ตอนที่ 124 ข้ามผ่านที่ราบรกร้าง 4

หลังจากวันนั้นพวกเขาก็ไม่ถูกโจมตีอีกต่อไป

พวกเขาอาจจะใช่หรือไม่ใช่ทหารที่ปลอมตัวมาเป็นโจร แต่หัวหน้าของพวกเขาคงจะคาดเดาได้ว่าคงเกิดอะไรบางอย่างขึ้นเมื่อพวกเขาไม่ได้กลับไป ต้องขอบคุณธีโอดอร์ ม้าสามารถเคลื่อนที่ได้ทั้งวันโดยไม่มีการหยุดชะงักใดๆและพักตอนกลางคืน

ที่ราบซิโปโตอาจจะดูหนาวเย็น แต่มันก็ไม่ใช่สถานที่ที่เต็มไปด้วยเลือดเช่นที่ราบสีแดง

ด้วยสัญชาตญาณของพ่อค้า หมี ผู้ที่เฝ้ามองขอบฟ้าอยู่ทุกวันก็ได้ร้องออกมา “โอ้ฉันเริ่มเห็นมันแล้ว!”

ธีโอดอร์หันไปในทิศทางเดียวกับเขาและเห็นกำแพงที่ดูแข็งแกร่ง มันมีสีดำเข้มราวกับโคลนอบ มันแตกต่างไปจากอิฐสีขาวของเมลเทอร์ นี่คือกำแพงของเมืองซิโปโต เมืองชายแดนของคาร์กาส อาณาจักรแห่งการค้า

ธีโอดอร์ยืนยันภาพที่เขาเห็นและสงบความรู้สึกของเขา ‘ฟิ้ว ฉันดีใจจริงๆที่เรามาถึงโดยไม่มีปัญหาใดๆ ถ้ามีคนที่แข็งแกร่งกว่าจานิสซารี่ผู้นั้นมาหาฉันอีกครั้ง ฉันคงจะไม่สามารถทำมันได้อย่างเงียบๆ’

ธีโอดอร์ไม่ได้โหดร้ายถึงขนาดที่จะปล่อยให้คนตายต่อหน้าเขาได้หากเขาสามารถช่วยได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพวกเขากำลังพาธีโอไปยังคาร์กาส เขาไม่สามารถปล่อยให้หมีแบกรับภาระได้

บางคนอาจจะบอกว่ามันโง่ แต่มันเป็นส่วนหนึ่งของความเชื่อของเขา

ขณะที่พวกเขากำลังเข้าใกล้กำแพงด้านนอกของซิโปโต ขบวนเดินทางก็ค่อยๆชะลอตัวลงเพื่อรับการตรวจสอบโดยยามที่หน้าประตูเมือง ด้วยชื่อของกลุ่มการค้าโพโลเนลสามารถทำให้เขาข้ามคิวได้ แต่หมีได้เลือกที่จะรออย่างอดทน

 

อย่างไรก็ตามคำพูดคำจาของเขายังคงหยาบเหมือนเดิม “โดยหลักแล้ว มันอันตรายจริงๆ!ฉันรู้มาอยู่แล้วว่าพวกผู้ลี้ภัยจากอาณาจักรออสเต็นได้หันมาเริ่มออกปล้น แต่ฉันไม่คิดว่าเราจะถูกโจมตีทันทีที่เราเข้าใกล้ชายแดน”

“ผู้ลี้ภัย!”

“ใช่ ฉันได้ยินว่าพวกเขาเพิ่มขึ้นอย่างมากเนื่องจากภัยแล้ง ราคาน้ำนั้นสูงขึ้นกว่าเดิม10เท่า ขณะที่ผู้ที่มีอำนาจต่างหลบหนีไปอาณาจักรอื่นๆ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องธรรมชาติที่ผู้คนจะรู้สึกกระวนกระวาย จิ๊ จิ๊ ในตอนนี้ฉันคงจะไม่สามารถก้าวเข้าไปในอาณาจักรออสเต็นได้”

 

