LSG-บทที่ 98 อาคมเทพเจ้าผลาญร้อยปีศาจ (อ่านฟรีวันที่ 13ตุลา)
LSG บทที่ 98
แปลไทยโดย : SwordGod
อาคมเทพเจ้าผลาญร้อยปีศาจ
ฟิ้ว!
กระบี่ขาวราวหิมะที่เร่าร้อนยิงไปข้างหน้าเช่นสายฟ้าฟาดพุ่งไปที่หัว ซูหยุน ด้วยความเร็วที่ไม่ยั้งมือ หากว่าระดับการบ่มเพาะพลังของหลงเชี่ยนหลี่ลงมือ ระดับปัจจุบันของซูหยุนไม่สามารถตอบสนองได้ทันเลย
แต่…
เมื่อกระบี่เข้ามาไกล้ ซูหยุนก็พลิกตัวกลับหลบไปที่โต๊ะข้างๆมัน ดต็ะแตกออกเป็นเสี่ยงๆนับล้านชิ้น
"ท่านทำอะไรของท่านน่ะ?"
"เป็นข้ามากกว่าที่ต้องถาม" "ไอ้บ้ากาม เจ้าเป็นคนอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?"
"เกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ยะ!"
"ท่านเป็นคนไข้ของข้าและข้าเป็นหมอของท่าน ตอนนี้ท่านโดนยาพิษข้าต้องตรวจดูลักษณะของพิษในร่างกายท่านก่อนที่ข้าจะปรุงยาแก้พิษให้ท่าน เว้นแต่ท่านไม่ให้ข้าใช้สายตาแยกแยะว่านี่มันพิษอะไรหรอ? "
"แล้วไม่มีทางอื่นเลยหรือ?"
"ถึงข้าจะเรียนรู้วิชาเข็มเงินมาบ้าง แต่ข้าก็จะต้องอีกทางหนึ่งที่ดี นี่เป็นเรื่องยากอยู่แล้ว หากเข็มเงินแซกเข้าไปในชั้นผิวของท่าน ลมปราณวิญญาณลึกล้ำในชั้นผิวจะทำให้มันแตก ดังนั้นการใช้เข็มเงินรักษามันจึงไม่เหมาะสำหรับท่าน "
"นอกจากวิธีนี้แล้วไม่มีวิธีอื่นเลยหรอ?"
"โอ้ว ยังมีอีกวิธีหนึ่ง!" ซูหยุน ร้องอุทาน
"อะไรหรอ?"
"นี่ ... " ซูหยุนลังเล "ท่านคงไม่เห็นด้วยหรอก!"
"บอกข้ามาเดี๋ยวนี้!"
ซูหยุนได้เปิดปากของมันทันทีทันใดเผยให้เห็นลิ้นใหญ่ของมันส่ายไปส่ายมา "ใช้ลิ้นของข้าเลีย เพื่อวิเคราะห์พิษได้"
การกระทำและพฤติกรรมดังกล่าวเป็นเรื่องหยาบคายของแท้!
"ข้าจะฆ่าเจ้า!"
หน้าอกของนาง กระเพื่มขึ้นลงขณะที่นางชักกระบี่ พร้อมกับผ้าแพรที่ไหลลู่ลงมากับผิวที่เรียบเนียนของนาง เผยชุดชั้นในพร้อมกับคู่เว้าของรูปเป็ดที่เย็บเข้าด้วยกัน
หน้าอกที่ชูชันภายในอาภรณ์ของนางสูงมาก สองเต้าที่นุ่มนวลดุจดังขุนเขาดุนผ่านเสื้อชั้นใน
ซูหยุนตกใจมาก
หลงเชี่ยนหลี่ ก็ตะลึงด้วย
แต่มันไม่นึกเลยว่ายอดฝีมือที่เก่งกาจปานนางสวรรค์จะใส่ชุดชั้นในลายเป็ดคู่ ...
