ตอนที่ 8 สวนหิงห้อย

“นี่ตื่นได้แล้วนะเธอนี่นอนได้ทุกที่เลยจริงๆนะนอนก็ไม่ยอมปิดประตูล๊อกห้อง ไม่กลัวคนอื่นจะมาเห็นเธอหรือยังไงห้ะ”

 

ฉันตื่นมาเพราะเสียงของใครสักคนที่ได้ปลุกให้ฉันตื่นขึ้นมา ฉันนั่งลงกับเตียงที่ฉันพึ่งนอนเมื่อตะกี้ ก่อนจะเห็นว่าเลย์ยืนอยู่ข้างล่างเตียงนี่เอง

 

“มีอะไรอย่างนั้นหรอปลุกฉันทำไม ฉันก็ทำความสะอาดห้องนี้เสร็จแล้วนี่นา ส่วนเรื่องล็อกประตูฉันก็ขอโทษด้วยก็แล้วกันพอดีว่าฉันง่วงนอนมากเลยเผลอหลับไป”

 

เขายื่นหน้าเข้ามาหาฉันใกล้ๆ เเต่ว่าฉันไม่มีเวลาที่จะมาเล่นกับเขาหรอกนะคนมันพึ่งตื่นนี่นา

 

“คือว่าฉันมีงานใหม่มาให้เธอได้ทำ ฉันคิดว่างานแม่บ้านที่เธอกำลังทำอยู่เนี่ย อาจจะไปได้ไม่รอดเท่าไหร่ เกรงว่าคนอื่นอาจจะจับทางของเธอได้ด้วยเเละอาจจะรู้เรื่องราวของเธอว่าเธอเป็นมนุษย์ไม่ใช่ปีศาจแบบพวกเขา ฉันเลยคิดว่า. . .ฉันจะเปลี่ยนตำแหน่งงานให้กับเธอสักหน่อยเธอคิดว่าอย่างไรบ้าง อยากจะลองเปลี่ยนหน้าที่ของเธอดูไหม ??”

 

ฉันก็คิดว่ามันถูกอย่างที่เขาพูดนั่นแหละ ฉันควรเปลี่ยนงานที่ฉันทำดีกว่านะถึงแม้งานนี้จะดูไม่ยากก็ตามแต่ว่ามันมีโอกาสสูงที่คนในกลุ่มแม่บ้านปีศาจจะจับได้ว่าฉันเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา ฉันคงได้ถูกจับกินเป็นเเน่

 

“ฉันว่ามันก็ดีเหมือนกันนะแต่ว่าถ้าจะให้เปลี่ยนงานของฉัน จะให้ฉันเป็นอะไรล่ะ นอกจากงานเเม่บ้านฉันก็ไม่รู้ว่ามีงานอะไรให้ฉันทำที่นี่อีก”เขายื่นนามบัตรอันใหม่ให้กับฉันก่อนฉันจะหยิบมันมาดูว่านามบัตรนี้จะเปลี่ยนตำแหน่งงานให้ฉันเป็นอะไร เมื่ออ่านดูก็เห็นว่ามันเขียนว่านามบัตรนี้เเสดงถึงการเป็นเลขา หือ. . เลขาอย่างนั้นหรอจะให้ฉันเป็นเลขาเนี่ยนะเขาคิดอะไรของเขาอยู่ เขาคิดว่าฉันจะสามารถทำงานในตำแหน่งเลขาของเขาได้หรือไง

 

“เลขาเลขาเนี่ยนะอะไรของนายเนี่ยเลย์ แล้วเลขามันมีหน้าที่อะไรบ้างที่ฉันจะต้องทำให้กับนายเนี่ย ฉันไม่เคยเป็นเลขามาก่อนเลยนะ”

 

เขายื่นหนังสือมาให้ฉันเล่มหนึ่งมันเป็นหนังสือเกี่ยวกับคู่มือการเป็นเลขา ฉบับปีศาจ =.=

 

“หนังสือเล่มนี้จะบอกเธอเองว่าเธอควรทำอย่างไรบ้างที่เกี่ยวกับการเป็นเลขาของฉัน อ่านให้หมดนะเพราะมันสามารถทำให้เธอเป็นเลขาที่ดีของฉันได้”

 

ฉันเปิดหนังสือคู่มือการเป็นเลขาฉบับปีศาจดู เนื้อหาค่อนข้างง่ายเเต่ว่ามีเป็นร้อยๆหน้าเเบบนี้ อ่านทั้งวันก็คงจำได้ไม่หมดหรอก

 

“มีชงกาเเฟให้ทุกๆวันด้วยอย่างนั้นหรอ เดี๋ยวนะนายเป็นปีศาจกินกาเเฟนด้วย ???”

