Chapter 141: Return (2)

Chapter 141: Return (2)

---

ยิฮิที่สวมใส่มงกุฏโดยที่มือข้างหนึ่งถือโล่พลอยและอีกข้างถือดาบอัศวินแฟร์รี่.

"พวกเขาขึ้นมาถึงชั้น14แล้ว ถ้าต้นไม้ดั้งเดิมหายไปเราจะจบสิ้น!เราต้องปกป้องจนกว่ามาสเตอร์จะมา!”

คาซ่าที่ได้รับบาดเจ็บสาหัวได้พูดออกมาด้วยเสียงบางเบา.

“คุณแฟร์รี่. ศัตรูได้เตรียมตัวมาอย่างดี.ไม่นานมานี้กิรฟฟินและยักษ์ทดสอบ.ครสปี้ก็ยังไม่แน่ว่าจะปลอดภัย. ทัสมาล มาโกและผม...”

"นี่คุณเงียบไม่ได้หรอ? เราต้องปกป้องไม่ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น อย่างไรก็ตามที่นี่ไม่ได้อนุญาติให้คนอื่นมาที่นี่! ยิฮิจะปกป้องมัน.”

“ผมรู้. แต่มันไม่ใช่เรื่องที่แฟร์รี่จะมาที่นี่ แฟร์รี่ไม่ได้อยู่ที่แกนหรอ? การปรากฎตัวของแฟร์รี่เป็นเรื่องสำคัญมาก ทั้งแกนดันเจี้ยนและต้นไม้ดั้งเดิม.”

ดีม่อนกำลังเตรียมพร้อม.

พลังเวทของดันเจี้ยนกำลังบิดเบี้ยว.

พลังเวทย์มหาศาลถูกทำลายอย่างยับเยิน จากต้นไม้ดั้งเดิมและแกนดันเจี้ยน ที่มันอยู่ได้จยถึงตอนนี้ต้องขอบคุณยิฮิ

อย่างไรก็ตามมันจะไม่ดดีหากยิฮิบาดเจ็บ.

"คุณต้องการให้ยิฮิ ดูดนิ้วมือตนเองและนั่งดู? ทั้งหมดที่เกิดขึ้นนี่มาจากยิฮิ. ฉัน!”

“คุณแฟร์รี่...”

Kurung!

Kururung!

ในขณะเดียวกัน.

เสียงดังที่เกิดจากการเคลื่อนทัพขนาดใหญ่มาก.

“ศัตรูกำลังมา. คุณแฟร์รี่. อย่าหักโหมนัก.”

คาซ่าที่กำลังถือหอกสีแดง.

มีการโจมตีมากกว่า100ครั้งใน1ปีที่ผ่านมา จนถึงตอนนี้การโจมตีทั้งหมดถูกป้องกันไว้ได้ แต่...

การบุกของศัตรูก็มีขึ้นเรื่อยๆ.

ที่พวกเขายังต้านอยู่นี่ได้ทั้ง ทัสมาล มาโก คาซ่า และไอเทมบางอย่างจากลิซปาการาม.

คาซ่าคิดอยู่ไม่นาน.

'ร่างกายของเรากำลังร้อนรน.’

เขาต้องการที่จะปกป้องมัน.

แม้ว่าจะมีความคาดหวังแต่ดันเจี้ยนมาสเตอร์ไม่ได้ปรากฎมาเป็นเวลานานแล้ว.

คาซ่าที่ได้รับบาดเจ็บ หันไปมองรอบๆ.

"ยิฮิจะปกป้องมัน ฉันแน่ใจว่าจะเก็บมันไว้ได้จนกว่ามาสเตอร์จะมา”

ยิฮิไม่สามารถอยู่เฉยๆได้ แม้ว่ายิฮิจะถืออาวุธมาเต็มสูบ แต่ปากและปีกของเธอก็สั่นพอๆกัน.

ดยุคเดฟีเลีย, มาควิสอานาตาเซีย, เอิร์ลอมุรัน และมาควิสเจเนรัส...ดีม่อนทั้ง4คนที่มาจากกลุ่มของแพนเดอโมเนี่ยม.พวกเขามองไปข้างหน้าด้วยการแสดงออกที่ต่างกัน.

แม้ว่าจะมาจากฝ่ายเดียวกัน แต่มันก็เป็นไปไม่ได้ที่จะรวม4ดีม่อนไว้ด้วยกัน อย่างไรก็ตามนี่เป็นเรื่องแตกต่างเนื่องจากมันสำคัญ.

