Chapter 129: Corruption (2)
Chapter 129: Corruption (2)
ควับ!
ผมรู้สึกเซ็งเล็กน้อยหลังจากที่จัดการโอคูลอส.
มันยากที่จะรักษาสมดุล คริสปี้ที่กำลังขวางไม่ให้ยักษ์วิ่งมาหาผมอย่างรวดเร็ว.
แปะ!
ผมหยุดมือของคริสปี้.
มันเป็นผลข้างเคียงของทุจริต?
ผมไม่ไว้ใจใคร ผมเป็นศัตรูแม้กระทั้งคริสปี้ มันเป็นสันชาตญาณของผม ผมรู้สึกว่าผมควรจะมีอยู่แค่หนึ่งเดียว.
“มาสเตอร์ของฉัน คุณเป็นอะไรหรือป่าว?”
คริสปี้ถามด้วยความกระวนกระวายใจ.
ผมหันหัวไปทางคอนทากอโนม มันไม่ใช่จุดจบหลังจากที่ผมจัดการโอคูลอส ผมต้องดูแลเขาจนกว่าจะประสบความสำเร็จ.
"ดีม่อนตนอื่นมีท่าทีอย่างไรบ้าง?”
“...ดูเหมือนกับว่าเขาจะมาที่นี่ การตายของโอคูลอสไม่สามารถหยุดพวกเขาได้.”
ดีม่อนของฝ่ายโอคูลอส.
ผมคิดว่าพวกเขาจะหยุดเมื่อโอคูลอสตาย ดูเหมือนกับว่าเขาจะทำตามคำสั่งเสียสุดท้ายด้วยสาเหตุอื่น.
มันอันตราย ผมไม่รู้ว่าผมจะควบคุมได้หรือไม่ แต่สิ่งมีชีวิตส่วนใหญ่อาจจะเป็นเหยื่อ พวกเขาเป็นรากฐานในการสร้างความแข็งแกร่งของผม ผมได้ทำงานอย่างหนักในเวลาสามปีมานี้.
ไม่ ผมต้องฆ่าพวกเขาก่อนที่จะควบคุมไม่ได้ อย่างไรก็ตามผมจะต้องเหนือกว่า ใช่ ผมต้องเป็นที่1...
‘แม่ง!’
ผมส่ายหัว สภาพจิตใจของผมไม่ปกติ ในตอนนี้มีแนวโน้มว่าผมจะฆ่าพวกเดียวกันด้วยน้ำมือของผมเอง มันยากที่จะต้านทาน.
“ออกไป”
“หืม?”
“ผมจะจัดการกับคอนทากอโนมเอง ที่เหลือออกไปจากดันเจี้ยนนี้”
"ฉันไม่สามารถทำได้."
“คุณจะกลายเป็นตัวเกะกะ สิ่งมีชีวิตเหล่านี้จะสับสนหลังจากการตายของโอคูลอส ดังนั้นตอนนี้เป็นเวลาที่สมบูรณ์.”
“มาสเตอร์ของฉัน!”
“คริสปี้ คุณต้องการให้ผมเสี่ยงตัวเองเพื่อช่วยคุณหรอ? ทำไมถึงไม่ออกไปให้พ้นทาง!”
ซู่มมม!
ผมสะบัดปีก.
คริสปี้มองมาที่ผม.
เธอกำหมัดแน่นในขณะที่เธอกำลังพยายามจะอดทน เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ คลายมือแล้วก้มหน้า.
“...ฉันจะปกป้องสถานที่นี้จนกว่ามาสเตอร์ของฉันจะออกมา.”
“คริสปี้...!”
"ถ้ามาสเตอร์ตายแล้วคุณไม่รู้หรือว่าฉันก็จะตายเหมือนกัน? ได้โปรดอย่าพูดหมาๆแบบนี้อีก.”
อีกาตัวใหญ่ที่บินไปทางคาซ่าและคนอื่นๆ.
ผมสั่งให้หลบ แต่คาซ่าลังเล เขาตัดสินใจที่จะหนี หลังจากที่เห็นความคิดของคริสปี้.
