Chapter 22 Murder (2)
Chapter 22 Murder (2)
แฮซูออกมาอยู่ในความมืดและที่ห่างไกลและมองไปที่รอบๆอีกครั้งนึง สภาพแวดล้อมและอยู่คนเดียวมันทำให้เธอขนลุก.
ดูเหมือนว่าไม่มีใครอยู่ที่นั่น แต่แฮซูก็ไม่สามารถผ่อนคลายได้
ลิงแดงชอบซ่อนและซุ่มโจมตี พวกเขาทำแบบนั้นในการสอบครั้งแรกและพวกมันก็ทำแบบนั้นเป็นครั้งที่สองในคืนแรกของการสอบครั้งที่สอง ไม่มีใครสามารถพูดได้ว่าเขาจะทำมันอีกหรือไม่.
แต่นั่น.
แก๊บ-
เสียงของอะไรบางอย่างที่เหยียบกิ่งไม้และหัก มันเป็นเสียงเพียงนิดเดียวแต่มันได้ยินชัดเจน
“ใคร นั้นใคร!
ด้วยความกลัวมากแฮซูคว้าหอกของเธอ.คำถามคือ: เธอสามารถที่จะใช้หอกที่ฮยอนโฮสอนได้หรือไม่.
ไม่มีเสียงตอบออกมาจากที่เกิดเสียง แต่เธอรู้แน่นอนว่ามีคนอยู่ที่นั่น
เธอแทงไปทางที่มีเสียงนั่นด้วยหอกอย่างกล้วๆ แฮซูตะโกนออกมา.
“ฉันบอกให้ออกมา!”
“สำหรับหมาตัวเมียที่ต้องการตาย จะแหกปากอะไรนักหนา!”
เสียงที่คุ้นเคยดังออกมา
‘ปาร์คโกชาง!’
มันไม่ได้เป็นลิงแดง แต่ตอนนี้แฮซูก็กลัวมากขึ้น
โกชางเดินออกมา
เขาถือดาบที่มือขวา เนื่องจากมีความมืดทำให้ไม่เห็นใบหน้าของเขา แต่เขาต้องมีรอยยิ้มที่น่ารังเกียจแน่นอน.
“อะ-อะไร?”
“แกหมายความว่าอะไรอีเหี๊ย แกบอกว่าแกไม่ต้องการอยู่ที่นี่และต้องไปสวรรค์? ฉันมาส่งแกไปยังที่แกต้องการ.”
โกซางหัวเราะเบาๆ.
“ไปให้พ้น!”
“แกควรพูดสุภาพกับคนที่อายุเยอะกว่า หรือว่าแกจะตายและจบลงที่นรก”
“นรกนั้นมันสำหรับแก!”
“ฉันจะไม่ตาย.”
โกซางเงื้อดาบและพูดต่อ
“ฉันคิดอย่างรอบคอบและฉันจะไม่สามารถยกเลิกสิ่งที่เลวร้ายที่ฉันทำลงไปได้ ดังนั้นฉันคิดว่าฉันคงไม่ตายแน่ๆ.”
“…!”
“ฉันอยากจะบอกว่าฉันก็แค่ต้องการรอดชีวิตไปเรื่อยๆและจบการสอบเหี้ยๆนี่ ไม่ว่าจะเป็นคนเลวขนาดไหนฉันก็ต้องสอบให้จบ ไม่คิดบ้างหรอว่าทำไมพวกเขาถึงเรียกชั้นมาแต่แรก?หืมม?!”
“ง-งั้น?”
“อีเหี๊ย ถ้าแกคลานไปรอบๆ แกก็จะไม่ต้องเจอกับสถานการณ์ที่เลวร้ายมากไปกว่านี้ แกคิดว่าไอ้สารเลวฮยอนโฮจะปกป้องแกได้ตลอด?โลกมันก็เป็นแบบที่แกเห็น คนที่แข็งแกร่งส่วนใหญ่มักจะตายก่อน!”
