ตอนที่ 125 ชีวิตคือเวลา 1

‘นี่หมายความว่าให้เข้าไปงั้นหรอ?’

ธีโอหยุดไปชั่วขณะ  แต่มันก็ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ เขาเป็นคนนั้นสงสัยเกี่ยวกับการเปิดและปิดประตูเล็กน้อย แต่มีบางสิ่งบางอย่างที่สำคัญกว่าข้อสงสัยเล็กน้อยนี่

บางคนอาจจะไม่เต็มใจที่จะก้าวเข้าไปในความมืด แต่ธีโอกลับเดินเข้าไปโดยปราศจากความลังเล

ตึก ตึก

รองเท้าที่สะอาดของธีโอเหยียบบนทรายและทำให้เกิดเสียงไม่พึงประสงค์ ไม่สิ บางทีพวกเขาอาจจะตั้งใจโรยทรายไว้เพื่อจุดประสงค์เช่นนี้ ขณะที่เสียงกรอบแกรบดังเข้ามาในหูธีโอดอร์

เขาสังเกตได้ถึงเสียงของลมหายใจที่ดังมาจากทางเดินแคบๆทางซ้ายและขวา อย่างไรก็ตาม การซ่อนตัวของพวกเขานั้นไม่สามารถหลบสัมผัสของธีโอและความสามารถในการตรวจจับของมิตราได้ เขาสามารถที่จะตรวจสอบจำนวนและทักษะของผู้ที่หลบซ่อนได้

‘หกคน ในหมู่พวกเขามีผู้ใช้ออร่า ฉันไม่มั่นใจเกี่ยวกับการต่อสู้ซึ่งๆหน้า แต่ทักษะการซ่อนตัวของเขาเทียบเท่ากับอัศวินทั่วไป’

สำหรับผู้ที่อาศัยอยู่ในโลกฝั่งมืด ผู้ที่อาศัยอยู่ในเงามืด  การต่อสู้ซึ่งๆหน้าเป็นทางเลือกสุดท้าย และทักษะการต่อสู้นั้นก็ไม่จำเป็น พวกเขารู้จักวิธีการลอบโจมตีจากด้านหลัง ไม่ใช่ด้านหน้า

อย่างไรก็ตาม ธีโอได้เดินต่อไปอย่างสงบ ความรู้สึกรังเกียจนั้นไม่ใช่ปัญหา แต่เขาไม่ได้ผ่อนคลายการป้องกันของเขาลงเลย เขาพบว่าพวกเขาเหล่านั้นน่าขัน แต่มันก็เป็นการโง่เกินไปที่จะไม่ป้องกันเลย

ธีโอสูดหายใจอย่างสงบขณะที่เขาก้าวเดิน หลังจากผ่านไปร้อยก้าว ธีโอดอร์ก็ได้มาถึงหน้าประตูโทรมๆที่เขาคำนวณว่ามันอยู่ต่ำกว่าพื้นดินประมาณ20เมตร ในที่สุด พื้นที่ๆเต็มไปด้วยเงามืดก็ได้ทักทายเขา

 

‘นี่คือสมาคมข่าวสาร.....เขาคือ[ราชาหนู]แห่งสาขาซิโปโตงั้นรึ?’

 

มีโต๊ะเก่าๆที่ผิดปกติอยู่ตรงกลางห้อง สายตาที่คมชัดของธีโอสามารถแยกแยะคุณภาพของไม้ได้ว่ามันมีคุณภาพที่ดีและไม้ถูกแกะโดยช่างที่มีทักษะสูง

ธีโอดอร์จ้องมองไปที่คนที่นั่งอยู่ด้านหลังโต๊ะ ชายผู้ที่โดดเด่นได้ดึงดูดความสนใจของธีโอเอาไว้ แม้จะมีผิวสีน้ำตาลและดวงตาสีน้ำตาลเช่นเดียวกับคนในทะเลทราย แต่ตัวของเขานั้นใหญ่มาก ขณะที่ธีโอดอร์นั่งลง

แม้กระนั้นก็ตาม รอบๆตัวของเขานั้นราวกับหมอก

‘มีฝีมือมาก’

มันไม่ได้หมายความว่าชายคนนี้สามารถล้มธีโอลงได้ แต่มันคงเป็นการยากที่จะจับตัวเขาหากเขาหนี ธีโอดอร์ได้ยกระดับของสมาคมข่าวสารขึ้นไปอีกสองระดับ จากนั้นชายผู้ที่นั่งอยู่ด้านหลังโต๊ะก็ได้มองมาที่ธีโอเงียบๆและเปิดปากขึ้นเพื่อพูด

 

“….มันเป็นเวลานานแล้วที่ฉันไม่ได้มีแขกที่ไม่ได้รับเชิญเยี่ยงนี้”

“แขกที่ไม่ได้รับเชิญ?”

