ตอนที่แล้วChapter 177: Those who Protect (1)
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปChapter 179: Saintess (1)

Chapter 178: Those who Protect (2)


Chapter 178: Those who Protect (2)

พลเมืองสั่นสะท้านด้วยความกลัว คนที่ซ่อนตัวอยู่ในธนาคารได้ยินเสียงสิ่งมีชีวิตที่กำลังมาจากทางเหนือ

เคร้ง! เคร้ง!

ในไม่ช้าที่นี่จะมีการต่อสู้.

มีการระเบิดและเสียงกรีดร้องที่ทำให้ดูเหมือนกับว่าโลกจะจบลง.

"โอ้..ลอร์ด.”

ผู้คนหลับตาลงอธิษฐานต่อพระเจ้า.

แต่ความหวังมันก็เหมือนกับความทรมาณ การระเบิดและการกรีดร้องของอเวคค่อยๆหายไป.

พูดอีกอย่าง....นั่นหมายความว่าการพ่ายแพ้กำลังจะมาถึง.

พลเรือนเป็นเหยื่อที่อ่อนแอของสิ่งมีชีวิต มนุษย์นับแสนจะตายก่อนที่ความช่วยเหลือจะมาถึง พวกเขาจะถูกฆ่าโดยสิ่งมีชีวิต เด็กและคนชราจะไปก่อนคนอื่นๆ.

ความวิตกกังวลของประชาชนเพิ่มสูงขึ้น

โฮกกกก!

ขณะเดียวกัน.

ด้านนอกก็มืดหม่น...

จากนั้นแสงสว่างจ้าจากฟ้าก็ปรากฎ.

ประตูเปิดกว้างและทันใดนั้นก็มีมนุษย์สองคนตกลงมาจากฟ้า.

กิลด์สู่สวรรค์และแดมบิที่ปกป้องด้านทิศตะวันตกได้เข้ามายังศูนย์กลาง พวกเขาได้ยินเสียงระเบิดมาจากระยะไกล แต่ก็เงียบลงเมื่อเดินเข้ามาใกล้

มันจบลงแล้ว?

ถ้าเป็นแบบนั้นแสดงว่าอเวคกว่า200คนจบสิ้นลงแล้ว พวกเขาไม่สามารถหยุดยั้งสิ่งมีชีวิตทั้งหมด.

“เรามาช้าไป?”

“เวรเอ้ย.เพิ่มความเร็วอีกนิด มันจะต้องเหลือคนรอดมั่งสักคนนะแหละ”

ยองวูหัวเราะเล็กน้อย แต่เดิมเขามีความมั่นใจในตนเองเป็นอย่างมาก แต่มันก็เปลี่ยนไปในเวลาหลายปีที่ผ่านมา เขาหวังอย่างจริงใจเพื่อความปลอดภัยจากชาวบ้านและเดินอย่างรวดเร็ว.

ยองวูและสมาชิกกิลด์อื่นๆต่างก็พูดไม่ออกเมื่อมาถึงส่วนกลาง.

ก่อนอื่นเลยมันมีซากศพของสิ่งมีชีวิตอยู่กลื่อนกลาดไปทั่ว ยังมีแม้กระทั่งอเวคที่ตายไป แต่จำนวนของสิ่งมีชีวิตก็สูงกว่าเป็นอย่างมาก.

เขาไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

เขาคิดว่าพวกเขามาสายเกิดไป ปกติแล้วสิ่งมีชีวิตเหล่านี้ไม่สามารถหยุดยั้งได้ เขามีความหวัง แต่มันไม่ใช่เรื่องง่าย.

“ฉันคิมยองวูจากกิลด์สู่สวรรค์ ส่วนกลางโปรดตอบด้วย.”

-......

เขาพยายามฟังเสียงจากวิทยุ แต่มันก็เงียบ.

เอลินจ้องมองบาดแผลจากสิ่งมีชีวิตเหล่านั้น

"สิ่งมีชีวิตส่วนใหญ่ถูกฆ่าโดยคนแค่สองคน ใคร...?”