 

เอาจริงๆเลยนะฉันไม่เคยรู้มาก่อนว่าเขาก็กินกาเเฟเหมือนกัน

 

"ฉันกินอยู่เเล้วใครที่นี่ก็กินกัน ฉันบอกเธอเเล้วไงว่าทุกคนทำตัวเหมือนกับมนุษย์หมด เพียงเเต่เขาไม่ใช่มนุษย์เท่านั้นเอง อ่านๆมันไว้ซะเดี๋ยวฉันจะกลับมาฉันไปเอาของมาก่อน"

 

ฉันพยักหน้าให้กับเขาก่อนที่ฉันจะนั่งอ่านคู่มืออันนี้ต่อไป ฉันอ่านหนังสือเล่มนี้เป็นเวลาสักพักหนึ่งเลย์ก็เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับถืออะไรบางอย่างเอาไว้อยู่

 

"เลย์นายถืออะไรมาอะ ???" ฉันสงสัยว่ามันคืออะไร มันเป็นเหมือนลูกบอลขนาดเล็กจิ๋วเท่ากับมือของเขา เเต่ว่ามันไม่ใช่ลูกบอลนี่สิ

 

"อันนี้หรออยากรู้เดี๋ยวฉันจะทำให้ดู เเต่อย่างเเรกเลยฉันจะถามคำถามของเธอก่อน ฉะนั้นเธอต้องตอบฉันตามความจริงเข้าใจไหม"

 

จะถามอะไรฉันอีกกันล่ะเนี่ย เป็นคนที่ขี้สงสัยจริงๆเลยนะ ( เหมือนว่าตัวเอง )

 

"ฉันเข้าใจเเล้วถามมาได้เลย" เขายื่นลูกบอลจิ๋วขึ้นมาข้างหน้า ก่อนที่่จะมองไปที่มันเเล้วทำปากขมุบขมิบไปมา ซึ่งฉันไม่ได้ยินนะว่าเขาพูดว่าอะไรบ้าง

 

"ฉันขอถามเธอหน่อยว่าเธอเกลียดฉันหรือเปล่า ??"

 

คำถามอะไรของเขา อยู่ๆก็ถามขึ้นมาว่าฉันเกลียดเขาหรือเปล่า จะว่าไปเราเกลียดเขาหรือเปล่านะ. . . เอาจริงๆเราก็ไม่ได้เกลียดเขาหรอก

 

"ฉันไม่ได้เกลียดนายหรอก สำหรับฉันมันธรรมดาไม่เคยเกลียดใครอยู่เเล้ว เเต่ถ้าไม่ชอบนี่มันก็มีบ้างเเหละ"

 

เมื่อฉันพูดจบเจ้าลูกบอลจิ๋วก็เริ่มสั่นเริ่มเปลี่ยนีสลับกันจากสีเขียวเป็นสีเเดงจากสีเเดงเป็นสีเขียว เเล้วอยู่ๆมันก็กลับกลายเป็นสีเขียวก่อนจะเเน่นิ่งไป

 

"จริงหรอ . . ." อยู่ๆก็พูดอะไรออกมาก็ไม่รู้ เเต่ฉันก็ไม่เข้าใจว่าเจ้าลูกบอลจิ๋วนี้มันเอาไว้ทำอะไรกันเเน่

 

"สรุปเจ้าลูกบอลจิ๋วนี้มันเอาไว้ทำอะไรอย่างนั้นหรอ ??"

