Chapter 178: Those who Protect (2)
Chapter 178: Those who Protect (2)
พลเมืองสั่นสะท้านด้วยความกลัว คนที่ซ่อนตัวอยู่ในธนาคารได้ยินเสียงสิ่งมีชีวิตที่กำลังมาจากทางเหนือ
เคร้ง! เคร้ง!
ในไม่ช้าที่นี่จะมีการต่อสู้.
มีการระเบิดและเสียงกรีดร้องที่ทำให้ดูเหมือนกับว่าโลกจะจบลง.
"โอ้..ลอร์ด.”
ผู้คนหลับตาลงอธิษฐานต่อพระเจ้า.
แต่ความหวังมันก็เหมือนกับความทรมาณ การระเบิดและการกรีดร้องของอเวคค่อยๆหายไป.
พูดอีกอย่าง....นั่นหมายความว่าการพ่ายแพ้กำลังจะมาถึง.
พลเรือนเป็นเหยื่อที่อ่อนแอของสิ่งมีชีวิต มนุษย์นับแสนจะตายก่อนที่ความช่วยเหลือจะมาถึง พวกเขาจะถูกฆ่าโดยสิ่งมีชีวิต เด็กและคนชราจะไปก่อนคนอื่นๆ.
ความวิตกกังวลของประชาชนเพิ่มสูงขึ้น
โฮกกกก!
ขณะเดียวกัน.
ด้านนอกก็มืดหม่น...
จากนั้นแสงสว่างจ้าจากฟ้าก็ปรากฎ.
ประตูเปิดกว้างและทันใดนั้นก็มีมนุษย์สองคนตกลงมาจากฟ้า.
กิลด์สู่สวรรค์และแดมบิที่ปกป้องด้านทิศตะวันตกได้เข้ามายังศูนย์กลาง พวกเขาได้ยินเสียงระเบิดมาจากระยะไกล แต่ก็เงียบลงเมื่อเดินเข้ามาใกล้
มันจบลงแล้ว?
ถ้าเป็นแบบนั้นแสดงว่าอเวคกว่า200คนจบสิ้นลงแล้ว พวกเขาไม่สามารถหยุดยั้งสิ่งมีชีวิตทั้งหมด.
“เรามาช้าไป?”
“เวรเอ้ย.เพิ่มความเร็วอีกนิด มันจะต้องเหลือคนรอดมั่งสักคนนะแหละ”
ยองวูหัวเราะเล็กน้อย แต่เดิมเขามีความมั่นใจในตนเองเป็นอย่างมาก แต่มันก็เปลี่ยนไปในเวลาหลายปีที่ผ่านมา เขาหวังอย่างจริงใจเพื่อความปลอดภัยจากชาวบ้านและเดินอย่างรวดเร็ว.
ยองวูและสมาชิกกิลด์อื่นๆต่างก็พูดไม่ออกเมื่อมาถึงส่วนกลาง.
ก่อนอื่นเลยมันมีซากศพของสิ่งมีชีวิตอยู่กลื่อนกลาดไปทั่ว ยังมีแม้กระทั่งอเวคที่ตายไป แต่จำนวนของสิ่งมีชีวิตก็สูงกว่าเป็นอย่างมาก.
เขาไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น
เขาคิดว่าพวกเขามาสายเกิดไป ปกติแล้วสิ่งมีชีวิตเหล่านี้ไม่สามารถหยุดยั้งได้ เขามีความหวัง แต่มันไม่ใช่เรื่องง่าย.
“ฉันคิมยองวูจากกิลด์สู่สวรรค์ ส่วนกลางโปรดตอบด้วย.”
-......
เขาพยายามฟังเสียงจากวิทยุ แต่มันก็เงียบ.
เอลินจ้องมองบาดแผลจากสิ่งมีชีวิตเหล่านั้น
"สิ่งมีชีวิตส่วนใหญ่ถูกฆ่าโดยคนแค่สองคน ใคร...?”
