ตอนที่ 10 ผมรักเธอ
เช้าที่เเสนสบาย . . .ไม่ใช่สินี่มันมืดเเล้วนี่นาฉันลืมไปว่าฉันทำงานตอนกลางคืนไม่ใช่ตอนเช้านี่นา เเหมะสมงสมองไปหมดเเล้วมั้งเนี่ย ฉันว่าฉันต้องลุกมาออกกำลังกายก่อนดีกว่าจะได้เส้นไม่ยึดเวลาทำงาน //โป๊ก// ฉันลุกขึ้นมาเเต่เหมือนกับว่ามีอะไรมาชนที่หน้าของฉันพอดีเลย ฉันเอามือมันจับหน้าผากของตัวเองเอาไว้เเล้วลืมตาขึ้นดู ก่อนที่ฉันจะเห็นว่าเลย์กำลังยืนอยู่ตรงข้างหน้าของฉันอยู่
“นี่นายเข้ามาได้ยังไงเนี่ยไม่คิดจะเคาะประตูเข้ามาก่อนเลยหรือยังไง เสียมารยาทจริงๆเลยนะมาเเอบดูผู้หญิงเขาหลับเนี่ย”
ฉันเห็นว่าเลย์กำลังยืนจับหน้าผากของตัวเองเหมือนกัน
"ก็เธอไม่ยอมล็อกประตูเองนี่นาฉันก็เข้ามาได้สิ บอกกี่ครั้งเเล้วให้ล็อกประตูให้ล็อกประตู เเต่ก็ไม่ฟังคำของฉันเลยนะ เเล้วตื่นมาก็ไม่ดูตาม้าตาเรือเลยจะลุกก็ลุกขึ้นมา ทำเอาหัวฉันปูดหมดเเล้วมั้ง"
ทำไมถึงมาโบ๊ยให้ฉันอีกเเล้วล่ะนายนี่ตลอดเลยนะ
“เอาเถอะๆงานในวันนี้ที่เธอต้องทำมันหนักมากเลยนะ เธอคงอยากจะรู้สินะว่างานที่ฉันจะให้เธอคืองานอะไร”
งานให้ฉันทำเปลี่ยนอีกเเล้วหรอ เเล้วมันคืองานอะไรอีกล่ะ ??? งานเก่ามันก็ดีอยู่เเล้วนี่นา
“ใช่ฉันอยากที่จะรู้ว่างานที่นายว่านั่นมันคืองานอะไร เเล้วงานมันยากขนาดไหนฉันสามารถที่จะทำมันได้หรือเปล่า??”
หน้าของเขาดูเหมือนว่ากำลังคิดมากกับงานที่จะมอบให้กับฉันเลย ฉันว่ามันคงเป็นงานที่หนักเเละอันตรายมากเเน่ๆ . . .
"เธอไปอาบน้ำเเต่งตัวให้เสร็จก่อนเถอะเสร็จเเล้วฉันจะบอกเธออีกที ส่วนเสื้อผ้าฉันจะวางให้เธอตรงเตียงนะเดี๋ยวฉันจะไปรอข้างนอก เสร็จเเล้วก็ออกมาเรียกฉันที่ข้างนอกห้องเหมือนเคยก็เเล้วกัน"
เมื่อเขาพูดจบเขาก็เดินออกไปข้างนอกห้องของฉันเเล้วปิดประตูลง ส่วนฉันก็เข้าห้องน้ำเพื่อไปอาบน้ำเเล้วก็เเต่งตัวที่เลย์เตรียมไว้ให้กับฉัน ก่อนจะเดินออกไปข้างนอกประตูเเต่ว่าทำไมฉันถึงไม่เห็นเลย์เลยล่ะ
"เเบร่" เสียงของเลย์ที่ดังขึ้นมาจากข้างหลังทำให้ฉันตกใจก่อนจะหันหมัดไปใส่หน้าของเขาโดยอัตโนมัติทำให้เขาล้มลงไปในทันที
"เฮ้ยเลย์ฉันขอโทษฉันไม่ได้ตั้งใจ" ฉันรีบพยุงเขาให้ลุกขึ้นมา
"หมัดของเธอนี่เเรงไม่เบาเลยนะ เล่นซะหงายหลังเลย" เขาหันมาที่ฉันก่อนที่ฉันจะเห็นว่าเลือดของเขาไหลออกมาจากจมูกของเขาเยอะมาก เขาเช็ดเลือดออกจากจมูกของเขาก่อนจะยิ้มให้กับฉัน เขายังยิ้มได้อีกหรอโดนต่อยเข้าหน้าจังๆเลยนะนั่น
“นายไม่เป็นอะไรมากใช่ไหมขอฉันดูหน่อย โหยดูสิจมูกเเดงหมดเลย. . .”
