ตอนที่ 3 นกยักษ์
รถม้าได้เคลื่อนที่ไปเรื่อยๆฉันไม่ได้มองออกไปข้างนอกเลยเพราะถึงมองอย่างไรมันก็มองไม่เห็นอยู่ดี
"รถม้าได้เข้ามาสู่เมืองกงจิ้นเเล้ว รถม้าได้เข้ามาสู่เมืองกงจิ้นเเล้ว"
เสียงของใครบางคนได้พูดขึ้นมาทำให้ฉันต้องเเง้มผ้าออกดูว่ามันเกิดอะไรขึ้น เมื่อเปิดผ้าออกดูก็พบกับประตูขนาดใหญ่ข้างหน้าของฉัน เหมือนกับว่าฉันจะถึงเเล้วนะ ที่นี่มันใหญ่อลังกาลมากเลยอะ เหมือนฉันมาเที่ยวยังไงก็ไม่รู้เเฮะ เมื่อรถม้าได้เดินเข้าไปฉันนก็พบกับพวกที่ใส่ชุดเกราะอยู่ข้างกับประตูสองคน ซึ่งตัวใหญ่มากๆเลย รถม้าได้เดินเข้าไปเเล้วไปหยุดที่ตึกๆหนึ่ง เป็นตึกทรงเเปลกๆที่ฉันไม่เคยพบเคยเจอมาก่อน ประตูเป็นสีเเดงลายมังกรเหมือนของคนจีนเสียด้วยสิ รถม้าได้เปิดออกฉันจึงเดินลงไปจากรถม้าเเล้วมองไปรอบๆ หน้าประตูของตึกก็จะมีคนใส่ชุดเกราะอยู่สองคนที่ยืนทำหน้าจืดๆใส่ฉันอยู่ เเล้วมีพวกชุดเกราะอีกสองคนเดินมาจับเเขนของฉันเอาไว้
"เดินตามพวกเรามาดีๆไม่อย่างนั้นเธอจะโดนหอกของฉันเเทงทะลุร่างกายของเธอเเน่"
ทำไมพวกเขาต้องทำเหมือนโหดกับฉันด้วยล่ะ จำเป็นที่จะต้องโหดร้าบกับฉันไหมบอกดีๆฉันก็ไปให้หรอกนะ พวกเขาดึงฉันขึ้นไปที่บันได้เเล้วพาฉันเขาไปในตึก ประตูได้เเง้มออกอย่างช้าๆ เสียงกลองได้ดังขึ้นมาอย่างยิ่งใหญ่ เมื่อประตูได้เปิดออกก็พบกับชายเเก่สามคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะตรงสุดห้องโถงนี้เลย พวกเขาพาฉันเดินมาเเล้วผลักฉันให้ล้มลงไปข้างหน้าของชาบชราทั้งสามคน
"เธอคงเป็นผู้หญิงที่เฟิงฟางมาเล่าให้ฉันฟังสินะ เธอเป็นใครกันทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้บอกฉันมาเดี๋ยวนี้"
จริงๆด้วยลูกชายของคุณเจียมจีเป็นคนบอกเองสินะ กะเเล้วเชียวว่าต้องเป็นเขาเเน่ๆทำไมเขาถึงทำเเบบนี้กันล่ะ
“ฉันชื่อมะลิค่ะฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันมาอยู่ที่นี่ได้เหมือนกัน”
ฉันไม่ได้พูดอะไรต่อเพราะเขาถามฉันเเค่นั้น จากนั้นเขาก็ยื่นขึ้นมาเเล้วเดินลงมาจากบันไดก่อนจะเดินอ้อมฉันไปมา
"โอเค. . .ฉันมีชื่อว่า ลิ่วจี่ ส่วนนั่นน้องคนรองมีชื่อว่า ลิ่วหลง ส่วนนั่นคือน้องสุดท้องของฉันมีชื่อว่า ลิ่วป่าว ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอจะมาจากไหนชื่ออะไรหรือว่าเป็นเช่นไร อย่างไรก็ตามฉันไม่ไว้ใจเธอเอามากๆ เธออาจจะเป็นพวกของเลย์ก็เป็นได้ อย่างไรก็ตามฉันคงต้องจับเธอเอาไว้ก่อนเผื่อว่าจะได้เบาะเเสอะไรบ้าง"