 

หมายความว่าแคทนิสแนะนำเขาผิดงั้นหรอ?

 

อย่างไรก็ตามเขาก็ได้รับคำตอบสำหรับคำถามของเขาเมื่อชายคนนั้นพูดต่อ “เธอไม่ใช่แขกที่เด็กๆของฉันพามา หรือคนที่ทำงานกับพวกมัน จากคำพูดและเสื้อผ้าของเธอ เธอพึ่งจะมาจากเมลเทอร์ในเขตเหนือ”

“คุณรู้ได้ยังไง?”

“มันมีเทคนิคหลายประเภท วิธีที่เธอผูกเชือกรองเท้า คราบดินที่ติดอยู่กับเสื้อ และอื่นๆ มีหลายสิ่งที่ไม่สามารถปิดได้เว้นแต่เธอจะเป็นสายลับที่ได้รับการฝึกมาอย่างดี”

 

ธีโอดอร์นั้นชื่นชมสายตาที่คมชัดของเขาอย่างมาก มันเป็นเวลาไม่ถึงสามนาทีนับตั้งแต่ธีโอเข้าประตูมา อย่างไรก็ตามชายคนนั้นกลับค้นพบว่าบ้านเกิดของธีโออยู่ที่ไหนเพียงแค่การมองและรู้ว่าเขาพึ่งมาถึงซิโปโตเมื่อเร็วๆนี้

หากนี่คือระดับของชายผู้ที่รับผิดชอบสมาคม ธีโอก็ไม่สงสัยความน่าเชื่อถือของเขาอีกต่อไป

 

ธีโอดอร์นั่งลงบนเก้าอี้ด้านหน้าเขา “ตามที่คาดไว้สมาคมข่าวสารที่เยี่ยมที่สุดอยู่ในทวีปกลาง”

“ใช่ ใครคือคนที่แนะนำเธอมายังที่แห่งนี้?”

“พ่อค้ามืดที่ชื่อแคทนิส”

คิ้วบนผิวสีน้ำตาลได้ยกขึ้น “แคทนิส?เด็กนั่นยังมีชีวิตอยู่งั้นรึ แม้ว่าจะมีข้อความจากเลเทอร์ไม่นานมานี้....”

“คุณเป็นคนรู้จัก?”

“เราทำธุรกิจกันมาแล้วสองสามครั้ง ทักษะของเขานั้นไม่เลว แต่ความคิดของเขานั้นแคบเกินไป เขาต้องพบหลุมหนูที่ดีงามจริงๆ”ผู้คุมข้อมูลพึมพำก่อนที่จะอ้าแขนหนาของเขาออก เผยให้เห็นรอยสักรูปงูสองหัวบนแขนของเขาที่พันกัน

เขาเอื้อมมือออกไปราวกับจะขอจับมือก่อนที่จะยิ้ม“ฉันคือหัวหน้าสาขาซิโปโต กิบรา”

“ธีโอ”

กิบรา จบคำทักทายและพูดขึ้นก่อน “ทำไม เธอถึงมาหาพวกเรา?”

 

ธีโอดอร์รู้สึกโล่งใจ การถามนั้นเปรียบเสมือนการยอมรับคำขอ เขากังวลเรื่องการเป็นคนนอก แต่แคทนิสได้กล่าวว่าสมาคมข่าวสารนั้นไม่ได้กีดกันในเรื่องถิ่นกำเนิดและตัวตนของแขก

สิ่งที่สำคัญกือลูกค้านั้นสามารถจ่ายได้หรือไม่ นี่คือคำกล่าวของพ่อค้ามืด

‘งั้นเรื่องนี้ก็จะตกลงกันง่าย’ธีโอคิดด้วยรอยยิ้มแปลๆขณะที่เขามองไปที่มือซ้าย

ก่อนออกจากเมลเทอร์เขาได้เปลี่ยนของทั้งหมดของเขาเป็นเงินสดและเก็บไว้ในช่องเก็บของ มันมีจำนวนมหาศาลเมื่อเขาได้นำรางวัลที่เขาได้รับมาจากความสำเร็จของเขาในเอลฟ์เฮล์มไปขายด้วย ราคาของหนังสือต้นฉบับหรือค่านายหน้าจากการซื้อขายนั้นจะไม่ทำให้ขนหน้าแข้งเขาร่วงเลย

ไม่มีเหตุผลใดที่ธีโอดอร์จะลังเลเพราะเขามีทั้งความมั่งคั่งและอำนาจ

ดังนั้นเขาจึงกล่าวว่า “มีหลายสิ่งที่ฉันต้องการจะซื้อในคาร์กาส”

กิบรา รับฟังด้วยอารมณ์ที่ยินดี

 

