เล่มที่ 2: บทที่ 4-1 (Alien)

เล่มที่ 2 : บทที่ 4-1 แปลโดยกิลด์เทพอสูร

อาหารและน้ำมากมายถูกเก็บไว้แหวนมิติ มีทั้งขนมปัง ชีส เนื้ออบแห้ง และขนมขบเคี้ยว ที่เต็มไปด้วยคุณภาพและปริมาณ อีกทั้งยังมีน้ำที่เพียงพอสำหรับพวกเขาที่จะใช้ดื่มได้อีกหลายวัน แต่เพื่อความปลอดภัย พวกเขาแบ่งอาหารและน้ำออกเป็นเจ็ดส่วน ทุกคนได้รับในปริมาณมากพอที่จะใช้อยู่ได้ประมาณ 3 วัน

ซวนวางส่วนของสั่วอี้ลงบนโต๊ะ "นี่เป็นส่วนของนาย ตราบเท่าที่นายพิสูจน์ว่านายมีประโยชน์กับกลุ่มนี้และไม่ใช่ภาระของพวกเรา อาหารและน้ำนี้จะเป็นของนาย  นอกจากนี้นายจะได้เป็นสมาชิกของกลุ่มของเราด้วย”

สั่วอี้ก้มหน้าลง แล้วก็เอาอาหารและน้ำไปอย่างเงียบๆ จากนั้นเขาก็ย้ายไปนั่งอยู่ด้านข้าง และเริ่มกินมัน

คนอื่นๆ ไม่ได้สนใจเขา และเริ่มกินอาหารของตัวเอง หลังจากครึ่งวันของการวิ่งที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว พวกเขาหิวและกระหายน้ำมาก ในที่สุดตอนนี้พวกเขาได้รับอาหารและน้ำ แถมมันยังเป็นปริมาณที่มากอีกด้วย พวกเขาจึงเริ่มลงมือกินอาหารที่ได้มาในทันที

เนื่องจากว่าหลานไม่สามารถขยับมือของเธอได้ เจิ้งจึงเปิดฝาขวดและเทน้ำใส่ถ้วยให้กับเธอ การกระทำเล็กน้อยๆ นี้ ทำให้เธอยิ้มออกมาไม่หุบ แล้วเธอก็เลือกที่จะนั่งอยู่ข้างๆ เขาในขณะที่เธอกินอีกด้วย

จู่ๆ ซวนก็ถามขึ้นมาว่า "จริงสิ ตอนนี้พวกเราพอมีเวลาแล้ว ผมอยากรู้จริงๆ ว่านายฆ่าเอเลี่ยนได้ยังไง?"

แม้ว่าคนอื่นๆ ยังคงกินอยู่ แต่สำหรับชาวจีนแล้วการพูดคุยกันในระหว่างมื้ออาหารนั้นถือเป็นเรื่องปกติ เจิ้งยกน้ำขึ้นมาดื่มแล้วพูดว่า "อย่าพูดเหมือนว่าฉันแข็งแกร่งขนาดนั้น มันเสี่ยงมากเลยนะ พวกเราเกือบจบเห่ไปแล้ว ถ้าตอนนั้นไม่โชคดีพอ และมีจังหวะจะตัดลิ้นของมันได้ล่ะก็ พวกเราคงตายไปแล้ว"

ซวนคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามซีโร่ว่า "ถ้าใช้ดีเซิร์ทอีเกิ้ล นายต้องอยู่ใกล้แค่ไหนถึงจะยิงโดนลิ้นของเอเลี่ยนได้? รวมถึงในตอนที่พวกมันเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงสุดด้วย?"

ซีโร่ตอบกลับมาโดยที่ไม่ได้ยกหัวขึ้น "ความแม่นยำ 30% ภายในระยะ 150 เมตร 40% ภายในระยะ 100 เมตร 50% ภายในระยะ 50 เมตร นี่คือขีดจำกัดแล้ว ฉันไม่สามารถเพิ่มความแม่นยำได้มากกว่านี้ แม้ว่าจะไปอยู่ใกล้ๆ กับมัน"

