เล่มที่ 2: บทที่ 4-3 (Alien)

เล่มที่ 2: บทที่ 4-3 แปลโดยกิลด์เทพอสูร

สั่วอี้เดินขอตกห่างจากกลุ่มออกไปหลายเมตร หลังจากนั้นก็เขาขว้างระเบิดที่อยู่ในมือ และวิ่งหนีห่างออกไปกว่าสิบเมตร พวกเขาเห็นแค่เพียงสลักที่ถูกดึงออก แม้แต่ซีโร่ที่ถือปืนอยู่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ทัน ตัวเขาเองก็ถูกแรงระเบิดกระเด็นปลิวออกไป

"ไอ้พวกเวร ไปลงนรกซะ! ฉัน..."

เขาดึงสลักออกและหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ในตอนนั้นเอง ก่อนที่สั่วอี้จะขว้างระเบิดมาที่พวกเขา ทันใดนั้นมันก็ระเบิดออก ผ่านไปเพียงชั่วพริบตาหลังจากที่เขาดึงสลัก ระเบิดที่อยู่ในมือของเขานั้น ก็รทำงานในทันที เขาไม่มีเวลาแม้แต่จะโยนมัน ไฟ และคลื่นระเบิดพวยพุ่งเข้าปะทะกับกลุ่มของเจิ้งอย่างรวดเร็ว

"ไม่!!!"

เจิ้งมองไฟที่ลุกท่วมตัวสั่วอี้ด้วยความตกตะลึง ต้องขอบคุณที่หลานช่วยดึงเขาหลบลงมา เขามองดูไฟที่โหมกระหน่ำเผาไหม้สั่วอี้ เพียงไม่นาน เขาก็ได้กลิ่นของเนื้อไหม้ลอยคละคลุ้งออกมา

'ไม่!! อาจจะจริงที่ชีวิตของเรานั้น มันแสนเปราะบาง? แต่ทำไมชีวิตถึงเปราะบางขนาดนี้!’

ทันในนั้น เจิ้งก็ลุกขึ้นจากพื้นพร้อมกับวิ่งเข้าไปที่กลุ่มควัน เมื่อผ่านม่านควันเข้าไป เขาก็พบสั่วอี้นอนอยู่บนพื้น ร่างกายทั้งหมดของเขาถูกไฟเผาจนกลายเป็นสีดำ มือและทรวงอกของสั่วอี้หายไป มีเลือดสีดำไหลออกมาจากหน้าอกของเขา บางทีเลือดของมนุษย์ อาจจะไม่ได้เป็นสีแดงเสมอไป หลังจากที่มันผ่านการระเบิดมาแล้ว... มันก็อาจจะกลายเป็นสีดำก็ได้

"ทำไม? เพราะอะไร หลังจากที่ดึงสลักแล้วระเบิดถึงทำงานในทันที?" เจิ้งเดินออกมาจากกลุ่มควัน เขาเดินอย่างสงบเข้าไปหาซวนแล้วถามขึ้น

ซวนเป็นคนที่อยู่ใกล้จุดศูนย์กลางของการระเบิดครั้งนี้มากที่สุด มีเลือดพุ่งออกมาจากปากและจมูกของเขา เขาเช็ดเลือดและพูดขี้นมาว่า "ใช่แล้ว ระเบิดที่ผมให้แคมปาดัดแปลง หนึ่งในนั้นจะระเบิดหลังจากผ่านไปไม่กี่วินาที ส่วนอีกลูกหนึ่งมันจะระเบิดในทันที ตอนที่ผมส่งระเบิดให้กับเขา ผมได้เอาลูกที่จะระเบิดหลังจากผ่านไปไม่กี่วินานทีไว้ด้านนอก เพื่อที่จะให้เขาใช้มันก่อน..."

เจิ้งต่อยลงบนใบหน้าเขา และส่งเขาลอยออกไป ซีโร่จ่อปืนไปที่เจิ้งทันที ในเวลาเดียวกัน แคมปาก็เข้ามายืนขวางระหว่างเขากับซวนไว้

