Chapter 180: Saintess (2)
Chapter 180: Saintess (2)
‘นักบุญ ฉันรู้.’
ผมซ่อนตัวอยู่ในความมืดและฟังเรื่องราวของลิซ
ผมสงสัยว่าทำไมพวกเขาทำลายมนุษย์อย่างรุนแรง(ตั้งแต่4ดีม่อน)แต่ตอนนี้ผมมีเหตุผลที่ชัดเจน.
นักบุญ.หญิงศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ตรงข้ามกับดีม่อน.
ปกติแล้วเธอเป็นสิ่งที่ท้าทายอย่างมาก นักบุญที่สามารถใช้เวทย์ศักดิ์สิทธิ์เทียบเท่ากับเทวดา.
พวกเขาชอบปรากฎตัวอยู่ที่เกาหลีใต้.
แต่มันเป็นเวลาแปลก เป็นเพราะต้นไม้แห่งชีวิตและความตาย?
ถ้าเป็นแบบนั้นแสดงว่ามีความเป็นไปได้สูงที่นักบุญจะยังไม่ปรากฎตัว
‘มาร์ตินอาจแสดงตัวเพื่อเป็นอิสระจากแพนเดอโมเนี่ยม.’
แม้ว่ามาร์ตินจะมีขีดจำกัด แต่เขาก็สามารถมองเห็นอานาคตได้และทำหน้าที่ในการกำจัดเธอก่อนที่เธอจะเกิด มันเป็นไปไม่ได้ที่จะมองเห็นอนาคตได้ไกลขนาดนี้ แต่เขาสามารถหลีกเลี่ยงการไล่ล่าของผมได้
‘เขาไม่รู้ว่าฉันกำลังไล่ล่าเขา.’
ถ้าเขารู้เขาจะหยุดทุกอย่าง ไม่ได้หมายความว่าไม่มีข้อสงสัย แน่นอนความสามารถของมาร์ตินมีข้อจำกัด
เขาแค่ตรวจพบถึงความ ‘อันตราย’
ผมกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้สักครู่ ผมอยู่ตรงทางแยก ระหว่างจัดการลิซหรือออกไป.
‘ฉันต้องหาเป้าหมายก่อน.’
โพชั่นนั่นสามารถรับรู้ถึงความศักดิ์สิทธิ์ได้ แต่ผมไม่สามารถคาดเดาได้เมื่อมาร์ตินย้ายตำแหน่งของเขา
ถ้าผมยังไล่ล่าอยู่มันก็จะเป็นการต่อสู้ที่ลำบาก
แต่..มันจะดีกว่าถ้าเขามายังที่ๆผมอยู่
‘นี่ไม่ใช่ฐานหลัก ฉันจำเป็นต้องตรวจสอบและคาดเดาการเคลื่อนไหวของเขา ฉันจะจับมาร์ตินหลังจากที่พบนักบุญ.’
ผมส่ายหัวและออกไป
ในชีวิตก่อนมนุษย์อเวคคนหนึ่งได้ถูกเรียก‘นักบุญ’ เขาเกิดมาท่ามกลางอเวคมากมายและไม่มีใครรู้เงื่อนไขของมัน.พูดสั้นๆผมไม่รู้ว่าเธอจะเกิดขึ้นมาตอนไหน.
นักบุญนั้นแข็งแกร่งกว่าอเวค นักบุญได้ใช้ความสามารถศักดิ์สิทธิ์ของเขาเพื่อขับไล่สิ่งมีชีวิตและดีม่อน
แน่นอนว่ามันต้องมีคำถาม.
นับบุญที่ใช่พลังศักดิ์สิทธิ์นั้นไม่เกี่ยวข้องกับเทวดา?
ความจริงแล้วเทวดาได้เกิดขึ้นมาบนโลกนี้และได้เป็นพันธมิตรกับนักบุญดังนั้นมันก็ควรที่จะคิดแบบนั้นได้ อย่างไรก็ตามข้อสรุปก็ยังแตกต่างกัน.
