ตอนที่ 6 เจอกันอีกเเล้วนะ
//กอก เเกก// เสียงเหมือนตะปูหล่นได้ดังขึ้นมาทำให้ฉันตื่นในทันที ปวดหัวมากทำไมถึงปวดหัวเเบบนี้ล่ะเมื่อฉันลืมตาเเละลองมองให้ชัดๆที่นี่เป็นเหมือนกับห้องขังอะไรอย่างนั้นเลย หรือว่าปีศาจม่วงตนนั้นจะจับฉันมาขังไว้เเบบนี้ เขาจะรอเเกงฉันหรือเปล่า นี่ฉันกำลังจะต้องตายจริงๆเเล้วใช่ไหม ในระหว่างที่ฉันกำลังคิดมากกับเรื่องที่ว่าฉันกำลังจะตายอยู่ เสียงเหมือนมีคนเปิดประตูก็ดันดังขึ้นมา ทำให้ฉันต้องหันไปดูนั่น...มันต้องอะไรฉันเห็นตัวอะไรบางอย่างเป็นเหมือนกับสัตว์เช่นสุนัขเเมวอะไรเเบบนั้น เพราะสิ่งที่ฉันเห็นก็คือตัวของมันมีสี่ขา เเต่หน้าตาเหมือนคนธรรมดาหลอนเลย! ฉันลุกขึ้นมาพร้อมที่จะถอยออกจากมัน //ขุกขัก// อะไรกันเนี่ยมีโซ่ตึงฉันเอาไว้อยู่อย่างนั้นหรอ โซ่ได้ตึงทั้งเเขนเเละขาของฉันไม่ให้ฉันขยับไปไหนได้เลย
"เเหมๆเจอกันอีกเเล้วนะหญิงสาวมนุษย์ ฉันก็นึกว่าเธอจะโดนพวกปีศาจที่อยู่ข้างนอกกินไปเเล้วเสียอีก โชคดีจังเลยนะที่เธอรอดมาได้เเบบปฏิหาริย์เเบบนี้ ฮี่ ฮี่"
สีหน้าที่ดูร่าเริงเเละสนุกนั่นทำให้ฉันเกลียด เกลียด!มันเสียเหลือเกิน
"อย่าทำหน้าเเบบนั้นใส่ฉันสิ ก็เธอไม่ฟังฉันเองให้ทำยังไงล่ะ ข้อตกลงของฉันที่ให้เธอเธอก็รับปากมันเเล้วนี่นา เเล้วทำไมเธอถึงไม่ทำตามเงื่อนไขของฉันกัน??"
เขาพูดมันก็ถูกของเขา เเต่ว่าการบังคับเเบบนี้โดยที่ไม่ให้ฉันมีทางเลือกเลย มันทำให้ฉันไม่สามารถที่จะทำตามเงื่อนไขของเขาได้ ถึงอย่างไรก็ตามเเต่ฉันจะไม่ยอมตายตรงนี้หรอกนะ
“สิ่งที่นายพูดมันก็ถูกอยู่หรอก เเต่ว่านะนายบังคับฉันเเบบนี้ตลอดไม่ได้หรอก ฉันไม่ยอมให้คนอย่างนายไม่ใช่สิ. . ปีศาจอย่างนายมาบังคับตัวฉัน ฉันจะไม่ยอมทำอะไรทั้งนั้นถ้าเกิดนายไม่ทำตามเงื่อนไขของฉันก่อน”
สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปจากที่ดูเหมือนร่าเริงกายเป็นความสงสัยเเทน เขาเอามือจับที่คางของเขาเเล้วถูไปถูมา
“หืมนี่เธอกล้ายื่นข้อเสนอให้กับฉันอย่างนั้นหรอ ??”
เขามองหน้าของฉันเเล้วทำหน้ากวนๆใส่ฉัน ซึ่งไม่สบอารมณ์ของฉันเอาเสียเลย
"นายกล้ารับเงื่อนไขของฉันหรือเปล่าล่ะ ??"
