AST บทที่ 188 – การแข่งขันแลกเปลี่ยนระหว่างนิกาย ชิงสุ่ยหัวใจแตกร้าว
ฝากติดตามเพจด้วยนะครับ แฟนเพจ แจ้งเตือนก่อนใคร กดเลย
https://www.facebook.com/AncientStrengtheningTechnique
บทที่ 188 – การแข่งขันแลกเปลี่ยนระหว่างนิกาย ชิงสุ่ยหัวใจแตกร้าว
ชิงสุ่ยมองด้วยความเจ้าชู้ไปที่หญิงเหล่านั้น ขณะที่เขายังคงจับมือเหวินเหรินอูซวง เขายังคงรู้สึกว่าความงามที่ไม่มีใครเทียบได้นี้กับตัวเขามีเสน่ห์มากขึ้นกว่าที่เป็นอยู่และเป็นภาพที่หญิงทั่วไปเหล่านั้นไม่สามารถเทียบได้
"มันดูดีมั้ย?" อูซวงเห็นว่าตาของชิงสุ่ยไม่กระพริบเลยขณะที่เขามองไปที่ผู้หญิงที่น่าสนใจเหล่านี้ แต่ละคนต่างก็มีความต้องการที่จะกระตุ้นให้ผู้ชายหันมาสนใจ
"เป็นเรื่องที่ดี แต่พวกเขาไม่สามารถเปรียบเทียบกับเจ้าได้แม้เพียงน้อยนิด" ชิงสุ่ยตอบโดยไม่หันศีรษะ ดวงตาของเขายังคงตรึงอยู่บนหน้าอกที่อวบอิ่มและการพัฒนาของผู้หญิงเหล่านั้น
ความรู้สึกแปลกๆเพิ่มขึ้นจากภายในอูซวง ขณะที่เธอเห็นว่าชิงสุ่ยมุ่งเน้นอย่างไร เขามองไปที่สินทรัพย์ของผู้หญิงเหล่านั้น เธออยากจะให้ชิงสุ่ยหันดวงตาคู่นั้นมาที่ตัวเอง...
"อูซวงเจ้าสามารถบอกข้าเกี่ยวกับการฝึกตนคู่ได้หรือไม่? ข้าอยากรู้จริงๆว่าใครสามารถยกระดับการฝึกตนของตัวเองได้จริงๆหรือ" ชิงสุ่ยดูเหมือนจะพูดกับตัวเอง แต่ก็ดูเหมือนจะขอร้องอูซวง
เหวินเหรินอูซวงอยากจะหารูและมุดเข้าไปแอบ แต่เมื่อเห็นว่าชิงสุ่ยไม่ได้หันหลังกลับมา เธอก็ต้องตกใจกับคำพูดของชิงสุ่ยที่พูดออกมา และไม่สามารถทำตัวตามปกติได้จากความอึดอัดใจของเธอ แม้ว่ามันจะผ่านไปแล้ว
"อูซวง, เจ้าเข้าร่วมในการแข่งขันหรือไม่" ชิงสุ่ ทำราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นขณะที่เขาหันกลับมามองเห็นใบหน้าสีแดงของ อูซวง
เขาเอื้อมมือออกไปและรู้สึกว่าเนื้อใบหน้าของเธอนั้นนุ่มนวลอ่อนโยนและอุ่นขึ้นเล็กน้อยในการสัมผัส เขาบีบมันเบาๆ มือของเขารู้สึกกระปรี้กระเปร่าก่อนที่เขาจะย้ายไปสัมผัสกับหน้าผากของเธอและกล่าวด้วยความห่วงใยว่า "เจ้ากำลังมีไข้"
