ตอนที่ 11 เมสเซอร์รี่

 

“มันจะมากไปเเล้วนะเลย์เเกกำลังคิดอะไรของเเกอยู่ เเกคิดว่าเเกกำลังทำสงครามกับเมืองเล็กๆอยู่อย่างนั้นหรอนั่นมันสวรรค์นะไม่ใช่เมืองกงจิ้นที่เเกจะทำอะไรก็ได้น่ะ สิ่งที่เเกควรทำที่สุดก็คือการหยุดสงครามระระหว่างสองโลกมากกว่าความรักที่มันไม่สามารถที่จะเป็นไปได้อย่างปีศาจและมนุษย์เเกคิดผิดมากเลยนะรู้บ้างไหม ฉันจะให้โอกาสเเกคิดอีกสักครั้งหนึ่งคิดให้มันดีกว่านี้”

 

ตอนนี้พื้นมันสั่นเหมือนกับหน้าของคุณพ่อเลย์ มันทำให้ฉันทรงตัวไม่อยู่แล้วทำให้ฉันล้มลงไป เเต่เลย์ก็จับฉันเอาไว้ได้กับพื้นก่อนแสงสว่างจะได้บังเกิดขึ้น พื้นได้เเยกออกเป็นสองส่วนก่อนที่เราสองคนจะตกลงไป มันทำให้ฉันกลัวจนต้องหลับตาลงเพื่อไม่ให้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นต่อไปนี้ เเต่เวลาผ่านไปสักพักทุกอย่างกลับเงียบลงไปทำให้ฉันเเปลกใจจนต้องลืมตาขึ้นมามอง

 

“เรากลับมาที่หอคอยกันแล้วหรอ”

 

ฉันมองไปที่เลย์ก่อนที่จะถามเลย์ซึ่งเลย์ก็พยักหน้าบ่งบอกว่าเรากลับมาสู่หอคอยกันเเล้ว เขาดูเปลี่ยนไปจากตอนเเรกเหมือนกับว่าเขาคิดถึงเรื่องที่พ่อของเขาได้พูดขึ้นมาคราวนั้น ในระหว่างที่เราสองคนกำลังนั่งรถม้าเพื่อที่จะกลับปราสาทของเรา ฉันยังจำคำที่เลย์ได้บอกกับพ่อของเขาเอาไว้ เขาบอกว่าเขารักฉันหรอมันเป็นความจริงหรือเปล่า แล้วนี่เขาก็กำลังจะแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นด้วยใช่ไหม

 

“นายไม่สบายใจอะไรใช่ไหมถึงเหม่อขนาดนี้ ฉันถามอะไรนายหน่อยได้หรือเปล่าเลย์ นายพูดว่ารักฉันเพื่อที่จะโกหกพ่อของนายจะได้ไม่ต้องเเต่งงาน หรือว่านายพูดจริงๆ ??”

 

เลย์เงียบไปเลยหรือคำถามของฉันจะตรงเกินกว่าที่เขาจะบอกฉันได้ ฉันกำลังจะหันกลับไปมองที่ข้างบนอกเฉกเช่นเดิม เเต่ทว่าเลย์ก็จับฉันให้หันไปหาเขาเเล้วจับหน้าของฉันยื่นเข้าไปจูบกับเขา ริมฝีปากของฉันไปประกบกับริมฝีปากของเขาเข้าอย่างจัง ฉันพยายามจะดึงตัวเองออกเเต่เข้าก็จับตัวของฉันเเล้วก็ดึงเข้าไปกอดเอาไว้เเน่น ฉัน. . . ฉันหยุดลงเหมือนกับว่าตัวของฉันสั่งให้หยุดไม่ให้ตัวเองดิ้น เขามองหน้าของฉันเเล้วก็

ปล่อยตัวฉัน

 

"เธอน่าจะเข้าใจนะสิ่งที่ฉันทำมันน่าจะทำให้เธอรู้ว่าฉันคิดเเบบไหนอย่างไรกับเธอ"

 

