Eternal Martial Sovereign ตอนที่ 4 นี่คือเศษขยะ?
*เปลี่ยนจากเมืองเป็นเขต
เซี่ยวหยุนกลับไปยังตระกูลเซี่ยว พร้อมถืองูหลามไฟซึ่งหนาพอ ๆ กับต้นขาของเขา
ภูเขาเมฆาสีม่วงไม่ไกลจากตระกูลเซี่ยวมากนัก แต่เมื่อเซี่ยวหยุนกลับมาก็ตอนบ่ายแล้ว
คนรุ่นใหม่ของตระกูลกำลังรวมตัวอยู่ที่บริเวณสนามศิลปะการต่อสู้ซึ่งทำให้สถานที่ดังกล่าวดูเหมือนค่อนข้างคึกคัก
เมื่อทำการตรวจสอบอย่างใกล้ชิด สามารถมองเห็นหญิงสาวสวยสองคนที่สง่างามและมีเสน่ห์ยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชน
"แค่เดือนเดียวเท่านั้น แต่แม่นางชิหยานก็ดูสวยขึ้น" หนึ่งในคนรุ่นเยาว์ตระกูลเซี่ยวกล่าวในขณะที่เขายิ้มให้กับหญิงสาว ทัศนะของหนุ่ม ๆ เต็มไปด้วยความความรักและความศรัทธา
"ฮึ่ม เจ้ารู้เพียงการเลียแข้งเลียขาเท่านั้น น้องสาวชิหยัน" ผู้หญิงที่ดูเผ็ดร้อนที่อยู่ถัดไปจากนาง ดูโกรธมองไปหนุ่มๆ "เจ้ากำลังบอกว่าแม่นางคนนี้ไม่สวย?"
"ฮ่าฮ่าฮ่า แม่นางหลินก็ยังกลายเป็นคนสวยและสวยขึ้น มีคนน้อยมากในเขตเมฆาม่วง ที่สามารถเปรียบเทียบกับเจ้าได้ "คนรุ่นเยาว์ของตระกูลเซี่ยวยิ้มและหันไปหาหญิงสาวคนอื่น ๆ หลังจากที่ได้ยินเรื่องนี้
"นั้นมันถูกต้องอย่างมาก" แม่นางหลินกล่าวขณะที่เธอพยักหน้าเห็นด้วยกับความพอใจที่คนเหล่านี้สรรเสริญนาง
เมื่อเทียบกับหลินเสี่ยวหมันที่ดูรุนแรงแล้ว หยานชิหยันดูเหมือนอ่อนโยนและสง่างามมากขึ้น
ในเวลานี้ตาเหมือนคริสตัลของเธอกวาดไปทั่วพื้นที่ศิลปะการต่อสู้ของตระกูลเซี่ยวราวกับกำลังมองหาใครสักคน หลังจากมองไปรอบ ๆ เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยและเลียริมฝีปากของเธอด้วยความผิดหวัง
เมื่อคนรุ่นเยาว์รอบตัวเห็นว่าเธอดูอ่อนหวานและน่ารักมากแค่ไหนพวกเขาก็ยิ่งเป็นบ้ามากยิ่งขึ้น
อย่างไรก็ตามในขณะเดียวกันการแสดงออกของความหึงหวงเกิดขึ้นในสายตาของคนรุ่นเยาว์ในตระกูลเซี่ยวเพราะพวกเขารู้เหตุผลว่าทำไมนางถึงมาที่นี่
ภาพลักษณ์ของความหงุดหงิดปรากฏในดวงตาของเซี่ยวเฉิง อย่างไรก็ตามเขายังคงยิ้มให้สุภาพและทำตัวเหมือนสุภาพบุรุษในขณะที่เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า "น้องสาวชิหยันได้มาหาลูกพี่ลูกน้องเซี่ยวหยุนใช่หรือไม่?"
