Chapter 125: Demon Predator (2)

Chapter 125: Demon Predator (2)

การเตรียมการเสร็จสิ้นลง.

สิ่งเดียวที่เหลือคือการไปที่นั่น.

“มาสเตอร์ของฉัน คุณแฟร์รี่ ยังไม่ออกมาเลยนะ.”

"ผมรู้. แต่ผมไม่สามารถช้าไปกว่านี้ได้อีก”

ผมพูดกับคริสปี้ก่อนที่จะหันไปมองรอบๆ.

สิ่งมีชีวิตทั้งหมดยกเว้นที่ทิ้งไว้เพื่อปกป้องดันเจี้ยน ถูกรวบรวมไว้ข้างหลัง.

มีสัตว์ขั้นกลางและสูงกว่า4พันตัว นอกจากนี้ยังมีสิ่งมีชีวิตชั้นสูงอีก3คน ทัสมาลกำลังฟื้นพลังและกำลังเข้าไปอยู่ระดับชั้นสูงได้อย่างง่ายดาย ถ้ารวมเธอแล้วจะมีชั้นสูง4ตัว.

มันอยู่ในระดับที่ดีม่อนไม่สามารถเข้ามาต่อกรได้ การกวาดดันดันเจี้ยนต่างๆจะหายไปกว่า80% นี่คือพลังที่ผมรวมไว้ภายในสามปี.

โดยเฉพาะความหวังของผมอยู่ที่นักรบเผ่าเคอร์พวกเขาขี่ม้าอินเฟอโนและใส่อาวุธที่ราชาคนแคระผลิต มันยิ่งเพิ่มพลังของเผ่าเคอร์มากขึ้นไปอีก.

“สงคราม! นักรบเคอร์ ชอบสงคราม!”

เสียงของพวกเขาดังข้างหูของผม..สงคราม ผมเซเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงของเขาตะโกน.

“ศัตรูของเราคือแกร์นดยุคโอคูลอส.ถ้าราไปช้ากว่านี้เราจะเสียเปรียบ เราจะต้องจู่โจมสายฟ้าแลบเพื่อที่จะได้ตัดคอของเขามาโดยเร็ว ถ้าเราพลาดมันจะกลายเป็นเรื่องยากมากขึ้น เราต้องฆ่าโอคูลอส ด้วยทุกอย่างที่เรามี นอกจากนี้เขายังอยู่คนละฝั่งของเรา..ผมต้องกำจัดรากฐานของเขาก่อนที่เขาจะกลายเป็นตัวน่ารำคาญ.”

คาซ่าได้ส่งรายงานบางอย่างที่น่าอัศจรรย์มาให้ระหว่างสอดแนม.

นี่เป็นเหตุผลที่ผมยุ่งมากในหลายๆเรื่อง.

ผมไม่ใช่เป้าหมายเดียว โอคูลอสโจมตีหลายๆดันเจี้ยนในเวลาเดียวกัน ดีม่อนอีกสองกลุ่มถูกลากเข้าไปในดันเจี้ยนของโอคูลอส.

คาซ่าได้ดูแลตนเองระหว่างที่เขาอยู่ในดันเจี้ยนของโอคูลอส และ..เขายืนยันว่าโอคูลอสเป็นดีม่อน ‘นักล่า’

มันแตกต่างจากคำว่าวิกลจริต ผมเกียจพวกเขาเป็นอย่างมากในการเปิดเผยฉายาของผม เขาจะเป็นนักล่าเหมือนกัน...!

เขาทำอีกข้อห้ามนึง.

ดีม่อนนักล่า. นี่คือฉายาใหม่ของเขา.

‘จิตวิญญาณของเขาดูเหมือนจะหายไปเมื่อเขาทำการดูดซึม.’

เดิมทีโอคูลอสมักจะรักษาตำแหน่งพอสมควร เขาไม่ได้ทำอะไรเป็นพิเศษ ตอนนี้เขาได้กลายมาเป็นตัวตนที่น่าทึ่งแล้วจากการซึมซับวิญญาณ มันเป็นไปได้ที่จะดูดกลืนตัวอื่นโดยที่จิตวิญญาณไม่เป็นอันตราย.

‘มันจะยุ่งยากเมื่อเขาเติบโตเหมือนเรา แล้วเราก็ไม่รู้ด้วยว่าเขาจะมีความสามารถอะไร.’