โกซางพร้อมจะพุ่งเข้าใส่เธอ.
“กรี๊ดด!”
แฮซูกรีดร้องและยกหอกของเธอ
ฉัวะ!
ขณะที่ดาบตวัดลงเธอก็รู้ว่าหอกของเธอถูกตัดอย่างรวดเร็ว แลัวหมัดของโกซางก็ต่อยเข้าไปที่แฮซู.
“อัค!”
แฮซูล้มลงอย่างง่ายดาย
โกซางมีพลังโจมตีทางกายภาพอยู่ที่เลเวล3เธอไม่สามารถเป็นคู่ต่อกรได้.
โกซางนั่งอยู่บนร่างของเธอที่ล้มลงเขาคว้ามือทั้งสองของเธอที่ไม่มีแรงต่อต้านและตะโกน.
“มันอาจจะรู้สึกแย่แต่คนที่อยู่จนถึงสุดท้ายคือสิ่งที่ฉันชอบ! ถูกไม๊? อีกระหรี่!”
ผัวะ! ผัวะ!
“อุค!”
ใบหน้าของแฮซูถูกต่อยอย่างไร้ความปราณี
โกซางเริ่มถอดเสื้อของเธอ เธอกรีดร้องและต่อต้าน แต่เสื้อของเธอก็ถูกฉีกขาดด้วยมือของเขา.
และจากนั้น.
“หืม-!”
มือของปาร์คโกซางก็เริ่มแข็งอย่างรวเร็ว.
‘อะไร?’
เสียงที่คุ้นเคย เสียงที่เขาคิดว่าจะไม่ได้ยินอีก.
***
มีเวลาพักสองชั่วโมงหลังจากที่ผมไล่ตามเป้าหมายของกลุ่ม.
ซิลกลับมาจากการสอดแนมและบอกว่ากลุ่มอยู่ห่างออกไปประมาณ900เมตร.
“มันไม่ไกลเท่าไรนัก แฮซูดูสบายดีไหม?”
แต่แล้วซิลก็ส่ายหัวหลังจากคำถามของผม
“อะไร? มันเกิดอะไรขึ้น?”
ฉันถามออกไปอย่าวนั้นและซิลก็ไม่มีวันที่จะตอบคำถามแบบนั้นได้.
“เธอเจ็บ?”
หงึกๆ.
“งั้นก็ถูกทำร้าย?”
ตอนนี้เธอพยักหน้าของเธอ จากนั้นผมก็วิ่งเหมือนกับคนบ้า
“มันเป็นลิงแดง?”
ผมถามขณะวิ่งไปด้วย เธอส่ายหัว งั้นก็…
มันไม่ใช่สนามโรงเรียนและพยายามวิ่งในป่ามันเป็นเรื่องยากผมรู้สึกว่าลมหายใจของผมเริ่มที่จะออกมามากขึ้นเรื่อยๆ ผมกัดฟันวิ่งต่อไป
“ซิ-ซิล แฮ่ก (อึก)! โกซาง ตอนนี้ แฮ่ก! โจมตีแฮซู?”
ผมตะโกนออกไปและแทบไม่ต้องบอกเธอพยักหน้า
“แฮ่ก แฮ่ก ตอนนี้เหลือกี่เมตร?”
ซิลเขียนตัวเลข642! แม่ง! ตอนนี้ผมอาจจะสายเกินไป.
…เดี๋ยวก่อน?
ระห่างที่ซิลสามารถอยู่ห่างจากผมได้คือ 900 เมตรถูกมั๊ย? นั่นหมายความว่าเธอสามารถใช้พลังของเธอในระยะ900แมตรได้?
ผมหยุดวิ่งสักพักเพื่อควบคุมลมหายใจและถามซิล.
“คุณสามารถโจมตีโกซางจากที่นี่ได้ไหม?”
-เมี๊ยว.
ซิลส่ายหัวของเธอ
แน่นอน.
