Chapter 218: Hope (3)
Chapter 218: Hope (3)
ชนชั้นสูงที่ถูกเลือก อเวคที่ถูกยกย่องว่าแข็งแกร่งที่สุดในโลก.
พวกเขาถูกเรียกว่าเป็นอาวุธลับ...
พวกเขารู้วิธีต่อสู้
อเวครู้วิธีที่จะต่อสู้กับใครสักคนที่แข็งแกร่งกว่าตนเอง.
พวกเขาสามารถทนต่อสถานการณ์ทุกๆอย่างเพื่อให้ได้ผลลัพธ์ที่ดีที่สุด
พวกเขาเป็นคนที่ได้รับการฝึกให้อยู่รอดได้แม้ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ไม่เอื้ออำนวยมากที่สุด.
ขอบคุณที่พวกเขาไม่เคยพบกับความพ่ายแพ้และรู้สึกภาคภูมิใจกับความสามารถของเขาเหล่านั้น
ไม่มีทางที่ฝ่ายตรงข้ามของเขาไม่สามารถเอาชนะได้ในช่วยเวลาสั้นๆเหมือนกับที่น้ำหยดลงหิน
อย่างไรก็ตามความปรารถนาอันแรงกล้าเกิดขึ้นต่อฝ่ายตรงข้าม
ไม่ใช่หิน แต่มันหนักกว่าเหล็ก...พวกเขาเหมือนกับวิ่งชนกำแพงที่พวกเขาไม่สามารถข้ามไปได้
“อัค!”
ความตายกระจายออกไป ผู้คนบางส่วนไม่สามารถทำได้แม้จะส่งเสียงก่อนตาย สิ่งที่พวกเขามีเหมือนกันคนวิ่งไปหาชายคนนั้นพร้อมกับยกอาวุธ.
ชายคนนั้นโหดร้าย เขาไม่ต้องเปื้อนเลือดหรือน้ำตา!
เขาไม่ได้แสดงความเมตตา หนึ่งการเคลือนไหวเกิดการตายขึ้นหนึ่งครั้ง เขาไม่เคยพลาดทุกการเคลือนไหวของเขาเลย อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้แสดงปกติกิริยาใดๆ การแสดงออกของเขาเหมือนกับว่า ‘กำลังเล่นกับพวกเขา’
"พาสม่า แอร์โร่!”
มีเพียงสามคนที่มีอาวุธอยู่.
ผู้หญิงที่มีอาชีพเป็นนักธนูใช้สกิล พลังเวทย์ทั้งหมดถูกรวมไว้ที่ปลายลูกศร มันเผาไหม้อย่างรุนแรง
"แอทริว ช็อต!”
สกิลยูนิคที่ติดตามการเคลื่อนไหวของศัตรู
ลูกธนูก็บินผ่านอากาศออกไปอย่างรวดเร็ว
ฮู่มมมมวว!
อย่างไรก็ตามมันก็ยังไร้ประโยชน์
ลูกศรที่ถูกไฟเผาไหม้อย่างรวดเร็วก่อนที่จะถึงร่างของชายคนนั้น
"......!"
อเวคนักธนูเบิกตาของเธอกว้าง นี่เป็นครั้งแรกที่เทคนิคนี้ถูกป้องกันได้ อย่างไรก็ตามความตื่นตระหนกก็ปรากฎขึ้นมาเพียงครู่เดียวเท่านั้น เธอรีบสงบใจและเธอจะเตรียมพร้อมสำหรับการโจมตีครั้งต่อไป.
ไม่ เธอพยายามเตรียมตัว.
เธอวางมืออยู่ที่ธนูนั่นเป็นสิ่งที่เธอจดจำได้.
เปรี๊ยงงง!
สายฟ้าลึกลับออกมาจากชายคนนั้น สายฟ้าที่อยู่ในรูปแบบของมังกรได้กลืนหญิงสาวคนนั้นและกลายเป็นขี้เถ้าทันที มันเหมือนกับมังกรที่งับเหยื่อ.
