เล่มที่ 1: บทที่ 5-1 (God Room)
เล่มที่ 1: บทที่ 5-1 แปลโดย: กิลด์เทพอสูร
“เราตายแล้วเหรอ?”
เจิ้งพยายามที่จะยืนทรงตัว ด้วยดวงตาที่ยังไม่สามารถโฟกัสภาพได้ เขาจดจำช่วงวินาทีของฝันร้ายก่อนหน้านี้ได้เป็นอย่างดี ฮันเตอร์กระโดดพุ่งตัวตรงมาที่เขา กรงเล็บแหลมคมขนาดใหญ่ของมันได้มาอยู่ตรงหน้า และ ดวงตาของเขา มันใช้เวลาเพียงชั่วอึดใจก็สามารถฉีกร่างของเขาออกเป็นชิ้น ๆ
“แล้ว ... เราก็ตาย?”
เจิ้งหันมองไปรอบๆ ด้วยความงุนงง เขากำลังยืนอยู่บนพื้นเวทียกสูงที่เปิดโล่ง มีรูปทรงกลมขนาดใหญ่ส่องแสงลอยอยู่กลางอากาศ แสงที่สว่างราวกับดวงอาทิตย์ของมันทำให้เวทีสว่างขึ้นมาในทันที ส่วนบริเวณขอบของเวทีที่ห่างออกไปนั้นยังคงมืดสนิท เป็นความมืดชนิดที่เรียกว่าไม่มีแม้แต่แสงสว่างอันน้อยส่องออกมาให้เห็น แค่มองไปที่มันเพียงไม่กี่วินาที ก็สามารถทำให้หัวของเขารู้สึกวิงเวียน
“เรายังมีชีวิตอยู่ ,แม่งปิดทัน! ในที่สุดพวกเราก็รอด.”
เสียงของเจี๋ยช่วยเรียกให้สติของเจิ้งกลับคืนมา มีเจิ้ง, เจี๋ย,หลาน, เสี่ยวอี้ และคนที่ 5 อีกหนึ่งคน มีหญิงสาวคนหนึ่งเดินออกมาจากห้องริมสุด เธอกำลังร้องไห้ และ วิ่งเข้ามาหาเจี๋ย เป็นครั้งแรกที่ผู้ชายคนนี้แสดงให้เห็นถึงความอ่อนโยน ซึ่งไม่ใช่บุคลิกของเขา เขาวิ่งเข้าหาหญิงสาวพร้อมกับโผกอดเธอและเริ่มจูบ
“ถ้าพวกนายมีคำถามไม่ว่าอะไรก็ตาม สามารถถามมันกับพระเจ้าได้ โดยผ่านทางจิตใจของพวกนาย.”
“นอกจากนี้ พวกนายยังสามารถสร้างคนที่พวกนายเชื่อใจได้ อย่าพึ่งแลกอะไรล่ะ รอให้ถึงวันพรุ่งนี้ก่อน โอ้...จริงสิ เลือกห้องซะ แล้วถ้าอยากให้ห้องมันออกมาเป็นแบบไหน ก็แค่จินตนาการเอา”
เขาพาผู้หญิงคนนั้นวิ่งกลับไปที่ห้องของเขา ก่อนที่ทุกคนจะพูดอะไรออกมา เจิ้งและคนอื่น ๆ ที่ยังคงยืนอยู่ต่างมองหน้ากัน แล้วพวกเขาก็ล้มลงไปนั่งกับพื้น
“เขาแข็งแรงชะมัด มีพลังเหลือพอที่จะวิ่ง แถมมากพอที่จะทำกิจกรรมบนเตียงอีก,” หลานพูดขณะที่เธอนอนหมดแรงอยู่บนพื้น “ฉันกลัวมาก จนป่านนี้มือกับขาของฉันยังขยับไม่ได้เลย แต่ดูเขาสิทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น.”
