ตอนที่ 41 กลับบ้าน 2

การพูดคุยนั้นดำเนินไปอย่างรวดเร็ว พวกเขาได้รับการสนับสนุนอย่างเต็มที่จากผู้นำBlue Tower ดังนั้น Magic Society จึงดำเนินตามขั้นตอนที่จำเป็นในการทำภารกิจสืบค้นและมอบเงิน100เหรียญทองให้แก่ธีโอ

พวกเขานั้นหารถม้าไปมิลเลอร์ บารอนี่ได้อย่างรวดเร็ว ต้องขอบคุณกลุ่มการค้า ที่เข้าได้รู้จักในตอนแรกที่มาเมืองหลวง

 

“ขอบคุณสำหรับการช่วยเหลือที่รวดเร็วของคุณ”

“ไม่ไม่ใช่ผมงั้นหรอที่ควรขอบคุณ? ขอบคุณศาสตราจารย์และศิษย์ของคุณ ถ้าไม่ได้พวกคุณสินค้าของผมคงหายไปทั้งหมดและคนของผมคงตาย แน่นอนคำของ่ายๆเช่นนี้ผมยินดีที่จะทำมัน!”

“คุณเหมาะสมกับตำแหน่งหัวหน้าของกลุ่มมาก”

 

รถที่กอร์ดอนได้เตรียมไว้ให้พวกเขานั้นหรูหรามาก เขาชอบมันมาก

ตัวรถม้านั้นมีน้ำหนักเบาเนื่องจากเวทมนต์และสามารถรองรับคนได้ถึง6คน แม้ว่าจะเป็นเพียงรถม้าเช่าเท่านั้น แต่ราคาของมันคงหลายเหรียญทองเลยทีเดียว

อย่างไรก็ตามกอร์ดอนกลับยิ้มกว้าง

‘ศาสตราจารย์กำลังสวมชุดคลุมที่เป็นสัญลักษณ์ของจอมเวทย์ขั้น 6....นี่เป็นโอกาสที่ดีที่จะสร้างสัมพันธ์อันดีกับจอมเวทย์อาวุโสจากMagic Society!’

กอร์ดอนเป็นพ่อค้ามือเก๋า ดังนั้นเมื่อเขาได้เห็นความสำเร็จของวินซ์เอาจึงแกล้งทำเป็นไม่รู้ เขาพยายามที่จะสร้างสายสัมพันธ์อันดีกับวินซ์เพื่อกลุ่มการค้าของเขา

‘เป็นพ่อค้าที่ดี’

แน่นอนว่าวินซ์รู้ถึงแรงจูงใจที่ซ่อนเร้นของกอร์ดอนดี แต่ก็ยอมรับมันแต่โดยดีเพราะเป็นผลประโยชน์เล็กๆน้อยๆต่อศิษย์ของเขา ทันทีที่การพูดคุยของเขากับกอร์ดอนจบลง เขาก็เดินเข้าไปในรถก็พบเห็นธีโอกำลังนั่งรอเขาอยู่

เขาต้องการเอ่ยคำลากับธีโอก่อนที่จะเดินทาง

 

“พักผ่อนให้ดี หลังจากที่งานประลองจบลง พวกคนที่น่ารำคาญส่วนใหญ่จะกลับบ้าน เพื่อเก็บตัวพัฒนาพลังเวทย์ของตัวเอง”

“ครับ มาสเตอร์”

“และเก็บกระเป๋ามิตินื้ไว้ให้ดี ที่กระเป๋านั้นมีเวทมนต์ติดตามไว้อยู่สำหรับผู้ตรวจสอบ ดังนั้นเธอต้องรับผิดชอบมันเองนะ”

“….ผมจะดูแลมันอย่างดี”

 

ธีโอรู้สึกหดหู่ขณะก้มลงไปมองที่กระเป๋ามิติในมือของเขา เขาต้องกินหนังสือสองถึงสามเล่มต่อวัน ซึ่งหมายความว่าเขาต้องพกพาหนังสือเป็นจำนวนมาก ดังนั้นวินซ์จึงมอบมันให้กับเขา

อย่างไรก็ตามผู้ตรวจสอบนั้นเคร่งครัดมาก ถ้าความตะกละกินกระเป๋ามิติใบนี้ไปละก็......

‘ฉันอาจจะถูกลากไปสอบสวนและ....?’