“หยุด...! หยุดเดี๋ยวนี้!”
อึนเฮตะโกน ห้าคนตายภายในหนึ่งนาที ถ้าเธอไม่ทำอะไรเลยสมาชิกที่รอดตายจะตาย เธอไม่สามารถจะช่วยอะไรได้
ชายคนนั้นหันหัวไปทางเธอ เขาดูสนใจ
“พวกเขาพยายามที่จะฆ่าฉัน ทำไมฉันต้องหยุด?”
"มันไม่ยุติธรรม!”
"ความยุติธรรมเกี่ยวอะไรกับการฆ่า?”
เขาพูดถูกต้อง
โลกในปัจจุบันนี้มีความยุติธรรมบ้างสักเล็กน้อยหรือไม่ในเมื่อมันหมายถึงความตาย
คนที่คิดถึงความยุติธรรมจะถูกฝังอยู่ในดิน
คนดีตายอย่างรวดเร็วและคนชั่วก็มีชีวิต
ในแง่นี้อึนเฮเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่มีจิตสำนึกแบบนี้
"มันไม่โหดร้ายไปหรอกหรือแค่พวกเขาทำพลาดครั้งเดียวก็หมายถึงชีวิตของพวกเขา? คุณสามารถแสดงความเมตตาได้.”
อึนเฮยอมรับเรื่องนี้
เขาเป็นหัวหน้ากลุ่มเดวิลฮันเตอร์และผู้ช่วยชีวิต...พร้อมกับความจริงที่ว่าเขาเป็นดีม่อน.
สมาชิกในทีมไม่เข้าใจสกิลของเขา บางครั้งเขาก็แสดงให้เห็นถึงการเคลือนไหวบางอย่างที่พวกเขาใช้มาในอดีต ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถหนีความเป็นจริงได้
อึนเฮลุกขึ้นจากจุดปัจจุบันของเธอ ความคิดของเธอที่จะให้อาวุธเพื่อที่จะลดความเสียหายให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้นี่คือกฎเหล็กของเธอ อดีตก็คืออดีต ในโลกใบนี้ทุกวินาทีและนับไม่ถ้วนไม่มีที่ว่างให้กับในอดีต.
“ถ้าผมแสดงความเมตตาแล้วคุณจะให้อะไรผม?”
การแลกเปลี่ยน.
อึนเฮคิดในใจ
เขาจะทำในสิ่งที่ต้องการต่อไป
ไม่มีใครสามารถหยุดเขาได้ เป็นไปไม่ได้เลยแม้ว่าอึนเฮและเอ็ดเวิร์ดจะเข้าร่วมด้วย เธอไม่รู้ว่าพวกเขาจะคว้าคอเขาเอาไว้ได้หรือไม่
คนแข็งแกร่งกำหนดทุกอย่าง
อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้ใช้สิทธิเหล่านั้น
นี่เป็นโอกาศ...
เธอสามารถยึดมั่นในความปรารถนาของเธอในการช่วยสมาชิกภายในทีม
"ฉันจะให้ชิ้นนี้ มันได้มาจากห้องฝึกฝน.”
เมื่อเขาเป็นผู้ช่วยชีวิตเขาได้ให้ตั๋วของเขาเพื่อเข้าไปในห้องฝึนฝน อึนเฮได้วัตถุนี้จากห้องนั้น.
เอ็ดเวิร์ดก็เหมือนกัน ในกรณีนี้เธอมอบมันให้เขาทั้งสองชิ้น.
เขาได้รับมันเรียบร้อยแล้วแต่การแสดงของเขาไม่ได้เปลี่ยนไป.
"นี่คือสิ่งที่ผมได้ช่วยคุณในครั้งหนึ่ง ไม่นับเป็นการแลกเปลี่ยน.”
“แล้วสิ่งที่คุณต้องการ? จริงๆแล้วที่คุณมาที่นี่...”