ใครคือเลย์ฉันไม่เห็นที่จะรู้จักอะไรเขาเลย เเล้วทำไมต้องจับฉันเอาไว้ด้วยฉันจะไปทำอะไรใครได้ ถ้าเกิดฉันจะทำคงทำครอบครัวของคุณเหมยไปตั้งนานเเล้ว ถ้าจะหาข้อมูลจากฉันๆคงจะให้อะไรเขาไม่ได้หรอกนะ
"จับตัวของเธอเอาไว้เเล้วเอาไปขังซะ ส่วนฉันจะออกไปเดินเล่นเสียหน่อยจะได้สบายใจมากขึ้น"
ทหารที่จับฉันมากำลังจะดึงฉันขึ้นมาเพื่่อจะพาฉันไปขังที่ใดสักเเห่งหนึ่ง เเต่ทว่าก็มีใครบางคนเปิดประตูเข้ามาในนี้ เสียงมันดังมากจนฉันต้องหันไปมอง เขาทำหน้าตาตื่นตกใจมาด้วยน่าจะมีอะไรเกิดขึ้นเเน่ๆเลย เขาเดินมาคุกเข่าข้างๆกับฉันตอนที่เห็นเขาใกล้ๆเหงื่อของเขาไหลเต็มใบหน้าของเขาหมดเลย
“พวกมันบุกมากันอีกแล้วครับ ตอนนี้กำเเพงชั้นนอกเเตกออกเเล้วครับพวกมันกำลังเข้ามาที่กำเเพงชั้นใน บุกกันมาเยอะมากตอนนี้ทหารของพวกเราต้านไม่ไหวเเล้ว จะทำยังไงดีครับผม!!”
มันเกิดอะไรขึ้นกันมีสงครามกันหรอที่นี่ทำไมหน้าตาตื่นมาขนาดนี้ล่ะ ชายชรราทั้งสมคงพากันจับกลุ่มคุยกันเหมือนกับว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่สำหรับพวกเขาเอามากๆเลย
“งั้นเเกก็ไปบอกให้พลทหารหนึ่งพันนายไปประจำอยู่ที่กำเเพงชั้นใน เเละช่วยกันต้านเอาไว้อีกเเรงกับพลทหารที่อยู่ที่กำเเพงชั้นใน เดี๋ยวฉันจะไปประจำที่นั่นด้วยเอง อย่างไรก็ตามเอาเธอไปด้วยเอาไปขังที่ใดสักเเห่งก็ได้”
เขาก้มคำนับลงก่อนที่จะดึงฉันขึ้นมาเเล้วพาฉันขึ้นไปที่รถม้าพร้อมกับเขา
"พาข้าไปที่หน้าเมืองด้วยข้าจะไปหาหัวหน้าจี้สิ่วลี่" เมื่อเขาพูดจบคนขับรถม้าก็พยักหน้าเเล้วรถม้าก็เริ่มเคลื่อนที่ในทันที จากนั้นเมื่อไปถึงที่หน้าเมืองกงจิ้นรถม้าก็ได้หยุดลงเขาเดินลงไปจากรถม้า เเต่ฉันไม่ได้ลงไปด้วยนะฉันเเค่ฟังอยู่ข้างในเพียงเท่านั้น
"หัวหน้าจี้สิ่วลี่ครับ ท่านราชาสั่งให้ทหารหนึ่่งพันนายไปประจำอยู่ที่กำเเพงชั้นในในทันทีครับผม"
เขาบอกตามคำสั่งของชายชราคนนั้น ฉันไม่เเน่ใจว่าราชาที่ว่าเป็นชายชราคนนั้นหรือเปล่าเเต่ฉันไม่ได้คิดอะไรมากกับเรื่องพวกนี้
"รับคำสั่งจากท่านราชา เชิญได้เลยเดี๋ยวฉันจะจัดการเอง" เมื่อเขาพูดจบชายที่พาฉันมาก็เดินขึ้นมานั่งที่รถม้าก่อนจะบอกให้รถม้าไปเรื่อยๆ ตอนนี้ออกมาที่นอกเมืองเเล้วไม่รู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นบ้างในตอนนี้//ตู้มมม// ระหว่างทางที่รถม้ากำลังเคลื่อยที่ไป เสียงเหมือนระเบิดอะไรบางอย่างก็ได้ดังขึ้นมาทำให้ม้าที่กำลังวิ่งอยู่ตื่นตะหนกเป็นอย่างมาก รถม้าเริ่มสั่นสะเทือนทำให้ชายในชุดเกราะต้องพูดขึ้นมา