พวกเรามองหน้ากันฉันมองเขาเเล้วเขาก็มองฉัน หน้าของเขาเริ่มใกล้ฉันเข้ามาเรื่อยๆ ครั้งนี้ฉันไม่หันหน้าหนีเขาเด็ดขาด
"หึ ถ้ายื่นข้อเสนอมาให้ขนาดนี้ฉันก็จะยอมรับข้อเสนอของเธอก็ได้ เเล้วข้อเสนอของเธอมันคืออะไรกันล่ะอย่าขออะไรที่มันเป็นไปไม่ได้ก็เเล้วกันนะ เพราะบางอย่างฉันก็ทำให้เธอไม่ได้"
"อย่างเเรกเลยนะนายช่วยไขโซ่ออกจากเเขนเเละขาของฉันออกก่อนได้ไหม มันอึดอัดมากเลย"
เขามองไปที่เจ้าตัวสี่ขาเเล้วพยักหนน้าให้กับมัน ก่อนที่มันจะเอาเท้าของมันไขกุญเเจห้องขังเเล้วคลานเข้ามาหาฉัน ฉันไม่เเน่ใจว่ามันจะทำอะไรฉันหรือเปล่าดูจากหน้าตาไว้ใจไม่ได้เลย
"เธอไม่ต้องไปกลัวอะไรมันหรอกนะ นี่คือซินโทรเป็นปีศาจชนิดกินพืชไม่กินเนื้อฉะนั้นมันไม่กินคนเเน่นอนเเต่ว่าถ้าเกิดมันหิวขึ้นมา. .. ไม่เเน่มันอาจจะกินเนื้อก็ได้นะ"
กำลังจะดีอยู่เเล้วเชียวมาตกม้าตายตอนหลัง ที่หลังอธิบายอะไรที่มันดูปลอดภัยสำหรับฉันก็พอไม่ต้องทำให้ฉันหวาดเสียวตลอดเเบบนี้ก็ได้ เจ้าสี่คาไขกุญเเจมือเเละกุญเเจเท้าของฉันออกก่อนจะเดินออกไป ฉันลุกขึ้นมาเเล้วปัดฝุ่นออกจากตัวของฉัน เนื่องจากห้องนี้เป็นห้องที่สกปรกเเละมีเเต่ฝุ่นทำให้ติดเต็มตัวฉันไปหมด
"เงื่อนไขของเธอคืออะไรล่ะบอกฉันมาสิ ??" มันต้องอย่างนี้สิเงื่อนไขของฉันยังไงเขาก็ต้องทำมันได้เเน่นอน
"นายจะต้องพาฉันกลับไปที่ที่ฉันเคยอยู่ให้ได้ฉันรู้ว่านายทำได้ ฉันจะยอมเป็นคนรับใช้ให้กับนาย (จนกว่า)ฉันจะกลับไปที่บ้านเเละนายต้องคุ้มกันฉันไม่ให้ฉันเป็นอะไรเเม้เเต่ลอยขีดข่วนด้วยเข้าใจนะ"
หน้าของเขาเหว๋อไปเลยเมื่อได้ยินเงื่อนไขของฉัน
"...."
"ก็ได้ๆฉันจะทำตามที่เธอบอก เเต่ว่ามันต้องใช้เวลานานมากเลยนะกว่าฉันจะหาทางกลับให้กับเธอได้เงื่อนไขของฉันบ้างก็เเล้วกันในระหว่างที่เธอเป็นคนรับใช้ของฉัน เธอจะต้องทำตามทุกอย่างที่ฉันสั่งไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็เเล้วเเต่ ถ้าไม่ทำถือว่าเงื่อนไขของเธอเป็นโมคะในทันที"
เงื่อนไขของเขาดูเหมือนจะข่มฉันเอามากๆเลย ฉันว่าถ้าฉันรับปากเขาไปฉันต้องโดนเขาจิกหัวใช้เเน่ๆ เเต่ว่าถ้าฉันไม่รับปากเขาเงื่อนไขที่ฉันจะได้กลับบ้านคงจะเป็นไปไม่ได้เลย เเถมมันก็ยังอันตรายอีกด้วย
"โอเคตามนั้นเเล้วจะมีสิ่งไหนที่เป็นประกันได้ว่านายจะไม่หักหลังหรือโกหกฉันบ้าง ??"
