27. Growth. Revenge. (3)
27. Growth. Revenge. (3)
ด้านหน้าดันเจี้ยน.
พวกอันธพาลได้ให้ผมแสดงรหัสอเวคIDเพื่อยืนยัน.
มีเพียงอันธพาลสองคนนั้นเท่านั้นที่เข้าไปในดันเจี้ยนไอ้คนแคระนั่นไม่ได้เป็นอเวคเลยไม่สามารถเข้ามาข้างในดันเจี้ยนได้.
ไอ้คนแคระที่กำลังสูบบุหรี่อยู่ถัดจากรถของเขาที่จอดอยู่ใกล้กับทางเข้าดันเจี้ยนยิ้มเยาะผมและพูดว่า.
“ลาก่อน เด็กน้อย.”
‘อะ ฮ่า.แกวางแผนที่จะส่งฉันไปแบบบนั้นหรอ? แกต้องการอวัยวะที่สดหรืออะไรสักอย่าง? มันคงไม่ใช่เรื่องตลกถ้าฉันทำแบบนั้น ฉันคิดว่าแผนของแกคงจะเป็นตอนจบแบบว่า รอแป๊ปนึงและตายซะ.’
“ผมจะได้เห็นคุณอีกสักพัก.”
ด้วยคำพูดสุดท้ายผมก็เข้าไปในดันเจี้ยน.
ตลอดของดันเจี้ยนผมได้ยินเสียงแมนติคอร์คำรามก้อง
มันเป็นเสียงที่ทำให้ผมเติบโตขึ้น แต่วันนี้มันฟังดูแตกต่าง
ตอนนี้ผมสงสัยว่าสองคนนั้นจะทำอะไร
พวกเขาจะลากมอนเตอร์มาหาผมไม๊?
หรือว่าพวกเขาจะโจมตีก่อนที่จะเริ่มล่าพวกมัน?
ความอยากรู้อยากเห็นของผมได้รับคำตอบในไม่กี่นาที
“เด็กน้อย แกไม่มีปากแล้วหรอ?”
“การที่แสดงท่าทางอันยิ่งใหญ่นั่น! ถ้าไม่ใช่บอสฉันจะฆ่าแกตั้งแต่ตรงนั้น.”
ดูเหมือนกับว่าสิ่งที่ผมพูดกับทั้งสองคนที่บ้านคงไม่ได้เข้าหูพวกเขา
แต่ละคนบอกว่าไม่ต้องพูดอะไร พวกเขากำลังโชว์สีหน้าที่แท้จริง.
หนึ่งในพวกเขาดึงดาบที่ซ่อนอยู่ข้างหลัง
อีกคนดึงสนับออกจากเอวและมีคมมีดติดตั้งอยู่บนนั้น
‘แอสซาซินและวิริเออร์ ฮุ.’
“โอ้ว แล้วทำไมพี่ๆถึงได้โกรธหล่ะ?”
“หุบปากซะไอ้ลูกของหมาตัวเมีย ทำไมแกถึงปากมากจริง สิ่งที่แกต้องทำคือหาเงินและมาใช้หนี้ของแกอย่างเงียบๆ! แกขุดหลุมฝั่งศพของแกเองโทษฉันไม่ได้หรอกนนะ.”
“ต้องโทษว่าแกเกิดมาผิดที่ในยุคของอาชญาก่อน.”
“อุฟฟ ถ้าคุณต้องการสู้สองต่อหนึ่งกับผมใช่ไม๊?”
ทันทีที่ผมพูดจบผมได้กางโล่อย่างรวดเร็วเพื่อป้องกันการโจมตีกระทันหัน.
มองไปที่ฟอสซิลที่ปกคลุมไปทั่วร่างกายอย่างแน่นหนาพวกเขาหัวเราะออกมาที่ผม.
“อุว่ะฮ่าฮ่า! แกคิดว่าจะป้องกันฉันได้จริงๆ?”