ฉัน. . . ไม่กล้าที่จะมองหน้าเขา เมื่อรถม้าหยุดลงฉันก็รีบเดินลงจากรถม้าเเล้ววิ่งเข้าไปในห้องของตัวเองทันที ฉันปิดประตูพร้อมกับล๊อกห้องเอาไว้ไม่ให้ใครเข้า สิ่งที่เขาทำมันทำให้ฉันไม่อยากที่จะเจอหน้าของเขา ฉันไม่อยากที่จะได้ยินเสียงของเขา //กอก กอก// เสียงเคาะประตูที่ฉันรู้ว่าใครเคาะ

 

"เธอโกรธฉันที่ฉันจูบเธออย่างนั้นหรอเธอถึงหนีฉันมาเเบบนี้" คำพูดของเขาที่พูดมาเหมือนกับว่าเขาไม่ได้ตั้งใจที่จะจูบฉัน ฉันไม่ได้โกรธเขาที่เขาจูบฉันเเต่ฉันรู้สึกเเปลกๆ เหมือนกับว่าฉันกับเขามีอะไรที่มากกว่านั้นไม่ใช่มีเเค่ความรู้สึกอย่างเดียว

 

“ช่วยเปิดประตูให้ฉันหน่อยได้ไหม ?? ถ้าเธอไม่ได้โกรธหรืออะไรฉันเลย”

 

ฉันไม่ได้โกรธเขาจริงๆเเต่ฉันไม่อยากเปิดประตูให้กับเขา พอมาคิดดูดีๆเเล้วสิ่งที่พ่อของเลย์ได้บอกมา มันทำให้ฉันไม่สามารถที่จะคิดอะไรกับเขาได้ เขากำลังจะเเต่งงานมะลิเขากำลังจะเเต่งงาน

 

"เธอจะไม่เปิดให้ฉันใช่ไหม ได้เลย. . ." ตอนนี้เขาเงียบไปเเล้วหรือว่าเขาจะโกรธฉันที่ฉันไม่เปิดประตูให้กับเขานะ //ตู้ม // เย้ยตกใจ อยู่ๆประตูก็ลอยผ่านหน้าของฉันไปชนกับโต๊ะเครื่องสำอาง

 

"นายทำบ้าอะไรของนายเนี่ย" เลย์เดินเข้ามาหาฉันก่อนที่จะอุ้มฉันขึ้นมา

 

"เธอโกรธฉันหรือเปล่าเธอก็บอกฉันมาสิ ถ้าเธอมัวเเต่หนีฉันเเบบนี้เเล้วเราจะคุยกันยังไงล่ะ"

 

เขาจะทำเเบบนี้กับฉันไม่ได้นะนี่มันหยามกันชัดๆเลย เเล้วทำไมฉันต้องหน้าเเดงด้วยเนี่ยเลิกซะหยุดหน้าเเดงได้เเล้ว

 

"ทำไมฉันต้องบอกนายด้วยว่าเป็นอะไร ถึงอย่างไรมันก็ไม่ใช่เรื่องของนายอยู่ดีเพราะฉันไม่ได้เป็นอะไรกับนาย"

 

พอพูดจบเเล้วทำไมเขาถึงเงียบไปล่ะ หรือว่าฉันพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า เเต่เมื่อฉันเงยหน้าขึ้นไปมองเลย์

เลย์กำลังกั้นหัวเราะอยู่อย่างนั้นหรอ

 

“ตอนนี้เธอรู้สึกยังไงล่ะเธอรู้สึกยังไงเมื่อรู้ว่าฉันจะแต่งงาน ??”

 

เขาถามฉันแบบนี้ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันรู้สึกยังไง แต่ที่รู้ๆเลยคือฉันรู้สึกโกรธมากเลย เเละรู้สึกโมโหด้วยฉันไม่สามารถตอบความรู้สึกออกไปให้กับเขาได้

 

“ออกไปได้แล้วฉันเหนื่อยมากเลยวันนี้ ฉันต้องการที่จะพักผ่อนก่อนแล้วเดี๋ยวเรื่องทำงานฉันจะจัดการให้ ส่วนนายก็ไปพักก่อนซะก่อนที่งานของนายจะเข้ามาอีกแล้วนายจะไม่มีเวลาพักนะ”

 

จากนั้นฉันก็จับเขาให้ลุกขึ้นแล้วก็เริ่มดันเขาออกจากประตู แต่ตัวของเขาค่อนข้างที่จะหนักมากทำให้ฉันไม่สามารถที่จะดันเขาออกจากประตูของฉันได้