เจิ้งยิ้มออกมาอย่างขมขื่น 50% นี่แค่ครึ่งของครึ่ง ลิ้นของเอเลี่ยนมีความแข็งแกร่งมากพอที่จะเจาะทะลุเหล็กได้ และมันรุนแรงมากยิ่งขึ้นเมื่อถูกยิงออกมาจากปากของเอเลี่ยน หัวของคนจะเปราะบางราวกับแตงโม หรืออีกอย่างคือ ถ้าซีโร่ยิงพลาด ลิ้นของเอเลียนจะฆ่าทุกคนที่อยู่ใกล้กับมัน

เจิ้งกล่าวต่อว่า "ฉันโชคดีที่ถอยกลับมาทันแล้วยังสามารถตัดลิ้นของมันมาได้อย่างเหลือเชื่อ ที่ฉันสามารถตัดลิ้นของมันได้เป็นเพราะลิ้นของมันคาอยู่ที่ไหล่ของหลาน ถ้าเราประจันหน้ากับมันตรงๆ เราจะไม่สามารถจะตอบสนองได้ทันเมื่อมันยิงลิ้นออกมา"

ซวนพยักหน้า "ความเร็วของลิ้นเอเลี่ยนที่ยิงออกมานั้นมันน่ากลัวมาก มันมีความเร็วที่เกือบจะเท่ากับกระสุนปืน นอกจากนี้นายยังต้องคิดถึงขนาดและน้ำหนักของพวกมันอีกด้วย แผ่นโลหะธรรมดาอาจไม่สามารถที่จะปิดกั้นพวกมันได้ อย่างไรก็ตาม ถ้าพวกเราจะดำเนินแผนการนี้ต่อไป สิ่งแรกที่เราต้องทำคือเคลียร์เส้นทางเพื่อไปยังคลังอาวุธ บางทีเราอาจจะสามารถหาอาวุธเหมาะสมได้จากที่นั่น"

เจิ้งถอนหายใจออกมา "นายมีแผนแยกเอเลี่ยนยังไง? แค่ส่งคนออกไปเป็นเหยื่อ เพื่อล่อพวกมัน?”

ซวนกดปุ่มบางอย่างที่อยู่บนแผงควบคุม ขณะที่กินอาหารไปด้วย หลังจากนั้นชั่วครู่ แผนที่ของยานอวกาศก็ปรากฏขึ้นมาบนหน้าจอ

"พวกเราอยู่ในห้องที่ 27 จากการวิเคราะห์ของฉัน เส้นที่เอเลี่ยนทั้ง 4 ตัวกำลังมุ่งไปนั้น น่าจะเป็นคลังสินค้าที่ราชินีอยู่น่าจะเป็น...หมายเลข 1 ไม่ก็ หมายเลข 2 กล้องวงจรปิดที่เสียหายอยู่รอบๆ นั้น อาจจะถูกสารของเอเลี่ยนที่หลั่งออกมากัดกร่อนไปแล้ว ผมจำได้ว่าเมื่อราชินีตื่นขึ้นมันจะปล่อยสารที่คล้ายกับใยแมงมุมออกมา ถึงแม้ว่ามันจะไม่รุนแรงเท่ากับเลือดของเอเลี่ยน"

"นั่นคือเหตุผลว่าทำไม กำแพงกั้น กล้องวงจรปิดและไฟที่อยู่รอบๆ บริเวณนั้นถึงเสียหาย พวกเราสามารถควบคุมกำแพงกั้นได้ตั้งแต่ห้องที่ 16 เป็นต้นไป ผมได้ทำจุดมาร์กในแผนที่เอาไว้เรียบร้อยแล้ว พื้นที่สีเขียวคือพื้นที่พวกเราสามารถควบคุมได้"

ทุกคนมองอย่างระมัดระวังไปที่หน้าจอ พื้นที่สีเขียวครอบคลุมพื้นที่ส่วนใหญ่บนยานอวกาศลำนี้ พื้นที่สีแดงเริ่มตั้งแต่ห้องที่ 1 ไปจนถึง 15

ซวนถอนหายใจออกมา "บางทีนายอาจจะรู้สึกว่ายังโชคดี ที่การกัดกร่อนของเอเลี่ยนเริ่มตั้งแต่ห้องที่ 15 ลงไป แล้วคลังอาวุธเองก็อยู่ห้องเบอร์ 17 แต่ผมคงต้องบอกข่าวร้ายว่า ห้องที่ 16 และ 17 อยู่ทางด้านซ้ายและด้านขวาของห้องที่ 15 ตามลำดับ เราไม่สามารถเอากำแพงที่เชื่อมต่อระหว่างห้องที่ 15 และ 17 ลงได้ ถ้าเราไปเอาอาวุธ เอเลี่ยนที่มาจากห้องที่ 15 จะสามารถล่าพวกเราได้อย่างอิสระ "

"นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมผมจึงใช้แผนเหยื่อล่อ พวกเราต้องล่อเอเลี่ยนสี่ตัวที่เหลือ ที่ปกป้องราชินีอยู่ ไปยังห้องโถงที่อยู่เลยห้องเบอร์ 17 ไปแล้วค่อยแยกพวกมันออกจากกัน เราถึงจะสามารถหาเส้นทางที่ปลอดภัยไปยังคลังอาวุธได้ ผมเคยพูดก่อนหน้านี้ว่า ผมจะไม่ปกป้องชีวิตของคนที่อ่อนแอ ถึงแม้ว่าแผนนี้จะมีความเสี่ยงสูง แต่ก็เป็นตัวชี้ชะตาว่าเราจะสามารถมีชีวิตรอดผ่านหนังเรื่องนี้ไปได้หรือไม่ พวกเราจะไม่ยอมให้แผนผิดพลาดได้เป็นอันขาด"

เจิ้งจ้องที่หน้าจอที่แสดงสีแดงและสีเขียวอยู่ชั่วครู่แล้วเขาก็ถอนหายใจออกมา "จะเกิดอะไรขึ้นถ้ามีเอเลี่ยนหนึ่งหรือสองตัวมาหาเรา? แผนจะไม่ล้มเหลวหรอ?"

ซวนยิ้มออกมา แต่หลานตอบแทนเขาว่า "จริงๆแล้วมีวิธีล่อให้ให้เอเลี่ยนเข้ามา จำได้ไหมตอนที่พวกมันไล่ตามเรา? พวกมันรู้ว่าเราอยู่ที่นั่นได้ยังไง? และพวกมันไม่ยอมแพ้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น...มันคือกลิ่น"

เจิ้งคิดได้ในทันที "ใช่แล้วมันคือกลิ่น เลือดของเอเลี่ยนมีกลิ่นรุนแรงมาก เมื่อเอเลี่ยนตัวหนึ่งได้กลิ่น พวกมันที่เหลือก็จะวิ่งตามมา นายหมายความว่าเราจะล่อพวกมันด้วยกลิ่นนี้?”

ซวนพยักหน้า "เรายังมีระเบิดอยู่อีก 6 ลูก ถ้าเราผูกระเบิดทั้งสามลูกไว้ด้วยกัน มันก็จะมีพลังมากพอที่จะสร้างความเสียหายให้กับเอเลี่ยนทั้งสามตัวได้ เมื่อหนึ่งในพวกมันได้รับบาดเจ็บ ตัวอื่นๆ จะมา และเมื่อพวกมันวิ่งเลยห้องที่ 17 ไป เราก็จะเอากำแพงลง สั่วอี้ยังสามารถใช้ผลจากการระเบิดเพื่อหนีออกไปได้ นี่คือแผนการณ์ทั้งหมด"

แม้ว่าจะเป็นเรื่องที่อันตราย แต่ก็ยังไม่ใช่สถานการณ์ที่สิ้นหวัง ในที่สุดความตึงเครียดในใจของเจิ้งก็ลดลง อย่างไรก็ตามความรู้สึกที่แสดงถึงความรังเกียจยังปรากฏอยูภายในดวงตาของสั่วอี้ ถึงแม้เขาจะนั่งอยู่เงียบๆ พร้อมกับศรีษะที่ก้มอยู่ตลอดเวลา เขากำมือของเขาแน่น จนเขาไม่ได้รู้สึกถึงเล็บที่จิกเข้าไปในมือจนเลือดสีแดงสดของเขาไหลหยดลงบนที่พื้น

ติดตามข้อมูลข่าวสารนิยายเรื่องนี้ได้ก่อนใครที่ FB: www.facebook.com/IDTR8  หรือพิมพ์ค้นหา นิยายแปล: เกมส์สยองต้องไม่ตาย  Blog: www.idtr8.wordpress.com 

จากตอนปัจจุบันในเพจตอนนี้กลุ่มลับนำไปแล้ว 150+ ตอนน้ะค้า