บากแผลที่ถูกแทงมีสองประเภทใหญ่ๆนั่นหมายความว่ามีคนสองคนในการจัดการสิ่งมีชีวิต
ยองวูเปิดปาก.
"สถานที่ผู้คนรวมกันอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ เราจะรู้เมื่อไปถึงที่นั่น.”
พวกเขามุ่งหน้าไปยังที่พักของประชาชน
มีบรรยากาศหนักอึ้ง
ยองวูและเอลินรีบเดินอย่างว่องไว
มีศพน้องลงในขณะที่เขาเข้าใกล้ที่พักประชาชน.มันดูเหมือนกับว่าสิ่งมีชีวิตถูกฆ่าหลังจากที่พยายามที่จะวิ่งหนี.
พวกมันวิ่งหนีจากอะไร?
นั่นไม่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ สิ่งมีชีวิตมีสัญชาตญาณที่จะรู้สึกถึงฝ่ายตรงข้ามที่แข็งแกร่งกว่าและพยายามที่จะหนี แต่...มันเป็นสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำเท่านั้น สิ่งมีชีวิตระดับกลางและสูงจะไม่ถอย ที่มันเกิดขึ้นแบบนี้แสดงว่าความแข็งแกร่งแตกต่างกันอย่างมาก
ตัวอย่างเช่นผู้ช่วยชีวิต.ตอนแรกพวกมันเข้าใจผิดคิดว่าเขาเป็นเหยื่อ.แต่ในที่สุดพวกมันก็วิ่งหนี แต่ยังคงมีจำนวนมากที่ถูกฆ่าระหว่างนั้นผู้คนรอบๆเรียกเขาว่า ‘ผู้ช่วยชีวิต’
และ...มีสิ่งมีชีวิตขั้นกลางอยู่ท่ามกลางซากศพ และบางตัวก็ยังเป็นถึงสิ่งมีชีวิตขั้นสูง.
‘มีคนแข็งแกร่งขนาดนี้ในหมู่มนุษย์ด้วยหรอ?’
มันไม่ใช่ผู้ช่วยชีวิต.การต่อสู้ของเขาตรงไปตรงมาและเฉียบขาด.มีความรุนแรงแต่ก็ ‘เยือกเย็น’.
ในทางกลับกันสองคนนี้ไม่ได้แสดงแบบดังกล่าว ดูเหมือนว่าจะมีการต่อสู้เล็กน้อย ถึงกระนั้นก็มีความเห็นได้ชัดถึงความแข็งแกร่ง.
ยองวูเข้าไปที่ศูนย์พักพิง.
ปรากฎว่ามีการชุมนุนเล็กน้อยเบื้องหน้าเขา
“เอ๋...? หัวหน้ากิลด์.”
ในศูนย์กลางมีสองคนที่คุ้นเคย.
ยุนอึนเอย์และเอ็ดเวิร์ด!
อึนเฮมองมาที่ยองวูและหัวเราอย่างอึดอัด
ทั้งสองคนได้ทิ่งจดหมายไว้ว่า ‘เราจะไปฝึกฝน’ แล้วก็ผ่านมาประมาณสองสัปดาห์แล้ว.
"มันเป็นโชคดีที่คุณกลับมาตอนนี้.”
ยองวูถอนหายใจะและผ่อนคลาย ความปลอดภัยของประชาชนเป็นปัญหาใหญ่ดังนั้นภาระบนไหล่ของเขาจึงหนักมา โชคดีที่ทั้งสองหยุดสิ่งมีชีวิตได้โดยไม่เกิดความเสียหายมากนัก.
หลายคนสงสัยเกี่ยวกับการเดินทางของเขา ยองวูลากพวกเขาไปที่มุม.
"อย่างไรก็ตาม คุณได้รับอะไรมาบ้าง?”
"ฉันบอกคุณไปแล้วนิว่าจะไปฝึนฝน มันก็เพียงสองอาทิตย์เท่านั้นที่ฉันได้ทิ่งจดหมายไว้?”