พวกเขาบอกว่าสปิริตที่อัญเชิญจะอ่อนแอลง แม้ว่าจะเป็นแบบนั้นแต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ทำให้โกซางบาดเจ็บได้.
แต่ก็ไม่มีทางอื่น?
ความคิดที่หมุนเวียนอยู่ในหัวของผมก็ปรากฎขึ้น
“ซิลคุณส่งเสียงของผมไปได้ไหม?”
-เมี๊ยว!
ซิลพยักหน้า.
‘มันเป็นไปได้!’
บางทีผมก็คิดแบบนั้นและผมก็ถามอีกครั้ง
“งั้นคุณก็ส่งเสียงของพวกเขามาให้ผมได้เช่นกัน?”
-เมี๊ยว.
เธอพยักหน้าอีกครั้ง.
‘มันเป็นไปได้!’
ผมตกใจกับความสามารถของซิลอีกครั้ง สปิริตลมมีความสามารถในการสื่อสารที่น่าทึ่ง!
“ซิลงั้นก็ส่งคำพูดของผมไปที่โกซางและแฮซู?”
-เมี๊ยว.
ตอนนี้ผมตะโกนด้วยเสียงอันดัง‘ฮ่าห์!’
ซิลส่งข้อความของผมและกลับมาจากนั้นผมก็เริ่มตะโกนอีก
“เรื่องไร้สาระพวกนี้ ฉันควรจะยิงไหม! ฉันกำลังเล็งไปที่หัวของแกอยู่!”
ผมตะโกนและซิลก็ส่งข้อความกลับไปที่โกซางอีกครั้ง
มัน แน่นอน ว่ามันเหมือนกับขี้
ระยะทางของปืนเวทย์มนตร์มีระยะผลที่60เมตร แต่แน่นอนว่าการหลอกของผมนั้นมีผล.
“แกอยู่ไหน?!”
ซิลเอาเสียงของโกซางมาส่งให้ผม เสียงของเขาตื่นตระหนกและชัดมากราวกับว่าเขาอยู่ใกล้ๆผม.
“อยู่ไหน? ถ้าผมเหนี่ยวไกแล้วหัวคุณจะโล่งออกมาเลย!”
“ออ-ออกมา!”
“ฉันไม่ต้องทำตามได้ไม๊?”
“แกจะยิงฉัน? แกคิดว่าแกทำได้?”
“ช่ายย ฉันยิงได้.”
“ฮ่าฮ่า ใช่แล้วแกเคยฆ่าคนมาก่อนหรอ?แก จะยิงฉัน?”
“ผมฆ่ามากมายสำหรับพวกที่จะเข้าใกล้มนุษย์ ถ้าผมยิงไม่ว่าจะเป็นกระโหลกของคุณหรือลิงแดง ผมคิดว่าการระเบิดก็คงจะเหมือนกัน.”
“…”
บางทีการคุกคามแบบี้อาจจะเกิดขึ้นได้ แต่เนื่องจากโกซางกำลังกลัวเขาเลยไม่ตอบ.
เขาไม่มีทางรู้ว่าผมอยู่ห่างจากเขาไป500เมตร.
“ซิลเขาถืออาวุธอยู่ไหม?”
-เมี๊ยว.
“โอเคร.”
ผมตะโกนใส่โกซางอีกครั้ง
“ส่งอาวุธให้แฮซู ลองทำเรื่องโง่ๆผมจะได้บอกให้ซิลตัดคุณ”
“เฮ้ย อย่าทำแบบนี้ มันไม่ใช่การต่อรอง?”
“…?”
“แกสนใจเธอมากเกินไป ฉันรู้ทุกอย่าง งั้นคุณกำลังรออะไรอยู่? แกคิดว่าแกช่วยเธอออกไปได้และกลายมาเป็นกำลังใจให้เธอและพูดขอบคุณสักครั้ง? ไอ้เหี้ยอย่าให้ฉันมีตัวเลือกไม่มาก เกี่ยวกับเรื่องนี้?”
