Chapter 130: The Underground World (1)
Chapter 130: The Underground World (1)
ร่างกายของผมหนักอึ้ง หัวใจของผมร้อนมากเหมือนกับว่ามันจะระเบิด เหงื่อที่ไหลรินและยากที่รักษาสติของตนเอง.
“ยังมีชีวิต.”
“โฮ้..เขายังมีชีวิตอยู่? หัวใจเขายังเต้นอยู่อีกหรอ?”
“ฟัง นายไม่ได้ยินเสียงหรอ?”
มีบางอย่างกำลังเคลื่อนที่ไปรอบๆผม ผิวที่เย็นยะเยือกที่กำลังสัมผัสผม.
“จริง! เขายังมีชีวิต! เขายังมีชีวิตอยู่! บ้าไปแล้ว!”
"เราควรจะทำอะไรดี? เราควรจะแจ้งไปที่หัวหน้าหมู่บ้าน?”
“ไม่. นายไม่รู้หรอว่าผู้เฒ่านิสัยเป็นยังไง? เขามีมักจะคิดถึงความปลอดภัยเป็นอย่างแรก.โดยเฉพาะเหตุการณ์นี้.”
“แต่สภาพของเขาแย่มากเลย เขาถูกเผาอย่างรุนแรง.”
“เดี๋ยวก่อน. เราจะทำอย่างไงให้มันดีขึ้น? จำครั้งสุดท้ายที่เกิดขึ้นได้ไหม...โทเรี่ยม, นายจำได้ไหม?”
"มันจะดีขึ้นหากมีผ้าชุบน้ำเย็นถูกวางบนหน้าผากของเขา.”
"อ่า ถูกต้อง ความจริงแล้วมันก็นานมากแล้วนะ ฉันเลยลืม รอแปป ฉันจะออกไปและเอามันมา.”
"เจฟเราไม่มีเวลาแล้ว เขาอาจจะมีชีวิตอยู่ แต่ว่าเขาอ่อนแอมาก.”
“ฉันรู้!”
โทเรี่ยมและเจฟ.
หนึ่งในพวกเข้าได้บอกกับเจฟ.
‘มันน่าผิดหวัง.’
อย่าไรก็ตาม ผมไม่มีเวลากังวลกับสิ่งเหล่านั้น หน้าอกของผมรู้สึกตึง ผมรู้สึกว่ามีบางอย่างกดทับออกมา บางที..นี่อาจจะเป็นจุดที่ทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดนี้คือหัวใจของผม หัวในของผมเต้นเหมือนกับเป็นบ้า มันรู้สึกแย่มากแต่ผมต้องการให้มันหยุดลง.
"ฮ่า, เขายังมีชีวิต เขาปรากฎตัวขึ้นในโลกเบื้องล่างทั้งที่ยังไม่ตาย...”
ตึง! ตึง! ตึง!
เสียงหัวใจของผมเต้นเหมือนกับกลอง.
เวลาผ่านไปนานเท่าไรแล้ว?
จิตใจของผมล่องลอยออกไป.
ผมพยายามขยับร่างกายเมื่อผมได้ยินเสียง
“โทเรี่ยม. เราจะเปลี่ยนกันหรือยัง? เราต้องสร้างเรื่องขึ้นมา.”
"เราสร้างเรื่องให้มันเป็นแบบนั้น ไม่ใช่ว่านายจะฟังเรื่องที่จะสร้างอยู่ดี เขาอาจจะแค่ฟังผ่านๆ."
“บางทีเรื่องราวของโทเรี่ยมอาจจะได้รับความสนใจ! ฉันอิจฉาความสามารถของนายมากๆ นายเข้าไปในปราสาทไม่อะไรน่าสนใจเลย?”
"มันคงดี แต่เขาไม่ชอบมองอะไรที่มันน่าเกลียด เขาไม่อยากฟัง นอกจากนี้ยังมีสงครามเกิดขึ้นในพื้นที่ตรงกลางอีก.”
