ตอนที่ 32 -- ค่ำคืนใต้แสงจันทร์ ตอนต้น
แปลโดย Mikky
Edit โดย check2534
ตอนที่ 32 -- ค่ำคืนใต้แสงจันทร์ ตอนต้น
พวกเรายืนอยู่ในป่าที่มือสนิท
โคล้ดมีสีหน้าที่เหมือนกับกำลังกลัวอะไรบางอย่าง
“เป็นอะไรรึเปล่า?”
”
“กลับบ้านกันเลยดีไหม?”
”
เสียงที่เป็นกังวลของพวกเราดูเหมือนจะไม่ได้เข้าหูของโคล้ดแม้แต่น้อย
พอคิดดูอีกที ดูเหมือนว่าเธอจะทำตัวผิดปกติตั้งแต่สู้กับโคโบลด์ลีดเดอร์แล้ว
การต่อสู้นั้นจำเป็นต้องใช้สมาธิอย่างมาก แต่หลังจากที่การต่อสู้จบลงแล้วถึงจะทำให้นึกเรื่องอื่นได้
ตอนนี้เธอมีเหงื่อออกทั่วตัวพร้อมกับที่ดวงตาสั่นไปมาอย่างรวดเร็ว
เหมือนกับเธอกำลังลนลานอยู่
“...อืม….ตกลง….รีบกลับกันตอนนี้….”
”
ในที่สุดหล่อนก็มีปฏิกิริยาตอบสนองออกมา แต่มันดูไม่ค่อยน่าไว้ใจเท่าไหร่
พวกเราเทเลพอร์ตกลับมาที่เมืองนานามิ แต่สภาพจิตใจของเธอยังไม่สู้ดีเท่าไหร่
[ฉันสงสัยจังว่าเกิดอะไรขึ้นกับโคล้ด?]
”
[ผมเองก็ไม่รู้….บางทีเธออาจมีธุระสำคัญที่ต้องไปทำก็ได้ หวังว่ามันคงจะไม่แย่หรอกนะ]
”
-เมืองนานามิ
“อืม...ขอบคุณมากนะ”
”
ตอนที่ผมได้รับคำขอบคุณด้วยสีหน้าซีดเผือก นั่นทำให้ผู้รู้สึกกังวลขึ้นมา
“เธอมีธุระอะไรต้องไปทำรึเปล่า? ถ้าต้องการความช่วยเหลือล่ะก็ บอกพวกเรามาก็ได้”
”
“โคล้ด พวกเราเป็นพวกพ้องกันนะ เข้าใจรึเปล่า?”
”
“อืม...ขอบคุณมาก...แต่ผมไม่เป็นไรหรอก”
”
มันไม่มีทางที่จะไม่เป็นไรอยู่แล้ว
ตอนที่เราเห็นโคล้ดเดินออกไป บนท้องฟ้าก็เป็นเวลามืดโดยสมบูรณ์ เมื่อหล่อนจากไปแล้วมิลลี่กับผมก็หันมามองหน้ากัน
“โคล้ด...ชั้นล่ะสงสัยจริงๆว่าเธอจะเป็นอะไรมั้ย…”
”
“ผมไม่รู้หรอก...ค่อยไปดูเธอพรุ่งนี้ก็แล้วกัน ไม่คิดว่าตอนนี้มันดึกมากแล้วหรอ?”
”
“ขอโทษที…”
”
“ตอนนี้ผมต้องรีบกลับบ้านเหมือนกัน ไม่งั้นแม่จะว่าเอาได้ เจอกันพรุ่งนี้”
”
“อา….งั้นเจอกัน เซฟ”
”
หลังจากที่ผมแยกกับมิลลี่แล้ว ผมก็เร่งฝีเท้าขึ้นทันที
แน่นอนว่าจุดมุ่งหมายของผมคือโรงแรมที่โคล้ดพักอยู่
เห็นได้ชัดว่าสถานการณ์ของโคล้ดในตอนนี้ไม่ใช่แค่เรื่องเล็กน้อย
ผมไม่รู้ว่าเรื่องนี้จะไปกระตุ้นให้โคล้ดเปลี่ยนแปลงไปหรือเปล่า แต่ผมไม่มีทางปล่อยเรื่องนี้ผ่านไปอย่างแน่นอน
ในตอนที่ผมมาถึงใจกลางเมืองที่เป็นย่านโรงแรมนักเดินทาง จู่ๆผมก็นึกเรื่องบางอย่างขึ้นมาได้
ว่าแต่โคล้ดอาศัยอยู่ที่ไหนกันแน่?