อึนเฮย์ตอบอย่างเบื่อหน่าย ยองวูขยิบตาและพยักหน้า
“เพียงสองอาทิตย์? มองออกไปข้างนอกนั่น! ในระหว่างนั้นมันเป็นเรื่องยากมาก!”
พวกเขาแทบจะไม่ได้นอนในช่วงสามวันที่ผ่านมา ตอนกลางคืนก็ไม่ได้หลับเลย เอ็ดเวิร์ดไม่ค่อยเป็นประโยชน์ แต่อึนเฮต่างออกไป.
เขารู้สึกเบื่อและเจ็บปวดแต่อึนเฮก็ไม่ได้สะทกสะท้าน
เธอพูดด้วยเสียงอายๆว่า
"แนวคิดของเราต่างกันมากเรื่องเวลา...”
"นูน่า เราแข็.แกร่งขึ้น ไม่ต้องเสียใจ."
การปรากฎตัวของเอ็ดเวิร์ดไม่ได้เปลี่ยนแปลง แต่ดูเหมือนเขาจะมีสติมากขึ้น เอ็ดเวิร์ดตบที่หน้าอกของตนเองเพื่อปลอบใจอึนเฮ เพื่อที่จะตรวจสอบว่ามันไม่ใช่ความฝันยองวูถามขึ้นอีกครั้ง
“เกิดอะไรขึ้น? คุณไปไหนมา?”
"เราไปที่ห้องฝึกฝน ชายที่ถูกเรียกว่า‘ผู้ช่วยชีวิต’...เขาต้องการให้เราแข็งแกร่งขึ้น.”
“อะไรนะ?”
เขาตะโกนเสียงดัง.
เอ็ดเวิร์ดก็เงียบ มันดูเหมือนจะไม่ได้เป็นเรื่องโกหก.
คำพูดของเธอต่อมาน่าตกใจกว่ามาก.
"ฉันเองก็ไม่สามารถที่จะเชื่อได้...เราฝึกอยู่ที่นั้นนานกว่า1,000วัน เราไม่สามารถออกไปได้จนกว่าจะเครียร์ห้องฝึกฝน...ฉันหมดหวัง.”
"1,000 วัน? นั่นมัน...”
"มันยังไม่พอที่จะอธิบายอีกหรอว่าทั้งเอ็ดเวิร์ดและฉันสามารถจัดารสิ่งมีชีวิตได้มากมาย?”
ยองวูหลับตาลง เขาไม่สามารถคิดอะไรได้เกี่ยวกับเรื่องนี้
อย่างไรก็ตามสถานการณ์ดังดังกล่าวก็เป็นความจริงที่อึนเฮทำได้ แม้ว่าทั้งสองคนจะแข็งแกร่ง แต่มันก็มีขีดจำกัด.
ตอนนี้พวกเขาได้ทำลายขีดจำกัดที่เกิดจากห้องฝันฝนแล้ว
"ผู้คนจะไม่เชื่อเรื่องเหล่านี้ เราต้องแก้ไขเรื่องใหม่ วู้ว ~”
ทุกคนในเกาหลีใต้จดจ่ออยู่กับคนทั้งสองคน.
อึนเฮถามด้วยความรู้สึกสับสน.
"เราไม่สามารถพูดอะไรได้เลยหรอ?”
"ใช่ เรื่องที่ไม่สมเหตุสมผลก็คือมันเกี่ยวข้องกันกับผู้ช่วยชีวิต จะต้องมีการแต่งเรื่องเล็กน้อย นอกจากรี้มันต้องเป็นเรื่องง่าย แม่ง ไฟที่ส่องสว่างได้ส่องมาจากพวกคุณหลังจากที่คุณได้รับการยอมรับจากผู้ช่วยชีวิต ฉันเกลียดเรื่องแบบนี้.”
ยองวูไม่ชอบผู้ช่วยชีวิต อึนเฮไม่ได้เถียงเรื่องนี้ ความเชื่อของทุกคนต่างออกไป.