อูซวงปัดมือของชิงสุ่ยด้วยความโกรธและหันหน้าไปทางชิงสุ่ย เธอรู้สึกหดหู่ใจ ภาพพจน์ที่เธอพยายามรักษาไว้หายไปนานแล้ว ตัวตนที่ผ่านมาของเธอซึ่งไม่เคยรู้สึกอึดอัดใจหรือโกรธนั้นได้เรียนรู้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่า ความหงุดหงิดและไร้อำนาจโดยชิงสุ่ยเป็นอย่างไร
วันรุ่งขึ้นชิงสุ่ยไม่ได้ไปไหน ผู้หญิงที่มาจากหุบเขาเสาวธารร้อนระอุ ผู้หญิงเหล่านั้นถ้าชิงสุ่ยได้ดูเรือนร่างที่สวยงามของพวกเธอ เขาก็จะมีความสุขและมีความสุขมาก
เพราะคนที่สวยงามนั้นไม่ใช่ใครอื่นนอกจากสือฉิงจวง
ย้อนกลับไป, สือฉิงจวงบอกกับชิงสุ่ยว่าเธอจะเข้าร่วมกับนิกายใหญ่ แต่ชิงสุ่ยไม่ทราบเกี่ยวกับนิกายต่างๆ เขาไม่ได้ถามออกไป เธอเป็นคนที่สวยที่สุดเท่าที่จะนึกได้
ชิงสุ่ย ไม่รู้ว่าเขาพลาดโอกาสในการมองเห็นความสวยงามในวันนั้นและความงามจากหุบเขาเสาวธารร้อนระอุก็มาถึง
สือฉิงจวงรู้ว่าชิงสุ่ยอยู่ที่นิกายกระบี่นภา แต่ก็แปลกที่ในขณะที่เธอรู้ว่าคู่หมั้นของเธออยู่ที่นี่ แต่เธอกลับไม่รู้สึกอะไร เธอไม่ได้เจอเขามานานกว่าหนึ่งปีแล้วความรู้สึกของเธอกับเขาก็จางหายไป
ยิ่งกว่านั้นชิงสุ่ยยังอยู่บนหุบเขาหมอกเมฆาและเล่นกับหลวนหลวน เมื่อวานนี้เขาเคยได้ยินจากอูซวงว่าเหล่าผู้อาวุโสและผู้พิทักษ์ทุกคนต้องมีส่วนร่วม
การแข่งขันมักจะใช้เวลาสิบวัน มันจะเริ่มต้นด้วยการต่อสู้ของผู้ที่อยู่ในระดับขั้นโฮ่วเทียน สี่วันแรกจะอยู่ในกลุ่มผู้ฝึกตนขั้นโฮ่วเทียน วันถัดไปจะอยู่ระหว่างระดับผู้พิทักษ์ทและสองวันสุดท้ายจะอยู่ระหว่างระดับผู้อาวุโส
ในขณะที่ดูเหมือนว่าพวกเขาแค่ทำการแลกเปลี่ยนประสบการณ์ แต่ความรู้สึกจริงๆแล้วพวกเขาก็แข่งขันกันอย่างจริงจัง ใครก็ตามที่สามารถเอาชนะนิกายกระบี่นภาอาจจะได้รับอำนาจในการปกครองอาณาจักรชางหลางทันที
ดังนั้นครบรอบสามปีของการแข่งขันแท้จริงแล้วเป็นการต่อสู้เพื่อความเป็นผู้นำของอาณาจักรชางหลาง ดังนั้นจึงจำเป็นสำหรับนิกายกระบี่นภาที่จะต้องเป็นฝ่ายเก็บชัยชนะในท้ายที่สุด
ชิงสุ่ยเห็นว่าจำนวนคนในแต่ละกลุ่มแตกต่างกันไปบางแห่งมีสองร้อยคน ในขณะที่บางกลุ่มมีเพียงยี่สิบคน แต่ชิงสุ่ยรู้ว่าไม่ใช่ทุกคนที่จะก้าวขึ้นไปต่อสู้
