Chapter 147: Guardian Deity (1) 10-09-2017

Chapter 147: Guardian Deity (1)

ดีม่อนที่บุกดันเจี้ยนของผม ครึ่งนึงของมอนเตอร์ที่เขานำมาได้หนีออกนอกดันเจี้ยน พวกมันวิ่งหนีไปทั่วเกาหลีใต้และมันยังไม่ถูกจำกัด.

มันไร้สาระที่มีมอนเตอร์จำนวนมาก.

‘ดีม่อนอื่น หรือว่าอาจจะเป็นความช่วยเหลือจากแพนเดอโมเนี่ยม.’

ผมแตะไปที่คาง.

ตอนนี้ระหว่างดีม่อนกำลังมีปัญหา.

พวกเขาวางแผนที่จะก้าวต่อไป.

ดั้งนั้น..ผมจึงวางแผนที่จะกวาดล้างมอนเตอร์เหล่านี้ให้ผมดเพื่อแสดงถึง ‘ความต่างชั้น.’

ผมจะใช้มันเพื่อสร้างความสับสนกับแพนเดอโมเนี่ยม.

‘อีเว้นพิเศษ.’

อีเว้นพิเศษเกิดขึ้นหลายครั้งมากในชีวิตที่แล้วของผมมันอาจจะมาจากเหตุการณ์ต่างๆเช่นเหล่าเทวดาหรือผู้บัญชาการแม๊ก

ผมต้องรู้วิธีที่จะมีเหตุการณ์เหล่านี้สักครั้งนึง

ผมไม่กล้าแม้แต่ในความฝันที่ผมจะได้จากการก้าวข้ามขอบเขตวิชาหรือแม้กระทั่งสมบัติของราชานรก..ผมยิ้มน้อยๆ

Hwaruruk!

มีปีกคู่สีดำขนาดใหญ่กระพือบนหลังผม พวกมันมีตัวตนที่ไม่ต้องการความซื้อสัตว์ พวกมันเป็นเพียง'ไอเทม'ที่เปลี่ยนไปหลังจากกินไฟของไพน์

ผมคิดถึงการอธิบายสั้นๆที่เรียกว่าทาวซันวิงค์

ชื่อ - ทาวซันวิงค์ (Epic) คำอธิบาย: ว่ากันว่ามันเป็นปีกที่เกิดจากพลังเวทย์หลายพันชนิด * ผู้ใช้สามารถดูดซับและเก็บพลังเวทย์ของสิ่งมีชีวิตที่พวกเขาฆ่าได้ * สีจะเปลี่ยนไปตามประเภทของเวทมนตร์ที่ดูดซับ ** เมื่อถึงขีดจำกัดแล้วจะสามารถใช้สกิล "อัญเชิญประตู" ได้หลายพันบาน ** จำนวนเวทมนตร์ที่เก็บไว้ - 445,344 / 1,000,000

มันเป็นไปเทมระดับอีปริกและไม่มีทั้งสกิล,สถานะหรือฉายา ถ้าผมไม่เห็นออฟที่ซ่อนอยู่ของมันจากมัทอายมันก็ไม่ต่างจากไอเทมขยะ.

แน่นอนว่ามันไม่คุ้มค่าที่จะจ่ายมันด้วยแต้มเกรียติ5,000แต้ม

อย่างไรก็ตามออฟที่ซ่อมอยู่แม้ว่ามันจะเจ๋ง แต่มันก็มีข้อจำกัดในการเปิดใช้งานสกิลระดับอีปริกพิเศษนอกจากที่ผมคุ้มเคยกับสกิลมันแล้ว.

ชื่อ - อัญเชิญพันประตู (Ex Epic) คำอธิบาย: อัญเชิญมอนเตอร์ระดับยูนิค มาในสถานที่กำหนด. มอนเตอร์ที่ถูกอัญเขิญจะไม่เชื่อฟังผู้อัญเชิญตามมันจะทำตาม "สัญชาติญาณ" ของมันเอง

มันไม่ชัดเจน.

