ตอนที่ 17 ในที่สุดก็ทำได้

ฉันตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดหัวและเจ็บไปทั่วร่างกายจนทำให้ฉันขยับไม่ได้เลย ฉันมองไปรอบๆเหมือนกับว่าฉันนอนบนเตียงอยู่ข้างๆของฉันก็มีเลกำลังนั่งหลับข้างๆกับฉันฉันยิ้มด้วยความอารมณ์ดี ดีใจที่เลย์เขาไม่ได้ทิ้งฉันไปในและยังคอยเป็นห่วงฉันแบบนี้เสมอ ฉันเอานิ้วของฉันไปจิ้มที่หัวของเขาทำให้เขารู้สึกตัวแล้วในตอนนี้

 

“ตื่นแล้วหรอที่รักเป็นยังไงบ้างล่ะนี่ฉันเป็นห่วงเธอมากเลยนะเธอเล่นฝืนเข้าไปในนั้นจนตัวของเธอเกือบจะแหลกสลายแล้วรู้ตัวหรือป่าว”

 

ตื่นมาแล้วมาดุฉันเลยเนี่ยนะฉันควรจะงอนเขาดีไหมจะได้ให้เขาง้อฉันบ้าง

 

“แต่เธอก็เก่งมากที่เธอทำสำเร็จนะเบอร์รินดีแล้วที่ฉันเลือกคนที่จะมาเป็นภรรยาของฉันถูก ถ้าเป็นเมสฉันคิดว่าโดนแค่นิ้วก้อยเธอก็น่าจะยอมแพ้แล้วล่ะ”

 

ถ้าจะให้เปรียบเทียบแบบนั้นก็ใช่อย่างที่เลย์พูดนั่นแหละ แต่ยังไงฉันก็ไม่ได้โกรธเคืองอะไรเมสแล้วล่ะ เพราะคนที่จะเคืองคงจะเป็นเธอคนนั้นมากกว่า เพราะฉันไปแย่งคนของเธอมานี่แต่มันเป็นเพราะความรักแหละไม่อย่างนั้นฉันคงจะไม่ทำขนาดนี้หรอก

 

 

“ฉันว่าฉันหายและสบายดีแล้วนะ ฉันอยากจะรู้ว่าห้องแห่งขุมพลังที่ฉันพึ่งได้เข้าไปมันจะเป็นยังไงบ้างแล้วก็ฉันสามารถจะรับพลังอะไรได้บ้าง”

 

เขาทำหน้างงๆก่อนจะเริ่มเอานิ้วมานับอะไรบางอย่าง ฉันงงว่าเขากำลังทำอะไรของเขากันแน่

 

 

“ฉันคิดว่ามันไม่ใช่พึ่งเข้าไปแล้วล่ะนี่เธอสลบไปตั้งสามวันเธอรู้ตัวไหมหนิ”

 

สามวันเลยหรอไม่จริงใช่ไหม ฉันมานอนทำบ้าอะไรอยู่ในห้องนี้ตั้งสามวันแล้วเข้าห้องน้ำยังไง แล้วฉันไม่กินข้าวหรอจะโหดร้ายไปไหนตัวของฉันเนี่ย

 

“ฉันไม่คิดเลลยว่าฉันจะนอนสลบได้ขนาดนั้น นี่ตั้งสามวันเลยนะฉันยังตกใจเลย นายไม่คิดจะตกใจบ้างเลยหรอเล”

 

เขาส่ายหน้าเบาๆแล้วก็จับมือของฉันเอาไว้ไม่แน่นนะ เพราะถ้าแน่นฉันคงจะเจ็บมากแน่ๆเหมือนกัน

 

“ฉันเป็นห่วงเธอมากกว่าที่จะมาตกใจ แต่ดีแค่ไหนแล้วที่เธอไม่เป็นอะไรมากกว่านี้เป็นแค่แผลไม่เท่าไหร่เอง มนุษย์อย่างเธอนี่น่าจะหนังวัวไม่ใช่หนังคนนะ”

 

ตบหัวแม่งสักทีดีไหมกวนตีนแล้วไง จะว่าฉันหนังหนาเหมือนวัวอะสิตื่นมาก็มาก่อกวนกันเลยหรอ ฉันกำลัง

จะลุกขึ้นแต่ว่าเลดันตัวฉันให้กลับไปนอนลง

 