บากแผลที่ถูกแทงมีสองประเภทใหญ่ๆนั่นหมายความว่ามีคนสองคนในการจัดการสิ่งมีชีวิต

ยองวูเปิดปาก.

"สถานที่ผู้คนรวมกันอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ เราจะรู้เมื่อไปถึงที่นั่น.”

พวกเขามุ่งหน้าไปยังที่พักของประชาชน

มีบรรยากาศหนักอึ้ง

ยองวูและเอลินรีบเดินอย่างว่องไว

มีศพน้องลงในขณะที่เขาเข้าใกล้ที่พักประชาชน.มันดูเหมือนกับว่าสิ่งมีชีวิตถูกฆ่าหลังจากที่พยายามที่จะวิ่งหนี.

พวกมันวิ่งหนีจากอะไร?

นั่นไม่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ สิ่งมีชีวิตมีสัญชาตญาณที่จะรู้สึกถึงฝ่ายตรงข้ามที่แข็งแกร่งกว่าและพยายามที่จะหนี แต่...มันเป็นสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำเท่านั้น สิ่งมีชีวิตระดับกลางและสูงจะไม่ถอย ที่มันเกิดขึ้นแบบนี้แสดงว่าความแข็งแกร่งแตกต่างกันอย่างมาก

ตัวอย่างเช่นผู้ช่วยชีวิต.ตอนแรกพวกมันเข้าใจผิดคิดว่าเขาเป็นเหยื่อ.แต่ในที่สุดพวกมันก็วิ่งหนี แต่ยังคงมีจำนวนมากที่ถูกฆ่าระหว่างนั้นผู้คนรอบๆเรียกเขาว่า ‘ผู้ช่วยชีวิต’

และ...มีสิ่งมีชีวิตขั้นกลางอยู่ท่ามกลางซากศพ และบางตัวก็ยังเป็นถึงสิ่งมีชีวิตขั้นสูง.

‘มีคนแข็งแกร่งขนาดนี้ในหมู่มนุษย์ด้วยหรอ?’

มันไม่ใช่ผู้ช่วยชีวิต.การต่อสู้ของเขาตรงไปตรงมาและเฉียบขาด.มีความรุนแรงแต่ก็ ‘เยือกเย็น’.

ในทางกลับกันสองคนนี้ไม่ได้แสดงแบบดังกล่าว ดูเหมือนว่าจะมีการต่อสู้เล็กน้อย ถึงกระนั้นก็มีความเห็นได้ชัดถึงความแข็งแกร่ง.

ยองวูเข้าไปที่ศูนย์พักพิง.

ปรากฎว่ามีการชุมนุนเล็กน้อยเบื้องหน้าเขา

“เอ๋...? หัวหน้ากิลด์.”

ในศูนย์กลางมีสองคนที่คุ้นเคย.

ยุนอึนเอย์และเอ็ดเวิร์ด!

อึนเฮมองมาที่ยองวูและหัวเราอย่างอึดอัด

ทั้งสองคนได้ทิ่งจดหมายไว้ว่า ‘เราจะไปฝึกฝน’ แล้วก็ผ่านมาประมาณสองสัปดาห์แล้ว.

"มันเป็นโชคดีที่คุณกลับมาตอนนี้.”

ยองวูถอนหายใจะและผ่อนคลาย ความปลอดภัยของประชาชนเป็นปัญหาใหญ่ดังนั้นภาระบนไหล่ของเขาจึงหนักมา โชคดีที่ทั้งสองหยุดสิ่งมีชีวิตได้โดยไม่เกิดความเสียหายมากนัก.

หลายคนสงสัยเกี่ยวกับการเดินทางของเขา ยองวูลากพวกเขาไปที่มุม.

"อย่างไรก็ตาม คุณได้รับอะไรมาบ้าง?”

"ฉันบอกคุณไปแล้วนิว่าจะไปฝึนฝน มันก็เพียงสองอาทิตย์เท่านั้นที่ฉันได้ทิ่งจดหมายไว้?”

