Chapter 43 Escape (Part 1)
Chapter 43 Escape (Part 1)
“สุดท้ายแล้วสำหรับตอนนี้ที่จะออกจากกฎของไลแคน!”
ผู้นำหมู่บ้านได้เรียกประชุมคนและมีคำเรียกปลุกใจที่เร่าร้อน.
“เลี้ยงเราเหมือนหมูและเอาเรามาเป็นอาหาร นานแค่ไหนแล้วที่เราก้มหัวให้ไอ้พวกนี้!”
มันไม่ควรจะเป็นอย่างนั้น ตอนแรกเขายังเป็นคนแรกที่ก้มหัวเอยู่เลย.
ผู้คนในหมู่บ้านเห็นได้ชัดว่าตอนนี้ผู้นำของเขาได้กลายเป็นนักรบ.
“อืม หัวหน้า อะไรคือเหตุผลที่คุณต้องทำแบบนี้กระทันหัน?”
“มันไม่เหมือนกับที่เราทำอยู่ทุกวันเช่นการให้อาหารพวกเขา กับสิ่งที่เราตะต้องต่อสู้พวกเขา?”
ชายคนนึงได้ยกเหตุผลที่ดีมากในการถาม.
หัวหน้าชี้มาที่เราและพูด.
“มันเป็นเพราะคนเหล่านี้มาที่นี่!”
ความสนใจทุกคนหันมาทางเรา.
ด้วยท่าทางอึกอัดแฮซูก้มหัวลง จูนโฮก็เหมือนกับมีบางอย่างมาแทงมโนธรรมของเขา.
หลังจากที่ได้ยินแผนการของผมแล้วพวกเขาก็ไม่กล้ามองไปทางนั้น.
รวบรวมคนในหมู่บ้านและให้พวกเขาต่อสู้กับไลแคนเราแสร้งทำเป็นต่อสู้กับพวกเขาและหนีไป แผนที่โหดร้ายที่เราใช้คนในหมู่บ้านสละชีวิตเพื่อแลกกับเวลาที่มากขึ้นของพวกเรา.
ผมรู้เหมือนกัน.
ว่ามันจะเป็นสิ่งที่เลวร้ายกว่าที่ผู้นำทำมาตลอด.
อย่างน้อยพวกเขาก็มีข้ออ้างว่าสิ่งที่พวกเขาทำคือการอยู่รอดของหมู่บ้าน.
ในทางกลับกันผมได้ให้หนทางสู่อิสระภาพกับพวกเขาแทนทีี่จะรอวันตาย เพื่อความอยู่รอดของพวกเราทั้ง4คน.
‘ไม่รู้ว่าคนในหมู่บ้านจะช่วยอะไรได้บ้าง.’
พวกเขามายังที่ห่างไกลเพียงแค่ว่าหลบหนีจากการควบคุมที่เผด็จการ การเข้าร่วมกับกองกำลังแบบนี้จะไม่สามารถทำให้พวกเราสามารถเอาชนะไลแคนกว่า 100 ตัวได้ นอกจากนี้ผู้นำตระกูลเงินมีความฉลาดและความแข็งแกร่ง.
‘ในกรณีนั้น…!’
ในกรณีนี้การเสียสละคนเหล่านี้เพื่อให้เราสามารถหลบหนีได้ก็ดียิ่งขึ้น.
หมู่บ้านนี้จะหายไป.
…มันเป็นวิธีที่ผมจะพยายามจัดการความรู้สึกของมัน.
แล้วไง?
คนที่อยู่ในหมู่บ้านนี้ไม่ใช่คนบาป?
หมู่บ้านนี้ไม่ได้เต็มไปด้วยโรคหรือความพิการ พวกเขาเสนอมนุษย์ให้กับอมนุษย์เพื่อความอยู่รอดของพวกเขากับมอนเตอร์ ความอ่อนแอและไม่ใช่คนดีก็เป็นเหมือนกัน.