"หยุดก่อนคนขับรถม้า ตอนนี้เจ้าม้าคงจะไปไม่ไหวเเล้วล่ะ เดี๋ยวฉันจะไปเองส่วนเเกคนขับรถม้าเเกก็กลับไปที่เมืองได้เเล้ว"
เมื่อเขาพูดจบชายคนนั้นก็จับเเขนของฉันเเล้วลากฉันลงมาจากรถม้า ก่อนที่เขาจะพาฉันเดินไปที่ไหนสักเเห่งหนึ่ง
"นี่นายจะพาฉันไปที่ไหนกันทำไมต้องจับเเขนฉันเเรงด้วยล่ะ ฉันเจ็บนะรู้ไหม"
เขาไม่ฟังที่ฉันพูดเลยเเม้เเต่น้อยเเล้วเขาก็ลากฉันไปตามทางเรื่อยๆ เเล้วเขาก็พาฉันเข้าไปในป่า เเสงของทางออกอยู่ที่ข้างหน้าของพวกเรา เเละชายใส่ชุดเกราะก็พาฉันไปที่นั่น เมื่อเปิดใบไม้ที่มันบังทางอยู่เเสงเเดดก็รอดออกมาจากรูที่มีใบไม้ปิดพร้อมกับเสียงเเม่น้ำที่ไหลดังมาจากข้างหน้าของเราสองคน
"นายจะพาฉันไปที่ไหนกันล่ะ???" ฉันถามเขาไปเพราะอยากที่จะรู้ ฉันเริ่มไม่เเน่ใจเเล้วว่าเขาจะพาฉันหลงทางหรือเปล่า
"เงียบน่ะฉันจะพาเธอไปไหนมันก็เรื่องของฉัน หุบปากของเธอให้สนิทถ้าเธอไม่อยากตาย"
สิ่งที่เขาพูดทำให้ฉันเงียบลงในทันที เเค่ถามเฉยๆก็ต้องขู่่กันถึงขนาดนี้เลยหรือ เขาลากฉันออกไปจากป่าเเห่งนี้ เหมือนกับว่าเขาพาฉันตามเสียงของเเม่น้ำไปอย่างนั้นเเหละ ใช้เวลาเดินกันสักพักเขาก็หยุดลงทำให้ฉันเดินไปชนที่ข้างหลังของเขา มันทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ้นมาเพรราะว่าเจ็บหน้าผากของตัวเอง เเต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็พบกับหอคอยที่สวยงามขนาดใหญ่ ซึ่งดูสูงมากเลยเกือบเท่าภูเขาที่กลั้นมันไว้เลย
"นี่ฉันเดินมาเจอกับอะไรนี่. . . เเต่ว่าคงจะหลบซ่อนจากเจ้าพวกนั้นได้อยู่หรอกนะ"
ที่เขาพูดเเบบนี้มันหมายความว่าอย่างไรกัน เขาพาฉันเดินหลงทางเเล้วมาเจอกับหอคอยเก่าเเก่อันนี้อย่า่งนั้นหรอ เขาพูดจบเขาก็จับฉันเเล้วพาฉันเดินเข้าไปหาหอคอยเก่าเเก่นั่น จากนั้นเขาก็เดินไปที่หน้าประตูก่อนที่จะเปิดมันออก ประตูไม้นี้ดูโทรมมากทำให้เปิดได้ง่ายดายสำหรับเขามากเลย เมื่อเขาได้เปิดออกเขาก็หันมองกลับมาที่ฉันอีกครั้งหนึ่ง
"เธอเข้าไปข้างในซะเร็วเข้าก่อนที่จะต้องให้ฉันใช้กำลังกับเธอ"