การสู้รบที่รุนแรงกำลังเกิดขึ้นต่อหน้าพวกเขา.

อาจจะดูมันรวดเร็วเป็นอย่างมากในการมองครั้งแรก แต่จริงๆแล้วมันกำลังเอียงไปด้านใดด้านหนึ่ง.

ดาร์กเอลฟ์และเทวดาที่กำลังตกอยู่ในอุ้งมือของดีม่อนทั้ง4.

คาซ่า มาโก ทัสมาล ... พวกเขาแข็งแรงมาก แต่พวกเขาได้รับบาดเจ็บและเหนื่อยล้า แม้ว่าหินจะมีขนาดใหญ่แต่มันก็ยังคงถูกทุบไปเรื่อยรอยแตกก็จะเริ่มปรากฏขึ้น.

"การต่อต้านมีความแข็งแกร่งขึ้นมันต้องมีอะไรบางอย่างที่สำคัญอยู่ที่ชั้น15.”

มาควิสอนาตาเซียร้องบอก.

กองกำลังทั้งหมดที่เหลืออยู่ในดันเจี้ยนถูกรวบรวมเพื่อสกัดกั้นพวกเขา นับเป็นครั้งแรกที่มีการต่อต้านตั้งแต่วันแรก.

ดยุคเดลฟีเลียหัวเราะ.

"ความพยายามครั้งสุดท้าย สิ่งมีชีวิตเหล่านี้ป้องกันพวกเราได้ถึงปีนึง รัลดาล บิกิเซล..เขามีพลังอำนาจอย่างมาก แม้ว่าจะเป็นแพนเดอโมเนี่ยมก็ยากต้านทาน ถ้าเขายังอยู่”

แพนเดอโมเนี่ยม เป็นแกรนด์ดยุคที่มีความรู้มากมาย เขามีความรู้และความคุ้นเคยกับเวทมนตร์ เขาคิดค้นวิธีง่ายๆในการกระตุ้นพลังเวทมนตร์ในดันเจี้ยน.

แพนเดอโมเนี่ยมเป็นคนที่คิดว่ามาสเตอร์ของดันเจี้ยนนี้คือรัลดาล บิกิเซล

ต้องขอบคุณมันเป็นเรื่องง่าย สิีงมีชีวิตที่มรีความฉลาดต่ำได้สูญเสียการควบคุมและแฟร์รี่ก็ไม่สามารถใช้ยุทวิธีได้.

"อย่างไรก็ตาม 1ปี...”

อนาตาเซียพึมพำอย่างไม่สบอารมณ์.

ปีที่แล้วรัลดาล บิกิเซล ได้ตายผ่ายการยืนยันทางโรงประมูลเมื่อปีที่แล้ว เขาไม่ปรากฎออกมาตั้งแต่การสู้รบกับโอคูลอส..ในระหว่างที่กำลังดูเชิง แพนเดอโมเนี่ยมได้ระบุถึง ดันเจี้ยนของรัลดาล บิกิเซล.

ไม่มีปัญหาอะไร ดันเจี้ยนไม่มีเจ้าของ พวกเขาก็คว้าและกินมัน.

แต่พลังที่รัลดาล บิกิเซล ได้ทิ้วเอาไว้เหนือจินตนาการ.

คุณภาพและจำนวนไม่สามารถที่จะสู้ได้ภายในสามปี มันไม่ใช่เรื่องเบาๆ ดีม่อนทั้ง4รีบวิ่งเข้ามาและต้องใช้เวลาถึง1ปี.

พวกเขาไม่ต้องจินตนาการเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากสิ่งมีชีวิตชั้นสูงถ้าแพนเดอโมเนี่ยมไม่ได้เป็นเจ้าของ

'พวกเขายังคงต้านอยู่เป็นเวลา1ปี.’

Baduk!

อานาตาเซียกัดฟัน

1ปี.พวกเขาพึ่งมาถึงแค่ชั้น14ในเวลานี้.

กองทัพของเขาไม่สามารถออกไปได้โดยปราศจากมาสเตอร์ดันเจี้ยน พวกเขาก็ยังยืนอยู่.

มันน่าผิดหวังมาก.

มีทั้งหมดแค่15ชั้น กองทัพทั้งหมดได้มารวมกันเพื่อปกป้องมัน มันเป็นโอกาสสำหรับชัยชนะตอนนี้..พวกเขาต้องการที่จะจบมัน.