อึนเฮย์ตอบอย่างเบื่อหน่าย ยองวูขยิบตาและพยักหน้า

“เพียงสองอาทิตย์? มองออกไปข้างนอกนั่น! ในระหว่างนั้นมันเป็นเรื่องยากมาก!”

พวกเขาแทบจะไม่ได้นอนในช่วงสามวันที่ผ่านมา ตอนกลางคืนก็ไม่ได้หลับเลย เอ็ดเวิร์ดไม่ค่อยเป็นประโยชน์ แต่อึนเฮต่างออกไป.

เขารู้สึกเบื่อและเจ็บปวดแต่อึนเฮก็ไม่ได้สะทกสะท้าน

เธอพูดด้วยเสียงอายๆว่า

"แนวคิดของเราต่างกันมากเรื่องเวลา...”

"นูน่า เราแข็.แกร่งขึ้น ไม่ต้องเสียใจ."

การปรากฎตัวของเอ็ดเวิร์ดไม่ได้เปลี่ยนแปลง แต่ดูเหมือนเขาจะมีสติมากขึ้น เอ็ดเวิร์ดตบที่หน้าอกของตนเองเพื่อปลอบใจอึนเฮ เพื่อที่จะตรวจสอบว่ามันไม่ใช่ความฝันยองวูถามขึ้นอีกครั้ง

“เกิดอะไรขึ้น? คุณไปไหนมา?”

"เราไปที่ห้องฝึกฝน ชายที่ถูกเรียกว่า‘ผู้ช่วยชีวิต’...เขาต้องการให้เราแข็งแกร่งขึ้น.”

“อะไรนะ?”

เขาตะโกนเสียงดัง.

เอ็ดเวิร์ดก็เงียบ มันดูเหมือนจะไม่ได้เป็นเรื่องโกหก.

คำพูดของเธอต่อมาน่าตกใจกว่ามาก.

"ฉันเองก็ไม่สามารถที่จะเชื่อได้...เราฝึกอยู่ที่นั้นนานกว่า1,000วัน เราไม่สามารถออกไปได้จนกว่าจะเครียร์ห้องฝึกฝน...ฉันหมดหวัง.”

"1,000 วัน? นั่นมัน...”

"มันยังไม่พอที่จะอธิบายอีกหรอว่าทั้งเอ็ดเวิร์ดและฉันสามารถจัดารสิ่งมีชีวิตได้มากมาย?”

ยองวูหลับตาลง เขาไม่สามารถคิดอะไรได้เกี่ยวกับเรื่องนี้

อย่างไรก็ตามสถานการณ์ดังดังกล่าวก็เป็นความจริงที่อึนเฮทำได้ แม้ว่าทั้งสองคนจะแข็งแกร่ง แต่มันก็มีขีดจำกัด.

ตอนนี้พวกเขาได้ทำลายขีดจำกัดที่เกิดจากห้องฝันฝนแล้ว

"ผู้คนจะไม่เชื่อเรื่องเหล่านี้ เราต้องแก้ไขเรื่องใหม่ วู้ว ~”

ทุกคนในเกาหลีใต้จดจ่ออยู่กับคนทั้งสองคน.

อึนเฮถามด้วยความรู้สึกสับสน.

"เราไม่สามารถพูดอะไรได้เลยหรอ?”

"ใช่ เรื่องที่ไม่สมเหตุสมผลก็คือมันเกี่ยวข้องกันกับผู้ช่วยชีวิต จะต้องมีการแต่งเรื่องเล็กน้อย นอกจากรี้มันต้องเป็นเรื่องง่าย แม่ง ไฟที่ส่องสว่างได้ส่องมาจากพวกคุณหลังจากที่คุณได้รับการยอมรับจากผู้ช่วยชีวิต ฉันเกลียดเรื่องแบบนี้.”

ยองวูไม่ชอบผู้ช่วยชีวิต อึนเฮไม่ได้เถียงเรื่องนี้ ความเชื่อของทุกคนต่างออกไป.