ฉันเอาผ้าออกมาจากกระเป๋าของฉันก่อนที่จะเอามาเช็ดที่จมูกของเลย์เบาๆ บ้าที่สุดเลยฉันนี่ไม่น่าเป็นคนขี้ตกใจเเบบนี้นะ เขาจับมือของฉันเอาไว้เเน่นมันทำให้ฉันรู้สึกว่าหัวใจของฉันเต้นไม่เป็นจังหวะเลย . . .
"อะ. . .นายจะบอกฉันได้หรือยังว่างานที่นายจะให้ฉันทำมันคืออะไรอย่างนั้นหรอ??"
ฉันถามเขาไปอีกครั้งหนึ่ง เเต่เมื่อถามเขาสีหน้าเขาก็ดูเปลี่ยนไปอีกครั้งเหมือนกับว่าเขาไม่อยากที่จะบอกฉันเลยว่ามันคืออะไร
"ฉันจะพาเธอไปสถานที่หนึ่งที่เรียกว่าหอคอยนรกอีกครั้ง ฉันมีเรื่องที่จะต้องไปที่นั่นเเล้วเห็นว่าเธอเบื่อกับงานของเธอฉันเลยจะพาเธอไปด้วย จริงๆเเล้วหอคอยนั้นเป็นทางเชื่อมต่อกับนรก. . .นั่นก็คือบ้านของฉัน เเต่เธอนี่ดวงดีจริงๆเลยนะถ้าเกิดเธอไม่เข้าซอกเเห่งประตูมิติเเต่เธอขึ้นไปเเทนเธอคงจะไปที่นรกเเน่ๆ ไม่ได้มาที่ปราสาทของฉันอย่างเเน่นอน เอาล่ะเธออยากจะไปไหมล่ะ ฉันจะไม่บังคับให้เธอไปนะ"
ที่นั่นมันเหมือนกับฝันร้ายมากเลยนะ ฉันไม่เเน่ใจว่าฉันอยากที่จะไปที่นั่นหรือเปล่า เเต่ว่าถ้ามันเป็นงานเเละยังมีเลย์อยู่ข้างๆกับฉัน ฉันคิดว่าฉันสามารถที่จะไปได้เพราะเลย์จะไม่ยอมให้อะไรมาทำร้ายฉันตามสัญญาที่เขาบอกอย่างเเน่นอน
"โอเคฉันจะไปฉันเชื่อใจนายว่านายสามารถที่จะปกป้องฉันได้ไม่ให้ฉันเป็นอะไรอย่างเเน่นอน"
เราสองคนมองหน้ากันสักพักเสียงของมาคาโอก็ได้ดังขึ้นมา
"นายท่านครับ คุณเลขาครับ ตอนนี้รถม้าอัคคีกำลังรออยู่พวกเราควรไปกันได้เเล้วนะครับผม"
เลย์พยักหน้าให้กับมาคาโอก่อนพวกเราจะเดินไปขึ้นรถม้าที่ข้างหน้าปราสาท เเล้วมันก็เคลื่อนที่ไปยังหอคอยนรก ฉันเตรียมตัวเตรียมใจที่จะไปยังที่นั่นเเต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันจะสติเเตกหรือเปล่าถ้าได้ไปถึงที่นั่นเเล้ว มือของฉันสั่นมันคิดถึงภาพในตอนเเรกๆที่ฉันถูกขังอยู่ที่หอคอย ตอนที่ชายในชุดเกราะคนนั้นโดนเจ้านกยักษ์ของเลย์กิน เเต่เเล้วก็รู้สึกเหมือนอะไรที่อุ่นๆมาวางทับที่มือของฉันทำให้ฉันหันกลับมาดูที่มือของตัวเอง ฉันเห็นมือของเลย์ที่จับมือของฉันไว้มือของเขาอุ่นเหมือนเคย
“เธอจะไม่เป็นอะไรไม่ต้องห่วงหรอกนะ //ยิ้ม”