ความเชื่อแตกต่างกันกับพระเจ้า.นักบุญนั้นจะอยู่แค่ที่โลกเท่านั้นในขณะที่สวรรค์มันก็เป็นสถานที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง. แต่...ไม่มีใครรู้ว่า ‘พระเจ้า’ ได้เข้ามาแทรกแซงหรือไม่.มันเป็นแค่การคาดเดา แต่คนที่มีอยู่ตั้งแต่เริ่มต้นพร้อมกับโลกได้เข้ามาแทรกแซงของพวกเขาเพื่อให้กำเนิดนักบุญ.
‘ฉันไม่รู้บางทีดีม่อนก็ไม่อาจจะรู้.’
ตอนเย็น ผมนั่งอยู่บนตึกที่สูงที่สุดในกรุงโซลและมองลงไป เพื่อให้แน่ใจว่านักบุญต้องกำเนิดจากที่ไหนสักแห่งมันต้องมีคนรวมตัวกันอยู่มาก.
ผมแตะไปที่กราม
‘ทั่วทั้งโลก’พระเจ้าได้ผนึกไว้ที่ดันเจี้ยน. บางที....การทำลายดันเจี้ยนและการกำเนิดของนักบุญอาจเกี่ยวข้องกัน.’
นักบุญเป็นผู้หญิงที่ถูกเรียกโดยพระเจ้า ไม่มีพระเจ้าบนโลกนี้เนื่องจากพวกเขาถูกผนึกไว้ในดันเจี้ยน.
แน่นอนว่าในชีวิตของผมก่อนหน้านี้ การปรากฎตัวของนักบุญก็มาหลังจากที่ดันเจี้ยนถูกทำลาย ผมอาจจะเป็นตัวเร่งการวิวัฒนาการของนักบุญ แน่นอนว่ามันจะต้องมีเงื่อนไขเฉพาะ
ผมเพียงทำได้แค่ตำหนิในเรื่องความต่างของเวลา
และ...มันต้องมีสัญญาณว่าเป็นนักบุญไม่จะ ‘อาวุธ’ หรือ ‘พลังศักดิ์สิทธิ’.
‘มาร์ตินกำลังวางแผนเพื่อจะเอานักบุญมาทำอะไร.’
ตอนแรกผมคิดว่าเขาเคลื่อนไหวภายใต้คำสั่งของแพนเดอนโมเนี่ยม แต่ดูจากเหตุการณ์นี้แล้วดูเหมือนว่ามาร์ตินจะเคลื่อนไหวด้วยตัวของเขาเอง.
ผมรู้ว่าเขากำลังเล็งเห็นความสำคัญของนักบุญ แต่ผมไม่รู้ว่าเขาต้องการจะทำไรกับเธอ เขากำลังวางแผนเชิดหุ่นจากด้านหลัง?
“ปะ-ป่า!มีป่าอยู่ที่ทิศเหนือ!”
"หมายความอะไร? ป่า?”
"สถานที่ที่เป็นศูนย์กลางนี้ได้กลางเป็นป่า!”
เกิดความโกลาหลอย่างฉับพลันในกลุ่มมนุษย์ มนุษย์ตะโกนและเอะอะ...ผมเบนสายตาไปทางด้านเหนืออย่างรวดเร็วและผมก็เห็นป่าขนาดใหญ่.
'อะไร?'
ผมไม่รู้สึกช่วยอะไรได้ แต่ก็อยากรู้อยากเห็น ต้นไม้แห่งชีวิตและความตายกำลังเติบโตอยู่ พวกเขาไม่มีอำนาจสร้างป่า ผมไม่เคยรู้สึกได้จากอิทธิพลภายนอก.
"พวกเราควรทำอะไรดี? ต้องรายงานไหม?”