สามวันผ่านไป ชิงสุ่ยไม่ได้ก้าวออกจากหุบเขาหมอกเมฆาเลย เขาเพิ่งจะทำการฝึกฝนหลังจากทำการสอนหลวนหลวน ขณะที่อีเย่เจี้ยนเก้ออยู่ที่หุบเขากระบี่นภา
วันนี้เป็นวันสุดท้ายสำหรับบุคคลภายนอกที่จะเข้าสู่นิกายกระบี่นภา และมันก็จะเป็นวันที่ยืนยันนิกายที่เข้าร่วมการแข่งขัน กฎสำหรับการแข่งขันนั้นค่อนข้างหย่อนและไม่จำกัดจำนวนผู้เข้าร่วมการแข่งขัน อย่างไรก็ตามมีเพียงคนเดียวที่สามารถก้าวขึ้นมาได้ในแต่ละครั้ง
กฎก็คือ นิกายกระบี่นภาจะมอบหมายให้ใครบางคนก้าวขึ้นไปเริ่มต้นการแข่งขันและทุกคนก็จะสามารถเข้าร่วมได้ ในขณะที่สี่วันแรกคือการแข่งขันระหว่างผู้ฝึกตนขั้นโฮ่วเทียน สี่วันถัดไประหว่างขั้นผู้พิทักษ์ และวันสุดท้ายระหว่างขั้นผู้อาวุโส กฎนี้ไม่ได้ระบุไว้อย่างชัดเจนและได้รับการปฏิบัติตามอย่างเงียบๆเท่านั้น
ในตอนท้ายพวกเขาจะจัดทำเป็นตารางเพื่อดูว่านิกายใดมีจำนวนรอบมากที่สุด แน่นอนว่าผู้ชนะที่แข็งแกร่งที่สุดในตอนท้ายเป็นสิ่งสำคัญ "ชิงสุ่ย, การแข่งขันจะเริ่มขึ้นในวันพรุ่งนี้เจ้าต้องการไปดูไหม? "อีเย่เจี้ยนเก้อถามชิงสุ่ยเมื่อเธอกลับมา
"เราจะไป ข้าควรจะไป มีคนจำนวนมากแน่นอนมันน่าตื่นเต้นมาก" ชิงสุ่ยหัวเราะโดยไม่ได้ตั้งใจ เขาไม่ได้รู้สึกอยากไปโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเป็นการแข่งขันระหว่างผู้ที่อยู่ในขั้นโฮ่วเทียน
"ตามที่เจ้าต้องการ แต่เจ้าต้องไปอย่างน้อยสองวัน” หลังจากบอก, อีเย่เจี้ยนเก้อก็อุ้มหลวนหลวนเดินเข้าไปยังห้องโถงใหญ่
"ฮ่าฮ่า, ศิษย์พี่ตง, ท่านเห็นความงามอันเย้ายวนของเหล่าหุบเขาเสาวธารร้อนระอุหรือไม่? ท่านไม่ชอบความงามที่เย็นชานี่หรือ? พวกเขาควรได้รับการพิจารณาเป็นอย่างดี" ชายหนุ่มอวบอ้วนมองไปยังชายหนุ่มที่อบอุ่นและหล่อเหลา
"แน่นอนว่าควรจะเป็นอย่างนั้น นั่นคือความงามระดับสุดยอด คนที่ข้าเคยหยอกล้อด้วยก่อนหน้านี้ ข้าไม่ได้มีสิทธิ์แม้แต่จะถือรองเท้าให้เธอเลย เวลานี้ข้าต้องยึดครองหัวใจของเธอให้ได้อย่างแน่นอนและทำให้เธอหลอมละลายเป็นของข้า ข้า, ตง, รักที่จะเห็นช่วงเวลาที่ภูเขาน้ำแข็งละลาย" ตงกล่าวอย่างไม่จริงจัง