ซวนค่อยๆ ลุกขึ้นจากพื้น เขาถ่มเลือดออก และพูดอย่างใจเย็นว่า "นี่คือความตั้งใจที่แท้จริงของแผนเหยื่อ นายคิดว่าเลือดเพียงเล็กน้อยจะใช้ล่อเอเลี่ยนได้? ไม่แน่นอน แม้ว่ามันจะมีสัมผัสที่ไวต่อกลิ่นมาก แต่ในช่วงเวลาที่ราชินีกำลังวางไข่ พวกมันจะคอยเฝ้ารังเอาไว้ ก่อนหน้านี้นายเห็นจากจอแสดงผลแล้วใช่ไหม ว่าพวกมันกำลังเดินไปที่รัง ดังนั้นพวกเราจึงต้องใช้เนื้อและเลือดสดๆ จำนวนมากเพื่อล่อพวกมัน นอกเหนือจากเลือดของเอเลี่ยนที่อยู่บนตัวนาย ถ้าฉันไม่ได้คำณวนพลาด ในตอนนี้เอเลี่ยนอาจจะกำลังมาที่นี่ ถ้านายอยากตาย นายจะอยู่นอกกำแพงก็ได้" หลังจากนั้นเขาก็เดินกลับไปที่ห้องควบคุมอย่างสงบ

เจิ้งรู้สึกโกรธมากยิ่งขึ้น หลังจากที่ได้ยินคำพูดของเขา เขาทำได้แค่ตะโกนออกมา ภายใต้ปืนของซีโร่ที่จ่อเขาอยู่ "นายรู้อยู่แล้วว่าเขาจะทำแบบนี้ ถูกต้องไหม? นายตั้งใจที่จะไม่ช่วยเขาตั้งแต่แรกแล้วใช่ไหม? แล้วทำไมนายถึงต้องการให้สองคนนี้ช่วยนายอีก? เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่านายจะทิ้งเขาเมื่อไหร่! นี่หรอคนที่เรียกตัวเองว่าเพื่อน?" (สองคนนี้หมายถึง ซีโร่ และ แคมปานะคะ)

ซวนหันกลับมา และพูดด้วยเสียงเย็นชาว่า "ในตอนแรกผมไม่ได้มีเจตนาที่จะทิ้งเขา เดิมทีผมวางแผนที่จะให้ทุกคนมีส่วนร่วมในการแบ่งเลือดบางส่วนมาให้บ้าง ต่อมาก็ให้เขาหรือไม่ก็นายเป็นเหยื่อ...อย่างไรก็ตาม ผมไม่จำเป็นต้องอธิบายให้นายฟัง นายเพียงแค่ต้องเข้าใจว่า ทุกอย่างที่ฉันทำคือเพื่อประโยชน์ของพวกเราทุกคนในกลุ่มนี้ เพื่อให้สามารถอยู่รอดได้ในหนังเรื่องนี้ ฉันมั่นใจว่าสิ่งฉันทำ ไม่ผิดอย่างแน่นอน!"

เจิ้งก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาเช่นกัน "ทิ้งเพื่อน แล้วก็ปล่อยให้เขาใช้ระเบิดจนตาย ใช้เนื้อและเลือดของเขาเพื่อเป็นเหยื่อล่อเอเลี่ยน นี่ไม่ใช่เรื่องที่ผิด? แล้วนี่อะไรนายยังคิดว่าสิ่งที่นายทำนั้นถูกต้อง! นี่คือสิ่งที่พวกนายสองคนก็คิดเหมือนกัน? ชีวิตมันไร้ค่าขนาดนั้นเลยหรอ?"

ซวนตอบโดยที่เขาไม่ได้หันกลับมา "ฉันให้โอกาสครั้งสุดท้ายกับเขาแล้ว ถ้าเขาไม่พยายามใช้ระเบิดลูกที่สองกับเรา และทำตามแผนของฉัน ถึงเขาจะโดนเอเลี่ยนทำร้าย และมีความเป็นไปได้ว่าจะล่อตัวอื่นๆ มา แต่เขาก็ยังสามารถซ่อนอยู่ระหว่างกำแพงทั้งสองได้อยู่ดี แต่น่าเสียดาย ที่ภูมิปัญญาของมนุษย์นั้น... เต็มไปด้วยความไม่พอใจ"

