Chapter 182: Saintess (4)

Chapter 182: Saintess (4)

แวทไพร์. จ้าวแห่งรัคติกาล.สิ่งมีชีวิตขั้นสูงเลเวล4.แม้ว่าจะมีความภูมิใจพวกเขาและมีความแข็งแกร่งเป็นอย่างมากแต่เขาก็ต้องทำตามคำสั่งของดันเจี้ยนมาสเตอร์อย่างช่วยไม่ได้.พวกเขาจะต้องเข้าโจมตีมนุษย์และสร้างซอมบี้โดยการฉีดเลือดของพวกเขาเข้าไปในร่างกาย.

การฉีดเซรุ่มของพวกมันสามารถให้กำเนิด ‘กึ่งแวมไพร์’ ได้ แต่มนุษย์จะต้องมีความเข้ากันด้วยเพราะงั้นจึงไม่ใช่เรื่องง่ายๆ.

หลังจากนั้น28วันซอมบี้ก็ได้หายไป แม่มันก็สามารถทำให้มนุษย์ตื่นตระหนกได้ คนที่พวกเขารู้จักกำลังโจมตีพวกเขาในฐานะซอมบี้ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องน่ากลัว พวกเขาต้องการจัดการแวมไพร์.

แวมไพร์ยังเป็นพวกความพยาบาทกำสิ่งที่กำลังเป็นอันตราย พวกเขาสั่งให้ซอมบี้โจมตีคนใกล้เคียงที่สุด

"ซึงมีนี่ฉัน. คุณไม่รู้จักอปป้าหรอ? ซึงมี! ได้โปรด!”

"แฮร่ๆๆ!"

ได้ยินเสียงกรีดร้องมาจากกระท่อมหลังหนึ่ง พี่น้องและสมาชิกในครอบครัวหรือแม้แต่เพือน...ซอมบี้แพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ซทำให้อเวคประสบปัญหา

การประชุมฉุกเฉินได้รับการแจ้งอย่างรวดเร็ว แต่ไม่มีทางออกที่เหมาะสม

ทุกคนต้องอยู่ห่างความมิดให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ทุกคนตื่นตระหนก เหล่าอเวคต้องจำกัดเวลาในการลาดตะเวน

เหนือสิ่งอื่นใดหากประชาชนหมกแรง ความเครียดของเขาระเบิดขึ้น คนอาจจะก่อกบฏ

ภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก พวกเขาไม่สามารถให้ความเสียหายเพิ่มมากขึ้นได้

กิลด์ฯ รวมกันเพื่อรับมือกับสถานการณ์.

"เราระบุได้ว่ามันเป็นแวมไพร์ มันไม่ใช่แค่หนึ่งหรือสอง.”

กิลด์มาสเตอร์และบุคคลหลักๆกำลังนั่งอยู่ร่วมกัน

อึนเฮออกมาและพูดสรุป

เธอเป็นคนที่โดดเด่นที่สุดในอเวคดังนั้นอึนเฮจึงมีบทบาทสำคัญมากที่สุดในการดำเนินการ

ท่าทางที่สวนงามและความอ่อนเยาว์ของเธอ เธอจึงเป็นที่ชื่อชอบมากในหมู่มนุษย์ แต่เธอใช้ดาบเวทย์สายฟ้า ถ้าให้พูดปกติเธอเป็นที่รู้จักในนามหญิงแกร่ง

มันคงเหมือนเดิมปกติ.

เธอไม่รู้สักกังวลเมื่อเธอกำลังอธิบายรูปแบบอย่างเป็นทางการ

"ก่อนอื่น...ดูแวมไพร์ที่ฉันจับได้ก่อน.”

แป๊ะ! อึนเฮปรบมือ ยองวูและแจฮีลากกรงเหล็กออกมา ยองวูที่ถูกใช้ในสถานะการณ์แบบนี้แสดงให้เห็นว่ามันเป็นเรื่องเร่งด่วน ความจริงจังภายในห้องเริ่มเข้มข้นขึ้น.

หมายคนประหลาดใจเมื่อเห็นสิ่งมีชีวิตที่กำลังนอนอยู่เหมือนซากศพที่อยู่ภายในกรง

“นี่...”

"แวมไพร์?"

อึนเฮพยักหน้า

"ถูกต้อง.นี่เป็นแวมไพร์ที่จับได้ ฉันสามารถจับมันได้หลังจากการต่อสู้อย่างหนัก จริงๆแลัว...มันมีความเสียหายมากมาย เป็นเพราะแวมไพร์ตัวนี้ฉันถึงต้องเรียกพวกคุณมาที่นี่.”