หมีเดาะลิ้นของเขา แต่ธีโอกลับถูกบังคับให้ยิ้มอย่างขมขื่น

จะดีกว่านี้ถ้าคนที่โจมตีพวกเขานั้นเป็นเพียงผู้ลี้ภัย หมีนั้นไม่รู้ว่าทหารของกองทัพนั้นเป็นผู้ปล้นสะดม นี่หมายความว่าเหล่าจานิสซารี่ของสุลต่านเป็นผู้บังคับบัญชาของปฏิบัติการปล้นนี้?มันกล่าวได้ว่าอาณาจักรนั้นได้ตกลงที่จะทำสิ่งนี้

อย่างไรก็ตาม ธีโอดอร์นั้นไม่เต็มใจที่จะบอกความจริง

‘เมื่อถึงจุดนี้ มันใหญ่เกินไปที่จะเผยแพร่ความจริงอย่างประมาท’

นอกจากนี้ศัตรูที่โจมตีพวกเขานั้นยังไม่มีอะไรที่จะพิสูจน์ตัวตนของพวกเขาได้ เหล่านักรบผู้ที่แชมเชอส์ที่หยาบๆและแม้กระทังผ้าโผกหัวของพวกเขาก็เป็นเพียงเศษผ้าเท่านั้น

เกียรติยศของอาณาจักรออสเต็นจะถูกทำให้มัวหมองทันทีหากพวกเขาถูกเปิดเผย ดังนั้นเหล่านักรบจึงใช้วิธีการทั้งหมดในการกำจัดตัวตนของพวกเขา แม้ว่าจะไม่ใช่กรณีนี้ แต่ขนาดของเหตุการณ์นั้นไม่ใช่สิ่งที่ธีโอดอร์สามารถเข้ามาเกี่ยวข้องได้

“....เมื่อคุณกลับไป คุณควรเพิ่มจำนวนผู้คุ้มกัน”ในท้ายที่สุด ธีโอดอร์ก็ได้ปิดปากสนิทและเปลี่ยนหัวข้อ

หมีพยักหนาก่อนที่จะพูดคุยกันอีกสองสามคำกับธีโอดอร์ โชคดี ที่เขาไม่จำเป็นต้องสนทนาเรื่องที่ไม่พึงประสงค์นี้ต่อไปเมื่อใกล้ถึงคิวของพวกเขาแล้ว ในฐานะกลุ่มการค้าชั้นนำ ขั้นตอนการตรวจสอบได้เสร็จสิ้นอย่างรวดเร็ว อารมณ์ของยามนั้นไม่ดีนักเนื่องจากงานหนัก แต่ก็ไม่มีปัญหาอะไร

บัตรประจำตัวซึ่งถูกปลอมแปลงโดยตรงจากสมาคมเวทมนต์ นั้นเพียงพอที่จะพิสูจน์ตัวตนของเขาในอาณาจักรอื่นๆ และแม้ว่าจะไม่ใช้ชื่อของกลุ่มการค้าโพโลเนล มันก็เพียงพอที่จะส่งธีโอเข้าไปด้านใน

เมื่อเข้ามาข้างในประตูเมืองของซิโปโต ธีโอดอร์ก็ได้กล่าวคำอำลากับขบวนเดินทางรวมถึงหมี

“เดี๋ยวก่อน เธอจะไปเลยงั้นหรอ?”

วัตถุประสงค์ของธีโอนั้นคือคาร์กาส ดังนั้นจึงไม่มีเหตุผลที่พวกเขาจะไปด้วยกัน นอกจากนี้บัตรประจำตัวของเขาอาจจะถูกเปิดเผยได้หากพวกเขาอยู่ด้วยกันนานกว่านี้ มันเป็นเรื่องยากสำหรับธีโอดอร์ที่จะเปลี่ยนการกระทำและคำพูดของเขา เนื่องจากเขาไม่เคยได้รับการสอนให้ทำอย่างเหมาะสม

หมีบ่นขณะที่เผชิญหน้ากับธีโอ

 

“ฟู่ ฉันเป็นหนี้เธอ ฉันไม่เคยฝันว่าฉันจะต้องให้มันไปเช่นนี้”หมีกล่าวก่อนที่จะหยิบบางสิ่งบางอย่างออกมาและมอบให้กับธีโอ

มันเป็นแผ่นโลหะแกะสลักเป็นรูปม้าสองตัวซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของกลุ่มการค้าโพโลเนลและมีชื่อของหมีสลักเอาไว้ ธีโอรู้สึกสับสนกับของที่ไม่คุ้นเคย หมีจึงอธิบายขณะที่เกาหัวของเขา “ในกลุ่มการค้าของเรา สิ่งนี้จะมอบให้กับพ่อค้าระดับสูง และหนึ่งในคุณสมบัติของมันคือเป็นหลักฐานแสดงตัวตน”