หยานชิหยันพยักหน้าเบา ๆ ว่า "เกิดอะไรขึ้นกับพี่ใหญ่เซี่ยวหยุน? ทำไมเขาไม่มาฝึก? "
"ใครจะรู้ได้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับลูกพี่ลูกน้องเซี่ยวหยุนที่ทำให้เขาไม่ได้มาฝึก ตั้งแต่น้องสาวชิหยันได้มาแบบนร่ ให้ข้าพาเจ้าไปดูรอบๆ ตระกูลเซี่ยวหรือไม่? พี่ใหญ่ของข้าไดจับจิ้งจอกสีม่วงให้ข้าและมันสวยงามอย่างไม่น่าเชื่อ เจ้าต้องการดูไหม? "
อย่างไรก็ตามเรื่องนี้พวกเขาไม่สามารถระบายความโกรธของพวกเขาออกไปได้
เช่นเดียวกับเด็กหนุ่มในตระกูลเซี่ยวรู้สึกอิจฉาอย่างไม่น่าเชื่อ ก็มีเสียงประหลาดใจออกมาว่า "เอ่อเซี่ยวหยุนกลับมาแล้ว"
"เซี่ยวหยุน?" ทุกคนมองผ่านไปและเห็นเด็กหนุ่มที่ถืองูหลามอสูรอยู่
ตอนนี้เซี่ยวหยุนกำลังเดินไปที่ลานของเขาขณะที่เขาถืองูหลามอสูร
"ไม่ , ขอบคุุณ" หยานชิหยันตอบอย่างใจเย็นขณะที่นางมองไปรอบๆ
เซี่ยวเฉิงขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเธอพูดแบบนั้น
"เขาไม่ใช่แค่เศษขยะหรอกหรือ" เด็กหนุ่มบางคนพูดอย่างเกี้ยวกราดด้วยความรู้สึกโกรธ
หยานชิหยันเป็นลูกสาวของดยุคเขตเมฆาม่วง นางมีพรสวรรค์พิเศษและถูกกำหนดให้เป็นผู้เชี่ยวชาญที่ทรงพลัง ขณะที่นางสนิทสนมกับเซียนหยุน นางไม่สนใจคนรุ่นเยาว์คนอื่นๆในตระกูลเซี่ยว นี้ทำให้หลายคนที่กำลังไล่ตามนางรู้สึกโกรธ
เช่นเดียวกับที่เด็กหนุ่มคนอื่นๆในตระกูลเซี่ยวรู้สึกอิจฉาอย่างไม่น่าเชื่อก็มีเสียงประหลาดใจออกมาว่า "เอ่อเซี่ยวหยุนมาแล้ว"
"เซี่ยวหยุน" ทุกคนมองผ่านไปและเห็นเด็กหนุ่มที่ถืองูหลามอสูรอยู่
ตอนนี้เซี่ยวหยุนกำลังเดินไปที่ลานของเขา ขณะที่เขาถืองูหลามอสูร
หลังจากพบอุปสรรคของเขาที่ภูเขาเมฆาม่ววง เสื้อผ้าของเซี่ยวหยุนก็ขาดรุ่งริ่งและเขามีร่องรอยของเลือดทั่วตัวเขาและเขาดูเหมือนจะอยู่ในสภาพน่าสงสาร
อย่างไรก็ตามหลังจากที่ได้เห็นเซี่ยวหยุน รอยยิ้มก็ปรากฎบนใบหน้าของหยานชิหยัน ทำให้เธอดูเหมือนดอกไม้ที่สวยงามที่บานออก ความงามและความน่ารื่นรมย์ที่ทำให้แม้แต่ท้องฟ้าและโลกสูญเสียสีสันเมื่อนำมาเปรียบ
"พี่ใหญ่เซี่ยวหยุน" หยานชิหยันรีบวิ่งไปที่เซี่ยวหยุนไม่สนใจการจ้องมองจากเด็กหนุ่มคนอื่นๆ
"ชิหยัน" เซี่ยวหยุนหยุดและมองย้อนกลับไปเมื่อได้ยินเสียงเรียกของหญิงสาว เขาเห็นหญิงสาวคนหนึ่งสวมชุดผ้าไหมสีม่วงวิ่งเข้าหาเขา เสียงของนางดูน่ารักและน่าหลงใหลอย่างเหลือเชื่อซึ่งทำให้ใครอยากฟังมันตลอดทั้งวัน
หยานชิหยันหยุดอยู่ห่างจากเซี่ยวหยุนเพียงไม่กี่เมตร หลังจากเห็นเสื้อผ้าที่ฉีกขาดของเขาและร่องรอยของเลือดที่ยังคงอยู่ในงูหลามอสูร นางย่นจมูกของนางและปิดปากขณะที่นางกล่าวว่า "กลิ่นเลือดแรงเช่นนี้ , พี่ใหญ่เซี่ยวหยุนท่านไปที่ภูเขาเมฆาม่วงเพื่อล่าสัตว์อสูร? "
"ข้าไปที่ภูเขาเมฆสีม่วงและจับงูหลามตัวนี้ระหว่างทาง" เซี่ยวหยุนยิ้มเมื่อเห็นหญิงสาวหน้าตาน่ารักด้านหน้าเขา หยานชืหยันเป็นคนรักในวัยเด็กของเขาและพวกเขาเคยอยู่ใกล้กันมาก
"เซี่ยวหยุนทำไมเจ้าไม่บอกเราว่าเจ้าไปที่ภูเขาเมฆาม่วง? พวกเรารออยู่ที่นี่มานานมาก "หลินเสี่ยวหมันสวมกางเกงขาสั้นแน่นเผยให้เห็นขายาวและผอมขณะที่เธอเดินผ่านไป
เธอมีร่างผอมสูงและบางและดูน่าทึ่งกับผิวเนียนนุ่ม แม้ว่าเธออายุแค่ 16 ปีเธอก็มีรูปร่างที่น่าประทับใจ อย่างไรก็ตามอารมณ์ที่ร้อนแรงของเธอทำให้เด็กหนุ่มคนอื่น ๆ ทั้งหมดชื่นชมเธอจากระยะไกล
"ข้าจำเป็นต้องบอกเจ้าไหมว่าข้าจะไปที่ภูเขาเมฆาม่วงหรือไม่?" เมื่อเซี่ยวหยุนเห็นหญิงสาวกำลังพูดอย่างเย็นชาและหยิ่ง เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดว่า "ข้าไม่คิดว่าข้าได้เชิญแม่นางหลินมาที่นี่?"