อึนเฮขบฟันแน่น ที่เป็นแวมไพร์พันธุ์แท้ มีหลายร้อยอเวคที่ตาย.

พวกเขาต้องระมัดระวังในการสื่อสารให้ความรู้กับประชาชนเกี่ยวกับแวมไพร์

เฉพาะสมาชิกหลักของกิลด์เท่านั้นที่จะได้รัอนุญาติ

“ฮ่า!”

"มีเยี่ยมมาก."

แต่ประชาชนประหลาดใจกับผลลัพธ์.

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่แวมไพร์ปรากฎตัว พวกเขาได้รับการกล่าวขานในหลายๆประเทศและได้ยืนยันว่ามันถูกต้อง มันน่าแปลกใจที่คนๆนึงสามารถจับมันเป็นๆได้

“เราถามว่าทำไมแวมไพร์ถึงเข้ามาโจมตีเกาหลรใต้และเปลี่ยนคนให้เป็นซอมบี้ หลังจากที่ทำให้ร่างกายของมันอ่อนแอ เราจึงสามารถสกัดตัวยารักษาและโรคต่างๆ.”

มันค่อนข้างเสี่ยง แต่มันก็ดีกว่าที่จะอธิบายตอนนี้เทียบกับภายหลัง ถ้าเธอพูดอย่างเปิดเผยเกี่ยวกับเรื่องนี้ ก็ไม่จำเป็นต้องระแวงด้านหลัง.

“ดูนี่ แวมไพร์มีขวดที่มีสารสีขาวเป็นจำนวนมาก.”

อึนเฮหยิบขวดเล็กๆออกมาและมียาสีขาวอยู่ข้างใน

“มันคืออะไร?”

อีนเฮตอบคำถามหัวหน้ากิลด์แพตตินั่ม

"มันเหมือนกับยาเสพติดร้ายแรงอะไรบางอย่าง ถ้ากินโดยคนปกติมันจะเป็นยาพิษร้ายแรง.”

“แตกต่างอย่างไร?”

"ก่อนหน้า...มีกี่อเวคได้หายตัวไป ตั้งแต่การโจมตีของสิ่งมีชีวิตเกิดขึ้น?”

"การต่อสู้กับสิ่งมีชีวิตที่รุนแรง.”

"ทุกคนคิดอย่างนั้น มันไม่ควรจะหาศพ แต่นั่นไม่ใช่”

อึนเฮสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะพูด

“พวกเขากำลังหานักบุญ ยานี้เป็นเครื่องมือตัดสินความศักดิ์สิทธิ์ แต่น่าเสียดายที่เราพบว่า....ดีม่อนอยู่เบื้องหลังครั้งนี้”

“ดีม่อน...!”

“บ้าเอ้ย!พวกมันยังไม่ไปกันอีก?”

พวกเขาพึมพำตามปกติ.พวกเขาได้สัมผัสกับความชั่วร้ายของดีม่อน.พวกเขาคิดว่าพวกมันเสร็จสิ้นไปแล้วหลังจากที่ ‘ผู้ช่วยชีวิต’ดูแลพวกเขา แต่ตอนนี้ดีม่อนก็ได้ปรากฎขึ้นอีก.

พวกเขากอดตัวเองและร่างกายของเขาก็สั่นสพท้าน อเวคที่รวมตัวกันทั่งหมดที่นี่เป็นชนชั้นสูง

"สิ่งสำคัญของนักบุญ ดีม่อนกลัวการเกิดขี้นของนักบุญ ดังนั้นสิ่งมีชีวิตกำลังเคลื่อนไหวหาเธอ.”

“จากนั้นเราต้องหานักบุญ.”

“ใช่.จะเป็นไปได้ถ้าเราจะใช้ยานี้.”

"แต่ยานั่นไม่ทำให้ตายหรอกหรอ?”

"นั่นสำหรับคนทั่วไป ฉันบอกแล้วว่ามันสำหรับนักบุญ.”

มีช่องว่างจากคำพูดของอึนเฮ

ทุกคนตระหนักได้

"เราจะรู้ได้อย่างไรว่าใครคือนักบุญ? ไม่ เราไม่จำเป็นต้องใช้ยา.”

“คุณไม่คิดว่ามันแปลกหรือว่าเด็กของผู้ช่วยชีวิตและกิรินไม่ได้อยู่ที่นี่? บางกิลด์ยังหายไป.”

“......? พวกเขาอาจจะยุ่งมาก นอกจากนี้การรวมตัวของกิลด์ก็ยากที่จะร่วมกันได้ทั้งหมด.”