ฉันยิ้มกลับให้เขาฉันเชื่อใจเขาที่สุดเเล้วไม่เชื่อใจใครเท่าเขาในตอนนี้ รถม้าได้จอดลงทำให้พวกเรารู้ว่าตอนนี้พวกเราถึงข้างหน้าหอคอยเเล้ว ฉันกับเขาเเละมาคาโอพากันเดินลงมาจากรถม้า ที่นี่ไม่เปลี่ยนไปเลยเหมือนกับตอนเเรกที่ฉันเห็น เเต่ดูเหมือนว่ามันจะสงบขึ้นนะเเถวนี้น่ะ
"มาคาโอนายเฝ้าข้างหน้าเอาไว้นะถ้าเกิดมีอะไรที่ผิดเเปลกไปก็จัดการได้เลย ส่วนฉันกับเบอร์รินจะเข้าไปข้างใน"
เลย์เดินเข้าไปในหอคอยนั่นเเต่ฉันก้าวขาไม่ออก ฉันไม่สามารถที่จะก้าวขาเดินเข้าาไปในนั้นได้เลยเหมือนกับว่าขาของฉันมันชา สมองของฉันมันทำให้ฉันคิดถึงเรื่องที่ชายคนนั้นตาย
"เธอทำไมไม่เข้ามาล่ะ ?? หน้าตาของเธอดูซีดๆนะเป็นอะไรหรือเปล่า" ฉันพยายามบอกเขาว่าไม่เป็นอะไร เเต่เหมือนจะปกปิดเลย์ไม่ได้เลยเเฮะ
"อย่ามาโกหกฉันสิฉันเห็นเเบบนี้ฉันก็รู้เเล้วว่าเธอต้องเป็นอะไรเเน่ๆ หรือว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับที่นี่ ???"
ฉันมองไปที่เขาก่อนจะนั่งลงข้างหน้าประตู เเล้วเล่าทุกอย่างให้เขาฟัง
"เธออย่าคิดมากเลยนะเรื่องมันผ่านไปนานเเล้ว เเล้วคนๆนั้นๆก็พยายามจะเอาชีวิตรอดโดยทิ้งเธอให้ตายในนั้นอย่างโหดร้าย คิดซะว่าเขาไปดีเเล้วก็เเล้วกันนะ"
เลย์พยายามพูดทุกอย่างให้ฉันสบายใจขึ้น ซึ่งมันก็ทำให้ฉันสบายใจขึ้นจริงๆฉันว่าเราควรเข้าไปในหอคอยนรกกันได้เเล้วนะ
"ขอบใจนะมันทำให้ฉันสบายใจขึ้นมากเลยล่ะฉันโอเคขึ้นเเล้ว ตอนนี้พวกเราเข้าไปกันเถอะเดี๋ยวจะเช้าเสียก่อน"
เขาพยักหน้าให้กับฉันก่อนจะจับมือของฉันไว้เเน่นเเล้วพาเดินเข้าไปในหอคอย เมื่อฉันกับเขาเดินเข้าไปในหอคอยกันเเล้ว เสียงของโซ่ได้ดังขึ้นมาทำให้ฉันคิดถึงเรื่องนั้นอีกครั้งหนึ่ง ประตูกำลังจะปิดลงมาเเล้วตอนนี้ . . . //ปัง//
"เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม ?? งั้นเราเดินไปต่อกันเถอะนะ"
พวกเราพากันเดินขึ้นบันได้เพื่อที่จะไปถึงชั้นสูงสุดของหอคอย จนกระทั่งเราขึ้นมาถึงจุดสูงสุดของหอคอยนรกได้เเล้ว เเต่ที่ฉันเห็นคือที่นี่มันไม่มีอะไรเลยนอกจากกำเเพงที่ล้อมลอบไม่ใช่หรือไง
"เเล้วเราจะไปกันยังไงหรอมีเเต่กำเเพงนี่นา ???" ฉันได้ถามคำถามเพื่อจะได้ยินคำตอบจากกเลย์ เลย์เอามือมาปิดที่ปากของฉันก่อนที่จะให้ฉันเงียบลง
“จงเปิดประตูที่แสนจะทรมานจงรับคำสาปจากข้าผู้เป็นิดนิรันดร์ เปิดรับทุกคนที่ทำให้เกิดหายนะจงเปิดออกประตูเพื่อให้ข้าไปสู่นรก”