"ฮึ่ม เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร? ถ้าไม่ได้เป็นเพราะน้องสาวชิหยันลากข้ามาที่นี่ ข้าก็ไม่อยากมาดูใบหน้าที่น่าเกลียดของเจ้าหรอก "หลินเสี่ยวหมันรู้สึกโกรธมาก แก้มของนางกลายเป็นสีแดงและขาที่ยาวของนางกระทืบลงพื้น ในขณะที่นางขบฟันของตนเอง "โชคดีที่ข้าไม่ได้หมั้นหมายกับเจ้าแล้ว มิฉะนั้นข้าจะถูกกำหนดให้ใช้เวลาที่เหลือในชีวิตของข้ากับเศษขยะชิ้นนี้"
"เจ้ายังคิดว่าเจ้า ยังคงเป็นอัจฉริยะมาตั้งแต่ 8 ปีที่แล้วเหรอ?"
หลินเสี่ยวหมันเป็นลูกสาวคนโตของตระกูลหลินซึ่งเป็นหนึ่งในสี่ตระกูลที่ยิ่งใหญ่ของเขตเมฆาม่วง นางเธอได้รับการเอาใจใส่ตลอดชีวิตของนางและไม่เคยได้รับการพูดเช่นนี้
อย่างไรก็ตามคำพูดที่ดุเดือดของนาง ทำให้การแสดงออกของเด็กสาวที่อยู่ข้างนางคล้ำ
"ข้าไม่ไดต้องการผู้หญิงที่มีหน้าอกใหญ่และมีสมองเล็ก ๆ น้อย ๆ แม้ว่าเจ้าจะมีพรสวรรค์ให้ข้า" เซี่ยวหยุนตอบอย่างเย็นชาก่อนที่จะมองออกไป "ถ้าเจ้าไม่มีอะไรจะทำที่นี่เจ้าสามารถออกไปได้ ข้าไม่มีเวลาพอที่จะรับใช้แม่นางใหญ่นิสัยเสียอย่างเจ้า "
"เจ้า..." เมื่อนางเห็นการแสดงออกที่เย็นชาของเซี่ยวหยุน หลินเสี่ยวหมันโกรธมาก ดวงตาของนางเริ่มไหม้ด้วยไฟ
เมื่อตอนที่พวกเขายังเป็นเด็ก หลินเสี่ยวหมันและเซี่ยวหยุนก็สนิทมาก มีอยู่ครั้งหนึ่งหลินเสี่ยวเหมัน ได้หล่นลงไปในสระน้ำอย่างไม่ตั้งใจและได้รับการช่วยเหลือจากเซี่ยวหยุน เพื่อที่จะขอบคุณเซี่ยวหยุน ปู่ของตระกูลหลินได้กล่าวว่าเขาต้องการที่จะหมั้นกับหลานสาวของเขาให้แก่เซี่ยวหยุน อย่างไรก็ตามปู่ของตระกูลเซี่ยวได้ปฏิเสธเรื่องนี้
ท่านปู่ของตระกูลหลินรู้สึกว่ามันเป็นความสงสารที่ยิ่งใหญ่และหยุดยั้งเรื่องนี้หลังจากพรสวรรค์ของเซี่ยวหยุนหายไป
เช่นกัน หลิวเสี่ยวหมันนำเรื่องนี้มาจี้จุดเซี่ยวหยุนอย่างตั้งใจ
"เสี่ยวหมันจ้ากำลังพูดอะไร?" เมื่อเธอเห็นการแสดงออกบนใบหน้าของเซี่ยวหยุน คิ้วหยานชิหยันยันขมวดเข้าหากัน "พี่ใหญ่เซี่ยวหยุนไม่ได้ทะลวงผ่านในตอนนี้ แต่ในอนาคต แน่นอนว่าเขาจะสามารถฟื้นพรสวรรค์ของตนเองได้
"ที่มากกว่านั้น จิตวิญญาณการต่อสู้ของพี่ใหญ่เซี่ยวหยุน สามารถช่วยรักษาอาการเจ็บป่วยได้ทุกประเภท ดังนั้นอย่างน้อยเขาจะเป็นแพทย์ที่เก่งกาจในรุ่นของเรา" หยานชิหยันยิ้มให้ ไม่กี่ปีที่ผ่านมา นางได้รับผลกระทบจากการเจ็บป่วยที่รุนแรงซึ่งไม่มีใครสามารถรักษาและได้รับการช่วยเหลือจากเซี่ยวหยุนในตอนท้าย
นางเริ่มสนิทสนมกับเขาตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