โชคดีที่ผมสามารถรักษาจิตวิญญาณไว้ได้จนกระทั่งถึงเวลานั้น.
อย่างไรก็ตามผมรู็สึกว่าจิตใจของผมค่อนข้างสับสนผมต้องใช้เวลาในการวิเคราะห์อยู่นาน.
“กรร!”
วิสัยทัศน์ของผมดับลง รู้สึกเหมือนอารมณ์ความรู้สึกของผมหมดไปจนกว่าจะเหลือเหลือเพียงคนเดียวเท่านั้น เจตนาสังหาร!
ผมเป็นเหมือนกับสัตว์ป่าที่กำลังมองหาน้ำกิน น้ำลายไหลออกจากปาก ดวงตาเปลี่ยนเป็นสีแดง ผมเริ่มจัดการสิ่งมีชีวิตที่ใกล้ที่ตัวผมที่สุด.
แคว๊ก!
คว๊ากก!
พวกมันถูกหั่นเป็นชิ้นๆเหมือนกับกระดาษ ผมคว้าไหล่ทั้งสองของสิ่งมีชีวิตแล้วผมก็ฉีกมันออกจากกัน ร่างกายของผมชุ่มไปด้วยเลือด การกระทำของผมทำเหมือนเดิมซ้ำๆ ผิวที่สีดำถูกบดบังด้วยเลือดบนร่างกายของผมอย่างสมบูรณ์.
ผมควักลูกตาของเขาและตัดหัว เพื่อที่จะดับกระหายผมเริ่มที่จะดูดเลือด.
“กรร!”
แพนเดอโมเนี่ยม!
นี่มันที่นรกห่าอะไร หรือว่าผมกำลังฝันร้าย.
"แก...กำลังทำอะไร?”
คอนทากอโนม.
เงาแห่งความว่างเปล่า ในอดีตเขาเป็นราชาเยติและตอนนี้เขาก็น่าเกลียดมาก มันเป็นเหมือนฝันร้าย แต่ที่สำคัญผมรู้ว่าเขาแข็งแกร่งแค่ไหน.
สัญชาตญาณของผมบอกฉันเพื่อบรรเทาความกระหายของผมกับฝ่ายตรงข้ามจะต้องแข็งแกร่งกว่า.
เขาไม่มีรอยแผลแม้เส้นผม เมื่อเขาต้องรับมือกับมาโก แต่เขาจะชนะเธอได้หากว่าผมปล่อยให้เธอรับมือคนเดียว.
คอนทากอโนมมั่นใจ พวกเขาเป็นแค่ชาวบ้านทั่วๆไป เมื่อตายแล้วร่างกายของเขาจะเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาขอเขา อีกอย่างเขาเป็นอมตะและไม่มีวันตาย นี่คือเรื่องราวที่เขาจัดการไว้ตอนแรก...คิดดูๆแล้วมันก็เข้าใจง่ายเหมือนกัน.
ตอนนี้..มันเป็นครั้งแรกที่เห็นใบหน้าที่แปลกใจจากเขา.
“คุณอยู่ฝั่งตรงข้าม ว่างเปล่า คุณให้ความรู้สึกว่าไม่ใช่พระเจ้า แต่คุณก็เหยีบย่ำทุกอย่างของผม! ผมจะเฉือนเนื้อของคุณ.”
ตอนนี้เป็นครั้งแรก.
เขาคิดว่าร่างกายของผมเป็นเพียงเนื้อบนเขียง ความยุติธรรมของเขาแตกสลายไป.
เขารู้สึกประหลาดใจและโลภในเวลาเดียวกัน.
เขาจ้องมาที่ผม เหมือนกับการค้นพบศิลปินที่มีงานศิลปะที่ยอดเยี่ยม.
"ข้าจะดูแลแกเอง เมื่อว่างเปล่าได้เสียเนื้อของแก ตอนนั้นข้าก็จะเป็นพระเจ้า!”
คอนทากอโนมตื่นเต้น สิ่งมีชีวิตเหล่านี้จะถอยเมื่อได้รู้สึกตัว วงกลมขนาดใหญ่ถูกสร้างขึ้น โดยมีเขาและผมเป็นศูนย์กลาง.