 

เขาเงียบไปมัวเเต่ยิ้มอยู่เเบบนั้นเเหละ ฉันลองถามเขาอีกครั้งหนึ่งเเต่เขาก็ยังนิ่งอยู่จะเหม่อลอยไปไหนเนี่ย ฉันลองเอามือไปโบกที่ข้างหน้าของเขา เเต่เขาก็ไม่สนใจมือของฉันเลย

 

"เลย์!!!!!" ฉันตะโกนใส่หน้าของเขาทำให้เขารู้สึกตัวเเล้วหันขึ้นมามองที่ฉัน มันทำให้หน้าของฉันเเล้วก็เขาอยู่ใกล้ชิดกันมากๆเลย

 

"อ๊ะ. . ขอโทษทีคือว่าฉันคิดอะไรมากไปหน่อยก็เลยไม่ได้ฟังอะไรเลย เมื่อตะกี้เธอว่ายังไงนะ"

 

ฉันถอยกลับมาที่นั่งของตัวเอง ส่วนเขาก็ยิ้มให้ฉันพร้อมกับขอโทษฉัน ตาบ้าเอ้ยเรียกก็ไม่ยอมตอบตั้งเเต่เเรก มาตอบอะไรตอนฉันอยู่ข้างหน้านายเเล้ว

 

"ฉันถามว่าไอ้ลูกบอลจิ๋วนี้มันมีไว้ทำอะไร นายยังไม่ได้บอกฉันเลยนะ" เขามองไปที่ลูกบอลจิ๋วก่อนจะจับหัวของตัวเอง

 

"อ๋อ. . . อันนี้เป็นเครื่องตรวจเท็จน่ะ ถ้าพูดความจริงมันจะเป็นสีเขียว ถ้าพูดโกหกมันจะเป็นสีเเดง"

 

อย่างงี้นี่เองฉันก็ว่าอยู่ทำไมเขาถึงถามคำถามฉันเเล้วมันเป็นสีเขียว. . . เดี๋ยวนะฉันไม่เกลียดเขาอย่างนั้นหรอ ทำไมฉันถึงไม่เกลียดเขาล่ะหรือว่า

 

"ฉันคิดว่าฉันเชื่อเธอได้นะ งั้นก็รับนามบัตรนี่ไปซะจะได้เปลี่ยนงานของเธอเสียที"

 

เขาวางนามบัตรของฉันไว้ข้างหน้าของฉัน เเล้วก็วางเครื่องจับเท็จไว้บนโต๊ะก่อนจะนั่งทำอะไรของเขาอยู่ที่โต๊ะก็ไม่รู้ ส่วนฉันก็หยิบนามบัตรของฉันขึ้นมาเเล้วก็เอานามบัตรเก่าใส่ไว้ในกระเป๋าเอาไว้เเทน

 

"ฉันคิดอะไรออกเเล้วล่ะ จะให้เธอเป็นเลขาของฉันก็ต้องเปลี่ยนหน้าตาของเธอด้วยนะ เพราะว่าหน้าตาของเธอเหมือนกับเเม่บ้านที่โซฟีเห็น ถ้าเกิดโซฟีรู้ว่าเธอเปลี่ยนงานของเธอเป็นเลขา ฉันคิดว่าโซฟีอาจจะไม่ชอบขี้หน้าเธอเลยก็ได้นะ ทางที่ดีฉันควรจะเปลี่ยนรูปลักษณ์ของเธอให้มันดูดีขึ้นเหมือนที่เลื่อนขั้นขึ้นจะดีกว่านะ"

 

จะว่าไปหน้าของฉันก็ยังเป็นหน้าไก่อยู่เลยนี่นา เกือบลืมไปเลยว่าหน้าเก่าของฉันเป็นอย่างไรบ้าง เอิกๆ

 

"เเล้วนายจะเปลี่ยนให้รูปลักษณ์ของฉันเป็นอะไรอีกล่ะ จะให้เป็นนกเป็นเป็ดเป็นอะไรอีก ???"

 

ไม่ได้ประชดนะฉันก็เเค่อยากจะรู้เหมือนกันว่าเขาจะเปลี่ยนให้ฉันเป็นอะไรอีก

 

