ตอนที่ 28 ปราสาทถล่ม

//ตึก ตึก ตึก ตึก// เสียงใครบางคนกำลังเดินออกมาจากในป่าพร้อมกับเสียงหัวเราะที่น่าขนลุก

 

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า สวัสดีนะทุกคน สวัสดีนะเมสเซอร์รี่น้องรัก”

 

พวกเราหันไปมองต้นตอเสียงและพบว่านั่นก็คือเมสซีเรียพี่สาวของเมสเซอร์รี่ เธอดูสวยสง่าและดูโตมากกว่าเมสเซอร์รี่นิดหน่อย เธอเดินเข้ามาหาพวกเราเรื่อยๆ และแน่นอนว่าแขกที่อยู่ในงานต่างพากันมองตามเธอไปด้วยสายตาที่ต้องมนตร์สะกด

 

“หนุ่มๆเดินมาหาฉันสิจ๊ะ ฉันมีอะไรจะให้พวกเธอ” เธอได้พูดขึ้นก่อนที่หนุ่มๆแทบทุกคนจะเดินตรงเข้าไปหาเธอ เหลือเพียงแต่มาคาโอกับเลที่ไม่ได้เดินตามเธอไป จากนั้นสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น //ฟิ้ง ฟิ้ง ฟิ้ง// ทุกคนจากที่พากันเดินเข้าไปหาเธอกลับนิ่งลง เลือดได้พุ่งกระจายออกจากตัวของพวกเขาแล้วพากันล้มลงไปตายกันหมด

 

“อ๊ายยย กรี๊ดดด” เสียงผู้หญิงทุกคนได้กรี๊ดออกมาและพากันวิ่งหนีออกไปจากที่นี่ แต่ก็ไม่ทัน //ฟิ้ง ฟิ้ง ฟิ้ง//  ทุกคนที่วิ่งอยู่ต่างพากันล้มลงไปกับพื้นและเลือดก็ไหลออกจากตัวของพวกเธอ

 

“ทุก..คนที่นี่ตายกันหมดแล้วหรอ” ฉันพูดไปด้วยสิ่งที่เห็นต่อหน้าของฉัน จากนั้นเธอก็เดินมาหาพวกเราใกล้ขึ้น  แล้วหยุดตรงข้างหน้าของพวกเรรา

 

“ฉันขอโทษด้วยที่ต้องทำแบบนี้ แต่ว่าพวกนี้มันเกะกะฉันน่ะฉันเลยต้องจัดการพวกมันซะหน่อย แล้วเมสเซอร์รี่น้องรักของฉันทำไมถึงมาอยู่แบบนี้ล่ะ ไม่อยากแก้แค้นแล้วหรอ”

 

พี่สาวของเมสพูดขึ้นด้วยเสียงที่ชินชาก่อนที่เมสจะทำหน้ากลุ้มใจ

 

“เดินมาหาพี่เดี๋ยวนี้เมสเซอร์รี่” เธอพูดด้วยเสียงหวานๆและดูร่าเริงแต่เมสยังยืนอยู่กับที่และไม่เดินเข้าไปหาเธอ

 

“พี่บอกให้แกเดินมาไงเมส” เสียงของพี่สาวเมสได้เปลี่ยนไปเพราะว่าเมสไม่ทำตาม ฉันมองไปที่เมสก็เห็นว่าตัวของเมสกำลังสั่นอยู่ เธอกำลังกลัวพี่สาวของเธออย่างนั้นหรอ จากนั้นเธอก็เดินไปหาพี่สาวของเธอ

 

“ลาโด่ท่าแกจะทำแบบนี้กับฉัน ฉันก็จะไม่เว้นแกล่ะนะ ส่วนน้องสาวของฉันฉันขอตัวเอาน้องสาวของฉันไปก่อนล่ะ แต่ไม่ต้องห่วงของตอบแทนของพวกแกทุกคนฉันมีให้”

 

จากนั้นพี่สาวของเมสตะหวัดนิ้วขึ้นแล้วเสียงบางอย่างก็ได้ดังขึ้นมาจากในป่าว //ตึก ตึก ตึก// เสียงเท้าของหลายคนกำลังเดินออกมาจากป่า เมื่อพวกเรามองไปดูก็พบกับทหารเมืองกงจิ้นที่มีอาวุธศักดิ์สิทธิ์ติดตัวเต็มไปหมด แต่มันไม่ใช่แค่นั้นชุดเกาะของพวกมันก็มีรูปของปีกนางฟ้าขึ้นมาเหมือนกัน ฉันคิดว่าคนที่เอาอาวุธไปให้กับทหารในเมืองกงจิ้นก็น่าจะเป็นพี่สาวของเมสนี่แหละ