ผมกางปีก.
ร่างกายของผมเป็นของผมและไม่ได้ดั้งใจที่จะมอบให้กับคนอื่น มันเป็นความต้องการที่ไร้ประโยชน์ โอคูลอสก็เสียชีวิตเพราะฝันของเขา
ความจริงแล้ว สองคนนั้นมีความคล้ายกันเล็กน้อย แนวโน้วที่ค้ลายกันนี้อาจจะเป็นสาเหตุที่เงาถูกอัญเชิญมา.
‘โอชะ.’
แน่นอนว่าผมไม่ได้กระหายเหมือนกับคอนทากอโนม ผมมองไปที่เขาและเลียฝีปาก ไม่ใช่กระหาย แต่ปราถนาจะกินมัน.
ผมเป็นนักล่า...เขาเป็นเหยื่อ นักล่าที่เก๋าเกมส์กว่าจะเอาชนะเหยื่อของเขาได้.
"ส่งร่างนั่นมาให้ข้า!”
เงาสั่นไหว มันแผ่กระจายออกมาและกดดันผม คุณลักษณะของผมเปลี่ยนแปลงอีกครั้ง
เฮือกกก!
ลำแสงถูกยิงออกมาจากเขา.
พื้นฐานพลังมันแตกต่างเล็กน้อยเมื่อ ‘แสง’ ออกมา มันให้ความรู้สึกถึงความศักสิทธิ์.
แสงได้เผยให้เห็นเงา และเงาก็พุ้งเข้ามาหาผมตัดกับแสง.
"แกใช่ดีม่อนแน่หรอ? ทำไมแกถึงใช้มันได้?”
อีกครั้งที่คอนทากอโนมแปลกใจ.
ชิ้งงง!
อย่างไรก็ตามมันมีผลพวง มันเผาผลาญเนื้อของผม การแปลงเป็นพลังงานเวทย์อย่างรวดเร็ว เวทย์มนต์ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามของผมมันเผาร่างของผมอย่างรวดเร็ว.
“กรร!”
แต่ผมไม่ได้หยุด แสงที่ส่องออกมาคอนทากอโนมเรียกเงากลับคืน.
“แก...!”
อ๊ากกก!
เงาที่ถูกเรียกกลับมาค่อยๆมารวมกันเป็นดาบเล่มใหญ่ เนื้อที่น่าเกลียดของเขาถูกเปิดเผย แต่เขาก็เริ่มใช้ความสามารถที่แท้จริงของเขา.
คุณสมบัติของแสงไม่ส่งผลกับเงาอีกต่อไป.ผมเปลี่ยนพลังเวทอีกครั้ง.ตอนนี้ถึงเวลาของ ‘แคออส’ คุณสมบัติของเอเรียล ดิอาโบลที่อยู่เพียง1เดียว.เธอใช้อบิสซอร์ดร่วมกับเคออส. มันเต็มไปทั่วร่างกายของผม.
ชิ้งงง
กลิ่นเหม็นไหม้รุนแรงมากยิ่งขึ้น ถ้าสถานการณ์ยังเป็นแบบนี้อยู่ผมจะตายเพราะตัวเอง แต่ผมไม่คิดอย่างนั้น.
ถูกต้อง มันมีสิ่งที่อยู่ตรงหน้าที่สำคัญกว่าก็คือ การกิน.
“กรร!”
ผมวิ่งไปที่คอของเขา เขาก็ต้อนรับผมด้วยดาบเงา..เคลื่อนพลังเวทย์กระจายเป็นวงกว้างหลังจากที่ปะทะกัน.
เคร้ง!
ทั้งสองคนไม่มีใครถอยหลัง พลังโจมตีของพวกเขาเกิดจากการปะทะดาบและเล็บ.
"ข้าต้องการ!”
คอนทากอโนมหัวเราะหน้าเกลียด สักษณะของเขาที่ดูน่ากลัวนั่นถูกซ่อนไว้โดยเงา แต่เขาต้องการร่างใหม่ เขาพอใจกับความคิดที่ว่าเขาชนะและได้ร่าง.