ธีโอกล่าวต่อว่า “ฉันต้องการทราบตำแหน่งที่ตั้งของหนังสือต้นฉบับทั้งหมดในคาร์กาสและข้อมูลเกี่ยวกับเจ้าของหนังสือพวกนั้น ฉันจะปล่อยให้คุณทำหน้าที่เป็นตัวแทนในการซื้อ สภาพของสินค้าจะเป็นยังไงก็ได้ตราบเท่าที่เป็นหนังสือต้นฉบับ และหากซื้อคุณซื้อพวกมันมาด้วยราคาที่เหมาะสม คุณจะได้รับเงินส่วนหนึ่งของราคาที่ซื้อ”

“หนังสือต้นฉบับ?คุณหมายถึงต้นฉบับของหนังสือเวทมนต์?มันต้องใช้เงินเป็นจำนวนมากในการซื้อของที่คาร์กาสทั้งหมด”

“เท่าไร?”

“30เหรียญทองเป็นเงินวางมัดจำ --....อ่า อุ้บ”

ขณะที่ธีโอรู้สึกกังวลเกี่ยวกับการหยุดชะงักอย่างฉับพลัน กิบราก็เกาหัวของเขาด้วยท่าทางเขินอาย “ฉันขอโทษ แต่ฉันไม่สามารถเป็นนายหน้าให้ได้ ฉันไม่สามารถ”

“ทำไมละ?ถ้าเป็นเรื่องของค่าใช้จ่าย…”

“ไม่ มันไม่ใช่เรื่องนั้น พูดตรงๆ เงินนั้นเป็นเรื่องที่ดี แต่เวลานั้นเป็นเรื่องที่แย่”

‘เวลา?’ธีโอดอร์นั้นถูกทำให้งงงวย

“เวลา?”

“นั่นทำให้ฉันนึกได้ เธอมาจากทางเหนือ?งั้นเธอคงจะไม่รู้เกี่ยวกับ  เสน่ห์แห่งคาร์กาส”

 

อาณาจักรคาร์กาสนั้นเป็นศูนย์กลางของทวีปตอนกลางและเป็นศูนย์รวมของการค้า ดังคาร์กาสจึงเป็นศูนย์รวมของสินค้าทั้งหมดก่อนที่จะแพร่กระจายไปยังเหนือและใต้ ก่อนที่จะไปยังส่วนที่เหลือของทวีป มันเป็นอาณาจักรที่คนต่างอาณาจักรจำนวนมากได้แวะเวียนมารวมตัวกันและมีวัฒนธรรมที่หลากหลาย มันจะดูแปลกถ้าหากมีบางอย่างที่ไม่ซ้ำกันเกี่ยวกับสถานที่แห่งนี้

อย่างไรก็ตามมีบางอย่างที่อยู่เบื้องหลังของคาร์กาส มันเป็นสถานที่ซึ่งเงินและความปราถนาที่รวบรวมมาจากทั่วทุกมุมโลกไว้ในอาณาจักรแห่งการค้า–โรงประมูลใต้ดิน

 

“ทุกๆปีจะมีการจัดการประมูลขึ้นในสถานที่ลับ มันจะจัดขึ้นไม่กี่สัปดาห์เท่านั้น มีคำบอกเล่ากันว่าสินค้าที่รวมอยู่ที่นั่นเกินกว่างบประมาณประจำปีของอาณาจักรสองสามแห่งเสียอีก”

“สิ่งที่ต้องทำกับการซื้อของฉัน?”

“โรงประมูลเป็นสถานที่ที่ผู้ขายสามารถจัดการกับสิ่งต่างๆได้ในราคาที่สูงสุด ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อหนังสือต้นฉบับได้วางขาย”

 

เมื่อธีโอดอร์ได้แสดงท่าทางว่าเขาเข้าใจ กิบราก็ได้กล่าวต่อ “ในที่สุดเธอก็เข้าใจ การประมูลนั้นมีความน่าสนใจมากกว่าการขายให้แก่ผู้ซื้อที่ไม่ระบุตัวตน เวลาที่เหมาะสมสำหรับการเป็นนายหน้าซื้อขายนั้นคือหลังจากสิ้นสุดการประมูลไปสักสองสามเดือน ดังนั้นฉันจึงไม่สามารถยอมรับคำขอของเธอได้”

ธีโอดอร์เชื่อมันด้วยคำอธิบายที่สมเหตุสมผล ดังนั้นเขาจึงไม่รู้สึกแย่เมื่อถูกปฏิเสธ

โรงประมูลที่ผู้ซื้อจากทั่วโลกได้มารวมตัวกันซึ่งมีผู้ขายมากกว่ารายเดียว อาจจะเป็นไปได้ที่จะหว่านล้อมเจ้าของสินค้าก่อนหน้านั้น แต่มันมีผู้คนเป็นจำนวนมากที่ชอบประเพณีของการประมูล

ดั่งเช่นที่กิบรากล่าว ช่วงเวลาของธีโอนั้นไม่ดีเท่าไร

‘…ไม่ ไม่สิ ยังมีอีกทางหนึ่ง’

การแสดงออกของธีโอดอร์ได้ฟื้นขึ้นขณะที่เขายกหัวขึ้น เขามองไปที่กิบรา และแสดงความคิดของเขา “แล้ววิธีการเกี่ยวกับการเข้าร่วมการประมูลโดยตรงละ?”