เดลฟีเลียพูดกับอนาตาเซีย.

“ฉันรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ชั้น15.มันค้ลายคลึงกับต้นไม้โลก.เราจำเป็นต้องนำมันกับไปเพื่อให้แพนเดอโมเนี่ยมยืนยันสิ่งที่ซ่อนอยู่? ฮุฮุ.”

มันเป็นเรื่องธรรมดาที่ดีม่อนจะประหลาดใจ.

มี‘บางอย่าง’ ซ่อนอยู่ที่ชั้น15.

รัลดาล บิกิเซล ได้แสดงถึงการกระทำที่แปลกๆตั้งแต่ตอนที่เขาปรากฎตัวครั้งแรก เขามีตัวเลขที่มากกว่าดีม่อนตนอื่นๆอย่าถล่มทลาย..โอคูลอสที่ใช้ทางลัดก็ยังไม่สามารถสู้เขาได้.

ดีม่อนทั้ง4ตนคิดว่าความลับของชายคนนั้นอยู่ที่ชั้น15.

“มาจบกันเถอะ.”

ยักษ์ที่ตามหลังเดลฟีเลียมา.

ไททัน!

สิ่งมีชีวิตชั้นสูงเลเวล2 ทั้งร่างถูกปกคลุมด้วยเกราะแหลมคม ยักษ์ทดสอบถูกบังคับให้คุกเข่าเบื้องหน้าไททัน.

เขาได้รับการซื้อมาในการประมูลครั้งล่าสุด พลังของเขาเกินกว่าที่จินตนาการ เขาเหมาะสำหรับบุกฝ่าศัตรู.

“พวกเขาอยู่ไม่นาน.”

มีรอยยิ้มน้อยๆบนใบหน้าของเดฟีเลียและดีม่อนตนอื่นๆ.

หอกแดงบินฝ่าอากาศมา.

Thud!

ร่างกายได้สูญเสียเรี่ยวแรงตกลงกับพื้น

“Kuooh...”

คาซ่า.เขาเป็นนักรบที่ไร้ความสามารถที่เผชิญกับศัตรูนับไม่ถ้วน แต่ดีม่อนที่บุกดันเจี้ยน เขาก็ไม่เคยล้มลง แต่มันก็เหมือนกับหินที่ค่อยๆกร่อนไปเรื่อยๆ.

หลังจากที่คริสปี้ถูกกังขังและบาดเจ็บสาหัส เขายังคงมีแรงผลักดันไปได้ไหลกว่าเดิม อย่างไรก็ตาม เขาจบลงแค่ที่นี่

‘ฉันต้องลุกขึ้นยืน.’

เขาวางมือลงบนพื้น แต่ไม่สามารถรวบรวมพลังได้ หลังและไหล่ของเขาบิดเบี้ยวผิดรูป.

เมื่อตาซ่าล้มลง มีสิ่งมีชีวิตมารายล้อมเขา เขาสามารถสู้กับสัตวเหล่านั้นได้เป็นร้อยๆตัว แต่เขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้.

‘ฉันต้องปกป้องมัน.’

เหนือสิ่งอื่นใดหากต้นไม้ดั้งเดิมพังลง ต้นไม้ดั้งเดิมเป็นความหวังของดาร์กเอลฟ์และบ้านที่สะดวกสะบาย คริสปี้ที่ถูกรักษาที่นั่นจะตาย.

ไม่. พวกเขาไม่เคยเจอสถานที่เหล่านี้ นี่คือที่ๆทุกคนสามารถเริ่มต้นและเดิบโตไปได้ ดังนั้นเขาจึงสัญญาว่าจะปกป้องมัน.

อย่างไรก็ตาม ดันเจี้ยนมาสเตอร์ได้ตายไปแล้วกว่า1ปี เขารอดมาได้โดยไม่มีมาสเตอร์ แต่...

Grrr!

หมาป่าแยกเขี้ยวเดินเข้ามาหา.

คาซ่า เลียริมฝีปากของเขา แต่จิตนาการไม่อาจเป็นจริงได้หากมันขาดพลัง.

“Hiyah!”

มันเป็นช่วงเวลาที่ยิฮิ บินเข้ามาหาด้วยดาบของอัศวินแฟร์รี่.

แสงที่ส่องออกมจากแฟร์รี่มีอำนาจในการขับไล่สิ่งชั่วร้าย.