ฉันนิ่งไม่ไหวติงอะไรมันทำให้เข้าถอนหายใจออกมา เเล้วเขาก็จับเเขนของฉันให้เข้าไปที่ประตู ก่อนจะผลักฉันให้ล้มลงในทันทีทันใด //ซึดดด วิ๊งง ปัง// เสียงเหมือนโซ่ได้เลื่อนไปเลื่อนมา เเล้วประตูเหล็กขนาดใหญ่ก็ได้หล่นลงมาปิดกลั้นฉันเอาไว้ข้างใน
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันทำไมประตูถึงปิดเเล้วขังฉันไว้อย่างนี้ล่ะ” ฉันมองไปที่หน้าของเขาในตอนเเรกเขาก็ดู
ตกใจมากกับสิ่งที่เห็น เเต่อยู่ๆเขาก็ยิ้มออกมาเหมือนกับว่าเขารู้อยู่เเล้วว่ามันจะเกิดขึ้น
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ดีจริงๆเลยนะเนี่ยที่พาเธอมาด้วย สงสัยที่พวกเรากำลังโดนอยู่มันคือกับดักน่ะสิ ในนั้นอาจจะมีอะไรที่ทำให้เธอต้องเจอปัญหาอีกเยอะมากเลยล่ะ ส่วนฉันก็คงจะต้องขอบายเธอนะขอให้เธอโชคดีกับในนั้นก็เเล้วกัน ส่วนฉันขอกลับเมืองของฉันอย่างสบายใจก่อนล่ะ"
อะไรกันทำไมเขาถึงทำเเบบนี้ได้ล่ะ ไม่คิดเลยนะว่าเขาจะเป็นคนเเบบนี้บ้าที่สุดไปเลย ฉันเดินเข้าไปจับที่ประตูกรงที่ขังฉันเอาไว้ในหอคอย
"ทำไมต้องทำเเบบนี้กับฉันด้วยล่ะ นี่นายเห็นฉันเป็นเเค่ตัวล่ออย่างนั้นหรอ"
ฉันถามเขาไปทำไมเขาถึงเป็นคนเช่นนี้ได้ ฉันพยายามเปิดประตูออกเเต่ก็ไม่สามารถทำได้เพราะประตูมันหนักมากจนเกินไป
“แกคิดหรือว่าพวกฉันจะเชื่อเธอยัยปีศาจเจ้าเล่ร์ เธอมันก็แค่อสรพิษปลอมตัวมาเป็นสาวน้อยธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น ท่านเจ้าเมืองทั้งสามได้สั่งฉันเอาไว้ว่าจะจับเจ้ามาขังไว้ก่อน แต่ฉันหาที่ไม่ได้และมาเจอที่นี่พอดีเลย แกอาจจะเป็นหนอนบ่อนไส้มาดูลาดราวที่นี่ก็เป็นได้ ถ้าฉันรอดไปได้ฉันจะทรมานเธอให้บอกความลับกับฉันมา จนกว่าเธอจะตายด้วยเงื้อมือของฉัน เอาให้ทรมานจนร้องขอชีวิตไปเลยยัยปีศาจเจ้าเล่เอ้ย ฮ่า ฮ่าฮ่า เเต่ตอนนี้ฉันคงต้องไปก่อนเพราะว่ากองทัพยังต้องการคนอย่างฉัน ไว้จะกลับมาทีหลังก็เเล้วกันลาก่อน”
เขากำลังพูดอะไรของเขามีปีศาจที่ไหนกันเขากำลังคิดอะไรของเขาอยู่ เขายิ้มให้กับฉันก่อนจะเดินออกไปจากประตูไปเรื่อยๆ ส่วนฉันก็หาวิธีที่จะออกไปจากที่นี่ให้ได้เเต่ไม่มีทางไหนที่ฉันสามารถออกได้เลย //ฟึบฟึบ// เสียงอะไรบางอย่างที่ดังมาจากข้างนอกทำให้ฉันต้องหันออกไปดูข้างนอกในทันที เเตสิ่งที่ฉันเห็นมันทำให้ฉันนั้นค้างไปในพริบตา สิ่งที่ฉันเห็นนั้นก็คือสัตว์ปีกขนาดใหญ่ที่ใหญ่มากกเลย ใหญ่กว่าตัวของฉันหลายเท่ามาก ฉันไม่เคยเห็นอะไรเเบบนี้มาก่อนเลยมันทำให้ฉันตะลึงมากๆ
