Chapter 134: Seven Sins, Twilight Blacksmith Oswen (1)
Chapter 134: Seven Sins, Twilight Blacksmith Oswen (1)
100 คนที่รออยู่ด้านในปราสาท.
ส่วนใหญ่ของพวกเขาได้ยินว่าผมได้รับชัยชนะ.
การแสดงออกของลอร์ดค่อนข้างแข็งกระด้าง เขาไม่รู้ว่าจะหาทางออกอย่างไร กลิ่นของชัยชนะที่ได้จากผม ถ้าเขาทำอะไรที่ไม่เป็นมิตรกับผม เขาจะต้องสูญเสีย.
เย็นวันนั้นมีงานเลี้ยงใหญ่ งานปาร์ตี้ที่เกิดขึ้นแตกต่างอย่างสิ้นเชิง พวกเขากินจีเรียมและเต้นเร้งเต้นกามันสนุกกว่าที่จัดบนโลก.
ผมหยุดสักแปปและคิดถึงดาบของผม ในห้องโถงที่กว้างขวาง ลอร์ดเห็นผมและเรียกผมเข้าไปเพื่อถามรายละเอียดการสู้รบ.
‘มันมีการพัฒนาเล็กน้อย.’
ผมกำลังฟื้นความแข็งแกร่งของผม สิ่งที่มองไม่เห็นกำลังเริ่มปรากฎออกมา.
‘เทคนิคดาบของมูน..ผมทำสำเร็จแล้ว.’
การที่จะใช้เพียงผิวๆของเทคนิคอาจจะทำได้ง่ายๆแต่การจะเข้าใจมันมีอะไรมากกว่านั้น.
แม้ว่ามันจะเกิดความเสียหายเหมือนกัน แต่การขาด1%ไปนี่ทำให้ผมรู้สึกรับไม่ได้.
บางที เอเรียลก็เป็นแบบนั้นเหมือนกัน เนื่องจากเธอไม่เข้าใจท่าทางรูปร่างของมัน เธอจึงแสดงมันออกมาได้น้อยนิด ดังนั้นเธอจึงเปลี่ยนมาใช้ในแบบฉบับของตนเอง
แต่ผมคิดแตกต่างจากเธอ ผมต้องการทุกสิ่งอย่างจากมัน.
'ดาบคือชีวิต.’
ผมกำลังเข้าใจมัน.
ใช่ นี่คือสิ่งที่จำเป็น
มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่แข็งแกร่งแต่แรก และสำหรับ เฮเลน มูน จึงมีเพียงเทคนิคนี้อย่างเดียว
ผมฝึกทุกคืนที่มีแสงจันทร์.
ฉัวะ!
ผมวาดดาบอีกครั้ง เมื่อไม่มีจันทร์ผมก็ยังเก็บเทคนิคนี้ไว้ในใจ.
นักดาบที่โดดเดี่ยว ไม่มีใครต้านทานดาบของเขาได้ แต่มันยากเพื่อที่จะพัฒนาต่อไป.
‘เขาต้องการที่จะแข็งแกร่งขึ้น.’
ผมรู้เพียงผิวเผินเกี่ยวกับการใช้ขีวิตของเขา ทาสสงครามที่ปีนมาจากเบื้องล่าง เขารอดชีวิตจากการในร่างของพรรพวกของเขาเป็นโล่และพยายามที่จะสร้างเทคนิคดาบของตนเอง.
ผมไม่เหมือนเขา.
เขาเรียนรู้เทคนิคดาบของเขาเหมือนกับผม แต่ผมต้องล้างมัน.(เอามาใช้ในแบบฉับบของตัวเอง)
วิ๊งงง!
ลมพัดเข้ามาในห้อง.
ลมเกิดจากดาบ..และแสงจันทร์ในดาบก็อ่อนลง.
การใช้สกิลนี้ราบรื่นและสวยงามมากขึ้น.
ทำความสะอาดปราสาท.
โทเรี่ยมและทหารโครงกระดูกหลายสิบคนอยู่ในพื้นที่นี้.
"นี่คือเรื่องอะไร?”
"ผิวของซอมบี้จะเน่าเปื่อยอย่างรวดเร็วและทหารโครงกระดูกจะไม่สามารถเคลื่อนไหวได้หากกระดูเสียหาย ..เราสามารถช่วยกระดูกได้ 59 คน”
"ใช่.”