“ถ้าเป็นไปได้ มันจะเป็นการดีที่สุด โรงประมูลนั้นไม่ได้มีเพียงแค่ผู้ขายเท่านั้น เพราะผู้ซื้อสามารถที่จะซื้อบางสิ่งบางอย่างได้ด้วยราคาที่เหมาะสม”อย่างไรก็ตาม กิบรา ก็ได้ส่ายหัว “โรงประมูลของซิโปโตนั้นไม่ใช่สถานที่สำหรับแขกที่ไม่ได้รับเชิญ สมาคมจะไม่รับการติดสินบนจากการเข้าเด็ดขาด มันจะเป็นปัญหาหากพวกเราถูกจับได้ จะดีกว่าหากเธอจะรอสักสองสามเดือนสำหรับการซื้อขาย”

“มันจะเป็นเช่นนั้นหากฉันเป็นแขกที่ไม่ได้รับเชิญ”

“หืม?”

คราวนี้ถึงเวลาที่กิบราจะเป็นผู้สับสน ธีโอดอร์ยิ้มและวางมือลงบนหน้าอกของเขา ทุกสิ่งทุกอย่างนั้นมันเหมาะเจาะราวกับสวรรค์ได้ช่วยเขา มันนับตั้งแต่วันที่เขาได้รับแผ่นโลหะจากหมี แสงสลัวได้ปรากฏบนฝ่ามือของเขา

การแสดงออกของกิบรา กลายเป็นตกตะลึงเป็นครั้งแรกขณะที่เขาคว้าแผ่นโลหะระบุตัวตนไป

 

“กลุ่มการค้า โพโลเนล?”

“คุณรู้”

“ฉันคงจะต้องตายหากฉันไม่รู้จักสัญลักษณ์ของ 1ใน3กลุ่มการค้าชั้นนำในเขตเหนือ โดยวิธีการแล้ว ฉันไม่สามารถว่าเธอได้รับสิ่งนี้มาได้ยังไงด้วยอายุของเธอ”

“ฉันขอโทษ แต่ฉันไม่สามารถบอกคุณได้”ธีโอดอร์ยักไหล่ให้กับเขา

 

จากการพิจารณาปฏิกิริยาของกิบราแล้ว แผ่นโลหะนี้จะทำให้เขาสามารถเข้าสู่โรงประมูลได้ ใครจะคาดหวังว่าการผจญภัยของเขาจะได้ผลลัพธ์เช่นนี้?ธีโอดอร์ดูเหมือนจะรู้สึกถึงกระแสชีวิตที่ไม่รู้จักรอบๆตัวเขา

กิบราสงบลงจากการตกตะลึงและลูบคางของเขา การแสดงออกในดวงตาของเขาแตกต่างไปจากก่อนหน้า และรูปลักษณ์ของเขาดูมัวกว่าปกติ

“คุณมีสิทธิ์ ถ้าคุณมีสัญลักษณ์ของกลุ่มการค้าโพโลเนล ก่อนหน้านั้น ฉันอยากจะถามอะไรสักอย่าง แขกจากเมลเทอร์ เธอตั้งใจจะเข้าร่วมการประมูลของซิโปโตด้วยใจจริงใช่หรือไม่?”

บรรยากาศที่น่ากลัวได้เล็ดลอดออกมาจากกิบรา แต่ฝ่ายตรงข้ามเขาคือธีโอดอร์ซึ่งเป็นเจ้านายของเวทย์โบราณ ธีโอจะไม่ถูกครอบงำโดยคนที่ไม่อยู่ในระดับสูงสุด เหนือสิ่งอื่นใด ธีโอนั้นไม่มีเวลา เพียงเวลาไม่กี่เดือนก็เพียงพอที่จะทำให้เขารู้สึกร้อนรน กำหนดเวลาของเขานั้นได้ลดลงทุกๆวันที่ผ่านมา

ธีโอดอร์พยักหน้าด้วยท่าทางจริงจังและกิบราก็ได้เปิดปากขึ้น “เอาละ งั้นต่อจากนี้ไปฉันจะเรียกเธอว่านายจ้าง”