"ดี, คุณดูเหมือนจะจัดการเรื่องต่างๆได้ ฉันขอพักสักหน่อยได้ไหม? ฉันต้องการนอนเป็นเวลานานเลย...”
“ใช่ ฉันต้องการพักผ่อนวันนี้และเริ่มงานพรุ่งนี้.”
เอ็ดเวิร์ดขัดจังหวะ
"โปรดให้ฉันนอนข้างๆนูน่าด้วย.”
“คุณจะบ้าหรือป่าว? เธอเป็นผู้ชายและนั่นก็ผู้หญิง! พวกเธอต้องแยกห้องต่างหากออกจากกัน แม้ว่าจะไม่มีที่ว่างแล้วฉันก็จะทำให้มันมี.”
ปึก!
ยองวูหันไปรอบๆ.เขาได้ยินสถานการณ์ดังกล่าวแล้วตอนนี้เขาจำเป็นต้องปรับตัว จากนั้นยองวูก็หยุดและพูดกับอึนเฮ
"งั้นตอนนี้คุณก็อายุเท่าไร? คุณแก่กว่าผม?”
"หุบปาก!”
7วันหลังจากนั้น.
การโจมตีของสิ่งมีชีวิตก็หยุดลง
ผู้คนโห่ร้อง สู่สวรรค์ได้สร้างผลงานใหญ่ที่สุดและชื่อของพวกเขาก็ถูกประกาศออกมาอย่างกว้างขวาง.
อึนเอย์และเอ็กเวิร์ดได้กลายเป็นดาวเด่น แม้ว่าพวกเขาจะไม่รู้จักกันอย่างกว้างขวาง แต่เขาก็เปรียบเหมือนกับคนดังในเกาหลีใต้.
ที่แข็งแกร่งที่สุดของกลุ่มอเวค ทั้งสองตามล่าสิ่งมีชีวิตชั้นสูงเพียงอย่างเดียวดังนั้นอเวคจึงติดตามพวกเขา.
ทุกคนรู้สึกโล่งใจและเริ่มสร้างที่พักกันใหม่
อย่างไรก็ตาม...ความสิ้นหวังของเขากับการโจมตีทางอากาศครั้งใหญ่ก็เกิดขึ้น.
"ดยุค มาร์ติน...”
ผมพึมพำอย่างเงียบๆขณะที่ผมมองเข้าไปในลูกบอลคริสตัล
ผมเฝ้ามองดูเลือดและเสียงกรีดร้องจากการโจมตีทางอากาศครั้งใหญ่
ผมได้ยินข่าวจากรอย,โรสและคริสปี้ จึงได้ทำการสืบสาวราวเรื่องขึ้นมา
เป็นผลให้ผมสามารถยืนยันได้ว่ามีใครบางคนอยู่เบื้องหลังสิ่งมีชีวิตเหล่านี้
ดยุคมาร์ติน! ผมคุ้นเคยกับเขา
‘แพนเดอโมเนี่ยม เขากัดไม่ปล่อยจนกว่าจะจบ.’
เขาเป็นหนึ่งในดีม่อนที่อยู่ใต้ธงของแพนเดอโมเนี่ยม
อาจจะมีการแทรกแซงจากแพนเดอโมเนี่ยมไม่งั้น มาร์ตินคงไม่มาเกาหลีใต้โดยไม่ได้รับอณุญาติ
ทำไมเขาโจมตีเกาหลีใต้แทนที่จะเป็นดันเจี้ยน?
ต้นไม้แห่งความตายและชีวิต มันไม่น่าที่เขาจะไม่ได้สังเกต อย่างไรก็ตามเขาได้โจมตีอย่างเป็นระบบล่วงหน้า.
‘แก้แค้น?’
กิรินและชาวเกาหลีใต้ได้บุกเขาไปในดันเจี้ยนที่ว่างเปล่าของกลุ่มแพนเดอโมเนี่ยม แพนเดอโมเนี่ยมน่าจะโกรธมาก ในกลุ่มแกร์นดยุค แพนเดอโมเนี่ยมรังเกียจมนุษย์เป็นอย่างมาก.