"คงไม่เป็นเช่นนั้นเเล้วพวกที่หน้าตาเหมือนกับพวกสัตว์เอามากๆจะเป็นพวกชนชั้นสามัญเเต่ยังมีความเป็นคนอยู่ ส่วนชนชั้นต่ำก็จะเหมือนกับซินโทรเจ้าตัวสี่ขาที่เธอเห็นในห้องขังนั่นเเหละ คือทุกอย่างเป็นปีศาจหมด ชนชั้นกลางก็จะมีส่วนที่เป็นสัตว์อยู่เเต่หน้าเหมือนคนเเถมมีพลังด้วย เเล้วก็ชนชั้นสูงจะเป็นเเบบฉันนี่เเหละ เหมือนมนุษย์ทุกอย่างเเต่เป็นปีศาจมีพลังเหมือนปีศาจก็เท่านั้น ส่วนเธอฉันคิดว่าเป็นเลขาก็น่าจะเป็นชนชั้นกลางจะมีส่วนที่เป็นปีศาจเเต่ทุกอย่างเป็นเหมือนมนุษย์ สัตว์ที่ฉันคิดออกมาได้ตอนนี้ก็มีอยู่ตัวหนึ่งที่สง่าเเละดูเจ้าเล่ย์เเบบเธอนี่ไง"

 

นี่เขาไม่ได้ว่าฉันใช่ไหมเหมือนกับจะว่าฉันว่าเป็นผู้หญิงที่เจ้าเลย์อะไรเเบบนั้นเลย

 

"ฉันจะเริ่มเเล้วนะขอให้เธออยู่นิ่งๆเเล้วก็หันหลังมาหาฉัน"

 

อย่าบอกนะว่าจะโดนเหมือนทำครั้งนั้นอีกเเล้วน่ะ ฉันจำเป็นต้องหันหลังให้กับเขาก่อนที่เขาจะเริ่มพูดอะไรบางอย่างอยู่ข้างหลังของฉัน เเสงสีดำเริ่มเรื่องเเสงเป็นวงกลมรอบๆตัวของฉัน ลมเริ่มปะทะที่หน้าของฉันซึ่งมาจากไหนก็ไม่รู้ จากนั้นทุกอย่างก็ได้หายไป

 

"เสร็จเเล้วถ้าอยากรู้ว่าฉันให้เธอเป็นตัวอะไรก็ลองไปดูที่หน้ากระจกเอาเองก็เเล้วกัน"

 

ฉันเดินไปที่หน้ากระจกตามที่เขาบอก ก่อนจะเเปลกใจที่หน้าของฉันกลับมาเป็นเหมือนเดิมเเล้วฉันไม่เข้าใจอะไรที่เปลี่ยนไปบ้าง มันก็เหมือนหน้าของฉันธรรมดาเเต่สีผิวของฉันเปลี่ยนเป็นสีขาวเหมือนหิมะเฉยๆ เดี๋ยวนะอะไรสบัดไปสบัดมาอยู่ข้างหลังของฉันน่ะ ฉันลองเอียงตัวเพื่อหันดูว่าอะไรสบัดไปสบัดมาอยู่ข้างหลังของฉัน

 

"หางนี่นา!! นี่มันหางของสุนัขไม่ใช่หรือไง . . . ไม่ใช่สินี่มันหางของจิ้งจอกใช้ไหม สีผิวที่เหมือนกับหิมะนี่ ขอบตาของฉันที่มีสีเเดงเเถมมีหางนี่ จิ้งจอกเเน่ๆ!"

 

เขาให้ฉันเป็นจิ้งจอกถึงฉันจะเหมือนคนขนาดไหนเเต่ก็ยังมีความเป็นจิ้งจอกอยู่

 

"ชอบไหมล่ะมันก็ยังดีกว่าให้เธอเป็นไก่นะว่าไหม?"

 

ใช่มันดีกว่าฉันไม่เถียง เเต่ยังไงฉันก็ยังไม่เป็นคนเต็มตัวอยู่ดี. . . จะว่าไปเเล้วมันก็สวยดีเหมือนกันนะ

 

"โอเคฉันพอใจๆงั้นฉันขออ่านคู่มือก่อนนะ อ่านเสร็จเเล้วฉันจะบอกนายอีกที"

 

ฉันกำลังจะเอาหนังสือเล่นนั้นขึ้นมาอ่าน เเต่เขาก็ดันหยิบหนังสือเล่มนั้นไปต่อหน้าต่อตาของฉันเลย

 

"เดี๋ยวก่อนสิคิดจะไล่ฉันเลยหรือไง เอาเถอะอ่านให้มันหมดเเล้วจำให้มันได้ล่ะว่ามีอะไรบ้าง เดี๋ยวฉันจะกลับมาดูหลังจากที่ฉันทำงานของฉันเสร็จเรียบร้อยเเล้ว"

 

