ตอนที่ 45 ฉันถามนาย 2

อย่างไรก็ตาม ต้องใช้เวลาสักพักกว่าธีโอจะได้คำตอบกลับ

ดูเหมือนว่าความตะกละจะไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นขณะที่มันหลับ

ธีโอจึงต้องอธิบายสถานการณ์โดยรวมให้กับมันฟัง เขาพูดถึงนักสำรวจที่หายไปและฝูงอันเดทจำนวนมหาศาลที่อยู่แถวนี้ และเนโครแมนเซอร์ผู้ควบคุมมัน มีคำถามมากมายที่เขาอยากถามมัน แต่เขาสามารถภามได้เพียงข้อเดียว

-...ข้าเข้าใจแล้ว

ความตะกละพูดขึ้นขณะที่การอธิบายของธีโอจบลง

-ตามคำอธิบายของเจ้า นี่ไม่ใช่เรื่องธรรมดาๆ ข้าพอจะเดาได้ถึงสาเหตุ

"มันคืออะไร?" ธีโอถามอย่างเร่งรีบ

ความตะกละนั้นกินความรู้เป็นอาหาร มันสามารถที่จะตอบคำถามที่แม้แต่สุดยอดอัจฉริยะทั้งสองยังคาดเดาไม่ได้อย่างทันที

-มีความเป็นไปได้ว่าจะมี เวทย์โบราณ  อยู่ในถ้ำนั้น

ดวงตาของธีโอเบิกกว้างขึ้นเมื่อได้ยินคำว่า เวทย์โบราณ

จอมเวทย์หลายคนนั้นไม่รู้ถึงการคงอยู่ของพวกมันเลย ขณะที่วินซ์ ไฮน์เดลล์ อธิบายว่าพวกมันนั้นมีความแข็งแกร่งอย่างยิ่ง พวกมันเป็นสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังและมีภูมิปัญญาที่สุดแสนจะหยั่งถึง ไม่มีใครทราบว่าพวกมันกำเนิดมาจากอะไร แต่ทว่าการดำรงอยู่ของมันนั้นสามารถที่จะสร้างความวุ่นวายให้กับโลกใบนี้

ถ้าเป็นตอนแรกธีโอคงไม่เชื่อ แต่ในตอนนี้เขาเป็นเจ้าของหนึ่งในเวทย์โบราณที่ทรงอำนาจ มันทำให้เขาผู้ซึ่งเป็นไอขยะขั้น2 กลายเป็นคนที่สามารถล้มซิลเวียได้

"ยังมีเวทย์โบราณอื่นๆที่เหมือนกับแกอีกงั้นหรอ?"

-เวทย์โบราณเช่นข้านั้น นอกเหนือจากข้าแล้วมีอีก6เล่ม พวกข้าถูกสร้างขึ้นมาในชุด 7 บาป ข้าไม่ค่อยมั่นใจเท่าไร แต่ถ้าข้าได้ตรวจสอบแล้วละก็มันคงจะแม่นยำกว่าการคาดเดา

ความตะกละดูเหมือนจะไม่ค่อยมั่นใจก่อนที่จะพูดข้อเสนอออกมา

-ผู้ใช้ ถ้าเจ้าเห็นด้วย ข้ายืมพลังของเจ้าในการค้นหาเวทย์โบราณในระแวกนี้ให้ และข้าจะหาสถานที่ที่เนโครแมนเซอร์อยู่ให้อีกด้วย

"นี่เป็นข้อเสนอที่ดี....แต่" ธีโอก้มลงไปมองที่ฝ่ามือซ้ายของเขาอย่างไม่ไว้วางใจ "ทำไมแกถึงดูใจดีแปลกๆ?ปกติแกไม่เป็นเช่นนี้บอกฉันมาตรงๆซะ"

-โฮะๆๆ เจ้าดูไม่เลวเลย

มีเสียงหัวเราะออกมา

-ข้านั้นสามารถที่จะกินหนังสือเวทย์โบราณเล่มอื่นได้อีกด้วย มันเป็นไปได้ที่จะได้ความรู้และความสามารถที่ปิดผนึกของพวกมันทั้งหมด ถ้าเป็นเช่นนั้นความสำเร็จของเจ้าในตอนนี้จะเติบโตขึ้นอย่างแน่นอน