เสียงกำแพงได้ดังขึ้นพื้นของหอคอยได้สั่นสะเทือน จากนั้นทุกอย่างก็เริ่มสลายหายไป เขากำมือของฉันเอาไว้แน่นก่อนที่ทุกอย่างจะเปลี่ยนไป ฉันพบกับสิ่งที่เรียกว่านรกอย่างแท้จริง เหมือนว่าฉันจะได้เข้ามาสู่มิติของโลกแห่งความตายแล้วในตอนนี้ เสียงโอดโอยร้องลั่นมาจากทุกที่ ทำให้ฉันกลัวนิดหน่อยแต่ฉันก็พอที่จะทนได้บ้าง เลย์เเละฉันเดินเข้าไปในประตู เมื่อเดินเข้าไปฉันก็ไปพบกับสะพานที่ยาวมากเหมือนกันนะเป็นสะพานที่ข้างล่างมีแต่ไฟแห่งความทุกข์ทรมาน ถ้าตกลงไปมีหวังโดนเละแน่เลย
“พวกเราเดินกันต่อเถอะนะฉันรู้ว่ามันดูน่ากลัว เเต่ฉันจะไม่ทำให้เธอเป็นอะไรอย่างเเน่นอนเชื่อใจฉันได้เลย”
ฉันพยักหน้าให้กับเขาพวกเราก็เดินจนไปสุดสะพาน มันจะมีประตูขนาดใหญ่ที่มีคนยื่นกั้นประตูเอาไว้อยู่ เเถมถือขวานยักษ์เอาไว้เสียด้วย ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่ใช่คนเเต่เป็นครึ่งคนครึ่งวัวเสียมากกว่า
“นายท่านได้กลับมาสู้ดินแดนแห่งความตายอีกครั้ง ทุกคนน้อมรับท่านกลับสู่นรกด้วยกันเถิด”
ครึ่งคนครึ่งวัวตนหนึ่งได้พูดขึ้น เมื่อประตูได้เปิดออกหมู่คณะปีศาจหลายร้อยคนก้มคำนับเเก่เลย์เหมือนกับว่าเขานั้นจะมีอำนาจในที่นี้มาก พวกเราก็เดินฝ่าปีศาจนับร้อยจากแถวนั้นแล้วเดินไปเปิดประตูที่สลักว่า [GD] มันหมายความว่ายังไงกัน
“ประตูที่มันสลักคำว่า [ GD ] มันหมายความว่าอะไรอย่างนั้นหรอเลย์ ??”
เขาไม่ได้พูดอะไรกับฉันเพียงเเต่พาฉันเดินเข้าไปในประตูก็เท่านั้น พอเข้าไปข้างในก็พบกับห้องขนาดใหญ่สีทองเเดงพร้อมกับโต๊ะกลมกระจกใส มีปีศาจหลายตนที่อยู่ในห้องนั้น เเต่เหมือนกับว่าเขาไม่ใช่ปีศาจเลยเหมือนคนเสียมากกว่า มีชายคนหนึ่งพอได้เห็นหน้าของเลย์เเล้วก็รู้สึกเเปลกใจอย่างเห็นได้ชัด เขาลุกขึ้นมาจากโต๊ะกลมเเล้วเดินเข้ามาหาเลย์ในทันที
“โอ้ลูกชายของฉันเเกได้มาถึงแล้วอย่างนั้นหรือยินดีที่ได้พบเเกอีกครั้งหนึ่งนะ หายหน้าหายตาไม่มาหาพ่อเลยนะเลย์ ฉันยังจำได้อยู่เลยตอนที่เเกเครียดเเค้นกับเรื่องของพวกมนุษย์นั่นน่ะ”
ชายคนนี้เป็นคุณพ่อของเลย์สินะหน้าถึงคล้ายกันขนาดนี้ ฉันเห็นเเบบนั้นฉันจึงเดินถอยออกมาให้พวกเขาสองคนได้คุยกัน เเล้วก็ไม่อยากให้รู้ด้วยว่าฉันเป็นมนุษย์เดี๋ยวเรื่องจะเกิดขึ้น
“ไม่ต้องถอยหรอกยังไงพวกเขาก็รู้ว่าเธอเป็นตัวอะไร เพราะนั่นคือกลุ่มขุนพลทั้งเจ็ดของนรกแห่งนี้”