ธีโอนั้นเคยได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับ Magic Society มาก่อนดังนั้นผิวของเขาจึงซีดลงทันทีที่คิดถึงมัน

เขาคิดว่าเขาไม่ควรถือกระเป๋าไว้ด้วยมือซ้าย แม้มันจะไม่เคยออกมาเมื่อไม่ถูกเรียกก็ตาม แต่การระวังไว้มันก็ดีกว่า

ขณะที่พวกเขาพูดกัน คนขับรถก็เดินมาถึงและนั่งลงบนที่คนขับ

 

“ผมจะไปแล้วนะครับ มาสเตอร์”

“ดูแลตัวเองดีๆด้วย”

 

เมื่อธีโอลาวินซ์เสร็จ เขาก็เดินเข้าไปนั่งในรถ จากนั้นรถก็เคลื่อนที่ไปข้างหน้าอย่างช้าๆ เนื่องจากมันมีเวทมนต์ที่ตัวรถ รถจึงเคลื่อนไหวอย่างนุ่มนวล ไม่นานนั้นซิลเวียและธีโอก็จากไปพร้อมกับรถม้า วินซ์มองไปรอบๆทันที

เขาได้แต่ภาวนาขอให้ศิษย์ของเขาจะเดินทางอย่างปลอดภัย

***

กึกกึก!กึก!

การเดินทางแบบพิเศษของทางกลุ่มการค้า พูโลเน็ต ได้เร่งความเร็วขึ้นทันทีหลังจากที่ออกจากเมืองMana-vil พวกเขาเคลื่อนที่ด้วยความเร็วที่น่ากลัวมาก

‘เยี่ยม....ถ้าเราเดินทางต่อไปเรื่อยๆด้วยความเร็วเช่นนี้ เราจะถึง มิลเลอร์ บารอนี่ภายในห้าวัน’

ถ้าเป็นรถม้าธรรมดามันคงใช้เวลาเดินทางถึงสองสัปดาห์ กอร์ดอนนั้นบอกกับเขาอย่างมั่นใจว่าเขาจะถึงมิลเลอร์ บารอนี่ภายในหนึ่งสัปดาห์แน่นอน และธีโอก็เชื่อทันทีเมื่อเห็นความเร็วในการเดินทาง

แต่ทว่า ปัญหาไม่ได้อยู่ที่รถ แต่สิ่งที่อยู่ข้างในต่างหาก

‘อ่อ อึดอัด....!’ ธีโอเหลือบมองไปที่ซิลเวียที่อยู่ข้างๆเขา

เขามองเห็นดวงตาสีฟ้าสดใสและผมสีเงินยาวสลวยของเธอ เขาไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ แต่จู่ๆซิลเวียก็หันมาจ้องมองเขาและหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อคลุมของเธอ

 

“ธีโอ มาเล่นไพ่กัน”

“หะ?ไพ่?”

 

เธอหยิบไพ่ออกมา

ด้านหลังไพ่นั้นไม่มีลวดลายอะไรเขาจึงไม่รู้ว่ามันคือไพ่อะไร เขารับสำรับไพ่มาจากเธอและมองไปที่สิ่งที่อยู่ด้านหน้าของไพ่

 

“เอ่อ ตัวอักษรเหล่านี้....?”

 

ดวงตาของธีโอเบิกกว้างเมื่อเห็นสิ่งที่เขียนอยู่ด้านหน้า ‘รูนงั้นหรอ?’

รูนเป็นภาษาที่คุ้นเคยมากที่สุดสำหรับจอมเวทย์ยุคใหม่และเป็นองค์ประกอบที่สำคัญในการสร้างเวทมนต์  มีตัวอักษรรูนมากมายเขียนอยู่บนด้านหน้าของไพ่

การแสดงออกของธีโอกลายเป็นกลุ้มใจทันที เมื่อเข้าใจว่า’เล่นไพ่’หมายถึง อะไร

 

“เธอต้องการที่จะเล่นไพ่เหล่านี้งั้นหรอ?”

“ใช่ ตั้งแต่ตอนเด็กฉันเล่นกับปู่ของฉัน  ธีโอจะต้องรู้สึกสนุกมากแน่ๆ”

“ไม่ เดี๋ยวก่อน”

 

ธีโอเลื่อนดึไพ่ไปมาสองสามครั้งและเข้าใจได้ว่ามันยากแค่ไหน ระดับความยากนี้แม้แต่อาจารย์ในสถาบันยังโอดครวญ ดูเหมือนว่าบลันเดลล์จะสอนเวทมนต์ให้เธอผ่านเกมส์นี้

ความสามารถของซิลเวียเป็นเลิศ แต่การแสดงออกของธีโอกลายเป็นมืดมน

เธอจะสามารถเล่นไพ่เหล่านี้กับใครได้?