เขาใช้เวลาคิดอยู่สักพักหนึ่งก่อนจะมองมาที่ฉัน เเต่ไม่ได้มองหน้าฉัน. . .เขากำลังมองหน้าอกของฉันอยู่อย่างนั้นหรอ ฉันรีบเอามือปิดที่หน้าอกในทันที
"ไอ้บ้าไอ้โรคจิตไอ้ลามก นายนี่มันไม่เจียมเนื้อเจียมตัวเอาเสียเลย น่าเกลียดจริงๆเลยผู้ชายเเบบนาย"
เขายิ้มเเล้วหัวเราะออกมา มันทำให้ฉันงงที่เขาทำท่าทีเเบบนั้นใส่ฉัน
"อะไรของเธอคิดอคติกับฉันจังเลย ฉันไม่ได้มองที่ส่วนนั้นของเธอเสียหน่อย ฉันมองไปที่สร้อยของเธอต่างหากสร้อยที่เธอใส่น่าจะทำพันธสัญญาได้นะ
ฉันหยิบสร้อยออกมาจากเสื้อของฉันเเล้วมองดูไปที่มัน สร้อยอันนี้หรอสามารถทำพันธสัญญาได้น่ะ ?
"งั้นเอามานี่ฉันจับมันได้เเต่ว่าเธอต้องอนุญาตให้ฉันจับมันก่อน"
เขากำลังจะเอาสร้อยออกไปจากคอของฉัน เเต่ว่าฉันยังไม่เชื่อใจเขาหรอกนะฉันจึงเดินถอยออกมา
"นายจะบ้าหรอถ้านายเอาไปเเล้วนายเกิดทำร้ายฉันขึ้นมามันจะเป็นยังไง ฉันไม่เชื่อนายหรอกนะ"
เขาขมวดคิ้วใส่ฉันเเล้วก็เดินเข้ามาหาฉันพยายามที่จะจับสร้อยออกไปจากคอของฉันให้ได้ ส่วนฉันก็ถอยอยู่เเบบนั้นถอยออกห่างจากเขาเรื่อยๆ
"พอได้เเล้ว ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกนะ เชื่อใจฉันเถอะว่าฉันจะไม่ทำอะไรเธอ คำสัญญาจากปีศาจตนนี้ ถ้าเกิดฉันทำอะไรเธอขึ้นมาฉันจะตายในทันที"
ไอสีดำได้ขึ้นมาจากตัวเขาเเล้วเขาก็ล้มลงกับพื้น
"อะ..เอามานี่ได้เเล้ว" เหมือนว่าเขาจะดูทรมานมากเลยกับสิ่งที่เขาทำ มันรู้สึกเเปลกๆเหมือนกับว่าความรู้สึกของฉันต้องการให้ฉันเชื่อใจเขา ฉันถอดสร้อยออกเเล้วก็ยื่นไปให้เขา ส่วนเขาก็รับมันเอาไว้เเล้วก็มองไปที่สร้อยรูปงู
"ข้าขอทำพันธสัญญากับหญิงสาวผู้นี้ด้วยเลือดของข้าเเละของนาง พันธสัญญาที่ข้าว่าต่อไปนี้จะมีผลจริงเเละทำจริงทุกประการ สำหรับข้อเสนอของข้าคือการที่จะให้นางมาเป็นคนรับใช้ของข้า ส่วนของนางนางจะเป็นคนรับใช้ให้กับข้าจนกว่าข้าจะหาทางกลับบ้านให้นางได้ เเละจะไม่ทำให้นางเกิดบาดเเผลอะไรเลยเเม้เเต่น้อยเเละจะไม่ให้ผู้ใดมาทำร้ายนางเป็นอันขาด"