"ฮึ่ม , เขากลายเป็นแพทย์ที่เก่งกาจ แล้วไงล่ะ ?" หลินเซี่ยวหมันกล่าวอย่างเกรี้ยวกราด "ในโลกที่พลังคือจุดสูงสุด , เขาไม่สามารถแม้แต่จะปกป้องตนเองได้ ชิหยันข้าขอแนะนำให้เจ้าถอยห่างออกจากผู้ชายคนนี้ในอนาคต มิฉะนั้นเขาอาจขโมยหัวใจของเจ้าและมันเมื่อถึงตอนนั้นมันก็สายไปแล้วสำหรับความเสียใจที่เกิดขึ้น"
เซี่ยวหยุนจ้องไปที่หลินเสี่ยวหมันและความสนใจนาง
เมื่อตอนที่ยังเด็ก เด็กผู้หญิงคนนี้มักจะติดอยู่กับเขา แต่ต่อมาพวกเขาก็แยกตัวกันออกไป
อย่างไรก็ตามหยานชิหยันมีรอยยิ้มสดใสขณะที่นางมองไปที่ เซี่ยวหยุน "ฮี่ฮี่, ข้าไม่กลัวว่าพี่ใหญ่เซี่ยวหยุนจะหลอกลวงข้า"
ราวกับว่านางต้องการให้เขาหลอกลวงนางให้มีความรู้สึกกับเขา
"งมงายในความรัก" ใบหน้าของหลินเสี่ยวหมันเต็มไปด้วยความยอมรับ
เซี่ยวหยุนไม่ให้ความสนใจกับหลินเสี่ยวหมันและถืองูหลามอสูรเข้าไปในลานของเขา
"พี่ใหญ่เซี่ยวหยุนรอข้าด้วย" หยานชิหยันกล่าวขณะที่นางรีบไล่ตามเขาไป
"เจ้าอยู่ที่นี่เพราะพี่ใหญ่ของเจ้าใช่มั้ย?" เซี่ยวหยุนชะลอตัวลงขณะที่ถามสาวที่อยู่ข้างๆเขา
"อืม" หยานชิหยันพยักหัวของนาง ร่องรอยแห่งความกังวลปรากฎบนใบหน้าของนาง นางกระพริบตาสองสามครั้งก่อนที่จะมองขึ้นไปที่เด็กหนุ่มข้างๆนางและพูดว่า "พิษในร่างกายพี่สาวใหญ่ของข้าเริ่มปฏิกิริยาขึ้นมาใหม่ ท่านช่วยให้นางดึงพิษออกได้หรือไม่? "
"วันนี้หรือวันพรุ่งนี้" เซี่ยวหยุนตอบหลังจากคิดสักครู่ "หลังจากที่ข้าฟื้นแก่นแท้ปราณ ข้าจะช่วยพี่สาวใหญ่ ไชเฟยดึงพิษออกไป"
"ตกลง , ขอบคุณ!" รอยยิ้มที่ผ่อนคลายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหยานชิหยัน
พี่สาวใหญ่ของนางได้รับความทุกข์ทรมานจากพิษเป็นเวลา 2 ปีซึ่งจะตอบสนองทุกขณะ ไม่มีใครที่อยู่ในเขตเมฆาม่วงที่สามารถรักษาพิษนี้ได้
ย้อนกลับไปเมื่อหย่นชิเฟย ถูกวางยาพิษแพทย์ส่วนใหญ่ตัดสินใจว่าจะไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้มากกว่าหนึ่งเดือน
อย่างไรก็ตามเนื่องจากเซี่ยวหยุนได้เข้าแทรกแซง นางจึงสามารถอยู่ได้จนถึงขณะนี้
"มองไปที่ข้เป็นาอยู่; ตอนนี้ข้าไม่สามารถเก็บน้องสาวชิยันไว้ได้ ข้าจะมาพบเจ้าในภายหลัง "เซี่ยวหยุนกล่าวขณะที่เขาหัวเราะ กลิ่นเหม็นของเลือดในขณะที่แบกงูหลามนั้นล้นหลามดังนั้นเขาจึงไม่พยายามที่จะกักตัวหยานชิหยันอีกต่อไป
"เอาล่ะ , พี่ใหญ่เซี่ยวหยุน ได้โปรดมาเร็ว ๆ ด้วย" หยานชิหยันกระพริบตาขณะที่นางยิ้มให้สง่างาม
"คนที่โง่ที่งมงายในความรัก" ด้านข้างหลินเสี่ยวหมันพึมพำกับตัวเองว่า "เขาเป็นแค่เศษขยะแล้วและเจ้ายังต้องสุภาพกับเขาอยู่หรือ?