"ว่า ... " ซูหยุนอ้าปากแห้งๆของมันท้องไส้ปั่นป่วน ปฏิกิริยาด้านล่างจากการกินยาหยินหยางตัวผู้และตัวเมียทำให้เกิดการแข็งตัวเหมือนเสาโลหะทันที
ถ้าในตอนนี้ไม่เกิดปฏิกิริยาขึ้นมามันก็คงจะไม่ใช่ปัญหาเรื่องจิตใจ แต่เป็นเรื่องของผู้ชายอกสามศอก
หลงเชี่ยนหลี่ฟื้นคืนสติก่อนปิดหน้าอกของนางด้วยมือข้างเดียวพร้อมกับดึงเสื้อผ้าของนางขึ้น ใบหน้าของนางซีดมาก ริมฝีปากที่หนักสีชมพูและดวงตาที่สวยงามของนางเริ่มบวมด้วยน้ำตา
"เจ้ามองพอรึยัง?"
"ไม่ ... อะ..ไม่ใช่ๆ นี่..นี่เป็นอุบัติเหตุ"
หลงเชี่ยนหลี่ นิ่งเงียบหน้าแดงแต่ในดวงตาของนางเป็นประกายหนักกว่าเดิม ทำให้คนที่แข็งแกร่งรู้สึกผิดพลาด ซูหยุน รู้สึกภูมิใจในตัวเอง
แต่การทำกับผู้หญิงคนนี้มีมากเกินไป มันต้องรู้จักขอบเขตถ้าไม่อย่างนั้นมันจะเสียการควบคุมตัวเองและอาจจะถูกฆ่าตาย มันจะเป็นการสูญเสียที่ยิ่งใหญ่
ซูหยุน สูดหายใจลึกๆแล้วเดินเข้าไป
"เจ้าจะทำอะไร?
"ปล่อยข้า!"
หลงเชี่ยนหลี่ หยุดแล้วคลายมือที่สั่นไหวของนาง
ซูหยุน เดินผ่านศรีษะของนางแล้วสูดดมบาดแผล จากนั้นมันก็หันกลับไปและเดินไปที่ เตาผลึกเขียว
"แค่นี้หรือ?"
"ท่านต้องการให้ข้าเลียหรือไม่?"
"ไม่มีทาง เจ้าลามก!"
"ช่ายยย. แม้ว่าท่านจะเต็มใจ แต่ข้าก็ไม่เป็นเช่นนั้น ท่านคิดว่าท่านมีความต้องการสูงมาก!? ทุกคนอยากกัดท่านหรือ จะเป็นยังไงหากท่านไม่ได้อาบน้ำมาหลายวันร่างกายก็เต็มไปด้วยเหงื่อ?
ซูหยุนหยิบเอาส่วนผสมออกจากแหวนมิติ
หลงเชี่ยนหลี่ รู้สึกว่านางกำลังจะระเบิดด้วยความโกรธ มือที่ถือกระบี่ของนางสั่นพับๆๆ หลังจากที่นางปลูกฝังนิสัยมานานหลายปีมานี้มันต้องแตกสลายโดยชายที่ไร้ยางอายนี้
นางกัดฟันและกรีดร้อง ประตูของกระท่อมที่รกร้างเปิดออกอย่างฉับพลันและรัศมีของแสงส่องผ่าน จากนั้นนางก็หายวับไปอย่างไร้ร่องรอย
"ท่านจะไปแล้วหรอ? ไหนบอกจะดูข้าปรุงยาไง? "
ซูหยุน เหลือบมองภายนอกและตะโกน แต่ไม่มีใครตอบ
พิษในตัวของ หลงเชี่ยนหลี่ ไม่สามารถแยกแยะได้ง่ายๆแต่ก็ใช่ว่าจะทำไม่ได้ มันอาจจะระบุได้ว่าหายาก เพราะกระบวกการใส่ยาพิษต้องได้รับการส่งเสริมด้วย ลมปราณวิญญาณลึกล้ำ ชนิดพิษของก๊าซนี้แตกต่างจากพิษในของเหลวและลักษณะของพิษธรรมดา พิษนี้อาจแสร้งทำเป็นปราณวิญญาณลึกล้ำและจะถูกตรวจสอบโดยผู้คนในระหว่างปฏิบัติ สิ่งที่ทรงอำนาจที่สุดเกี่ยวกับยาพิษนี้คือมันสามารถเจาะปราณวิญญาณได้ลึกอย่างง่ายดายดังนั้นเมื่อปล่อยพิษออกมาก็สามารถซึมผ่านได้เช่นเดียวกับน้ำ ถึงแม้ หลงเชี่ยนหลี่ จะแข็งแกร่ง แต่การป้องกันลมปราณของนางก็ไม่สามารถปัดเป่าพิษนี้ได้ดังนั้นนางจึงถูกวางยาพิษ