เเสงสีขาวเเววายระยิบออกมาจากสร้อย จากงูเผือกสีขาวที่คล้องสร้อยเอาไว้อยู่ มันกลับเคลื่อนตัวได้ทำให้ฉันตะลึงในสิ่งที่ฉันเห็นเป็นอย่างมาก จากนั้นเขาก็ใช้ปากของเขากัดไปที่นิ้วของตัวเองจนเลือดออกมา เเล้วเขาก็หยดไปที่เจ้างูที่กำลังเคลื่อนที่ไปตามสร้อยอยู่ เมื่อมันได้เลือดของเขาสีของมันเริ่มเปลี่ยนเป็นสีฟ้าเเปลกใจมากเลย. . . จากนั้นเขาก็ยื่นมือของเขามาหาฉัน ทำไมเขาต้องยื่นมือมาหาฉันด้วยล่ะ
"มองทำไมยังไม่ยื่นเเขนมาอีก เอามือของเธอมาสิ"
ฉันยื่นมือไปให้เขาตามที่เขาขอ เเต่ฉันอยากจะรู้ว่าเขาจะเอามือของฉันไปทำอะไร
"นี่นายจะทำอะ...โอ๊ยยยยยชิตต"
อยู่ๆเขาก็ดึงนิ้วของฉันไปกัดจนเลือดไหลออกมา เเล้วก็เอาเลือดนั่นหยดลงไปที่สร้อยคอรูปงู เเล้วสร้อยรูปงูก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีดำ
"นายทำเเบ..//ดูก่อน" งูที่อยู่ตรงสร้อยเริ่มเเยกออกมาเป็นสองตัวเเล้วม้วนคู่กันก่อนจะเเน่นิ่งไป
"เรียบร้อยเเล้วพันธสัญญาของเราสองคน งั้นพวกเราก็กลับไปที่ปราสาทกันเถอะ"
ฉันพยักหน้าให้กับเขาเเล้วพวกเราก็พากันกลับไปที่ปราสาทของเขากันโดยเร็ว ในระหว่างทางที่กำลังกลับไปสู่ปราสาทของเขา พวกเราต่างพากันเงียบนิ่งเเละไม่ได้พูดอะไรกันเลยเเม้เเต่น้อย
"นี่เธอชื่ออะไรบอกฉันหน่อยได้หรือเปล่า" ฉันเงียบไปได้พูดอะไรกับเขาเพราะฉันไม่อยากพูด
"เอ๊ไหนนะทำตามที่สั่งไม่งั้นโมคะนะ ฉันถามว่าเธอชื่ออะไร" ถ้าไม่ติดว่าฉันสัญญาอะไรกับเขาไว้นะฉันจะไม่มีวันบอกเขาเด็ดขาดเลย
"ฉันชื่อมะลิ เเล้วนายล่ะชื่ออะไร?" ฉันบอกเขาไปเเต่ดูเหมือนว่าเขาก็ยังทำหน้าตากวนๆใส่ฉันอยู่ตลอดเวลาเลย
"ไม่บอก. . .ล้อเล่นฉันชื่อว่าเลย์ เเต่พูดถึงชื่อของเธอฉันว่าเธอควรที่จะเปลี่ยนชื่อดีกว่านะ มะลิภาษาอะไรก็ไม่รู้เรียกยากชะมัดเลย ฉันจะตั้งชื่อใหม่ให้เธอเป็นชื่อเบอร์รินก็เเล้วกัน"
อะไรของเขาอยู่ๆก็มาเปลี่ยนชื่อของฉันหน้าตา
“เป็นยังไงบ้างฉันว่าน่าจะได้แล้วนะไอ้กลิ่นของปีศาจเนี่ย เหลือแต่..หาอะไรให้เธอดูแข็งแกร่งให้พวกปีศาจไม่กินเธอก่อน ขอคิดก่อนนะว่าจะทำยังไงดี”
เขาเดินวันห้องไปวนห้องมาแล้วก็หยุดเดินหันไปมองที่ไม้ขนไก่ ก่อนที่จะเดินมาหยิบไปจากมือของฉันหน้าตาเฉยเเบบนี้เลยหรอ
"นี่นายทำเเบบ.../อย่าขัดนะอย่าลืมว่าเธอสัญญาอะไรไว้กับฉัน"