"ถ้ามันเป็นเรื่องจริง ฉันคิดว่าเราต้องอยู่ห่างๆ...”
"ระวัง! มีผึ้งอยู่ทั่วทุกที่ นอกจากนี้ยังมีผึ้งบินไปรอบๆ จำนวนของมันก็ไม่ได้เป็นเรื่องตลก.”
ผมผยักหน้าหลังจากได้ยินคำพูดของพวกเขา.
ถ้ามีผึ้งอยู่ในป่าแล้วหล่ะก็ ผมรู้ได้เลยว่าใครเป็นคนทำ.
‘ยิฮิ.’
ยิฮิ มีความหลงใหลกับสวนและผึ้ง. มีความเป็นไปได้ 99.9% ที่ยิฮิเป็นผู้ลงกระทำ.
คำถามคือเธอสร้างป่นอกดันเจี้ยน.
‘เป็นไปได้ไหมที่จะตั้งค่าภูมิประเทศอื่นๆนอกจากดันเจี้ยน?’
ตรงนี้ไม่ชัดเจนนัก มันไม่ใหญ่พอที่จะเรียกว่าต้นไม้โลก แต่ผมไม่ได้คาดหวัง
‘ใช่...ฉัรควรใช่เรื่องพวกนี้เป็นสัญญาณ.’
ความคิดก็โผล่มา.
การกระทำของยิฮิออาจทำพิษ แต่มันก็เป็นประโยชน์ มันเป็นเพียงแค่ป่า แต่ผมตัดสันใจที่จะใช้มันเป็นสัญญาณ.
มันเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องอย่างฉับพลันของมาร์ติน เขาไม่สามารถอ่านการกระทำของยิฮิได้.
ดังนั้น...จะเกิดอะไรขึ้นถ้ามีอาวุธดีๆเกิดขึ้นในป่า?
บางทีมาร์ตินอาจจะคิดว่าเป็น‘อาวุธระดับยูนิค’ ที่เกิดในป่า มีหลายอย่างคลุมเครือมากเกี่ยวกับการกระทำของมนุษย์.
มาร์ตินจะส่งสิ่งมีชีวิตเข้าไปตรวจสอบทันที บางทีผมอาจจะพบตำแหน่งของมาร์ตินได้.
'ฉันควรจะจัดการให้มันเงียบที่สุดเท่าที่เป็นไปได้.’
ผมยิ้มด้วยความพอใจ
อเวคได้เริ่มตั้งทีมสำรวจป่าขึ้นจำนวน12คน ภารกิจของเขาคือกำหนดว่าป่ามีความเสี่ยงหรือไม่.
"มันรู้สึกหนาวๆ.”
เอ็ดเวิร์ดพึมพำ
แม้ว่ามันจะเป็นช่วงบ่ายที่สดใส แต่มันก็มืดภายในป่า ต้นไม้ที่สูงชันทำให้มีแสงแดดส่องลงมาได้ไม่มากนัก.
"เวรเอ้ย ทำไมอยู่ป่าถึงเกิดขึ้นมาได้?”
ยองวูถ่มน้ำลายออกไปด้านข้างด้วยความเหนื่อล้า.
การเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องของสิ่งที่จินตนาการไม่ได้เกิดขึ้นกับโลกอย่างรวดเร็วใบหน้าของยองวูเต็มไปด้วยความทุกข์และความเหนื่อยล้า เขายังต้องการปรับตัวสักพักเพื่อให้เข้ากับบรรยากาศที่เลวร้ายเขาต้องการนั่งพักเล็กน้อย.
"นั่นเป็นเหตุผลที่เราต้องตรวจสอบ หัวหน้ากิลด์เราไม่ได้มาเพื่อปิกนิกนะ?”