 

“เนี่ยอ่อนแอร์จริงๆเลยนะ ขนาดอ้วนๆแบบนี้ยังไม่สามารถที่จะดันฉันออกไปจากห้องนี้เลย ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฉันไปดีกว่าเดี๋ยวงานของฉันได้เข้าจริงๆ”

 

เดี๋ยวนะว่าใครอ้วนเดี๋ยวตบด้วยพุงหรอก มันใช่ไหมเนี่ยที่จะมาว่าฉันว่าอ้วนตาบ้าเอ้ย ฉันปิดประตูแล้วล๊อกก่อนที่จะนอนลองบนเตียงต่อ ฉันนอนไปได้สักพักฉันก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง ไม่รู้เพราะอะไรฉันรู้สึกได้เลยว่ามีเรื่องอะไรบางอย่างเกิดขึ้น ฉันเลยลุกออกจากเตียงแล้วก็เดินออกไปข้างนอก เมื่อเดินไปตรงทางเดินก็พบกับว่าแม่บ้านทุกคนพากันวิ่งวุ่นเหมือนกับว่ากำลังจะจัดงานอะไรสักอย่าง เมื่อเจอโซฟีฉันเลยเดินไปถามโซฟี แต่เธออาจจะจำฉันไม่ได้นะฉันก็ต้องทำเหมือนไม่รู้จักเธอก่อน

 

“เธอคือแม่บ้านสุนัขใช่ไหมฉันขอถามอะไรเธอหน่อยสิ ที่นี่มันเกิดอะไรขึ้นทำไมดูวุ่นวายอะไรกันแบบนี้”

 

เธอหันมาที่ฉันก่อนจะมองไปที่นามบัตรของฉันแล้วก็ก้มคำนับฉัน ถ้าตำแหน่งงานใหญ่หรือสูงกว่ามันกจะเป็นแบบนี้แหละ แต่ฉันเป็นเพื่อนเธอนะโซฟีอย่าทำไปมากกว่านี้เลยโถ่

 

“ขอโทษที่รบกวนนะคะ คือว่ามีการจัดงานราตรีคืนนี้ เพราะว่าแขกที่กำลังมาค่อนข้างจะเป็นแขกพิเศษค่ะ ฉันว่าต้องไปทำงานก่อนนะคะ ยินดีที่ได้รู้จักกับเลขาใหม่ของนายท่าเลย์ค่ะ”

 

จากนั้นเธอก็เริ่มวิ่งไปทำงานของเธอต่อ พวกเขาคือใครนะถึงต้องจัดงานใหญ่ขนาดนี้เลย ฉันไม่ค่อยสนใจอะไรมาก แต่ว่าฉันก็อยากจะรุ้เหมือนกันว่าใครจะมา ฉันเลยเดินไปทั่วปราสาทเพื่อที่จะหาเลเรอร์ แต่ฉันก็หาไม่เจอเลยเขาหายไปไหนกันนะ ฉันเลยคิดว่าฉันควรจะนั่งรอเขาอยู่ที่ห้องส่วนกลางนี่แหละ รอไปได้ไม่นานประตูหน้าก็ได้เปิดขึ้นมา ฉันมองไปที่ประตุคิดว่าเลเรอร์น่าจะมาแล้ว แต่มันไม่ใช่เลเรอร์เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่สวยมากๆเหมือนกับมนุษย์เลยแต่นางสวยมากเลย พร้อมกับพลทหารที่เรืองแสงมาแต่ไกล ใครกันนะที่กำลังเดินมาทางนี้ ฉันยืนขึ้นมาก่อนที่จะมองไปที่พวกเขา แล้วจากนั้นเมื่อพวกเขาเข้ามาพวกเขาก็มองมาทางฉัน ทหารทุกคนที่เธอเตรียมมาก็ได้นั่งคุกเข่าลงต่อหน้าเธอ เธอหันไปดูก่อนที่จะเอามือขึ้น

 

“ทุกคนกลับไปที่ที่ทุกคนควรไปก่อนนะ ที่นี่เราจะจัดการเองไม่จำเป็นต้องห่วงบอกท่านพ่อให้กับเราด้วยนะ”