ผมพยักหน้าเล็กน้อย
นี่เป็นสิ่งที่ผมเรีนยรู้ แน่นอนว่าไม่ใช่แบบทั่วๆไป นี่คือโลกเบื้องล่าง หากเป็นที่อื่นซอมบี้และโครงกระดูกอื่นๆไม่สามารถตายได้.
โทเรี่ยมพูดด้วยความรู้สึกขมขื่น.
"ผมไม่ได้พูดเกี่ยวกับการพักผ่อน? เขาพวกไม่สามารถหาช่วยที่เหลือได้ วิญญาณจะอยู่กับพวกเขาตลอดไปในกระดูกและทุกข์ทรมาณ.”
"คุณสามารถแยกแยะความแตกต่างระหว่างคนที่ต้องการความช่วยเหลือและคนที่ไม่ต้องการความช่วยเหลือได้?”
ผมเต็มไปด้วยความอยากรู้ โทเรี่ยมส่ายหัว.
"เขาไม่รู้ อย่างไรก็ตามบางครั้งพวกเขาก็หายไปโดยไม่ทิ้งร่องลอย เราคิดว่าเขาไปพักผ่อนแล้ว”
ไม่มีทางที่จะแน่ใจได้ อาจจะเป็นความหวังที่ไร้สาระ แต่ถึงยังนั้นมันก็ช่วยเยี่ยวยาจิตใจเขาเป็นอย่างมาก.
“โอ้ และ…”
โทเรี่ยมหยุดชะงักก่อนที่จะดึง จดหมายออกมา.
"มันมาถึงเมื่อเช้านี้ เขาส่งจดหมายที่ประทับตราของผู้บัญชาการภาคใต้ คุณเป็นลอร์ดได้เพียง4วันเขาจึงส่งจดหมายตอบกลับมาเร็วมาก.”
ในที่สุดก็มา
ผมเอาจดหมายและพูด
“คุณบอกเรื่องข่าวนี้ช้าไปหน่อยนะ.”
"ผมต้องการที่จะบอกคุณทันที แต่คุณกำลังจดจ่ออยู่กับดาบ..... ผมขอโทษ.”
มันเป็นเวลาไม่กี่วัน.
ผมมุ่งอยู่กับการฝึกดาบ.
เพื่อที่จะได้รู้แจ้งกับเทตนิตดาบของเฮเลน.
ความรู้สึกของผมจมไปกับมันและไม่ได้สังเกตถึงใครที่มาเผ้าดูผมเป็นเวลานาน.
‘ฉันจดจ่อมากเกินไป.’
ผมเปิดจดหมายและเห็นข้อความเล็กๆ.
ดวงตาของผมจ้องไปที่เนื้อหา.
[รัลดาล บิกิเซล.นั่นคือชื่อลอร์ดของ พาเบิร์น เทอริทอรี่ ผมรู้ดีถึงชันชนะของคุณกับหัวหน้า ดูลาฮัน โซมูเลน ที่อยู่ในอันดับที่20ของผู้ใต้บังคับบัญชาของมาดาริ ที่จริงแล้วผมอยากบอกตรงๆว่า ผมขอเชิญคุณไปป้อมปราการหลักในภาคใต้ ฮีโร่ภาคใต้! ฮีโรที่สามารถหยุดยั้งความทะเยอทะยานของมาดาริ! หัวใจของผมกำลังตื่นเต้นและร้อนลนเป็นอยากมากในการเจอคุณ.]
มันเต็มไปด้วยคำสวยงาม แต่ความจริงแล้วเขาก็แค่ต้องการเห็นใบหน้าของผม.
อย่างไรก็ตามผมมีจุดหนึ่งที่ไม่เข้าใจ.
“โทเรี่ยม.ชื่อของผู้บัญชาการภาคใต้คืออะไร?”
จดหมายพูดถึงแค่ ‘ป้อมหลัก’เท่านั้น โทเรี่ยมเรียกเขาว่าผู้บัญชาการภาคใต้.’
ดวงตาของโทเรี่ยมกว้างขึ้น เขารู้ว่ามันหมายถึงอะไร.
"อ่า ผมไม่ได้พูดถึงเขา โอเว่น”
"โอเว่น?”
ผมลังเลเล็กน้อย.
เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน ไม่ใช่ว่ามันชื่อเดียวกับช่างตีเหล็ก ทไวไลท์ โอเว่น ผู้ส้ราง7บาป?
โทเรี่ยมเห็นท่าทางของผมก็ถามขึ้น.
"มีอะไรที่ผมไม่รู้?
“ไม่..มันไม่มีอะไร เขาแค่ต้องการที่จะเห็นผม.”