อึนเฮเต็มไปด้วยความไม่พอใจ เธอบดฟันเข้าด้วยกัน.
มาคิดถึงมัน.
ทำไมเขาอยู่ที่นี่?
มีเพียงผู้ที่รู้เรื่องนี้เท่านั้น
แม้ว่าเขาจะให้ข้อมูลกับรัฐบาลอังกฤษ แต่เขาก็ไม่รู้แผนของพวกเขา.
แต่เขาได้รออยู่ล่วงหน้า มันหมายความว่ามีคนส่งข้อมูลให้เขา
ถ้าอย่านั้น...บางทีเขากำลังมองหาความหวัง.
"ความหวัง คุณต้องการที่จะใช้มัน?”
"ดูเหมือนว่าคุณจะฉลาดจริงๆ.”
ความจริง!
เป้าหมายของเขาอยู่ที่ความหวัง.
ระเบิดที่ถูกทำโดยมนุษย์เพื่อที่จะกวาดล้างดีม่อนและสิ่งมีชีวิต
สิ่งมีชีวิตชั้นสูงและดีม่อนไม่สามารถทนต่อระเบิดนิวเครียร์ได้ มีการทดลองความสัมพันธ์กับพลังเวทย์ ดังนั้นการรวมกันของไอเทมและแก่นยังทำให้ประสิทธิภาพเพิ่มมากขึ้น.
มีหลายคนเสียชีวิตด้วยสกิล ‘เสียสละตัวเอง’ พลังเวทย์,พลังศักดิ์สิทธิ์และคนตายถูกใส่เอาไว้ในความหวัง.
ความหวังเป็นไปเทมที่ไม่สามารถสร้างขึ้นมาใหม่ได้
เขารู้เกี่ยวกับการคงอยู่ของความหวังและวางแผนมาตั้งแต่ต้น
อึนเฮกัดริมฝีปากของเธอ เธอหันกลับไปมองความหวัง.
เธอควรจะใช้ชีวิตเพื่อที่จะจัดการเขา?
เธอไม่มีโอกาศชนะ แต่ยังคงมีความหวังอย่างไรก็ตาม...
"ผมรู้ว่าคุณคิดอย่างไร แต่คุณไม่จำเป็นต้องกังวล จุดประสงค์ของผมคือการฆ่าดีม่อนตนอื่นๆทั้งหมด.”
เธอรู้ว่าดีม่อนได้ถูกแบ่งออกเป็นฝ่ายและความสัมพันธ์ของพวกเขาไม่ดี แต่แม้ว่าเขาจะใช้ความหวังของเขา เขาก็ยังคงอยู่ๆดี เธอไม่มั่นใจจนกว่าเธอจะรู้ถึงจุดประสงค์ที่แท้จริงของเขา.
"แล้วคุณจะทำอะไร?”
"ผมไม่อยากให้โลกสลาย.”
เขาไม่ต้องการโลกหลังจากบุกรุกเข้ามา?
การตบตาแบบนี้เป็นประเภทไหน?
ถ้าเขาไม่โลภเขาก็ไม่ควรมาแต่แรก.
อึนเฮมองเขาด้วยความที่ไม่เชื่อ
จริงๆแล้วเธอไม่รู้ว่าใครเป็น ‘รัลดาล บิกิเซล’.
ตัวตนที่แท้จริงของเขาคืออะไร?
“ผมจะเอาชนะแกร์นดยุคทั้งหมดและกลับไปในโลกดีม่อนในฐานะของราชาดีม่อน โลกมันเป็นเวทีสำหรับการต่อสู้ของพวกเรา ดีม่อนทุกตนต้องการทำลายโลกยกเว้นผม.”
“...มันไม่ใช่แค่โชคร้ายใช่มั๊ย?”
พวกเขามาที่โลกด้วยเหตุผลที่ต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง มันไร้สาระ.