 

จากนั้นทุกคนก็ก้มหัวลงแล้วก็พากันเดินออกไปจากปราสาท เธอเดินเข้ามาหาฉันก่อนที่จะพูดอะไรกับฉันสักอย่าง

 

“เธอเห็นเลบ้างไหม ถ้าเธอไม่เห็นเราจะไปหาเลได้จากที่ไหนบ้าง”

 

ขนาดฉันยังหาไม่เจอเลย แล้วที่ไหนที่ฉันจะหาเจอบ้าง ฉันว่าเลย์คงจะไปทำธุระของเขานั่นแหละ

 

“ฉันก็ไม่เห็นเหมือนกันแหละค่ะ แล้วคุณเป็นใครหรอคะทำไมถึงมาที่นี่ได้”

 

เธอยิ้มให้กับฉันก่อนที่จะเดินมาหาฉันใกล้ๆ แล้วเธอคนนั้นก็มองที่นามบัตรของฉันก่อนจะมองมาที่หน้า

ของฉัน

 

“เธอไม่ต้องรู้อะไรเกี่ยวกับฉันหรอกนะ เป็นแค่เลขาไม่จำเป็นจะต้องรู้อะไรมากหรอก แต่จริงๆเธอเป็นเลขาเธอน่าจะรู้อะไรเกี่ยวกับคนที่เธอทำงานให้บ้างนะ แต่ถ้าเธออยากจะรู้จริงๆว่าฉันเป็นใคร ฉันก็จะบอกให้เอาบุญนะว่าฉันเป็นว่าที่ภรรยาของเลย์ หรือเมียของเขานั่นแหละย่ะจำเอาไว้”

 

ปากร้ายจังฉันนี่ขึ้นเลย พูดกับฉันดีๆไม่ได้หรือยังไง หึอย่าให้สวนคืนเถอะไม่อย่างนั้นฉันไม่รับเอาไว้แน่ เธอจับมือของฉันขึ้นมาก่อนจะบีบมือของฉันเอาไว้แน่นมากจนเจ็บมือ แล้วกะว่าจะด่าอยู่แล้ว แต่ว่าแม่บ้านคนหนึ่งก็ได้เข้ามาที่ห้องส่วนกลาง ทำให้เธอคนนั้นปล่อยมือฉันลง

 

“ขอบใจที่บอกนะจ้ะเลขาเบอร์ริน ยินดีที่ได้รู้จักนะเธอนี่น่ารักจังเลย”

 

แหมะตีเป็นสองหน้าเลย พูดกับฉันอีกอย่าง พอมีคนมาก็พูดกับคนอื่นอีกอย่าง ทำให้เป็นคนบอบบางเหอะ เห็นแล้วอยากจะอ้วกใครจะเอามาทำเมียกันนะ แต่ถ้าเลเรอร์ได้เป็นภรรยาฉันว่าเลเรอร์คงจะต้องปวดหัวตายเลย ยัยนี่มันบ้าไปแล้วแน่ๆ เสียงประตูได้เปิดขึ้นก่อนที่เลเรอร์จะเข้ามาในห้องส่วนกลาง

 

“เลย์มาแล้วหรอไม่ได้เจอกันนานเลยนะ เราคิดถึงเธอจังเลย”

 

พูดมาได้ว่าคิดถึงเป็นคนทิ้งเขาไปแท้ๆไม่รู้จะกลับมาทำไมทั้งๆที่ทิ้งเขาไปแล้ว

 

“สวัสดีเมสเซอร์รี่เธอมาที่นี่ได้ยังไง ฉันบอกไม่ให้เธอมาไม่ใช่หรอ”

 

เธอเดินเข้าไปหาเลก่อนที่จะเดินเข้าไปจูบเขา มันทำให้ฉันอึ้งไปเลยเธอทำแบบนั้นทั้งๆที่ทุกคนก็ยืนดูเธออยู่นะ ไม่คิดจะสงวนตัวเองบ้างหรอเป็นผู้หญิงน่ะ

 

“ปากของเธอยังนุ่มเหมือนเดิมเลยนะที่รัก” เธอพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ชอบใจ แล้วทำไมฉันต้องรู้สึกไม่ชอบด้วยล่ะ