เขาต้องการซื้อเวลา และดูเหมือนกับว่าผมไม่สมารถรักษาความสมดุลนี้ได้ไม่นาน ร่างกายของผมเริ่มอ่อนแรงลง ความนึกคิดของผมหายไปแล้ว ดังนั้นคอนทากอโนมจึงผ่อนคลาย.
"ว๊ากกกก!”
เคร้ง! เคร้ง!
มือของเขาเคลื่อนไหวไม่เป็นระบบในการต่อสู้ ทุกครั้งเกิดการระเบิดของเวทย์เคออสและเงาก็ระเบิด ดัวยเหตุนี้สัตว์หลายร้อยตัวตาย
สิ่งมีชีวิตที่อยู่ในวงกลมเริ่มหลบหนี มันอาจที่จะป้องกันแม้แต่ชั้นสูง.
การต่อสู้ของทั้งสองคนได้แผดเผาดันเจี้ยน พลังเวทย์ที่ไม่สามารถรักษาตัวเองได้หายไปและมันก็ค่อยๆทรุดลง.
ครึ่งงๆๆๆๆ!
“มาสเตอร์ของฉัน...!”
คริสปี้ที่ออกมาจากโขดหิน แต่มันก็สายเกินไป พื้นที่ถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน.
“เอาร่างกายนั้นมามอบให้ฉัน!”
มันเป็นเวลานานในการต่อสู้กับคอนทากอโนมถึงเวลาสิ้นสุด.
เล็บของผมแตกออก แต่ผมก็สู้กับเขาด้วยฟันของผม ยังไม่ปลอดภัยนัก คอของเขาถูกฉีกออกไปครึ่งนึงและน้ำหนองก็ไหลออกมา เขาจะเป็นต้องเปลี่ยนแปลงร่างกายไม่อย่างนั้นมันจะอันตราย.
ในขณะเดียวกัน.
“ยิฮิฮิ. มาสเตอร์ ยิฮิที่สวยและน่ารักกลับมาแล้ว!”
บล๊อคค!
ยิฮิโผล่ออมากพร้อมกับทำเสียงดัง.
เธอสวมมงกุฎทองคำและถือโล่พร้อมกับดาบที่เหมือนกับไม้จิ้มฟัน
ยิฮิส่ายหัวและมองไปรอบ ๆ.
“หืม? คุณเป็นใคร?”
ยิฮิไม่ได้สังเกตเห็นว่าท่าทางของผมได้เปลี่ยนไปเมื่อเธอมองมาที่พวกเขา.
"คุณเป็นใคร? มาสเตอร์ของยิฮิอยู่ไหน? มาสเตอร์มาที่นี่หรือป่าวนะ? แปลก.”
ยิฮิเคาะนิ้วกับริมฝีปากของเธอขณะที่เธอกระพริบตา.
ในไม่ช้าเธอก็ดูเหมือนจะตระหนักถึงสิ่งที่เธอชี้ไปทางคอนทากอโนม.
"ฉันรู้สึกว่าคุณค่อนข้างแปลก มันทำให้รู้สึกว่าใบหน้าของคุณน่าเกลียด ยิฮิรำคาญ ในฐานะที่เป็นอัศวินนางฟ้า ยิฮิสามารถจัดการคนเลวได้ ดังนั้นคุณจึงเป็นคนไม่ดี!”
ยิฮิยกโล่ของเธอ จากนั้นเส้นตรงที่โผล่ออกมาจากอัญมณีในโล่.
คอนทากอโนม งง. มันเหมือนกับอะไรมาติดที่คอ. ไม่, เขาค่อยๆคว้ามือไปข้างบน. การเคลื่อนไหวของผมเริ่มเชื่องช้า. เขามั่นใจว่าเขาจะได้รับ ‘ชัยชนะ’ หลังจากที่เขาต้องทำการโจมตีอีกครั้งเดียว.