หมาป่าก้าวถอยหลัง สิ่งมีชีวิตเหล่านี้ไม่สามารถเข้าถึงได้ง่ายๆ.

“คุณแฟร์รี่...”

“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น!”

"ได้โปรดปกป้องคริสปี้และที่นี่...”

“คุณตายไม่ได้.ยิฮิไม่สามารถอยู่คนเดียว. คุณไปไหนไม่ได้!”

ยิฮิตะโกนและส่ายโล่พลอยของเธอ จากนั้นเธอก็หลั่งน้ำตา ยิฮิรู้สึกผิดค่อเรื่องนี้ เธอตำหนิตนเองและเสียใจทุกวัน.

"จะไม่มีการสูญเสียมากไปกว่านี้ อย่ามาตายเพราะความผิดพลาดของยิฮิ มาสเตอร์จะต้องกลับมา ฮืออ”

แนวโน้มเริ่มจะดี แต่เธอไม่อาจที่จะไม่รู้สึกกลัว มือของเธอสั่นในขณะที่เธอทำร้ายสัตว์รอบๆตัว.

เสือเขี้ยวดาบ ทัสมาล และมาโกกำลังสู้ แต่...

ไททันและดีม่อนก็มีบรรยากาศที่ไม่สามารถอธิบายได้.

"ทัสมาล? ฉันไม่รู้ว่าเทวดาได้ตกสวรรค์แล้ว รัลดาล บิกิเซล เขาจะน่ารำคาญหากว่าเขามีชีวิตอยู่.”

ผู้นำของดีม่อนทั้ง4ตน ดยุคเดลฟีเลีย กำลังเล่นอยู่กับทัสมาล

สักพักทัสมาลก็ร่วงลงไปที่พื้น.

การสังหารหมู่เริ่มขึ้น

ส่วนที่เหลือของดีม่อนกดดันมาโก เพื่อให้สถานการณ์เลวร้ายที่สุด.

‘มาสเตอร์ ยิฮิ ผิดเอง.’

ยิฮิหลับตาลง ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นรอบๆตัวเธอน่ากลัว นี่เป็นการลงโทษ เป็นธรรมชาติที่จะได้รับการลงโทษจากบาปของเธอ

‘ผิดที่ยิฮิ.’

แต่...ยิฮิต้องการที่จะเห็นมาสเตอร์ของเธออีกครั้งนึง แม้ว่าเขาจะเกลียดเธอ อย่างน้องสักครั้ง..เธอขอร้องและขอร้อง.

เธอไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว.

ในขณะนั้นสภาพแวดล้อมก็ได้เปลี่ยนไป.

“แก...?”

"Ack!"

"นี่ มันเรื่องไร้สาระอะไร!"

“รัลดาล บิกิเซล!”

ดีม่อนตกอยู่ในอาการช๊อค. ในที่สุด ‘ชื่อ’นั่นก็หลุดออกมาจากปากของใครสักคน.

Kwarurung!

เกิดสายฟ้า.

Kwaang!

มีการระเบิดครั้งใหญ่เกิดขึ้น.

Kieeeek!

Kuaaah!

ดีม่อนต่างกรีดร้อง.

เสียงนั่นทำให้ยิฮิสะดุ้งเปิดตาของเธอ.

ช่วงเวลานั้น...

“มาสเตอร์.”

เธอไม่อยากจะเชื่อเลย.

ความฝัน?

มันอาจจะเป็นภาพลวงที่สร้างขึ้นโดยความคิดของเธอ?

ไม่ จะเป็นไรถ้าเป็นภาพลวงตา แม้ว่ามันจะไม่จริง... แต่มันก็ยังดีอยู่ดี.

“มาสเตอร์! ฮือออ, เมาสเตอร์!”

ยิฮิบินไปและร้องไห้.

ผมยกดาบจักพรรดิและวาธ.

ดีม่อนและสิ่งมีชีวิตของพวกมันบุกขึ้นมาที่ชั้น14ในดันเจี้ยนของผม.

ผมรู้สึกแปดเปื้อน.

พวกเขาไม่ได้รับอณุญาติให้เข้ามา.

นี่เป็นดันเจี้ยนของผมและพวกเขาเป็นโจร โจรเข้าบ้านดังนั้นเจ้าของไม่อาจอยู่เฉยได้.

“ฝ่าบาท เราต้องทำอย่างไร?”

