Volume 1 / Chapter 27

LM Volume 1 Chapter 27

Volume 1 / Chapter 27

TL: LightNovelCafe

[TN: I hope you guys like blood! Because this novel has lots of it from what I’ve read so far :)]

“ฉันจะโยนแล้วนะ.”

“ผมเคยชินกับมันแล้วครับ แต่ไม่คิดว่าองศามันแปลกๆไปหน่อยงั้นหรอ.”

จุนซังและจินฮยอกขมวดคิ้วเมื่อมองไปที่ศพคาลนิบาล.

ไม่มีร่างกายที่สมบูรณ์ แม้ว่ามันจะตายทั้งหมด แต่มันก็ยังถูกยิงและระเบิด

ในทางเดินที่พวกเขากำลังยืนอยู่มันเต็มไปด้วยเลือด,เนื้อ,กระดูกของคาลนิบาล พวกเขารู้สึกไม่สบายเมื่อมองดู.

คาลนิบาลต้องหยุดเพราะพวกมันตายทุกครั้งที่เข้ามา.

พวกมันตระหนักว่าไม่สามารถทำอะไรพวกเขาได้ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม พวกมันไม่พอใจที่พวกเขาทั้งสองคนอยู่ในบ้านของพวกมัน แต่พวกมันก็มีการรับมือที่ชัดเจน ทั้งหมดที่พวกมันทำก็แค่รอ.

“พวกมันเรียนรู้ได้.”

“ถ้ามันเหมือนกับแมลงดูดเลือด พวกเราก็จะได้เห็นจำนวนของพวกมันจริงๆ”

“นายฆ่าไปกี่ตัว?”

“สัก 300? แล้วคุณละ?”

“ประมาณนั้น.”

ในทางทฤษฎีมันยังคงอีกยาวไกล พวกมันสามารถขยายจำนวนได้ด้วยการเพาะพันธุ์ แต่นี่เป็นภารกิจระดับ E ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นอย่างนั้น.

“พวกมันฉลาดมาก เราจะทำอย่างไง?”

“นายไม่คิดบ้างหรอว่าเราสามารถหลอกมันได้ด้วยการแสดงท่าทางประมาณกระสุนหมด?”

“คุณคิดว่ามันจะตามแผนเรา?”

“เมื่อเห็นว่าพวกมันวางกับดักคนในตี้ด้วยการใช้ตาข่ายไฟฟ้าดูเหมือนว่าพวกมันจะมีความสามารถในการจำในสิ่งที่พวกมันได้เห็นหรือเรียนรู้ แต่พวกมันขาดความคิด.”

พวกมันได้สูญเสียมากขณะที่กำลังใช้จำนวนเข้าผลักดัน ถ้าพวกมันมีความคิดจริงๆพวกมันจะไม่ตายไปถึง 600 ตัว.

เนื่องจากมันเห็นญาติๆของมันตายขณะที่มันใช้วิธีนั้นจนถึงตอนนี้มันถึงรู้ว่าไม่เวิร์ค.

อย่างไรก็ตามถ้าพวกเขาทำท่าทางเหมือนกับกระสุนหมดพวกมันก็จะคิดว่าไม่มีภัยคุกคามใดๆและเริ่มต่อสู้อีก.

“เราจะลองดูไหม?”

“แสดงทักษาะการแสดงของคุณ จำไว่ว่าผมไม่สามารถทำได้แบบคุณเพราะงั้นไม่ต้องหวังกับผม.”

จินฮยอกกดดันให้จุนซังกลับมาที่สถานการณ์ของเขา เขาต้องทำการแสดงทันที กับคาลนิบาล

ปังๆๆ!

เคี๊ยะ!

จุนซังยิงสุ่มเข้าไปในพวกมัน ไม่ว่าจะต้องทำอย่างไร พวกมันจะสามารถบอกได้ว่าผลลัทพ์จะเป็นอย่างไร

กิ๊ก!

“ฉันไม่มีกระสุนแล้ว? จะวิ่งฝ่าไปได้ไง? ฉันกำลังจะตาย!”

อึก!

จินฮยอกรู้สึกอาย จุนซังทำเป็นไม่เห็นและยังคงแสดงต่อ.

เขาขึ้นเซฟโหมดของตัวปืน กระสุนไม่ออกแม้ว่าเขาจะเหนี่ยวไกไปหลายครั้ง.

คาลนิบาลตัวนึงอดไม่ได้ต่กความอยากรู้อยากเห็นต่อจุนซัง ตัวอื่นๆยังคงไม่คลายความระวังและเฝ้าดู.

“แกกำลังบอกให้สู้ตัวต่อตัวใช่มั๊ย? ฉันแน่ใจว่าฉันสามารถฆ่านายได้โดยไม่มีปืน พวกเขาไม่สงสัยมั้ง?”

จุนซังหยิบดาบของเขา ใบมีดปรากฎ เขาคิดว่ามันจะเข้ามา แต่มันก็ยังอยู่แบบนั้น.

“เข้ามาไอ้ตัวหน้าเกลียด”

เคี๊ยะ!

การแสดงออกของคาลนิบาล มันเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว.

จุงซังยังสงบ มันเป็นพื้นที่แคบๆ ไม่ว่าจะเร็วแค่ไหนก็อยู่บนฝ่ามือของเขา มันคงอยากที่จะเจอกับความแข็งแกร่งที่ไม่ลืมหูลืมตา.

จุนซังเหวี่ยงดาบไปด้านข้าง แขนของมันหลุดและตกอยู่ที่พื้น.