เเล้วเขาก็โยนหนังสือไว้ที่เตียงก่อนจะเดินออกไปจากห้องของฉันในทันที บ้าที่สุดเลยเพราะเเบบนี้ยังไงล่ะฉันถึงไม่ชอบเขาเอาเสียเลย จากนั้นฉันก็ใช้เวลาเกือบทั้งวันในการอ่านคู่มือการเป็นเลขาฉบับปีศาจของเขา เมื่อฉันอ่านเสร็จฉันก็เอาคู่มือเก็บไว้ในกระเป๋าของฉันเผื่อวันข้างหน้าฉันจำอะไรไม่ได้ค่อยเอามันมาอ่านได้ เเต่ว่าเลย์ทำไมถึงยังไม่มาอีก นี่มันก็นานมากเเล้วนะหรือว่างานของเขาเยอะจนเขามาไม่ได้. . . เเล้วทำไมฉันถึงต้องไปสนใจอะไรเขาด้วยล่ะ ช่างมันเถอะจะมาไม่มามันก็เรื่องของเขานี่นา ฉันเดินไปที่ประตูก่อนจะลองเปิดประตูออกไปดูมันทำให้ฉันเห็นอะไรบางอย่างที่วางเอาไว้ตรงข้างหน้าประตู เป็นกล่องอะไรบางอย่าง ฉันจึงหยิบมันขึ้นมาเเล้วลองมองดูรอบๆว่ามีใครเอามาวางไว้หรือเปล่า เเต่ว่าฉันไม่เห็นว่ามีใครอยู่ที่นี่เลยสงสัยจะเอาวางไว้ให้ฉันนานมากเเล้ว ฉันเดินกลับเข้ามาที่ห้องของฉัน ก่อนจะลองเปิดมันดูว่ามันคืออะไร เมื่อเปิดมันออกมาก็พบว่ามันคือชุดเสื้อพร้อมกับกระโปรงที่สีดำขาวที่สวยมาก ข้างหน้าของชุดจะมีกระดาษใบหนึ่งที่วางเอาไว้ด้วยกัน ฉันเลยหยิบขึ้นมาอ่าน

 

[ ถ้าจะเป็นเลขาของฉันก็ต้องเเต่งตัวให้เข้ากับการเป็นเลขาด้วย ถือซะว่านี่เป็นของที่ระลึกในการมาที่นี่ก็เเล้วกันนะ ]

 

ขนาดยุ่งยังมีเวลาเอาชุดมาวางไว้ให้กับฉันอย่างนั้นหรอ //ยิ้ม เดี๋ยวสิฉันจะยิ้มทำไมฉันว่าฉันคงจะบ้าไปเเล้วยิ้มอยู่คนเดียว ฉันหยิบชุดขึ้นมาเเล้วเริ่มใส่ชุดที่เลย์เตรียมไว้ให้ ในตอนที่ฉันหยิชุดขึ้นมาเหมือนกับว่ามีอะไรได้หล่นออกมาจากเสื้อทำให้ฉันต้องหันไปดูมัน

 

"นี่มันตุ๊กตาตำรวจนี่นาทำไมมันมาอยู่ในกล่องนี้ได้ล่ะ"

 

นี่มันตุ๊กตาตำรวจไขลานนี่นา. . .ลองหมุนมันดูหน่อยก็เเล้วกัน //เเกก เเก//

 

"ไปที่ห้องส่วนกลางด่วน ไปที่ห้องส่วนกลางด้วยครับ"

 

มันพูดได้ด้วยเเฮะน่ารักจังเลย เเต่ว่ามันพูดว่าให้ไปที่ห้องส่วนกลางอย่างนั้นหรอ มีอะไรหรือเปล่าทำไมฉันถึงต้องไปที่นั่นด้วยล่ะ ฉันเอาตุ๊กตาเก็บไว้ในกระเป๋าของฉันเเล้วก็เดินไปที่ห้องส่วนกลาง ฉันยังพอจำทางได้อยู่บ้าง เมื่อฉันเดินไปถึงห้องส่วนกลางก็พบกับเลย์ที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้กระดูก

 

"มาสักทีนะรออยู่ตั้งนานนึกว่าจะไม่มาเสียเเล้วสิ"

 

เลย์เดินเข้ามาหาฉันก่อนที่จะมองไปรอบๆตัวของฉัน

 