ผมสามารถได้รับแต้มพิเศษในการเพิ่มสถานะโดยการควบคุมดันเจี้ยนหรือล่าดีม่อน อย่างไรก็ตามโอคูลอสน่าจะได้มันมาจากการกินดีม่อนตนอื่น.

นั่นเพียงพอที่ผมจะเคลื่อนไหว แต่ผมยังไม่สามารถคาดเดาความคิดของโอคูลอสได้ ผมจำเป็นต้องทำลายเขาก่อนที่จะแข็งแกร่งมากกว่าไปกว่านี้.

ผมจัดการความคิดแล้วก็ก้าวไปข้างหน้า

"ตามผมมา เราจะไปทำลายอริให้สิ้นซาก.”

สิ่งมีชีวิตกลุ่มใหญ่ออกจากดันเจี้ยนที่จีน.

ดันเจี้ยนของโอคูลอสตั้งอยู่ในบราซิล อเมริกาใต้ ดังนั้นผมจึงต้องไปทางทะเล เกาะเต่าที่ผมซื้อไว้พร้อมที่จะเคลื่อนไหวแล้ว ผมได้ซื้อเกาะเต่ามาอีก10ตัว มันมีขนาดใหญ่พอจะเรียกว่าหมู่เกาะเล็กๆ10แห่งและสามารถบรรทุกได้กว่า5พันตัว.

"หยุด! ระวัง! อย่าเข้าใกล้...”

ปัญหาก็คือมนุษย์ที่มีปฎิกิริยากับสิ่งมีชีวิตจำนวนมากที่กำลังเคลื่อนที่.

มีหลายพันคนที่เอารถถังหรืออะไรก็แล้วแต่เข้ามาขวาง และยังไม่รวมเหล่าอเวคหลายสิบคน.

มันเป็นเวลามากว่า3ปีแล้ว มันเป็นไปไม่ได้ที่มนุษย์ไม่รู้ว่ามีการเจรจากับสิ่งมีชีวิตเป็นไปไม่ได้ มันจะดีกว่าที่เขาจะหลบแทนที่เขาจะเตือน สิ่งมีชีวิตเหล่านี้ถูกกระตุ้นด้วยเสียงดัง.

ใบหน้าของมนุษย์เต็มไปด้วยความตึงเครียด ดูเหมือนว่าพวกเขาจะหลบออกไป เห็นได้จากทัศนคติและความจริงที่ว่าสถานที่แห่งนี้อยู่ไม่ไกลจากเมือง.

‘ทหารที่น่ารำคาญ.’

ผมเดาะลิ้น.

สงสัยต้องดูแลกันสักหน่อยหากอยากจะผ่านทางไป.

นี่เป็นเหมือนกับกล่องแพนโดร่าที่พวกเขาไม่ควรเปิด.

ผมได้นำสิ่งมีชีวิตหลายพันตัว ชะตากรรมของพวกเขาถูกเหยียบย่ำอย่างทารุณ แต่ถ้าพวกเขากำลังพยายามที่จะซื้อเวลาในการอพยพออกจากอาคาร...

ผมเสียเวลามากที่นี่ ผมอาจจะใช้เผ่าเคอร์กวาดพวกเขาออกไป.

"มาสเตอร์! เราจะโชว์ความสามารถของเผ่าเคอร์!”

"ผมจะปล่อยให้คุณจัดการ.”

ผมตอบรับเสียงเย็น.

ถ้าผมใช้กริฟฟินแล้วผมอาจจะเครียร์พวกเขาออกไปอย่างเร็ว อย่างไรก็ตามผมผมไม่ควรมองข้ามพลังการต่อสู่เผ่าเคอร์.

เมื่อได้รับอณุญาติ นักรบเผ่าเคอร์ที่กำบังนั่งอยู่บนอินเฟอโน.

“ไฮย์-วิ่ง!”

"กวาดมันให้หมด!”

100อินเฟอโนที่มีเผ่าเคอร์ขี่อยู่.

พวกเขาสูงกว่า3เมตร นอกจากนี้คนที่สูงปานกลางของเผ่าเคอร์มนุษย์ธรรมดายังต้องเงยหน้ามองพวกเขา.

ตึง! เคว้ง!

รถถังยิง เผ่าเคอร์ไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน.