“อย่างเดียว”

“อืม...มันอยู่ในประเภทของการรับประกัน”หมีหลีกเลี่ยงการจ้องมองของธีโอราวกับเขาอาย “ถ้า ธีโอโชว์แผ่นโลหะนี้ เธอจะได้รับการดูแลเป็นอย่างนี้จากทุกสาขาของกลุ่มการค้าเรา เธอสามารถจะเช่ารถหรือยืมเงินได้โดยไม่มีดอกเบี้ย และอื่นๆ มันมีประโยชน์มากมาย”

“ดังนั้น...อ่า”

“ใช่ ฉันขอมอบแผ่นโลหะนี้ให้กับเธอ”

 

ธีโอดอร์ตระหนักถึงความหมายของท่าทางนี้และยอมรับแผ่นโลหะจากหมี ในแง่ของความเข้าใจ แผ่นโลหะนี้ มันเป็นเครื่องมือที่แสดงถึงความสัมพันธ์อันดีระหว่างทั้งสอง เขาไม่รู้ว่าหมีเห็นคุณค่าอะไรในธีโอตัวปลอม แต่โดยไม่คำนึงถึงเจตนาของเขา ของสิ่งนี้สามารถใช้งานได้ไม่มีสิ้นสุด

กลุ่มการค้าโพโลเนลนั้นมีอยู่หลายสาขาในสถานที่ต่างๆมากมาย ดังนั้นจึงเป็นไปได้ที่จะได้ที่เขาจะได้รับที่พักอาศัยและสิ่งของอื่นๆมากมาย

 

“ขอบคุณ หัวหน้าหมี”

“ฮ่าๆๆๆ!ไม่เป็นไร หากมีอะไรเกิดขึ้นโปรดใช้ชื่อของฉันได้เลย”หมีหัวเราะอยู่ชั่วขณะก่อนที่จะพูดด้วยเสียงอายๆ “และสร้อยข้อมือนั่น....มันเป็นไปไม่ได้จริงๆงั้นหรอที่จะขายมัน?”

ธีโอดอร์ส่ายหัวด้วยรอยยิ้มเบี้ยวๆ “ผมขอโทษ แต่นี้เป็นของที่ผมยืมมา ดังนั้นผมจึงไม่สามารถขายได้ตามที่ผมต้องการ”

 

หมีได้ตกหลุมรักเกราะมีชีวิตหลังจากที่เขาได้เห็นในคืนนั้น ไม่จำเป็นที่จะต้องจ้างพวกมันด้วยเงินและเขาไม่ต้องจำเป็นกังวลเรื่องของการทรยศ ซึ่งแตกต่างจากมนุษย์ หมียอมที่จะจ่ายเงินมากกว่า 100เหรียญทองเพื่อมัน

อย่างไรก็ตาม ธีโอดอร์ รู้คุณค่าที่แท้จริงของสร้อยข้อมือนี้ ดังนั้น100เหรียญทองจึงเป็นเรื่องที่น่าขำขัน

 

[+?ปกป้องข้า เหล่าหุ่นกระป๋อง!(เครื่องประดับ)]

[นี่คือสิ่งประดิษฐ์ที่สร้างขึ้นด้วยเวทมนต์โบราณซึ่งสามารถเรียกใช้ชุดเกราะมีชีวิตที่สามารถเคลื่อนไหวได้ด้วยตัวมันเอง เหล่าทหารได้ถูกผนึกลงสร้อยข้อมือนี้ และมันสร้างโดยผู้นำYellow Tower นอร์เด็น มันจะเคลื่อนไหวด้วยพลังเวทย์ของเจ้าของ นอกจากนี้ประสิทธิภาพของพวกมันจะเพิ่มข้นตามพลังเวทย์ของเจ้าของ สามารถเรียกทหารออกมาได้ถึง6ตนในเวลาเดียวกัน และหากพวกมันมีประสิทธิภาพอย่างเต็มที่ การโจมตีด้วยพลังออร่าจะทำให้มันเกิดความเสียหายเล็กน้อยเท่านั้น เกราะและดาบนั้นถูกสร้างโดยวัตถุที่ไม่ปรากฏ