"...เอาตรงๆ แกดูหิวมากนะ

-นั่นคือนิสัยของข้า

ธีโอรู้สึกเป็นกังวลเกี่ยวกับข้อเสนอนี้ แม้ว่าจะไม่ได้มีหนังสือเวทย์โบราณอยู่ แต่เขาก็ยังจำเป็นต้องหาตำแหน่งของเนโครแมนเซอร์อยู่ดี ในที่สุดเขาก็พยักหน้าตกลง ทันใดนั้นความตะกละก็เปิดใช้งานความสามารถทันที

ตึก ตึก

พลังเวทมนต์ได้กระจายออกไปโดยรอบ เกิดเสียงคล้ายกับการเต้นของหัวใจขึ้นในหูของเขา  นี้สมควรเป็นเทคนิคที่เรียกว่าวิทยาศาสตร์ แทนที่จะเรียกว่าเวทมนต์ มันเหมือนกับการกระจายคลื่นวิทยุ

คลื่นพลังเวทมนต์ได้แผ่ขยายออกไปหลายกิโลเมตรก่อนที่จะกลับมายังศูนย์กลางของพวกมัน

[การตรวจจับเสร็จสมบูรณ์]

มีเสียงดังขึ้นหลังการค้นหาสิ้นสุดลง

-ข้าเจอแล้ว

ความตะกละพูดขึ้นหลังจากพบเจอเป้าหมาย

-มันมีพลังค่อนข้างสูง มันอยู่ในขั้นที่2เท่านั้น แต่มันสามารถที่จะป้องกันการตรวจจับของข้าได้บางส่วน นอกจากนี้ดูเหมือนมันจะกลืนกินเจ้าของของมันไปแล้ว

"กลืนกิน?"

-ไม่ใช่ว่าเวทย์โบราณทั้งหมดจะอยู่อาศัยเช่นข้า ส่วนใหญ่พวกมันจะเหมือนกับปรสิตที่สิงสู่อยู่ในร่างกายเจ้าของและจะค่อยๆกลืนกินจิตใจของเจ้าของและในที่สุดมันก็จะเป็นคนควบคุมร่างกายของเจ้าของ

ในความเป็นจริงนั้น เวทย์โบราณนั้น เป็นสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังอำนาจทางเวทมนต์อย่างมาก พวกมันเป็นสัตว์ประหลาดที่มีความรู้เหนือมนุษย์เสียอีก

ธีโอนั้นไม่รู้จักผู้ที่สร้างมัน แต่เวทย์โบราณเหล่านี้เป็นสิ่งที่จอมเวทย์ธรรมดาไม่สามารถที่จะครอบครองได้ มันน่าจะเป็นเรื่องง่ายที่เวทย์โบราณเช่นความตะกละจะครอบงำเจ้าของ เมื่อธีโอคิดได้เช่นนี้เขาก็อดที่จะขนลุกไม่ได้

-จากที่ข้าคิดข้าคิดว่าถ้ำที่ส่งนักสำรวจเข้าไปน่าจะเป็นฐานของเวทย์โบราณนั่นและร่างกายที่มันสิงสู่

ความตะกละพูดพร้อมกับหาวไปด้วย

-ข้าตอบคำถามเจ้าแล้ว ข้าจะนอนแล้วนะ

“เดี๋ยวก่อน รอแปปนึง”

-มีอะไรอีก

คำถามที่ถามความตะกละได้จบแล้ว แต่ความตะกละนั่นมักจะลดหย่อนให้เสมอเมื่อเขาถามถึงคุณสมบัติของมัน “แก....สามารถกินอันเดทได้ไหม? พวกมันนั้นถูกสร้างจากเวทมนต์”

-...ความคิดของเจ้านั้นฟังเข้าท่า ถ้านั้นเป็นไปได้ ข้าก็สามารถกินก้อนหินที่ถูกเวทย์ทำให้ลอยได้ อย่างไรก็ตามอันเดทนั้นจะเคลื่อนไหวผ่านเวทย์เท่านั้น พวกมันไม่ได้มีพลังหรือความฉลาดเป็นของตัวเอง มีข้อยกเว้นบางประการ แต่.....