ไม่มีใครตอบโต้ เธอจึงหันกลับมามองที่เพื่อนชายทั้งสองคน ของเธอ แล้วก็พบว่าพวกเขากำลังนอนหลับตา เอามือกุมบนเป้าของตัวเองอยู่ใต้แสงรูปทรงกลม ตอนนี้พวกเขาคงกำลังออก แบบผู้หญิงของตัวเองอยู่
“เจ้างั่งสองคนนี่ ไอ้ผู้ชายบ้า! พึ่งเอาชีวิตรอดมาจากเหตุการณ์สยองขวัญมาหมาดๆ แท้ๆ แต่สิ่งแรกที่พวกนี้คิดกับเป็นเรื่องลามก”
หลานวิ่งกลับเข้าห้องพักของตัวเองด้วยความโกรธ และปิดประตูเสียงดัง ปัง! เสียงนั้นปลุกทั้งสองคนให้ตื่นจากความคิด พวกเขาหัวเราะด้วยความละอายใจ แล้วพวกเขาก็หลับตาต่อไป
มันเป็นความรู้สึกที่น่าอัศจรรย์เมื่อเขาหลับตาใต้แสงหน้าจอปรากฏขึ้นตรงหน้าของเขา ซึ่งดูคล้ายกับโปรแกรมคอมพิวเตอร์ มีรายการให้เลือกอยู่ 4 รายการ และ สามารถพัฒนาศักยภาพได้ถึง 6 ระดับ และแสดงจำนวนคะแนนกับรางวัลที่เขาได้รับ
ค่าสถานะของเจิ้ง คือ : สติปัญญา 107 , ความแข็งแกร่งทางจิตใจ 122 , กระตุ้นเซลล์ 97 ,ความเร็วปฎิกิริยาตอบสนอง 131, ความหนาแน่นของกล้ามเนื้อ 112, ภูมิคุ้มกัน 103, ดูเหมือนค่าความหนาแน่นของกล้ามเนื้อของสูงกว่าค่าเฉลี่ยเล็กน้อยซึ่งผลนั้นมาจากการที่เขาออกกำลังกายที่ยิม รางวัลคะแนนพิเศษที่ได้มาจากหนังเรื่องผีชีวะ คือ ความแข็งแกร่งทางจิตใจ กับ ความเร็วปฎิกิริยาตอบสนอง
เขามีคะแนนอยู่ 6,502 ,จากภารกิจพื้นฐาน 1,000 คะแนน ภารกิจลับ 5,000 คะแนน ,ฆ่าซอมบี้ 20 ตัวได้ 2 คะแนน และ จากอื่นๆ 500
“สร้างผู้หญิง สร้างผู้หญิง ...”
เจิ้งไม่มีแผนใช้คะแนน เขาตระหนักถึงความสำคัญของมันหลังจากเกือบที่จะเอาชีวิตไม่รอด ตอนนี้เขามีคะแนนเยอะมาก เขาคิดว่าจะปรึกษากับเจี๋ยเรื่องการใช้คะแนนในตอนแรก แต่มีสิ่งหนึ่งที่ยังติดค้างอยู่ในใจของเขา
“โลริผมสร้างคุณขึ้นมาได้?”
ดูเหมือนพระเจ้าจะรับรู้ความคิดของเจิ้ง จู่ๆ หมวดความบันเทิงได้เปิดขึ้น แล้วตามด้วยเสียงที่ดูเข้มงวดพูดออกว่า “การสร้างมนุษย์คนแรกฟรีค่าใช้จ่าย สร้างคนต่อไปจะเสียค่าใช้จ่าย 500 คะแนนในแต่ละครั้ง กรุณาจำลองลักษณะรูปพรรณมนุษย์ : เพศ,ใบหน้า, ความสูง, อายุ ,สีผิว, เชื้อชาติ ... ในความทรงจำของคุณ.”
เจิ้งค่อยๆ จมลงไปสู่ห้วงความทรงจำของเขา เมื่อช่วงที่เขายังเป็นวัยรุ่น เมื่อครั้งที่เขายังแอบเธอ กลิ่นของเธอ , รอยยิ้มของเธอ, เสียงของเธอ, มันยังคงชัดเจนอยู่ในความทรงจำของเขา
‘ในวันที่ฉันต้องสูญเสียเธอไป ชีวิตที่น่าเบื่อของฉันก็ได้เริ่มต้นขึ้น ราวกับว่าตัวฉันกำลังตกลงสู่ก้นเหวที่มืดมิด เพราะมือของเธอไม่ได้จับฉันอีกต่อไป.'
“ตราบเท่าที่คุณยังอยู่เคียงข้างฉัน ฉันจะไม่มีวันจมสู่ห้วงแห่งความมืดมิด ...”