 

“ฉันฝากด้วยนะทหารทุกคน ฉันกับน้องสาวของฉันขอกลับไปที่สวรรค์ก่อนล่ะ ลาก่อนนะจ๊ะทุกคน”

 

แล้วปีกของเมสและพี่สาวของเมสได้งอกขึ้นมาจากหลังของทั้งสอง ก่อนที่ทั้งสองคนพากันบินออกไปจากที่นี่

 

“พวกแกเตรียมตัวตายได้เลยไอ้พวกปีศาจชั่วร้าย” จากนั้นพวกทหารทั้งหลายก็พากันเดินเข้ามาล้อมรอบพวกเราเอาไว้

 

“เลย์เราจะทำยังไงดี” ฉันมองไปที่เลก่อนที่จะถามเล

 

“เราไม่ต้องทำอะไร เดี่ยวมาคาโอจัดการเอง แต่ตอนนี้ฉันไม่อยากให้เธอดูอะไรที่มันน่ากลัวและสยดสยองอะนะ ขอกอดเธอเอาไว้สักแป๊บหนึ่งหน่อยนะ”

 

จากนั้นเขาก็จับฉันเข้าไปกอดแล้วทุกอย่างก็มิดลง เขาเอาหูฟังที่อยู่ในกระเป๋าของเขามาใส่ไว้ที่หูทั้งสองข้างของฉัน แล้วเปิดเพลงให้ฉันฟัง จากนั้นใช้เวลาไม่นานนักเขาก็ปล่อยฉันออกมาจากอ้อมกอดของเขา ฉันหันไปมองรอบๆก็พบว่าพวกทหารทุกคนนอนตายกันหมดแล้ว

 

“เราไปกันเถอะตอนนี้ทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว” เลพูดขึ้นก่อนที่เลจะเรียกรถม้าอัคคีมา พวกเราพากันขึ้นไปนั่งบนรถม้าแล้วก็พากันบินไปที่หอคอยนรก ระหว่างทางที่เรากำลังไปดูเหมือนว่ามาคาโอจะดูเศร้าๆนะ เมื่อเราไปถึงที่หอคอยนรกพวกเราก็พากันเดินเข้าไปที่นั่น เลทำการเปิดประตูนรกแล้วเดินเข้าไปไปที่ห้องของคุณพ่อของเล

 

“เเกมาทำอะไรกันที่นี่” พ่อของเลย์ถามขึ้นมาก่อนที่จะหันมาหาพวกเราสี่คน

 

“ผมมาขอแค่ที่พักที่นี่หน่อยน่ะครับ พอดีปราสาทของผมมันพังลงไปแล้ว”

 

เลย์พูดขึ้นมาก่อนที่พ่อของเลจะเดินไปนั่งที่โต๊ะของตัวเอง

 

“ปราสาทพังไปแล้วหรอ ทำไมเจ้าไม่คิดจะดูแลมันเลยล่ะ ปล่อยให้ปราสาทของเจ้าพังไปได้ยังไงกัน พลังของเจ้าก็ไม่ใช่น้อยๆนะแค่นี้ทำไมทำอะไรไม่ได้เลยล่ะ”

 

เลย์พาฉันเดินเข้าไปนั่งตรงโต๊ะกลม

 

“ผมให้พลังกับเธอไปแล้วครับ” พ่อของเลเงียบลงก่อนจะหันโต๊ะมาทางพวกเรา

 

“นี่เจ้ารักมนุษย์ผู้หญิงคนนี้มากขนาดนั้นเลย เจ้าถึงให้พลังแก่นางไป แล้วเจ้าให้ไปเท่าไหร่ทำไมเจ้าถึงทำ

อะไรไม่ได้เลย”

 

เลย์ให้พลังกับฉันมาหรอ หรือว่าเป็นเพราะแหวนวงนี้ ฉันจับที่แหวนที่อยู่ตรงนิ้วนางของฉันและมองดูมัน

 

“ตอนนี้พลังของผมมีอยู่แค่เสี้ยวเดียวเท่านั้นครับ ผมให้เธอไปเพื่อปกป้องเธอเอาไว้ เพราะผมรักเธอมากยังไงล่ะครับ”

 

ทำไมรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก พ่อของเลพยักหน้าก่อนที่จะยื่นกุญแจอะไรบางอย่างให้กับเล

 

“เอาอันนี้ไปแล้วก็ตรงไปที่เมืองพญามารซะ นั่นเป็นบ้านตากอากาศของพ่อเองไปอยู่ที่นั่นก่อน ที่นั่นไม่มีใครรู้แน่นอน ส่วนเรื่องสงครามพ่อจะให้ลูกจัดการเองเพราะนั่นคือสิ่งที่ลูกทำให้มันเกิด พ่อขอตัวก่อนล่ะพ่อต้องไปหาเพื่อนของพ่อ นี่เบอร์รินข้าฝากลูกชายข้าด้วยนะ”

