Chapter 45 Escape (Part 3)
Chapter 45 Escape (Part 3)
เมื่อคุณซัมม่อนสปิริตออกมาและเวลาหมดลง เวลาที่เรียกใช้ได้จะนับก็ต่อเมื่อสปิริตไม่ได้ถูกเรียก.
การเพิ่มเวลาคือ 5 นาที/เวลาเรียกใช้ 1 นาที
ด้วยเหตุนี้ผมจึงเรียกซิลทุกๆ5นาทีโดยส่งเธอออกไปสอดแนมในเวลา 1 นาที.
แม้ว่ามันจะลำบากเล็กน้อยที่จะต้องเรียกเธอทุกๆ 5 นาที ซ้ำไปซ้ำมา แต่ผมก็สามารถที่จะรักษาเวลาที่จะเรียกได้ตอนต่อสู้.
แต่ตอนนี้สถานการณ์ต่างกันมาก.
ผมไม่รู้ว่าผู้นำตระกูลเงินจะเข้ามาใกล้พวกเราและใช้สถานที่ๆพวกเราไม่คุ้นเคยและยิงธนูเข้ามาอีก.
เราไม่สามารถใช้กฎ5นาทีในการเรียกซิลเข้าๆออกได้ ดังนั้นจึงเปลี่ยนเวลาจาก 5 นาที เป็น 25 วินาที.
ผมเรียกซิลทุกๆ25วินาทีและถามเธอ.
“เขาอยู่ไหน?”
จากนั้นซิลจะเขียนที่มันอยู่ห่างจากเราเป็นตัวเลข
ผมให้เธอกลับไปก่อนที่จะหมด 5 วิฯและเรียกเธออกมาถามคำถามเดิมอีกครั้งหลังจาก 25 วิฯผ่านไป.
ผู้นำตระกูลเงินบางครั้งก็อยู่ไกลกว่า 100 เมตร และบางทีก็เข้ามาใกล้กว่า 60 เมตร การเคลื่อนที่ใกล้ไกลเป็นช่วงๆทำให้เรากระวนกระวายใจ.
1 วิฯ, 2 วิฯ, 3 วิฯ, 4 วิฯ…
สถารการณ์ที่ผมต้องคอยนับเวลาทุกวินาทีทำร้ายจิตใจของผมเป็นอย่างมาก.
แต่ผมก็ไปได้ไกลเนื่องจากผมได้สำรองเวลาเอาไว้มาก.
‘ในระดับนี้ ฉันจะหมดแรงก่อน’
เป้าหมายที่เราต้องติดตามทุกๆ 25 วิฯในขณะที่เราหลบหนีมันไม่พ้น.
แต่ปัญหาใหญ่ก็คือความอึดของพวกเรา.
‘เขาอาจจะคิดวิธีนี้และใช้เวลาครึ่งวันในการไล่ล่าเรา.’
เราจะสามารถวิ่งได้ไม่หยุดในเป็นเวลาครึ่งวัน?
มันเป็นไปได้.
แต่มันจะแตกต่างเมื่อมีผู้ล่าติดตามเราอยู่ท้ายขบวน.
เขาเข้ามาและถอยออกไปทำให้เราต้องกังวลมากขึ้น บางครั้งเขาก็กระตุ้นเราด้วยธนูที่ยิงมาทางเรา เขาชอบความตึงเครียดระหว่างตัวเขากับเหยื่อที่หนีออกมา.
แรงใจเราหมด.
ผมมีปัญหา แต่แฮซูก็ต้องดิ้นรนมากขึ้น ด้วยร่างกายที่อ่อนแอกับความรู้สึกผิดจากการตายของจูนโฮทำให้เธอเหนื่อยล้าอย่างรวดเร็ว.
‘นี้มันไม่แย่.’
ผมต้องจบการต่อสู้นี้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น
ไม่ว่าไอ้ห่านั่นจะฉลาดหรือแข็งแกร่งแค่ไหน เมื่อมันโดนยิงหัวมันก็จะตายทันที.
ผมสั่งซิล.
“ซิลเอาปืนไป และยิงจากด้านหลัง.”
-เมี๊ยว!