มันเพียงพอที่จะคิดได้ว่าเขาต้องการตอบโต้.
อย่างไรก็ตามเขารู้ว่าดันเจี้ยนของผมอยู่ที่นี่ แต่เขาไม่รู้ว่าผมมีความสัมพันธ์กับมนุษย์...
การตัดสินใจของผมตอนนี้สำคัญมาก.
มันเป็นข้อแก้ตัวที่จะฆ่าดีม่อน. มันเป็นข้ออ้าง‘กำจัด’ เขา.
อย่าไรก็ตามมนุษย์ไม่สามารถหยุดดยุคมาร์ตินได้ อึนเฮและเอ็ดเวิร์ดก็มีพัฒนาการเป็นที่น่าพอใจ แต่กับดยุคมันก็อีกเรื่องนึง.
‘มันใช่การโหมบุกเต็มตัว เขาแค่ส่งออกไปด้วยความรู้สึก.’
ผมแตะไปที่กรามขณะที่มองอย่างละเอียดไปที่คริสตัลบอล
อเวคกำลังหยุดการโจมตีของสิ่งมีชีวิต.
มันเป็นการปักหลักสู้กันอย่างต่อเนื่อง.
‘มันเป็นไปได้ที่จะผลักดันเขากลับไป อย่างไรก็ตามมันดูเหมือนว่าเขาจะไม่โจมตีแค่นี้ บางที..เขากำลังมองหาบางอย่าง?’
ถ้ามันเป็นการแก้แค้นเขาจะทำการโจมตีทันที หลังจากที่รับรู้ความสามารถของมนุษย์เขาจะโหมหนักอย่างกับพายุ นั่นเป็นหลังการดำเนินงานของแพนเดอโมเนี่ยม.
นั่นหมายความว่ามันมีเหตุผลอื่น
ต้นไม้แห่งชีวิตและความตาย มันคงยังไม่ถึงเวลาที่เหมาะสม
‘ฉันต้องมองหามัน.’
ผมอยากรู้เรื่องนี้อย่างจริงจัง
ผมไม่สามารถคาดเดาได้ ดังนั้นผมต้องคิดอย่างเจาะจง
“ยิฮิ.เตรียมกริฟฟิน,ยักษ์ทดสอบและไฮดร้า ผมจะออกไปข้างนอก”
“ยิฮิฮิฮิ มาสเตอร์ ยิฮิออกไปด้วยได้ไหม?”
“...เธอ?”
ตาของผมหดลง
มันเป็นความจริงที่ว่าแฟร์รี่ไม่สามารถออกจากดันเจี้ยนได้
ผมไม่เคยได้ยินอะไรที่ขัดแย้งกับตรงนี้
ยิฮิเห็นการแสดงออกของผมและเธอก็อธิบาย
"ปกติยิฮิไม่สามารถทำได้ แต่ตอนี้ยิฮิทำได้แล้ว ยิฮิต้องการเห็นโลกภายนอก!”
ผมคิดเดี่ยวกับมันสักครู่
จะเกิดอะไรขึ้นถ้ายิฮิออกไปข้างนอก?
"เธอต้องไม่ทำอะไรนอกเหนือจากที่ผมบอก.”
“ยิฮิฮิฮิ. แน่อนอ ฉันเชื่อฟังมาสเตอร์เสมอ.”
เชื่อฟัง?
แม้ว่าผมจะสงสัยแต่เธอก็หนักแน่น
ดวงตาของเธอกำลังเต็มไปด้วยความปราถนาที่จะออกไปข้างนอก
อย่างไรก็ตามผมต้องเคลื่อนย้ายสิ่งมีชีวิตชั้นสูง
“เตรียมตัว.”
“ค่ะ ~ ยิฮิฮิฮิ!”
ยิฮิ เต้นด้วยความยินดี