Volume 1 / Chapter 26
LM Volume 1 Chapter 26
Volume 1 / Chapter 26
TL: LightNovelCafe
ฮ๊วากกก!
มันเบา แต่จุนซังก็ได้ยินมัน เขาได้ยินเสียงกรีดของผู้คน.
ดูเหมือนว่าหนึ่งในปาร์ตี้จะถูกฆ่าโดยคาลนิบาล เขารู้สึกแย่มากแต่ก็ทำไงได้ ไม่มีอะไรที่สามารถทำได้เพื่อปาร์ตี้ในปัจจุบัน.
“มันเป็นเสียงกรีดร้อง.”
“ผมไม่ได้ยินมัน....คุณบอกได้ไหมว่ามันอยู่ที่ไหน?”
“ไม่”
เขาสามารถหามันได้หากมันร้องออกมาเรื่อยๆ แต่มันก็ยากที่จะรู้จากเสียงร้องครั้งเดียว เขาได้ยินบางอย่างออกมา แต่ต้องขอบคุณเสียงที่ยังพอบอกทิศทาง
ทั้งสองคนรออยู่ที่โกดังเพื่อตรวจสอบสถานการณ์ คาลนิบาลเดินไปรอบๆแต่ไม่เข้ามา.
สถานที่แห่งนี้อาวุธค่อนข้างธรรมดาเพราะวัสดุค่อนข้างจำกัด มันเต็มไปด้วยเศษเหล็กหรือวัสดุที่หักพักผู้ที่อยู่อาศัยที่นี่ก่อนจะมีคาลนิบาล,ทหาร ที่เข้ามาที่นี่.
จินฮยอกมองเห็นสถานที่นั้น คาลนิบาลไม่มีความคิดที่จะทำความสะอาด พวกเขาคิดว่าไม่ต้องเป็นห่วงอะไรอีกนานตราบเท่าที่เขาไม่ทำอะไรที่เรียกร้องความสนใจ.
ชิ้งๆ!
“นี่….. ผนังหนาพอที่จะทำให้แว่นตาเลยไม่สามารถทำอะไรได้.”
“เหลือพลังงานเท่าไร?”
“24%.”
“ผมเหลือ 26% เรามีประจุ 4 แท่งเท่านั้น ถ้าเราไม่ประหยัดเราจะไม่อยู่ได้ไม่เกิน2-3วัน.”
“ชุดนึงใช้ได้ 6 ชม. ถ้าประหยัดก็สามารถใช้ได้12ชั่วโมง เรามีเวลาเหลืออีก 24-48 ชม. เนื่องจากเรามี 4 ชุดดังนั้นเราจึงมีเวลาอย่างน้อย27-54ชมก่อนที่มันจะหมด.”
ระยะทางไกลสุดคือ 50 m เนื่องจากอยู่ชั้นใต้ดินนอกจากจะมีกำแพงและโครงสร้างเหล็กมากมาย แทบจะไม่ถึง 1 ใน 4 ของระยะทางปกติ.
จิ.
จุนซังได้แบ่งไปให้จินฮยอก2ชุด เขาไม่ได้พูดอะไรมาก เขารู้ว่ามันหมายถึงอะไร.
“เก็บพวกมัน.”
“ตกลง.”
จุนซังหยิบดาบ เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญระยะประชิดที่ชอบพุ่งกระโจนไปยังฝูงแกะ แทนที่จะล่อพวกมันทีละตัวและให้สไนเปอร์เก็บมัน.
“เราไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้....เราควรจะฆ่าวพกมันขณะที่เราซ่อนตัวอยู่หรือไม่?”
“มีทั้งข้อดีและข้อเสีย.”
“ถ้าเราฆ่าพวกมันเราก็จะสามารถลดจำนวนได้เป็นอย่างมาก แต่เราจะเปิดเผยสถานที่ของเรา ถ้าเราหลบซ่อนขณะที่เราหลีกเลี่ยงที่จะไม่ให้มันเห็น แต่เราต้องตื่นตัวเสมอ.”
จินฮยอกเชยคาง เขาคิดสักพักก่อนที่จะแสดงออกขึงขัง.
“งั่นใช้ทั้งสองอย่าง.”
“ทั้งคู่?”
“ล่อให้พวกมันเข้ามาในพื้นที่แคบๆซึ่งการโจมตีอย่างไม่คาดคิดและฆ่าทุกตัวที่ผ่านมา การโยนระเบิดครั้งเดียวหากมันมามากเกินไป เรามีอุปกรณ์มาก.”
กระสุนเปล่าๆมีเพียง 10,000 นักเท่านั้น ยังไม่รวมกับประสุนหัวต่างๆรวมทั้งหัวระเบิด พวกเขายังมีเคย์มอร์ที่สามารถควบคุมระยะไกลแม้ว่าพวกเขาจะไม่เคยใช้มาก่อน.