พลังของเธออ่อนแอเมื่อเธออยู่ไกลจากเจ้านายเธอ แต่เธอน่าจะมีแรงมากพอที่จะเหนี่ยวไก.
ซิลเอาปืนไปและเคลื่อนที่ จากนั้นสักครู่นึง,
ปัง-แก๊ง!
เสียงปืนและเสียงโลหะดังออกมาในเวลาเดียวกัน.
มันเฟล.
เขาป้องกันการยิงด้วยโล่.
ปัง-ปัง-ปัง-
เสียงปืนดังต่อเนื่อง พร้อมกับเสียงกระทบจากโลหะนั่นคือมันถูกป้องกันด้วยโล่ของเขา สักพักซิลก็กลับมากหลังจากที่ยิงกระสุนไปทั้ง 5 นัด
‘มันรู้ทิศทางที่ยิงมาได้อย่างไร?’
มันเป็นไปไม่ได้ที่จะรู้ว่าลูกกระสุนมาจากทางในในระดับความเรํ็วเหนือเสียง หมายความว่ามันรู้ตัวก่อนจะโดนยิง.
มันมีวิธีรู้การเคลื่อนไหวของสปิริตได้อย่างไร?
ผมไม่รู้.
ผมรู้สึกจิตใจอ่อนล้าและหัวหมุน.
แม้ว่าผมจะใช้ความพยายามที่จะจับเขาอีกครั้ง แต่มันก็ล้มเหลวทั้งหมด ทั้งหมดนี่ต้องใช้เวลาซัมม่อนเปล่าๆ.
เวลาผ่านไปจนรุ่งเช้า
“โอปป้า…”
แฮซูเรียกผมด้วยเสียงที่อ่อนล้า เธอมองกระเป๋าไอเทมให้ผม.
“โอปป้า คุณเก็บนี่ไป.”
“ห๊ะ?”
ผมตกใจแฮซูหัวเราะเบาและพูด.
“คุณรู้ ในกรณีแบบนี้.”
ในกรณี…
แฮซูคิดว่าในบรรดาพวกเราสามคนเธอจะเป็นคนแรกที่ตาย.
“อย่าคิดอย่างนั้น.”
“รับไปเร็ว.”
“แฮซู…”
“ฉันเจ็บแขน.”
ในที่สุดผมก็หยิบกระเป๋าของแฮซู.
“ฉันจะคืนมันให้หลังการสอบ.”
“ใช่ เมื่อการสอบเสร็จสิ้น.”
ผมเอากระเป๋าจากเธอและพูดว่า ‘เลิกสวมใส่’ ขณะที่ผมกระเป๋าไอเทมก็หายไป หมายความกระเป๋าไอเทมอยู่ในความครอบครองผมแล้ว.
แฮซูเหนื่อยล้าอย่างรวดเร็ว.
ภายใต้ความวิตกดราไม่ได้พักผ่อนและเดินต่อไปสำหรับเธอก็กลายเป็นยากขึ้น ผมรู้สึกว่าผมจะตายและเธอก็ทุกข์ทรมาณมากขึ้น.
ความกดดันภายในใจ…
ความรู้สึกที่จะไม่ปล่อนให้แฮซูตายทำให้ผมร้อนใจ
ผมเรียกซิลมากกว่าหนึ่งครั้ง.
“ซิลโจมตีเขาอีกครั้งนึงคราวนี้จากด้านขวา.”
-เมี๊ยว!
ซิลเอาปืนไรเฟิลไปและเคลื่อนที่ไปทางขวา.
ครั้งนี้ต้องสำเร็จ!
แต่คราวนี้ก็เป็นความล้มเหลวเหมือนเดิม
ปัง-แก๊ง!
เสียงกระสุนที่โดนโล่ของเขาน่าสิ้นหวัง 5 ครั้งถูกป้องกันด้วยโล่ของเขา.
แต่จากนั้นทั้งหมด
-เมี๊ยวววว!
ซิลกลับมาและรีบร้องเตือนอย่างรวดเร็ว
‘ไม่มีทาง?!’
เป็นไปไม่ได้.
มีลูกศรเข้ามาใกล้ ไอ้ห่านั่นโจมตีสวนกลับมา.