แจฮีหน้าเข้ม เธอไม่รู้ว่ายองวูทำยังไงถึงได้เป็นหัวหน้ากิลด์ แต่นี้เป็นชะตากรรมของเขาในฐานะหัวหน้ากิลด์
"ไม่มีแม้แต่การให้กำลังใจ...ได้โปรดให้เหตุการณ์นี้รายเรียบทีเถอะ ฉันป่วยที่จะสู้.”
"จะมีหัวหน้ากิลด์ที่ไหนพูดแบบนี้ไหมเนี่ย?”
“มันจะตายแล้วเนี่ย คุณไม่รู้ว่าต้องทำอะไร.”
ยองวูพึมพำ ความรู้สึกของเขาค่อนข้างมาก.
สู่สวรรค์แข็งแกร่งกว่ากิลด์อื่นๆ และด้วยเหตุนี้สมาชิกของกิลด์ถึงสามารถเติบโตได้ เขาต้องดูการกิจกรรมทั้งหมด.
กิลด์อื่นๆก็อยู่รอบๆตัวเขา แต่เขาไม่รู้ว่าพวกเขาชอบแบบนี้หรือไม่.
“กิลด์มาสเตอร์ คุณเป็นคนไม่ได้เรื่อง?”
“อะไร? เราไม่ได้มาที่นี่เพื่อเล่น ค่อยๆสำรวจมัน.”
ยังคงเป็นเพราะหัวหน้ากิลด์ไม่ได้ตระหนักถึง อึนเฮหัวเราะไปที่ยองวูและแจฮี.
“ทั้งสองดูเข้ากันดีนะ.”
"ไม่ต้องสงสัยเลย?”
เอ็ดเวิร์ดเห็นด้วยกับอึนเฮ
"เธอเป็นบ้าเรื่องอะไร? หยุดพูดเรื่องร้ายๆ.”
"อึนเฮ เธอต้องการโดนเย็บปากของเธอไหม?”
มีปฏิกิริยาเกิดขึ้นทันที แจฮีและยองวูมองมาที่พวกเขาด้วยความโกรธ
อึนเฮหลบหน้าเล็กน้อยและพึมพำด้วยเสียงน้อยๆ.
"ไปด้วยกันมันก็ดี...”
พวกเขาไม่สนใจเสียงพึมพำและกลับมามุ่งหน้าสำรวจ มันนานกว่าหนึ่งชั่วโมง แต่พวกเขาไม่พบอะไรเลย ที่ดีที่สุดพวกเขาเพียงแค่มองเห็นราชาผึ้งกับฝูงผึ้ง
ครั้งนึงของความตรึงเครีดได้รับการผ่อนคลาย ไม่มีภัยคุกคามที่ชัดเจน แต่มันค่อนค้างเป็นภัยคุกคามกับมนุษย์เพราะมันมีผลแต่ระบบนิเวศนี้.
หลังจากนั้นผ่านไป30นาที
"หยุด."
อึนเฮสั่งหยุดทุกคนในปาร์ตี้ คนที่อยู่ข้างหลังรู้สึกถึงความกระวนกระวาย
"เกิดอะไรขึ้น?"
ยองวูถามอึนเฮอย่างระมัดระวัง
"มีบางอย่างข้างหน้าเรา รู้สึกอันตรายมาก.”
"พวกเขาไม่ได้สังเกตเรา เราค่อนข้างได้เปรียบ.”
เอ็ดเวิร์ดเสริม.
ซวบ.
บรรยากาศกลายเป็นตึงเครียดเมื่อเอาอาวุธออกมา มันรู้สึกอันตราย แต่พวกเขาก็จะสู้ หลังจากที่พวกเขาเข้าห้องฝึนฝนแล้วเอ็ดเวิร์ดสามารถที่จะกลายเป็นนักรบที่แข็งแกร่งได้.
"จะดีดว่านี้ถ้าเอ็ดเวิร์ดเข้าไปตรวจสอบ ส่วนที่เหลือพวกคุณรอที่นี่ อย่างลืมบอกทีมอื่นๆทางวิทยุ.”