นักรบเผ่าเคอร์ถูกยิงโดยพวกเขา นักรบคนนั้นถูกโจมตีเต็มๆ แต่เขาก็ลุกขึ้นก่อนที่จะปัดเศษดินออก.

"นี่มันทำให้ฉันเจ็บนิดหน่อย!’

นักรบเผ่าเคอร์ทำเหมือนกับว่ามันเป็นเรื่องตลก เขากลับไปขี่ม้าอินเฟอโนเหมือนเดิม มันน่าอัศจรรย์มาก.

อินเฟอโนเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วเข้าไปหามนุษย์ ผิวหนังของพวกเขาแกร่งพอที่อาวุธของมนุษย์ไม่สามารถทำอะไรเขาได้ แม้แต่เปลวไฟที่ออกมาจากตัวมันก็ยังเป็นอันตรายต่อมนุษย์ มนุษย์ไม่สามารถที่จะดับไฟนรกได้.

“อาวุธดีมาก!”

ตามคาดอาวุธที่ทำโดยราชาคนแคระ เป็นอาวุธที่มาจากรากของต้นไม้ดั้งเดิม มันอยู่ในระดับยูนิคและมีความคมมาก นักรบเผ่าเคอร์สามารถใช้มันตัดรถถังได้.

มนุษย์ถูกกวาดล้างภายใน20นาที มันใช้เวลานานมากเนื่องจากเผ่าเคอร์ค่อยๆทรมาณพวกเขา

แม้ว่าพวกเขาจะตายแต่นักรบเผ่าเคอร์ก็ยังหั่นร่างพวกเขาอยู่.

"นายท่าน! การแยกชิ้นส่วนสนุกมาก!”

"ใช่ ผมเห็นแล้ว"

ผมพยักหน้า. เผ่าเคอร์ไม่ได้รับความเสียหาย อาจจมีบ้างที่บาดเจ็บเล็กน้อยแต่พวกเขาก็ถูกรักษาโดยพลังของพวกเขา.

'นี่ไม่ใช่ทั้งหมด พลังของเผ่าเคอร์จะปรากฎเฉพาะเจอศัตรูที่แข็งแกร่งแล้ว.’

พวกเขาเป็าเผ่าที่เชี่ยวชาญการสู้รบ นี่คือเผ่าเคอร์.

นอกจากนี้ยังมีสกิลที่เกี่ยวข้องกับพวกเขา นัดพบ(U). เป็นสกิลที่สร้างความแข็งแกร่งและความแข็งแกร่งของเผ่าเคอร์จะมากขึ้นเมื่อเจอศัตรูที่แข็งแกร่ง

"นักรบเผ่าเคอร์แข็งแกร่ง!”

เผ่าเคอร์ร้องเสียงกังและถือดาบที่ใหญ่โต การกระทำแบบนี้เป็นการยั่วยุศัตรู ต่อหน้าสิ่งมีชีวิตที่มารวมกันที่นี้ถือเป็นการยั่วยุ.

“......”

คริสปี้รู้สึกเบื่อและไม่สนใจ ในทางกลับกันทัสมาลที่ใส่หมวกแน่วแน่ได้ถ่มน้ำลายออกมา.

"หืมม มันไม่สามารถที่จะเรียกว่าศักดิ์ศรีได้.”

เสียงของเธอเหมือนกับหนามแหลม เธอนิ่งเงียบทันทีที่เธอออกจาดันเจี้ยน นั่นเพราะว่าเธอเป็นห่วงเด็กน้อยๆของเธอ.

ปีกทั้งสามคู่ของเธอได้กระจายความกดดันออกมา สถานะของเธอฟื้นขึ้นมานิดหน่อย และเธอสามารถสู้กับสิ่งมีชีวิตชั้นสูงได้.

ผมนิ่งอยู่พักนึงก่อนที่จะใช้มัทอายตรวจสอบการเติบโตของเธอ.