แม๊กถาม.

เราต้องทำอย่างไร?

คำตอบมันก็คือกวาดล้าง.

"สิ่งมีชีวิตเหล่านี้ไม่ได้รับอณุญาติให้เข้ามา ฆ่ามันทั้งหมด.”

พวกเขาต้องการสิ่งที่เป็นของเขาและราคาการของมันก็คือความตาย.

“ดีม่อนตนอื่น...?”

"พวกเขาเป็นเหยื่อของผม.”

ผมพูดทื่อๆ ไม่มีการรอมันอีกแล้ว ดีม่อนที่คุ้นเคย เขาเป็นได้แค่เหยื่อของผม.

“แม๊กคนใหม่. กระหม่อมจะทำตามฝ่าบาท.”

"ผมจะทำให้ดีที่สุด.”

แมีกและโอเว่นออกไป.

ผมยกวาธและดาบจักพรรดิที่อยู่บนพื้นขึ้นมาด้วยการเตะ.

ดีม่อนรู้ถึงการปรากฎตัวของผม แต่มันสายไปแล้ว.

ผมโตมาอย่างแข็งแกร่ง.

‘ดาบทิมฬ.’

Huuung!

ดาบของผมถูกปกคลุมไปด้วยความมืด แสงจันทร์ล่องลอยออกจากดาบ มันเป็นเทคนิคที่มีความซับซ้อนและสมบูรณ์แบบ เนื่องจากการเติบโตอย่างท่วมท้นของผม ผมอยู่เหนือหัวของพวกเขา.

มันเป็นสถานการณ์ที่สกปรก แต่มันก็ยังไม่สายเกิดไป.

ถ้ามันไม่สายเกินไปและมันก็ง่ายในการย้อนกลับสถานการณ์.

Kwa ru ru rung!

สายฟ้าพระเจ้าออกจากผม.

ทันทีที่มันออกมามันก็เผาศัตรูรอบๆ.

ดยุคเดลฟิเลีย. มาควิสอนาตาเซีย. เอิร์ลอมุรัน. มาควิสเจเนรัล.

ผมย้ำชื่อทั้งสี่นี้ในขณะที่ผมอยู่เบื้องหน้าเขา.

“รัลดาล บิกิเซล!”

เดลฟีเลียร้องตะโกนขึ้นมาเมื่อเห็นผม.

ผมไม่ได้ปรากฎตัวออกมาถึง1ปี8เดือนได้โผล่ออกมาทันที พวกเขาไม่สามารถเชื่อได้ อย่างไรก็ตามมันเป็นความจริง.

ผมมาที่นี่เพื่อฆ่าพวกเขา.

"แกกลับมาจากความตายได้อย่างไร? มันสายไปแล้ว แกคนเดียวไม่สามารถเปลี่ยนอะไรได้!”

เดลฟีเลียหลับตาผ่อนคลาย.

รัลดาล บิกิเซลได้กลับมาสักพักแล้ว.แม้ว่าเขาจะเป็นดีม่อนที่ผิดปกติ แต่มันสายไปแล้วที่จะพลิกกระดาน มันเป็นไปไม่ได้.

"คุณไม่ควรแตะต้องสิ่งที่เป็นของผม.”

อย่างไรก็ตามมีสายฟ้าปรากฎขึ้นมาในดวงตาในขณะที่ผมมองไปที่เดฟีเลียและดีม่อนอื่นๆ

มันเป็นไปไม่ได้หากมันเป็นก่อนหน้านี้ แต่สิ่งต่างๆได้เปลี่ยนไป.

เมื่อก่อนผมไม่ได้สมบูรณ์ขนาดนี้. จนกระทั้งตอนนี้ผมได้ก้าวเข้าไปอยู่ในขอบเขตที่ ‘ต่างชั้น’.

พวกเขาไม่สามารถที่เข้าใกล้ผมได้.

ผมมั่นใจอย่างเต็มที่.

"บาปของคุณจะได้รับการชดใช้ด้วยความตาย”

พวกเขาสามารถดำเนินการได้อย่างอิสระตลอดเวลา1ปี8เดือน.

แต่มันไม่มีอีกแล้วในอนาคต.

กลับมาแล้ว!

ผมกลับมาแล้ว.

ผมต้องพูดอะไรเพิ่มอีก?

สิ่งเดียวสำหรับพวกเขาคือ...ถูกทำลาย!