เขาถอยหลังและแทงดาบค้างเอาไว้ คาลนิบาลก้มหัวและล้มลงไป เกิดเป็นหลุมเลือดและฟองที่ลอยฟุ้งในอากาศ.

เปรี๊ยง.

จุนซังยกขาและแตะเข้าไปที่ใบหน้า เขากระตุ้นพวกมันทั้งกลุ่ม มันมีประสิทธิภาพมากเนื่องจากมันค่อยๆคลานออกไป.

ตึง!

“แกต้องจบลงต้องนี้ พวกแกต้องตายที่นี่เราสามารถระเบิดที่นี่ได้”

คาลนิบาลหลีกทางให้กับอีวิลที่กำลังเดินมาสองตัว.

พวกเขาฆ่ามันตายไปกว่า 600 ตัว แต่ก็ไม่มีอีวิลปรากฎ มันสมกับตำแหน่งของมัน พวกมันผ่อนคลายและปรากฎขึ้นมาเนื่องจากสถานการณ์ร้ายแรง.

มนุษย์และมิวแทนที่กำลังถูกผลักดันกลุ่มของลูกน้องมันให้จนมุม

‘มันมี 2 .’

พวกเขาจำเป็นต้องฆ่าอีวิลเพื่อให้การทำงานของเขาสะดวกสะบายมากขึ้น เขาจำเป็นต้องตัดหัวพวกมัน แม้แต่ในสงครามการฆ่าทหารนับพันยังทำได้ไม่ดีเท่ากับการฆ่านายพล.

จุนซังก้าวถอยหลังไปทีละก้าว พวกมันมั่นใจกับการปรากฎตัวของผู้นำ.

“เตรียมพร้อม.”

“ผมพร้อมอยู่แล้ว.”

เขาเริ่มที่จะตีวงเลี้ยวถอยกลับมาจนกระทั่งมันจบ มันอาจจะเป็นโอกาศสุดท้ายที่จะเครียร์พวกมัน เขาต้องการเติมช่องว่างให้มากที่สุด.

อีวิลเริ่มที่จะขยับกล้ามเนื้อ มันกำลังคิดว่าจะแยกร่างของเขาเพราะมันทำให้เขาจนมุม จุนซังไม่ได้ตั้งใจที่จะปล่อยมันไป

“ยิง.”

“ปัง!”

ปืนไรเฟิลของจินฮยอกสามารถเจาะแผ่นเหล็กหนา 2 ซม.ได้ภายในระยะ 150 เมตร.

มันเหมาะกับพลังทำลายมาก มันอาจจะแรงไม่พอใจและมันอาจจะเดินออกไปได้อีก 2-3ก้าว คาลนิบาลทุกตัวตื่นตระหนกและวิ่งหนี แต่ก็ไม่มีประโยชน์.

ปัง!

จุนซังกดสวิฟบนรีโมท เคย์มอร์ที่ติดตั้งไว้ได้ระเบิดขึ้น เพื่อที่จะทำให้วพวกมันแย่ลง ทางออกของเขาจึงถูกบล๊อค.

คี๊ยะ!

อีวิลฝ่ากระสุนเข้ามาเนื่องจากมันเลเวลสูงมาก พวกเขาคาดว่า จะโยนระเบิดโซนิคไปที่พวกมัน.

วิ้ง!

คว้าง!

ระเบิดโซนิคและเคย์มอร์ทำงานในเวลาเดียวกัน อีวิลที่มีประสาทรับเสียงและกลิ่นที่ดีเยี่ยมได้ป้องหูของมันก่อนที่จะโดนไรเฟิลยิงล้มลง.

คาลนิบาลที่กำลังคลั่งไม่สามารถทำอะไรได้ การที่ขาดคนที่จะตัดสินใจทำให้พวกมันเผชิญกับหายนะและนำไปสู่ความตาย.

“มันจบแล้ว?”

“อาจจะอย่างนั้น?”

เมื่อคาลนิบาลกลายเป็นเนื้อสัตว์ มีตัวนึงที่ถูกยิงจนหัวมันแหว่งผิดรูป ไม่มีร่องรอยสักตัวที่ตายจากระเบิดเคย์มอร์

ทั้งสองไม่ได้รีบออกไป แต่ตรวจอุปกรณ์ของพวกเขา พวกเขายังพักผ่อนหลังจากที่พวกเขายิงปืน แต่นั้นก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาไม่เบื่อ.

พวกเขาไม่อาจมองเห็นคาลนิบาลตัวอื่นอีก พวกเขาจะเห็นว่าเป็นจุดเริ่มต้นของนรก แม้แต่อีวิลยังถูกฆ่า

“งั้นรอหายเหนื่อยแล้วค่อยไป.”

“ตกลง.”

พวกเขาจำเป็นเป็นต้องรักษาพื้นที่เพื่อเพิ่มโอกาสในการประสบความสำเร็จ หากพวกเขาไปในสภาพนี้พวกเขาจะอยู่ได้อีกไม่กี่ชั่วโมง.

มองไปรอบๆเพื่อหาสถานที่พักผ่อนฟื้นฟูความแข็งแรง

พวกเขารู้สึกเสียใจที่ต้องทำแบบนี้เนื่องจากคนในตี้ถูกจับและกำลังรอความตาย แต่พวกเขาก็ถูกเสี่ยงโดนจับเหมือนกัน ความปลอดภัยของตัวเองเป็นสิ่งสำคัญ.