เเสดงว่าปีศาจกลุ่มนี้คงมีพลังมากมายเป็นเเน่ จะทำอย่างไรดีล่ะถ้าเกิดพวกกเขารู้ว่าฉันเป็นมนุษย์เเล้ว เเล้วเขาเกิดทำร้ายขึ้นมาจะทำยังไง
“ไม่ต้องคิดมากนะพวกเขาไม่ทำอะไรเธอหรอกถ้ายังอยู่ข้างๆกับฉัน”
เขาดึงฉันกลับมาหาเขาเเล้วก็โอบเอวของฉันเอาไว้เเน่นไม่ให้ฉันเดินไปไหนเลย เเต่ดูเหมือนว่าพ่อของเลย์กำลังมองมาที่ฉันด้วยหน้าตาเเปลกๆ
“นี่เเกเอามนุษย์เข้ามาในโลกแห่งความตายอย่างนั้นรึ เเกกำลังคิดอะไรอยู่ลูกพ่อ ถ้าเกิดมิติมันรับไม่ได้ขึ้นมาจะทำอย่างไร”
ฉันเดินไปหลบที่ข้างหลังของเลย์ก่อนที่เลย์จะบังฉันเอาไว้ไม่ให้พ่อของเลย์ทำอะไรฉันได้
“มันก็เรื่องของผมคนก็คนของผมแล้วผมก็สามารถที่จะดูแลคนของผมได้ เธอสามารถที่จะรู้ว่าผมกำลังทำอะไรได้เช่นกัน เพราะเธอไม่เคยเป็นเหมือนกับคนที่พ่อ! คนที่พ่อได้ส่งมาให้กับผมแล้วเธอก็ทิ้งผมยังไงล่ะ ผู้หญิงคนนั้นนทำกับผมเอาไว้มากเเล้วเธอคนนี้กก็เป็นคนดูเเลผมมาตลอด”
//เพี๊ย// เสียงมือของพ่อของเขาที่กระทบเข้าสู้ใบหน้าของเลย์ได้ดังขึ้น ทำให้ทุกอย่างเงียบลงทุกคนต่างยืนขึ้นแล้วเดินออกไปจากห้องแห่งนี้
“มันจะมากไปแล้วนะไอ้ลูกไม่รักดี เธอไม่ได้ทิ้งเเกเลยด้วยซ้ำแล้วเธอก็ยังอยู่ที่นี่ด้วย เเกจะต้องพาเธอมาจัดการแล้วทำการแต่งงานกับเธอซะเดี๋ยวนี้ ฉันจะให้เวลาเเกหนึ่งอาทิตย์ ให้เเกได้คิดได้ทำว่าเจ้าควรจะเลือกใครระหว่างการสมรสกับนางฟ้าที่อยู่บนสวรรค์ที่เธอจะสามารถสงบสงครามระหว่างโลกได้ กับยัยมนุษย์คนนี้ที่เเกต้องเเบกภาระช่วยเธอคนนี้มาโดยตลอด เเกจะเลือกใครเเกลองคิดดีๆก็แล้วกันนะถ้าอะไรมันเกกิดขึ้นมาฉันก็ช่วยอะไรเเกไม่ได้หรอก”
ฉันไม่เข้าใจพ่อของเลย์จะให้เลย์เเต่งงานกับใคร ผู้หญิงที่ทิ้งเลย์ไปอย่างนั้นหรอ เเล้วทำไมฉันถึงรู้สึกเเปลกๆเเบบนี้ล่ะ ใจไม่ดีเอาเสียเลยมันรู้สึกไม่ชอบเลยเมื่อได้ยินว่าเลย์กำลังจะเเต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น
“ผมเลือกเบอร์รินผมรักเธอมากถ้าสงครามมันไม่ยอมจบก็ไม่ต้องจบกัน เพราะผมจะทำสงครามกับสวรรค์เองพ่อจำคำของผมไว้แล้วไม่ต้องให้เธอมาเหยียบที่ปราสาทของผมเด็ดขาด ผมไม่ได้รักเธออีกต่อไป”
เลย์บอกว่ารักฉันหรอ . . . ถ้าสงครามมันเกิดขึ้นมาจริงๆจะทำอย่างไร อย่ามาล้อเล่นเเบบนี้นะ