บ้าที่สุดเลยโคตรรเอาเปรียบกันสุดๆ รถม้าได้หยุดลง ประตูได้เปิดออกจากทั้งสองด้าน ฉันกำลังจะลงจากรถม้า เเต่เลย์ก็จับมือของฉันให้หยุดลง
"อย่าพึ่งลงฉันลงก่อนเเล้วเธอค่อยลง เดี๋ยวพวกปีศาจจะรู้ว่าเธอเป็นมนุษย์"
เมื่อเขาพูดจบเขาก็เดินลงไปจากรถม้า สักพักหนึ่งก็เดินขึ้นมาที่รถม้าพร้อมกับผ้าขนาดใหญ่ก่อนที่เขาจะเอามาคลุมฉันเอาไว้ทั้งตัว
"อะไรของนายเนี่ยทำไมต้องคลุมฉันเอาไว้ด้วยล่ะ" ฉันไม่เข้าใจว่าเขาจะทำเเบบนี้ทำไม
"ฉันกำลังจะช่วยเธออยู่นี่ไง เงียบๆเเล้วก็เดินตามฉันมาก็พอเเล้วล่ะ"
มันทำให้ฉันมองไม่เห็นอะไรเลยยังไงล่ะ เเล้วฉันจะเดินไปได้อย่างไร?? จากนั้นเขาก็จับตัวของฉันเอาไว้เเล้วพาฉันออกไปจากรถม้าก่อนจะโอบตัวฉันเเล้วพาฉันเดินไปเรื่อยๆ จับมือก็ได้ทำไมต้องโอบตัวของฉันด้วยล่ะ
"นี่นายจับเอาก็ได้ทำไมต้องโอบตัวของฉันด้วยล่ะ" ยิ่งพูดยิ่งรัดเเน่นขึ้น
"ฉันบอกให้เงียบไงทำไมเป็นคนขี้สงสัยขนาดนั้นล่ะ. . . เออๆโอเคบอกก็ได้ ตัวของฉันมีกลิ่นของปีศาจอยู่ถ้าฉันโอบเธอเอาไว้พวกปีศาจก็จะไม่ได้กลิ่นของเธอยังไงล่ะ"
เเบบนี้นี่เองบอกฉันเเค่นี้ก็พอเเล้วไม่จำเป็นต้องเงียบเลยนี่นา พวกเราพากันเดินไปเรื่อยๆฉันไม่เห็นทางอะไรเลยนอกจากเป็นลางๆทะลุผ้า //ปัง// เสียงปิดประตูดังจนฉันได้ยิน ก่อนเขาจะวางฉันให้นั่งลงไปกับอะไรที่นุ่มๆ เขาเปิดผ้าของฉันออกเเละพบว่าฉันอยู่ที่ห้องนอนของใครก็ไม่รู้
"เเค่นี้ง่ายนิดเดียวที่จะมาถึงที่นี่ ตอนนี้ก็อยากให้เธอนอนพักก่อน เเล้วพรุ่งนี้ฉันจะจัดการอะไรบางอย่างกับตัวเธอเอง"
ฉันพยักหน้าให้กับเขาเเต่ที่อยากจะรู้ก็คือฉันจะพักผ่อนที่ไหน
"ฉันจะนอนได้ที่ไหนหรอ?" ฉันถามเขาไปเพราะฉันไม่รู้ไงว่าฉันจะนอนที่ไหนดี
"ห้องนี้ไงเป็นห้องของเธอ ส่วนฉันก็มีห้องของฉัน เลิกถามเเล้วนอนพักได้เเล้ว จะทำอะไรเธอก็ทำเลยส่วนฉันมีธุระต้องทำอีกมากมาย"
ฉันพยักหน้าให้กับเขาห้องนี้ฉันว่าฉันพอที่จะอยู่ได้อยู่เหมือนกัน ก่อนที่เขากำลังจะออกจากประตูไปนั้น //คอก เเคก// เสียงท้องของฉันดันร้องขึ้นมาซะดังเลยทำให้เขาหันมามองที่ฉันในทันใด
"เมื่อตะกี้นี้มันคือเสียง...ท้องของเธออย่างนั้นหรอ??"