“แต่?”

-ข้าไม่สามารถที่จะตอบคำถามในข้อนี้ได้จนกว่าจะเป็นคำถามสำหรับมื้อถัดไป

จากนั้นความตะกละก็นอนหลับไปทันทีโดยไม่เปิดโอกาสให้เขาได้ถามอะไรอีก ธีโอพยายามเคาะฝ่ามือตัวเองหลายที แต่ไม่มีการตอบสนอง ดูเหมือนมันจะหลับสนิทไปแล้ว

อย่างไรก็ตาม มันไม่มีเวลาให้เขาได้บ่นเกี่ยวกับนิสัยของมัน

ตึก.....ตึก.....

เสียงฝีเท้าของใครบางคนกำลังใกล้เข้ามา

***

เสียงฝีเท้านั้นเบามาก คนที่เดินด้วยวิธีเช่นนี้ส่วนใหญ่มักจะเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะการต่อสู้

ธีโอดอร์ได้วิเคราะห์เสียงของเท้าโดยใช้ประสบการณ์ของอัลเฟรดและตระหนักได้ถึงลักษณะของบุคคลที่กำลังใกล้เข้ามาอย่างรวดเร็ว

‘แรนดอล์ฟ’

เสียงของแรนดอล์ฟดังออกมาจากนอกประตู “นายน้อย คุณยังไม่นอนใช่ไหม?”

“ครับ”

“เรามาคุยกันสักหน่อยดีไหม?”

ธีโอได้คาดหวังถึงเรื่องนี้แต่แรกอยู่แล้ว ด้วยวิธีนี้เขาไม่จำเป็นต้องแอบออกไปที่ตัวหมู่บ้านเพื่อพูดคุยกับเขา “เข้ามาเลยครับ”

“ฉันจะเข้าไปละนะ” แรนดอล์ฟเข้าไปในห้องทันทีหลังจากได้รับคำอนุญาติจากธีโอ “ฉันขอโทษที่มารบกวน”

“ไม่เป็นไรครับ ผมคิดไว้อยู่แล้วว่าคุณจะมา”

“หืม?”

ท่าทางของแรนดอล์ฟกลายเป็นแปลกๆทันทีเมื่อได้ยินคำพูดนั้น ธีโอเป็นจอมเวทย์ที่รู้วิธีต่อสุ้ ดังนั้นเขาจึงยกธีโอให้เทียบเท่ากับเขา แรนดอล์ฟได้นั่งลงบนเตียงตรงข้ามกันกับธีโอ

และธีโอเป็นคนเปิดปากพูดก่อน “คุณใกล้ถึงลิมิตในเร็วๆนี้แล้วใช่ไหม?”

“….ตามที่คาดไว้เธอไม่ธรรมดาเลย เธอรู้ได้อย่างไร?”

“คุณไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากสู้รบติดต่อกันเป็นเวลา 1 สัปดาห์โดยมีคนเพียง 100 คนเท่านั้น ความจริงที่คุณอดทนมาได้นานขนาดนี้ก็สุดยอดแล้ว”

เขาไม่ได้พูดเกินจริงเลย ถ้าไม่ใช่เพราะพลังของกลุ่มหมาป่าพเนจรนี้หมู่บ้าน มิลเลอร์ บารอนี่ สมควรที่จะกลายเป็นดินแดนของอันเดทไปนานแล้ว แม้ว่าจะมีกองทหารประจำอยู่ที่นี่ แต่พวกเขาคงจะต้านทานไว้ได้ไม่เกิน1วัน อย่างไรก็ตามท่าทางของแรนดอล์ฟกลายเป็นมืดหม่น

“ฉันขอบคุณสำหรับคำชม”

“ผมขอถามอะไรบางอย่างได้ไหม?” ธีโอพูด

“อะไรละ?”