"ศิษย์พี่ตงมีความเชื่อมั่นในครั้งนี้หรือไม่?" ชายหนุ่มอวบอ้วนพูดขณะที่ตาของเขาหรี่แคบลง
"เจ้าอ้วน, ตั้งแต่ข้ามีมัน, ข้าก็ล้มเหลว? ทุกครั้งที่ข้าได้ซ่อนรูปลักษณ์ของข้าในฐานะผู้นำตระกูลตง ถ้าไม่เช่นนั้นแล้ว ข้ากลัวว่ามันจะไม่มีความท้าทาย"
"ถูกต้อง, ถูกต้อง, ถูกต้อง แล้วศิษย์พี่ตงวางแผนที่จะเอาชนะใจความงามอันเย้ายวนนี้ได้อย่างไร?" ดวงตาที่ยาวและแคบของเจ้าอ้วนปรากฏเป็นรอยยิ้มที่เย้ยหยันบนใบหน้าของเขา
"เจ้าอ้วน, เราจะมีการเล่นบทพระเอกเพื่อช่วยชีวิตของความงามหรือไม่" ตงมองเจ้าอ้วนและยิ้ม
เจ้าอ้วนมีเหงื่อออกมาเล็กน้อย "วิธีการนี้เก่าเกินไป จะดีกว่าถ้าลองทำสิ่งใหม่ๆ"
"ศิษย์พี่ตง, จริงๆแล้วข้ามีวิธีที่จะปล่อยให้ความงามตกอยู่ในอ้อมแขนของศิษย์พี่" เจ้าอ้วนยิ้มกว้างและพูดด้วยความจริงใจ
"ดี, เจ้าอ้วนบอกข้ามา แม้ว่าเจ้าจะดูน่าเกลียดและอ้วน แต่เจ้าก็มีไอเดียตลกๆมากมายทีเดียว" ตงกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ
เจ้าอ้วนยิ้มกว้างและพูดว่า "เมื่อความงามที่งดงามขึ้นไปต่อสู้ ท่านก็สามารถก้าวออกไปด้วยความสามารถของศิษย์พี่ ท่านจะไม่สามารถเอาชนะเธอได้หรือ? แต่ข้าได้ยินมาว่าความงามเย็นชาทั้งหมดมีลักษณะเฉพาะซึ่งเป็นจุดอ่อนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของพวกเขา "
เจ้าอ้วนเต็มไปด้วยรอยยิ้มและมองไปที่ตง
"ให้ตายเถอะเจ้าอ้วน, หยุดทำให้ข้าต้องใจจดใจจ่อ คายมันออกมา ถ้าไม่เช่นนั้นข้าจะทุบตีเจ้าจนกว่าเจ้าจะร้องไห้เรียกหาพ่อแม่ของเจ้า" ตงทำราวกับว่าเขากำลังจะตีเจ้าอ้วน
"ข้าจะบอก, ข้าจะบอก ไม่ว่าจะดีหรือไม่"
"เร็วเร็ว!"
"ความงามที่เย็นชามีแนวโน้มที่จะบริสุทธิ์ บริสุทธิ์และอาจเป็นเรื่องแปลกสำหรับการรักษาความสะอาด พวกเขามักเกลียดผู้ชายที่สัมผัสพวกเขา กับการฝึกตนของศิษย์พี่ไม่เป็นเรื่องยากสำหรับท่านที่จะใช้ประโยชน์จากความตั้งใจของเธอ เมื่อถึงเวลานั้นศิษย์พี่จะต้องแสดงท่าทางที่สุภาพและขออภัยแก่เธอเพื่อสร้างความประทับใจกับท่าน" ดวงตายาวและแคบของเจ้าอ้วนก็ยืดหรี่ลงไปเรื่อยๆ
"แต่ข้าอยู่ในระดับขั้นเซียนเทียน มันจะถูกต้องสำหรับข้าหรือที่จะก้าวขึ้นไป?"