เขาเริ่มหัวเราะออกมาเบาๆทำให้ฉันอายมากเลยที่เผลอทำตัวเสียมารยาทใส่หน้าเขาเเบบนั้น เป็นผู้หญิงเเท้ๆมาท้องร้องใส่ผู้ชายเเบบนี้ได้ยังไงกันเนี่ยยัยมะลิ
"งั้นฉันให้อันนี้เธอไปก็เเล้วกัน เธอคงมีวาดรูปเป็นนะเอานี่ไป"
เขาหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋าของเขา เเล้วยื่นมาให้กับฉัน ซึ่งมันก็คือปากกาสีดำ เเล้วเขาเอามาให้ฉันทำไม??
"ไม่ต้องถามว่าให้ทำไม ปากกาอันนี้เป็นปากกาวิเศษที่เธอสามารถวาดอะไรที่เธอต้องการก็ได้ ถ้าเธอหิวข้าวเธอก็เเค่วาดอาหารที่เธอต้องการใส่อะไรที่มันสาามารถวาดได้ เเล้วเธอก็จะรู้เองว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น งั้นฉันไปก่อนนะจะต้องไปจัดการธุระบางอย่างเสียก่อน ข้อห้ามตอนที่ฉันไม่อยู่ก็คือ ห้ามเธออกไปจากห้องนี้เด็ดขาดโอเคนะ ฉันไปก่อนล่ะ"
เขาพูดจบเขาก็เดินออกไปจากห้องในทันที ปากกาวิเศษหรอมันจะเกิดอะไรขึ้นถ้าฉันวาดรูป งั้นลองหน่อยก็เเล้วกันเหมือนจะดูเชื่อถือไม่ได้ยังไงอย่างงั้นเลย ฉันหยิบกระดาษที่อยู่ตรงโต๊ะมาเเล้วลองวาดรูปข้าวผัดหมึก พร้อมกับคอหมูย่างดู เขียนชื่ออาหารด้วยก็เเล้วกันจะได้รู้ว่ามันคืออะไร พอวาดเสร็จเท่านั้นเเหละกระดาษเริ่มลอยขึ้นมาเเล้วหมุนไปรอบๆตัวของฉัน มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย จากนั้นมันก็หยุดลงตรงข้างหน้าของฉันเเล้วหมุนตัวกลายเป็นสิ่งที่ฉันวาดไปออกมากลายเป็นรูปร่าง โคตรรคูลเลย ของจริงด้วยกลิ่นก็กลิ่นจริง งั้นลองชิมดูก่อน ..งั่ม อร่อยยยจังเลยยย กินล่ะนะคะะะ ฉันใช้เวลากินไม่นานทุกอย่างก็หมดหมดทุกอย่างเลยเพราะมันอร่อยมาก อาจจะเป็นเพราะว่าฉันไม่ได้กินอะไรมาตั้งเเต่วิ่งหนีปีศาจม่วงตนนั้นเเล้วก็เลยกินหมดเลย พอกินหมดมันก็เริ่มทำให้ฉันอิ่ม. . . เเละเริ่มไม่ไหวเเล้วตอนนี้ ขอนอนเลยก็เเล้วกัน
[ วันรุ่งขึ้น ]
ฉันตื่นนอนขึ้นมาด้วยความงัวเงีย ขยี้ตาาสักสองสามทีก่อนจะเดินเข้าไปที่ห้องน้ำ เเล้วเริ่มเเปรงฟันอาบน้ำนี่ฉันฝันไปหรืออเปล่านะสงสัยคงฝันร้าย