"้ว้าว มันไม่น่าเบื่อเลยใช่มั๊ย? สงครามครั้งนี้มันควรจะจบได้แล้ว มีกี่คนแล้วที่เสียชีวิต?”
"ผู้บัญชาการจะไม่ปล่อยให้เรื่องนี้จบลงง่ายๆ ฉันได้ยินว่าเขาปารกฎตัวขึ้นพร้อมกับดาบหลังจากที่เขาหายไปชั่วเวลานึง บางทีเขาอาจจะพิชิตส่วนกลางครั้งนี้ลงได้."
"ไม่. มันมีคำสาปอยู่รอบๆบริเวณนั้น มันไม่ดีเท่าไร ทุกอย่างจะเหมือนเดิม พวกเขากังวลเกี่ยวกับความสนใจของตรเอง..คนที่มีฐานะต่ำต้อยแบบเราต้องทุกข์ทรมาณเท่านั้น.”
"แต่ อย่างไรก็ตาม..ความรุนแรงขึ้นอยู่กับผู้บัญชาการ มันอาจจะจบลงด้วยการเกณฑ์ทหารในหมู่บ้านเรา.”
"เอ๋~. ไม่ใช่ว่าเราไปทางตอนใต้ของภาคกลาง?”
"อันที่จริงมีข่าวลือว่าจะเกิดสงครามทางตอนใต้ในเร็วๆนี้.”
“ทำไม?”
“พวกเขากำลังชุมนุนกัน พวกเขาคิดว่าภาคใต้เป็นเหยื่อง่ายๆและจะพยายามคว้ามัน มีอยู่คนนึงพูดว่าเขาจะให้กองทัพมุ่งหน้ามาที่นี่.”
"ฉันเหนื่อยกับสงครามแล้วก็มาถึงภาคใต้ ... ไม่มีสถานที่ที่ปลอดภัย.”
"นักรบที่ไม่มีใครสู้ได้กำลังเคลื่อนไหว?”
"หุบปาก. เราไม่สามารถพูดเรื่องนี้ได้ นายควรจะคิดว่านี่เป็นทางไปสู่ความสงบไม่ดีกว่าหรอ?”
"ไข้ได้หายไปแล้ว การฟื้นฟูของเขาเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ในเร็วๆนี้เขา..เอ๊ะ?”
“นิ้ว! นิ้วมือขยับ! ฉันเห็นมัน!”
"เจฟไม่ต้องเอะอะ เขายังคงขยับอยู่.”
"เขาพยายามที่จะเขียนอะไรบางอย่างบนพื้นดิน?”
"นั่น..มันเป็นจดหมาย?”
“โทเรี่ยม,นายรู้อะไรเกี่ยวกับเขาไม๊?”
"อ่าา, จดหมาย.มันเขียนออกมาไม่ดีนัก แต่...”
“แต่?
"เขากำลังถามว่าที่นี่คือที่ไหน.”
"ที่นี่คือโลกเบื้องล่าง โลกแห่งความตาย!”
“เราเป็นอันเดธ. ฉันชื่อโทเรี่ยม. เสียงที่เหมือนเด็กนั่นชื่อเจฟ.”
“ถูกต้อง ถูกต้อง.”
"คุณคือใคร?"
"เขียนมัน!"
"ยังต้องลองดูอีกหน่อย ลองดูแล้วกัน รัลดาล บิกิเซล.’
“รัลดาล บิกิเซล! นั่นชื่อคุณ. คุณเข้าอย่างมีชีวตได้อย่างไร?”
“คุณได้ยินไหม? กรุณาตอบ. เราอยากรู้เรื่องนี้มาก.”
“...ไม่เคลื่อนไหว?”
"อืม, ฉันเดาว่าเขาหมดสติไปแล้ว.”
"ทำไมเขาอ่อนแรง.”