ดังนั้นแม้ว่าเราจะผลักดันเหล่านี้ให้ป้องกันเพื่อไปสู่ความตายด้วยตัวเอง!
“นักเดินทางเหล่านี้ผู้ว่าพวกเขาจะจัดการพวกมัน! ฉันเห็นมันแล้ว ไลแคนสี่ตัวที่เข้ามาในหมู่บ้านถูกจัดการภายในพริบตาและงดงาม มันเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อ!”
ไม่รู้ว่าเขาจะรู้ความตั้งใจของผมหรือไม่ ผู้นำได้ปลุกปั่นผู้คนและให้กำลังใจกับคนในหมู่บ้าน.
อย่างไม่น่าเชื่อ ชาวบ้านเริ่มที่จะอยากต่อสู้ตามการปลุกปั่นของผู้นำ.
ในที่สุดก็มีความหวังอยู่ในสายตาของพวกเขาขณะที่พวกเขากำลังมองมาทางพวกเรา การจ้องมองของพวกเขาเหมือนกับว่าเราเป็นผู้ให้อิสรภาพแก่พวกเขา.
ผู้คนใมนหมู่บ้านถามพวกเราทันที
“คุณจะต่อสู้เพื่อพวกเราจริงๆ?”
คำถามนี้ทำให้แฮซูและจุนโฮสะดุ้ง
ผมก้าวไปข้างหน้า.
“ต่อสู้เพื่อพวกคุณทั้งหมด? มันเป็นเสียงที่ออกจะแปลกๆ.”
“หืม?”
“คุณพูดราวกับว่าพวกเราจะต่อสู้เพื่ออิสระภาพของพวกคุณฟรีๆ เราไม่ต่อสู้เพื่อพวกคุณเราจะต่อสู้ด้วยกัน.”
เมื่อพูดถึงการต่อสู้การแสดงออกของพวกเขาก็กลายเป็นมืดครึ้มมาอีกครั้ง พวกเขากลัว.
“ถ้าพวกคุณทั้งหมดไม่ได้ยกอาวุธเพื่อมาต่อสู้กับพวกไลแคน แน่นอนว่าเราไม่มีเหตุผลที่เราจะต่อสู้ ถ้าไม่มีเราจะออกเดินทาง ทุกคนก็จะประสบกับการแก้แค้นของกลุ่มไลแคนที่ตายไปแล้ว พวกห่านั่นเชื่ออยู่แล้วว่าคุณได้อยู่ข้างเราเพื่อต่อต้านพวกมัน”
“เราไม่ใช่คนที่ฆ่าไลแคน!”
“พวกคุณฆ่ามัน! สถานการณ์นี้เป็นความผิดของพวกคุณทั้งหมด!”
“ถูกต้อง เราไม่ได้ทำผิดพลาดอะไรในที่นี่!”
พวกเขาพยายามที่จะโทษและผลักภาระมาที่ผมมันทำให้ผมเย้ยหยัน.
“คุณเพิ่งบอกว่าคุณไม่ได้ทำผิดใช่มั๊ย? มันไม่ได้ผิดที่พวกคุณใส่ยานอนหลับในอาหารของเราหรือ? ถึงแม้ว่าคนที่พยายามจะกินเราจะเป็นหมาป่า ถ้าผมต้องการผมสามารถฆ่าพวกคุณที่นี่และออกไปหลังจากที่ฆ่าพวกคุณทั้งหมดได้.”
การพูดที่ผสมกับการคุกคามทำให้คนในหมู่บ้านสะดุ้ง
กลัว เพียงแค่อย่างเดียวที่จะทำให้คนเหล่านี้ทำตามได้ ก็คือความ กลัว
“ตัดสินใจว่าพวกคุณต้องการต่อสู้หรือไม่หาไม่ พวกเราจะออกไปจากหมู่บ้านตอนนี้”
ชาวบ้านจ้องมองกันและกัน
“แน่นอนว่าพวกเราจะสู้! คนเหล่านี้บอกว่าพวกเราจะสู้พร้อมพวกเรา เราอาจจะไม่ได้รับโอกาสแบบนี้!”