 

จากนั้นพ่อของเลก็เดินออกไปจากห้องนี้ เลมองตามพ่อของเขาไปก่อนจะยิ้มอ่อน คนเป็นพ่อยังไงก็เป็นพ่ออยู่ดีแหละนะไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตามแต่

 

[ หอพญามาร ]

 

พวกเราพากันมาถึงหอพญามารที่นี่สวยมากเลยหยั่งกับที่ท่องเที่ยวอย่างนั้นแหละ มีบ้านหลังใหญ่อยู่หลังหนึ่งแต่ก็ไม่ได้ใหญ่เท้าปราสาทหรอกนะ พวกเราทั้งสี่คนพากันเข้าไปในบ้านและสำรวจอะไรมากมายหลาย

 

อย่าง ที่นี่มันก็โอเคน่าอยู่เหมือนกันนะ ห้องก็มีหลายห้องพอที่จะอยู่กัน ทุกคนต่างพากันอาบน้ำและมาที่ห้องรับแขกเพื่อจะมาประชุมกันถึงเรื่องสงครามที่จะเกิดขึ้น

 

“เธอไปพักก่อนฉันก็ได้นะ ฉันคิดว่าเธอเจออะไรมาเยอะแล้วล่ะวันนี้” เลย์พูดกกับฉันแต่ว่าฉันไม่ไป ฉันอยากจะฟังก่อนว่าแผนการมีอะไรบ้าง

 

“ฉันยังไม่อยากไปขอรอนายก่อน มาเริ่มกันเถอะอะไรยังไงบ้างอะ”

 

ฉันพูดเพื่อที่จะตัดบทเลเลย เลยอมที่จะให้ฉันมาฟังแผนกันก่อน

 

“แผนมันก็ไม่ได้มีอะไรมากมายหรอกนะ อย่างแรกก็คงจะให้มาคาโอเอาพลกำลังไปต้านไม่ให้เมืองกงจิ้นเข้ามา ส่วนเรื่องหาที่อยู่คลังของอาวุธก็จะให้ดาโล่จัดการเพราะแกก็รับใช้ที่สวรรค์มานานแล้ว ส่วนฉันจะคุมทับที่เหลือเอง และเธอก็อยู่ที่นี่แหละมันปลอดภัยสำหรับเธอที่สุดแล้วนะ”

 

มันต้องไม่เป็นแบบนี้สิ ฉันไม่อยากที่จะอยู่ที่นี่คนเดียวนะ

 

“นี่คือคำสั่งไม่ว่ายังไงเธอก็ต้องอยู่ที่นี่ ถ้าเธอไปมีหวังเธอตายแน่ ฉันจะไม่ยอมให้เธอตายเป็นอันขาด”

 

เมื่อเลพูดจบทุกคนก็พากันลุกขึ้นและออกไปทำหน้าที่ของตัวเอง แต่ว่าพวกเขายังไม่ได้พักผ่อนกันเลยนะจะไปตอนนี้เลยหรอ

 

“เดี๋ยวสิอย่าพึ่งไปกัน ทำไมไม่พักผ่อนกันก่อนล่ะไปแบบนี้ไม่ได้นะ ข้าวก็แทบจะไม่ได้แตะกันเลยนี่นา”

 

ก่อนที่ปราสาทกำลังจะถล่มลงมาทุกคนก็ยังไม่ทันได้กินอะไรกันเลย ต่างพากันหนีออกมาจากปราสาทกันก่อน

 

“มันไม่มีอะไรกินนี่แล้วนี่ก็เป็นเวลากลางคืนเป็นเวลาที่ดีเลยที่จะลักรอบเข้าไปในคลังอาวุธ แถมยังสามารถนำกำลังพลไปซุ่มโจมตีได้อีกนะ”

 

ใครบอกไม่มีกินล่ะ ฉันหยิบปากกาที่พกไว้ก่อนที่จะออกมาจากห้องนอน

 

“เดี๋ยวฉันทำกับข้าวให้พวกนายกินเอง แต่ว่าพวกนายกินอาหารของมนุษย์ได้หรือป่าวล่ะ”

 

พวกเขาพยักหน้ากันหมดแสดงว่ากินได้ ฉันเลยทำการวาดทุกอย่างขึ้นมาและเริ่มทำอาหาร แต่ว่าวันนี้ฉันทำคนเดียวไม่ได้ จำเป็นที่จะต้องให้พวกเขาช่วยฉันในการทำ