"มีกฎที่ชัดเจนว่าเมื่อใดที่ผู้ฝึกตนขั้นเซียนเทียนสามารถก้าวขึ้นมาได้หรือไม่?"
"เอาล่ะ, เจ้าอ้วน, เจ้านี่มันลามกจริงๆที่มีความคิดเช่นนั้น มันก็ช่วยไม่ได้ แต่ข้ารู้สึกว่าจะได้ประโยชน์จากเธอในตอนนี้" ตงกล่าวด้วยความโหยหา
ตาที่ยาวและแคบๆของเจ้าอ้วนได้มองไปที่ตง แต่สายตาที่จับจ้องด้วยรอยยิ้มตอนนี้กลายเป็นความเย็นชา
ขณะนั้น, ในห้อง, สือฉิงจวงนั่งบนเตียงสีขาวบริสุทธิ์กอดเข่าของเธอ ชุดนอนของเธอไม่สามารถซ่อนเรือนร่างอันยอดเยี่ยมได้ นอกจากนี้ยังเพิ่มเสน่ห์อันเย็นชาของเธอ
เมื่อมาถึงนิกายกระบี่นภา ทำให้เธอไม่รู้ตัวคิดถึงเสียงและรูปลักษณ์ของชิงสุ่ย สิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเขายังคงกระพริบอยู่ในใจของเธอและขณะที่เธอนึกถึงฉากบางฉากแสงสีชมพูพุ่งขึ้นมาในรูปลักษณ์ที่เย็นชาของเธอ รอยยิ้มสว่างขึ้นบนใบหน้าของเธอขณะที่เธอคิดถึงเรื่องนี้
แต่น่าเสียดายที่ไม่มีใครเห็นคุณค่าของรอยยิ้มที่สวยงาม แม้แต่รอยยิ้มของภูเขาน้ำแข็งที่หลอมละลายก็ไม่สามารถเปรียบเทียบกับรอยยิ้มด้วยความอึดอัดใจที่จางลงจากด้านล่างของหัวใจ มันร้ายแรงมาก
"คนพาล, ข้ามาถึงนิกายกระบี่นภา แต่ข้าไม่ได้เห็นเจ้า"
ในขณะนั้นชิงสุ่ยกำลังทำการฝึกฝนอย่างหนักในดินแดนหยกยุพราชอมตะ ซึ่งไม่รู้ตัวว่าผู้หญิงที่มีความงามที่ไม่มีใครเทียบได้คิดถึงเขา เขาคงไม่เคยฝันว่าผู้หญิงคนหนึ่งจะทำอย่างนั้น
การแข่งขันเริ่มขึ้นในวันรุ่งขึ้น สถานที่แห่งนั้นเต็มไปด้วยผู้คน
ฝูงชนที่ล้อมรอบอย่างหน่าแน่น? นอกจากชิงสุ่ยที่เป็นผู้อาวุโส ผู้อาวุโสของนิกายกระบี่นภา, ผู้พิทักษ์ และใครบางคน... ทุกคนมีความรับผิดชอบของตัวเอง นอกเหนือจากที่ได้รับมอบหมายให้เข้าร่วมการแข่งขันแล้วคนอื่นๆ ก็ต้องรักษาคำสั่งในสถานที่และปฏิบัติหน้าที่รักษาความปลอดภัย
การแข่งขันเริ่มขึ้นด้วยศิษย์ของนิกายกระบี่นภาที่ก้าวขึ้นมา!
การแข่งขันไม่ได้น่าตื่นเต้นและเห็นได้ชัดว่าเป็นการแลกเปลี่ยนที่เรียบง่าย เฉพาะเมื่อนิกายที่แพ้สามรอบติดต่อกันพวกเขาส่งคนที่มีความสามารถสูงกว่าเพื่อชนะสองรอบและได้รับบันทึกจากรอบที่ชนะไม่กี่รอบสำหรับนิกายของพวกเขา
วันแรกสิ้นสุดลงโดยไม่มีความตื่นเต้น!