ผู้นำพูด.
ผู้หญิงที่กำลังตกอยู่ในความวิตกกังวลและผู้ชายก็เริ่มยอมรับทีละคน.
“ฉัน ฉันจะสู้.”
“ตอนนี้เป็นสถานการณ์ที่ไม่มีทางเลือก แต่เราจะสู้.”
“แม้ว่าเราจะมีชีวิตแบบนี้ไปเรื่อยๆ แต่ไม่นานพวกเราก็จะถูกกินเป็นอาหาร.”
ผู้นำยินดีและพูดกับผม.
“คุณเห็นไหม? พวกเราตัดสินใจที่จะสู้.”
“งั้นก็เตรียมพร้อมที่จะต่อสู้ เราไม่มีเวลามากนัก คุณมีอาวุธไหม?”
“เรามีดาบที่เอาไว้ล่าสัตว์และขวานบางส่วนที่เอาไว้ตัดไม้ อาวุธอื่นๆที่เราเคยมีถูกยึด…”
‘ก้จริง.’
ไม่มีทางที่พวกเขาจะให้ทาสมีอาวุธ.
“จัดเตรียมธนูและลูกศรให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้และจัดผู้คนบางส่วนไปทำการเหลาไม้ให้แหลมคมเพื่อทำเป็นหอกไม้.”
“เข้าใจแล้ว ทุกคนได้ยินไหม?”
“ครับ!”
ผู้ชายเคลื่อนไหวอย่างวุ่นวาย.
ผมร้องขอกับผู้นำมากขึ้น.
“พาชายฉกรรจ์ทั้งหมดให้แบ่งเป็นกลุ่มสี่คนและให้พวกเขาเฝ้าดูรั้ว เมื่อพวกสารเลวนั่นปรากฎขึ้นให้พวกเขาตะโกนเตือน.”
“ตกลง จัดการ แล้วพวกคุณหล่ะ…?”
“ก่อนอื่น เราจะตะเวรรอบๆนี้และจะกลับมา พร้อมกับกำจัดศพเหล่านี้.”
ผมชี้ไปที่ซากศพของไลแคนที่ตายไปแล้วสามตัว.
“ตกลง.”
ผู้นำเชื่อคำพูดของผมโดยไม่ต้องสงสัย.
ผมโบกมือให้กับเพื่อนร่วมทีมของผม.
“ไปเถอะจุนโฮและจุนชอยเอาศพขึ้น.”
“ครับฮยอง.”
“ยกกัน.”
จุนโฮ จุงชอยและผมหิ้วศพที่จะเอาไปฝังไว้บนไหล่ของพวกเรา แฮซูตามไปและเรากำลังจะออกจากหมู่บ้าน.
“ฮยองทำไมเราต้องเอาศพออกไปด้วย?”
“ก่อนอื่นเราต้องจัดการเอาไมไจของพวกมันก่อน.”
“อ่า…”
“เราค่อยจัดการอีกครั้งกับศพเหล่านี้ ก่อนอื่นเอาเมไจออกก่อน.”
ผมใช้ซิลในการเอาเมไจออกจากซากศพ แฮซูเอาเมไจใสกระเป๋า.
ผมมองไปรอบๆและตัดเถาวัลย์ลง.
ผมใช้เถาวัลย์พันรอบคอของไลแคนและแขวนศพพวกมันไว้บนต้นไม้ ศพทั้งสามถูกแขวนไว้บนต้นไม้.
นี่เป็นการวางแผนในการยั่วยุให้กับพวกตระกูลเงิน.