แต่ผมรู้ถ้ามันมีสกิลที่คล้ายคลึงกันถูกกระตุ้น มันจะให้ผลออกมาอย่างไร

มันเป็นสกิลชั้นต่ำที่ถูกเรียกว่า‘ประตูโบราณ (Epic)’ มนุษย์ได้ใช้มันทำลายล้างเกาหลีใต้. ความมั่งคั่งที่ได้มาจาการเสียสละที่ยิ่งใหญ่ในการได้รับการแลกเปลี่ยนจาก ‘เทพปกปักษ์’

ผมไม่เห็นการอัญเชิญด้วยสายตาตนเอง แต่มันก็พอที่จะหยุดการรุกรานของดีม่อน

‘อับเชิญพันประตู’ เป็นสกิลที่สูงกว่า ถ้าผมสามารถเก็บพลังเวทย์มากพอก็จะเปิดประตูออกมาจากอย่างไม่จำกัด.

แน่นอนผใม่ได้ตั้งใจที่จะใช้พลังเวทย์เพื่อเรียกความชั่วร้ายบางอย่าง มันควรเป็นประโยชน์ต่อมนุษย์.

‘ปลุกเทพปกปักษ์เพื่อมาปกป้องเกาหลีใต้.’

‘เทพปกปักษ์’ ยังเป็นสิ่งมีชีวิต.ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่แต่มันจะเป็นการโต้กับแพนเดอโมเนี่ยม.ถ้าผมต้องการทำแบบนั้นผมต้องการพลังเวทและสิ่งมีชีวิต‘ดั้งเดิม’ ของมนุษย์.

'อีกาสามขา.’

ผมมองผ่านความทรงจำ.

ในตอนนี้อีกาสามขาได้ถูกอัญเชิญ ครั้งแรกที่เห็นมันเหมือนกับอีกาที่มีขนาดเท่ากริฟฟินและตัวมันก็ส่องสว่างเหมือนกับดวงอาทิตย์ ผมไม่แน่ใจว่ามันจะมีพลังเท่าไรมันอาจจะเป็นชั้นสูงเลเวล3หรือ4ราวๆนั้น.

ปัญหาคือ..มันไม่ฟังผู้อัญเชิญ.

อีกาสามขามันปกป้องเกาหลีแน่นอน แต่มันก็ไม่แน่

หลังจากที่มันกินมอนเตอร์และดีม่อนแล้วมันก็เรียกร้องความมั่งคั่งมากขึ้น มับชอบสีฉูดฉาดและสะสมอัญมณีทุกประเภทไว้ที่ด้านบนของภูเขาแบ๊คดูมันทำให้เกิดสิ่งต่างๆเช่นสึนามิและมองมนษุย์ด้วยความตลก.

สุดท้ายแล้วมันก็ตายด้วยฝีมือของยูป้า อย่างไรก็ตามความแข็งแกร่งและความตั้งใขของเทพฟกฟักษ์ก็ชัดเจน.

‘มันอาจจะไม่โจมตีเมื่อเห็นฉัน.’

ผมเป็นดีม่อน ไม่สามารถรับรู้ด้วยสัญชาตญาณ

มันจะไม่เป็นเรื่องง่ายก่อนที่ผมจะไปโลกเบื้องล่าง ตอนนี้ผมสามารถปกป้องจากเทพฟกฟักษ์ได้แล้ว.

“มาสเตอร์ มีมนุษย์จำนวนมากมาทางนี้.”

โรสบอกในขณะที่เธอเหลือมองกลับไป.

นี่เป็นวันที่สาม.

ผมเดินทางข้ามประเทศโดยไม่มีการพักผ่อน.

ในขณะที่มีหลายคนที่ได้เห็นผมสู้กับมอนเตอร์เหล่านี้ และมีหลายคนติดตามผมอยู่.

บางคนเป็นประชาชนและอเวคจำนวนมาก

ผมไม่ได้พักแม้สัก1นาทีหรือ1วินาทีและพยายามเดินไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ แม้จะช้าแต่มนุษย์จำนวนมากก็พยายามตามผม ปากของเขาเกิดฟองในขณะที่เขาไล่ตามผม.

‘ฉันต้องอัญเชิญเทพปกปักษ์.’

หลายร้อยคนไม่พอ มันต้องไม่น้อยกว่าหมื่น ไม่อย่างนั้นสิ่งมีชีวิตที่ผมต้องการจะไม่ถูกเรียกตัว.

“พักสักหน่อย.”

บนเนินเขาเล็กๆ.

ผมนั่งลงและหลับตา.

กลุ่มผู้คนถูกหยุดพัก.

รอยและโรส.

นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาออกจากดันเจี้ยน พวกเขาเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

ขณะที่ รอยอยู่ข้างดันเจี้ยนมาสเตอร์ โรสเริ่มขยับตัว เธอตัดสินใจเข้าสู่กลุ่มคนเพื่อมองดูพวกเขา.

"โหห เด็กของผู้ช่วยชีวิต...”

ขณะที่โรสเดินเข้าไปหามนุษย์บางคนคุกเข่าลงและยกมือขึ้น.

ความคิดที่เจียมเนื้อเจียมตัว.

โรสกระบริบตาใส่ผู้หญิงคนนึงที่เข้าหาเธอ.

"คุณหิวไหม? มันไม่มากนัก แต่นี่คือมันฝรั่งหวานนึ่ง. สองสักชิ้นสิ.”

"มันหวานนึ่ง?"

“ใช่ มัน-หวานมาก.”

หญิงช้าหัวเราะเงียบๆในขณะที่เธอยื่นมันให้.

โรสคว้ามันหวาน.

Wagu!

เธอเคี้ยวแม้กระทั้งเปลือก.

"อืม..หวาน.”

มันอร่อย โรสกินมันหมดในพริบตา.

หญิงชรานั้นไม่รู้ว่าเธอจะกินแม้กระทั่งเปลือก แต่ก็ยิมหลังจากนั้นสักครู่

"นั่น..เด็กจากผู้ช่วยชีวิต.”

“ฉันชื่อโรส. อย่างไรก็ตามคุณหมายถึงมาสเตอร์? ผู้รอดชีวิตคืออะไร?”

ไม่ว่าเธอจะโตขึ้นมาอย่างไรแต่เธอก็ยังเป็นเด็กอยู่ เธอเรียนรู้เร็วกว่าคนอื่นแต่มันก็ยังมีข้อจำกัด.

หญิงชราพูดช้าๆ.

"คุณโรส, เราเรียกเขา เพราะว่าเรารอดได้เพราะเขาโดยที่ไม่มีใครทำได้.”

อ่า!

โรสตวัดมือของเธอ

"ตอนนี้มาสเตอร์คือผู้ช่วยชีวิต.ราชินีเคยพูดเสมอ ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้สำหรับมาสเตอร์ มาสเตอร์ถูกจับโดยปีศาจ แต่มาสเตอร์ก็กลับมา ช่วยเราทั้งหมด ฉันรู้ว่ามาสเตอร์ดีมากจริงๆ”

อืม อืม โรสพงกหัว.

ทุกวันเหมือนกับวันใหม่ๆ ราชินี คริสปี้พูดเอาไว้ไม่มีผิด.

ความเชื่อมั่นเริ่มเติบโตตามแนวคิดของเธอ.

"จากปีศาจ...!”

"เขาจะช่วยพวกเขา!”

“ในที่สุด! ในที่สุด!”

มนุษย์ตีความหมายต่างกันเล็กน้อย

มีเหตุผลที่ดี.

หลายคนถูกพรากไปโดยปีศาจ เขากลับมาเพื่อทำลายความชั่วร้ายทั้งหมด คำสรรเสิญออกมจากที่ไหนสักแห่ง..มันเป็นเรื่องธรรมดาทีเขาจะถือเป็นพระเจ้า.

ก่อนที่เธอจะรู้เรื่องนี้มีคนนับพันล้อมอยู่ใกล้ๆโรส.

พวกเขาล้อมเป็นวงกลมและฟังการสนทนาของโรส

นี่เป็นครั้งแรกที่ โรส ได้รับความสนใจเป็นอย่างมาก มันเป็นธรรมชาติที่เธอจะรู้สึกปลื้ม.

"คุณไม่ต้องกังวล ฉันไม่รู้ว่าทำไมแต่มาสเตอร์กำลังช่วยพวกคุณ ราชินีพูดว่ามาสเตอร์จะนำความหวังมาสู่ที่นี่ คุณเป็นสิ่งมีชีวิตที่บอบบาง แต่ความสามารถก็มองเห็นได้ ถ้าคุณไม่ได้มุ่งดาบมาที่มาสเตอร์แล้ว ความสามารถของคุณก็จะผลิบาน ยังไงก็ตาม ราชินี ได้กังวลว่า มนุษย์จะชี้ดาบมาหามาสเตอร์หลังจากที่เขาได้รับความแข็งแกร่ง? ฉันต้องพูดแบบนี้ คุณอยากจะทำจริงๆ?”