 

[ ห้องครัว ]

 

“ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยทำอาหารของมนุษย์เลยนะพวกนี้ก็เหมือนกัน แล้วจะทำอะไรกินกันอะ”

 

ฉันยิ้มออกมาและยื่นมีดให้กับทั้งสามคน

 

“เราจะทำเมนูหลายอย่างเลยล่ะ พวกนายแค่ทำตามฉันก็พอ มันก็เหมือนทักษะการฟันดาบใช้มีด ถ้าอยากเก่งเรื่องนี้ก็ลองพากันหั่นผักดู เดี่ยวฉันสอนทำตามฉันก็พอ”

 

จากนั้นฉันก็ทำให้พวกนั้นดู พวกนั้นเริ่มพากันทำตามฉัน ใช้เวลาแค่ไม่กี่นาทีฉันก็หั่นผักที่สวยงามได้รู้สึกเป็นใหญ่ฮ่า ฮ่า ฮ่า

 

“แบบนี้หรือเปล่า” ดาโล่พูดขึ้นก่อนที่ฉันจะมองไปที่ผักของเขาที่เขาหั่นเอาไว้ มันทำให้ฉันตกใจเมื่อได้เห็นผักที่แสนจะสวยงามของเขา แค่หั่นผักมันหั่นสวยขนาดนี้เลยหรอ เล่นซะฉันดูดรอปลงไปเลยนะ - * -

 

“แบบนั้นแหละสวยกว่าฉันทำอีก โอเคต่อไปเป็นวิธีนวดแป้งทำแบบนี้นะ”

แล้วฉันก็ทำให้ทั้งสามคนดูวิธีการนวดแป้งที่เป็นแผ่นได้สวยงาม

 

“แบบนี้ใช่ไหมอะครับ” มาคาโอพูดขึ้น พระเจ้าพวกนี้มันมีฝีมือกันสุดๆไปเลยนะ แป้งที่สวยงามแผ่นนั้นมันทำให้ฉันหลงไหลมาก งั้นอย่างสุดท้ายแล้วฉันรู้ว่าพวกนั้นทำไม่ได้หรอก

 

“อันสุดท้ายแล้วนะวิธีผัดต้มตุ๋นนึ่งแล้วก็ปรุงรส” เจ้าพวกนั้นทำไม่ได้หรอกเพราะมันเยอะไปสำหรับการจำ ยังไงฉันก็ชนะเลิศแน่นอน จากแต่ละจานทำออกมาเรียบร้อยแล้วของฉัน แต่เมื่อฉันตัดภาพไปมองจานของทั้งสามคนนั้น ... ยอมแพ้ค่ะ -///- พวกนางทั้งหลายแหล่ทำซะเหมือนอาหารหรูราคาแพงไปเลย นี่ฉันแพ้พวกที่ไม่เคยทำอาหารอย่างนั้นหรอ เซ็งจังโว๊ย

 

[ โต๊ะอาหาร ]

 

พวกเรามาอยู่ที่โต๊ะทานเข้ากันแล้วตอนนี้ ฉันกินข้าวด้วยสีหน้าที่บูดมากมันทำให้เลมองมาทางฉันอยู่บ่อยครั้ง

 

“เป็นไรทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะที่รัก” เขาถามฉันด้วยความสงสัย ไม่รู้ก็ไม่ต้องรู้หรอกย๊ะ

 

“เปล่าไม่มีไรกินกันเถอะนะ” อาหารอร่อยดีนะ

 

“อื้มอาหารเเบบนี้ก็อร่อยดีนะไม่ใช่เล่นๆเลย ฉันว่าทำแบบนี้อาทิตย์ละครั้งก็ดีเหมือนกันนะ”

 

เลย์พูดขึ้นก่อนที่ทุกกคนจะลิ้มรสกับอาหารที่ทุกคนทำด้วยความเอร็ดอร่อย เมื่อทุกคนกินกันเสร็จก็พากันล้างจาน

 

“พวกเราไปทำงานกันก่อนนะ เธออยู่นี่ไม่ต้องไปไหนเข้าใจไหม ถ้ามีคนมาที่ไม่ใช่พวกเราหรือพ่อของฉัน ใช้แหวนนั่นซะมันช่วยเธอได้ รักเธอเสมอนะไปก่อนล่ะ”

 

แล้วพวกเขาก็พากันไปโดยที่ปล่อยฉันไว้ให้อยู่ที่นี่เพียงลำพัง น่าเบื่อจังเลยนะเนี่ย ฉันมองไปที่แหวนของฉัน ก่อนที่บางอย่างมันทำให้ฉันเสียวสันหลังมาก