คนที่ศึกษาพิษนี้ต้องเป็นบุคคลที่มีการบ่มเพาะไม่ต่ำแน่นอน
หลังจากผสมส่วนผสมแล้วซูหยุนวางแยกมันออกไปทางอื่นและเอาส่วนผสมที่ หลงเชี่ยนหลี่ ซื้อมาเตรียม
มีส่วนผสมมากมาย บางส่วนของพวกมันเป็นส่วนผสมที่ประณีตซึ่งสามารถซื้อได้จากตลาด แต่ส่วนใหญ่เป็นส่วนผสมที่หาได้ยาก
ส่วนผสมที่หายากเหล่านี้อย่างน้อยที่สุดอยู่ที่ระดับ วิญญาณ พวกมันไม่สามารถซื้อด้วยเงินได้เนื่องจากต้องใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งเดือนในการใช้วัตถุดิบหายากเหล่านี้
แต่ หลงเชี่ยนหลี่ ได้รับมันทั้งหมด นางไปหามันมาจากไหน? หวังว่านางคงไม่ได้ไปของยืมโดยอ้างชื่อเป็น แม่เฒ่าแห่งสำนักกระบี่เซียน
ปากกาผสมโลหิต เชือกคัมภีร์กระดูก กระจกจันทราฟ้า ไข่มุขดารา ชุดเข็มหัวใจเก้าหยก
สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งมหึมาและหลากสี พวกมันไม่ได้มีลักษณะเหมือนส่วนผสม แต่เหมือนเครื่องมือ
ในความเป็นจริงพวกมันเป็นเครื่องมือในการตั้งค่าอาคมและไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับการปรุงยา มันรู้สึกผิดต่อ หลงเชี่ยนหลี่ เนื่องจากสิ่งเหล่านี้มันนำมาใช้เพื่อ พรายเงา
หากนางรู้เรื่องนี้มันจะต้องเกิดภัยพิบัติ
ซูหยุนหยิบกระจกจันทราลอยฟ้าขึ้นมา
'กระจกจันทราลอยฟ้า' เป็นเหมือนกระดาษหญ้าบางๆ แต่มันเป็นหยกผลึกสี "กระจกจันทราลอยฟ้า" นี้มีความสูงห้าสิบฟุตและกว้างใหญ่ประกอบด้วยดวงอาทิตย์และดวงจันทร์สีเขียวขุ่นที่หาได้ยากซึ่งผู้เชี่ยวชาญได้รับจากสวรรค์และโลก พวกมันใช้มีดแกะสลักเพื่อแกะสลักนิ้วต่อนิ้ว ไม่สามารถซื้อ 'กระจกจันทราลอยฟ้า' ได้ด้วยเงิน ในการรับรายการนี้เราสามารถรอข่าวการประมูลได้ที่ 'โรงประมูลตะวัน'
เมื่อมันวางกระจกจันทราลอยฟ้าไว้บนพื้นแล้วซูหยุนหยิบปากกาผสมโลหิตขึ้นมาและเริ่มวาดภาพอย่างระมัดระวังบน 'กระจกเงาจันทราลอยฟ้า'
ภาพของภาพที่ชั่วร้ายเริ่มปรากฏขึ้นบน 'กระจกเงาจันทราลอยฟ้า'
อาคมเทพเจ้าผลาญร้อยปีศาจ!