ยกเว้นธีโอดอร์ ไม่มีใครที่อายุเท่าเธอและสามารถเล่นกับเธอได้ แม้แต่คนที่อยากจะใกล้ชิดกับซิลเวียก็ไม่สามารถที่จะแข่งกับเธอได้แม้แต่น้อย ดังนั้นเธอจึงค่อยๆถอยห่างจากพวกนั้น

ความงดงามและความอัจฉริยะของซิลเวียทำให้เธอนั้นห่างจากผู้คน

‘บางทีเธอสามารถเล่นกับฉันได้....ไม่ ฉันไม่สามารถที่จะเปลี่ยนตัวเธอด้วยทางนี้’

บลันเดลล์ต้องการให้ซิลเวียรู้จักกับการเข้าสังคม ถ้าธีโอเล่นไพ่กับเธอและกลายเป็นเพื่อนเธอเขาจะเป็นคนที่พิเศษสำหรับเธอ เธอจะห่างเหินจากคนอื่นๆ และจะเอาแต่เกาะติดคนที่ชื่อว่า ธีโอดอร์ มิลเลอร์ อย่างเดียว

และความสามารถทางเวทมนต์ของเธอก็จะกลายเป็นเช่นเดิม เธอจะปิดกั้นตัวเองอีกครั้ง สิ่งที่เธอต้องการในตอนนี้คือสภาพแวดล้อมที่ไม่เกี่ยวกับเวทมนต์

จากนั้นธีโอดอร์ก็คิดอะไรได้ เขาจึงกล่าวว่า“เธอสนใจในจิตวิญญาณธาตุไหม?”

“จิตวิญญาณธาตุ?” ดวงตาของซิลเวียเปล่งประกายออกมาทันที

“มิตรา”

[อู้?]

เศษคราบสิ่งสกปรกที่เกาะอยู่ที่หน้าต่างได้รวมตัวกันเป็นรูปร่างของเด็กหญิงตัวเล็กๆ มิตรานั้นดูโตขึ้นเล็กน้อยเมื่อธีโอกลาเยป็นจอมเวทย์ขั้น4 ตอนนี้ตัวของเธอใหญ่กว่าฝ่ามือเล็กน้อย

“...น่ารัก” ใบหน้าของซิลเวียกลายเป็นสดใสเมื่อมองไปที่เด็กหญิงตัวน้อยที่กำลังกระโดดไปมาบนรถ

[อู้?!] มิตราส่งเสียงร้องออกมาอย่างน่ารัก ขณะที่ถูกจับโดยซิลเวีย เธอลูบหัวของจิตวิญญาณธาตุตัวน้อยอย่างเบามือราวกับกลัวว่ามิตราจะบุบสลาย มิตรานั้นชอบให้ซิลเวียลูบหัว? ตอนแรกเธอดูหงุดหงิด แต่ตอนนี้เธอกลับนอนให้ซิลเวียลูบตัวราวกับแมวตัวน้อย

ธีโอรู้สึกโล่งใจมากขึ้นในตอนนี้

‘เธอยังคงมีความอ่อนไหวอยู่ เป็นไปไม่ได้เลยที่เหล่าจอมเวทย์จะไม่สนใจในตัวมิตรา’

ซิลเวียนั้นเล่นกับมิตรา เธอยิ้มและหัวเราะออกมาอย่างสดใส บรรยากาศการเดินทางของพวกเขาสองคนแตกต่างไปจากเดิม

***

รถที่หรูราได้วิ่งออกจากMana-vil ราวกับสายลม ม้านั้นเป็นม้าชั้นยอดดังนั้นพวกเขาจึงวิ่งผ่านภูเขาที่ยากลำบากโดยง่าย หลังจากที่ออกจากเทือกเขาแล้วก็ไม่มีอุปสรรคใดอีก

ในวันที่4 รถม้าได้เข้าสู่เขตของไวท์เคาท์ เทเฮอแรน ซึ่งอยู่ติดกับมิลเลอร์ บารอนี่

เมื่อห้าปีที่แล้ว ธีโอใช้เวลาเดินทางจากบ้านของเขาไปถึงสถาบันเบอร์เก้นถึง1เดือน แต่ตอนนี้เขาใช้เวลาแค่4วัน

“บ้านเกิดของธีโอเป็นอย่างไร?” วิธีการพูดที่น่าอึดอัดของซิลเวียนั้นดูเป็นธรรมชาติมากขึ้น

คำพูดของเธอนั้นเปลี่ยนไปอย่างมาก ไม่เหมือนกับตอนแรกที่เธอจะเอาแต่พูดเกี่ยวกับเวทมนต์ ตอนนี้เธอเริ่มพูดเกี่ยวกับสีที่เธอชอบ เสื้อผ้าที่ชอบและภาพทิวทัศน์นอกหน้าต่าง เป็นเรื่องธรรมดาที่เธอจะสนใจเกี่ยวกับธีโอดอร์