ในแง่หนึ่งมันอาจจะเป็นคำถามที่อาจจะลดความเป็นมิตรระหว่างพวกเขาลง อย่างไรก็ตามมันดีกว่าการที่มีพันธมิตรที่น่าสงสัย ธีโอได้ถามคำถามที่คิดไว้ก่อนหน้านี้ “ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่หมู่บ้านแห่งนี้? คุณน่าจะฝ่าวงล้อมของพวกมันได้อย่างไม่มีปัญหา”

“ผมไม่เชื่อว่ามันจะเป็นเพราะว่าคุณปราถนาดี”

แรนดอล์ฟเกาศีรษะก่อนที่จะกระซิบ “ฉันไม่สามารถที่จะบอกเธอได้ทุกอย่าง ตกลงไหม”

“ครับ”

“...โอเคร”แรนดอล์ฟลังเลชั่วครู่ก่อนที่จะค่อยๆหยิบบางอย่างออกมา มันเป็นนาฬิกาที่ทำจากทองคำ มีภาพของหมาป่าที่ดูสง่างามแกะสลักอยู่ที่ตัวเรือน แต่มันไม่มีเข็มนาทีและเข็มบอกวินาที มันมีเพียงเข็มที่บอกชั่วโมงเท่านั้น

แรนดอล์ฟเร่มอธิบายเกี่ยวกับวัตถุที่คล้ายนาฬิกาหรือก็คือเข็มทิศนั่นเอง

“เป็นเวลานานแล้วบรรพบุรุษของตระกูลฉันได้ไล่ตามเนโครแมนเซอร์ไปจนถึงอาณาจักรอื่น เขาออกไปโดยนำดาบประจำตระกูลออกไปสองเล่มและไม่เคยกลับมา นาฬิกาเรือนนี้ถูกสร้างขึ้นเพื่อค้นหาสมบัติประจำตระกูลของฉันนั่นเอง”

“แล้วทิศทางที่เข็มนั่นกำลังชี้....”

“มันคือภูเขาบัดซบนั่น มันหายไปนานถึงร้อยปีแล้ว ดังนั้นฉันก็ไม่ได้คาดหวังอะไรมาก แต่สถานที่ที่อุปกรณ์ชิ้นนี้ตรวจพบมันกลับอยู่กลางวงล้อมของเหล่าอันเดทนั่น!” แรนดอล์ฟราวกับถูกสาปแช่ง

นี่เป็นสาเหตที่ทำให้ธีโอรู้สึกเห็นใจ สมบัติที่หายไปนานนับร้อยปีได้ถูกค้นพบที่ใจกลางของภัยพิบัติเช่นนี้ ดังนั้นเขาจึงอดที่จะสงสารไม่ได้

อย่างไรก็ตามยังคงมีบางอย่างที่ทำให้ธีโอรู้สึกอึดอัดใจ “ผมรู้ว่าสมบัติประจำตระกูลนั่นเป็นของล้ำค้า....แต่มันเป็นเพียงแค่ดาบสองเล่ม?”

“พวกมันไม่ใช่แค่ดาบ วิชาดาบที่ตกทอดมาจากบรรพบุรุษถูกใส่ไว้ในดาบนั่น ถ้าฉันสามารถที่จะควบคุมมันได้ ฉันอาจจะกลายเป็นปรมาจารย์แห่งดาบได้ภายใน20ปี บางทีอาจจะ 10 ปี”

“……เข้าใจแล้ว” ธีโอพยักหน้าเข้าใจทันที

เข้าสามารถเข้าใจเหตุผลนี้ได้ทันที จอมเวทย์นั้นจะให้คุณค่าแก่หนังสือที่จะช่วยพวกเขาข้าม กำแพงขอบเขต ได้ แรนดอล์ฟก็เช่นกันดาบนั่นจะช่วยให้เขาข้ามขอบเขตของตัวเองเช่นกัน มันเหมือนกับการข้ามกำแพงที่7ของจอมเวทย์

อย่างไรก็ตาม แม้ว่าดาบจะทำให้แรนดอล์ฟกลายเป็นปรมจารย์ดาบก็จริง แต่มันก็ไร้ประโยชน์ถ้าเขาจะมาตายลงที่นี่

นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้เขาดูมืดมน “แต่มันเป็นไปไม่ได้ ฉันไม่คิดว่าฉันจะสามารถนำดาบกลับมาได้และฉันจะสูญเสียคนของฉัน อย่างไรก็ตามพวกอันเดทนั้นจะถูกจัดการโดยคนที่กษัตริย์ส่งมาเอง....ดังนั้นนายน้อย คุณช่วยเตรียมพร้อมที่จะอพยพประชาชนของคุณด้วย” คิ้วของธีโอกระตุกเมื่อยินคำพูดที่ไม่คาดฝัน

นี่เป็นสิ่งที่เขาไม่คาดฝัน ในความเป็นจริงทหารรับจ้างนั้นจะเอาแต่สนใจตัวเองเท่านั้น แต่แรนดอล์ฟนั้นไม่ เขากำลังจะช่วยชาวเมืองอพยพ..?

แรนดอล์ฟและกลุ่มหมาป่าพเนจร ทุกคนนั้นเป็นคนดีจริงๆ อย่างไรก็ตามธีโอนั้นไม่สามารถที่จะยอมรับข้อเสนอนี้ได้

 

“ขอบคุณ แต่ผมขอปฏิเสธ”

“...ทำไมกัน?” แรนดอล์ฟจ้องมองมาที่เขา ถ้าธีโอบอกเขาว่าจะอยู่ช่วยข้างหลังเพื่อช่วยในการอพยพชาวบ้าน แรนดอล์ฟจะปฏิเสธทันที “ผมต้องยอมรับในความสามารถของคุณ แต่ถ้าเป็นเช่นนี้ ชาวบ้านกว่าครึ่งจะตาย”

“ไม่ พูดอย่างถูกต้อง คนครึ่งนึงจะรอดตาย”

“ผลลัพธ์ที่ได้มันก็เหมือนกันไม่ว่าคุณจะพูดอย่างไร” พวกเขาปฏิเสธให้กันและกัน

พวกเขาทั้งสองสบตากัน แน่นอนแรนดอล์ฟนั้นโกรธอย่างมากแรงกดดันปกคลุมปทั่วร่างธีโอ ถ้าธีโอไม่มีประสบการณ์ของอัลเฟรด เขาคงจะถูกแช่แข็งด้วยพลังงานที่น่ากลัวนั่นแล้ว

ธีโอเก็บซ่อนท่าทางกลัวเอาไว้และหยิบของบางอย่างออกมา “ดังนั้น ผมมีข้อเสนอที่แตกต่างออกไป”

 

“เสนอ?เธอนะหรอ?”

“แน่นอนผม นักสืบจากMagic Society ธีโอดอร์ มิลเลอร์ ต้องการจาก กลุ่มหมาป่าพเนจร”

ธีโอดอร์ดึงกระเป๋าหนาสามใบออกจากกระเป๋ามิติและวางไว้บนโต๊ะ

ปึง!ปึง!ปึง!

กระเป๋าถูกวางบนโต๊ะอย่างแรง มันไม่ใช่แค่นั้น แรนดอล์ฟได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังออกมาจากภายในกระเป๋า  มันเป็นเสียงที่คุ้นเคยสำหรับพ่อค้าและทหารรับจ้าง

ในที่สุดธีโอกก็หยิบกระเป๋าและเทของออกมา

กึกกึกกึก...!

เหรียญทอง เหรียญทองและเหรียญทอง! เหรียญทองทั้งร้อยเหรียญถูกเทออกจากกระเป๋า กระจายไปทั่วผ้าคลุมเตียง

“เอ๊ะ...?” แรนดอล์ฟจ้องมองที่เงินด้วยสายตาที่ว่างเปล่า ก่อนจะมองไปที่กระเป๋าสองใบที่เหลืออยู่

กระเป๋าสองใบนี้ก็เช่นกันหรือ? ใบหน้าของเขาถามเช่นนั้น ธีโอจึงพยักหน้าและพูดต่อ

“นั่นคือเงิน100เหรียญทอง เป็นเงินมัดจำและคุณจะได้อีก200เหรียญทองก็ต่อเมื่องานจบลง ผมจะจ้าง กลุ่มหมาป่าพเนจร เป็นเวลา2วันด้วยเงิน300เหรียญทอง”

มันเป็นข้อเสนอที่ถึงกับทำให้วิญญาณของแรนดอล์ฟหลุดออกจากร่างเลยทีเดียว