“อ่า เกิดอะไรอยู่กับดาบในมือแก? เมื่อเห็นแกเรียกฟอสชิลออกมาแกต้องเป็นนักวเทย์ แกเอาดาบนั่นเข้ามาเล่นในสนามรบ?”
พวกเขาหัวเราะที่ผมเป็นนักเวทย์ถือดาบสีดำ
ผมไม่ได้เปลี่ยนแปลงการกระทำ ผมดูด้วยความเด็ดเดี่ยว
“อ่า คุณพูดมากจริงๆ ผมจะไม่ปล่อยให้คุณตายง่ายๆ มันไม่ได้ยากนัก แต่มันสนุกแค่ตัวผมเท่านั้น.”
“ฉันจะแทงดาบเล่มนี้ไปที่กระโหลกของแก!”
เขาพุ่งเข้ามาพร้อมกับขว้างมีดหลังจากที่เขาพูดจบ เขาขว้างมาด้วยความเร็วที่ยอดเยี่ยม
ดาบสั้นของเขาปะทะเข้ากับโล่เลเวล 66 ฟอสซิลก็แตกออกเป็นชิ้นๆมันเหมือนกับไม้เน่าๆที่ถูกตีด้วยเหล็ก. 1
(ผู้เขียนได้ใช้อาวุธถึงสามชนิดสามประโยคคติดต่อกัน(ดาบ,มีด,ดาบสั้น))
ลูกสมุนอีกคนเห็นสิ่งที่เกิดก็รีบวิ่งเข้ามาหาผมอย่างสิ้นหวังและเสริมพลังบนสนับมือของเขา
“ย่าห์!”
กำปั้นของเขาเป็นสีแดงมันถูกปกคลุมไปด้วยไฟมันให้เสียงที่น่าทึ่งทุกครั้งที่มันผ่านบนอากาศ.
ขณะที่กำปั้นที่เต็มไปด้วยไฟนั่นกระทบโล่ของผมก็เกิดไอน้ำขึ้นและโล่ก็บิ่นออกไปเล็กน้อย.
“โอ้โฮ? คุณสามารถปล่อยอะไรออกจากหมัดได้ด้วย? แต่ว่าคุณได้ปิดไฟของคุณแล้วหรือยัง?คุณควรจะประหยัดพลังงานไว้บ้างนะ.”
‘ไลนิ่ง สเปรย์!’
สายฟ้าออกจากมือของผมและยิงไปทางพวกเขา.
“ฮ๊ากก!”
พวกเขาตาเหลือกและชักกระตุก
“มันดูเหมือนว่าคุณจะตายด้วยของง่ายๆเพียงแค่นี้.”
มันจะเป็นเพราะเลเวลของไลนิ่งสเปยร์?
ทั้งสองคนหมดสติไปครึ่งเดียว(สลบไปหนึ่งเหลืออีกหนึ่ง)
สิ่งนี้เกิดจากการที่โดนไปครั้งเดียว
ขณะที่เขากำลังจะหมดสติของพกวเขา ผมได้แทงฮังโดเข้าไปหนึ่งในแขนของเขา. 2
(คนเขียนบอกสองแต่ที่จริงแล้วพูดถึงแค่คนเดียว)
“คุ๋...อุก อ่าา!”
มือข้างหนึ่งที่ถือดาบได้บิดใบดาบออกและมืออีกข้างก็ฮิวเขาไปด้วย.
มันเป็นสกิลเลเวล1แต่เนื่องจากไม่มีคูลดาวน์ผมสามารถใช้รักษาพวกเขาไปได้เรื่อยๆ.
เมื่อดวงตาของเขาเริ่มที่จะไม่มีแสงภายในดวงตาผมก็ฮีลพวกเขาให้รู้สึกตัวอีกครั้ง.
ผมรู้สึกตกใจมากที่มีความโหดร้ายแบบนี้อยู่ในตัวของผม
แต่หลังจากที่พ่อผมตายไปคนเหล่านี้ทรมาณแม่และผมมาหลายปี.