ในขณะเดียวกันแฟร์รี่ที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนได้เข้ามาแทรกแซง เขาต้องการจะเพิกเฉยเธอ แต่ ... แสงเริ่มไหลออกจากโล่ที่ทำจากอัญมณี.
และความรู้สึกนั้นถูกต้อง.
“อุก!”
มันไม่ใช่ระเบิดที่ใหญ่อะไรนัก แต่มันก็เพียงพอที่จะทำให้เชื่องช้าได้.
มีช่องว่างเล็กน้อย ฝ่ายตรงข้ามบินเข้ามาและใช้ไม้จิ้มฟันแทงเขา.
แคว๊กก!
คว๊ากก!
"อ๊ากกก!"
ฉากนั้นน่ากลัวมาก ร่างกายของคอนทากอโนมถูกทำลายโดยไม้จิ้มฟัน ผู้ชนะไม่ได้รู้สึกอะไรมากและนั่งลงเพื่อฉลอง.
กิน. กินและกินอีกครั้ง นั่นคือการกระทำเพียงอย่างเดียวของเขา.
สั่น!
ยิฮิสูญเสียวิญญาณของเธอ เธอมีอาการขนลุกทั่วร่าง.
เธอหันไปมองคอนทากอโนมและดีม่อนที่มีปีกสีเทา ตวงตาของเขาจ้องมาที่ยิฮิและหลังจากนั้นเขาเสร็จสิ้น.
"ยะ-ยิฮิไม่อร่อย...”
ยิฮิคว้าดาบและโล่ของเธอ แต่มีความรู้สึกที่เข้าใจยาก.
เธอรู้สึกเหมือนกับว่าเคยเห็นใบหน้าของเธอมาก่อนแม้ว่าเธอจะมองหาสิ่งที่แตกต่างออกไปมาก แต่เธอก็ตรวจสอบโดยพร แต่ก็ไม่มีสัญญาณของการเชื่อมต่อกับมาสเตอร์.
ทำอย่างไรดี?
ในขณะที่ปีกสีเทากระพือปีกขณะที่เขามุ่งหน้าไปยังยิฮิ.
ยิฮิปิดตาและร้องไห้ออกมา.
"ย๊าาาาห์!”
วิงง!
มงกุฎสว่างวาบ.
นี่เป็นครั้งแรกที่ยิฮิใช้มัน แต่ความสามารถของมงกุฎนั้นผิดปกติมาก.
เธอรู้ชัดเจนเกี่ยวกับผลกระทบ.
ยิฮิได้รับการเตือนจากช่วงเวลาที่เธอได้พบกับราชินีสีชมพู.
อาณาจักรเห็ด. อาณาจักรคุกกี้.
มงกุฎทองและอัญมณีที่โล่เป็นสมบัติของสองอาณาจักร.
เธอสวมสมบัติและไปพบกับราชินี.
เธอต่อสู้อย่างยากลำบาก ในขณะที่ราชินีหัวเราะและยิฮิร้องไห้ด้วยความขุ่นเคือง.
"โอ้ สนุกจัง!”
เมื่อมันปรากฏออกมา ราชินีสีชมพูก็เป็นอัศวินนางฟ้า เธอรอคอยมานานถึง 20,000 ปี เธอเบื่อหน่ายละครเรื่องนี้.
เธอยังขอโทษกับเห็ดและคุกกี้ ยิฮิร้องไห้ด้วยริมฝีปากขี้โอ่ อัศวินนางฟ้าที่ไม่ดีจริงๆเปิดปากของเธอและพูดว่า.
“นี่เพียงพอแล้ว เธอถูกเรียกว่ายิฮิ? เธอมีความคิดที่ดีมาก ฉันจะสือทอดต่อสิทธิให้คุณ แม้ว่าจะได้เกิดขึ้นแล้วก็ตาม.”
มงกุฎ,โล่และดาบ ทั้งสามชิ้นนี้เป็นของอัศวินนางฟ้า.
"ดาบสามารถเจาะผ่านความชั่วร้าย, โล่สามารถเปิดเผยมันและมงกุฎ ... มันส่งความชั่วร้ายกลับไปยังสถานที่เดิม มงกุฎเป็นอันตรายและควรใช้เมื่อจำเป็นเท่านั้น ใช้พลังทั้งสามนี้ให้ดี”
"ตอนนี้ยิฮิกลับได้แล้ว?”