ไม่มีใครคิดว่ามันแปลก รอย,โรสและกิรินไม่ค่อยเข้ามาร่วมประชุม.

"ฉัน...สู่สวรรค์ได้รับการสงสัยเกี่ยวกับการเคลื่อนไหวของกิลด์ที่ไม่ได้มาที่นี่ โดยเฉพาะรอย,โรสและคุณกิรินได้ใช้คนที่น่าเชื่อถือของพวกเขาในการค้นหาใครบางคน.”

"สัญญาณอันตราย คุณสงสัยหรือไม่?”

อย่างน้อยที่สุดเกาหลีใต้พวกเขาก็เป็นถึงเทพปกปักษ์ กิรินได้รับการยักย่องเหมือนกับเทพพระเจ้าในขณะที่โรสและรอยได้การต้อนรับเป็นพิเศษในฐานะเด็กของผู้ช่วยชีวิต

ในเหาหลีใต้ถ้าใครสงสัยเขาจะได้รับการถูกหมิ่นประมาณ

แต่อึนเฮไม่ลังเลที่จะพยักหน้า

“ฉันเชื่อว่าคนที่พวกเขากำลังมองหาคือ ‘นักบุษ’และพวกเขามีข้อมูลมากกว่าเรา พวกเขากำลังเคลื่อนไหวด้วยความมั่นใจ”

"งั้น...อะไรที่คุณจะสื่อกับเรื่องเหล่านี้?”

"ต้องมีการร่วมมือ เป็นเรื่องยากที่สู่สวรรค์ที่เดียวที่จะกดดันพวกเขา ฉันต้องการให้พวกเขาเปิดเผยข้อมูลนี้แก่เราหรือเราจะบอกต่อสาธารณะ”

“บ้าไปแล้ว.”

สรุปได้คำเดียวคือคำว่า บ้า

ไม่ใช่สถานะการณ์ที่สงบพวกเขาจึงไม่สามารถควบคุมพฤติกรรมของเขาได้ ไม่จำเป็นต้องแบ่งอำนาจออกไป.

พวกเขาจะทำเป็นมองไม่เห็นเรื่องเล็กน้อยและปล่อยให้มันผ่านไป

แม้ว่าคำพูของอึนเฮจะเป็นจริงแต่พวกเขาก็จะต้องปิดบังเอาไว้.

"ฉันไม่มีความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องบ้าๆเหล่านี้ ฉันจะไม่ฟังอีกต่อไป.”

หัวหน้ากิลด์แพลตินั่มได้ลุกขึ้นพร้อมกับสมาชิกกิลด์ของเขา

ในเวลาเดียวกันประตูก็เปิดเผยให้เห็นอเวคจำนวนหนึ่ง

ทั้มหมดเป็นอเวคของสู่สวรรค์หรือคนที่มีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน

อึนเฮพูดด้วยใบหน้าที่ไร้ความรู้สึก.

"เฉพาะผู้ที่เห็นด้วยเท่านั้นที่จะออกจากที่นี่ได้ ผู้ที่ไม่เห็นด้วย...จะต้องถูกกักตัวไว้จนกว่าจะแก้ไขสถานกาณณ์ได้”

"คุณพยายามบังคับเรา?กิลด์สู่สวรรค์ได้บ้าไปแล้ว! ตัวตนที่แท้จริงของคุณได้ออกมาแล้วหลังจากที่คุณถูกจัดให้เป็นกิลด์ที่ยอดที่สุด! สงครามกำลังจะเกิด!”

"เราไม่กลัวสงคราม สิ่งที่เรากลัว...”

อึนเฮเงียบลงในขณะที่จะพูดต่อ

“ความเป็นไปได้ที่จะให้สิทธิแก่เราและไปตามเส้นทางที่ถูกต้อง.”

ผมกำลังเดินตามรอยมาร์ติน.

ผมไม่สามารถรู้ได้ว่าเขาจะโจมตีป่าหรือไม่

ในขณะเดียวกันมาร์ตินได้บุกรุกเข้าไปในป่าสองครั้ง.

'ความพยายามทั่งหมดล้มเหลว.’

แผนการที่ใช้หนอนในการขุดอุโมงค์ถือว่าเป็นเรื่องดี เขาเข้ามาใกล้ดาบและพยายามจะขู่เทวดา

อย่างไรก็ตามเทวดาได้บังคับให้เขากลับไปอุโมงค์และหลีกเลี่ยงความเสียหาย ตรงข้ามกับมาร์ตินที่เสียสิ่งมีชีวิตทั้งหมดของเขา

ความพยายามครั้งที่สองเป็นทางอากาศ เขาได้ส่งกลุ่มไวเวิร์นซึ่งเป็นสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งมาก เทวดาไม่ได้บินขึ้นไปต่อสู้แต่พยายามหลบอยู่ในป่าและใช้การโจมตีจากระยะไกล เทวดาดูเหมือนยากจะสู่กับสิ่งมีชีวิตบรอากาศเนื่องจากพวกเขาก็มีปีก.