"ดี, คุณดูเหมือนจะจัดการเรื่องต่างๆได้ ฉันขอพักสักหน่อยได้ไหม? ฉันต้องการนอนเป็นเวลานานเลย...”

“ใช่ ฉันต้องการพักผ่อนวันนี้และเริ่มงานพรุ่งนี้.”

เอ็ดเวิร์ดขัดจังหวะ

"โปรดให้ฉันนอนข้างๆนูน่าด้วย.”

“คุณจะบ้าหรือป่าว? เธอเป็นผู้ชายและนั่นก็ผู้หญิง! พวกเธอต้องแยกห้องต่างหากออกจากกัน แม้ว่าจะไม่มีที่ว่างแล้วฉันก็จะทำให้มันมี.”

ปึก!

ยองวูหันไปรอบๆ.เขาได้ยินสถานการณ์ดังกล่าวแล้วตอนนี้เขาจำเป็นต้องปรับตัว จากนั้นยองวูก็หยุดและพูดกับอึนเฮ

"งั้นตอนนี้คุณก็อายุเท่าไร? คุณแก่กว่าผม?”

"หุบปาก!”

7วันหลังจากนั้น.

การโจมตีของสิ่งมีชีวิตก็หยุดลง

ผู้คนโห่ร้อง สู่สวรรค์ได้สร้างผลงานใหญ่ที่สุดและชื่อของพวกเขาก็ถูกประกาศออกมาอย่างกว้างขวาง.

อึนเอย์และเอ็กเวิร์ดได้กลายเป็นดาวเด่น แม้ว่าพวกเขาจะไม่รู้จักกันอย่างกว้างขวาง แต่เขาก็เปรียบเหมือนกับคนดังในเกาหลีใต้.

ที่แข็งแกร่งที่สุดของกลุ่มอเวค ทั้งสองตามล่าสิ่งมีชีวิตชั้นสูงเพียงอย่างเดียวดังนั้นอเวคจึงติดตามพวกเขา.

ทุกคนรู้สึกโล่งใจและเริ่มสร้างที่พักกันใหม่

อย่างไรก็ตาม...ความสิ้นหวังของเขากับการโจมตีทางอากาศครั้งใหญ่ก็เกิดขึ้น.

 

"ดยุค มาร์ติน...”

ผมพึมพำอย่างเงียบๆขณะที่ผมมองเข้าไปในลูกบอลคริสตัล

ผมเฝ้ามองดูเลือดและเสียงกรีดร้องจากการโจมตีทางอากาศครั้งใหญ่

ผมได้ยินข่าวจากรอย,โรสและคริสปี้ จึงได้ทำการสืบสาวราวเรื่องขึ้นมา

เป็นผลให้ผมสามารถยืนยันได้ว่ามีใครบางคนอยู่เบื้องหลังสิ่งมีชีวิตเหล่านี้

ดยุคมาร์ติน! ผมคุ้นเคยกับเขา

‘แพนเดอโมเนี่ยม เขากัดไม่ปล่อยจนกว่าจะจบ.’

เขาเป็นหนึ่งในดีม่อนที่อยู่ใต้ธงของแพนเดอโมเนี่ยม

อาจจะมีการแทรกแซงจากแพนเดอโมเนี่ยมไม่งั้น มาร์ตินคงไม่มาเกาหลีใต้โดยไม่ได้รับอณุญาติ

ทำไมเขาโจมตีเกาหลีใต้แทนที่จะเป็นดันเจี้ยน?

ต้นไม้แห่งความตายและชีวิต มันไม่น่าที่เขาจะไม่ได้สังเกต อย่างไรก็ตามเขาได้โจมตีอย่างเป็นระบบล่วงหน้า.

‘แก้แค้น?’

กิรินและชาวเกาหลีใต้ได้บุกเขาไปในดันเจี้ยนที่ว่างเปล่าของกลุ่มแพนเดอโมเนี่ยม แพนเดอโมเนี่ยมน่าจะโกรธมาก ในกลุ่มแกร์นดยุค แพนเดอโมเนี่ยมรังเกียจมนุษย์เป็นอย่างมาก.