“ฉันว่าเธอนอนพักก่อนอีกสักวันจะดีกว่านะ เธอยังไม่หายขาดให้ฉันได้ดูแลเธอสักวันเถอะ”

 

พูดแบบนี้ก็ไม่อยากจะขัดแต่ว่าเขาก็มีงานของเขาเหมือนกันนี่ พอมองไปที่เขาหน้าตาของเขาดูจริงจังมากเลยฉันเลยคิดว่าฉันไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ถ้าเกิดไปขัดใจเขา วันนี้ฉันยกให้เขาหนึ่งวันเป็นการดูแลฉันก็ได้ ฉันนอนลงกับเตียงก่อนจะเห็นว่าเขามองฉันด้วยถ้าทีที่ออดอ้อน น่าตบให้ผมปลิวสักหน่อย

 

“ฉันหิวน้ำจังเลยอะอยากกินน้ำมากเลยตอนนี้”

 

ฉันเดินไม่ได้เลยขอให้เลย์ช่วยไปหยิบน้ำมาให้ฉันกินหน่อย เขาลุกขึ้นแล้วก็เดินไปหยิบน้ำจากโต๊ะมาให้ฉัน แล้วเทใส่แก้วก่อนจะเอาปากกาฉันวาดรูปหลอดให้ฉันแล้วก็ยื่นให้ฉันกิน ฉันดื่มน้ำพอใจแล้วฉันก็เอาปากออกจากหลอดเพื่อให้เขารู้ว่าฉันพอแล้ว เขาได้เอาแก้วออกไปวางไว้บนโต๊ะที่เดิมที่ได้วางไว้ แล้วเขาก็หันหน้ามามองฉันอีกครั้งก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะมองฉันอะไรนักหนา ไม่เคยเห็นคนสวยหรือยังไง เวลาผ่านไปได้หลายวันฉันก็รู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังหายจากอาการบาดเจ็บตามร่างกายของฉันแล้วและฉันก็กำลังจะยืนขึ้นได้ด้วยตัวเองเช่นกัน ฉันหัดยืนขึ้นหรือลุกออกจากเตียงมาได้สามถึงสี่วันแล้ว และตอนนี้ก็เป็นความพยายามที่สำเร็จของฉัน ซึ่งฉันสามารถทำมันได้ด้วยและแน่นอนเมื่อฉันได้ออกจากเตียงที่ฉันนอนมาหลายวัน ฉันก็ได้อาบน้ำแล้วก็ไปทำอะไรเองได้แล้วไม่ต้องขอให้เลเรอร์เข้ามาช่วยเลย เพราะฉันก็เห็นว่าสามสี่วันมานี้เขาออกไปแล้วก็กลับมาไวตลอดเลย ไม่รู้งานการเขาทำบ้างหรือป่าวนะเพราะสงครามระหว่างที่นี่กับเมืองกงจิ้นก็ยังไม่ทันได้สงบกันเลย ฉันเกรงว่าถ้าฉันยังหมกอยู่แต่ในห้องไม่ลุกไปไหนเลยเพราะอาการบาดเจ็บแล้วให้เขามาดูฉันเต็มเวลาแบบนี้ เรื่องพ่ายสงครามอาจจะเกิดขึ้นได้ //ปัก ปัก ปัก// เสียงเคาะประตูได้ดังขึ้น

 

“เป็นยังไงบ้างหายหรือ..นี่เธอลุกได้แล้วนี่นา เย่ฉันดีใจมากเลยนะที่เธอสามารถลุกขึ้นมาได้แล้วไม่กี่วันเอง”

 

แล้วเขาก็เดินมากอดที่ตัวของฉันซึ่งแผลของฉันก็ยังไม่หายดีเท่าไหร่ด้วยสิ

 

“โอ๊ย เจ็บนะทำเบาๆหน่อยสิ แผลของฉันยังไม่หายดีเลยนะกอดซะแน่นเชียว”

 

เขาปล่อยมือออกจากฉันแล้วจุ๊บที่หน้าผากของฉันเบาๆด้วยความดีใจ

 

“ขอโทษนะที่รักฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เธอเจ็บก็คนมันดีใจที่เธอไม่เป็นอะไรฉันคิดว่ามันก็ดีมากแล้วนะที่เธอหายไวขนาดนี้เนี่ย แต่ฉันก็เคยคิดว่าอยากให้เธอเป็นอีกฉันจะได้ดูแลเธอได้ตลอดไง”