"ใช่"
อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้ปฎิเสธมัน.
“ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย คุณแตกต่างจากดีม่อนอื่นๆ ทำไมคุณฆ่าสมาชิกในทีมของฉัน? คุณสามารถเก็บพวกเขาเอาไว้ได้.”
เขาหัวเราะ.
“อย่าเข้าใจผิด ผมเป็นดีม่อน อย่าจิตนาการถึงภาพของคุณความดีของผมที่ผมไม่มี เหมือนกับดีม่อนอื่นๆ ผมไม่สนใจในการทำลายโลก ทำไมผมถึงไม่ควรฆ่าคนที่สู้กับผม?”
"แล้วทำไมดีม่อนอื่นๆ...?”
“ดีม่อนเกลียดมนุษย์มาเป็นเวลานานมากแล้ว พวกเขาอิจฉาในอิสระภาพในชีวิตสั้นๆนั่นและการเปลี่ยนแปลงที่ไม่หยุดอยู่กับที่ ผมไม่มีความรู้สึกที่รุนแรงแบบนี้กับโลก แต่ผมก็ยังเป็นดีม่อน.”
"คุณไม่ได้หลอกลวงมนุษย์?คุณเป็นหัวหน้ากลุ่มเดวิลฮันเตอร์ คุณจะทำอย่างไรถ้าคุณเกลียดมนุษย์?”
"ผมต้องการให้มนุษย์แข็งแกร่ง จากนั้นผมก็ใช้พวกคุณเพื่อจุดประสงค์ของผมเอง.”
“......?”
เขาเดินเข้ามาใกล้ๆเธอหนึ่งก้าว เขาเงียบก่อนที่เขาจะพูดต่อ.
"ผมเป็นดีม่อนที่โดดเดี่ยว แต่ต่างจากแกร์นดยุคอื่นๆ ผมไม่มีฝ่าย ไม่พวกเขาจะมุ่งเน้นไปที่เป้าหมายระยะสั้น แต่ก็ไม่มีทางเลือกในการลงทุนในระยะยาว ในแง่นี้มนุษย์มีประโยชน์มาก ผมมั่นใจว่าดาบของมนุษย์จะไปถึงคอดีม่อนตนอื่นๆ.”
ปึงงง.
เสียงฝีเท้าของเขาดังมาก.
อึนเฮก้าวถอยหลังและกัดริมฝีปากเธออีกครั้ง.
"ศักยภาพของมนุษย์เกิดกว่าดีม่อน ผมเกลียดที่จะยอมรับมัน แต่มันเป็นความจริง อย่างไรก็ตามการโจมตีของดีม่อนรุนแรงเกินไปตั้งแต่แรก ผมเก็บคุณไว้จากพวกเขาเพื่อให้คุณได้มีประสบการณ์ที่ยากลำบากของคุณ ผมยังเลียนแบบการกระทำของมนุษย์เพื่อนำทางคุณ แน่นอนว่าผมไม่ได้คาดหวังให้ดีม่อนตนอื่นๆมารุกรานดินแดนของผมในตอนที่ผมไม่อยู่.”
“บางที...”
อ่า มันเป็นแบบนี้เอง.
ดันเจี้ยนเกาหลีใต้
“ผม รัลดาล บิกิเซล ผมเป็นหนึ่งในสี่แกร์นดยุคของดีม่อน ผู้ที่ปกครองโลกเบื้องล่าง .....ดันเจี้ยนมาสเตอร์.”
มีมากกว่านั้น
หัวหน้ากลุ่มเดวิลฮันเตอร์ ผู้ช่วยชีวิต!
นี่เป็นคำที่บ่งบอกว่าเป็นเขา
เขาไม่ได้พูดเรื่องนี้ออกมาเพราะอึนเฮรู้อยู่แล้ว.
จากนั้นเขาก็พูดด้วยท่าทางที่หยิ่งทะนง.
"ผม คือ ความหวัง ของคุณ.”