ชื่อ: ทัสมาล [Tashmal]
อาชีพ	เทวดาตกสวรรค์	ฉายา	* เทวดาแห่งแสงที่ตกไปสู่ความมืด  (Epic, Intelligence and Magic Power +6) * ความเชื่อมั่นที่แน่วแน่ (R, Stamina +3)
สถานะ
Strength	77	Intelligence	88 (+6)
Agility	83	Stamina	79 (+5)
Magic Power	86 (+8)
ศักยภาพ:  (413+19/471) เอกลักษณ์: เทวดาที่เผยแผ่คำสอนได้ตกจากสวรรค์แล้ว สถานะของเธอต่ำเป็นอย่ามากเนื่องจากเธอเสียปีกของเธอ แต่เธอจะค่อยๆฟื้นฟู สกิล: การกระจายตัวของความมืด (Epic), บาเรียหอกแห่งความมืด (Epic), สายฟ้าทมิฬ(Epic)

[เปรียบเทียบก่อนและหลัง] Strength 68 Intelligence 93 Agility 78 Stamina 69 Magic 90 Potential (386+12/471) Strength 77 Intelligence 94 Agility 83 Stamina 84 Magic 94 Potential (413+19/471)

หมวกแน่วแน่เพิ่มความอดทนของเธอโดยให้5แต้ม และพลังเวทย์2แต้ม สถานะของเธอมีมากกว่า430มันมากกว่ายักษ์ทดสอบและกริฟฟินนี่เกือบจะเทียบเท่าชั้นสูงเลเวล2.

ผมสงสัยว่ามันจะเป็นอย่างไรเมื่อเธอสู้กับเผ่าเคอร์แต่ตอนนี้ยังไม่ใช่เรื่องทดสอบ.

“จะไม่ช้าไปกว่านี้อีกแล้ว เดินหน้าต่อไป.”

ผมเดินออกไป.

ผมต้องการที่จะแทงมีดลงไปที่โอคูลอส โดยที่เขายังรู้สึกตัวอยู่

การเดินทางโดยเกาะเต่าง่ายมาก.

มันดำดิ่งลึกลงไปในมหาสมุทรโดยที่มีสกิลป้องกัน ขอบคุณที่ผมสามารถไปถึงบราซิลโดยที่ไม่มีใครมารบกวน.

แน่นอนว่ามันจะต้องข้ามผ่านสะพานไปอีกที่นึง ผมตัดสินใจที่จะผ่านเปรู.

'ทุกอย่างถูกทำลาย.’

ไม่ใช่ประเทศที่มีอำนาจทางทหารที่เข้มแข็งดังนั้นผมจึงคิดว่าผมสามารถเดินทางผ่านได้อย่างง่ายดาย แต่นี่แตกต่างไปจากที่ผมคาดคิด ไม่มีมดหรือลูกสุนัขสักตัวหนึ่ง.

ทุกเมืองถูกทำลายอย่างสิ้นเชิง กลิ่นของเนื้อไหม้และเนื้อเน่าเปื่อยแทรกซึมเข้าไปในอากาศ เปรูไม่ได้มีดันเจี้ยนดังนั้นผมจึงคิดว่าเป็นโอคูลอสที่อยู่เบื้องหลังมัน.

“มาสเตอร์ของฉัน กลิ่นเหล่านี้เหลือทนจริงๆ.”

คริสปี้ปิดจมูกของเธอ กลิ่นไหม้และเน่าเปื่อยมันแย่สุดๆ มันเป็นเรื่องยากที่จะรู้สึกเหนือเธอ.

ผมเปิดปากพูด.

“คงไม่มีมนุษย์มาให้เห็น.’

"นี่ไม่ใช่เพราะโอคูลอส?”

"คุณก็คิดเหมือนกัน?"

"สัญญาณมากมายอยู่รอบๆตัวเรา เขาตั้งใจที่จะรวบรวมแต้ม?”

โศกนาฏกรรมเกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ ที่ดีที่สุดก็คือเพียงหนึ่งหรือสองเดือน เป็นสิ่งที่เขาทำได้อย่างชัดเจนก่อนที่จะเข้าร่วมการประมูลโลกปีศาจ.

อย่างไรก็ตามมันเป็นจริงสำหรับแต้ม?

"ไม่. นี่ไม่ใช่เพื่อรวบรวมแต้ม.”

คริสปี้งงกับคำพูดของผม.

"งั้น...?"

"มองไปที่ศพ.”

พื้นที่ที่ศพถูกทึ้งกระจุยกระจาย พวกเขาถูกกินโดยแมลงผุหรือเผา แต่ยังคงเป็นซากศพที่เห็นได้ชัดเจน

“อ่า...! ไม่มีใครมีหัว.”