"ซวยเเล้วไอ้พวกนกปีศาจถอยออกไปนะอย่ามาใกล้ฉันไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าพวกเเกทั้งหมดเลย"
เสียงของชายชุดเกราะได้ดังขึ้นมาจากข้างหน้าของฉันเช่นกัน นกพวกนั้นบินวนรอบตัวของเขา เขาชักดาบขึ้นมาขู่เจ้านกพวกนั้นด้วย เเต่เมื่อดูนกพวกนั้นดีๆมันเหมือนมีอะไรเเวววาวที่ปากของมันเป็นสีเเดงๆดำๆ ฉันไม่เเน่ใจว่ามันคืออะไร เเล้วตอนนี้ฉันก็ไม่เห็นด้วยรู้เเค่ว่าตัวของมันใหญ่
"เเว๊ก เเว๊ก !! / ออกไปนะเว้ยอย่าเข้ามาใกล้ฉันไม่นะไม่" เสียงเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆจากที่ถือดาบอยู่เขาก็เริ่มปล่อยดาบออกเเล้วเริ่มวิ่งหนีออกไป ฉันรู้เลยว่ามันต้องไม่มาดีเเน่ๆ นกกลุ่มนั้นเริ่มบินเฉี่ยวเขาๆเขามาจนมีตัวหนึ่งพุ่งมาชนทำให้เขาล้มลงไปกับพื้น เขาเริ่มตะเกียกตะกายตามพื้นดิน หน้าตาของเขาฉันมองเห็นไม่ชัดมากเเต่ความรู้สึกของฉันก็คือ เขากลัวมากเหมือนที่ฉันกลัวมากเช่นกัน
"ไม่นะไม่อย่าทำอะไรฉันเลยปล่อยฉันไปไม่ อ๊ากกกก"
ฉากต่อไปนี้ทำให้ฉันขยับตัวไปไม่ได้เลย ได้เเต่มองเขาโดนนกพวกนั้นทำอะไรบางอย่าง นกพวกนั้นลุมชายคนนั้นในทันที เสียงร้องโหยหวนที่ดังมาจากเขาทำให้ฉันไปไหนไม่ได้ ก้าวขาไม่ออกพูดไม่ออกได้เเต่ทำตาโตเเละยืนมองไปที่เขาอยู่เช่นนั้น จะออกไปช่วยเขาฉันก็ทำไมได้เพราะประตูที่ใหญ่เกินกว่าฉันจะยกมันขึ้นได้มันจึงทำให้ฉันได้เเต่ยืนมองเขาเพียงเท้านั้น . . . ใช้เวลาสักพักพวกมันก็เริ่มออกมาจากตัวของชายคนนั้นฉันไม่ไหวเเล้วจริงๆฉันต้อง. . .
"แอวะ” ฉันอ้วกออกมาเพราะกลั้นไว้ไม่อยู่ มันทำให้นกทุกตัวได้ยินเสียงของฉัน เมื่อมองออกไปนกพวกนั้นได้หายหมดฉันมองไปรอบๆแล้วแต่ก็ไม่เห็นเลย เมื่อมองที่ศพของเขาโดนแทะเละแล้วอะ ฉันไม่รู้จะทำยังไงออกไปก็ไม่ได้ ฉันเลยลองดึงประตูขึ้นดู แต่ต้องตกใจเพราะว่ามีนกตัวหนึ่งบินมาหาฉันแล้วเริ่มชนประตู มันจะเข้ามากินฉันแน่ๆเลย หนูคิดถึงแม่กับพ่อและพี่มากเลย ฮือ อยู่ๆฉันก็น้ำตาแตกออกมา ไหลออกมาไม่หยุด ฉันต้องตายแน่ๆเลยฉันคิดในใจว่าจะไม่รอดแล้วแน่ๆ ดูนกตัวนั้นสิมันทำกรงเบี้ยวแล้ว อีกนิดเดียวมันก็เข้ามาหาฉันได้แล้ว นกซึ่งกำลังเจาะกรงเข้ามาก็เงียบลง แล้วก็เดินออกไป ทำไมมันเดินออกไปมันไม่มากินฉันแล้วหรอ เสียงเหมือนมีคนเดินมาที่นี่ ฉันรีบวิ่งไปหาที่หลบ..