หยดน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของเขา แล้วพวกมันก็เหือดหายไป ในยามที่พวกมันตกลงสู่พื้นดิน
เมื่อเขาลืมตาขึ้นมาอีกครั้งได้ปรากฎหญิงสาววัย 15 ปี กำลังยืนอยู่ตรงหน้าของเขา เธอคนนี้เหมือนกับคนที่อยู่ในความทรงจำของเขา เธอคือ ’โลริ’
พวกเขาเติบโตมาด้วยกัน แม้เติบใหญ่ก็ยังคงคุ้นเคยสนิทสนมจนถึงขั้นลืมตัวตนของกัน และ กัน แต่พวกเขาต่างก็รับรู้ว่าอีกฝ่ายนั้นสำคัญเพียงใด เด็กที่เติบโตในเมืองส่วนใหญ่มักจะโดดเดี่ยว ประตูห้องพักฝั่งตรงข้ามของอพารท์เมนท์มักจะถูกปิดอยู่เสมอ บางครั้งคุณไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าใครเป็นเพื่อนบ้านของคุณ ถึงแม้จะอยู่ที่นั่นมาหลายปีแล้วก็ตาม
เจิ้งมักจะคิดว่าตนเองโชคดี พ่อแม่ของเขาเป็นคนชัดเจน และตรงไปตรงมา พวกท่านมักจะเชิญเพื่อนบ้านมาทานอาหารอยู่บ่อยๆ และ ก็บังเอิญเพื่อนบ้านก็เป็นคนประเภทเดียวกัน พวกท่านจัดเป็นคนประเภทที่หายากในเมืองใหญ่ และสิ่งที่โชคดีที่สุดสำหรับเขา คือการได้พบกับหญิงสาวที่มีอายุน้อยกว่าเขาหนึ่งปี
เธอเป็นเหมือนพรของพระเจ้า ที่สมบูรณ์แบบ และ สะอาดบริสุทธิ์ราวกับคริสตัล เธอเป็นคนฉลาด, ใจดี,อดทน, ชอบหัวเราะเสียงดัง ๆ ออกมา และ ไม่เคยกลัวความยากลำบากใด ๆ
เขาคิดเสมอว่าตราบใด ที่เธอยังอยู่ที่นั่น หัวใจของเขาจะไม่รู้สึกเหน็บหนาว
ทำไมชีวิตมนุษย์ถึงได้เปราะบางนัก? เธออายุเพียง 15 ปีกลับต้องมานอนอยู่แต่บนเตียงสีขาว ผมยาวของเธอล่วงหลุดหายเพราะต้องคีโมเป็นเวลานาน ใบหน้าซีดขาวดูไม่สดใสอีกต่อไป สิ่งที่ยังเหลืออยู่คงเป็นรอยยิ้มของเธอ แต่เขารู้ดีว่ารอยยิ้มนั้นทำเพื่อปลอบโยนคนใกล้ชิดของเธอเท่านั้น
ชีวิตคืออะไร? ทำไมรอยยิ้มที่สวยงามนั้นต้องกลายเป็นเพียงแค่ขี้เถ้า นั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาอยากได้ เขายังอยากเห็นรอยยิ้มที่แสนอ่อนโยนของเธอ เขายังอยากเห็นเธอกลิ้งอยู่บนตัวของเขา และ คอยกระซิบข้างๆ หู ...
ต้องพายเรือผ่านทะเลผู้คนในโลกสีขาว และ สีดำ เขาหกล้มเปรอะเปื้อน จิตใจเน่าเฟะ ผ่านผู้หญิงคนแล้วคนเล่า, บาร์, ยาอี,ยาไอซ์ และ ในไม่ช้า ก็เร็วคงเป็นเฮโรอีน
“ตราบเท่าที่คุณยังอยู่ที่นี่ ผมจะไม่มีวันล้มลง ...”
เมื่อเจิ้งตื่นขึ้น เวลาก็ล่วงเลยมาถึง 11:00 โมง เขาเอื้อมมือคลำหาบุหรี่ที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง แต่เขากลับสัมผัสไปโดนบาง อย่างที่อ่อนนุ่ม
"หยุด. ขอฉันนอนต่ออีกหน่อย ...”
หน้าจอคอมพิวเตอร์, ผีชีวะ , ตาย, และ โลริ ความทรงจำของเขาเริ่มมา ทันใดนั้นเขารีบเปิดผ้าห่มออก และ มีเธออยู่ที่นั่น สาววัย 15 มีร่องรอยของคราบน้ำตาอยู่บนใบหน้าของเธอ และคราบเลือดเปรอะอยู่บนผ้าปูที่นอน
เจิ้งจำได้เพียงว่าเขากำลังสร้างมนุษย์ เขาเล่าทุกอย่างเกี่ยวกับเธอ และเมื่อทันทีที่เห็นใบหน้าของเธอ เขาไม่อาจยับยั้งความรู้สึกที่อัดอั้นมานานหลายปีได้
ตอนนี้เขาจ้องมองไปยังใบหน้าที่คุ้นเคย มีหลายสิ่งหลายอย่างที่เขานั้นอยากจะพูด และก่อนที่จะได้พูดอะไรน้ำตาก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว
หญิงสาวรู้สึกหนาว เธอจึงจะหยิบผ้าห่มขึ้นมาห่มอีกครั้ง แต่ไม่สามารถคว้าจับอะไรติดมือขึ้นมาได้ เธอลืมตาขึึ้น และ เห็นเจิ้ง กำลังจ้องมองมาที่เธอ เธอรู้สึกอายจึงคว้าผ้าห่มออกจากมือของเจิ้ง จากนั้นเธอก็เริ่มร้องไห้
“คนบ้า เมื่อคืนนายทำฉันเจ็บมาก แล้วตอนนี้นายยังคิดจะแกล้งฉันอีกใช่มั้ย นายเคยบอกฉันว่า ถ้าฉันทำอาหารเช้าให้นายทานตลอดทั้งเดือน นายจะให้แหวนกับฉันเมื่ออายุครบ 18 ปี และ จะแต่งงานกับฉันหลังจากที่ฉันอายุ 22 แต่ว่านาย...งี่เง่าชะมัด อายุฉันยังไม่ถึง 16 ด้วยซ้ำ.”