สำหรับนาง เซี่ยวหยุนไม่สามารถเดินหน้าไปตามเส้นทางการต่อสู้ได้อีกต่อไปดังนั้น อย่างมากเขาก็เป็นแค่แพทย์เท่านั้น
ในโลกนี้ที่พลังอยู่สูงสุด แพทย์สามารถเปรียบเทียบกับพวกเขาได้อย่างไร?
"ฝากทักทายพี่สาวใหญ่ชิเฟยให้ข้าด้วย" หลังจากกล่าวคำอำลากับหยานชิหยัน เซี่ยวหยุนกลับมาที่ลานของเขา
อย่างไรก็ตามเด็กหนุ่มบางคนกลับขวางเส้นทางของเซี่ยวหยุน
"ลูกพี่ลูกน้องเซี่ยวหยุน, เจ้าได้งูหลามอสูรมาจากทีใด? งูหลามตัวนี้อย่างน้อยที่สุดอยู่ในระดับที่6 ของการหลอมร่างกาย! "เซี่ยวเฉิงถามขณะที่มองไปที่้เซี่ยวหยุนด้วยรูปลักษณ์ที่สนุกสนาน เขาลูบเกล็ดของงูเหลือมอสูร จากนั้นรอยยิ้มที่เยาะเย้ยปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา
"เจ้าขโมยงูหลามอสูรมาจากกับดักที่เหล่านักผจญภัยตั้งไว้ ?"
คนรุ่นเยาว์คนอื่น ๆ ก็เริ่มเข้าร่วมด้วยเช่นกันว่า "เขาขโมยมาแน่นอน มิฉะนั้นด้วยความสามารถพิเศษของเจ้า เซี่ยวหยุน เขาจะตามล่าสัตว์ประหลาดตัวนี้ได้อย่างไร? "
"ได้โปรดหลบทาง" เซี่ยวหยุนขุ่นเคืองและจ้องมองไปที่เด็กหนุ่มคนอื่นๆ ที่เยาะเย้ยเขาขณะที่เขาพยายามจะออกไป
เมื่อเด้กหนุ่มคนอื่นๆ ๆ เห็นว่าเซี่ยวหยุนไม่สนใจพวกเขาพวกเขาก็เริ่มโกรธและพูดว่า "ผู้ชายคนนี้แสดงท่าทีแบบนั้นเหรอ,เอ๊ะ?"
พวกเขาโกรธมากแล้วที่หยานชิหยัน ไม่สนใจพวกเขาและตัดสินใจที่จะปลดปล่อยความโกรธนี้ลงที่เซี่ยวหยุน
เขาเป็นแค่เศษขยะเท่านั้น - อะไรที่สวควรให้เขาได้รับการปฎิบัติที่ดีจากลูกสาวที่ล้ำค่าขอดยุค
"หยุดที่นั่น เจ้าไม่ด้ยินว่าพี่ใหญ่เฉิงได้ถามคำถามกับเจ้าอยู่? "เด็กหนุ่มคนหนึ่งก้าวออกมาขวางทางเซี่ยวหยุนโดยตรง ขณะที่เขากล่าวว่า" ข้าคิดว่างูหลามตัวนี้ค่อนข้างดี พี่น้องเรากินมันด้วยไวน์ของเราได้อย่างไร? "
ขณะที่เขาพูด มือของเด็กหนุ่มก็กางเป็นกรงเล็บขึ้นมาจับตัวงูหลามอสูรบนไหล่ของเซี่ยวหยุน