู้เฒ่าเหว็ดพูดกับทหารยามที่มุมห้องผ่านช่องว่างของทางหน้าต่าง เขาได้มาช้าเกินไปและการสนทนาของพวกเขาจบลงแล้ว แองเจเล่มองเห็นผู้เฒ่าเหว็ดกำลังกังวลเกี่ยวกับอะไรบางอย่างและยามที่อยู่ด้านข้างเขาก็ยืนอยู่อย่างเงียบๆ
"เจ้าออกไปได้แล้ว" ผู้เฒ่าเหว็ดถอนหายใจขณะที่้เขาพูด
"ครับนายท่าน" ยามตอบและออกไป
ผู้เฒ่าเหว็ดอยู่ที่มุมครู่หนึ่งและออกจากสถานที่ไปหลังจากที่ถอนหายใจอีกครั้ง แองเจเล่มองเห็นเขาเดินตรงไปยังพื้นที่อาศัย
"ผู้เฒ่าเหว็ดจะบอกข้าถ้ามีสิ่งที่ข้าจำเป็นต้องรู้ นี่เป็นสิ่งที่ข้าไม่สามารถทำได้" แองเจเล่คิดและเขาก็ตัดสินใจที่จะเดินลงบันไดไป
แองเจเล่ได้พบกับผู้เฒ่าเหว็ดหลังจากที่เขาลงมาที่ชั้นแรก