ผมหมดคำพูด เขาสปกรกมากและผมไม่ต้องการพูดกับเขาอีก ผมแค่อยากไปข้างหน้าและยิงเขา แต่ผมไม่สามารถทำแบบนั้นได้แต่ผมต้องพูดต่อ
“เป็นคำแนะนำที่น่าสนใจ.”
“ฮ่าฮ่า มันไม่ใช่แบบนั้นหรือไง?”
“ส่งอาวุธให้แฮซูและเดินกลับไป.”
“แกไอ้โง่เหี้ยๆ!”
“คนโง่นั่นเป็นคุณ คุณกำลังทำตัวเหมือนกับขี้เมื่อชีวิตของเรากำลังถูกเดิมพัน?”
“…”
ผมพูดกับซิล
“คุณสามารถกระซิลบอกแฮซูคนเดียวได้ไหม?”
-เมี๊ยว.
ซิลพยักหน้า ว้าวเธอสะดวกจริงๆ.
ผมให้เธอส่งคำพูดไปที่แฮซู.
“มิสแฮซูหนีจากได้ชั่วนั่นมาทางนี้ เร็วๆเข้า ซิลจะบอกทางคุณเอง.”
ครู่ต่อมาซิลก็บอกว่าเธอกำลังมาถึงผม ถูกต้อง ประสบความสำเร็จในการพาเธอออกจากโกซาง.
“เยี่ยม ตอนนี้เราดีกันแล้วหรือยัง?”
“คุณคิดว่าอะไรดี? คุณคิดว่าเราจะเดินออกไปโดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น?”
“งั่นแกจะทำอย่างไรกับเรื่องนี้ไอ้เหี๊ย?”
“คุณคิดว่าไง?”
“โย่ งั้นแกจะบอกว่าแกจะฆ่าฉัน?แล้วการสอบ? แกไม่กลัวถูกลงโทษ?
‘ลงโทษ?’
ผมไม่คิดมาก่อนเลย
‘ตอนนี้เมื่อฉันคิดตอนที่สอบครั้งแรกและได้รับคาม่าของผมมันถูกทำเครื่องหมายว่า+500นี่. นั่นหมายความว่ามันอาจจะมีเครื่องหมาย (-) ด้วยเหมือนกัน?’
มันอาจจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ ผมลังเลที่จะจัดการกับโกซาง.
ระยะทางลดลงอีก200เมตร ผมเห็นแฮซูที่กำลังวิ่งมาอย่างกระหืดกระหอบ มันมืดดังนั้นผมเลยไม่เห็นใบหน้าของเธอ แต่ผมแน่ใจว่าเธอจะต้องตัวสั่นอย่างหวาดกลัว
“ทางนี้.”
“ฮยอนโฮ!”
แฮซูวิ่งเข้าในอ้อมแขนและระเบิดน้ำตา.
เธอถือดาบ ดูเหมือนว่าโกซางจะส่งมอบอาวุธตามคำสั่งของผม เมื่อคิดเกี่ยวกับมันเมื่อเขาพูดถอดอาวุธ ดาบของเขาก็จะหายไป ผมไม่คิดว่ามันจะผ่านไปได้ด้วยดี
ผมประหลาดใจอย่างมากผมแตะไปที่หลังของเธอ
“ตอนนี้คุณดีขึ้นแล้วหรือยัง.”
“หืม หืม ฮือ ฮึก!” (sobbing noise)
ผมยังสงบอยู่แฮซูอยู่ในอ้อมกอดของผมและร้องไห้ ขณะที่เธอพูดกับโกซาง.
“ออกไปจากที่นี่!”
“อะไร?”
“ฉันบอกว่าออกไปจากที่นี่ จากนี้ไปคุณจะเป็นอิสระและไม่ต้องช่วยเหลือพวกเรา.”
“แกต้องการบอกฉันให้ทำคนเดียว? นั่นเหมือนกับบอกให้ฉันไปตาย!”