"ดูดีขึ้นเยอะมากเลยเเฮะ ไม่น่าเชื่อว่าเธอเเต่งตัวเเบบนี้เเล้วเธอจะดูสวยขึ้นมามากเลย"

 

เขากำลังชมฉันอยู่ใช่ไหม เเล้วทำไมฉันถึงรู้สึกว่าหัวใจของฉันมันเต้นรัวมากจนทำให้ฉันรู้สึกได้เลยว่ามันกำลังเต้นเเรงอยู่

 

"มะ..มีอะไรหรือเปล่าตุ๊กตาไขลานนั่นเป็นของนายใช่ไหม นายเรียกฉันมามีอะไรหรือเปล่า?"

 

เขาเรียกฉันมามีอะไรกันเเน่นะเเล้วทำไมต้องเรียกมาตอนนี้ด้วยล่ะมันดึกมากเเล้วไม่กลัวคนอื่นจะมาเห็นฉันกับเขาอยู่ด้วยกันหรือยังไง

 

"ใช่ฉันเป็นคนเรียกเธอมาเองเเหละ ตุ๊กตาตัวนั่นมันก็เป็นตุ๊กตาของฉันเอง ที่เรียกมาเพราะมีเรื่องสำคัญอะไรบางอย่างจะคุยด้วย"

 

เรื่องอะไรที่สำคัญ ??? เขาเดินมาหาฉันเเล้วจับมือของฉันก่อนจะพาเดินไปที่ไหนสักเเห่งหนึ่ง มือของเขาอุ่นมากทั้งๆที่มันควรจะเย็นไม่ใช่หรอ ก็เขาเป็นปีศาจนี่นาไม่ใช่คนมันก็เหมือนกับว่าเขาเป็นวิญญาณ เเต่. . ทำไมมือของเขาถึงอุ่นขนาดนี้ล่ะ

 

"ทำไมทำหน้าเเบบนั้นล่ะกลัวคนอื่นเห็นหรอ ?? ถ้าเรื่องนั้นไม่ต้องกลัวนะเพราะวันนี้ไม่มีใครออกมาจากห้องของตัวเองเเน่นอน มันเป็นกฏของที่นี่เฉพาะวันนี้ของทุกๆปีห้ามทุกคนออกจากห้องเด็ดขาด"

 

งั้นก็โล่งใจไปเปาะหนึ่ง เเต่ว่าทำไมต้องเป็นวันนี้ของทุกๆปีด้วยล่ะมันมีอะไรอยู่กันเเน่

 

"หลับตาสิฉันจะพาเธอไปดูอะไรบางอย่าง" ฉันหลับตาตามที่เขาบอกเเต่ก็เเอบๆเหลือบตาดูบ้าง ดูเหมือนว่าเขาจะรู้ว่าฉันเเอบมองก็เลยเอาผ้ามาปิดตาของฉันเอาไว้เเทนทำให้ฉันมองไม่เห็นทางจริงๆ เขาจับที่ไหล่ของฉันเเล้วพาฉันเดินไปที่ไหนก็ไม่รู้ ก่อนที่จะหยุดลงเเล้วเขาก็เอาผ้าปิดตาของฉันออก

 

"ลืมตาได้เลย" ฉันลืมตาขึ้นมาก่อนที่จะเห็นสิ่งที่ไม่เคยเห็นมาก่อน เเสงเป็นจุดๆระยิบระยับลอยไปลอยมาอยู่ข้างหน้าของฉัน มันสวยงามมากเลยเหมือนเป็นกลุ่มดาวเล็กๆ เเต่เมื่อมองให้มันชัดๆก็พบว่านี่มันเป็นหิงห้อยนับร้อยตัว

 

"มัน. . .สวยมากเลยทำไมฉันถึงไม่เคยเห็นที่นี่มาก่อนเลยล่ะ"

 

"มันสวยใช่ไหมล่ะ ที่เธอไม่เคยเห็นเพราะว่ามันมาเพียงเเค่ครั้งเดียวยังไงล่ะ เเล้วมันก็มาเเค่ที่นี่ที่เดียวด้วย ฉันยังจำมันได้อยู่เลย. . .ฉันยังจำได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น"

 

จากที่เขาพูดอย่างมั่นใจเสียงของเขาเริ่มเบาลงเมื่อพูดประโยคสุดท้าย

 

"มันเกิดอะไรขึ้นที่นี่หรือเปล่าทำไมถึงทำเสียงเเบบนั้นล่ะ ??"