เขาใส่มันในกระเป๋ามิติ ถ้าพวกเขายังมีอะไรเหลือหลังจากเสร็จภารกิจแล้วเขายังสามารถใช้มันได้ในภายหลัง มันเป็นการเตรียมพร้อมที่ดีกว่า
“ผมเห็นสถานที่ๆเราสามารถใช้สิ่งนี้ได้ มันอยู่ใกล้ๆ”
บางทีอาจจะเป็นเพราะจินฮยอกเคยใช้ชีวิตทำภารกิจในอุโมงค์(Underpass) เขาเป็นคนแรกที่รู้อย่างสถานที่เอาไว้ซ่อนหรือวิ่งหนี.
เขาจดจำเส้นทางและลักษณะโครงสร้างของห้องนี้ได้หลังจากที่เข้ามาในห้องเก็บของ.
“บทบาทของคุณมีความสำคัญ.”
“ผมอาจจะอยู่ด้านบนและคอยยิง แต่มันจะไม่สามารถทำได้หากไม่มีคุณ จุนซัง.”
คาลนิบาลสามารถเข้ามาโจมตีได้เป็นเส้นตรงเท่านั้น การยิงหนึ่งครั้งจากไลเฟิลอาจจะฆ่าได้ถึง 2-3 ตัว.
ถ้าพวกมันมีจำวนวนมากเกินไปพวกเขาสามารถจัดการมันได้ด้วยการระเบิดเพียงครั้งเดียว.
อย่างไรก็ตามหากว่าเขาไม่มีจุนซังที่ต่อสู้เป็นแนวหน้า เขาก็ไม่สามารถที่จะทำหน้าที่ในการยิงสนับสนุนได้ไม่ว่าเขาจะมีอาวุธร้ายแรงแค่ไหน
“ออกไปกัน.”
“แน่นอน”
คลิก!
จุนซังและจินฮยอกตรวจสอบอุปกรณ์และออกจากห้องเก็บของ มันไม่สามารถใช้ได้หากว่ามันเป็นป่าเปิด แต่ก็เป็นไปได้ที่นี่.
***
ลูกศรปลายแหมพุ่งเข้าหน้าผากของคาลนิบาลทันทีที่มันเข้ามาในช่องทางเดิน ขณะที่กลิ่นเลือดแพร่กระจายมากขึ้นคาลนิบาลเริ่มสนใจมากขึ้น
จุนซังเอาลูกศรออก เขาไม่สามารถดูถูกประโยชน์ของการรีไซเคิล.
12 ตัวตายภายในการยิงครั้งเดียว พวกเขาสามารถฆ่าพวกมันได้เป็นร้อยๆมากกว่า1ครั้ง แต่ตราบเท่าที่สถานการณ์ไม่กลับตลับปัด.
จินฮยอกได้ปล่อยมันเข้าไปในกระเพาะตั้งแต่ต้นจนจบเขายังคงมองมันผ่านสโค๊ป สไนเปอร์ไม่ได้สั่นไหวเพราะมันถูกวางอยู่ที่ขาค้ำ
พวกเขาสอดส่องทั่วพื้นที่ มันเป็นพื้นที่แออัดและน่าผิดหวัง มีประตูที่หลังของจินฮยอก แต่มันก็เป็นโรงเก็บของที่ไร้ประโยชน์.
พื้นที่รอบๆดูเหมือนกับถูกกำหนดให้เป็นพื้นที่เก็บของ ไม่ว่าจะเป็นพื้นที่ๆดีสำหรับเขาดีกว่าอีกหลายพื้นที่ พวกเขาสามารถฆ่าพวกมันได้ทั้งหมดทันทีที่เขาเห็น.
ย่ากห์!
ฟิ้ว!
ทันทีที่คาลนิบาลปรากฎไรเฟิลของจินฮยอกยิงก่อนที่เรดไฟของจุนซังจะทำงาน ท่าทางของเขาดีเพราะกับการซุ่มยิง.
ฟิ้วๆ!
จุนซังไม่ได้ทำอะไรและซังเกต พวกมันยังคงตายแม้ว่าเขาจะปล่อนพวกมันทิ้งเอาไว้ลำพัง เขาสามารถช่วยได้ นอกจาอยู่นอกเส้นทางของเรดไฟ.
พวกเขาไม่ได้อยู่ในจุดนั้น พวกเขาเป็นเพือนร่วมงานที่จะแบ่งพันล้านแต้มในอนาคต ความไว้วางใจไม่สามารถที่จะซื้อได้ไม่ว่าจะ.
“นายเล็งได้เยี่ยม.”
“ผมไม่ได้เล็งอะไรทั้งนั้น.”
มันเป็นความจริง เขาไม่แม่แต่จะขยับเขยื้อน คาลนิบาลวิ่งเข้ามาในเส้นทางการยิงของเขา ต้องขอบคุณพื้นที่เล็กๆนี่.
ปัง!
“พวกมันกำลังมา.”
“ยืนยัน.”
พื้นดินกำลังสั่นและเสียงที่กำลังใกล้เข้ามา พวกมันมาไม่ต่ำกว่า 100 ตัว.
พวกมันเข้ามาอย่างกัยพายุเพราะพวกมันได้กลิ่นดินปืนจากที่แห่งนี้.