มันไม่ใช่เรื่องยากที่จะเข้าใจ เธอไม่รู้เพราะว่าเธอหันหน้าออกไปหลังจากได้รับกลิ่นเหม็นเน่า.

“การบูชายัน.”

ทัสมาลพูดด้วยความจริงจัง.

ผมเห็นด้วยกับเธอ.

“ถูกต้อง, ทัสมาล. พวกเขาบูชาบางสิ่ง.”

ผมนึกไม่ออกว่ามีกี่คนที่ถูกบูชายัน อย่างน้อยที่สุดก็นับแสน.

คริสปี้ตะลึงเมื่อเธอรู้.

“เขาไม่ใช่แกร์นดยุคหรอ? นี่ไม่ใช่เรื่องที่จะต้องบูชายันเพื่ออัญเชิญบางอย่าง...”

ผมไม่สามารถประมาทได้.

ผมลืมความภาคภูมิใจของผมและไม่สามารถเดินหน้าต่อไปได้.

แกร์นดยุคเข้มแข็ง พวกเขามีมาตฐานของพวกเขาเองไม่ใช่ความแข็งแกร่ง แต่เขาก็ถูกบังคับให้มอบกำลังของเขาผ่านทาง ‘บูชายัน.’

โดยเฉพาะอย่างยิ่งตั้งแต่ผมไม่รู้ว่าใครที่เขากำลังอัญเชิญ เป็นไปไม่ได้ที่ผมจะมีความรู้เรื่องการอัญเชิญ.

“ถูกต้อง, โอคูลอสจิตใจของเขาไม่ปกติ ไม่แปลกที่เขาจะทำแบบนี้.”

“นี่มันจริงดิ..วิกลจริต.”

คริสปี้สรุปด้วยความรังเกียจ.

การดูดซึมวิญญาณ.

เป็นนักล่า.

อัญเชิญบางอย่าง.

พิจารณาจากขนาดของพิธีกรรม...

‘มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ.’

แต่ผมไม่สามารถทนอยู่ได้.

แกร์นดยุคเป็นที่ๆผมไม่สามารถต่อกรได้ด้วยตัวคนเดียว.

ผมไม่ต้องการ ผมต้องการที่จะลากเขาลงจากตำแหน่งของเขา.

อย่างน้อยโอคูลอสก็อยู่ไม่ไหล.

การต่อสู้ระหว่างผู้ล่าและนักล่า.(มาจาก predator vs hunter)

ผมกำหมัดขึ้น.

มันคงอยากแต่ไม่ได้หมายความว่าเป็นไปไม่ได้.

ที่ราบกว้างใหญ่ มีกะโหลกศีรษะมนุษย์จำนวนหลายร้อยหลายพันตัว.

การสะสมของความโหดร้าย โอคูลอสยิ้มกว้างขณะมองข้าม.

ในไม่ช้าวงเวทย์จะถูกเรียกขึ้นบนที่ราบนั้น มันปรากฎเงาที่เท่าภูเขา.

“เขาอัญเชิญใครผ่านทาง ‘ความว่างเปล่า’?”

ความว่างเปล่า.สิ่งเหล่านี้ไม่มีใครรู้ได้.

อัญเชิญเงาว่างเปล่า.

“มันดีมากที่ได้พบคุณ. ผมเป็นคนอัญเชิญคุณมากเอง.”

โอคูลอสพูดกับเงา.

จากนั้นเขาก็หันไปสนใจ เงาแห่งความว่างเปล่า.

"หัวทุกคนเป็นอาหารของฉัน?”

“ถูกต้องรู้สึกอิสระเมื่อได้ทาน!”

"ผมรู้สึกไม่พอใจ แต่..ผมก็ไม่ปฎิเสธในจุดๆนี้.”

ควับบบ!

ไม่ใช่เงาเพียงอย่างเดียว เงาเหล่านั้นเคลื่อนที่ไปทั่วๆแผ่นดิน เงากลืนกินทั้งหมด.

ในช่วงพริบตาเดียว.

ทุกหัวหายไปทันที.

“ฮุฮุฮุฮุ!”

โอคูลอสยิ้มกว้าง.

พิธีบูชาเสร็จสิ้นแล้ว.

การดำรงที่ไม่มีใครรู้อยู่ในมือของเขาแล้ว.

โอคูลอสไม่กลัวอะไร.

ตอนนี้เขาเป็นฝ่ายชนะ.