"บาดแผลของเขามีขนาดใหญ่มาก การรักษาก็เพียงพอแล้ว เจฟพาฉันไปเอา 'จีเรียม' มาจากห้องของฉัน.”
"นั่นไม่มีค่าเกินไป?”
"เร็ว.”
"ชู่~ อย่าตะโกนใส่ฉัน รอสักครู่.”
ร่างกายของผมกำลังฟื้นฟูขึ้นเรื่อย แม้กระทั่งหัวใจก็เริ่มที่จะเต้นคงที่.
พลังเวทย์ที่หมดลงได้กลับมาพร้อมกับสีหน้าที่ดูดีขึ้น.
ผมเปิดตาของผมอย่างรวดเร็ว.
‘พวกเขาเป็นอันเดธจริงๆ.’
ผมอยู่ภายในถ้ำ.
ตา4ดวงกำลังมองมาที่ผม.
พวกเขาไม่มีผม เขามีผิวสีม่วงและเชื้อราทั่วร่างกายของเขา อันเดธ.
ผมจำได้ว่าผมถามพวกเขาสองคนด้วยนิ้วมือของผม ผมจำว่านี่คือโลกเบื้องล่างและการปรากฎตัวของเหล่าอันเดธ
'ปัญหาคือ..เราไม่แน่ใจว่าอยู่ส่วนไหนของโลกเบื้องล่าง.’
การไหลเวียนของพลังเวทย์ที่ไม่คุ้นเคย แต่มันก็เป็นพลังเวทย์ที่ผมรู้สึกดีอยู่รอบๆตัวผม ตอนแรกผมรู้สึกว่าตกใจเล็กน้อย.
นี่ไม่ใช้โลกดีม่อนหรือแม้แต่โลกสปิริต แต่มันเป็นสถานที่ๆผมคุ้นเคย.
‘สภาพร่างกายของฉันอยู่ในสถานะที่เลวร้ายที่สุด.’
ผมรู้สึกไม่พอใจหลังจากตรวจร่างกายของผม.
มันไม่น่าจะเลวร้ายไปกว่านี้ ในสถาพของผมไม่สามารจัดการกับสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำได้ กล้ามเนื้อของผมแทบจะไม่สามารถขยับได้ พลังเวทย์ของผมก็ไม่สมบูรณ์ ผมไม่สามารถเรียกสายฟ้าพระเจ้าได้.
"คุณกำลังมองหาอะไร?”
ผมใช้กำแพงเป็นที่พยุงตัวและยืนขึ้นก่อนจะพูด.
"เขากำลังพูดอยู่!”
"มันน่าเหลือเชื่อมากๆ.”
นั่นคงจะเป็นคนที่ชื่อเจฟ?
เขาดูเป็นคนที่เอะอะโวยวาย.
อย่างไรก็ตามพวกเขาช่วยผมไว้ แต่ผมยังไม่เชื่อใจพวกเขา ผมไม่ไว้ใจใครทั้งนั้นหลังจากการสู้รบที่ผ่านมา ผมได้ยินเสียงเขาเป็นบางครั้งหลังจากที่ได้สติ.
"คุณมาจากที่ไหน?”
“นายคือโทเรียม?”
"ใช่.”
“โทเรี่ยม. ฉันต้องการที่จะถามอะไรก่อน นี่เป็นโลกเบื้องล่างใช่มั๊ย?”
"ใช่.”
"มันไม่ใช้โลกดีม่อนหรือโลกกลาง?”
"ในทางเทคนิคแล้ว ที่นี่เป็นส่วนหนึ่งของโลกกลาง.”
"ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย”
ผมเดินออกมาขณะที่ยังคงพิงผนัง โทเรี่ยมมาเข้ามาอีกด้านหนึ่งเพื่อช่วย.