“ฮยอง นี่…”
“มันเป็นการยั่วยุ เมื่อพวกเขาเห็นสิ่งนี้พวกเขาจะโกรธ คุณคิดว่าพวกเขาจะตอบสนองอย่างไรเมื่อพวกเขาเห็นคนในหมู่บ้านจับอาวุธ?”
“…มันอาจจะโจมตี?”
“ใช่ เราต้องลดโอกาสในการพูดคุย เราต้องทำให้แน่ใจว่าทั้งสองฝ่ายต่อสู้กัน.”
หมู่บ้านนี้เป็นแหล่งอาหารของไลแคน ถ้าพวกเขาฆ่าคนในหมู่บ้านมากเกินไปพวกเขาก็จะเสียหายเป็นอย่างมาก
พวกเขาจะต้องตัดสินใจว่าจะไม่มีการพูดคุย พวกเขาจะโจมตีอย่างรวดเร็วและในเวลานั้นชาวบ้านจะต่อต้าน.
เมื่อพวกเขาเริ่มการต่อสู้เราต้องหาทางหลบหนีและวิ่งให้ไกลที่สุดเท่าที่จะไกลได้.
‘จากนั้นมันก็จะไม่เป็นไร.’
ไม่มีอะไรนอกจากการเครียร์ข้อสอบของพวกเรา.
“ไปกันเถอะ พวกเรามีเวลาไม่มาก.”
“ตกลง…”
แฮซูตอบกลับอ่อยๆ เมื่อผมเห็นเธอรู้สึกผิดมันทำให้หัวใจผมอึดอัด.
แต่ผมเชื่อว่ามันเป็นสิ่งที่ถูกต้อง นี่เป็นวิธีเดียวที่จะเครียร์การสอบครั้งนี้.
เราไปทางตะวันตก
***
“งั้น นายเป็นคนเดียวที่รอดกลับมาได้”
“ครับ บิดา! ไอ้หัวหน้าแก่นั่นเล่นลูกเล่นกับพวกเรา!”
พี่น้องทั้งหลายที่ถูกส่งไปยังหมู่บ้านได้ตายหมดและเหลือเพียงคนเดียวที่รอดกลับมาพร้อมกับขาที่เลือดไหล.
มันเป็นข่าวที่ชาวบ้านได้ก่อกบฎและตระกูลเงินก็โกรธมาก.
“เราต้องฆ่าพวกมันทั้งหมด!”
“พวกเขากล้าฆ่าพี่น้องเราได้อย่างไร! มนุษย์ทุกคนบ้าไปหมดแล้ว!”
“เราต้องฆ่าพวกมันอย่างไร้ความปราณี!”
ไลแคนตระโกนขณะที่พวกเขาสาปแช่งมนุษย์ ดูเหมือว่าธรรมชาติในการฆ่าถูกปลุกให้ตื่น.
แต่บิดายังคงใจเย็น.
เขายังอยู่กับความคิดลึกๆและถามลูกชายที่รอดกลับมา.
“และนายก็รอด?”
“ครับ ผมโชคดีที่ผมโดนเพียงที่ขาและสามารถหลบหนีกลับมาได้.”
“แล้วเกี่ยวกับอาวุธของมนุษย์?”
“เหมือนกับที่เฮลกิบอก มันมีเสียง‘ปัง’ และก็มีบางอย่างที่บินมาอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่สามารถเห็นได้และมันก็เจาะเข้าไปในเนื้อของพี่ชายและก็ตายไป”
“แต่นายก็รอดชีวิตได้มาสำเร็จ?”
“ผมแค่โชคดี.”
บิดามองลูกชายอย่างเย็นชา จากนั้นเขาก็ยิ้ม.
“ฉันไม่คิดงั้น?”
“ครับ?”
“ฉันรู้สึกว่าไอ้พวกสารเลวนั่นปล่อยให้นายรอดชีวิตและกลับมาได้.”
“…?”