 

คิดว่าคนที่เจ็บอยู่ตรงนี้ไม่ดีใจหรอแต่ไอ้เรื่องที่จะให้ฉันไปเจ็บตัวอีกฉันไม่เอาแล้วนะ เจ็บปางตายเลยไม่เอาแล้ว จากนั้นเขาก็พยุงฉันเอาไว้

 

“ฉันเดินเองได้น่ะเธอ เดี๋ยวเอางี้ดีกว่านายช่วยพาฉันไปห้องแห่งขุมพลังหน่อยสิ ฉันอยากจะเข้าไปดูว่าฉันจะต้องทำยังไงต่อ ไม่ได้มีเวลามาพักอย่างเดียวนะถ้าฉันอยากจะทำฉันก็ต้องทำมันให้ได้”

 

เขาพยักหน้าให้กับฉันเพราะเห็นว่าฉันมุ่งมั่นที่จะทำ และฉันรู้ด้วยเหมือนกันว่าเขาก็เป็นห่วงฉันในตอนนี้ เขาพาฉันเดินไปที่ห้องแห่งขุมพลังแต่ขาเดินออกไปฉันก็เห็นว่าพวกโซฟีมองฉันด้วยสวยตาที่โกรธแค้นเอามากๆเลย แต่เธอก็ไม่กล้าที่จะทำอะไรฉันเพราะว่าเธอกลัวจะโดนเลย์ทำโทษเอา ฉันไม่ได้สนใจอะไรโซฟีเพราะคิดว่าฉันจะสนใจไปเพื่ออะไรในเมื่อเธอก็ไม่ได้แคร์อะไรฉันเลยแม้แต่นิดในตอนนั้น วันหลังค่อย

ทำความรู้จักกับเธอใหม่ก็แล้วกันหวังว่าเธอจะเข้าใจฉัน พวกเราเดินไปถึงห้องแห่งขุมพลังฉันก็พบว่ามาคาโอกำลังรอพวกเราอยู่เช่นกัน พวกเราสามคนพากันเดินเข้าไปในนั้นอย่างช้าๆเพราะว่าเขาสองคนกลัวว่าฉันจะเป็นอะไรตอนเข้าไป แต่ตอนนี้ฉันเข้าได้สบายเพราะตอนเข้าไปฉันก็คิดถึงแต่หน้าของเลมาโดยตลอด เมื่อเข้าไปก็ตามที่เห็นฉันเห็นขวดวิเศษเต็มไปหมด ทุกอย่างเขียนเอาไว้ที่ฉันอ่านผ่านๆก็จะมีเป็นล๊อตๆ เช่นที่เห็นแว๊บๆเลยก็จะมี [ยาล่องหน] [ยาแปลงโฉม] อีกหลายๆอย่างไปหมด เขามาหยุดล๊อตที่เขียนเอาไว้ว่า [ยามนุษย์] แล้วเขาก็เดินเข้าไปข้างในยาแต่ละขวดก็จะต่างกันทั้งตัวขวดแล้วก็น้ำยาแต่ละสีเช่นกัน

 

“เธอคิดว่าเธอชอบอันไหนอะไรเธอก็เลือกเลย เพราะนี่ทั้งหมดนี่สำหรับเธอทั้งหมดไม่ได้ให้ใคร”

 

เยอะขนาดนี้ให้ฉันคนเดียวเลยหรอมันเยอะจนฉันคิดว่าฉันเลือกไม่ถูกเลยนะ เอาอะไรดีนะพลังอะไรที่สามารถช่วยให้ฉันดูเก่งขึ้นบ้าน ฉันมองไปก็ไม่เห็นว่าขวดไหนที่ฉันจะพอใจกับมันเลย แต่มันมีอยู่ขวดหนึ่งมันขึ้นสนิทแล้วด้วยฉันอ่านมันไม่ออกไม่รู้ว่ามันเขียนว่าอะไร

 

“นี่มันขวดของอะไรหรอทำไมมันขึ้นสนิมแบบนี้ ฉันมองไม่เห็นเลยว่ามันอ่านว่าอะไรบ้าง”

 

เขามองไปที่ขวดแล้วทำหน้ามึนๆเหมือนว่าเขาจะไม่รู้นะว่ามันคืออะไร แล้วเขาก็หยิบไปดูแล้วก็ยื่นให้ฉันคืน

 

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่ามันคืออะไร จริงๆปราสาทนี้มีมาก่อนที่ฉันจะขึ้นมาอยู่ที่นี่ซะอีกพ่อฉันเป็นคนยกปราสาทนี้ให้กับฉันน่ะ แต่ยังไงฉันก็อยู่ที่นี่มานานเหมือนกันแต่ไม่เคยเห็นไอ้ขวดนี้มาก่อนเลยนะ เธอชอบมันหรอ”

 

ฉันพยักหน้าให้กับเขาแต่เขาก็คิดแล้วคิดอีกนะ เพราะเขาก็ไม่รู้ว่าน้ำยาอันนั้นคือน้ำยาอะไรมาจากไหน แต่เขาก็ยื่นให้กับฉันเพราะเขาเห็นว่าฉันชอบมันจริงๆ แต่จริงๆฉันก็ชอบมันนั่นแหละ ก็มันเหมือนอะไรแปลกใหม่ที่คนอื่นเขาก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่เรารู้คนเดียวอะไรแบบนั้นแหละ พวกเรากลับไปที่ห้องกันเหมือนเดิม แต่ว่าเซเรียสเขาแยกย้ายกับเราตั้งแต่อยู่ที่ห้องแห่งขุมพลังแล้ว เมื่อฉันเข้ามาในห้องฉันก็มานั่งดูขวดแล้วนั่งดูขวดอีกจนเลต้องเดินมาหาฉัน

 

“ดูแล้วทำไมไม่ใช้มันล่ะถ้าเธอต้องการเปลี่ยนก็บอกฉันนะฉันจะได้พาเธอไปหาขวดอื่นมาใช้เอาไหม”

 

ฉันส่ายหน้าอย่างไวเลยฉันแค่คิดว่ามันแปลกดีฉันเลยลองดูเฉยๆว่ามันมีอะไรที่สามารถจะอ่านได้หรือป่าว

 

“แล้วมันตองทำวิธีไหนบ้างยังไงบ้างถึงจะได้ผลหรอ ฉันไม่รู้ว่ามันจะต้องทำยังไงฉันอ่านมันไม่ได้เลยอะ”

 

เขาทำท่าให้กอกใส่ปากไปเลยกอกไปเลยฉันก็เลยเปิดฝาแล้วก็ดื่มมันเข้าไปเลย มันรู้สึกหวิวๆขมๆเหมือนกับว่าฉันกินพวกของมีแอลกอฮอล์เพราะมันทำให้ฉันเวียนหัว แล้วฉันก็สลบลงไปเลยแบบไม่รู้ตัว ตื่นมาอีกทีฉันก็เห็นว่าฉันอยู่บนเตียงด้วยอาการที่ปวดหัวมากๆ

 

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นอะเลย์” เขาเดินมาหาฉันตอนนั้นเขากำลังมองไปที่ขวดยาอยู่ เขานั่งลงข้างๆฉันแล้วก็เอาขวดยามาให้ฉันอ่าน แน่นอนว่าฉันสามารถอ่านได้แล้วเพราะดูเหมือนว่าสนิมมันหายไปแล้ว มันดีเขียนเอาไว้ว่า [หากแต่ผู้ใดได้เปิดน้ำยาวิเศษนี้แล้วได้ดื่มมันลงไป พลังนี้จะอยู่ในใจของเจ้ามันเป็นหลังที่สามารถจะเพิ่มพลังในจิตใจของเจ้า เมื่อคนที่เจ้ารักได้ตกหลุมภัยอันตราย] มันหมายความว่ายังไงกันนะ ฉันจะมีพลังก็ต่อเมื่อฉันเห็นคนที่ฉันรักเป็นอันตรายหรอ เอ๊ะแต่ข้างล่างของขวดมันเขียนเอาไว้ด้วยว่า [พลังมันก็เป็นส่วนหนึ่งแต่อีกส่วนที่สำคัญคือจิตใจของเจ้า ถ้าเจ้าต้องการใช้พลังในยามที่เจ้าลำบากเจ้าก็ต้องฝึกฝน] ฉันต้องฝึกฝนมันสินะมันจะทำให้ฉันแข็งแกร่งขึ้น

 

“ฉันจะฝึกฝนเพื่อตัวฉันแล้วก็เพื่อนายด้วยเลย์!”