พวกเขาทำใบหน้าที่น่าขยะแขยงในขณะที่ทำให้ผมทุกข์ทรมาณและยากจน
ใบหน้าของพวกเขาที่ผมจำเอาไว้แต่ละคนและด้วยการแก้แค้นนี้สิ่งที่ผมได้รับคือผมเป็นเหยื่อผู้เคราะห์ร้าย.
ผมไม่ต้องการให้พวกเขาตายง่ายๆ
ผมต้องการให้พวกเขารู้สึกเจ็บปวดเหมือนกับที่ผมและแม่รู้สึก
“คุณสองคนเป็นอเวคใช่มั๊ย?”
“นี่… ไอ้ลูกกระหรี่…”
“ผมเดาว่าหมาในปากของคุณยังออกมาไม่หมด.” 3
(คนเขียนบอกว่า เขายังดูหมิ่นและเยาะเย้ยแม้ว่าจะมีความต่างในด้านความแข็งแกร่ง)
ในขณะที่วอริเอร์ฟื้นสติเขาก็เอามือเช็ดปากหลังจากถ่มน้ำลายและด่าทอ.
ส่วนฮังโดที่อยู่บนแขนของแอสซาซิน ผมก็ได้ส่งไลนิ่งสเปย์ที่แรงพอจะฆ่าคนได้ออกไปอีกครั้งหนึ่ง
การโจมตีของพวกเขาทำได้เพียงแค่ทีเดียวเท่านั้นหลังจากนั้นเขาก็ไม่มีแรงแม้แต่จะยกดาบ. 4
(เป็นอีกครั้งหนึ่งที่ผู้เขียนน่าจะพูดถึงคนที่ใช้สนับมือแต่ก็ไม่สามารถที่จะบอกได้ว่าหมายถึงใคร)
การโจมตีของเขาถูกดูดซึมทั้งหมด.
“ตั้งแต่ที่คุณสามารถที่จะตายได้ตลอดเวลาเหมือนกับไฟบนท้องถนนผมจะรักษาคุณตลอดไป.”
การแสดงของเขาที่น่ากลัวก่อนหน้านี้ได้ตระหนักถึงอะไรบางอย่างหลังจากฟังที่ผมพูด เขาก็คิดได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ.
การที่เขาได้รับสายฟ้าเข้าไปจนฟองออกจากปากและหลังจากนั้นก็ไม่มีการเคลื่อนไหวอะไร.
เขาอาจจะยังไม่ตาย
สายตาของผมเปลี่ยนไปเมื่อผมจ้องไปที่วอริเออร์
“ชะ-ช่วย ฉัน…!”
“แน่นอน แน่นอน ผมจะช่วยให้คุณยังมีชีวิตอยู่นั่นคือเหตุผลที่ผมฮิลให้คุณเพื่อที่จะให้คุณมีชีวิตอีกต่อไป.”
“ว๊อทท! ได้โปรด!”
ผมไม่ได้โจมตีเขาด้วยอย่างอื่นนอกจากไลนิ่งสเปย์แต่เขาดูเหมือนกับว่าเขาจะสูญเสียความคิดไปแล้วเมื่อเขาเหลือบมองดูคู่หูของเขาที่พ่ายแพ้อย่างน่าสังเวช.
แค่คิดว่าเจอแค่การจ้วงแทงและกร์าวิตี้เลเซอร์พวกเขาก็จะตายทันที.
มันน่าผิดหวังที่ผมไม่ได้เรียนรู้สกิลมากกว่านี้มาก่อนหน้า
ไม่มีความแตกต่างระหว่างพวกเขากับผมมากนัก
แต่มองไปที่ผลลัทธ์แล้วพวกเขาไม่สามารถแม้แต่จะโจมตีได้อย่างถูกต้องและต้องมานั่งกองอยู่บนพื้นราวกับขอทานข้างถนน
มันเป็นผลมาจากเลเวลสกิลเพียงอย่างเดียว!