ชิงสุ่ยไม่ได้ไปและไม่ถามเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่เขาตัดสินใจที่จะไปดูในวันที่สอง หลังจากทั้งหมดไม่มีอะไรมากมายที่จะต้องทำในหุบเขาหมอกเมฆา เขาวางแผนที่จะไปในตอนหลัง
ในเวลากลางคืน ชิงสุ่ยได้ค้นพบว่ากิ่งก้านนิรนามในดินแดนหยกยุพราชอมตะได้เติบโตขึ้นแล้ว มันต้องใช้เวลาร้อยปีในการงอกและอีกร้อยปีที่จะเติบโตเป็นกิ่งก้านเล็กๆ
ในขณะที่กิ่งก้านเล็กๆดูแข็งแรงมาก สั้นและหนา มีสีเขียวอ่อนสวยงาม
วันที่สองของการแข่งขันเริ่มต้นขึ้น การแข่งขันวันนี้รุนแรงมากขึ้นกว่าวันก่อนหน้า เพราะเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้สำหรับการบาดเจ็บที่เกิดขึ้นระหว่างการแข่งขัน แต่ในขณะที่การบาดเจ็บเริ่มดูเหมือนราวกับว่าพวกเขาถูกลอบสังหารโดยมีจุดมุ่งหมายมาจากความโกรธที่สะสมอยู่ภายในนิกายต่างๆที่จะมีการระเบิดในไม่ช้า
อาการบาดเจ็บค่อยๆมีให้เห็นบ่อยขึ้น ในขอบเขตที่ไม่มีใครลงมาจากเวทีโดยไม่มีอาการบาดเจ็บ!
ฉากนี้เกิดขึ้นจนกระทั่ง สือฉิงจวงก้าวขึ้นมา เกือบทุกคนให้ความชื่นชมกับความงามอันเยือกเย็นและเย็นชาจากหุบเขาเสาวธารร้อนระอุและแม้แต่คนที่อยู่ต่ำกว่าทุกคนก็เงียบไป
"ความเย็นชาและสวยงามของหญิงสาว"
"เธอหนาวเย็นเกินไป แม้ว่าจะเป็นเรื่องที่น่าเสียดายคนส่วนใหญ่ไม่สามารถจะเอาตัวเธอไปได้และอาจจะต้องแข็งตายอย่างแน่นอน"
มีใบหน้าหนึ่งหันหน้าไปทางสือฉิงจวง เป็นชายหนุ่มที่หยาบกระด้าง ด้วยรูปลักษณ์ของเธอจ้องการมองเห็นของคนทุกคนที่อยู่ด้านล่างถูกดึงดูดไป ชายหนุ่มหน้าแดงในทันทีและมือของเขาเริ่มสั่น เขาประกาศความพ่ายแพ้ของเขาที่มีต่อเธอในทันที ทำให้ฝูงชนหัวเราะออกมา
ท่ามกลางเสียงหัวเราะของทุกคนหนุ่มสาวที่ดูอบอุ่นและหล่อเหลาถือหอกสีเงินยิ้มอย่างนุ่มนวลขณะก้าวขึ้นไปบนสนาม ดวงตาของเขาไม่เคยหันหน้าหนีไปจากใบหน้าที่เย็นยะเยือกและสวยงามของสือฉิงจวง
"ข้าตง, หอกเงินแห่งตระกูลตง วันนี้ข้าประหลาดใจที่ความงามของหญิงสาว... "
ฟับบบบบบ!