โชคดีที่ลูกศรนั่นถูกป้องกันโดยซิล เธอเข้าใจคำสั่งก่อนหน้านี้ที่ให้ป้องกันลูกศร.
ลูกศรยังคงบินขึ้น.
และทุกครั้งมีดลมก็ตัดพวกมัน.
แต่ลมมีดก็ใช้พลังกงานเป็นจำนวนมาก ยิ่งใช้มากเท่าไรเวลาก็ยิ่งลดลง!
“ซิล เร็วเข้า โหลดกระสุน!”
ผมกู่ร้องขณะที่ยื่นคลิปกระสุนอีก 5 นัด.
ซิลยังคงใช้มีดลมขณะที่เธอโหลดกระสุน.
แต่ขณะที่เธอโจมตีเช่นนั้นการโจมตีจากลูกศรก็หยุดลง.
ซิลเขียนเลขด้วยหาง 43 ไว้ที่พืนจากนั้น ก็ 58 75....ไอ้สารเลวนั่นถอยอีกครั้ง.
‘แม่งเอ้ย.’
ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ แต่เราได้รับความเสียหายมาก ตอนที่ป้องกันลูกศรทั้งหมดเวลาที่เหลือในการเรียกซิลเริ่มน้อยลง.
ผู้นำตระกูลเงินฉลาดเป็นอย่างมาก มันน่ากลัวว่าเขาจะฉลาดขนาดไหน.
“เขาจับได้ว่าเราต้องโหลดกระสุนปืนทุกๆการยิง 5 ครั้ง นั่นคือเหตุผลที่เขาโจมตีกลับอย่างรวดเร็วหลังจากป้องกันกระสุนครบ 5 ครั้ง.”
คำพูดของจุนชอยที่ดังลอดออกมา.
สำหรับไลแคนที่ไม่มีประสบการณ์กับปืนหลังจากที่เจอนี้น่าประทับใจมาก.
“ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ?”
ด้วยคำถามของผมจุยชอยพยักหน้า
แต่แฮซูอยู่ในสถาพที่น่าสงสาร เธอไม่ได้รับบาดเจ็บที่ไหน แต่สองมือที่กำดาบกำลังสั่น
“ฉันไม่สามารถทำมันได้ต่อไป....แฮ่ก แฮ่ก!”
แฮซูปล่อยดาบและต่มน้ำตาของเธอก็ระเบิดขึ้น เธอตกใจกับความหวาดกลัวและอ่อนล้า.
“แฮซูฉันรู้ว่ามันยาก แต่คุณต้องดึงผ่านไปให้ได้.”
แฮซูอยู่บนพื้นและร้องไห้.
“ฉันขอโทษ โอปป้า ฉันไม่คิดว่าฉันจะทำมันได้ มันยากที่จะเดินต่อไปได้.”
“ลองเดินต่อไปอีกนิดแฮซู.”
“ปล่อยฉันไป ฉันไม่สามารถทำได้ ฉันเหนื่อย!”
“หยุดพูดอะไรหมาๆแบบนั้น!”
ผมตะโกนด้วยความโกรธ
“ฉันขอโทษ โอปป้า…”
เธอร้องไห้อีกครั้ง.
จุนชอยจ้องมองมาที่เราและพูด.
“พักแล้วค่อยไปต่อ ผมก็เหนื่อยเหมือนกัน”
“… เอาหล่ะ ฟังดูดี.”
เราทุกคนตกลงว่าเราจะพักยังที่ๆเรายืนอยู่.
แต่เราก็พักผ่อนได้ไม่ถึง 1 นาที เป็นเพราะเราได้ยินเสียงของไอ้สารเลว.
“ตอนนี้แกเหนื่อยแล้ว?”
“…?!”
เสียงของเขาได้ยินจากระยะไกล.
เราตกใจและลุกขึ้น.
“ฉันแน่ในว่าพลังของสปิริตก็งดงามมากเหมือนกัน?”
“ทำไมนายไม่ทดสอบ?”
มันเป็นการชี้เป้าได้ถูกต้อง แต่เพื่อที่จะซ่อนมันผมไม่ได้ถอยและพูดกับเขา.