โรสไม่เข้าใจจุดนี้

มนุษย์เป็นคนโง่ แต่เธอไม่สามารถจินตนาการได้ว่าพวกเขายกดาบของพวกเขาโดยไม่เชื่อฟัง พวกเขาโง่หรือเปล่า?

เธอต้องการถามมนุษย์โดยตรง.

กัดมือที่เลี้ยงพวกเขา ไม่ว่าพวกเขาจะแข็งแกร่งแค่ไหนก็เป็นธรรมชาติที่พวกเขาอ่อนแอกว่ามาสเตอร์ เธอคิดว่าสายพันธุ์ที่เต็มใจจะเดินลงเส้นทางแห่งความตายนี่น่าแปลก.

สิ่งมีชีวิตที่ใกล้สูนพันธุ์ได้มอมเมาไปกับพลังและพยายามกบฏ มันน่าอาย มันเป็นไปไม่ได้สำหรับดาร์กเอลฟ์.

“อ่า ไม่ นี่เป็นการเข้าใจผิด ฉันไม่อาจบอกได้ว่าไม่มีมนุษย์คนไหนทำแบบนั้น แต่มีมนุษย์ที่ดีดว่าอยู่มาก.”

"แล้วมันต่างกันตรงไหน?ฉันไม่รู้จริงๆ แต่คุณไม่ควรตัดความสัมพันธ์กับมาสเตอร์ เขาแข็งแกร่งมาก! เขาฆ่าดีม่อน4ตนด้วยตัวคนเดียว..อุ๊บ!”

โรสปิดปากอย่าวรวดเร็ว.

มนุษย์รอบๆเริ่มสั่น.

"ดีม่อน4ตน?”

“บางที...”

“โอ้พระเจ้า!”

พวกเขาไม่รู้ว่าทำไม.

วันนึงดีม่อนได้เดินทางมาที่เกาหลี

ทั้ง4ตรงมาอย่างรวดเร็ว.

เดลฟีเลีย, อนาตาเซีย, อมุรัน และเจเนราล!

ชื่อของพวกเขาถูกจดจำไว้ ทุกคนที่อยู่ที่นี่รู้จักชื่อของดีม่อนทั้ง4.

ใช่เธอบอกว่าพวกเขาถูกฆ่าตาย.

ความอยากรู้อยากเห็นเต็มไปในดวงตาขณะที่มองมาที่โรส.

โรสไม่สนใจพวกเขาและมองไปรอบๆ

"อ่า ฉันไม่รู้ ฉันจะไปแล้ว มาสเตอร์บอกว่าเขาจะเคลื่อนไหวหลังจากนี้อีก3ชั่วโมง.”

โรสมองไปที่มาสเตอร์อายๆ.

มาสเตอร์ไม่ได้พูกตรงๆ แต่เธอรู้ได้ถึงหน้าที่ของเธอ มันการให้มนุษย์เดินตามเขา!

ไม่อย่างนั้นมาสเตอร์คงจะไม่รอให้มนุษย์ติดตาม โรสสังเกตเห็นและพูดความจริงผสมลงไปกับมนุษย์.

ด้วยเหตุนี้ความเชื่อของมนุษย์ก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้น.

พูดถึง4ดีม่อนที่เป็นอันตราย แต่ถ้าพวกเขาคิดว่ามาสเตอร์เป็นดีม่อนมันก็เท่านั้น. ความ ‘อิจฉา’ เต็มดวงตาของพวกเขา.

ตอนนี้คนที่เชื่อว่าคนอย่างมาสเตอร์จะปรากฎขึ้น.

'ฉันทำได้ดี?’

โรสยังเด็กแต่เธอก็สังเหตเห็นอย่างรวดเร็ว

เธอเข้าใจวิธีทางจิตวิทยา.

ดังนั้นเธอค่อนข้างมั่นใจว่าคำตอบของเธอถูกต้อง.

‘ถูกต้อง!’

โรสรีบหันไปหาหญิงชราแล้วถามว่า

“ฉันสามารถทานมันฝรั่งหวานั้นอีกสองชิ้นได้ไหม? ฉันจะเอาอีกอันไปให้มาสเตอร์...”

หนึ่งเธอจะให้มาสเตอร์ และเธอจะกินอกีหนึ่ง.

เธอไม่ได้คิดถึงรอย.

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ลิ้มรสมันฝรั่งหวานแสนอร่อย.