นี่มันแย่จริงๆแฮะ
ผมรีบมาที่นี่โดยไม่ได้คิดเรื่องนั้นเลย
ตอนนี้ผมควรจะทำยังไงดี ขณะที่กำลังคิดแบบนั้น ผมก็เหลือบไปเห็นเคนกำลังเดินออกมาจากโรงแรมโกโรโกโส
ดูเหมือนว่าที่นี่จะเป็นโรงแรมที่ราคาถูกที่สุดและซอมซ่อที่สุด
บางทีโคล้ดน่าจะอยู่ที่นี่
ตัวเองอาศัยอยู่ที่โรงแรมชั้นสูง ส่วนน้องสาวถูกท้องไว้ในโรงแรมที่แย่ที่สุด ให้ตายสิ พวกที่มีสถานะทางสังคมที่มันดีจริงๆ
เขากำถุงเงินในมือขวาแล้วยิ้มเยาะออกมา
ตอนนี้ผมเข้าใจแล้ว
นี่คือเหตุผลที่โคล้ดรีบร้อนถึงขนาดนั้น
ผมเฝ้ามองเคนเดินหายไปทางย่านสถานบันเทิง แล้วรีบวิ่งเข้าไปที่โรงแรมที่โคล้ดอยู่
โรงแรมซอมซ่อที่เคนเดินออกมานี่ไม่มีเคาท์เตอร์สภาพดีๆเอาไว้รับแขกเลย
ผมมองเห็นชื่อของโคล้ดอยู่บนป้ายที่วางอยู่บนเคาท์เตอร์
ตามที่ป้ายนั้นเขียนไว้ ห้องของโคล้ดคือห้องเบอร์ห้า
“ยินดีต้อนรับ นี่คือโรงแรมของนัก...เดี๋ยวก่อน! เธอจะเข้าไปตรงนั้นไม่ได้นะ! เจ้าหนู?!”
”
ผมได้ยินเสียงของพนักงานต้อนรับดังมาจากข้างหลัง แต่ผมไม่สนใจแล้วเดินต่อไปข้างในโรงแรม
ผมเดินไปยังทางเดินที่ผุพัง แต่ละครั้งที่ผมก้าว มันก็จะส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดออกมา เมื่อดูตัวเลขบนแผ่นป้ายแล้ว ไม่นานผมก็เจอห้องหมายเลขห้า แล้วผลักประตูเข้าไป
นี่มันโรงแรมประเภทไหนกันเนี่ย ไม่มีกระทั่งกลอนล็อคเลย
ขณะที่ผมเดินเข้าไปในห้องนั้น ก็ได้กลิ่นโชยเข้ามาแตะจมูก
ภายในห้องที่อับเหม็นนั้น โคล้ดกำลังร้องไห้ด้วยความกลัวอยู่
ดูเหมือนว่าเธอจะถูกซ้อม ผมเห็นรอยแผลฟกช้ำตามร่างกายของเธอ
ดูเหมือนว่าบริเวณที่เปิดโล่งอย่างใบหน้ากับแขนจะไม่มีรอยอะไรเลย
“...โคล้ด…!”
”
ทันทีที่โคล้ดได้ยินเสียงของผม เธอก็หันใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำหูน้ำตามาที่ผม
“.....เซฟคุงไม่ใช่หรอ นายต้องการอะไร?”
”
หล่อนรีบเช็ดหน้าให้แห้ง แล้วฝืนยิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มที่ดูแข็งกระด้าง
ผมรีบวิ่งเข้าไปโดยไม่พูดอะไร แล้วเริ่มถลกเสื้อของเธอออกเพื่อดูบาดแผลทันที
“เดี๋ยวก่อนสิ...หยุดเลยนะ! เซฟคุง คนลามก!!”
”
“หุบปากไปเลย! อยู่เงียบๆซะ!”