*อุปกรณ์เวทย์ชิ้นนี้อยู่ในระดับ ‘สมบัติ’

*เมื่อกินแล้ว พลังเวทย์จำนวนมากจะถูกดูดซับ

*เมื่อกินแล้ว ใช้เวลาย่อย4วัน

*(ไม่สามารถเข้าใจได้ด้วยความสามารในการประเมิณระดับ4)

*(ไม่สามารถเข้าใจได้ด้วยความสามารในการประเมิณระดับ4)]

 

ทหารชุดเกราะมีชีวิตนั้นมีความทนทานอย่างมากซึ่งสามารถที่จะทนต่อการโจมตีด้วยพลังออร่าได้โดยมีความเสียหายเพียงเล็กน้อย!ในการทดสอบธีโอได้พยายามต่อสู้กับพวกมันและทักษะการต่อสู้ของพวกมันนั้นเปรียบได้กับนักรบชั้นหนึ่ง พื้นผิวของชุดเกราะมีเพียงเล็กน้อยเท่านั้นที่บิดเบี้ยวเมื่อถูกโจมตีด้วยเวทย์ขั้น4 ดังนั้นมันจึงมีความทนทานในระดับอดาแมนเที่ยม

มันไม่สามารถที่จะมอบสมบัตินี้ให้กับเงิน100เหรียญทองได้ นอกจากนี้ มันยังเป็นของที่เคิร์ทที่3มอบให้ธีโอยืม ดังนั้นธีโอจึงไม่สามารถขายมันได้

ไม่มีที่ว่างให้สำหรับการเจรจาต่อรองดังนั้นหมีจึงยอมแพ้ทันที ความโลภนั้นเป็นแรงผลักดันของพ่อค้าแต่ความละโมบมากโดยประมาทจะทำร้ายเขาเอง นอกจากนี้สายที่ละเอียดอ่อนของหมียังไม่สามารถค้นพบความจริงของสร้อยข้อมือได้ ดังนั้นจึงเป็นการดีกว่าที่จะปล่อยมันไป

“แล้วเจอกันในภายหลัง!ดูแลตัวเองด้วย!”หมีกล่าวอำลาธีโอก่อนที่จะเดินออกไป ธีโอมองไปที่แผ่นหลังของหมีชั่วขณะก่อนที่จะรู้สึกผ่อนคลยา นับจากนี้เป็นต้นไป มันเป็นเวลาของเจ้าของหนังสือเวทย์โบราณ ธีโอดอร์ มิลเลอร์ ที่จะมุ่งหน้าอย่างจริงจัง

‘อืม...มันยังเร็วเกินไปที่จะไปที่นั่น’

หลังจากตรวจสอบตำแหน่งของดวงอาทิตย์’ธีโอดอร์ก็ได้มองไปรอบๆอย่างช้าๆ

เมืองชายแดนของคาร์กาส ซิโปโต ซึ่งมีชื่อเดียวกับที่ราบรกร่างที่อยู่ติดกัน แต่บรรยากาศนั้นแตกต่างออกไปโดยสิ้นเชิง พ่อค้าและแขกจากอาณาจักรอื่นๆต่างเดินอยู่เต็มถนน ขณะที่ผู้ขายตะโกนเสียงดังลั่น

ถึงแม้ว่าซิโปโตจะล้าหลังกว่าอาณาจักรเมลเทอร์ที่แสนรุ่นเรือง แต่มันก็มีบรรยากาศในแบบของมัน ดวงตาหลายคู่และสีผิวซึ่งไม่สามารถพบเห็นได้ในเมลเทอร์ ดังนั้นดวงตาของธีโอดอร์จึงเหลียวหลังมองไปมาโดยธรรมชาติ

ชั่วขณะนั้น เขาถึงกับลืมน้ำหนักบนหลังของเขาไปและเดินเหมือนเด็กหนุ่มเช่นที่เขาเป็น

***

ธีโอดอร์ไม่ได้เดินเช่นนี้มาเป็นเวลานาน หลังจากที่กินขนมปังแสนอร่อยจากแผงลอยริมถนนและผลไม้สดๆไปไปแล้ว เขาก็ตระหนักว่าดวงอาทิตย์กำลังตั้งอยู่ สายตาที่ชัดเจนของเด็กหนุ่มจมลงไปทันทีแปรเปลี่ยนเป็นสายตาที่คมกล้าดั่งอาวุธ ในที่สุดเวลาที่เขารอคอยก็มาถึง