ไม่นานหลังจากที่ผมออกจากถ้ำ ผมไม่สามารถเปล่งเสียงออกทางจมูกได้ สิ่งที่อยู่เบื้องล่างของถ้ำเป็นหน้าผามันกว้างพอที่จะเห็นวิวได้อย่างกว้างขวาง.
'มันเลวร้ายยิ่งกว่าโลกดีม่อน.’
พื้นที่ที่มีแต่ความตายเต็มไปหมด.
ไม่, สถานที่นี้มีไว้ สำหรับ คนตาย!
ทุกอย่างมันช่างแตกต่างเป็นอย่างมากในการมาครั้งแรกไม่ว่าจะเป็นโลกดีม่อนหรือตอนที่ผมอยู่ในโลกสปิริต.
‘เกิดอะไรขึ้นกับการเผชิญหน้ากับคอนทากอโนม?’
ผมขมวดคิ้ว.
ผมจำได้ถึงการเผชิญหน้ากับคอนทากอโนม.
แต่หลังจากนั้นความทรงจำของผมก็หายไป.
‘ฉันไม่สามารถสื่อสารกับยิฮิหรือตรวจสอบหน้าต่างสถานะได้.’
ดูเหมือนว่าระบบดังกล่าวยังพังอยู่ ผมเดาะลิ้นของฉัน.
"ฉันไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้.”
"แน่นอน. นี่คือโลกที่มีคนตายเท่านั้น”
โทเรี่ยมพูดจากข้างๆฉัน.
“คุณรู้ไหมว่าฉันจะกลับมาได้อย่างไร?”
"ฉันไม่รู้. ความจริงแล้วสิ่งที่เกิดอยู่นี่มันก็ไม่น่าเชื่อมาก นี่เป็นครั้งแรกที่คนเป็นอยู่ในโลกคนตาย.”
"มันเป็นไปได้ไหมว่าคนอื่นก็รู้เหมือนกัน.”
"บางที..ทำไมคุณอยู่พักสักหน่อยแล้วค่อยไป? คุณยังไม่ดีเท่าไร.”
มันรู้สึกไม่ดีอย่างมาก.
สิ่งสำคัญตอนนี้ผมต้องทำความเข้าใจกับวถานการณ์ก่อน แต่ร่างกายของผมยังต้องการรักษา ผมไม่สามารถเดินไปรอบๆนี้ได้อย่างสบายใจ.
'ถึงแม้ว่าจะเจอออคเพียงลำพังก็ยังสู้ลำบากมากตอนนี้.’
ผมอยู่ในสถานะที่เลวร้ายที่สุด เหตุผลก็คือร่างกายของผมที่เป็นแบบนี้?
สกิลทุจริตสร้างปีกและเขา สถานะของผม..ดูที่มือของผม กระดูกที่โผล่ออกมา พร้อมกัยเลือดสีน้ำเงินที่ไหลลงมาเรื่อยๆ.
"คุณต้องการอะไรกินและดื่มไหม?”
โทเรี่ยมเป็นคนตายเพราะฉะนั้นเขาจึงไม่ต้องห่วงเหมือนกับของผม.
“เกรงใจมาก.”
"ฉันไม่ต้องการรับสิ่งต่างๆฟรี ฉันจะตอบคำถามบางอย่างของคุณ.”
ดูเหมือนกับ โทเรี่ยม และ เจฟ มีคำถามมากมายสำหรับฉัน แล้วฉันจะใช้มันเพื่อให้บรรลุสิ่งที่ฉันต้องการ.
"มันยากหน่อยที่คุณจะหาของกิน.”
"มันไม่เท่าไรหรอก."
ผมส่ายหัว.
ผมกินอะไรได้.
‘จีเรียม’ เป็นการรวมกันของต้นไม้และกิ่งก้านมาใช้ทำโจ๊กได้ มันเป็นอาหารเดียวที่พวกเขามี แต่ ... มันยังคงดีกว่าไม่มีอะไร.