เขาคิดว่ามันเป็นสัญญาณที่ดีและตอบว่า “อืม มันเป็นแค่ชนบท ผุ้คนเลี้ยงสัตว์เพื่อกินและอาศัยอยู่ท่ามกลางภูเขาและป่าเขียวชอุ่ม เมื่อสัตว์ป่าลงมาจากภูเขา พวกเขาก็จะล่าและมีงานเลี้ยง ชีวิตไม่ได้มีอะไรมากมาย แต่พวกเขาก็รักบ้านเกิดของพวกเขา เป็นที่ที่คนโง่อาศัยอยู่”

ขณะที่เขาพูดภาพเกี่ยวกับบ้านเขาก็ลอยเข้ามาในหัว

เขากำลังวาดภาพคนที่กำลังหว่านเมล็ดในทุ่งนาและทำงานกันอย่างหนัก เด็กที่กำลังวิ่งเล่นไปรอบๆในช่วงฤดูร้อน ผู้คนที่กำลังเก็บเกี่ยวพืชผลด้วยร้อยยิ้ม

รสชาติของขนมปังที่มาจากมือย่นๆของชายชรา เป็นอะไรที่น่าจดจำมากกว่าขนมปังขาวที่เขาทานที่เบอรฺเก้น

ซิลเวียรู้สึกอบอุ่นและพูดพึมพำว่า“เป็นที่ที่ดี”

“…..ใช่มันเป็นสถานที่ที่ดี”ธีโอเห็นด้วย

บ้านเกิดของธีโอเป็นเช่นที่ซิลเวียบอก พวกเขาอาศัยกันอย่างพอเพียง แต่พวกเขาก็มีความสุขสิบกว่าปีที่เขาอาศัยอยู่ที่นี่มันมีค่ามาก

 

‘แม่...พ่อ...’ดวงตาของธีโอเปลี่ยนเป็นสีแดงเมื่อคิดถึงคำทักทายที่เขาจะได้รับเมื่อพบพ่อและแม่ของเขา

จู่ๆบรรยากาศภายในรถก็อุ่นขึ้นเมื่อ....

“-หืม?!”

“อ่า”

 

เสียงหลุดออกจากริมฝีปากของทั้งคู่ในเวลาเดียวกัน ธีโอรู้สึกหนาวสั่นที่คอของเขา มันคือคำเตือนจากประสาทสัมผัสของเขา ซิลเวียก็เช่นกันเธอมีสัมผัสที่ดีเยี่ยมเธอจึงสังเกตเห็นว่าพลังเวทย์ที่อยู่รอบๆตัวรถนั้นหายไป

ทั้งสองคนเปิดหน้าต่างออกโดยไม่ลังเล อย่างไรก็ตามนี่เป็นช่วงพระอาทิตย์ตก ระยะการมองเห็นของพวกเขาจึงสั้นมาก

‘มืดเกินไป....ถ้าเป็นกรณีนี้....!’

ดวงตาของธีโอส่องแสงสีทอง เขาใช้งานทักษะตาเหยี่ยว ซึ่งทำให้เขามองเห็นในความมืดได้ ถ้าธีโอตั้งใจมอง แม้แต่เหรียญที่อยู่ห่างไกลไปร้อยเมตรเขาก็สามารถมองเห็นได้

เงาแสงสีทองวิ่งโฉบอยู่ในระยะไกล ธีโอตัวแข็งค้างเมื่อเขามองเห็นโครงร่างของเงานั่น

เขาอ้าปากค้างและร้องออกมา “ทำไมอันเดทถึงมาอยู่ที่นี่.....?!”

ราวกับมันตอบรับเสียงเรียกของเขามันโผล่ออกมาในความมืดทันที อันเดทจำนวนมากโผล่ออกมา

พวกมันนั้นกินสิ่งมีชีวิตเพื่อเพิ่มจำนวน พวกเขาทั้งสองถูกพวกมันโอบล้อมเป็นวงกลม

วูบ วูบ วูบ วูบ...!

เจ้าของหนังสือเวทย์โบราณและอัจฉริยะของBlue Tower…..พลังเวทย์ของธีโอและซิลเวียได้ปะทุออกมาก่อให้เกิดพายุเวทมนต์ เหล่าอันเดทถูกหยุดยั้งโดยพลังของพายุเวทมนต์ แต่ก็เพียงชั่วขณะ

 

ธีโอพูดออกมาด้วยเสียงมั่นคง “ฉันจัดการทางซ้าย เธอทางขวา”

“ได้” ซิลเวียตอบ

หลังจากการพูดกันที่แสนเรียบง่ายของทั้งสอง พวกเขาก็ก้าวออกจากรถเพื่อปะทะกับเหล่าอันเดท