ไม่สนใจลูกชายที่ไม่เข้าใจเหตุผลจากนั้นบิดาก็ได้ลุกขึ้น.
เขาพูดกับไลแคนทั้งหมดที่อยู่บนเนินเขา.
“ทุกคนเตรียมต่อสู้ ก่อนสว่างเราจะเสร็จศึกนี้.”
ไลแคนรู้สึกสนุกและตื่นเต้น การต่อสู้คำๆนี้มันอยู่ในสายเลืิอดของพวกเขา.!!
“Woooo-!”
“Woo-!”
ลึกเข้าไปในยามค่ำคืน เสียงหอนของไลแคนก้องเต็ภูเขา.
บิดากวักเฮลกิ.
เฮลกิเข้ามาใกล้บิดาทันที
“ครับ บิดา.”
“พาทุกคนเข้าหมู่บ้าน.”
“ผม? แล้วบิดา…”
“ฉันจำเป็นต้องตรวจสอบอย่างอืื่นอีก.”
นั่นคือทั้งหมดที่เขาพูด บิดายิ้ม.
***
คนในหมู่บ้านถือหอกและพวกเขาก็เริ่มที่จะต่อสู้.
ทุกคนกลายเป็นเคร่งขรึม.
พวกเขาเป็นคนที่รอดจากฆาตกรภาษี แต่หลังจากหลบหนีจากการปกครองแบบเผด็จการของทรราชย์และเข้ามาซ่อนตัวอยู่ในป่า ก็เจอกับผู้ปกครองที่น่ากลัว.
ไลแคนไม่เก็บเงิน ไม่เก็บพืชผล แต่เป็นชีวิตของมนุษย์.
ทุกคนที่อยู่อาศัยภายใต้แรงกดดันที่รอวันจะเป็นอาหารของหมาป่า มันเป็นชีวิตที่น่าสงสารมากกว่าการปกครองแบบเผด็จการของลอร์ด.
มันไม่สามารถยืนหยัดได้นาน มีคนที่พยายามจะหนีออกจากป่านี้ แต่สุดท้ายหัวของพวกเขาก็จะปรากฎในวันรุ่งขึ้นในหมู่บ้าน.
ชีวิตที่ไม่ใช่ชีวิต.
แต่ แม้ว่าชีวิตจะจบลงในวันนี้
หลังจากการตัดสินใจที่จะต่อสู้ ชาวบ้านที่อาศัยอย่างทุกข์ทรมาณในความสยดสยองก็เปลี่ยนเป็นความโกรธทันที แทนที่จะกลับไปเหมือนกับก่อนหน้านี้พวกเขาตัดสินใจที่จะอยู่หรือตาย พวกเขาต้องการจะมองเห็นจุดจบ.
จากนั้น.
Woooo-!!
Kuhoooo!
เสียงหอนของไลแคนดังกังวาลไปทั่วทุกที่ คนในหมู่บ้านกลัวจากปัญหาของพวกเขา.
“มัน มันคือพวกมัน!”
“พวกมันอยู่ที่นี่แล้ว!”
“ทุกคนทำงานร่วมกัน! เราต้องต่อสู้!”
ชาวบ้านที่อยู่มาเป็นเวลานานได้เห็นไลแคนและรู้ว่าตอนนี้เสียงหอนของพวกมันเต็มไปด้วยความโกรธ.
“แต่มันเกิดอะไรขึ้นกับคนเหล่านั้น?”
บางคนถามออกมา.
ชายคนนั้นมองไปยังคนอื่นๆที่สงสัยเหมือนกันและมองไปยังหัวหน้าของพวกเขา.
“พวก นั้นบอกว่าพวกเขาออกไปเพื่อสอดแนม…”
ผู้นำที่กำลังอธิบายด้วยความสับสน.
ทำไมคนที่บอกว่าจะไปสอดแนมถึงไม่ปรากฎออกมาจนกระทั่งไลแคนได้ใกล้เข้ามา?