"นี่เธออาบน้ำอยู่หรอ??" เอ๋...เสียงของใครอะ ทำไมบ้านเราถึงมีเสียงผู้ชายด้วยล่ะ ฉันหันไปมองรอบๆก็พบว่านี่คือห้องน้ำที่ไม่ใช่ห้องน้ำของฉันเเน่นอน
"นี่ฉันอยู่ที่ไหนกันทำไมถึงมาอยู่ในห้องน้ำของบ้านใครก็ไม่รู้ได้ล่ะ หรือว่าฝันนั่นเป็นเรื่องจริงอย่างนั้นหรอ"
เสียงของผู้ชายที่หัวเราะดังออกมาจากข้างนอกของห้องน้ำนั่นทำให้ฉันเเทบบ้า
"ฮ่า ฮ่า อะไรของเธอมันไม่ใช่ฝันหรอกนะ ใครจะฝันได้ขนาดนั้นกันล่ะ รีบอาบน้ำเเล้วมาเเต่งตัวได้เเล้วนะ
ฉันเตรียมชุดไว้ให้เธอพร้อมหมดเเล้ว"
หึ้ยบ้าบอที่สุดเลยอยากให้มันเป็นฝัเสียจริงๆเลย ฉันรีบอาบน้ำเเล้วก็กำลังจะเดินออกไปจากห้องน้ำ เเต่นึก
ขึ้นได้ว่าตานั่นยังอยู่ในห้องนอนอยู่เลย ถ้าออกไปเเบบนี้มีหวังโดนทำอะไรไม่ดีไม่ร้ายเเน่ๆ
"นายออกไปจากห้องของฉันก่อนได้ไหม ฉันจะเเต่งตัว" เสียงหัวเราะก็ยังดังอยู่เหมือนเดิม น่าเบื่อชะมัดเลยตานี่เนี่ย
"อ่าๆ ออกให้ก็ได้ไม่เห็นต้องเงียบเลย งั้นฉันจะรออยู่หน้าห้องนะรับเเต่งตัวเเล้วฉันนจะให้งานเธอเสียที"
เสียงปิดประตูได้ดังขึ้นมาทำให้ฉันโล่งออก ก่อนที่ฉันจะเดินไปที่หน้าห้องเพื่อที่จะไปเอาชุดของฉัน เมื่อเดินไปถึงก็พบกับชุดเมด ชุดเมดเหมือนของญี่ปุ่นเลยล่ะ นี่หรอชุดรับใช้ที่ว่าทำไมถึงดูสั้นเเบบนี้ล่ะ ช่างมันเถอะรีบใส่รีบเสร็จ ฉันรีบใส่ชุดก่อนที่จะเปิดประตูเพื่อให้เขาเข้ามา เมื่อเขาเห็นฉันเขาก็นิ่งเเล้วก็นิ่งใส่ฉันไปเเบบนั้นเลย
"นี่นายทำไมนิ่งเเบบนี้ล่ะหรือว่าชุดมันไม่เข้ากับฉันอย่างนั้นหรอ" เขาส่ายหน้าไปมาก่อนที่จะไอออกมา
"เข้าไปในห้องกันโอเคฉันจะเปลี่ยนเธอเสียก่อน อย่างเเรกคงต้องหาอะไรบางอย่างที่เปลี่ยนตัวของเธอได้. . . ฉันเจอเเล้วล่ะ"
เมื่อเขาพูดจบเขาก็เดินไปที่ข้างหลังของฉันก่อนหยิบไม้ขนไก่ขึ้นมา เเล้วก็ดึงขนของไม้ออกมาหนึ่งเส้น เขามองไปที่มันเเล้วมองมาที่ฉันสลับกันก่อนจะหัวเราะออกมา สงสัยท่าจะบ้า
"เธอหันหลังไป" ให้ฉันหันหลังหรอ... โอเคหันก็หัน เมื่อฉันหันหลังเหมือนมีอะไรบางอย่า่งมากระทบบที่ก้นของฉันทำให้ฉันสะดุ้งต้องหันกลับมาในทันที