”
เมื่อเจอกับแรงกดดันของผม โคล้ดก็ปิดปากเงียบทันที
ทันทีที่ผมถอดเสื้อของเธอออก ก็เห็นรอยม่วงเขียวอยู่ตามผิวที่ขาวนวลที่กำลังสั่นเทา
ทั่วตัวของโคล้ดเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำที่ดูน่ากลัว ช่างเป็นภาพที่โหดร้ายจริงๆ
ผมพูดอะไรไม่ออก
เธอถูกตีมามากขนาดไหนถึงได้มีรอยฟกช้ำมากขนาดนี้…!
ผมรีบร่ายฮีลเพื่อรักษาโคล้ดทันที แต่เนื่องจากสภาพจิตใจของผมไม่มั่นคง ผมจึงทำได้ไม่ดีเท่าที่ควร
“บ้าจริง!!”
”
“....ถูกเห็นผิวที่เปลือยเปล่าแบบนี้...มันออกจะน่าอายจริงๆนะ โธ่…”
”
“ไอ้หมอนั่น….ตอนที่เคนออกจากโรงแรม เขากำเงินไปถุงหนึ่ง นั่นเป็นเงินของโคล้ดใช่ไหม…?”
”
“การแต่งตัวให้ดูดีตลอดเวลา ถือเป็นงานอย่างหนึ่งของอัศวิน”
”
“เธอว่าการแต่งตัวให้ดูดีถือเป็นงานของพวกนั้นงั้นหรอ?! ปล่อยให้น้องสาวตัวเองอยู่ในโรงแรมที่ใกล้จะพังแบบนี้! คิดว่าผมจะยกโทษที่เขากล้าขโมยเงินน้องสาวตัวเองหรอ?”
”
“โรงแรมที่ใกล้จะพัง...พูดซะเสียเลยนะนาย….”
”
*อ้ะฮ่าฮ่า* โคล้ดหัวเราะออกมา
นั่นไม่ใช่รอยยิ้มสดใสตามปกติ
ตอนนี้รอยยิ้มของผมยังดูดีกว่าหน้าแบบนั้นซะอีก โธ่เว้ย!
ผมไม่อยากเห็นโคล้ดทำหน้าแบบนั้นอีกแล้ว
ผมถอนเสื้อโค้ทของตัวเองออกแล้วนำไปคลุมตัวโคล้ด นั่นทำให้ไหล่ของเธอเริ่มสั่นพร้อมกับร้องไห้ออกมาจนผมไม่สามารถนึกคำพูดดีๆออกมาได้
ผมหันหลังแล้วออกจากห้องของโคล้ด
*ปึก* ดูเหมือนว่าไหล่ของผมจะชนเข้ากับอะไรบางอย่าง
ดูเหมือนว่าผมจะชนเข้ากับพนักงานต้อนรับที่ไล่ตามมา
“โอ้ะโอ๋ เจ้าหนู? ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่เธอนึกจะเข้าก็เข้าได้นะ เข้าใจไหม? ที่นี่เป็นโรงแรมของนักเดิน…”
”
จู่ๆพนักงานต้อนรับก็หยุดพูด
ผมแผ่พลังเวทย์ออกมาบางส่วน
เขาหน้าซีดลง ปิดปากเงียบ แล้วก้าวหลบไปด้านข้าง
เมื่อทางเดินเปิดโล่ง ผมก็เดินตรงไปบนพื้นที่แต่ละก้าวส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดออกมา
ผมออกจากโรงแรมแล้วหันไปทางย่านสถานบันเทิง จากนั้นก็ออกเดินไปทางนั้นทันที
นี่ไม่ใช่สถานที่สำหรับเด็กก็จริง แต่มันก็ไม่สามารถหยุดไม่ให้ผมเข้าไปได้หรอก
ขี้เมาที่อยู่ข้างถนนตะโกนใส่ผม ผมก็เลยยิงเวทย์ไปทางเขาจนเหมือนว่าเขาจะสร่างเมาทันที
ผมเดินผ่านร้านเหล้าที่มีแสงจากเวทย์มนต์ส่องสว่างมากมาย ก่อนจะเข้าไปที่ร้านเหล้าที่ใหญ่ที่สุดในย่านนี้
“เห้ย ไอ้หนู ที่นี่ไม่ใช่ที่สำหรับเด็กหรอกนะ รู้ไหม?”