“อ่าา! ดีมาก. ผู้บัญชากการมีคำถามมากมายเกี่ยวกับชัยชนะของคุณ เนื่องจากว่าเราเกิดการสูญเสียมากมายจากมาดาริ.”
“แล้วผมต้องออกเดินทาง.”
"ตอนนี้? ก่อนหน้านั้น..เขาเคยเห็นคุณมาก่อนหรอ?”
“มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”
มันไม่แปลก วาธ,สล๊อตและเกราะอินฟินิตี้ ได้กลับมาสู่รูปร่างเดิม มันกลายเป็นไอเทมหลายชิ้น.(ตอนแรกมันรวมแล้วก็ได้สกิลทุจริตมา)
แต่ความคิดของโทเรี่ยมจะดูต่างออกไป.
“ความประทับใจเป็นสิ่งแรกที่สำคัญ คุณได้รับความสนใจเป็นอย่างมากจากการเชิญถึงที่ คุณเป็นลอร์ดและยังเป็นฮีโร่ เป็นไปได้ไหมที่จะปล่อยให้เรื่องตรงนี้เป็นหน้าที่ของผม?”
โทเรี่ยมกล่าวอย่างมั่นใจ.
มันไม่ได้แย่นักกับการเตรียมตัว.
"ผมจะลองสักครั้ง.”
ผมจะตรวจสอบการทำงานและทำการสวมใส่ถ้ามันโอเค.
50 ทหารโครงกระดูก โทเรี่ยมและเจฟ.
ผมเป็นหัวหน้า.
ถนนไปที่ป้อมไม่ไกลมากนัก เราสามารถไปถึงหลักจากที่ผ่านไปแล้วสามวันสามคืน.
ป้อมที่มีขนาดใหญ่และอยู่ในระดับเมือง มีร่องรอยมากมายที่บอกว่ามันได้สร้างมานานแล้ว.
มีกูลหลายตนขวางทางเข้าไว้.
โทเรี่ยมก้าวออกมาข้างหน้า.
"นี่คือลอร์ดแห่งพาเบิร์น! ผู้บัญชาการภาคใต้ได้ส่งจดหมายมาหาเรา!”
หลังจากยืนยันจดหมายแล้ว กูลก็ค้อมหัวลง
พรึ่บบ!
ประตูบานใหญ่เปิดออกและโลกใบใหม่ก็อยู่ตรงหน้าผม.
มีอาคารสวยงาม 2 หรือ 3 ชั้นและมีผู้คนอาศัยอยู่ ต้นไม้จีเรี่ยมถูกปลูกไว้ตามรายทางเพื่อความสวยงามทางสายตา.
"ไม่ใช่ว่าจีเรียมมันจะหายากหรอกหรอ?”
"มันเป็นแค่การพูด นี่เป็นสถานที่อณุญาติให้ใช้ได้แค่อันเดธเท่านั้น นั่นเป็นเหตุให้มีต้นจีเรี่ยมมากมาย ลอร์ดลองดูรอบๆทุกคนไม่ได้มองมาทางนี้?”(โทเรี่ยมและเจฟ ซอมบี้ซึ่งร่างกายเน่าเปื่อยได้ แต่คนที่อยู่ในเมืองเป็นอันเดธที่ไม่มีวันเน่าเปื่อยมันเลยไม่ต้องการจีเรี่ยมเหมือยกับเจฟหรือโทเรี่ยม)
โทเรี่ยมพูดด้วยรอยยิ้ม.
เหมือนกับที่เขาพูด อันเดธทั้งหมดจ้องมาที่ผม.
โทเรี่ยมมีพรสวรรค์ที่หลากหลายและยังเป็นช่างตีเหล็กอีกด้วย เขาใช้กระดูกเพี่ยงไม่กี่ชิ้นมาหุ้มเกราะไร้เทียบ.
มันเป็นสิ่งที่แสดงให้เห็นความยิ่งใหญ่ของทหารโครงกระดูก.
อันเดธบางคนดูเหมือนกับว่าพวกเขาจะหล่อมาก.
"โหห. ผมไม่รู้ว่าจะขยับเกราะอย่างไร ผมก็แค่ใส่มัน...”
เจฟยังสวมชุดเกราะเหมือนอัศวิน เขารู้สึกอึดอัดและรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยเมื่อเดิน.
โทเลี่ยมมองไปที่ใจกลางป้อมปราการแล้วพูดว่า.
"ตอนนี้ถึงเวลา ของลอร์ดฮีโร่ของเรา."