อาคมนี้มีชื่อเสียงพอๆกับอามคมใหญ่ปีศาจสวรรค์ อาคมเทพเจ้าผลาญร้อยปีศาจ บรรพบุรุษของนิกายปีศาจเป็นผู้สร้าง มันใช้การรุมสังหารหมู่แห่งอมตะโดยร้อยปีศาจในนามของเทพเจ้าในทวีปปีศาจเป็นภาพเสมือนของอาคม ถัดจากนั้นมันจะดำเนินการจัดเรียงที่ทำให้อาคมนี้มีพลังอำนาจร้ายกาจ การสร้างอาคมนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย แม้ว่า ซูหยุน จะฝึกฝนการตั้งค่าอาคมนี้มาแล้วสองสามครั้ง แต่แค่เพียงร้อยละหกสิบส่วนของมันที่สามารถตั้งค่าอาคมนี้ขึ้นมาได้อย่างสมบูรณ์และประสบความสำเร็จเนื่องจากหากมีความยุ่งเหยิงระหว่างแถวอาคมทั้งหมดจะล้มเหลวและกระบวนการนี้ก็จะซับซ้อนมากขึ้น มันต้องไม่ถูกรบกวน
ภาพวาดถูกวาดและมุกดาราถูกวางไว้ตรงหน้าอาคม
หลังจากที่มันมั่นใจแหล่งกำเนิดอาคมมันก็ใช้ ชุดเข็มหัวใจเก้าหยก จิ้มนิ้วของมันทั้งเก้านิ้ว เลือดสดๆของมันหยดลงและซึมเข้ากับแหล่งกำเนิดของอาคม ลมปราณในปราณวิญญาณลึกล้ำ มันยังคงทำอย่างวนี้ต่อไป49วันเพื่อให้อาคมมีชีวิตชีวา
อาคมใหญ่นี้ต้องมั่นใจว่ามีการรักษาพื้นที่ว่างหรือนอกเหนือจากว่าอาคมใหญ่นี้มีชีวิตขึ้นมาโดยอัตโนมัติเมื่อเสร็จสิ้น เมื่อไกล้ถึงเวลาลมปราณวิญญาณจะพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าตระกูลซูทั้งตระกูลรวมถึงผู้นำตระกูลจะรู้สึกถึงมัน
เมื่อเสร็จแล้วมันจะใช้เชือกคัมภีร์กระดูกเพื่อผูก อาคมเทพเจ้าผลาญร้อยปีศาจ ไว้บน กระจกเงาจันทราลอยฟ้า เพราะมันสามารถทำให้อาคมในกระจกมีเสถียรภาพและปิดผนึกพลังงานไว้สักระยะหนึ่ง ไม่ก่อให้เกิดการบาดเจ็บหรือเป็นอันตรายใด ๆ "กระจกเงาจันทราลอยฟ้า" สามารถตอบสนองความต้องการทั้งหมดของอาคม เมื่อสองสิ่งถูกวางไว้ด้วยกันมันอาจจะสร้างคัมภีร์อาคมมโหราฬที่เคลื่อนที่ได้
แน่นอนแม้ว่ากระทั่งตอนที่มันได้ใส่ส่วนผสมทั้งหมดแล้ว ซูหยุน ก็หยุดนิ่งอยู่ที่วงจรซึ่งเลือดของมันได้หล่นลงไปในจุดกำเนิดของอาคม ใช้เวลาไม่นาน
มันไม่กล้าที่จะขนย้ายในตอนกลางวัน ถ้ามันได้พบกับหลงเชี่ยนหลี่มันจะไม่มีคำอภิบาย ดังนั้นมันจึงเริ่มทำแบบนี้ทุกๆคืน
ไม่กี่วันถัดจากนั้น หลงเชี่ยนหลี่ก็เข้ามา มันม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่เมื่อวานนี้มันเห็น ไป๋เอี้ยนซาน และผู้คนจาก สำนักกระบี่เซียน โบกธงออกจากที่นี่เหมือนกับว่าพวกเขาไม่ได้เบาะแสอะไรเลย
ซูหยุนคิดและมองไปที่ขวดสีฟ้าบนโต๊ะใหม่ของมันแล้วส่ายหน้าเบา ๆ
"เจ้าไม่สุงสิงกับคนของตระกูลซูเลยหรอ?"
ในขณะนั้นเสียงที่คมชัดคุ้นเคยเหมือนกระดิ่งผ่านหูของมัน
ซูหยุนหันกลับมาและเห็นภาพเงาที่งดงามยืนอยู่ที่นั่นอีกครั้งโดยไม่มีสัญญาณใด ๆ
"ในที่สุดท่านก็มา!"
ซูหยุน ยิ้ม
"ข้ามาที่นี่เพื่ออำลา"
“อำลา!”
"ใช่ข้าจะกลับ สำนักกระบี่เซียน!"
"โอ้วว ใช่สิ ท่านอยู่ที่นี่มานานแล้วนิ! ไม่มีข่าวอะไรกับ เทพกระบี่ไร้สรรพสิ่ง บ้างเลยหรือ? "
"ไม่มีอะไรที่นี่ บางทีพวกเราอาจจะไปที่ สำนักวิชาดาราม่วง!"
"โอ้!