สือฉิงจวงรู้สึกเบื่อหน่ายในรูปลักษณ์ของชายหนุ่มที่อวดรู้นี้ รอยยิ้มของเขาดูน่าเกรงขามและเขายังคงพูดคำชมเชยที่เธอเคยได้ยินมากกว่าพันครั้ง เธอไม่รู้จะทำอย่างไรจึงขัดขวางคำพูดของเขาด้วยการฟันกระบี่ออกไป
แต่ตงยิ้มและหลบได้ เขาเป็นอัจฉริยะที่รู้จักกันดีจากตระกูลตงที่มักจะได้รับสิ่งที่เขาต้องการและไม่มีปัญหาการขาดแคลนผู้หญิง มีเพียงคลื่นของนิ้วมือของเขาที่มักจะตะปปความงามมาหาเขา
แต่เขาไม่ชอบคนที่สามารถกวักมือและเรียกมาได้ เขาชอบความงามที่เย็นยะเยือก ผู้หญิงยิ่งรังเกียจเขามากเท่าไหร่เขาก็จะชอบมากขึ้น ยิ่งเธอพ้นจากมือของเขามากเท่าไรก็ยิ่งอยากทำให้เธอสกปรกมากขึ้น ในอาณาจักรชางหลางตระกูลตงของเขามีความสามารถในการหยิ่งผยอง ดังนั้นเขา, ตง, จึงมีความกล้าที่จะทำทุกอย่างที่เขาต้องการ ดังนั้นเขาจึงเติบโตขึ้นมาพร้อมกับความคิดที่ว่าถ้าตระกูลตงดีที่สุด เขาก็ทำได้ดีที่สุด เขาไม่ได้สนใจตัวเองกับคนที่มีอายุเท่าเขา
บนสนาม, ตงสามารถหลีกเลี่ยงการโจมตีของสือฉิงจวงได้อย่างง่ายดาย สายตาที่จ้องมองชมเชยของเขาไม่เคยหายไปจากเรือนร่างอันน่าอัศจรรย์ของเธอ
ตงต้องการใช้ประโยชน์และขอโทษ เมื่อเขาหลบหนีไปอีกครั้งจากกระบี่ของสือฉิงจวง ตงแกล้งทำเป็นคว้าข้อมือแต่กลับเล็ดลอดไปที่หน้าอกที่น่าหลงใหลของเธอ
ความรู้สึกแย่ๆของสือฉิงจวงไม่สามารถซ่อนความรู้สึกรังเกียจของเธอเอาไว้ได้ ขณะที่เธอตวัดกระบี่ไปด้านข้างเพื่อปิดกั้นร่างกายของเธอและเอียงไปข้างหลัง จากนั้นเธอก็ใช้ลูกเตะพยัคฆ์คำรณ เตะไปทำลายความสามารถในสืบพันธ์ของเขาด้วยความเร็วที่น่าอัศจรรย์
เตะของเธอประสบความสำเร็จ!
เธอตบริมฝีปากของเขาอย่างหนักจนเลือดไหลออกมา เหงื่อเกิดขึ้นบนใบหน้าสีขาวซีดจางๆและจ้องมองสือฉิงจวงพร้อมกับหันกลับไปสู่ความเกลียดชัง หอกเงินในมือของเขาเปรียบเหมือนมังกรเงินเคลื่อนที่เบาและอิสระ!
ฉึกกกกกก!
หอกแทงผ่านช่องท้องด้านล่างของสือฉิงจวงและเธอถูกส่งบินลอยขึ้นไป เลือดไหลผ่านอากาศสร้างภาพลักษณ์ที่น่าเศร้าแต่สวยงามของความงามที่ได้รับบาดเจ็บ!
ชิงสุ่ยผู้ซึ่งอยู่บนแร้งขนสีขาวได้มาถึงหุบเขากระบี่นภา ในเวลาที่ได้เห็นสือฉิงจวงถูกส่งบินลอยไป บาดแผลบนท้องลดลง มันถูกเจาะจนมองเห็นผ่านดวงตา และแล้วเสียงดังลั่นก็ดังออกมาราวกับว่าบางอย่างในหัวใจของเขาถูกทุบตี!