คาลนิบาลจำกลิ่นของดินปืนได้ ก่อนที่จุนซังจะได้รับความเสียหายเป็นอย่างมากเนื่องจากไลฟ์ได้ได้โจมตีไปอย่างมากก่อนที่จะถูกจับ.
จุนซังชูเรดไฟ ไม่มีการหยุดกด สิ่งที่เหลือคือรอให้กระสุนหมดลง.
มันเห็นได้ชัดว่าเขาพยายามพวกมันจะพยายามเหนือกว่าด้วยปริมาณ การใช้ดาบจะไม่ช่วยอะไร.
พวกมันผลักดันเข้ามาพร้อมกับวิ่งเข้ามาในเวลาเดียวกัน จุนซังเดินไปด้านหน้าทางเข้าเพื่อชลอความเร็วพวกมัน.
“มันเปื้อนเลือด.”
เคียก!
คาลนิบาลที่เห็นจุนซังทำท่าแปลกใจและจ้องมองกลับมา พวกมันเริ่มมองไปที่เขา.
ปัง ปัง!
เรดไฟถูกกดไปจนหมดแม๊ก แถวหน้าของคาลนิบาลที่ถูกยิงโดยไม่ทันตั้งตัวได้กลายเป็นโล่เนื้อสำหรับตัวที่อยู่ข้างหลังก็ปผลักเข้ามา.
แช๊ะๆๆ.
หลังจากที่จุนซังยิงไปหมดแม๊กเขาได้โยนมันเข้าไปที่หัวของคาลนิบาล เขาไม่รู้ว่ามันตกอยู่ที่ไหน.
เขาต้องทำให้แน่ใจว่าพวกมันไม่ได้ไปไหนด้วยเรดไฟใน10วิฯ หลังจากที่มองนาฬิกาบนPDAของเขา หลังจากนั้นจินฮยอกได้เข้าประจำตำแหน่ง.
บูม!
เคียะ!
ความร้อนลุกโชนขึ้นมายังกลายกลุ่มคานิบาล เนื่องจากรัศมีการทำลายของมันค่อนข้างแรงจุนซังจึงต้องหลับอยู่หลังหนักหน้าทางเข้า.
รัศมีการทำลายของมันเพียงแค่ 15 เมตร ถ้ามีใครสักคนอยู่ห่างจากมันแค่ 1 เซนฯ เขาก็ไม่ได้รับความเสียหายใดๆ ความร้อนที่ถูกบีบอัดพุ่งออกมาตามทาง.
“เข้ามาดู มันเป็นปรากฎการณ์.”
“ไหน!”
จินฮยอกทิ้งไรเฟิลไว้และวิ่งออกมาดูอย่างรวดเร็ว เขาต้องการดูฉากที่ไฟได้เผาทุกสิ่งอย่างเบื้องหน้า
“มันไม่ตลก.”
“ผมโยนเข้าไปและมันก็เป็นแบบนี้.”
มันไม่ได้ฆ่าคาลนิบาลทุกตัว 70%? และอีก 30% ก็ไม่ได้อยู่ในสถาพที่ดีนัก.
ตัวที่ถูกเผาไม่ได้มีสภาพที่ดีนักและยังมีชีวิตอยู่ติดกับร่างกายที่อยู่ในสภาพกึ่งเหลว มีเพียงไม่กี่ตัวที่ยังเคลื่อนไหวได้.
“ผมจะกลับไปที่นั่น”
“ตกลง.”
เขาจบชีวิตมันด้วยหน้าไม้ มันต้องใช้เวลาพอสมควรกว่าที่เขาจะวิ่งกลับมาอีกครั้ง เขาจัดการคาลนิบาลที่เหลือเพราะว่าเขาไม่สามารถนั่งอยู่เฉยได้.
เขาเก็บลูกศรคืนทั้งหมด มันไม่ได้มีกระสุนไม่จำกัด เขากำลังคิดจะช่วยพวกมันให้มากที่สุด(คาลนิบาล) พวกมันจะลดลงถ้าเขาใช้โดยไม่คิด(กระสุน).
จุนซังเอาแม๊กซีนเปล่าออกมา พวกเขามีกระสุนมากมาย แต่มีแม๊กเพียง 9 แม๊กเท่านั้น มันจะเป็นปันหาถ้าเขาวิ่งออกไปทั้งอย่างนั้น พวกเขาต้องการเตรียมความพร้อมให้เต็มที่ก่อน.
แก๊ะๆๆๆ!
จุนซังใส่ลูกกระสุนขณะที่เข้ามองไปอีกทางนึง มีคาลนิบาลบริเวณใกล้ๆกลุ่มสุดท้ายมองเขาด้วยท่าทางน้ำลายไหล.
ชิ.
เขาใส่กระสุนเข้าไปในแม๊กจนเต็ม ในหนึ่กแม๊กมีกระสุน 30 ลูกถึงจะเต็ม.
“โทษที.”
เขากำลังเล่นบรรเลงเพลงและกล่าวกับแขกผู้มีเกรียติที่กำลังรอ บทนำไปสู่การสังหารหมู่ที่มีเสียงกรีดร้องเป็นพื้นฐาน.