‘น่าสนใจมาก.’

สิ่งเหล่านี้ชี้ให้ผมเห็นประเด็น

ตอนนี้ผมอยู่ในป่า ผมซ่อนตัวอยู่ใกล้ๆดาบศักดิ์สิทธ์และเฝ้าดู แม้แต่เทวดาก็ยังไม่รู้ว่าผมอยู่ตรงไหน.

อย่างไรก็ตาม...

“แอ๊อออ~”

แฮซ.

เขาแตกต่าง

เขาหาตำแหน่งของผมและเขามาหาผม

เทวดาที่เกิดมาไม่กี่สัปดาห์มาเกาะที่ไหล่ผม มีพลังงานจากพลังเวทย์หยินและเวทย์ศักดิ์สิทธิ์ต่อต้านกัน แต่เขาก็ไม่ได้รับความเสียหายอะไรมากนัก.

พลังภายในตัวเขาทั้งแข็งแรงและบริสุทธิ์.

“เพื่อนคนนี้ปิดปกติ.”

ปกติเทวดามักเกลียดดีม่อน ผมก็ไม่ได้แต่ต่างไปจากมันมาก เขาเพิ่งจะลงมือป้องกันอย่างหนักกับดีม่อนตนอื่น

ผมใช้มัทอาย

ชื่อ: แฮส [Hash]
อาชีพ	เทวดาระสูง(เชอเรฟ) [Cherub]	ฉายา	* อำนาจแห่งเชอเรฟ (ตำนาน, All stats +7)
สถานะ
Strength	12(+7)	Intelligence	35(+7)
Agility	20(+7)	Stamina	12(+7)
Magic Power	44(+7)
ศักยภาพ: (123+35/548) เอกลักษณ์: เทวดาที่เกิดขึ้นภายใต้การดูแลของเทวดาตกสวรรค์.มันเป็นไปไม่ได้ที่จะทำว่าเขาจะเติบโตแค่ไหนเนื่องจากการรวมตัวกันของพรจาราชาสวรรค์,พรดั้งเดิมและตัวแปรอื่นๆ สกิล: ศรแห่งแสงขนาดเล็ก (U)

ดีม่อนมีศักยภาพในการเอาชนะขีดจำกัดได้เมื่อมันเกิด แล้วเทวดาระดับสูงหล่ะ? ผมไม่เข้าใคความแข็งแกร่งของสวรรค์.

อย่างไรก็ตาม...เมื่อมองไปที่เทวดามันทำให้รู้สึกว่าดีม่อนอ่อนแอกว่า

หลังจากที่เข้าถึงแก่นแท้ของดีม่อนด้วยสกิลทุจริตดูเหมือนว่าดีม่อนจะอ่อนแอกว่าในโดยรวม

‘โอคูลอสได้ตระหนักถึงมัน.’

นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้โอคูลอสร้องออกมาเกี่ยวกับวิวัฒนาการ

ถ้าเขารู้ว่าเขาอยู่ไกลเกินกว่าดีม่อนตนอื่น เขาอาจจะกลับไปคิดใหม่ เขาตายไปแล้ว แต่ผมเข้าใจเขาขึ้นอีกนิด.

“แอ๊ออ~”

แฮซยังเด็ก แต่เขาก็อยู่ไม่เป็นสุข เขาเติบโตอย่างรวดเร็วเนื่องจากเขาได้รับผลจากสภาวะแวดล้อม เขาไม่กลัว และมันยิ่งดีเข้าไปอีกที่เขาไม่ได้เป็นศัตรูของผม อย่างไรก็ตามสถานะของผมในฐานะดันเจี้ยนมาสเตอร์จะส่งผลต่อเซอเรฟ

ผมเพิ่งจะถูกชนไปที่หน้าผากโดยแฮซขณะที่ได้ยินอะไรบางอย่าง

-มาสเตอร์ของฉัน.

มันเป็นเสียงของคริสปี้

“เกิดอะไรขึ้น?”

ขณะที่ผมดึงคริสตัลบอลออกมาเพื่อพูดคุยคริสปี้ได้ตอบด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นมาก.

-ฉันพบนักบุญแล้ว