มันแตกต่างจากอเวคปกติที่มีขีดจำกัดทางมานาของพวกเขา ผมอยู่ในมิติที่แตกต่างกันนั่นมันยังรวมถึงความสามารถด้วย.
ในอนาคตผมจะได้รับเมเทโอ คอล์,แม๊กม่า พูลและเวทย์มนตร์ระดับสูงอื่นๆ.
ผมเกือบจะกลัวตัวเอง
“นี่ เดี๋ยวก่อนสิมันยังเหลือเวลาอีก50นาทีเพื่อของคุณยังหลับสบายอยู่เลย แค่ตุณยังมีชีวิตชีวาอยู่ดี ทำไมเหงื่อของคุณออกมาขนาดนั้น? ท้องของคุณไม่ย่อยหรอ? คุณรู้สึกไม่สบายใจ?”
เขาไม่สามารถเงยหน้ามองผมได้ในขณะอยู่ในท่าคุกเข่าบนพื้นและกัดเล็บของเขา
‘ถ้าเขาเหงื่อออกเพราะว่ามันร้อนงั้นก็ต้องทำให้มันเย็นเหมือนกับน้ำแข็งแล้วกัน.’
ตั้งแต่หัวจรดเท้ารวมทั้งข้อต่อทั้งหมดของเขา ผมได้ปล่อยฟร์อส ออบไปที่เขา.
ความเจ็บปวดที่ข้อต่อของเขาหลังจากถูกแช่แข็งเขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากยอมรับสภาพ
แต่ผมก็ไม่ได้ฆ่าเขาหรือทำให้เขาพิการ
พวกเขาเป็นอเวคเหมือนกับผม
พวกเขาต้องมีความแข็งแกร่งทางร่ายกายและความคล่องตัว นั่นเป็นจุดเด่นของเขา.
ผลที่ได้จากความว่องไวไม่ใช่แค่การหลบหลีกเท่านั้น
นอกจากนี้ยังมีสถานะต้านทานดีบัพอีก
เมื่อเวลาผ่านไปการที่ถูกน้ำแข็งกัดขนาดนั้นก็จะหายไป
มันเป็นเหตุผลว่าทำไมผมถึงไม่ต้องใช้ความว่องไวเนื่องจากผมสามารถใช้โล่ป้องกันได้ตลอดทั้งตัวตามความพอใจของผม
ถ้ามันเป็นแบบนั้นแล้วสถานการณ์ที่ผมจะได้รับบาดเจ็บจะไม่เกิดขึ้นเหมือนกับตอนแรก
ถ้าผมสามารถใช้โล่ที่กินมานาได้ถึงสิบเท่าแมัว่ามันจะมีคูดาวน์ก็ตาม?
ผมจะไม่มีวันโดนใครทำร้าย.
“ในขณะที่คุณลุงกำลังกินน้ำแข็งที่ผมสร้างขึ้นก็ได้มีบางคนตื่นขึ้นมาจากที่พื้นตรงนี้ มีข่าวดี เลเวลฮีลของผมเพิ่มขึ้นดังนั้นในอีก50นาทีข้างหน้ามันจะเท่ากับ50ปีของพวกคุณ.”
ในขณะที่ผมต้องมองไปที่ชายที่ถูกน้ำแข็งตรึงกับพื้นมืออีกข้างของผมก็ยังร่ายฮิลออกมาอย่างต่อเนื่องเหมือนกับกองทัพกูล.
“หยะ-หยุด!! อ๊าาาา!”
Looking for the next chapter?
Current schedule: Monday and Wednesday
Not soon enough? Consider contributing to our supported chapters.
Previous Chapter|Index|Next Chapter
1. The author kind of used three different kind of weapon in three consecutive sentences, they’re left as is.
2. The author really enjoys using the plural form even when he’s talking about only one person, this is also left as is.
3. MC’s saying that he’s still disrespecting him with foul language despite the difference in strength.
4. Once again, we believe the author meant to say knuckles, with just a singular person attacking, but we can never tell.