‘มันจะไม่ปรากฏหากดวงอาทิตย์ยังไม่ถึงจุดสูงสุด’

นี่เป็นข้อมูลที่เขาได้ยินในขณะที่ถามแคทนิสพ่อค้าตลาดมืดในเบอร์เก้น

เงาของเมืองที่อยู่ใกล้ชิดกับคนอื่นอย่างเป็นธรรมชาติเช่นพวกเขา เหล่าพ่อค้ามืดที่มีชื่อเสียงในการจัดการกับสินค้า แต่มีผู้ที่เกี่ยวข้องกับสิ่งอื่นเช่น สมาคมข่าวสาร ในหมู่พวกเขา ‘ราชาหนู’นั้นยอดเยี่ยมที่สุด

“เขาไม่เคยไปเยือนทางเขตเหนือ แต่ในทวีปกลางเขามีอำนาจมากกว่าขุนนางบางคนเสียอีก ฉันไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในภายหลัง ดังนั้นเธอจะต้องทำความคุ้นเคยกับข้อมูลเดี๋ยวนี้”

เมื่อเขานึกถึงคำพูดของแคทนิส ธีโอดอร์ก็เดินเข้าไปในตรอกซอยของซิโปโต

‘ฉันไม่รู้ว่าฉันะใช้ข้อมูลนั้นในแบบนี้’

โดยทั่วไปตามตรอกมักจะสัญลักษณ์ง่ายๆ แต่ความจริงมันไม่ใช่เช่นนั้น ถ้าพวกเขาปกปิดตำแหน่งของสมาคมข่าวสารไม่ดี ใครนั้นจะเชื่อถือข่าวสารที่มาจากพวกเขา?ดังนั้นธีโอดอร์จึงเน้นสัมผัสของเขามากขึ้น และตาของเขาก็ได้เปลี่ยนเป็นสีทองเมื่อเขาใช้ตาเหยี่ยว

เขาจับตาดูภาพเพ้นสีบนกำแพง ขยะบนพื้น และหลังคาโทรมๆ

‘6บนเสาที่สาม 3กระเบื้องที่แตก...’

แม้กระทั่งสายลับที่ได้รับการฝึกฝนยังคงไม่ยอดเยี่ยมเท่าธีโอ เขาได้ถอดรหัสอย่างรวดเร็วบนภาพเพ็นท์บนกำแพง เขาตรวจพบกับดักด้วยสัมผัสที่6ของเขาและข้ามเขาวงกตที่เหมือนกับตรอกซอยที่บิดเบี้ยว

“…ที่นี่

หลังจากผ่านไป10นาที ธีโอดอร์ก็ได้เผชิญหน้ากับประตูที่ใกล้จะพัง เห็นได้ชัดว่าธีโอดอร์มาถูกที่แล้ว จากนั้นเขาก็ได้ยกมือขึ้นโดยปราศจากความลังเล

ก๊อกๆๆ ก๊อก ก๊อก ก๊อกๆๆๆๆๆ

เคาะติดต่อกันสามครั้ง ตามด้วยเคาะครั้งเดียวสองครั้ง จากนั้นเคาะติดต่อกันหกครั้ง เขาไม่รู้ว่าการเคาะที่แคทนิสสอนเขานั้นถูกต้องไหม แต่มันจะดีหากพวกเขาตอบโต้

หากพวกเขาปฏิเสธมัน ธีโอก็จะถอยกลับไปหาทางอื่น เขาสามารถใช้แผ่นโลหะที่หมีให้เขาเพื่อหาข้อมูลโดยไม่จำเป็นต้องพึ่งสมาคมข่าวสาร นอกจากนี้เขายังสามารถใช้กำลังและเอาในสิ่งที่เขาต้องการ

‘ตอนนี้ พวกเขาจะทำอย่างไร?’

ธีโอดอร์เฝ้ามองภาพเบื้องหน้าเขาและ....

กึก

ประตูที่เปราะบางก็ได้เปิดออกและมีกลิ่นเผาไหม้โชยมาตามสายลม