หลงเชี่ยนหลี่ มองมันด้วยดวงตาที่งดงามของนางและแววตาของพวกเขาทั้งสองที่เปล่งประกายทับซ้อนละล้าละลัง ในที่สุดนางก็เปิดปากของนางขึ้นมาว่า "ซูหยุน เจ้าจะไปสำนักกระบี่เซียนพร้อมกับข้าหรือไม่?"
"ฮืม?
ซูหยุนก็ตกใจและจ้องเขม็งไปที่สตรีนางนี้
"ตอนนี้ หลงเชี่ยนหลี่ เปิดใจหรอ?"
อาจรู้สึกได้ว่าคำพูดของนางดูเหมือนจะคลุมเครือมาก หลงเชี่ยนหลี่ เริ่มหน้าแดง "อย่าเข้าใจผิด ข้าแค่ไม่อยากปล่อยคนที่มีพรสวรรค์แบบนี้เสียไป เจ้ามีความเชี่ยวชาญอาคมและการปรุงยา แต่ถ้าหากเจ้าอยู่ที่นี่ความสามารถของเจ้ามันก็จะสูญเปล่า หากว่าเจ้ายินดีเข้าร่วมกับ สำนักกระบี่เซียน ข้าจะช่วยชิงเอ๋อออกไปและให้พวกเจ้าทั้งสองเข้าร่วมสำนักกระบี่เซียนและพวกเจ้าจะได้รับการคุ้มครอง ข้าเชื่อว่าตระกูลซูจะยอมหันหลังให้กับเราเกี่ยวกับเรื่องนี้! "
นักปรุงยา มีความสำคัญต่อนิกายหรือผู้ที่มีอำนาจการบ่มเพาะ หุบเขาอวาซินไม่ได้มีพลังอำนาจใด แต่ไม่มีใครกล้าบุกเข้าไปเนื่องจากเพราะพวกเขามีปรมจารย์ปรุงยา นางเห็นว่าซูหยุนมีความเชี่ยวชาญในด้านนี้ เขาเปรียบได้กับ ราชาเม็ดยา หรือเปรียบได้มากกว่าคนอื่นๆ
นี่เป็นความตั้งใจของ หลงเชี่ยนหลี่
ซูหยุน ถอนหายใจแล้วส่ายหัว
"เจ้าปฏิเสธข้าหรือ?"
"จริงๆแล้วข้าก็อยากจะตอบตกลง แต่ว่าท่านทำมันไม่ได้หรอก" ซูหยุนยิ้มอย่างขมขื่น
"ทำไม่ได้?"
"สิ่งที่ท่านเห็นมันก็แค่ฉากบังหน้า สิ่งแรกเลยนะ ชิงเอ๋อ สำคัญต่อ ตระกูซูมาก ตระกูลซู จะไม่มีวันปล่อยชิงเอ๋อไปไม่ว่าจะเป็นสำนักกระบี่เซียนของท่านก็ตาม ทั้งหมดนี้เพื่อประโยชน์! "
"โอ้! "ทำไมเป็นงั้นล่ะ?"
"เพราะ ชิงเอ๋อ เป็นที่ต้องการของ นิกายฟ้าลึกล้ำ" ซูหยุนพึมพำ
"นิกายฟ้าลึกล้ำ?"
ในสายตาของ หลงเชี่ยนหลี่ ถุกกระชากทันที นางเหมือนคิดอะไรได้บางอย่างแล้วพูดขึ้น
"เจ้ากำลังจะบอกว่า ตระกูลซู พยายามที่จะปีนขึ้นไปเหนือกว่า นิกายฟ้าลึกล้ำ?"
"บางทีอาจจะไม่ใช่อย่างที่เราคิด แต่มันก็ขึ้นอยู่ที่พวกเขา ข้าก็แค่ต้องการพา ชิงเอ๋อ ออกจากที่นี่เท่านั้น "
ซูหยุนยิ้มด้วยมืออย่างเหน็ดเหนื่อย
หลงเชี่ยนหลี่ มองไปที่ซูหยุนด้วยความรู้สึกเศร้าโดดเดี่ยวเขียนขึ้นบนใบหน้าของนาง
"เจ้า ... เอ่อ..เจ้า...เจ้าชอบ ชิงเอ๋อมากมั้ย?" นางถามเบาๆ
แปลไทยโดย : SwordGod