 

เขามองมาที่ฉันหน้าของเขาที่ดูมีความสุขเเละยิ้มออกมาตลอดเวลาทำให้ฉันรู้สึกดีนะ เเต่ว่าเหมือนกับว่ามันมีบางอย่างที่ทำให้ใจของเขาไม่มีความสุขอยู่ในตอนนี้

 

"หน้าของฉันมันดูออกถึงขนาดนั้นเลยหรอ เหอะๆ"

 

ดูทำเสียงเข้าสิทำไมจะมองไม่ออก หน้าของนายดูเหมือนมีความสุขเเต่มันก็ไม่มีความสุขเลยน่ะสิ

 

"อืมจริงๆเเล้วฉันไม่เคยให้ใครเห็นอะไรเเบบนี้หรอก เเต่ว่าเธอเป็นมนุษย์คนเเรกที่ได้เห็น . . . ซึ่งมีปีศาจอีกตนที่ได้เห็นมันเหมือนกัน ฉันไม่อยากจะจำเเล้วล่ะปีศาจที่ทิ้งฉันไว้ ปีศาจที่เคยบอกว่าจะรักฉันไปจนตลอด มันก็เป็นเเค่เรื่องโกหกของผู้หญิงคนนั้นเท่านั้นเอง"

 

ถ้าจะให้เข้าใจก็คือคนรักเก่าของเลย์ที่ทิ้งเลย์ไปสินะ ฉันก็ว่าอยู่ทำไมเขาถึงดูมีความสุขเเต่ก็เศร้าไปด้วย

 

"อย่าคิดมากเลยถ้าเขาไม่รักเราก็ยังมีคนอื่นที่รักเรานะ" สิ่งที่ฉันพูดทำให้เขาหันมามองฉัน . . .

 

"เอ่อหมายถึงว่าคุณมาคาโอไงที่ยังรักเเละเคารพนายอยู่ ฉันว่าฉันง่วงนอนเเล้วล่ะ ฉันควรจะนอนดีกว่าเนอะๆๆ"

 

บ้าจังฉันพูดอะไรออกไปกัน ฉันกำลังจะเดินออกมาเพื่อไปที่ห้องของฉัน แต่เเล้วฉันก็ดันสะดุดกับชายประโปรงของฉัน ทำให้ฉันกำลังจะล้มลงไปกับพื้นแต่แล้วก็มีมือๆหนึ่งมาฉุดฉันไว้ไม่ให้ฉันล้มลงไปบนพื้น ฉันมองไปก็พบว่าเลย์จับมือของฉันเอาไว้เเล้วดึงไม่ให้ฉันนั้นล้มลงไป เมื่อเขาดึงขึ้นมามันทำให้หน้าของเขาและหน้าของฉันอยู่ใกล้กันมาก เราสองคนสบตากัน..จนฉันคิดว่าฉันจะหลุดเข้าไปในดวงตาของเขาแล้ว ฉันรีบตั้งสติตัวเองก่อนจะยืนขึ้นแล้วปัดฝุ่นออก

 

“อะ..ขอโทษนะ คือว่าฉันซุ่มซ่ามเองแหละ เอิ่มฉันไปนอนก่อนนะรีบไปนอนด้วยล่ะเดี๋ยวไม่มีแรงไปทำงานพรุ่งนี้นะ”

 

ฉันรีบเดินออกมาจากตรงนั้น แล้วกลับเข้าไปที่ห้องของตัวเอง นี่ฉันเป็นบ้าอะไรอยุ่เนี่ยทำไมฉันต้องรู้สึกแปลกๆกับเลย์ด้วยล่ะ เลิกคิดเเล้วก็นอนดีกว่างานพรุ่งนี้ยังอีกเยอะแต่ว่าฉันยังไม่ได้อาบน้ำเลยนี่นา ฉันว่าฉันควรจะอาบน้ำก่อนดีกว่านะฉันเดินไปเข้าไปในห้องน้ำแล้วมองไปที่กระจก หน้าของฉันมันเเดงมากเเดงจนฉันรู้สึกได้ ทำไมฉันรู้สึกเขาถึงขนาดนี้ หรือว่าฉันจะ. . .