เจิ้งสั่นสะท้านขณะที่ได้ยินคำพูดเหล่านั้น เขากุมมือของเธอไว้แล้วถามว่า“เธอ ... โลริ เธอจำได้? เธอจำได้ทุกอย่าง?”
เธอหยุดร้องไห้ และ ถามเขาด้วยความสงสัย“นายหมายถึงอะไรเรื่องความทรงจำของฉันทำไมเหรอ นี่ตาคนลามก ช่วยกรุณาใส่เสื้อผ้าของตัวเองซะ แล้วจากนั้นก็ไปที่บ้านของฉัน แล้วหยิบชุดเดรสสีเขียวมาให้ด้วย เพราะเมื่อคืนนายฉีกเสื้อผ้าของฉันซะเละเทะ ขอบคุณพระเจ้าที่พ่อแม่ของฉันยังอยู่ที่ทำงาน.”
เจิ้งรู้สึกช็อค ทั้งกิริยา และ น้ำเสียงของผู้หญิงคนนี้ เธอช่างเหมือนกับในความทรงจำของเขา หลังจากนั้นเขาก็ตระหนักว่าห้องนี้เป็นห้องเดียวกับ ที่เขาเคยอาศัยอยู่เมื่อครั้งยังเป็นวัยรุ่นแม้รายละเอียดต่างๆ ก็เหมือนกัน
“โอ้พระเจ้าเมื่อคืนนี้พ่อแม่ของพี่ น่าจะได้ยินเสียงของพวกเราพวกท่านอาจจะคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงแบบนั้น คนบ้า,คนนิสัยไม่ดี ...ฉันคงไม่กล้าสู้หน้าแม่ของนายอีกต่อไป.”
“เดี๋ยวนะ, บางทีเราอาจจะกำลังฝันอยู่? ทุกอย่างเกิดขึ้นเมื่อวาน? แม้แต่เรื่องที่เธอป่วย? ฮ่าฮ่า ทั้งหมดมันแค่ฝัน!”
เจิ้งกอดเธอ และ เริ่มหัวเราะเสียงดัง แล้วหลังจากหลังชั่วครู่เขาเริ่มร้องไห้ โลริหยุดดิ้นรน และ กอดเขาแน่น
“ขอบคุณพระเจ้าที่เรื่องทุกอย่างเป็นแค่ความฝัน ผมไม่ต้องการ อนาคตเเบบนั้น …”
จากนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น โลริซุกตัวเข้าไปในผ้าห่ม “หรือพ่อแม่ของนายจะกลับมา ,แย่แล้ว ฉันจะออกไปข้างนอกได้ยังไง? ฉันไม่มีเสื้อผ้า.”
เจิ้งรู้สึกเย็นวาบ ใครบางคนกำลังเรียกชื่อเขา เขาจำได้ว่าเสียง นั้นคือเจี๋ย หรือพูดอีกอย่างหนึ่งเขาไม่ได้ฝันที่ โลริที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา เป็นเพียงแค่ความจริงที่ถูกสร้างขึ้น
เขาฝืนยิ้ม “โลริผมจะออกไปข้างนอก และ เอาเสื้อผ้ามาให้เธอ อยู่นี่ อย่าไปไหนนะ .”
เจิ้งถอนหายใจ ใส่เสื้อผ้าของเขา และ ก้าวเดินไปที่พื้นยกระดับ
เขาเปิดประตู และ เห็นเจี๋ยกับคนอื่น ๆ เจิ้งมองผ่านพวกเขาไปยังแสงทรงกลมที่ยังลอยอยู่
“ขอเวลาสักครู่.”
เขาวิ่งไปที่พระเจ้า “บอกผมพระเจ้า ว่าคุณไม่ได้สร้างเธอขึ้นมา? ทำไมเธอถึงได้มีความทรงจำ? เหมือนกับเธอคนนั้น? เธอรู้เรื่องที่นี้รึเปล่า? มันเกิดอะไรขึ้น?”
ติดตามข้อมูลข่าวสารนิยายเรื่องนี้ได้ก่อนใครที่ FB: www.facebook.com/IDTR8 หรือพิมพ์ค้นหา นิยายแปล: เกมส์สยองต้องไม่ตาย