หลบตรงไหนดี ฉันเจอซอกขนาดเท่าตัวฉันที่จะสามารถมุดไปหลบได้อยู่ฉันเลยมุดเข้าไปในนั้น เวลาผ่านไปไม่กี่วินาที *ตู้ม เพ้ง* เสียงกรงได้ถูกพังออกมา ฉันรู้เลยว่ากำลังมีคนเดินมาหาฉันฉันเลยเดินถอยลงไปข้างในให้ลึกกว่านี้อีก จะได้มองเห็นฉันไม่ชัด อยู่ๆฉันก็รู้สึกได้ว่าฉันกำลังตกลงไปในรูอะไรก็ไม่รู้ แล้วก็ตกลงพื้นเจ็บชะมัดเลย ฉันลุกขึ้นมามองไปรอบๆก็เหมือนกับว่าที่นี่มันห้องใครเนี่ย ไม่มีใครอยู่ด้วยฉันควรจะนอนพักที่นี่เลยดีไหม ก่อนอื่นก็ล๊อคประตูก่อนกลัวมีคนเข้ามา ถ้ามีจะได้หลบทันฉันเริ่มเอนตัวนอนลงเตียงนอนที่นุ่มมากๆเลย มันทำให้ฉันค่อนข้างง่วงมาก นอนพักเอาแรงสักหน่อยคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง แล้วฉันก็นอนหลับไปตื่นมาอีกทีก็ตอนที่ได้ยินเสียงคนมาบิดลูกบิดประตูนี่แหละ ใครกำลังจะเข้ามาที่นี่กัน ฉันต้องไปหลบในซอกอีกแล้วหรอ ไม่เอาแล้วนะฉันควรหลบตรงไหนดี ใต้เตียงใช่ใต้เตียง เขาคงไม่มาดูใต้เตียงเขาหรอกฉันมุดลงไปที่ใต้เตียง ก่อนที่
ประตูจะถูกกุญแจไขเข้ามา
“ทำไมถึงล๊อคห้องไว้ล่ะคะนายท่าน กว่าจะได้เข้ามาเหนียวตัวจะแย่อยู่แล้วค่ะ”
มีผู้หญิงกับผู้ชายเดินเข้ามาพร้อมกันสองคน เหมือนกับว่า.. ทั้งสองคนโดดขึ้นมาบนเตียงกัน แล้วเริ่มได้ยินเสียงต่างๆนาๆที่เด็กไม่ควรได้ยินนะจ้ะ ฉันทำอะไรไม่ได้นอกจากฟังเสียงของพวกเขา แล้วก็ฟังเสียงเตียงที่กำลังสั่นอยู่ เวลาผ่านไปสามสิบนาทีได้ฉันก็รู้เลยว่าพวกนางเสร็จกิจกันแล้ว เพราะเสียงมันหายไปแล้วเท้าของผู้ชายได้ก้าวลงมาจากเตียง เสียงประตูได้เคาะดังขึ้น
“เข้ามาสิ” ชายคนนั้นได้พูดขึ้น ก่อนที่จะมีเหมือนผู้ชายอีกคนเดินเข้ามาในห้องแล้วก็พูดอะไรบางอย่างกับชายคนนั้น เขารีบแต่งตัวแล้วเดินตามผู้ชายอีกคนไป ซึ่งผู้หญิงคนนั้นก็ตามเขาไปด้วยเช่นกัน ประตูได้ปิดลงฉันถอนหายใจเบาๆเพราะว่าพวกนั้นไปหมดแล้ว ฉันก็ค่อยๆคลานออกมาจากใต้เตียง แล้วมานั่งที่เตียงคาบอะไรอะติดเต็มเตียงเลย อี๋ ฉันไม่รู้จะทำยังไงต่อดี ตอนนี้ก็อยู่ในห้องนี้ไปก่อนก็แล้วกัน แล้วเราค่อยออกจากที่นี่รอสักชั่วโมงหนึ่ง แต่ฉันสังเกตว่าซอกที่ฉันมามันหายไปไหนแล้วล่ะ แล้วฉันจะออกจากที่นี่ยังไงประตูนั้นหรอถ้าเปิดไปเจอคนเยอะแยะขึ้นมาก็ยากล่ะ แต่ถ้าไม่ใช่จะดีมากเลย ฉันจะได้หนีออกไปจากที่นี่แบบเงียบๆสบายใจฉัน คิดไม่ออกเลยจริงๆนะเนี่ยว่าจะทำยังไงต่อดีถ้าได้ออกไปแล้ว ยังไงก็ต้องลองดูสัก
ตั้งเพื่อที่จะมีชีวิตอยู่ก็แล้วกันนะ สู้โว๊ย