“ใช่! คุณอยากไปที่ไหน? คิดถึงสถานที่ๆคุณอยากจะไป.ฉันจะพาคุณไปที่นั่น.”
“ฉันต้องการที่จะกลับไปอยู่ข้างๆมาสเตอร์!”
“หืม? คุณต้องการใครสักคน? ร้ายกาจ ร้ายกาจ. ฉันเข้าใจแล้ว. คิดถึงเขา.เขาเป็นคนแบบไหนมันจำเป็นมากในสิ่งนี้.”
"มาสเตอร์มีสอง ไม่ใช่สิมีสาม อาวุธของเขามีขนาดใหญ่และหล่อเหลาอย่างไม่น่าเชื่อ แม้ว่าฉันจะไม่ดีเท่าไรแต่ ยิฮิฮิ เขาก็ดูแลฉันดีอย่างไม่น่าเชื่อ.”
"อืม ... ฉันเข้าใจดี ตอนนี้คุณพร้อมที่จะไปหามาสเตอร์แล้วหรือยัง?”
“ใช่. ลาก่อนนางฟ้าอัศวิน!”
ฟุ่บ!
อำนาจของมงกุฎส่งคืนความชั่วร้ายไปยังที่เดิม.
ยิฮิคำนวณว่ามันจะไม่ทำงานกับมาสเตอร์ มาสเตอร์บางครั้งก็น่ารังเกียจ แต่ยิฮิไม่ถือว่าเขาเป็นคนชั่วร้าย
อำนาจของมงกุฎส่งคนชั่วไปเสีย.
“อ่า! เขาไม่ใช่มาสเตอร์จริงๆ.”
ยิฮิปัดเป่าความเสียหายที่เกิดขึ้นอย่างชัดเจนเกี่ยวกับปีก.ตอนนี้เหลือแต่การคงอยู่ของเงาเท่านั้น.
"อย่างไรก็ตามตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน? คุณนางฟ้าอัศวินคุณส่งยิฮิมาที่ไหนเนี่ยยย."
เธอมองไปรอบๆที่มีแต่หินทับถมกัน.
ในขณะนั้น.
คริสปี้ที่เคลื่อนร่างออกมาจากกองหิน.
“มาสเตอร์ของฉัน...!”
เล็บของเธอหักและเธอก็มีเลือดที่แก้งติดเต็มไปหมด มันมาจากการขุดกองหินเข้ามา.
“คริสปี้?”
“คุณแฟร์รี่?”
"ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่?”
คริสปี้มองไปรอบ ๆ อย่างกระวนกระวายแทนที่จะตอบกลับ.
“ดันเจี้ยนมาสเตอร์...คุณเห็นเขาไหม? เขาอยู่ที่นี่.”
ยิฮิส่ายหัว.
“ไม่. มาสเตอร์ไม่ได้อยู่ทีนี่. มีแต่ตัวน่าเกลียดสองตัว.”
“นะ-นั่นเป็นไปไม่ได้ แม้ว่ารูปร่างหน้าตาของเขาจะเปลี่ยนไปและเขามีปีกสีเทา.”
ดวงตาของยิฮิกว้างขึ้นตามคำพูดของคริสปี้.
“...เอ๋?”
"เกิดอะไรขึ้น?"
"ยิฮิคิดว่าเขาเป็นคนไม่ดี.”
"แลัว...?”
มงกุฎส่งคืนความชั่วร้ายไปยังที่เดิม สถานที่ที่มาสเตอร์เกิดและเติบโตขึ้นมา.
“...โลกดีม่อน?”
“หืมม?”
“ม-มันเครียดนะ! ยิฮิทำผิดอีกครั้ง!”
ยิฮิทำหน้าห่อเหี่ยวด้วยความไม่พอใจ.
ไม่เป็นอะไรมากแค่เจอยิฮิตบเกรียน ถึงกับส่งกลับไปโลกปีศาจเลย 55+