ซีโร่ที่เงียบอยู่ตลอดเวลา เขาค่อยๆ เดินถอยหลังออกไปพร้อมกับชี้ปืนมาทางเจิ้ง หลังจากถอยห่างออกไปสิบเมตร เขาก็หันหลังกลับและจากไป แคมปาพูดกับเขาด้วยเสียงจริงจังว่า "เราให้ความสำคัญกับความสามัคคี มันเป็นลัทธิความเชื่อของทหารรับจ้าง ในระหว่างการสู้รบ นายต้องการที่จะกลับไปพร้อมเพื่อนของนาย นี่คือความไว้วางใจและเป็นกฎพื้นฐาน แต่เพื่อให้เป้าหมายสำเร็จ คู่สัญญาทั้งสองฝ่าย จะต้องเป็นคนที่นายยอมรับและไม่เป็นภาระของกันและกัน ฉันคิดว่า ซีโร่ก็คิดแบบเดียวกัน พวกเราอยู่ในสภาพแวดล้อมที่แตกต่างจากนายที่เป็นคนปกติ เรามีความเหมาะสมที่จะอยู่รอดในมิตินี้มากกว่า สำหรับฉัน หนังพวกนี้เป็นเพียงภารกิจรับจ้างเท่านั้น ซวนทำสิ่งที่ถูกต้องแล้ว เขาเลือกที่จะนึกถึงชีวิตของพวกเราส่วนใหญ่ และพยายามทำภารกิจให้เสร็จสิ้น สั่วอี้ทำให้ฉันรู้สึกว่า ฉันไม่สามารถมอบความไว้วางใจให้กลับเขาได้ แล้วเขายังล้มเหลวในการทดสอบครั้งสุดท้าย และเลือกที่จะทำลายตัวเอง"

เจิ้งยืนอยู่ตรงนั้นด้วยความงุนงงจนกำแพงค่อยๆ ปิดลงเจี๋ยและหลาน ก็ดึงเขากลับเข้ามา เขาเงยหน้าขึ้นและถามว่า "มันต้องโหดร้ายขนาดนั้นเลยหรอ? ทิ้งคนอื่นเพื่อให้ตัวเองสามารถมีชีวิตรอดอยู่ได้? หรือเพียงเพราะว่าแค่ความแค้นเล็กน้อยๆ เลยต้องการให้ทุกคนที่มีความแค้นตายด้วยกันหมด? แล้วพวกเราคืออะไร? หมากรุกชิ้นหนึ่ง ที่เขาใช้แล้วก็ทิ้ง?"

เจี๋ยพูดขึ้นมาว่า "ฉันไม่สนใจเรื่องชั่วๆ ที่พวกนั้นคิด ฉันรู้สึกไม่ปลอดภัยเมื่ออยู่ใกล้กลับสามคนนั้น ฉันคิดว่าซวนเป็นคนฉลาด และอาจคิดหาทางช่วยพวกเราได้ แต่ดูเหมือนว่าคนฉลาดทุกคนล้วนแล้วแต่ไม่จริงใจทั้งนั้น ไม่ ฉันรู้สึกไม่ปลอดภัยเมื่ออยู่กลับคนพวกนั้น! เจิ้งฉันจะไปเอาปืนของฉันคืน ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ได้กลับมา หลังจากที่พวกนั้นได้วางกับดักเอเลี่ยนแล้ว พวกเราก็จะเดินไปตามทางของของพวกเราเอง! ไม่อย่างงั้น เราคงไม่รู้ว่าพวกนั้นจะใช้เราแล้วทิ้งเมื่อไหร่"

หลานถอนหายใจออกมา "แต่ ... พวกเราสามารถมีชีวิตรอด ด้วยตัวพวกเราเองได้อย่างงั้นเหรอ? มันอาจจะดีกว่า ถ้าพวกเรายอมอดทนผ่านหนังเรื่องนี้ไปก่อน และอยู่ห่างจากพวกเขาในหนังเรื่องต่อๆ ไป"

เจิ้งมองไปที่หลานอย่างสงบ แล้วก็พูดว่า "ไม่เราจะไปตามทางของเราเอง! ฉันไม่ต้องการเห็นพวกเขาอีกครั้ง...ถ้าเรายังไม่สามารถไว้ใจเพื่อนของเราได้ แล้วพวกเขาจะไว้ใจเราได้ยังไง! ฉันจะไม่ทอดทิ้งใครก็ตามที่อยู่เคียงข้างฉัน ถ้าฉันสามารถช่วยชีวิตเพื่อนของฉันได้ ในทางกลับกัน เมื่อฉันตกอยู่ในอันตรายเขาก็จะช่วยฉันคือเช่นกัน! ดังนั้นฉันจะไม่ต่อสู้เคียงข้างกับพวกเขาอีก! "

ติดตามข้อมูลข่าวสารนิยายเรื่องนี้ได้ก่อนใครที่ FB: www.facebook.com/IDTR8  หรือพิมพ์ค้นหา นิยายแปล: เกมส์สยองต้องไม่ตาย  Blog: www.idtr8.wordpress.com 

จากตอนปัจจุบันในเพจตอนนี้กลุ่มลับนำไปแล้ว 150+ ตอนน้ะค้า