”
“มาหาป๊ะป๋างั้นหรอ? บอกชื่อมา บางทีฉันอาจจะเรียกเขาออกมาให้ก็ได้?”
”
ชายสองคนที่มีหน้าตาหน้ากลัวส่งเสียงเรียกผม
รูปร่างแบบนี้นี่มีประโยชน์จริงๆ
ดุเหมือนว่าพวกมันจะรับรู้ได้ว่าผมเป็นนักเวทย์ ก็เลยตะโกนเรียกผม
“เคน เคน เลออนฮาร์ต อัศวินที่สวมเกราะเงาวับ ได้โปดเรียกเขาให้ที”
”
ผมตอบอย่างตรงไปตรงมา
ดูเหมือนว่าคำตอบของผมจะไม่ดีพอเท่าไหร่ ผมคงต้องทำหัวให้เย็นลงก่อนจะตอบอะไรซะแล้ว
“ขอโทษนะ แต่นี่เป็นร้านเหล้าชั้นสูง คนทั่วไปไม่สามารถเข้าออกที่นี่ได้ตามใจชอบหรอก ที่พวกเราทำอยู่ก็เพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีสิ่งไม่พึงประสงค์เข้าไปได้”
”
“เคนซังเป็นแขกที่ร่ำรวยของที่นี่ พวกเราคงจะงานเข้า หากปล่อยให้เด็กอย่างเธอเข้าไปทำลายบรรยากาศ”
”
จะไม่ปล่อยให้เข้าไปง่ายๆสินะ?
ไม่ไหวไม่ไหว
-ภายในร้านเหล้าชั้นสูง หางแมวดำ
ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังรินเหล้าให้แก่เหล่าอัศวิน พวกเขาต่างก็กำลังชนแก้วกันอยู่
ขวดเหล้าเปล่าราคาแพงมากมายตั้งอยู่รายล้อมเหล่าอัศวินที่กำลังหน้าแดง
เคยเองก็อยู่ในกลุ่มคนเหล่านี้ เขากำลังนั่งโอบไหล่ผู้หญิงอยู่คนหนึ่ง
“ทุกคน! การสำรวจในวันนี้ทำได้ดีมาก! ดังนั้นการแวะมาที่นี่ถือเป็นรางวัลขอบคุณในความเหนื่อยยากของพวกนายทุกคน!”
”
ดูเหมือนว่าเคนจะกำลังอารมณ์ดีเป็นพิเศษ เขายกแก้วสาเกขึ้นกระดกแล้วแกว่งแก้วที่ว่างเปล่า
“วันนี้ชั้นเลี้ยงเอง! สนุกเท่าที่พวกนายต้องการเลย!”
”
“โอวววววว!!!”
”
“สมกับที่เป็นเคนซามะ!”
”
“ขอบคุณมากครับ!”
”
ตู้มม!!
ทันใดนั้นเสียงดังสนั่นหวั่นไหวก็ดังไปทั่วร้าน
เมื่อหันไปเห็นบรรดาคนเฝ้าประตูที่ถูกอัดติดกับผนัง ทุกคนก็หันมามองที่ผมพร้อมกัน
พวกนั้นน่าจะยังไม่ตาย…
น่าจะนะ…
ผมเดินตรงเข้าไปแล้วพบว่ากลุ่มของเคนที่กำลังสนุกสนานกันอยู่ ภาพที่พวกนั้นกำลังหัวเราะไร้ความกังวลทำให้พลังเวทย์ของผมเดือดพล่านจนแทบจะทะลักออกมา
ความพุ่งพล่านนี่ไม่ยอมลดลงเลยแฮะ
นี่มันแย่จริงๆ
เขาเป็นพี่ชายของโคล้ด เพราะงั้นมันคงจะแย่หากฆ่าเขาทิ้งไป แต่ผมก็ไม่สามารถปล่อยไอ้สารเลวนี่โดยไม่ทำอะไรได้เหมือนกัน
==========
อุทิศให้คุณพ่อยุทธนา ศิริพัฒนานันทกูร
==========
ติดตามข่าวสารและตอนใหม่ๆได้ก่อนใครที่ https://www.facebook.com/RachanTranslations/