อึนเฮก้มตัวลง
มีความเสี่ยงในการสำรวจป่า การเคลื่อนไหวแบบนี้ ทำให้พวกเขาสามารถตัดสินใจได้อย่างถูกต้องมากยิ่งขึ้น
“เข้าใจแล้ว.”
ยองวูกิดริมฝีปากเล็กน้อย
อเวคคนอื่นก็แข้งแกร่ง แต่เอ็ดเวิร์ดและอึนเฮเป็นสัญลักษณ์ของพวกเขา มันเป็นทางเลือกที่เหมาะสมที่จะทำการสนับสนุนคนที่แข็งแกร่งจากทางเบื้องหลัง.
อึนเฮและเอ็ดเวิร์ดซ่อนร่างกายของพวกเขาอย่างรวดเร็ว พวกเขาใช้การเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วและหายไปจากสายตาทันที
"นั่นมัน...”
ยองวูมองไปรอบๆและถอนหายใจก่อนดึงวิทยุออกมา
เขาต้องการให้ผู้คนหลีกเลี่ยงการกระตุ้นบริเวณนี้.
3นาทีต่อมา.
มันไม่ได้เป็นช่วงเวลาที่นานนัก.
เคร้ง!
ยองวูและกลุ่มของเขาก็ได้ยินเสียงระเบิด.
ตู้มมมม!
พื้นสุ่นและต้นไม้แกว่งไปมา
"...พวกเขาไม่ล้มเหลว?”
เขาไม่อยากต่อสู้จริงๆ
แต่ดูเหมือนตอนนี้จะต้องเป็นสถานการณ์ที่จะต้องต่อสู้อีกแล้ว
"เตรียมต่อสู้ อึนเฮและเอ็ดเวิร์ดจะช่วยเรา.”
สมาชิกที่เหลืออีก10คนรวมยองวูกลืนน้ำลาย.
มีความยาวของคลื่นพลังเวทย์มนตร์ส่งออกมา อเวคไม่อาจที่จะไม่รู้ได้
ศัตรูที่โผล่มาใหม่นี้ค่อนข้างแข็งแกร่ง
แต่กระนั้นพวกเขาก็ไม่สามารถที่จะรอดมือของอึนเฮและเอ็ดเวิร์ด.
อเวคทั้ง10ได้เริ่มเคลื่อนไหวอย่างว่องไว
อย่างไรก็ตาม...พวกเขาต้องหยุดหลังจากเดินเข้าไปได้ไม่กี่ก้าว
“หลบไป!”
ซวบ!
คว้าง!
หอกแสงยิ่งผ่านคิ้วของยองวู
มันกระทบพื้นที่และทำให้เกิดการระเบิดครั้งใหญ่และแสงก็กระจายออกไปจากทุกที่.
เขาหลับตาลงและเมื่อเขาเปิดตามองอีกครั้งก็เห็นเอ็ดเวิร์ดและอึนเฮวิ่งอยู่.
ตามมาด้วยเทวดาเป็นจำนวนมาก.
หนึ่งในนั้นให้ความรู้สึกแปลกๆอย่างแท้จริง
เทวดาตัวน้อยๆ เทวดาที่มี4ปีกกำลังไล่จับเทวดาที่หนีออกไปจากอ้อมอกอย่างระมัดระวัง.
“เทวดา? ทำไมเทวดา...?”
"อย่างยืนอยู่เฉยๆ!”
อึนเฮวิ่งผ่านยองวูในขณะที่เขากำลังพึมพำ.
“หัวกิลด์!”
"ขะ-เข้าใจแล้ว ฉันเข้าใจแล้ว!”
ยองวูหันหลังกลับหลังจากที่อึนเฮสั่งให้วิ่ง
“ล่าถอย! วิ่งให้เร็วที่สุด!”