แต่เสียงหัวเราะของไอ้สารเลวนั่นอยู่รอบๆเรา.
“แต่ไม่สามารถหลอกฉันได้ ฉันได้รวบรวมความพยายามทั้งหลายที่จะทำให้คุณเหนื่อยได้หยุดลงตรงนี้.”
“ดังนั้นจึงทดสอบเรา”
“ฮ่าฮ่า นายเป็นมนุษย์ที่ตลก มนุษย์ทุกคนที่ฉันเห็น คุณเป็นคนฉลาดและมีจิตใจที่เข้มแข็งที่สุด.”
“…”
“คุณได้โยนชาวบ้านทั้งหมดให้เป็นเหยื่อล่อขณะที่คุณหนีออกไปมันน่าประทับใจ ฉันคิดว่าบางทีฉันอาจจะไล่ล่าคุณ คุณได้ทำให้การล่าของฉันสนุกที่สุดเท่าที่เคยมีมา.”
ล่า…
สำหรับเขาทั้งหมด เป็นเพียงการล่า
ผมกัดฟันแน่น.
“ทุกครั้งที่มีคนหลบหนีออกจากหมู่บ้านและทุกครั้งที่ฉันก็ล่าแบบนี้ ฉันเสียเวลาไปอย่างช้าๆ ฉันยิงธนูเพื่อปลูกฝังความกลัวจากความทรมาณ จนกว่ามนุษย์เหล่านั้นจะยอมจำนนและตกไปอยู่กับความกลัวและเครียด”
จากนั้นเขาก็หัวเราะ.
“คุณเห็นภาพมันไหม? เมื่อฉันเปิดเผยตัวเองเขาก็โล่งใจจริงๆ การแสดงออกของพวกเขาที่เหมือนกับขอร้องให้ผมฆ่าพวกเขาอย่างรวดเร็วเพื่อให้มันจบๆไป เมื่อเห็นช่วงเวลาที่ความหวาดกลัวเกินกว่าที่จะมีชีวิตอยู่และรอดออกไป ฉันจะรู้ว่ามันเป็นความสำเร็จ.”
เขาเป็นคนชั่วร้าย.
เขาฉลาดและเป็นอันตราย เขามีความสุขกับการละเล่นและเกี่ยวกับจิตใจของมนุษย์.
เนื่องจากเขาเป็นคนแบบนี้ มันอาจเป็นไปได้ว่าเขาเกิดมาเพื่อเลี้ยงมนุษย์เหมือนกับสัตว์เลี้ยงตามทุ่ง.
“มันก็โอเคที่จะภาคภูมใจ ฉันมีความสุขกับเกมส์นี้และทุกเกมส์ไม่มีมนุษย์คนไหนกินเวลานาน ฉันต้องการที่จะสนุกกับมันอีกต่อไป แต่ฉันจะจบเกมส์นี้เพื่อนาย ฉันจะทำให้มันเสร็จสิ้น.”
ผมเอาปืนออกจากซิล.
จากระยะไกลมีดดีกว่าปืนตอนนี้.
พุ่มไม้ด้านหน้าของเราสั่นไหวและมีร่างของชายคนนึงออกมา
การเผยตัวครั้งแรกเขาอยู่ในรูปแบบมนุษย์.
เขาเป็นชายที่หล่อมากและมีผมสีเงินส่องแสง นี่ต้องเป็นรูปแบบของการแปลงร่างเป็นมนุษย์.
ในมือข้างหนึ่งถือโล่และอีกข้างถือธนู.
“ก่อนอื่นขอแนะนำตัวก่อน ฉันเป็นผู้นำตระกูลเงิน สีออน ซิลเวอร์”
รูปลักษณ์ของลีออนเริ่มเปลี่ยนไป.
ขนเริ่มลามไปทั่วร่างและร่างกายก็ขยายใหญ่โต เล็บของเขาเริ่มยาวและเขาก็กลายเป็นมนุษย์หรือไม่ก็เป็นสัตว์ร้ายที่ปกคลุมด้วยขนสีเงิน.
เขาเป็นไลแคนที่ตัวใหญ่กว่าตัวอื่นๆ
ผมรู้สึกกดดันสักครู่และเมื่อคืนความรู้สึกได้ผมตะโกนใส่ซิล.