"นายทำอะไรของนายอะ" นี่เขาลวนลามฉันหรือเปล่าเมื่อตะกี้นี้ ฉันกำลังจะด่าเขาอยู่เลย เเต่พอมองไปที่หน้าของเขาก็เหมือนกับว่าเขากลั้นหัวเราะอยู่
"นายเป็นอะไรทำไมถึงกลั้นหัวเราะเเบบนั้นล่ะ"
เหมือนเขาจะบ้าจริงๆนั้นเเหละ เพราะอยู่ๆเขาก็หัวเราะออกมาอีกครั้งหนึ่ง บางทีฉันก็ไม่เข้าใจว่าฉันทำไม
ต้องรับงานนี้ด้วย
"ไปส่องกระจก ฮ่า ฮ่า ไปส่องกระจกเอง ฮ่า ฮ่า"
ฉันเดินไปที่ข้างหน้ากระจกโต๊ะเครื่องสำอาง ก่อนที่จะตกใจกับสิ่งที่ฉันเห็น หน้าของฉันกลายเป็นหน้าไก่โคตรน่ากลัวเลย เขาทำอะไรกับหน้าของฉันกัน
"อย่าพึ่งโกรธฉันสิมันสามารถกลับเป็นเหมือนเดิมได้ภายในสามวัน เธอไม่ต้องห่วงว่ามันจะอยู่กับเธอไปจนตลอดชีวิตหรอกนะ ส่วนเรื่องกลิ่นตัวของเธอต้องทำให้เป็นกลิ่นของปีศาจเหมือนกัน ฉันทำให้เธอเเล้วห้อง
นี้เเหละจะช่วยให้เธอมีกลิ่นนั้น เหมือนกันสามวันเธอต้องกลับมาที่ห้องนี้ไม่อย่างนั้นกลิ่นปีศาจที่ติดตัวเธอจะจางหายไปตามกาลเวลา เเล้วที่สำคัญที่สุดก็คืออันนี้รับไปซะมันคือนามบัตรของเธอที่เธอจะต้องใช้ในการ
ตรวจสอบเธอ ถ้าเธอไม่มีมันพวกนั้นก็จะคิดว่าเธอเป็นศัตรูที่เเอบเเฝงเข้ามาเเล้วฆ่าเธอทิ้งในทันที ชื่อของเธอมีชื่อว่า เบอร์รินนะจำเอาไว้"
ฉันพยักหน้าให้กับเขาก่อนที่จะรับนามบัตรมาเเขวนคอเอาไว้ //เอี๊ยด// เสียงเปิดประตูได้ดังขึ้นมาฉันก็พบกับผู้ชายที่เคยยืนข้างเลย์ในวันนั้น เขาทำหน้าตาจริงจังมากในตอนนี้เหมือนมีบางอย่างเกิดขึ้น
"นายท่านครับตอนนี้มีศึกหนักที่นายท่านจะต้องตามผมไปเดี๋ยวนี้เลยครับ" สงสัยต้องเป็นเรื่องของเมืองกงจิ้นเเน่ๆหน้าตาถึงดูตื่นๆมาขนาดนี้
"โอเคเดี๋ยวฉันตามไป ไปเจอกันที่ห้องประชุมนะ"
ผู้ชายคนนั้นพยักหน้าให้กับเลย์ก่อนที่จะปิดประตูเเล้วเดินออกไป ส่วนเลย์ก็หันมาทางฉันอีกครั้งหนึ่ง
"เดี๋ยวฉันมาก็เเล้วกันรอฉันอยู่ที่นี่เเหละไม่ต้องออกไปไหน เดี๋ยวฉันจะกลับมาทีหลังเเล้วเราค่อยเริ่มงานกัน"
นั่นคือสิ่งที่เขาพูดก่อนจะเดินจากฉันไป นี่ฉันต้องทำอะไรอีกมากมายเลยสินะ