“แล้วฉันจะจุดไฟเตรียมอาหารให้คุณ?ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น? ฉันไม่สามารถทำมันแบบนั้นได้ หายไปซะ ไม่ว่าคุณจะอยู่หรือตายคุณต้องดูแลตัวเอง”
“เฮ้ย อย่ามาทำแบบนี้ ฉันผิดไปแล้ว นั่นไม่ใช่ตัวฉัน คุณก็รู้? คุณก็ทำเหมือนกับคนบ้าเมื่อคุณตกใจ.”
“คุณต้องอยู่ในความหวาดกลัวตลอดชีวิตของคุณแล้วตอนนี้?”
“แกไอ้เหี๊ย! งั่นสิ่งที่แก้ต้องการให้ฉันทำ? ถ้าแกบอกว่าให้ฉันไปคนเดียว มันไม่ต่างไปกับบอกว่าให้ฉันไปตาย! แกคิดว่าหลังจากการสอบครั้งนี้เราจะไม่เจอกันอีกแล้วในครั้งต่อไป?”
โกซางตอบกลับอย่างฉับพลัน
ระยะทางได้ลดลงมาแล้วเหลือไม่ถึง 100 เมตร ถ้าผมเดินเข้าไปอีกหน่อยมันจะอยู่ในระยะยิงของผม
“เฮ้ยพวก ฉันบอกแล้วไงว่าฉันขอโทษ ฉันจะกลับตัวใหม่สักครั้งหนึ่ง เธอและฉันเป็นคนที่ตายไปแล้วครั้งนึง เราจะอยู่หรือตายไปด้วยกัน.”
“…”
ผมควรทำอย่างไร?
เขาดูเหมือนแน่ใจว่าผมจะไม่มีทางฆ่าเขา นั่นเป็นเหตุผลที่ให้คนชั่วที่พยายามจะข่มขืนหญิงสาวคนนึงและอยู่ในกลุ่มเดียวกันพวกเขาอย่างไม่ย่อท้อ.
มันไม่สามารถเกิดขึ้นได้
ผมต้องเตะเขาออกไป แต่เนื่องจากเขาอาจจะซุ่มอยู่ใกล้ๆพวกเรา ผมไม่มีทางเลือกนอกจากฆ่าเขา.
ผมต้องฆ่าเขาจริงๆหรอ?
และจากนั้น.
กิ๊ก.
แฮซูคว้ามือผม.
“โปรดทำมัน.”
“ทำอะไร?”
“ฆ่าเขา.”
คำพูดของเธอจี้ใจดำผม
มือทั้งสองข้างที่จับก็สั่นอยู่
“ฉันน่าสังเวช ฉันต้องการจะตาย ฉันไม่ต้องการเห็นหน้าเขาอีกครั้งแล้ว ฉันกลัว ฉันจะตายเอง ได้โปรดขอร้อง โปรดช่วยฉันด้วย.”
“…”
ผมกัดฟันแน่น
ตอนนี้ผมเห็นโกซางแล้วเหลือประมาณ40-50เมตร
ผมหยิบปืนเวทย์มนตร์ ผมใส่กระสุน ผมเอาท้ายปืนขึ้นประทับไหล่และต้องเป้าหมายไปที่หัวของโกซาง
โชคดีที่มันมืดและผมไม่สามารถมองเห็นหน้าของเขาได้ ถ้าผมได้เห็นหน้าของเขา ผมจะไม่สามารถลั่นไกได้.
แฮซูจับเสื้อผมไว้อย่างแน่นหนา ราวกับว่ามันเป็นสายช่วยชีวิตของเธอ.
ตกลง.
ลองคิดอีกทาง
เพื่อที่จะฆ่าโกซาง ผมจึงจะช่วยแฮซูได้ เพราะถ้าต้องเลือกคนที่จะรอดผมเลือกแฮซู
ปัง-
“แอฟ!”
ตอนนี้มันจะเป็นแบบไหน