“โจมตี!”
-เมี๊ยว!
ซิลยิงลมใบมีดของเธอ.
ขณะเดียวกันลีออนก็เริ่มเคลื่อนไหว.
ฉัวะ ฉัวะ-
ไอ้สารเลวนั่นขยับซ้ายขวาเพื่อหลีกเลี่ยงคมมีอย่างรวดเร็ว.
จุนชอยเตะไปที่หัวแต่ลีออนก็ก้มตัวหลบ.
จากนั้นเขาก็คลาน4เท้าเข้ามาใกล้ผมอย่างรวดเร็ว.
ผมหยิบไรเฟิลจากนั้นก็โหลดกระสุนพร้อมกับเหนี่ยวไก.
ปัง-แผละ!
กระสุนเข้าไปโดนต้นไม้.
จากนั้นเขาก็มาพร้อมกับกรงเล็บของเขา
“คุก!”
ผมตกใจและทรุดลงกลับพื้นแบบหงายหลัง โดนผิวและผมก็กัดฟันหลบก่อนที่กรงเล็บจะเข้ามาอยู่เหนือหัวของผม.
-เมี๊ยว!
ซิลกู่ร้องขณะที่เธอส่งมีดสมออกไป
เขาเหมือนกับผีและเขาก็หลบเลี่ยงมันได้ทั้งหมด
คราวนี้เขาปราณีต ลีออนได้ย้ายไปยังแฮซู.
“แฮซู!”
ผมรีบเหนี่ยวไก แต่เป้าหมายไม่แน่นอนผมไม่สามารถโจมตีไอ้สารกเลวนั่นได้รวดเร็วพอ.
แฮซูขบกรามแน่น เธอกำดาบเอาไว้ ลีออนเคลื่อนไหวราวกับเป็นสไลม์.
“ฉันจะทำให้สะดวกสบาย มิส.”
“อ่าาาา!”
แฮซูกรีดร้องและส่ายดาบไปมา มันเป็นการต่อต้านที่น่าสงสาร.
ผัวะ!
ครั้งที่สองมันราวกับโลกหยุดหมุน.
ในช่วงเวลาที่ถูกแช่ไว้ ผมมองไปอย่างว่างเปล่า ยังสุดสายตาที่ผมมอง.
มันเหมือนกับฝัน.
มันราวกับฝันร้ายที่น่ากลัว กรงเล็บเจาะผ่านร่างกายของแฮซูทะลุไปอีกด้าน.
“คุ เฮือก!”
แฮซูปล่อยเสียงพึมพัม ร่างกายของเธอกำลังร่วงหล่นลงมาและวินาทีสุดท้ายแฮซูมองมากที่ผม เธอมองมาด้วยสายตาที่เศร้าลและน้ำตาที่ไหลออกมาของเธอ
ฉันขอโทษโอปป้า.
ฉันกำลังไปก่อน.
ในที่สุดแฮซูก็พักผ่อนอย่างสงบ.
“แฮ...แฮซู!”
ผมกรีดร้องทั้งน้ำตา.
ลีออนจ้องมองผมอยู่ตรงนั้น ดวงตาของเขากำลังหัวเราะ ราวกับว่าเขาต้องการเห็นความสิ้นหวังบนใบหน้าของผม.
“อุก อาาา!”
ผมคว้าปืนและเหนี่ยวไก
ปัง!
ขณะที่ปืนถูกยิงกระสุนก็เฉียวหัวของไอ้สารเลวนั่นเล็กน้อย เขาออกห่างจากการถูกปลายกระบอกชี้.
ผมเปลี่ยนกระสุนเร็วราวกับสายฟ้าและยิงอีกครั้ง.
มันยิ่งไม่ออก ผมใช้กระสุนหมดแล้วทั้งห้านัด.
“อึก! เช้ง!”
ผมเอากระสุนออกจากกระเป๋าและโหลดใหม่ มือของผมแทบจะไม่ฟังผม พวกมันสั่นและไม่สามารถคว้ากระสุนและใส่มันลงไปได้.
ไอ้สารเลวนั่นกำลังมองมาทางผมและหัวเราะ