"ผมเป็นคนเล่าเรื่องราว ทุกสัปดาห์ผมจะแต่งเรื่องเพื่อเล่าให้เขาฟังแลัวผมจะได้รับจีเรียม พูดอีกอย่างจีเรียมมีความสำคัญมากในโลกเบื้องล่าง มันเป็นการดีที่จะรักษาร่างกายของพวกเราให้นานขึ้น.”
โทเรี่ยมพูดได้น้ำเสียงจริงจัง.
ความจริงแล้วผมไม่เคยได้ยินชื่อจีเรี่ยมเลย.
"มันเหมือนกับสารกันบูด.”
"สารกันบูด?”
"มีของแบบนั้นด้วย?”
"หืมม, มันดูเหมือนกับว่าเป็นอะไรที่มาจากโลกอื่น อย่างคุณเป็นใคร? ผมรู้ว่าคุณชื่อ รัลดาล บิกิเซล แต่คุณมาที่โลกเบื้องล่างได้อน่างไร?”
ผมได้รับอาหารและน้ำแล้ว.
ผมต้องให้ความร่วมมือเพื่อวันข้างหน้า ผมยังต้องการหาสถานที่นี้.
“ผมกำลังอยู่ในดันเจี้ยน.”
“ดันเจี้ยน? ดันเจี้ยนที่ข้างในมีแต่สิ่งมีชีวิต?”
“นั่นก็ ถูกต้อง.”
"ผมได้ยินว่ามีแต่พ่อมดหรือไม่ก็ลิซที่อยู่ในดันเจี้ยนเป็นเรื่อปกติ...”
"นั่นมันยังไม่ใช่วันนี้.”
“เดี๋ยว! มันยังไม่จบ!”
"ผมจะบอกคุณอีกครั้งในวันพรุ่งนี้.”
ผมนั่งลงและหลับตาลง.
ก่อนอื่นเลยผมจำเป็นต้องตรวจสอบภายในร่างกายของผมก่อน และผมอาจจะหาวิธีฟื้นพลุงเวทย์ของผมได้.
“ฮุ! ฉันเข้าใจ.ผมจะกลับมาใหม่วันพรุ่งนี้.”
"มากับอะไรที่สามารถกินและดื่มได้.”
"จีเรียมเป็นสิ่งมีค่า!”
"มันไม่สำคัญกับฉัน.”
“......”
โทเรียมรู้สึกเหลืออดทันที! แต่เขาก็หันออกไปจากถ้ำ.
เขาออกไปพร้อมกับเจฟอย่างรวดเร็ว.
"มันดีจริงๆ?"
"เจฟ ฉันเป็นผู้เล่าเรื่อง ฉันไม่สามารถปล่อยความสงสัยออกไปได้.”
"นายไม่กลัวหรือ?”
"ดูตาเขาสิ..ฉันไม่ใช่คู่มือเขา ดูเหมือนกับว่าเขาได้ฆ่าคนมาเป็นจำนวนมาก”
“อะไรนะ?”
"ชิบ! เขาตกมาจากที่ไหน? อะไรที่เรียกว่าสารกันบูด? ฉันอยากรู้จริงๆ!”
"ถ้าฉันยังอยากรู้อยากเห็น คุณจะสามารถสร้างเรื่องที่ดีขึ้นได้.”
"ดังนั้นได้โปรดให้ฉันยืมจีเรียมบ้าง ฉันไม่เหลืออะไรแล้ว.”
"แกบ้าไปแล้ว?”
"มันจะคุ้มค่า. มีคนปรากฏตัวขึ้นในโลกนี้ ฉันคิดว่ามันสำคัญมาก.”
"อย่างไรก็ตาม โทเรียมแม้ว่าฉันจะอยู่กับนายมานานมากแล้วแต่เหมือนกับว่าฉันยังไม่รู้จักนายดีเลย.”
เจฟเอ่ย.