มันเพียงพอที่จะคิดได้ว่าเขาต้องการตอบโต้.

อย่างไรก็ตามเขารู้ว่าดันเจี้ยนของผมอยู่ที่นี่ แต่เขาไม่รู้ว่าผมมีความสัมพันธ์กับมนุษย์...

การตัดสินใจของผมตอนนี้สำคัญมาก.

มันเป็นข้อแก้ตัวที่จะฆ่าดีม่อน. มันเป็นข้ออ้าง‘กำจัด’ เขา.

อย่าไรก็ตามมนุษย์ไม่สามารถหยุดดยุคมาร์ตินได้ อึนเฮและเอ็ดเวิร์ดก็มีพัฒนาการเป็นที่น่าพอใจ แต่กับดยุคมันก็อีกเรื่องนึง.

‘มันใช่การโหมบุกเต็มตัว เขาแค่ส่งออกไปด้วยความรู้สึก.’

ผมแตะไปที่กรามขณะที่มองอย่างละเอียดไปที่คริสตัลบอล

อเวคกำลังหยุดการโจมตีของสิ่งมีชีวิต.

มันเป็นการปักหลักสู้กันอย่างต่อเนื่อง.

‘มันเป็นไปได้ที่จะผลักดันเขากลับไป อย่างไรก็ตามมันดูเหมือนว่าเขาจะไม่โจมตีแค่นี้ บางที..เขากำลังมองหาบางอย่าง?’

ถ้ามันเป็นการแก้แค้นเขาจะทำการโจมตีทันที หลังจากที่รับรู้ความสามารถของมนุษย์เขาจะโหมหนักอย่างกับพายุ นั่นเป็นหลังการดำเนินงานของแพนเดอโมเนี่ยม.

นั่นหมายความว่ามันมีเหตุผลอื่น

ต้นไม้แห่งชีวิตและความตาย มันคงยังไม่ถึงเวลาที่เหมาะสม

‘ฉันต้องมองหามัน.’

ผมอยากรู้เรื่องนี้อย่างจริงจัง

ผมไม่สามารถคาดเดาได้ ดังนั้นผมต้องคิดอย่างเจาะจง

“ยิฮิ.เตรียมกริฟฟิน,ยักษ์ทดสอบและไฮดร้า ผมจะออกไปข้างนอก”

“ยิฮิฮิฮิ มาสเตอร์ ยิฮิออกไปด้วยได้ไหม?”

“...เธอ?”

ตาของผมหดลง

มันเป็นความจริงที่ว่าแฟร์รี่ไม่สามารถออกจากดันเจี้ยนได้

ผมไม่เคยได้ยินอะไรที่ขัดแย้งกับตรงนี้

ยิฮิเห็นการแสดงออกของผมและเธอก็อธิบาย

"ปกติยิฮิไม่สามารถทำได้ แต่ตอนี้ยิฮิทำได้แล้ว ยิฮิต้องการเห็นโลกภายนอก!”

ผมคิดเดี่ยวกับมันสักครู่

จะเกิดอะไรขึ้นถ้ายิฮิออกไปข้างนอก?

"เธอต้องไม่ทำอะไรนอกเหนือจากที่ผมบอก.”

“ยิฮิฮิฮิ. แน่อนอ ฉันเชื่อฟังมาสเตอร์เสมอ.”

เชื่อฟัง?

แม้ว่าผมจะสงสัยแต่เธอก็หนักแน่น

ดวงตาของเธอกำลังเต็มไปด้วยความปราถนาที่จะออกไปข้างนอก

อย่างไรก็ตามผมต้องเคลื่อนย้ายสิ่งมีชีวิตชั้นสูง

“เตรียมตัว.”

“ค่ะ ~ ยิฮิฮิฮิ!”

ยิฮิ เต้นด้วยความยินดี

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด